Santa tell me, if you're really there...

OOC: Beetje vooruit in de tijd, omdat het morgen kerstavond is. <3 Bij deze wens ik iedereen hele fijne Kerst, namens Liv, Lauren, Anna, en een heel klein beetje van Amber. O ja en iedereen is welkom.

Het was kerstavond, net na het avondeten. Olivia had geen idee of de school nog wat zou doen, maar op dit moment had ze eventjes tijd voor zichzelf. En die tijd had ze genomen, om haar gebruikelijke rituelen voor kerst eventjes te herhalen. Kerst was voor Olivia heel erg belangrijk. Kerst was namelijk een tijd waarin iedereen lief voor elkaar moest zijn en er geen oorlog was. Bovendien was het tijdens Kerst altijd heel erg gezellig. Mensen gingen met elkaar eten en meer van dat soort dingen. Voor Olivia was Kerst altijd prettig geweest, omdat ze dan naar haar oma gingen. Zij leek heel erg op haar moeder en haar moeder leek weer heel erg op haar oma, waardoor het heel erg gezellig was. Haar vader kon daar niet doen hoe hij normaal gesproken deed en ze bleven altijd een dagje langer bij oma. In oma’s huis rook het altijd lekker naar eten en het hondje kwam altijd met haar knuffelen als ze voor de open haard warme chocolademelk aan het drinken waren, met een punt van een heerlijke taart die oma zelf gemaakt had.

Een klein steekje van heimwee schoot door haar lichaam, maar dat wist Olivia al heel gauw weg te stoppen toen ze de woonkamer binnenkwam. Een klein windje streek door de kamer, maar Olivia was goed aangekleed: ze had een dikke trui met een print voor de Kerst over haar pyjama shirtje en pyjama broekje aangetrokken, waardoor dat allebei niet meer zichtbaar was, ze had een huidkleurige panty aan en sokken tot haar knieën. Dit zou er allemaal voor zorgen dat ze lekker warm was. En haar warme hartje werd nog erger verwarmd toen ze de prachtige kerstboom zag. Het zag er prachtig uit. De vrolijke lichtjes staken perfect af bij de duisternis die de rest van de kamer met zich meebracht.

Bijna huppelend liep Olivia verder de kamer in en ging ze bij de kerstboom kijken. “Ooooh” ontsnapte er uit haar mond, bewonderend door de schoonheid van de kerstboom. Voorzichtig kwam ze iets naar voren en keek ze in een kerstbal. Daar zag ze zichzelf, alleen met een heel erg groot hoofd. Giechelend raakte Olivia zachtjes de kerstbal aan, die zachtjes heen en weer wiegelde. Vervolgens ging Olivia in kleermakerszit voor de kerstboom zitten en bekeek ze de boom. De boom was zo mooi, misschien was het wel de mooiste boom die ze ooit had gezien. Al gauw zat ze op haar knieën en bracht ze haar neus iets naar de kerstboom. Oeeeeh, kerstboomgeur! “Yay!” cheerde ze vrolijk. Het was een echte kerstboom. Thuis hadden ze altijd een nep kerstboom gehad, maar deze was echt. Dat rook Olivia door de heerlijke lucht die een dennenboom van zich afspreidde. Ze ging weer op haar billen zitten en trok haar knieën iets omhoog, zodat haar kin er weer op kon leunen.

“Hoi Kerstman, daar ben ik weer” begon Olivia “Nu is er al weer een jaartje voorbij. Ik heb nog steeds een mooie Kerst trui aan en ik zit nog steeds elk jaar braaf voor de kerstboom. Eigenlijk heb ik dit jaar niet zo heel erg veel te wensen. Ik wens dit jaar dat iedereen op de wereld gelukkig is, dat er geen oorlog meer in al die stomme landen is en dat iedereen met Kerst iemand heeft om gezellig mee te eten. Ook wens ik dat niemand meer ruzie meer met elkaar heeft en dat mensen met elkaar gaan praten, elkaar een kans geven. Verder moet ook chagrijnig zijn verboden worden en mogen mannen geen roze trainingspakken meer aan. Misschien is dat allemaal eventjes teveel gevraagd….” Olivia beet eventjes op haar onderlip en fronste haar wenkbrauwen. “Maar ik wil ook wel een eenhoorn voor Kerst hoor! Maar een mooie eenhoorntrui is ook goed…” Er ontstonden blosjes op Olivia haar wangen. Oei, ze vroeg wel heel erg veel aan de kerstman. Dadelijk zou hij haar meenemen naar de Noordpool! Maar Olivia was toch een lieve cupcake?!

