Wherever I go, trouble seems to follow

Het nieuwe jaar was nog niet eens een week ingegaan en ze had nu de overheid in haar nek hijgen, iets waar ze nooit genoeg van konden krijgen. Het omlaag brengen van mutanten hun rechten. Iedere dag werd ze wel gebeld door de Afdeling voor Media, het Ministerie van gerechtigheid, het Ministerie van Defensie en dan had ze het nog niet eens over de media die maar al te graag haar een fout wilden zien maken zodat ze dat openbaar konden brengen en nog meer slechte dingen over mutanten konden vrijspelen. Ze had er de pest in en het kostte haar veel geduld en structuur in de woorden die ze uitkoos. Er werd altijd gewacht op momenten dat ze haar op de zwakzinnigste dingen konden pakken, via de telefoon, interviews en het feit dat ze altijd de taak op zich droeg dat ze Charles niet mocht teleurstellen schoot ze er nu even vol mee. Het geduld dat ze hoorde te bezitten was nergens te vinden en dat maakte het telefoongesprek dat ze op het moment voerde er niet makkelijk op. Haar gedachten waren verdraaid, totaal niet gefocust op waar ze zich nu op moest focussen en dus beëindigde ze het gesprek. ''Sorry Maria, ik moet me excuseren. Ik zou je graag op een later tijdstip willen spreken als het echt noodzakelijk is. Mijn functie is nog altijd het op gang houden van een school en leerlingen het allerbeste leren, het zijn tenslotte ook mensen met een hart en ziel. Excuseert u mij, ik heb een afspraak.'' Ze gaf de vrouw niet eens de kans om nog tussendoor te komen, zonder nog verder naar haar te luisteren haalde ze het technische apparaat van haar oor vandaan en drukte ze met haar vinger op het rode telefoontje. Met een zucht en een hand tegen haar voorhoofd legde ze met haar andere hand het mobieltje voor zich op het bureau neer.
Het enige waar ze aan kon denken waren de roddels, de gedachten van anderen die ze gehoord had over Adrian en Amber. Ze was dan ook moeilijk in slaap gekomen vannacht, nachtmerries die haar achterna zaten van het verleden. De klok die ze constant opgemerkt had, het getik dat haar vanzelf na uren wakker maakte en dat leidde haar ertoe dat ze hier al langer dan twee uur zat. Eén van de redenen dan.
Jean slikte, duwde de stoel naar achter en stond op om zich om te draaien richting het raam. Ze keek naar het regenachtige weer buiten, volgde de regendruppels die het glas lagen en naar beneden glijden om daar meerdere druppels op te pakken en zich op die manier sterker te maken om het einde te halen. Ze probeerde adem te halen en legde daarvoor haar rechterhand voorzichtig en teder lichtjes op haar hals, raakte enkel haar huid aan met haar vingertoppen terwijl haar andere arm om haar middel geslagen was. Zo probeerde ze zich te concentreren op haar ademhaling en sloeg haar ogen dicht voordat ze met haar voorhoofd tegen het koude dikke glas aanleunde. Op momenten zoals deze had ze het idee dat ze enkel maar een pion op een schaakbord was. De makkelijkste die verslagen kon worden. Alsof al het vertrouwen dat ze in mutanten legde allemaal weggegooid werk was. Ze vroeg zich af waar het ooit mis gegaan was. De mensen. Het lag bij de mensen. Dat was wat ze zich altijd vertelde, maar op momenten zoals deze gaf ze zichzelf de schuld. Ze had gehoopt dat dit jaar een mooie zou worden met veel minder zorgen en stress maar het mocht niet zo wezen.

