Iceskating? More like ice falling. [Izzy]

De laatste paar dagen was de temperatuur flink gedaald, wat ervoor zorgde dat het dus ook vandaag aan de koude kant was. Niet gek, het was immers niets voor niets nu winter en dat was wel te merken ook.
What to do.. Jace gooide zichzelf op zijn bed waarna hij languit ging liggen en hij met zijn vinger maar wat heen en weer scrolde op het touchscreen scherm van zijn iPhone. Lag het aan hem of leek iedereen wel iets te gaan doen wat, of niet interessant was of waar hij gaan zin in had?
Wacht, hé, daar had hij het al. Een meer? Hier, op Genosha eiland? Het leek Jace sterk, maar blijkbaar bevond er zich hier toch ergens een meer. Wellicht verstopt of wat dan ook waardoor de jongen er nog helemaal niets over had gehoord, maar eens moest toch de eerste keer zijn of niet dan.
Misschien was het wel een idee om er even te gaan kijken, dan wist hij meteen de weg en kon hij het meer wel eens vaker bezoeken.
Of, nee, wacht, Jace had een veel beter idee. Het was duidelijk dat het de laatste paar dagen echt dik had gevroren in de nacht en soms zelfs overdag dus waarschijnlijk zou het meer bedekt zijn met ijs van toch zeker wel een paar centimeter. Dan moest hij maar eens gaan schaatsen? Hij was namelijk nou eenmaal niet de beste schaatser die er was en zijn plan was dan ook meteen om wat te oefenen en natúúrlijk dat dat een reden had. En niet zomaar een..
Nee, hij wilde namelijk als het hem nu wel lukte gaan vragen of Sierra met hem mee wilde, om te gaan schaatsen. Want dat was leuk, toch? En stiekem hoopte hij dan ook wel ergens dat Sierra niet zo goed zou zijn in schaatsen en toevallig in zijn armen zou vallen, ghehe.
De grijns die op zijn gezicht was verschenen bij die gedachten verscheen al snel toen hij weer opstond en zijn dikke winterjas aantrok. Vervolgens pakte hij snel een of andere zwarte rugzak en stopte daar een paar schaatsen in. Normaal gesproken was hij dan niet echt van het vooraf denken, maar bij die schaatsen had hij toch wel gedacht dat hij ze ooit nog wel eens nodig kon hebben. Dat was nu ook wel weer te zien, want zonder die schaatsen was zijn plan zo weggewaaid.

“Damn.” Een diepe zucht verliet zijn keelgat en door zijn warmte zorgde dat weer voor een condens wolkje. Well, als hij dit van tevoren had geweten was zijn keuze misschien toch niet zo snel gemaakt. Het was nou immers niet meteen om de hoek en het pad was nou ook niet bepaald vlak. Maar ach, alles voor het goede doel toch?
Toen een grote, open plaats tussen de bomen op zijn netvlies verscheen werd er vrijwel automatisch een scheve glimlach op zijn gezicht geprojecteerd. Eindelijk zeg, dat werd tijd. Om eerlijk te zijn had hij dan net in zichzelf wel zo lopen mopperen dat het toch een eindje weg was, maar om eerlijk te zijn maakte dit alles waar hij zich nu bevond het wel goed. Het was werkelijk waar echt prachtig hier zo, samen met de omgeving en alles eromheen. Jace had daarom ook al besloten dat mocht hij toch niet zo goed zijn in het schaatsen dit een must was om Sierra hier mee naartoe te nemen. Sowieso dacht hij al niet dat ze hier anders naartoe zou gaan dus vandaar was dat dan maar zijn taak om haar mee te nemen.
Nou, daar ging hij dan. Wankel en al zette Jace zijn eerste ‘stappen’, of hoe je dat ook noemt tijdens het schaatsen. Het ijs was dan ook spiegeltje glad, ondanks dat het idee om te gaan schaatsen niet alleen zijn idee was geweest en anderen zich hier ook bevonden.
Tot nu toe ging het best wel goed, toch? Jace was al zo’n beetje op snelheid gekomen en kon zelfs wat snelheidswisselingen maken, wat voor hem een teken was dat het niet slecht ging. En dat wilde hij graag zo–
Bam. Met een knal kwam hij neer op het gladde ijs waardoor hij nog eens wat doorgleed ook. Shit zeg, hij had weer eens te vroeg gejuicht. Met zijn handen voelde hij aan zijn rug terwijl een korte pijnsteek zich daar al bevond. Oh lekker dan. Straks kon hij niet eens meer gaan schaatsen en was hij wel een tijdje zoet in een van de ziekenhuisbedden. Hij kon het dan ook niet laten om wat binnensmonds te vloeken en zich even niet te bewegen. Tuurlijk kon hij wel opstaan, maar voor nu was dat even niet voor hem weggelegd. Damn it.
Leer voor de volgende keer: altijd iemand meenemen, ook al is het de eerste keer. Want nu kon je wel zeggen dat hij in de puree zat aangezien hij zich zo’n beetje in het midden van het ijs bevond en er no way was dat hij op kon staan met die verdomde schaatsen.

