Can you save me?

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

Zachtjes kreunend draaide Aly zichzelf om in haar bed en ging ze op haar andere kant liggen waarbij ze met haar hoofd op haar hand ging liggen. Vrijwel meteen ging ze ook alweer met haar hoofd omhoog en keek ze eventjes moeilijk terwijl ze met haar hand over haar wang heen ging. Ze bewoog eventjes met haar kaak, iets wat niet geheel pijnloos ging. Met veel moeite wist ze de dekens van haar af te krijgen en liep ze een beetje koortsachtig naar de badkamer toe. Wanneer ze voor de spiegel ging staan schrok ze er bij van hoe slecht ze eruit zag. Wallen onder haar ogen van de vermoeidheid en haar wang, daar wilde ze liever gewoon niet over hebben. En oh wat voelde ze zich slecht, helemaal gebroken gewoon. Alsof ze hoger dan 30 graden koorts had. Oke, ze moest echt gewoon niet meer vechten. Zuchtend ging ze nog een keer zachtjes over haar wang heen die zeer deed voordat ze de badkamer uitliep. Ze was meteen na het hele gevecht eerst nog eventjes naar de ziekenboeg geweest omdat haar neus ook behoorlijk zeer deed maar die was gelukkig niet gebroken ofzo, anders ging dat Amber wijf het ook nog wel heel moeilijk krijgen. Je ging niet Aly's neus breken, gewoon niet. Niet dat dit wel goed was en ze dit wel gewoon had mogen doen, zeker niet. Ze zou haar nog wel terug pakken voor wat ze met haar gezicht had gedaan. Aly liep terug naar haar bed toe om daar van het nachtkastje de zak met diepvries ewrten vandaan te pakken die ze van de ziekenboeg had meegekregen om op haar wang te houden. Er ging eventjes een rilling door haar heen wanneer ze de zak ewrten oppakte, al was die al lang niet koud meer, Aly had het gewoon koud. Ze nam de zak mee naar de keuken en stopte deze in het vriesvak van haar mimi-koelkast. De zak stonk nu best wel erg gezien de ewrten al ontdooid waren maar ze had nog iets kouds nodig om op haar wang te houden, gezien deze alweer wat meer pijn begon te doen. Ze keek nog eventjes verder door het vriesvak heen wat ze er nog in had liggen maar het enigste wat er nog in lag was een waterijsje. Oh well, dan maar een ijsje tegen haar wang, het was toch niet zo dat ze die nog wilde gaan opeten. Ze haalde het ijsje uit de koelkast en hield het gewoon in de verpakking, anders zou het ijsje helemaal over haar gezicht heen smelten. Ze liep terug naar haar bed toe terwijl ze haar armen over elkaar sloeg van de kou en snel weer onder de dekens kroop om weer op te warmen. Oh, en wat zou ze nu toch graag een lekkere warme Adrian naast haar hebben om tegenaan te knuffelen. Ze keek even kort uit het raam en zag dat het ook al behoorlijk laat aan het worden was, dus misschien kon ze maar beter weer wat gaan slapen? Ze trok haar broek die ze nog aanhad met wat moeite onder de dekens uit en liet deze zachtjes naast haar bed vallen. Haar bh trok ze ook onder haar sweather uit en hier deed ze hetzelfde mee. Haar sweather hield ze wel aan, die was wel namelijk wel erg lekker warm. Om wat makkelijker in slaap te vallen pakte ze haar mobiel nog eventjes en checkte ze deze ook nog eventjes op berichtjes. Ze had er wel een van Adrian gekregen en zachtjes wist er een glimlachje op haar gezicht te verschijnen. Hij legde haar uit waarom hij zo laat reageerde al was dit ook al een behoorlijke tijd geleden. Waardoor Aly ook eventjes hem ook even liet weten dat ze in slaap was gevallen, en dat ze zich een beetje zielig voelde, in de hoop dat hij misschien nog wel eventjes haar kwam opzoeken. Nu had ze niet echt heel vast kunnen slapen door die kloppende pijn in haar wang, maar goed. Ze had haar mobiel op stil gehad. Ze plugde nu haar oordopjes in haar mobiel en zette muziek op zodat ze misschien nog iets kon slapen. Al snel hoorde ze de prachtige stem van Ed Sheeran door haar oren en sloot ze eventjes haar ogen terwijl ze het ijsje tegen haar wang hield, om die koud te houden. Ze maakte zichzelf een beetje klein om haar benen ook wat warmer te krijgen. Haar ogen werden nog al wel een beetje moe, nou ja, als Adrian nog mocht komen, de deur stond gewoon nog open, die had ze nog niet op slot gedaan. Ze zuchtte eventjes diep en het lukte haar langzaam wel om in slaap te komen.

(&Adrian Harper)

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

Ze sliep maar heet zachtjes maar het was beter dan eerst, ze had even wat meer rust gevonden door de rustige muziek in haar oren. Soms kwam er wel eventjes een wat drukker liedje tussendoor maar die drukte ze dan gewoon weg, dat hielp niet met slapen. Al deed ze dit eigenlijk al de laatste liedjes niet meer, daarvoor was ze toen al te ver weg. Het geluid van de deur kon haar alleen wel weer een beetje wakker te krijgen en zachtjes knipperde ze eventjes met haar ogen om uit haar lichte slaap te ontwaken. Erg goed ging het haar niet af, ze kreeg haar ogen niet open en ze zuchtte eventjes vermoeid. ‘Hea babe, slaap je al?’ Hoorde ze nu de stem van Adrian zeggen, iets wat leek toch iets beter te werken om haar wakker te krijgen. Ze opende nu dan toch zachtjes haar ogen en murmelde eventjes zachtjes om te laten weten dat ze al wakker aan het worden was. Ze hoorde hem naar het keukentje lopen en Aly wist zichzelf nu met veel moeite een beetje overeind te krijgen. Waarom ging hij naar de keuken en kwam hij niet gewoon bij haar in bed kruipen? Ze haalde het ijsje van haar wang af en iewl, die was helemaal gesmolten. Ze legde het ding eventjes op haar nachtkastje neer en ging even met haar hand door haar haren heen terwijl ze verward richting de keuken keek. Het geluid van de kraan klonk al snel in haar ogen en eerlijk gezegd snapte ze er helemaal niets van. Daarom trok ze de dekens ook van haar af en besloot ze maar eventjes een kijkje te gaan nemen. Ze nam het ijsje mee naar het keukentje en tikte daar even het licht aan. Voordat ze naar Adrian toe liep gooide ze nog eventjes het ijsje in de prullenbak en weer voelde Aly hoe er een koude rilling door haar heen ging. Ze trok eventjes een beetje haar sweather naar beneden over haar kont heen, niet dat het veel zou helpen tegen de kou maar ze kon het proberen. Wanneer ze zichzelf omdraaide naar Adrian toe stopte ze alleen eventjes bij het zien van de schrammen op zijn armen, wow, waar kwamen die vandaan? Hij zag er ook zeker niet goed uit, wat was er in hemelsnaam gebeurd? Het was ook best wel dom dat ze dit niet meteen had gezien toen ze de keuken in was gelopen en met haar versufte hoofd meteen naar de prullenbak was gelopen. Bezorgd liep ze op hem af en liet ze haar ogen eventjes over hem geen glijden. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze nu ineens met een opgewekte stem met bezorgdheid erin. Ze ging een beetje tegen zijn rug aanstaan - iets waarvan ze stiekem hoopte dat het lekker warm zou zijn gezien ze het best wel koud had buiten de dekens - en keek over zijn schouders naar zijn handen die hij aan het afspoelen was onder de kraan. Ze zag wel hoe het bloed was dat hij van zijn handen af probeerde te spoelen. Zachtjes sloeg ze haar arm een beetje om hem heen en keek ze ook nog even naar zijn borst die ook onder de schrammen zat en scheuren in zijn shirt. "Wie heeft dit gedaan?" Vroeg ze er nog achteraan waarbij er een hardheid in haar stem was gekomen, omdat het idee dat iemand Adrian pijn zou hebben gedaan haar razend maakte. Het was natuurlijk niet naar hem toe bedoeld maar dat zou hij vast wel begrijpen. Ze zocht nu wat wanhopig naar oogcontact met haar vriend. "Adrian?" Vroeg ze er nu nog wat zachtjes achteraan om zijn aandacht te trekken...