Twee kloppen op de deur liet haar verschieten en ze opende haar ogen om zichzelf daarna richting de deur te draaien, met haar rug naar het raam. Hierdoor viel er een pluizige pluk haar voor haar ogen en haalde ze haar arm rond haar middel weg om die kalm weg te strijken. ''Adrian.'' Zei ze met een verbazing. De laatste jongen die ze verwacht had om bij haar kantoor te komen. Ze knikte op zijn woorden, opgelucht dat ze hem geen gebaar hoefde te geven dat hij de deur mocht sluiten en ze zette een paar passen om naast haar stoel te komen staan en die zachtjes te draaien. ''Ga zitten,'' gebaarde ze na een korte stilte nadat ze zijn gezicht gezien had. Er was een serieusheid in haar ogen te vinden maar tegelijkertijd ook een blik die vertelde dat ze zich zorgen maakte. Heel even had haar blik nog langer op zijn gezicht gerust voordat ze haar hoofd draaide richting het tafeltje waar een koffiezet apparaat op stond, een waterkoker samen met een water dispenser. ''Kan ik je wat te drinken aanbieden?'' Een frons vormde zich op haar gezicht voordat ze haar blik nog eenmaal naar hem toe wendde en naar de tafel toe liep om daar een natuurvriendelijke cup te pakken en voor haarzelf water te tappen.

Jean keek zorgvuldig toe hoe ze het water op een gemiddelde snelheid vanuit de dispenser in de papieren beker goot en meegenomen werd met de delicate beweging die het water had. De doorzichtigheid.. ''Nee, nu is goed. Ga zitten, Adrian.'' Keerde ze hem met een glimlachje toe voordat ze het bekertje verder weg zette en daardoor de waterkan kon pakken om die onder de water dispenser hield. Net zoals geïntrigeerd als wanneer ze haar eigen bekertje gevuld had keek ze toe hoe de waterkoker vanzelf vol liep en zwaarder werd totdat het limiet was bereikt. ''Natuurlijk is het geen moeite, niks is teveel voor mijn leerlingen.'' Zei ze met een warme stem voordat ze de waterkan op zijn plek zette en de knop indrukte zodat hij vanzelf zou gaan verwarmen en gaan koken. Hierdoor had ze even de tijd om voor Adrian ook een bekertje te pakken en die bij de waterkoker te zetten en de doos met theezakjes te pakken. Haar ogen vielen even op de Earl Grey, waardoor haar gedachten kort naar Jamie schoten en ze zich afvroeg wat hij nu aan het doen was. Onbewust viel haar aandacht ook nog eens op de aardbei en werd de expressie op haar gezicht wat kalmer nu Brandi haar gedachten gevuld had en ze de doos naar haar bureau bracht om die voor Adrian neer te zetten. Het was wel zo aardig om hem zelf een keuze te laten maken. Ze streek nog eens een plukje achter haar oor wanneer ze van Adrian weg liep langs het bureau om haar eigen stoel te bereiken. De waterkoker zou nog wel even bezig zijn, maar daar zou ze niet op wachten als ze ondertussen al kon vragen waarvoor Adrian haar wou spreken. Snel richtte ze haar ogen nog eens richting haar beker die nog bij de water dispenser stond en liet het naar haar toe komen door middel van haar telekinese. Op een redelijke snelheid maar recht zodat het water maar weinig schommelde en ze de beker veilig en wel in haar hand nam. Terwijl ze zichzelf neerzette in haar stoel zette ze ook haar bekertje neer en schraapte ze haar keel.
''Wat kan ik voor je doen, Adrian?'' Ze wist dondersgoed wat er aan de hand was, de vraag was alleen of ze op één lijn zaten op dit vlak. Anders kon ze daar haar telepathie voor gebruiken, als dat echt noodzakelijk was. Maar aan de manier waarop hij zich al leek te gedragen ging dit meer over dan enkel een praatje over hoe het weer was. Bovendien had hij ook de deur gesloten, wat sowieso al betekende dat voor niemand anders bestemd was dan enkel voor hun twee. Jamie zou er later ook van horen, daar was geen twijfel over mogelijk.
''Waarover wou je me spreken?'' Er lag nu een iets ongerustere toon in haar stem wanneer ze terug op stond om naar de waterkoker te lopen, dat was iets dat ze niet met haar telekinese ging doen. Dan zou ze niet alleen met Adrian's maar ook met haar eigen veiligheid spelen en dat was iets dat ze absoluut niet kon hebben. Dus liet ze haar hakken nog eens op de grond tikken wanneer ze charmant naar de tafel liep waar alle benodigdheden voor iets te drinken op stonden en pakte de waterkoker van zijn standaard op om het bekertje vol te schenken. ''Suiker of melk?'' Vroeg ze wanneer ze de waterkoker terug gezet had en Adrian's kant op keek. ''Ik zet het beide wel voor je neer.'' Bevestigde ze toen kalm en nam beide potjes in haar andere hand. Ditmaal liep ze gewoon terug naar haar eigen kant van haar bureau in plaats ervan naast Adrian te staan zoals ze met de theedoos had gedaan en zette het voor hem neer. ''There you go, enjoy.'' Gaf ze hem een glimlachje, waarna ze terug zat in haar stoel en haar handen in elkaar vouwde op het bureau en haar armen liet rusten tegen het hout.