Ze aaide over haar armen. De kerstboom maakte iets in haar los. Haar eigen problemen? Ja, inderdaad. Want wat moest ze doen? Opgeven…was het een optie? Opgeven stond eigenlijk niet in haar woordenboek. Doorgaan…maar zou ze daar gelukkig van worden? En dan was er ook nog het thuisfront. Ooit zou ze terug moeten keren, zou ze daar gelukkig van worden? Met een saddies face duwde Liv zachtjes tegen een kerstbal. Misschien was het tijd om zelf te veranderen? Tijd om te laten zien dat zij er ook was? Dat mensen niet konden komen en gaan als een blaadje dat van de boom viel. Dat zij ook standards had, een meisje met gevoelens waar je niet mee kon spelen. Olivia beet op haar onderlip. Het zou beter zijn om gewoon wat agressiever te worden, maar was dat wel wie ze was?

Olivia schrok op uit haar gedachten. Er kwam iemand het open raam binnen. O. M. G. Was het de Kerstman? Hij had wel een rode trui aan. Misschien was het de Kerstman wel, maar dan in zijn vrije tijd? Al vrij snel vergat ze haar verdrietige gedachten en stuiterde ze bijna de hele kamer rond. Toch bleef ze rustig zitten en toen ze zag wie de kerstman was, ontstond er een brede glimlach op haar gezicht. Awh, het was Damian! Olivia ging in kleermakerszit zitten en luisterde naar de woorden die Damian vertelde. Enthousiast knikte ze. “Natuurlijk vind ik het goed dat de kerstman met mij kom praten!” piepte ze “De kerstmas is een hooggeëerd persoon en ik ben heel erg vereerd om naast de kerstman te mogen zitten.”

Natuurlijk was Olivia zich er van bewust dat Damian de kerstman niet echt was, maar het was lief van hem om haar grootste wens in vervulling te laten gaan: de kerstman ook daadwerkelijk ontmoeten. Ze grijnsde naar hem en sloeg eventjes haar armen om hem heen. “Ja, ik weet dat je een leraar bent en nee, het boeit me niet” zei ze met een grijns “Fijn Kerstfeest!” Olivia ging weer op haar billen zitten en sloeg haar benen weer in kleermakerszit. Ze peuterde aan een touwtje van haar trui en ook op haar sokken vond ze een touwtje waar ze aan kon frunniken. Dat was typisch Olivia, ze kon niet stilzitten. “Wat ga je Clyde geven?” vroeg Olivia nieuwsgierig en met stralende ogen keek ze hem aan. Dat was ook iets voor Olivia, cadeautjes! Ze vond het geweldig om cadeautjes te geven en dan het gezicht te zien van de mensen die ze uitpakten.

Haar ogen straalde. “Zo meteen gaat de Kerstman nog blozen hoor. Maar ik ben degene die blij moet zijn, normaal praat ik nooit met de mensen die pakjes verwachten.” Olivia giechelde zachtjes en streek een pluk haar uit haar gezicht. “Nou Kerstman, ik heb genoeg op mijn lijstje staan! Alleen ik denk dat het misschien allemaal een beetje veel gevraagd is…” zei Olivia met een pruillipje “Maar nu is mijn droom wel uitgekomen hoor! Ik wil je al mijn hele leven ontmoeten…” Ze grinnikte. Jeeeej, en zij was een kerstelfje! Dan mocht ze de hele dag cadeautjes inpakken en dan met de kerstman mee in de slee om iedereen cadeautjes te geven en yay! Dat zou haar best wel gelukkig maken. Maar had ze dan ook vleugeltjes? O nee, dat waren feetjes…maar Olivia wilde ook vleugeltjes. Omg dit waren de echte real life struggles. Een elfje met vleugels, soms was het tijd om zelf een traditie te gaan starten.