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

De reden waarom Adrian niet meteen bij haar in bed was komen kruipen was al erg snel duidelijk wanneer ze zichzelf naar hem toe draaide en eventjes haar ogen over hem heen had laten glijden. Meteen gingen er ook vele vragen door haar hoofd heen, wat was er gebeurt? Wie had dit gedaan? Wie was sowieso in staat om Adrian wat aan te doen? Ze was jammer genoeg zelf ook al een keer getuigen geweest van zijn mutatie waardoor ze zelf het niet helemaal voor mogelijk had gezien dat hij overwinnelijk was. Nu had zijn broer hem wel uit die soort 'trance' kunnen krijgen door hem een flinke vuist te geven in zijn gezicht, maar dat was zijn broer, dat was niet iemand geweest die hij pijn wilde doen, gokte ze. Ze wist natuurlijk niet precies hoe zijn mutatie in elkaar stak, wat wel en wat niet kon. Ze liep nu zachtjes op hem af en stelde hem dan ook de meest voor de hand liggende vraag bij zo'n situatie, de vraag wat er was gebeurd. ‘Gevochten.’ Zei hij waarbij hij zijn schouders even opgetilde, niet echt een antwoord waar Aly op had gewacht gezien dat wel logies leek. Ze ging tegen hem aan ten eerste omdat ze het koud had en hoopte had hij misschien wat warmer zou zijn maar ook omdat ze hem gewoon wilde aanraken. Dat hij warmer was leek niet helemaal zo te zijn, ze was zelf tenminste wel wat warmer dan hem maar dat kon ze ook eigenlijk wel weten. Ze had al bijna de hele tijd in bed gelegen en ze voelde zich eerlijk gezegd ook gewoon helemaal niet lekker. Ze ging hier maar niet verder op in, niet nu in ieder geval, want ze wilde nog wel graag het echte antwoord weten maar er zat geen haast bij. Hij had ze kraan dichtgedaan maar Aly kon zien dat zijn handen nog steeds wat rood waren en dat ze ook open lagen. Iets wat ze zeker geen leuk aanzicht vond, dus besloot ze ook maar om wat oogcontact te gaan zoeken. ‘De wie is niet belangrijk.’ Zei hij koeltjes waarbij het haar ook meteen duidelijk werd dat zijn mutatie nog niet helemaal was gaan liggen. Ze wilde hier nog wel op insteken door hem te vertellen dat zij het wel belangrijk vond, dat ze wilde weten wie het durfde om haar vriendje dit aan te doen, want het was namelijk niet leuk van diegene. Dit liet ze alleen nog maar eventjes voor zich tot hij misschien iets beter aanspraakbaar was.

Hij draaide zich nu dat toch om en eindelijk kreeg Aly ook het oogcontact waar ze naar had gezocht, al liet ze al snel haar ogen ook eventjes over hem heen glijden. Zijn shirt zat vol scheuren, modder en bloed van de wondjes die hij had op zijn borst. Die kon hij nu wel weggooien want dat kreeg hij er niet meer uit, en ook al zou hij de modder en het bloed er wel uit kunnen krijgen had je nog altijd de scheuren. Wat had dit in hemelsnaam kunnen veroorzaken. De bezorgdheid in haar ogen werd alleen maar groter wanneer ze hem weer aankeek in de ogen. Nu was ook het moment waarop ze zich weer realiseerde dat ze er zelf ook niet te best uitzag met haar wang die er nogal blauw uitzag, en haar neus, dan nog niet te spreken over haar neus. De zusters van de ziekenboeg waren serieus verbaast geweest dat die niet gebroken was gezien het er niet al te best uitzag. Urg, ze het liefst zou ze zich nu verstoppen hoor, want het was gewoon niet mooi en zo wilde ze zichzelf het liefst nooit vertonen. De altijd mooie, prachtige en knappe Aly was weg en ze zag eruit als een monster. Ze zuchtte eventjes diep bij die gedachte en haalde haar schouders eventjes op waarbij ze haar ogen neersloeg. Wanneer hij haar eventjes voorzichtig een kus op haar lippen drukte sloot ze haar ogen, en maakte dit dat ze zich toch ergens opgelucht voelde. Gek, maar Aly geloofde vroeger altijd dat haar knappe gezichtje de enige reden was waarom jongens achter haar aanzaten, dat en haar mutatie. Nu wist ze wel dat Adrian hier nu niet alleen om die reden bij haar was, daar was ze al van overtuigd, maar het gaf haar toch een goed gevoel. Ze glimlachte eventjes liefjes al onderbrak ze die al snel doordat een pijnscheut door haar wang heen ging. ‘Ik ben in orde. Ik heb allen gedaan wat nodig was.’ Zei hij nu waarbij er toch weer wel wat bezorgdheid in haar gezicht kwam. Gewoon doordat ze zich niet gemakkelijk voelde bij het feit dat ze niet wist wat er was gebeurt en wie dit had gedaan. Wanneer hij zijn handen in zijn broekzakken stopte hield ze hem eventjes tegen en probeerde ze zijn handen terug te halen om ze zachtjes vast te pakken. Ze keek er eventjes kort naar om vervolgens hem weer gewoon in de ogen aan te kijken. "Heb je nog iets nodig voor.." Zei ze nu zachtjes waarnaar ze eventjes van hem wegliep naar een van de keukenkastjes waarin ze gokte dat er nog iets van een verbanddoosje in zat. Ze ging op haar hurken zitten en maakte het kastje open om erin te zoeken. Kort ging ze eventjes door haar haren heen wanneer ze daar niet kon vinden en al snel stond ze ook weer op. Dan maar even kijken in de hangende kastjes, het moest namelijk wel ergens liggen. Een voor een maakte ze ze allemaal open tot ze het uiteindelijk toch wel wist te vinden en het koffertje uit het kastje haalde. Het lag wel een beetje ver achterin waardoor ze eventjes op haar tenen moest gaan staan maar ze had het nu wel. Ze legde het koffertje op het aanrecht neer en eventjes trok ze haar mouwen even een beetje aan om de kou een beetje buiten te houden. Het koffertje maakte ze open en ze ging er een beetje in zoeken. "Ik heb pleisters, verband en uhh.." Zei ze nu waarbij ze er een tube zalf eruit visje. "Zalf?" Vervolgde ze eventjes waarnaar ze erop begon te lezen omdat ze niet helemaal wist waar het voor was. Ze keek hem nu weer aan met wat onzekerheid in haar blik want echt, ze wist niet was ze het beste was. Bovendien was ze moe en nog redelijk versuft..