Adrian's woorden echoden door haar hoofd heen. Het speet hem dat hij de goede naam van de school bezoedeld had. Spijt. Als hij daar nu eerder aan gedacht had, op het moment voordat hij Amber aan zou vallen, bijvoorbeeld. Het liet haar zuchten wanneer ze met haar armen op haar bureau rustte en ze haar blik naar het hout gericht had voordat ze hem uiteindelijk aankeek met haar bruine ogen die vertelden dat ze al een heel groot leven achter zich had zitten en zeker wel de plek verdiende om het schoolhoofd te zijn. Om te zitten waar ze nu zat. Ze knikte op zijn woorden. Ze wist zeker en wel wat er gebeurd was en wat hij gedaan had. Over de hele situatie van Amber en Olivia. Er waren getuigen geweest die haar verteld hadden wat er gebeurd was. En sommigen die geen enkel woord verspild hadden over wat er gebeurd was, maar daar was haar telepathie mutatie voor. Zoveel mutanten hadden geen idee over welke kracht ze allemaal wel niet bezat, al hadden sommigen ook de kracht om haar telepathie te weerstaan of uit te schakelen bij zichzelf. Daar had ze in dit geval geen last van gehad. Bovendien waren de meeste veel te trouw aan haar, waardoor ze heus de waarheid zouden spreken als ze daarom vroeg.
''Dat klopt, ik weet van de situatie.'' Bevestigde ze haar knik waarna ze naar hem luisterde en het bekertje water in haar handen nam en daar eens een slokje van stal. Al was het maar om het haar lippen te bevochtigen, want adem had ze zeker nodig nu ze het vanuit Adrian's standpunt hoorde. Ze had geen idee waar hij alle geweld vandaan haalde, ondanks dat ze van zijn geschiedenis af wist. Ze kon het zich niet voorstellen om, ondanks haar grote haat aan normale mensen, iemand daadwerkelijk opzettelijk pijn te doen. Fysiek. Iets dat ze nooit met opzet bij iemand had gedaan. Niet in de staat waar ze nu in was, haar goede kant. Op dat gebied had ze best wel wat gemeen met Adrian, ze hadden beide een kant die te ver gepusht kon worden en uiteindelijk overschreden kon worden wat tot ernstige gevolgen kon leiden. Toch had Jean die nog niet zó ver bereikt dat ze ooit iemand echt tot aan het randje van de dood had gebracht.

Uiteindelijk zette Jean haar beker terug neer en dacht even na over wat ze het beste kon antwoorden. Dit was natuurlijk niet zomaar iets en het liefste zou ze met Jamie overleggen, maar die was er nu niet en dit moest nu gebeuren. ''Adrian. Wat je gedaan hebt is niet door de vingers te zien. Je hebt Amber, ondanks haar slechte gedrag, bijna de dood in gejaagd. Dat is meer dan enkel duidelijk maken dat ze niet zo had moeten handelen. Je had haar kunnen manipuleren met woorden. En bovendien naar een leraar kunnen gaan die je had kunnen helpen. Naar Jamie of naar mij, in het uiterste geval. Want wat je nu gedaan hebt is zeer ernstig. Gelukkig is Amber door Max gevonden en was ze op tijd gered, maar dat haalt niet weg wat er gebeurd is. En ik moet je straffen, wat je vast wel al bedacht had. Allereerst wil ik dat je naar Amber toe gaat en je verontschuldigingen aanbied. Vergeet de situatie met Olivia, dat handelen ik en Jamie af, Amber word namelijk ondanks haar toegetakelde situatie ook niet door de vingers gezien en zal ook krijgen wat ze verdient. In jouw geval is dat..'' brak ze kalm haar zin af en bedacht zich wat het beste zou zijn. In zijn geval, want daar hield ze uitermate rekening mee, ''..je elke ochtend melden bij Clyde en die zal je verder op weg helpen. Hij zal je ook vertellen hoe lang je de straf zal ondergaan.'' Ja, dat leek haar het beste. Clyde was tenslotte de peacekeeper geworden en dit zou ze met hem gaan bespreken, aangezien ze hem er niet buiten zou laten.