Oh god, wat was het eerlijk gezegd toch wel niet koud. Op het eerste ogenblik was het hem niet eens zo erg opgevallen aangezien hij toen toch naar het meer toe aan het lopen was, maar nu hij hier zo aan de kant zat om zijn schaatsen aan te doen en te zorgen dat hij klaar was om te gaan schaatsen, bleek het toch wel verdomde koud. Kouder dan dat hij had verwacht, dat sowieso. Hopelijk zou het dan straks nog ook eens niet gaan sneeuwen want dan kon hij én niet meer goed schaatsen doordat het ijs niet meer helemaal vlak was én zou hij dan ook nog eens helemaal terug moeten lopen naar het gewone gebouw, dat lag namelijk nou niet echt op een steenworp afstand. Damn it.
Uiteindelijk was hij dan toch zover gekomen dat zijn schaatsen perfect zaten zonder dat ze pijn deden en had hij zich vervolgens – met moeite, dat wel – recht op het ijs kunnen krijgen. Op het begin waren zijn schaatsbewegingen moeizaam, echter ging dat steeds verder weg naarmate hij zich langer op het ijs bevond. Jace begon zich er dan ook steeds meer in te vinden met het schaatsen zelf, had dan ook al bedacht dat hij dat best wel eens vaker kon gaan doen deze winter, totdat de knal waarmee hij op de grond kwam hem weer uit zijn gedachten haalde.
Fuck, had hij weer hoor. En ja, hoe ging hij hier zich in godsnaam vandaan halen, midden op het meer dus nog eens hartstikke ver van de kant ook. Dat ging dan maar mooi kruipen naar de kant voor hem worden en dat was nou niet bepaald een idee wat hem echt geweldig aanstond. Had hij nu maar zijn mutatie zó ver getraind dat hij zichzelf op de een of andere manier op kon tillen of iets, dat zou nu toch eens mooi van pas komen. Maar nee, tuurlijk was dat niet het geval en was op zijn knieën naar de kant toe gaan de enige optie tot nu toe. Voor zijn gevoel had hij zich dan ook maar voor kort op zijn rug laten liggen, maar in werkelijkheid zou het vast wel veel langer zijn geweest? He didn’t know.
Maar voordat hij dat allemaal door had en had bedacht hoe hij zich omhoog ging krijgen haalde iets hem nogmaals uit zijn gedachten, ditmaal was het verschil met daarnet dat het geen val was wat zorgde dat hij terugkwam bij de realiteit, maar een stem; een vrouwelijke om wel te verstaan. Een paar keer knipperde hij eens om haar goed in zich op te nemen. ”Hi.” Na die woorden kon hij niet tegenhouden dat er een kleine glimlach op zijn gelaat verscheen. Gelukkig, was er dan toch nog iemand die hem was opgevallen.
Tsja, had hij überhaupt ergens wel pijn? Jace had er niet eens over na zitten denken, behalve dan dat zijn hoofd op zich een klein beetje aan het bonken was, maar dat was hem dan ook meteen opgevallen. Daarbij was het meestal toch ook het geval dat iets pijn ging doen pas nadat je het zag? Dus moest er iets bloeden, dan had de bruinharige dude dat nog niet eens gemerkt en deed het dus geen pijn. ”Het gaat wel, denk ik.” But, really? Niet dat hij het niet nice van haar vond dat ze hem wilde helpen, maar hij was waarschijnlijk anderhalf keer haar gewicht, als het niet meer was. ”You sure? I mean, echt licht ben ik niet bepaald.” Tuurlijk wilde hij haar hulp heus wel aannemen want damn het was echt geweldig dat iemand dat deed, maar dit deed hij alleen maar uit voorzorg dat zij straks ook niet kon vertrekken met rugpijn of iets. En niet dat hij zo geweldig zwaar was doordat hij was voller was, want zo’n geval was het niet, het was meer dat zijn spieren nou niet bepaald licht wogen en alles.
Eenmaal opgestaan klopte hij wat kleine sneeuwvlokjes van de armen van zijn jas af en keek toen haar weer terug aan, gunde haar vervolgens een dankbare blik terwijl hij naar haar woorden luisterde. ”Zeg dat wel ja, ik had er al op gerekend dat ik zou moeten ‘kruipen’ naar de kant, gelukkig had ik dan toch geluk.” Jaja, Jace bofte hier maar weer eens mee. ”Hm, alleen een beetje hoofdpijn; that’s it.” Na die woorden haalde hij zijn schouders eens op waarna hij even door de achterkant van zijn haar heen ging. ”Dankjewel nog trouwens.” Jace meende dit ook echt oprecht, zonder haar had dit allemaal echt heel anders afgelopen en dan had hij vast nog andere problemen gekregen. Het was echt fijn om te weten dat toch nog iemand hem had geholpen aangezien hij wist dat niet iedereen het zou doen. Misschien zou hij haar straks nog iets aan kunnen bieden als een soort bedankje? Maar ja, wat was dan nog echt de vraag, want daar had hij echt totaal geen idee over.