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

Het was wel duidelijk te zien aan haar gezicht dat ze flinke klappen had gehad, niet eens eentje, wel meer. Die Amber was helemaal los gegaan op haar gezicht, maar dan ook echt helemaal losgegaan. Ze had zich nauwelijks kunnen verdedigen of terug kunnen vechten omdat ze telkens maar bleven komen. Lichtjes was het ook wel te zien bij haar keel, dat ze daar flink vastgepakt was wanneer die bitch los ging op haar gezicht. Het was ook niet alleen haar gezicht die er niet helemaal uit zag zoals het eruit had moeten zien, Adrian had duidelijk ook krassen gekregen op zijn gezicht, van nagels? Had hij gevochten met een jongen met extreem lange nagels ofzo? Of had hij nu met een meisje gevochten? Hele verwarrende gedachten die ze niet helemaal snapte, maar goed, ze zou daar later deze avond nog wel naar vragen. ‘Je moet de ander is zien.’ Zei hij met een minigrijnsje waardoor Aly ook een klein glimlachje liet zien, niet te ver, dat zou zeer doen. Nu durfde ze er nog niet helemaal op in te gaan en eerlijk, ze dacht echt dat het beter was als ze dat eventjes wat later zou doen. Want ze wilde het wel weten, ze liet niet iemand dit haar lieve Adrian aandoen, wie dacht diegene wel niet wie hij was? Of zij, als het werkelijk nagels waren van een meisje, maar ze had dus geen idee wat het nu precies was geweest, dat vertelde hij haar niet. Zijn lieve kusje deed haar toch wel heel erg goed, het was zachtjes genoeg om haar niet echt veel pijn te doen en het gebaar betekende veel voor haar, meer dan hij misschien door had. Veel meer, want echt hoor, het nam al best wat onzekerheid bij haar weg over de manier waarop ze er nu uit zag..

Wanneer hij zijn handen in zijn broekzakken wilde doen wist ze hem nog snel genoeg tegen te houden en hield ze die zachtjes vast, om hem geen pijn te doen. Hij keek haar even met een fronsje aan wanneer ze dit deed maar dit hield haar niet tegen om hem haar lieve zorgende kant te laten zien, eentje die hij misschien nog niet had gezien. Eerlijk gezegd wist Aly eigenlijk ook niet dat ze die kant had, het bleek er nu gewoon ineens te zijn, plotseling, door hem ofzo. Ze was al snel op weg gegaan om het verbandkoffertje te zoeken, waarvan ze natuurlijk geen idee had waar het lag, zoals gewoonlijk. Ze moest letterlijk elk kastje in het keukentje openhalen om het ding te vinden, nu waren dat er gelukkig niet zo heel veel want anders was ze nog wel langer bezig geweest. Aly en dingen opbergen en dan weer terugvinden, geen goede combinatie, serieus. Het had ook nog zo gekund dat ze de hele kamer nog mocht doorzoeken en dan de badkamer er ook nog bij, want dat was ook nog wel een logische plek, toch? Anyway, ze had het nu gevonden en hij had waarschijnlijk wel even mogen genieten van haar wiebelende kontje die de hele keuken door ging, en ze had ook nog eens alleen een sweather aan, wat een bofkont was hij toch. Ze was weer terug naar het aanrecht gelopen en had het koffertje geopend om vervolgens alle dingen op te noemen die ze erin had zitten. Pleisters waren misschien handig? En Zalf? Al had ze serieus geen idee waar het nu voor was en ze kon het zo snel ook niet vinden. Ingewikkelde verpakking, ze kende deze zalf ook helemaal niet. Ze kon het zich niet eens herinneren dat ze het verbandkistje ooit open had gemaakt. Nee, want meestal was Aly niet zo lief en zorgzaam en ze werd ook nooit zelf in elkaar geslagen. Zij was degene die andere mensen in elkaar sloeg wanneer zij dit verdienden, of niet, Valerie had het misschien niet helemaal verdiend, ook al had ze haar wel een hoer genoemd. Al snel voelde ze hoe Adrian zijn armen om haar heen legde. ‘Ik heb alles wat ik nodig heb in mijn armen oké? Al zijn pleisters misschien wel handig, kwestie van bloed op je bed te vermijden en zo.’ Fluisterde hij nu in haar oor en zachtjes probeerde Aly weer te glimlachen zonder dat het haar gezicht al te veel pijn zou doen. Ze duwde zichzelf ook zachtjes wat meer naar hem toe en haalde zachtjes met haar handen de pleisters uit het koffertje, veel waren het er niet, niet genoeg voor alles in ieder geval. ‘Dus, ga jij doktertje spelen of moet je patiënt het zelf doen?’ Vroeg hij nu aan haar waarbij het Aly gewoon niet lukte om een klein lachje tegen te houden, hoe veel pijn het ook deed aan haar gezicht. Ze bewoog haar bovenlichaam een beetje opzij om hem eventjes aan te kunnen kijken met een grijnsje. Had hij wel door hoe fout dat was? Waarschijnlijk wel, waarschijnlijk was hij zich daar ook echt wel heel erg bewust van. Ze draaide zichzelf nu om en ging met haar kont tegen het aanrecht aanstaan waarbij ze hem nog steeds met die grijns aankeek, al was het ook wel een beetje te zien dat dit haar wel wat pijn deed in haar gezicht. "Dat zou wel erg gemeen zijn he? Als dokters hun patiënten alles zelf lieten doen?" Zei ze nu zachtjes lachend terug. "Natuurlijk schat, ik zal je wel eventjes verzorgen." Zei ze nu terug waarnaar ze het haar realiseerde dat dit misschien ook wel een beetje fout kon klinken, als je het zo ging bekijken. Niet dat Aly er problemen mee zou hebben, zij vond het niet erg hem nog even wat plezier te laten beleven, ze wist alleen niet of dit wel een heel goed idee was, gezien ze allebei nogal gebroken waren. Misschien moesten ze allebei maar stoppen met vechten? Dat zou misschien wel een goed idee zijn, right? "Nou, kom op dan, dat bed in jij." Zei ze nu zachtjes lachend. Oh nee, dat moest ze echt niet doen, haar gezicht ging zowat dood van de pijn, maar ze kon het niet laten. Om er nog een schepje bovenop te doen sloeg ze hem eventjes kort op zijn kont, had hij dat maar niet moeten zeggen hoor, nu vroeg hij er gewoon om...