Ze schreef voor zichzelf op wat ze zojuist tegen Adrian gezegd had, dat ze hiermee naar Clyde zou gaan en hoe ze dan ook de situatie met Amber en Olivia aan zou pakken. Iets dat ze in stilte deed, waardoor het gekras van een pen dat over papier kraste duidelijk te horen was voordat ze er een streep onder zette en daarmee dat geluid ten einde kwam. Ze slikte nog eens en zette haar beker aan de kant, scheurde het papier van het schrijfblok af en legde die op de stapel van papierwerk waar ze later naar zou kijken. ''Ik geloof dat we hiermee klaar zijn, of is er nog iets dat je kwijt wilt, met me wilt bespreken?'' Gaf ze hem een waardig glimlachje die vertelde dat ze niet boos maar ook niet tevreden was, maar hem de aandacht gaf die hij verdiende.

Jean had in de gaten dat Adrian zich alles behalve op zijn gemak voelde. Dat was ook logisch, ze zou hem nu niet gaan behandelen als een kind van vier die per ongeluk iemand op het schoolplein omgeduwd had. Dit was een heel andere situatie en koekjes en glimlachjes van blijdschap zouden niet van toepassing zijn. Dit was een zaak die ging om het leven van een andere mutant.
Jean begreep Adrian's uitleg over Amber en haar gedachte was dan ook geweest dat Clyde er beter bij kon zijn in plaats van enkel hen twee. Dus knikte ze instemmend, daar zou ze het met Clyde ook over gaan hebben. ''Dat is prima, Clyde zal er zijn.'' Vertelde ze hem kalm waarna ze haar bekertje omklemde met een van haar handen en die naar haar lippen bracht. Het water was verfrissend en maakte haar kalm, vooral nu ze het probleem al van haar hart had weten te krijgen. Adrian wist wat hem te wachten stond en ze had het met weinige tegenstribbeling naar hem toe gebracht. Het was niet dat hij boos geworden was. Al had ze dat ook niet van hem verwacht, maar dan nog had ze ergens die angst dat hij of ieder ander vroeg of laat zou doorslaan vanwege de straf die ze moesten voltooien. Het was immers hun eigen verdiende loon voor de daden die ze hadden begaan. Ze liet haar blik glijden naar het papier waar ze op geschreven had en rolde de pen een stukje verder met haar vrije hand om de woorden te kunnen lezen die ze ermee opgezet had. Totdat ze de laatste zin zorgvuldig nagelezen had en de beker terug zette om haar aandacht op Adrian te richten, haar bruine ogen die contact met de zijne maakte. Meteen verbrak hij de stilte die tot hen gekeerd was. Ze liet de beker los en pakte de pen ervoor in de plaats beet zodat ze iets vast had en bovendien mee kon schrijven indien Adrian iets zei dat ze voor zichzelf moest noteren. Dat was daadwerkelijk ook het geval. Hij had het over een kant die ze maar overduidelijk kende. Zelf had ze er ook last van en vooral in het verleden ook van gehad. Ze knikte begrijpelijk en dacht er even over na. Het zou beter zijn als zij hem daarmee zou begeleiden. Niet dat Damian of Clyde niet zouden weten wat ze moesten doen, maar ze bezaten niet de emoties die ze zouden moeten kennen zodra ze iets bij Adrian los zouden maken. En zij wist hoe ze het moest handelen, het had heel lang gekost met behulp van Charles maar ze had het meer onder controle kunnen krijgen. En dus was ze de beste die hem daarmee kon helpen. ''Ik kan je daar heel goed mee helpen, Adrian. Als je wilt kunnen we daar deze week al mee beginnen, ik begeleid je graag.'' Vertelde ze hem oprecht en sloeg een bladzijde over van het notitieblok waarop ze begon te schrijven. Een datum, tijd en ruimte. Uit haar hoofd wist ze namelijk haar agenda en hoewel dit zou overlappen met de jongen zijn lessen zou ze daarvoor de docenten hierover informeren. Het leren beheersen van mutaties was namelijk belangrijker dan de theorie lessen, daar was deze school ten eerste voor gekomen. Dus zouden de docenten daar ook geen problemen mee hebben, zolang ze maar wisten waar hij uithing in plaats van spijbelen. ''Hier,'' zei ze kortaf waarna ze het blad afscheurde en Adrian de informatie overhandigde. Er stond een dag, een tijd en bovendien de trainingsruimtes erbij geschreven. ''Is dat alles, Adrian? Ik neem je woorden serieus, in geen enkel opzicht zie ik het als een grap. En geen zorgen, ik zal je helpen, we komen er samen doorheen.'' Ze tikte nog eens op het papier dat ze aan hem overhandigd had, op de plek waar ze geschreven had voordat ze terug achterover leunde tegen de leuning van haar stoel aan en hem toe glimlachte.

