It's do or die

Onderwerp: It's do or die di dec 08, 2015 3:18 am

from my perspective

everything hurts

Heel hard had ze Amadéo niet vast gehad en sowieso ook niet lang. De frustratie die ze had was er op die manier uitgekomen dat ze hem bij zijn keel had gepakt zodat hij niets kon uitvoeren, waardoor hij niets kon doen dat Maurim of Grace verder in gevaar kon brengen. Ze had hem haast gecommandeerd om naar haar kantoor te komen, vrijwel meteen, omdat hij zelf vast ook wel zou weten dat hij in diepe problemen zat. De woorden die hij vuil maakte aan de twee had ze wel degelijk nog gehoord waardoor ze, zonder ook maar eens om te kijken, zijn hoofd omdraaide richting haar en hem vervolgens in die greep bleef houden zodat hij geen enkele kant meer op kon kijken behalve de hare.

Zo had ze hem in haar greep gehouden tot in het kantoor, eens ze de deur geopend, Amadéo neergezet in een stoel, en ze voor hen beide een beker water ingeschonken had. Vanaf het moment ze weer haar kantoor binnen gekomen was had de rest wat meer in haar wedergekeerd en kleurden haar ogen terug naar de normale bruine kleur zodra ze zich in haar eigen stoel gezet had en voor het eerst sinds de cafétaria oogcontact met de jongen maakte. Ze sloeg de deur, zonder haar ogen van hem af te halen, achter hem dicht met een klik die totaal niet meedogenloos of boos geklonken had.
Nadat ze eens geknipperd en een slok water vanuit de beker genomen had nam ze pas de aanstalten om iets te zeggen.
''Vertel mij eens, Amadéo, wat ging er zojuist in je om? Hoe voelde je je om zo in een grip van een ander te zijn?'' Vroeg ze hem met een stem die alle kalmte uitstraalde, alsof de boosheid die in haar gewoed had nooit bestaan had. Maar dat betekende niet dat de stemmen in haar hoofd echter helemaal verdwenen waren. Stemmen die haar van stuur maakten ook al probeerde ze zichzelf onder controle te houden. Het waren niet alleen de papierwerken en alle verplichtingen waar ze zich aan moest voldoen, nee, het belangrijkste was dat Jamie nu in London was in plaats van dicht bij haar op het eiland, in zijn eigen kantoor of samen in hun kamer. Ze had vannacht geen warm bed gehad, niet zoals het met Jamie was, was vanochtend alleen in bed wakker geworden en het gebrek aan contact over de mobiel maakte haar ongerust, ook al wist ze zeker dat er niets aan de hand zou zijn. Als er iets zou gebeuren dan was zij de eerst die er vanaf zou weten, dat wist ze zeker.

''Heb je enig idee wat er in de rest van de wereld gaande is?'' Vroeg ze hem waarna ze het bekertje weer terug op haar bureau zette en haar ogen naar het water liet gaan terwijl ze de TV aanzette met haar telekinese. Vrijwel meteen schoot de nieuwszender aan met allerlei berichten over hoe gevaarlijk mutanten waren, hoeveel moorden er door ze werden gepleegd en hoeveel procent er aan slachtoffers inmiddels al waren gevallen, zowel mensen als mutanten.

thank u ezra koenig

Onderwerp: Re: It's do or die di dec 08, 2015 3:44 am

We live our lives
like we're ready to die

Not amused. En dan had hij het over zowel het schoolhoofd als hij. De oudere vrouw sleurde hem mee naar haar kantoor, of hij het nu wou of niet. Eigenlijk wou hij het absoluut niet, maar hij had geen keuze. Ze had hem in zijn macht, en hij wist niet of ze het nu deed om een punt te maken of omdat ze bang was dat hij het op een rennen zou zetten als ze hem los liet. Het tweede was ook wel iets waartoe hij zeker wel in staat was. Met zijn blik op de rug van Jean liepen ze naar het kantoor, waar ze hem naar binnen liet gaan en hem op een stoel neer zette. Alsof hij een sim was en zij de speler van het spel, en ze hem zonet naar de stoel had gesleept. De deur ging dicht, en zijn ogen werden iets kleiner na het geluid. Rip, daar zat hij dan. Het schoolhoofd zette een bekertje water voor hem neer waarna ze zelf ook ging zitten en zelf een slokje nam uit die van haar.

''Vertel mij eens, Amadéo, wat ging er zojuist in je om? Hoe voelde je je om zo in een grip van een ander te zijn?'' Vroeg ze, en meteen gingen zijn gedachten ongewild naar de situatie in het bos met Dahlia. Die had hem namelijk ook tot dingen gedwongen die hij niet wou doen, gepaard met een heleboel pijn. Het ging haar er dus wel degelijk om dat ze hem een lesje wou leren door zijn eigen wil af te pakken. Maar hé, hij had Maurim toch geen pijn gedaan? Dus wat was dan het probleem? "Bespaar me alsjeblieft deze psychologische rotzooi", Gromde hij geïrriteerd, terwijl hij kort met zijn staart zwiepte. Nee, als ze het zo wou spelen, dan deed hij niet mee.

''Heb je enig idee wat er in de rest van de wereld gaande is?'' Vroeg ze vervolgens, waarna hij van zijn rechterkant ineens een reporter een heleboel cijfers liet opnoemen. Zijn blik gleed naar het scherm, waar er allerlei waarschuwingen op verschenen. Pas op van mutanten, mutanten zijn gevaarlijk, mutanten zijn uit op je leven.. Hij sloeg zijn ogen even neer, beet kort op zijn tong. Bijna was hij zelf een moordenaar geweest, bijna had hij zijn 'ouders' vermoord. De enige reden dat dat niet was doorgegaan, was Jean zelf met haar groepje bodyguards. "Waarom zou mij dat moeten boeien?" Vroeg hij, terwijl hij zijn ogen terug op de roodharige vrouw richtte. "Deze wereld heeft mij nooit gewild, en omgekeerd, het kan me niet schelen dat hij zichzelf kapot maakt", Zei hij schouderophalend. Nah, hij had het prima naar zijn zin gehad, in het wild..