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

Het kon haar gewoon even helemaal niet schelen of hij het nu nodig had of niet, hij ging haar er niet van weerhouden om te doen wat zij nodig vond om te doen in zo'n situatie, ook al was het wel de eerste keer dat ze zoiets nodig had gevonden in deze situatie. Haar vorige vriendjes moesten er altijd maar mee dealen dat Aly nu eenmaal niet het meest zorgzame type was. Ze kwamen dan ook wel erg vaak thuis met wonden gezien dat iets was wat je niet kon vermijden in de wereld waar ze in zaten. Drugshandel, serieus, dat was geen goede wereld om in te zitten. Nu had Aly haar mutaties dus wist ze zelf die dingen redelijk goed te ontwijken, ze kon jongens voor haar laten vallen in een seconde en ze een helse pijn laten voelen in hun hart wanneer ze haar pijn wilden doen. Meisjes ook, die vormden geen partij voor haar en die wisten onthand ook wel dat ze niet met de toen genaamde 'Natalie' moesten kloten. Vriendjes stelen was ook geen moeite voor haar en het was ook vaak een dreigement geweest. Nu niet meer, die Aly leek wel helemaal weg te zijn, vooral met de manier waarop ze nu in de verbanddoos aan het zoeken was om daar iets in te zoeken waarmee ze Adrian misschien een beetje kon helpen, ook al wist ze dat het niet helemaal nodig was. Wanneer hij zijn armen om losjes om haar heen had gelegd en haar vertelde dat alles wat hij nodig had in zijn armen zat moest ze toch eventjes glimlachen, ook al wat het beter als ze dat gewoon niet deed. Aaawhh, ze smolt wel echt helemaal door zijn lieve woorden en ze was meteen ook ontzettend blij dat hij nog wel eventjes langs kwam, en misschien ook wel bleef? Niet dat ze dat eerst niet was, nee hoor, want meteen bij het horen van de deur en door had dat hij het was werd ze al helemaal gelukkig. Ze haalde de pleisterde uit het koffertje om die sowieso maar mee te nemen maar ze twijfelde nog wel eventjes over de zalf, ze had geen idee waar het voor was. Nog een keer spitte ze de achterkant van de zalf door tot ze uiteindelijk een woord wist te vinden die wel handig was, ontsmettend. Dit gaf haar nog niet echt iets waarvoor het was maar mocht er dus iets gaan ontsteken ofzo, kon ze altijd dit er nog op smeren..

Wanneer hij een haar vroeg of zij doktertje ging spelen of dat hij het zelf mocht doen was ze omgedraaid en had ze hem met een lichte grijns aangekeken, al kon je ook zien dat het haar pijn deed om haar gezicht zo te vertrekken. Die Amber had echt haar hele gezicht verwoest gewoon, ze kon gewoon niets meer, zelfs onschuldig glimlachen was al te veel. Toch kon ze er gewoon niets aan doen, ze moest gewoon grijnzen door die opmerking. Wel zorgde Adrian er al snel weer voor dat die grijns van haar gezicht kwam door zijn lippen zachtjes op die van haar te drukken en de kus even te laten aanhouden. Aly had haar ogen ontspannen gesloten en zoog haar longen vol met lucht waarbij er een goed gevoel haar lichaam binnen drong. Kriebels waren ook weer te voelen in haar buik en ze vroeg zich nu serieus af hoe hij dat deed, dat ze die nog steeds voelde elke keer als hij haar kuste. Hij trok eventjes een pruillipje en knikte wanneer ze vertelde dat het wel heel gemeen zou zijn als dokters hun patiënten alles zelf lieten doen. Ja hoor, weer duurde het niet lang voordat er een glimlachje op haar gezicht kwam. ‘Het is werkelijk te makkelijk om je zo’n dingen te laten zeggen hoor.’ Sprak hij met een brede grimas waardoor Aly eigenlijk gokte dat het bij hem misschien ook wel pijn zou doen, gezien zijn gezicht er ook niet al te best uitzag. Ze ging eventjes kort met haar hand heel zachtjes over zijn kaak heen. "Ik weet het, veel te gemakkelijk eigenlijk." Gaf ze nu toe terwijl ze een heel lief glimlachje liet zien en ze bijna verdronk in zijn ogen..

Hij had haar alweer wat losgelaten en keek haar nu fronsend aan wanneer ze hem beval om naar het bed toe te gaan, dan ging ze wel even wat pleisters plekken op zijn handen. Hoefde hij natuurlijk niet zelf te doen, Aly was niet zo'n gemene dokter hoor, niet meer. Hij bracht zijn hand naar zijn voorhoofd alsof hij iemand uit het leger was die een commando had gekregen en salueerde, waardoor Aly eventjes moest lachen. Hij draaide zich op zijn hielen om zo naar haar bed toe te lopen, maar Aly kon het niet laten om hem nog eventjes speels een tikje te geven op zijn kont. Want daar had hij gewoon om gevraagd, wanneer hij haar vroeg of zij wel eventjes doktertje ging spelen. Hierdoor leek hij alleen wel eventjes van gedachten te veranderen en kon Aly nog net de pleisters van het aanrecht afpakken voor ze door hem mee werd getrokken naar haar bed toe. Lachend was ze met hem meegegaan, en ja weer voelde ze de pijn in haar gezicht maar het boeide haar eventjes helemaal niet meer. Hij trok haar op zijn schoot en gaf haar een warme blik die ze beantwoorde door lief te glimlachen. Voorzichtigjes voelde ze hij handen langs haar hals gaan waar het ook lichtjes te zien was dat Amber haar daar had gegrepen. Ze slikte eventjes waarbij ze naam beneden keek al keek ze vrijwel meteen ook weer hem in de ogen aan. ‘Ze doet je niets meer. Nooit meer.’ Zei hij zachtjes waarnaar hij zijn hoofd zachtjes tegen haar schouder legde en zijn ogen eventjes sloot. Aly nam diep adem en legde haar hoofd zachtjes op die van hem, al was dit niet zo heel lang gezien het pijn deed aan haar wang. Ze bleef wel gewoon eventjes zwijgen en zelf hield ze haar ogen ook eventjes gesloten, en nam ze de rust goed in haar op. Al kwamen haar gedachten haar ook alweer storen na heel eventjes. Ze begon zachtjes even te lachen voor een paar seconden. Haar handen vouwden de pleisterde uit elkaar en zachtjes trok ze zichzelf een klein beetje terug. "Kom, liggen jij, dan kan ik die pleisters op je handen plakken" Zei ze nu zachtjes met een kalme stem waarbij ze wilde opstaan maar zich toch nog even bedacht. Dat shirt had hij ook niet meer nodig, het zou bovendien alleen maar ontstekings gevaar zijn met het modder erop. Ze ging daarom zachtjes naar de met haar handen naar de onderkant van zijn shirt om deze over zijn hoofd heen te trekken. "Die kan je volgens mij wel weggooien nu," Zei ze eventjes zachtjes met een grijnsje terwijl ze haar ogen over zijn lichaam liet glijden. Hij was nog steeds mooi ondanks de krassen, daar keek ze gewoon overheen. Nu stond ze wel op en liet ze zijn shirt gewoon vallen op de grond waarnaar ze naast hem ging zitten. Zachtjes begin ze de pleisters van elkaar los te scheuren en legde ze deze op haar schoot neer waarnaar ze hem weer eventjes aankeek. Haar ogen liet glijden over de bijtwond op zijn arm en de krassen op zijn gezicht. Op haar gezicht verscheen nu een fronsje doordat er ineens iets haar hoofd te binnen schoot. Amber had het nog gehad over haar nagels nadat het Aly was gelukt haar van zich af te krijgen. Nog voordat ze Aly nog even bij de haren omhoog trok en haar opnieuw een duw gaf. Daarbij zag Aly haar er nog wel voor aan om te bijten. "Adrian, wie heeft dit gedaan? Met wie heb je gevochten?" Vroeg ze nu opnieuw aan hem, hopend nu wel een antwoord te krijgen op haar vraag..