Hij bedankte haar en dat vergrootte haar glimlach ietsje, ze kon de dankbaarheid echt in zijn ogen vinden zodra ze oogcontact maakten en dat maakte haar geruster. Alsof er zojuist een zware last van haar af was gevallen en waarschijnlijk ook van hem nu hij duidelijkheid had over de situatie. Ze gaf hem een knikje ter bevestiging dat ze het apprecieerde dat hij zo beleefd was. Misschien omdat zij degene was die hij het langste kende op de school. Lillian was degene geweest die hem opgehaald had en hem vanaf dag één de begeleiding had gegeven die hij, zoals iedere leerling individueel op dit eiland, nodig had gehad.
Ze streek een plukje rood gestijld haar achter haar oor en liet haar ogen even afdwalen naar zijn hand waarin hij het notitiebriefje bewaarde, het schoolhoofd vertrouwde hem er op dat hij bij Clyde zou nakomen en ze zou de vredebewaarder dan ook informeren zodra Adrian haar kantoor zou verlaten. Hij bevestigde haar hoop gauw genoeg en ze leunde terug naar voren op haar stoel waarbij ze haar enkels over elkaar heen kruiste onder haar stoel en ze hem een warme expressie gaf. ''Je hebt me niet gestoord, je kwam voor hulp en daar staat mijn deur altijd voor open.'' Antwoordde ze hem vrij simpel, puur omdat het de waarheid was, waarna ze hem een blik gaf dat hij kon gaan en ze haar blik afwendde naar haar bureau totdat ze zich nog iets bedacht en haar hoofd terug omhoog hief.

''Adrian..'' zei ze nog snel, waarbij ze zich wat meer naar voren boog en haar ellebogen op haar bureau rustte, voordat hij haar deur zou sluiten en ze ontspande haar gezicht eenmaal hij omgedraaid was. Ze nam een korte pauze van een aantal seconden voordat ze de woorden van haar lippen liet komen. ''Je komt er wel.'' Vertelde ze hem met alle kalmte.

Zodra de jongen de deur had gesloten en ze de klik gehoord had slaakte ze een zucht en slikte ze even. Dit had ze al eerder al willen doen maar nu was het het beste moment, voordat ze naar Clyde zou gaan en de zaak over Adrian en Amber af zou handelen. Ze schoof achteruit met haar bureaustoel en boog zich voorover om een laatje te openen en daar een envelop uit te halen, waar ze haar bril voor op schoof en haar ogen nog eens liet vallen op de deur, of er echt niet iemand binnen zou komen. De brief was volledig voor haar gericht. Niet voor Charles, Lillian, zelfs niet voor Jamie. Voor haar. Ze herkende aan de stempel dat het van de overheid afkwam, zoals ze wel vaker brieven binnen kreeg. Maar dit keer.. dit keer was het echter anders. Niet alleen omdat hij puur op haar gericht was maar ook omdat de envelop anders gevormd was. Een lichte zucht van angst schoof over haar lippen en ze maakte de brief open om die vervolgens haar chocoladebruine ogen, met het hart kloppende in haar keel, over de brief te laten gaan en zich te realiseren dat ze angst voelde die ze al een lange tijd niet meer op deze manier had gevoeld.