Gelukkig maakte Damian er geen probleem van dat zij hem geknuffeld had, sterker nog, hij knuffelde haar zelfs terug. En dat moest ook gewoon kunnen, ze zochten er allebei niets achter en Damian voelde gewoon als een vriend van haar, in ieder geval iemand die ze aardig genoeg vond om een knuffel te verdienen voor Kerstmis. “Ik zou geen goeie Kerstman zijn als ik vertel wat mensen aan elkaar geven.” Oké, daar had hij een punt. Er ontstond een pruillip op haar gezicht. “Maar Kerstman! Ik ben niet zomaar een mens, ik ben toch een kerstelfje!” Een grinnik ontsnapte weer uit haar mond. Jaaaa kerstelfje! Maar eigenlijk wilde ze liever…oké, ditch it. De volgende vraag was een beetje haar eigen schuld, ze had het zelf uitgelokt door te vragen wat hij Clyde voor Kerstmis ging geven.

Olivia staarde eventjes naar de kerstboom en liet haar vinger over een kerstbal glijden, waarna ze er zachtjes tegen aanduwde zodat het dingetje heen en weer bungelde. “Uhm, ik heb eigenlijk geen idee” zei ze en haalde haar schouders op. Thruth was dat ze die wel had…maar ja, die waren vast te kinderachtig. Het was haar domme, onhandige Olivia manier om te laten zien wat ze voelde. En ja…maar ja. Niets aan te doen, het zou allemaal wel goed komen. “Vorig jaar heb ik kerstsokken gekregen…” zei ze, terwijl ze haar voetjes eventjes op en neer bewoog. Een glimlach op haar gezicht, al was het ietwat geforceerd.

EEN EIGEN OLIVIALAND OMFG. Dat zou echt de meest perfecte wereld zijn. Olivia zou haar eigen land afscheiden van de rest van de andere landen, zodat er geen oorlog zou zijn. En iedereen zou elke dag allemaal gratis chocoladekokjes en regenboogsokken en zuurstokken en meer van dat soort rotzooi krijgen. En daar zouden eenhoornen gewoon veilig rond mogen lopen, want iedereen die een eenhoorn pijn doet, zou opgesloten moet worden. Overal zouden bloemen staan en iedereen zou gelukkig zijn. Ja, bestond Olivialand maar. Dan zou ze Dante, Aly, Adrian, Mina, Rhaegys, Damian, Clyde, haar moeder, haar broertje en iedereen die maar mee zou willen. En dan ja…ja, dat zou vast hartstikke leuk zijn. En ze kwam weer terug in de realiteit, waar Olivialand helemaal niet bestond. “Sorry” zei Olivia grinnikend en schudde even met haar hoofd “Ik probeerde in mijn hoofd me even voor te stellen hoe Olivialand eruit zou zien. Het zag er hartstikke leuk uit, maar ik denk dat ik binnen 5 dagen failliet zou zijn.” Olivia lachte en sloeg haar hand eventjes voor haar mond.

“Wel, wat je hem ook geeft ik ben er zeker van dat hij het helemaal geweldig gaat vinden, gewoon omdat het van jou komt” Olivia had al gauw weer een glimlach op haar gezicht. Awh, dat was lief van Damian om te zeggen! Ze peuterde eventjes aan haar sokken om hem niet aan te hoeven kijken, want Olivia werd er een beetje zenuwachtig van, ze wilde namelijk het cadeautje zo graag geven, maar…ugh, waarom voelde ze zich toch zo raar de hele tijd. “Hé, wat is er mis? Als ik iets kan doen?” Olivia keek hem van opzij eventjes aan en ze zuchtte zachtjes. “We hebben een beetje problemen met twee mensen op dit eiland” begon Olivia toen en rolde met haar ogen “En daarom…I don’t know, ik voel me er nog steeds niet helemaal lekker over. Maar het komt wel goed, alleen ja, soms zorgt het er eventjes voor dat ik me een beetje down voel.” Het was lief van Damian om zich zorgen om haar te maken, maar ze kon hem niet alles vertellen. Als Esther en Chris erover hoorde dat ze aan het praten over hen was, dan stond dat gelijk aan de doodstraf.