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

Hij had echt wel de beste keus gemaakt om haar te helpen met de pijn van het lachen doordat haar gezicht zo in elkaar geslagen was. Er was geen beter medicijn voor dan dit, een lange kus op haar lippen van Adrian. Het hield echt wel, die lach was meteen van haar gezicht verdwenen en ze liet haar gezicht een beetje ontspannen. Ze genoot gewoon eventjes erg van het moment en het mocht van haar wel uren of jaren duren, het maakte niet uit hoe lang het was, des te langer alleen maar beter. Des noods ging het voor eeuwig zo door, het maakte haar niet uit, het voelde gewoon erg fijn. ‘Gelukkig maak ik er niet zo heel veel misbruik van.’ Zei hij uiteindelijk waarbij hij speels grijnsde. Oh nee? Hij maakte er geen gebruik van hoor, kuch kuch. Ze schudde even lachend haar hoofd waarbij ze haar ogen eventjes op de grond liet vallen omdat ze voelde hoe ze misschien een klein beetje rood werd op haar wangen. Of niet, ze wist eigenlijk niet of blozen door blauwe plekken heen kon gaan? Kon dat? Ze kon moeilijk een beetje naar de spiegel gaan lopen om het te checken, dat zou raar zijn. Dan zou hij haar ongetwijfeld uitlachen, want wie liep er nu naar de spiegel toe om te kijken of je het wel kon zien met blauwe plekken op je gezicht dat je bloosde? ‘Maar babe, stop met lachen je doet jezelf pijn.’ Sprak hij nu met een bezorgde toon waardoor ze hem alweer aankeek en ze probeerde om te stoppen met lachen. Maar het voelde raar om hem nu met bloedserieuze kop aan te gaan kijken, dat drukte haar gevoelens namelijk totaal niet uit. "Dan zul jij toch echt moeten ophouden met lief doen hoor," Zei ze toen waarbij ze duidelijk maakte dat het niet echt mogelijk was voor haar om niet te glimlachen. Het was ook wel duidelijk dat hij nu weer een beetje aanspreekbaar zou zijn, dat zijn mutatie geen werking meer had op hem en hij nu gewoon weer haar Adrian was. Hij drukte nog eventjes een kusje op haar voorhoofd waarbij Aly haar ogen weer eventjes vredig sloot voordat ze hem weer in de ogen aankeek..

Lachend had ze zichzelf mee laten trekken door Adrian naar het bed toe en liet ze zichzelf heel simpel op zijn schoot trekken. Ze was echt super blij dat hij was gekomen want hij wist haar wel weer helemaal op te vrolijken na al dat gedoe met Amber, want hoewel ze het niet graag toegaf voelde ze zich echt heel zielig. Het was ook niet alleen de pijn van het in elkaar geslagen worden, maar ook nog eens de vreselijke nederlaag, hoe durfde ze zich nog ooit te laten verschijnen in de kantine of überhaupt door school? Iedereen had kunnen zien hoe Aly daar als een zwak projectiel op de grond had gezeten terwijl ze echt zoveel moeite had gehad om er nog bij te blijven sinds echt alles aan het draaien was en ze bijna haar bewustzijn verloor. Ze was echt bijna van haar stokje gegaan hoor, wanneer ze eenmaal haar eigen bloed op de grond zag liggen, dat was echt iets waar Aly niet goed tegen kon. Bloed, Aly had al genoeg bloed gezien in al die jaren maar nog steeds kon ze nog steeds erg slecht tegen het zien van haar eigen bloed.
Adrian gaf haar zachtjes kusjes in haar hals maar hoewel Aly heel erg van deze lieve zachtjes kusjes hield trok ze zichzelf toch even een beetje terug. Omdat ze nog voor dokter moest gaan spelen waar hij tenslotte zelf nog om gevraagd had, dus hij moest nu niet moeilijk gaan doen. Ze ging gewoon die pleisters op zijn handen plakken en daar had hij niets tegenin te brengen. Al snel trok Aly ook zijn shirt over zijn hoofd heen, die was vies en kapot dus die mocht wel weg als hij nog wilde dat ze straks tegen hem aan zou gaan liggen. ‘Je bent toch maar een kleine genieter hoor.’ Zei hij nu met een grimas op zijn gezicht waarnaar hij ook eventjes over zijn borst heen keek naar de schrammen. "Van wie moest ik nu voor dokter spelen dan?" Vroeg ze nu terug aan hem met een grijnsje terwijl ze weer naast hem ging zitten. Hij legde braaf zijn handen op haar bovenbenen neer en heel eventjes keek ze hem schuin aan met haar ogen en met een klein grijnsje. Ze scheurde de dingen van elkaar los en legde ze op haar schoot neer zodat ze de pleisters een voor een kon pakken om op zijn hand te plakken. Wanneer ze nog eventjes over zijn lichaam heen had gekeken viel ineens het kwartje van de krassen en de nare bijtwond op zijn arm. Ze wist het natuurlijk nog niet zeker tot ze zijn bevestiging zou horen maar ze had nu wel haar verwachtingen. Als he, als, dan had ze een heel groot probleem. Ze keek hem nu wat serieuzer aan dan eerst en hij leek zijn blik neer te slaan op zijn handen wanneer ze de vraag stelde. Hij zuchtte even wat ervoor zorgde dat het gevoel aanwakkerde dat het een zekere Amber was geweest. ‘Waarom denk je dat ze je vanaf nu met rust zal laten?’ Zei hij zachtjes en eventjes zuchtte Aly diep waarbij ze haar hoofd weg draaide. Ze beet eventjes op haar lip om niet meteen boos te worden, want ze voelde nu wel wat woede in haar opkomen. Niet naar Adrian maar naar Amber natuurlijk, nou ja, misschien ook wel een beetje naar Adrian gezien ze er niet van hield wanneer andere mensen haar klusjes zouden opknappen, zeker niet zonder haar toestemming ofzo. Had Amber nu alleen maar meer reden om Aly zwak te vinden, zo leek het misschien net alsof ze haar vriendje stuurde om dit op te lossen. ‘Amber. Ze moest boeten. Ze had jouw dit alles aangedaan, en dan was er nog Liv die plots voor mijn deur stond weer een van haar slachtoffers. Ik kon er niet gewoon zo maar op toezien..’ Zei hij nu waarbij ze voelde dat hij haar weer aankeek. Zelf keek ze hem nu ook weer aan en fronsde ze eventjes waarbij ze hem ook een beetje verbaast aankeek. Olivia? Wat de fuck? Hoe durfde dat wijf? Ze was echt dood nu, echt hoor, hoe laag was ze wel niet? Nu snapte Aly op zich nog wel waarom Amber haar had gepakt, Aly was ook zo'n lekker brutaal kind die geen plank voor haar mond had maar Olivia? Die verdiende het dan nog wel veel minder dan zij zelf deed, niet dat ze het zelf verdiend had. Aly klemde haar kaken nu op elkaar omdat dit haar echt boos maakte, hoe dat wijf gewoon het lef had om aan Adrian te zitten en een van de weinige meisjes die Aly ook echt als een vriend zag. "Ze is echt dood." Zei ze nu wat kortaf met nogal een wat boze stem terwijl ze haar ogen richtte op de laatste pleister die ze op zijn hand plakte. Ze voelde zich echt razend worden nu, gewoon alleen al bij het idee dat ze het lef had gehad, dit was echt nog niet over. Ze had Adrian gewoon gebeten en gekrapt! En wie wist wat ze nog meer had gedaan? Het was gewoon een vieze bitch! Aly ruimde nu de pleisterpapiertjes bij elkaar en stond wat snel op om de papiertje weg te gooien in de keuken. "Waar haalt ze serieus het lef vandaan?" Riep ze wat boos vanuit de keuken terwijl ze de papiertjes in de prullenbak liet vallen. Waarnaar ze in het Italiaans luidop begon te vloeken en het koffertje opruimde in hetzelfde kastje. Hiernaar liep ze weer de keuken uit maar bleef ze wel gewoon staan in haar kamer. "Ik mag hopen dat Olivia er beter uit zien dat jou, of dan mij." Zei ze nu terwijl ze eventjes zuchtte als poging om een beetje te kalmeren. Ze liep toch wel weer naar Adrian toe en ging nu naast ging zitten en hem ook weer aankeek. Diep adem halen, Aly, gewoon laten gaan. "Waar is Olivia nu?" Vroeg ze nu licht bezorgd..