Nog een keer keek ze hem aan. Een onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht en ze draaide zich naar hem. “Maar je kan wel iets doen…” zei ze en haar onschuldige ogen keken hem dansende lichtjes in haar ogen aan “Misschien kunnen we een klein kerstliedje zingen? Om te vieren dat het bijna kerst is!”

“Een land dat leeft van zoveel liefde en vrolijkheid kan niet failliet gaan hoor. Ben ik zeker van!” Haar lach begon steeds verder te stralen. Het leek zo’n goed idee! En als ze wel failliet zouden gaan, dan zou Liv al haar Koninginnegeld gebruiken en dan zou iedereen voor altijd gelukkig zijn. “Damian” begon ze toen en fronste haar wenkbrauwen toen “Als er een Olivialand zou bestaan, dan zouden jij en Clyde er toch wel komen wonen, hè? Dan mogen jullie de ministers van liefde zijn. En Dante de minister van….uhm, de minister van knuffels. Hij kan wel goede knuffels geven!” Opgewonden giechelde Olivia zachtjes. Ja, knuffelen met Dante was leuk. Dante zelf ook. “Weet je, ik ga gewoon dat kerstcadeautje maken en geven…Kerst is gewoon hartstikke leuk en iedereen vind het leuk om een cadeautje te krijgen.” Bevestigend knikte Olivia. Ja, dat was het plannetje dat ze ging maken. En ze wist al precies hoe ze het ging aanpakken.

De lerarenkant van Damian kwam omhoog en Olivia keek eventjes naar haar vingers. “Ja…ja, dat weet ik ook wel. En ergens denk ik dat ze dan boos worden op Dante en ik wil hem gewoon beschermen daartegen, want hij heeft het niet altijd makkelijk gehad en ik vind dat hij hier gelukkig moet worden. Maar als het echt uit de hand loopt, weet ik dat ik bij jou terecht kan hoor” zei ze rustig. Olivia vertrouwde hem echt wel, niet alleen als leraar, maar ook als een vriend van haar. Hij had z’n best gedaan om van het kampeeruitje iets leuks te maken en ze voelde zich nog steeds vereerd dat hij haar had meegevraagd. “En natuurlijk ook bij Jean enzo, dus het komt allemaal wel goed…dat weet ik zeker. En anders stuur ik gewoon een unicornstraal op ze af.” Olivia lachte weer.

En haar lach werd alleen maar nog breder toen Damian opstond en een gitaar tevoorschijn haalde. OMG! Had hij die daar verstopt? Dan had Damian ook nog eens verstopkunsten, want ze had hem echt niet gezien. Of had de schoonheid van de boom haar betoverd? Toen hij weer naast haar ging zitten en de gitaar begon te spelen, staarde Olivia gebiologeerd naar hem. Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij begon te zingen. Damian kon echt goed zingen en gitaar spelen! En nu was het haar beurt. Zachtjes begon ze, om haar vocals zo goed mogelijk te laten uitkomen. Ze ging echt wel haar best doen! “I’ll find my way back home, and light up every tree. We will hang our stockings for you and one for me. ‘Cause Santa called to make sure I’m prepared, he said pack your bags and tell them you’ll be late.”

Met een glimlach keek ze hem aan, hopend dat hij het refrein met haar mee zou zingen. “I’ll be home with my love this christmas, I promise, I promise, I’ll be home with my love this christmas, I promise, I promise, I’ll be home, I’ll be home, I’ll be home.”