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

‘Ik kan gerust meteen slapen hoor als je dat liever hebt?’ Zei hij nu met een klein grijnsje maar Aly reageerde hier al snel op door eventjes glimlachend met haar hoofd te schudde en eventjes uitdagend op haar lip te bijten. Dat hoefde nu ook weer niet, ze had hem liever nog eventjes bij haar, wakker. "Nee hoor, echt niet, blijf nog maar eventjes wakker." Zei ze nu met een klein grijnsje terug, die gewoon zeer bleef doen aan haar gezicht, dat was echt niet leuk meer gewoon. ‘Een beetje minder lachen dan. Zo meteen voel ik me nog schuldig.’ Zei hij met een pruillipje waarnaar ze eventjes haar wenkbrauw optrok en probeerde niet meer te glimlachen waardoor ze hem met een bloed serieuze kop aan ging kijken. Het was alleen al wel te zien aan het trillen van haar lip dat ze dat niet lang ging volhouden en het duurde ook niet lang voordat er ook weer een kleine glimlach doorbrak, een kleine maar, zoals hij had gevraagd. "Beter?" Vroeg ze nu nog zachtjes aan hem. Echt wel, dat ze blij was dat hij hier nu was. Was ze niet zo alleen met haar zielige zelve die nogal een beetje depressed was door haar nederlaag..

Wanneer ze zich los trok van hem om zijn handen maar eens te gaan beplakken met pleisters had hij eventjes met een opgetrokken wenkbrauw aangekeken. Niet omdat hij haar pijn deed door die kusjes in haar nek te geven op de plek waar Amber haar had vastgegrepen, nee, als het aan haar lag mocht hij dat straks ook gewoon weer doen als hij wilde. Maar als moest nu eventjes de bezorgde vriendin gaan uithangen waar hij bovendien zelf om gevraagd had. Hier herinnerde ze hem dan ook nog eventjes aan wanneer hij tegen haar zei dat ze ook maar een kleine genieter was. Hij stak kort zijn tong naar haar uit en Aly trok nu eventjes speels een wenkbrauw op. "Je word wel een beetje hebberig hoor." Zei ze nu plagend terug terwijl ze zijn shirt op de grond gooide en zichzelf weer naast hem neerzette. "Niet dat ik dat erg vind," Liet ze hem daarnaar nog wel even weten terwijl ze haar ogen al had gericht op het pleisters van elkaar af scheuren. Nee hoor, van haar mocht hij zoveel mogelijk van haar tijd opeisen om haar kusjes te geven en al die dingen, daar had ze echt totaal geen problemen mee. Daar zou ze waarschijnlijk ook nooit genoeg van hebben, zijn kusjes waren gewoon de beste..

Daar was het dan, de waarheid over met die hij had gevochten, eentje die Aly zeker niet leuk vond en dat was nogal zachtjes uitgedrukt. Ze had meteen haar hoofd weg gedraaid, eigenlijk vooral doordat ze gewoon voelde hoe ze kwaad werd van binnen en ze hem niet erg graag zo wilde aankijken. Deels was het ook een beetje irritatie naar hem toe gezien het nu wel heel erg zou lijken alsof Aly niet zelf haar zaakjes kon regelen, dat ze meteen de hulp van haar vriend nodig had wanneer ze een keer helemaal in elkaar geslagen werd. Ze snapte het wel, maar het was iets geweest wat ze liever zelf had willen afhandelen. Misschien niet het beste idee, maar Aly wilde er wel voor werken. Ze wilde er desnoods voor trainen in de danger room, sowieso al, omdat het haar dood irriteerde dat ze haar mutaties ook niet een beetje onder controle had. De hele reden waarom ze in gevecht was gekomen met Amber was doordat een of andere gast iets wilde proberen bij haar omdat hij gehypnotiseerd werd door haar mutatie. Ergens vond Aly het nog wel grappig om jongens te zien struikelen over haar knappe gezichtje maar zodra haar mutatie in werking kwam hielden ze gewoon niet meer op, en dat was wel irritant. Ze hoorde hem diep adem halen maar dit wist dan niet haar aandacht te trekken om hem weer aan te kijken. Kwaad bleef ze gewoon nog even wegkijken. Zelfs zijn hand op haar schouder werkte nog niet, ook al werd de neiging zo wel groter. Het was wanneer ze Olivia's naam hoorde dat ze hem weer aankeek, alsof dat alles anders maakte. Dat maakte het misschien ook wel, Aly vind echt niet dat zij dit verdiende. Kijk, zelf had ze het uitgedaagd, had ze nog recht in Amber's face lopen roepen dat als ze zo graag de queen wilde zijn dat ze dan toch echt door Aly heen moest komen. Hier zag Aly Olivia niet voor aan, waarschijnlijk was zij gewoon een puur onschuldig slachtoffer geworden van dat wijf. Hij knikte eventjes zachtjes wanneer ze hem wat verbaast aankeek. ‘Ik moest het doen Aly. Ik had haar beloofd dat ik haar zou helpen met alles, en ik heb jou beloofd dat ik elke sukkel die het waagde je aan te raken zelf om zeep zou helpen.’ Zei hij nu tegen haar en eventjes haalde ze nadenkend haar schouders op, puur omdat ze nu gewoon heel druk was in haar hoofd met boos zijn. Want echt, waar dacht Amber mee bezig te zijn? Was ze gestoord ofzo? ‘Doe de moeite niet.’ Zei Adrian kalm tegen haar nadat ze even kort zei dat het meisje echt dood was. Ze keek hem nu wat eigenwijs aan met haar blauwe ogen, niet van plan om naar zijn woorden te luisteren. Hoe dan ook, Amber mocht dan wel een psychopaatje zijn maar dat betekende niet dat ze onoverwinnelijk was. Ze had ook nog even naar die bijtwond gekeken die er echt naar uitzag, ze had serieus ook gewoon doorgebeten, hoe gestoord was dat mens?

De woede werd haar nu eventjes echt te veel en snel stond ze op om de pleisterpapiertjes weg te gooien waarnaar ze wat hardop vroeg waar ze het lef vandaan haalde. Adrian en Olivia, maar vooral Adrian, daar had ze wel veel lef voor nodig moeten hebben hoor. Eerlijk, Aly zou Adrian niet erg graag tegen over haar willen hebben in een gevecht, minder graag dan Amber. Of misschien toch wel, gezien Adrian haar geen pijn zou doen en Amber wel, maar ze bedoelde dat meer als hij niet haar vriend zou zijn geweest en ze in Amber's schoenen had gestaan. ‘Denk je nu echt dat zij mij is komen lastig vallen? Ik heb haar uit haar bed geplukt en heb mijn hele mening over dit alles eens goed laten bezinken.’ Zei hij nu waardoor ze toch eventjes haar mondhoeken optrok. "Goed!" Riep ze er nog wat boos achteraan, niet naar hem bedoeld al was dat vast wel duidelijk. Die goed was gericht op dat hij haar zijn mening duidelijk gegeven had, en ze wist zelf ook wel dat hij het niet met woorden bedoelde. Boos ging ze in het Italiaans verder met schelden, om zo eventjes alle woede eruit te gooien die ze erin had. Hij zou haar wel niet verstaan, misschien maar beter ook want hij wilde echt niet weten hoeveel ze nu bij elkaar liep te vloeken..

Wanneer ze terug de kamer binnen gelopen kwam staarde hij eventjes naar de grond en bleef Aly ook nog eventjes staan. Eerst maar eens eventjes zien te kalmeren, als dat nog lukte. Ze besloot maar om eventjes de gestoorde Amber te vergeten en na te vragen over Olivia, want ze mocht toch echt hopen voor Amber dat ze die heel had gelaten. Dat arme meisje, misschien wilde ze het ook wel liever gewoon niet weten, het zou wel hartbrekend zijn geweest. Het was misschien raar maar ergens mocht Aly het meisje wel heel erg, ze was zo vrolijk. Adrian keek haar nu weer aan nadat hij eventjes zijn gezicht verstrakte en schudde zijn hoofd. ‘Ze is niet gewond, niet zoals jij of ik.’ Zei hij nu en eventjes zuchtte Aly opgelucht. Ergens begonnen er nu wel vragen op te borrelen zoals, hoe ging het voor de rest met haar? Was ze alleen op haar kamer? Waarom was ze naar Adrian gegaan en niet naar Dante? Bij die laatste vraag maakte ze zich vooral een beetje zorgen maar dit probeerde ze zo snel mogelijk ook weer aan de kant te zetten. Olivia zou toch niets? Nee, daar moest ze zich echt geen zorgen om maken nu, dat zou wel erg egoïstisch zijn. Het zouden vasten andere redenen zijn geweest, toch? Ze ging nu weer naast Adrian zitten op haar bed en keek hem eventjes wat kalmer aan. Hij pakte meteen haar hand op en drukte zachtjes een kus op de achterkant van haar hand waardoor er meteen weer een glimlachje op haar gezicht verscheen. ‘In mijn kamer. Samen met Dante.’ Zei hij nu waarbij hij even kort glimlachte en zichzelf daarnaar naar haar toe draaide. Haar hield bleef hij vasthouden. ‘Ga Amber niet meer zoeken. Ze ligt in de ziekenboeg, en daar blijft ze waarschijnlijk wel een tijdje. Laat het gaan, ik wil niet dat ze je nog 1 keer aanraakt hoor je me.’ Sprak hij zachtjes terwijl hij eventjes met zijn hand langs haar kaaklijn ging, en ja hoor, die vlinders werden ook meteen weer wakker in haar buik. Ze zuchtte eventjes en keek hem nog een paar seconden bedenkelijk aan. Het was wel duidelijk dat ze het niet helemaal zag zitten om het meisje met rust te gaan laten. "Oke, fine." Zei ze nu met een zucht waarnaar ze zichzelf wat overeind zetten. Ze kroop wat meer naar hem toe en zette een hand aan de andere kant van hem neer terwijl ze zo op handen en knieën half over hem heen ging hangen. Ze drukte haar lippen nu toch wat dringender op die van hem, om hem dan toch eventjes weer te laten weten dat ze wel echt nog steeds van hem hield, ook al leek het er eventjes misschien niet op. Ze was nog steeds bij dat hij hier was. "Maar als ik het dus goed begrijp blijf je vanavond hier slapen?" Vroeg ze nu met een vrolijke glimlach op haar gezicht terwijl ze haar lippen weer van die van hem had gehaald...

And it's breaking over me, a thousand miles down to the sea bed.

‘Hm, heel eventjes dan.’ Sprak hij zachtjes nadat hij zijn mondhoeken even kort had opgetrokken en hij nu leek haar gezicht even te bekijken. Normaal zou ze hem nu plagerig weer een klein stootje geven maar ze wist niet of ze hem dan pijn zou doen aan zijn borst, daarom deed ze dat maar niet. Ze moest er ook rekening mee houden dat hij waarschijnlijk ook wel in pijn was door zijn gevecht. Ze probeerde eventjes om niet te lachen, maar dat ging gewoon niet, het was een te moeilijke opgave om hem aan te kijken met een bloedserieuze blik terwijl ze zo blij was om hem te zien. ‘Wel, zeg jij het me maar doet het nu nog zoveel pijn?’ Vroeg hij nog aan haar waarnaar ze haar hoofd schudde met een pruillipje. Nee hoor, het ging wel, maar het deed wel zeer. Het was niet zo dat ze er niet tegen kon maar wel zeer vervelend. Ze leunde nu weer eventjes naar boven om hem weer eventjes een kus te geven, dat leek immers heel goed te werken dus dan deed ze dat maar gewoon eventjes..

‘Hebberig? Dit is nog maar het begin hoor.’ Zei hij nu waarschuwend tegen haar waardoor ze hem even gespeeld bang aankeek. Oh nee toch? Had ze nog tijd om weg te rennen, ze wilde namelijk echt niet weten wat hij dan nog verder wilde doen hoor. Of nee, stiekem wilde ze dat echt wel weten maar ze gaf hem daar nu gewoon niet de mogelijkheid voor. Ze had nu toch al die pleisters in haar handen en straks zou haar hele bed nog onder het bloed komen door zijn handen. ‘Het zal je geraden zijn dat je het niet erg vind.’ Zei hij nu met een grijnsje en Aly keek hem hem nu ook eventjes waarschuwend aan, serieus, als hij haar nu niet gewoon haar werk liet doen plakte ze er nog een op zijn mond. Dan kon hij gelijk ook niet meer praten en haar aan het lachen maken, en dan hoefde ze ook geen pijn meer te lijden in haar gezicht. Toch wiebelde ze nog eventjes met haar wenkbrauwen als reactie op wat hij had gezegd, want ja, eigenlijk zou ze hem ook liever zijn gang laten gaan. Hij schoof nu wat dichterbij haar en legde zijn hoofd zachtjes tegen die van haar aan. Ze zuchtte eventjes tevreden terwijl ze verder ging met het beplakken van zijn handen. Maar nu kwamen de vragen toch wel weer omhoog en ze kon die gewoon niet langer meer door haar hoofd heen laten gaan. Ze wilde antwoorden, vooral nu ze ergens het vermoedde had wie achter die bijtwond en krassen zat..

Het was niet zo dat ze het niet snapte van hem, zelf zou ze waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan, dus eigenlijk kon ze het hem ook niet verwijten. Nu ook, kon ze niet wachten om haar nagels eens in Amber te zetten voor wat ze Adrian aan had gedaan. Dat zou ze misschien ook nog wel doen ook, dit was echt nog niet over namelijk. Nu had Aly vroeger nooit echt de neiging gehad om iemand met hand en tand te verdedigen maar deze leek ze nu onderhand wel te krijgen, zelfs het feit dat Amber Olivia lastig was komen vallen maakte haar zo boos dat ze dat wijf gewoon wilde aanvallen. Ook al voelde ze ergens ook een beetje jaloezie in haar opborrelen, want ondanks dat ze Olivia echt heel aardig vond en alles, was ze zeker een mooi meisje en ze had ook mooie talenten. Ze gokte niet helemaal dat ze nu echt een type voor Adrian zou zijn maar je wist het maar nooit. Snel probeerde ze dit idee wel weer weg te werken want het zou gewoon erg egoïstisch zijn om daar nu aan te denken. Bovendien moest ze echt leren om mensen beter te vertrouwen, er kon namelijk ook iets heel anders aan de hand zijn. Ze trok enkel eventjes haar schouders op wanneer uitlegde waarom hij dat moest doen, omdat ze gewoon echt razend was van binnen, iets wat er ook echt uit moest, anders zou ze de hele avond niet meer te relaxen zijn. Eigenwijs keek ze hem aan wanneer hij haar vertelde niet de moeite te doen en nu haalde hij zijn schouders op. Urg, ze moest echt die woede kwijt voordat ze dat op hem ging afreageren.
Ze stond daarom ook snel op om naar de keuken toe om daar gewoon even al die woede eruit te gooien, in het Italiaans, want dat voelde namelijk nog beter. Ze ratelde maar door in het Italiaans zoals alleen een echte italiaan dat kon doen, en ondertussen hoorde ze ook de kastjes dicht slaan omdat ze het verbandkoffertje had opgeruimd. Wanneer hij haar een korte uitleg had gegeven had ze nogal boos terug geroepen, niet helemaal haar bedoeling maar ze kon op het moment gewoon even niet anders. Hij moest er maar mee dealen dat Aly af en toe ook nogal een heethoofd kon zijn, en dan was ze niet altijd aardig. Gelukkig, kon ze daarnaar wel weer heel lief doen, zolang je haar maar de ruimte gaf om alle irritatie eruit te gooien, en dat deed hij.

Zodra ze uitgeraasd was kwam ze weer de terug gelopen en zag ze hem al overeind komen. Na al die woede er eventjes uitgegooid te hebben wist ze nu wel gewoon wat bezorgd naar Olivia te vragen, want wat Amber het meisje ook aangedaan had, dat had gewoon echt niet gemogen. Ze was niet het type die snel iemand anders zou beledigen of uitdagen dus waarschijnlijk zou Amber wel gewoon de fout in zijn gegaan, dat wist ze eigenlijk zeker. Aly had haar nog uitgedaagd, wat ze achteraf beter niet kunnen doen, zelf had ze dus de klappen kunnen verwachten. Het was wel goed dat Dante nu bij haar zou zijn en ze niet alleen in Adrian's kamer zou zitten, al bleef de vraag waarom ze nu in hemelsnaam eerst naar Adrian was gegaan haar een beetje dwars zitten. Wel was ze juist daarom erg blij dat Adrian nu hier zat met haar, en dat Olivia gewoon bij Dante was. Ze keek Adrian nu weer aan in de ogen en begon zich langzamerhand ook een beetje schuldig te voelen over het feit dat ze zo boos was geworden, dat ze net nog in de keuken kwaad naar hem had lopen roepen. Dat was echt niet haar bedoeling geweest.
Wanneer hij zei dat ze Amber uit haar hoofd moest halen en haar maar gewoon met rust moest laten keek ze hem nog wel wat bedenkelijk aan en beet ze eventjes op de binnenkant van haar wang. Het was dat ze nu al een beetje had lopen vuur spuwen in de keuken dat het al wel makkelijker werd om het te laten bezinken. Ze gaf hem dus toch maar gewoon een simpele 'oke, fine' om te laten weten dat ze het liet gaan. Zeker wist ze het niet of ze wel de neiging zou kunnen onderdrukken om haar toch nog even op te zoeken, of als ze het meisje tegen zou komen om haar nog eventjes een vuist in het gezicht te plaatsen. ‘Ik meen het.’ Zei hij nog even alsof hij gewoon wist dat ze toch nog wel haar plannen zat te maken. Ze zuchtte eventjes diep. "Oke, oke, ik beloof het dat ik haar niet zal opzoeken.." Zei ze nu zachtjes met tegenzin, maar de meende het wel. Ze ging niet deze belofte breken, als hij zo graag wilde dat ze uit haar buurt zou blijven dan deed ze dat maar gewoon. Of ze het nu leuk vond of niet.
Ze klom nu een beetje overeind en op hand en voeten kwam ze voor hem terecht met haar gezicht en drukte ze eventjes haar lippen op die van hem, om die vervelende sfeer van daarnet achter wegen te laten. Ze kon ook niet boos op hem blijven, al was ze voor het grootste gedeelte gewoon boos geweest op Amber. ‘Wel, als ik mag? Ik wil nu niet in mijn kamer zijn hoor.’ Zei hij met een grijnsje waarnaar hij zich achterover liet vallen Aly hierin voorzichtig meetrok. Glimlachen liet ze hem en ging ze zachtjes op zijn borst liggen. "Nee, Adrian je mag niet bij mij slapen, get you're ass back to your own room." Zei ze nu wat sarcastisch, serieus, dat hij dat nog durfde te vragen. Wat verwachtte hij anders? Dat ze serieus 'nee' zou zeggen? Hij streek eventjes zachtjes met zijn hand langs haar wang en drukte nog een keer zachtjes zijn lippen op die van haar waardoor ze lief glimlachte. Ze bleef nog eventjes op hem liggen tot ze uiteindelijk overeind kwam om onder de dekens te kruipen, waar het een stuk warmer was en ze moest toegeven dat haar voeten echt aan het bevriezen waren. Wanneer ze eenmaal haar benen onder de dekens had trok ze de sweather over haar hoofd heen, die had ze ook niet meer nodig. Ze had haar eigen persoonlijke kacheltje nu naast haar liggen dus weg met dat ding. Een bh had ze sowieso al niet meer aan, die had ze al uit gedaan voordat hij hier was gekomen. Ze ging nog eventjes met haar hand door haar haren heen waarnaar ze Adrian weer aankeek en ging liggen met haar hoofd op het kussen. Liefdevol keek ze hem nu aan terwijl ze nog eventjes een paar seconden zweeg. "Sorry dat ik net even tegen je uitviel, dat was echt niet mijn bedoeling." Zei ze nu zachtjes waarbij het ook echt goed aan haar gezicht af te lezen was dat het haar speet. "Ik had dat niet mogen doen, mijn woede op jou afreageren." Zei ze er zachtjes achter aan..