Onderwerp: Room 81 | just falling in [Gyp & Keith] wo aug 10, 2016 11:46 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Met zijn handen om de hengels van zijn rugzak geklemd, liep.. nee huppelde de jongen door de gangen van het gebouw heen. Toen hij de school voor het eerst gezien had, was hij even gestopt met lopen om het gebouw met een open mond te bekijken. Pas toen iemand tegen hem aan gelopen was -want hij stond echt letterlijk voor de deur- was hij doorgelopen en had hij zich aangemeld. Gyp had een sleutel gekregen en er was hem op het hart gedrukt dat hij die zeker niet verloren mocht doen, anders raakte hij zijn kamer niet binnen. Hij had misschien wel een kamergenoot, maar ze waren er niet zeker van of de jongen al op de kamer was of niet. De 19-jarige had beloofd dat hij de sleutel goed zou bijhouden en had hem gewoon in de zat van zijn broek gestoken vanaf het moment dat hij zich had weggedraaid. Daar zou die wel veilig zitten, toch?
Gyp had niet meer aan de sleutel gedacht op het moment dat hij door de gangen huppelde en goedendag zei tegen iedereen die hij tegenkwam. Het was geen geheim dat hij het geweldig vond om veel volk rondom zich te hebben. Gewoon de manier waarop hij met iedereen die hij tegenkwamen wel een kort gesprek had, vertelde iedereen dat hij volledig ontspannen was. Aan het feit dat er mutanten in de school zaten die best wel gevaarlijke mutaties hadden en je makkelijk met een vingerknip konden vermoorden, dacht hij niet. Waarom zou hij ook? Het was nu niet zo dat iemand ooit een aanslag op zijn leven had proberen te plegen, dus al die negatieve gedachten vond je niet snel in zijn hoofd terug.
Het puntje van zijn tong was zichtbaar doordat hij zijn tong tussen zijn tanden had geklemd terwijl hij naar de verschillende deuren en hun nummers keek, opzoek naar nummer 81. Het duurde niet lang voordat hij de juiste kamer gevonden had en met een grijns om zijn lippen stak hij zijn hand in zijn broekzak en… haalde er niets uit. Waar was die verdomde sleutel naartoe? Het duurde niet lang voordat hij merkte dat er een gat in zijn broek zat zodat alles dat hij in zijn zak stak er weer uitviel. Damn, die broek was nog niet eens zo oud. Hij had hem misschien een week ofzo. Met een zucht liet hij zijn hoofd tegen de deur terecht komen en daarna nog eens en nog eens totdat de deur ineens opengetrokken werd en hij letterlijk naar binnen viel.
Onderwerp: Re: Room 81 | just falling in [Gyp & Keith] za aug 13, 2016 12:36 pm
Dit was het meest vermoeiende dat hij ooit heeft gedaan. Po had zijn trainingstas over zijn schouder heen gegooid en van de boot helemaal moeten lopen naar het hoofdgebouw waar hij zich verder kon inschrijven als officieel studend van Genosha Island. Hij had veel om zich heen gekeken en hij keek vooral naar de mensen die hij zag en niet zo zeer naar de omgeving. Sowieso wist hij door na te denken dat het eiland er veel anders uit zag dan de bamboebossen van China waar hij bijna heel zijn leven in had geleefd. Ondanks dat hij de nationaliteit had van een Brit voelde hij zich meer thuis aan de andere kant van de wereld waar een hele groep panda’s voor hem hadden gezorgd en hij voor hen. Het was erg moeilijk om afscheid te hadden moeten nemen van al die panda’s, maar ook van de herinneringen die hij daar had gemaakt. Veel van die herinneringen waren niet altijd even goed geweest, maar toch had hij zich zelf er al die tijd door heen gesleept. Dat was een goed iets, want dat maakte hem erg sterk; ook al was hij enorm lui.
Aangekomen in het hoofdgebouw werd hij begeleid door -wat hij dacht- een secretaresse. De vrouw zou hem helpen inschrijven als student, waarna hij daarna naar de trappen werd geleid richting de slaapkamers waar hij zijn spullen kon gaan neerzetten. Dat inschrijven en dat traplopen waren twee van de zwaarste dingen en waren ze allebei heel erg verschillen. Traplopen was voor al fysiek heel zwaar, omdat hij de luiste panda is die er te vinden was. Het inschrijven was mentaal heel erg zwaar, omdat het hem nooit geleerd was om te lezen en te schrijven. Zonder schaamte had hij gevraagd of de vrouw voor hem kon schrijven en de vragen op kon lezen, zodat hij alleen antwoord gaf op de vragen. Al dat nadenken over antwoorden op de vragen was voor hem als of er een schepje boven op werd gedaan. Er kwam dan ook even een diepe zucht uit zijn mond, toen hij alle vragen had geantwoord en de sleutel van zijn kamer overhandigd kreeg. Kort vertelde de vrouw nog dat hij een kamergenoot had, waarbij Po echt bij hoopte dat die kamergenoot hem zijn nachtrust wel gaf.
Po pakte zijn trainingstas van de grond af, gooide hem vervolgens weer over zijn schouder en pakte de sleutel. Ook had hij een briefje in zijn hand waar op het nummer van zijn kamer stond. Eerst had hij raar naar het nummer gekeken, omdat het voor hem er uit zag als twee rondjes op elkaar en een streep ernaast. Veel meer kon je van hem ook niet verwachten, aangezien hij nog nooit naar school was geweest. Bij elke deur die hij voorbij kwam moest hij even op zijn papier kijken of het wel het zelfde nummer was. De jongen was eerst een beetje de weg kwijt, doordat hij de verkeerde kant was op gegaan. Na een lange tijd zoeken en kijken vond hij eindelijk het zelfde nummer op de houten deur. Hij stak zijn sleutel in het slot en draaide hem om. Voor even bleef hij in de deuropening staan om de ruimte te bekijken. Er stonden twee bedden, maar er was nog geen kamergenoot te bekennen. Dat gaf Po alle ruimte om zelf een beetje dingen uit te zoeken… Wacht, wat? Uitzoeken? Nee, hij heeft al genoeg energie verspild deze dag. Hij gooide dan ook zijn tas op de grond en ritste hem open, nadat hij de deur achter zich dicht had gedaan. Daar in zijn tas zat nog een tas. Een grote plastic tas gevuld met verse groene bamboestengels. Hij had op de boot gezegd dat het een souvenir was, maar dat was een leugen geweest. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij de stengels op zijn bed gooiden en zichzelf liet veranderen naar een panda.
De grote zwart witte beer was op het bed gaan ploffen en rustig aan de bamboestengels begonnen te kauwen. Als panda was hij veel te groot voor het bed en hij zakte er al een beetje door heen, maar het was goed genoeg om even tot rust te komen. Rust was voor hem een belangrijk ritueel. Rust betekende voor hem slaap, eet en dan vervolgens weer slapen. Nu was hij dan begonnen aan eten, maar binnen de kortste keren was hij al snel in slaap gevallen. Hij zou ook blijven slapen als hij niet gestoord werd door hard gebonk op de deur. De panda gaapte en rolde van zijn bed af met een harde bonk. Op zijn vier zwarte poten schommelde hij naar de deur, waarna hij wat onhandig de deur open deed. Vrijwel direct ging hij op zijn achterpoten staan, toen er een jongen tegen hem aan viel. Als mens zou hij hebben gegrijnsd, maar nu sloeg hij alleen zijn wollige voorpoten om de jongen heen waarna hij op zijn rug ging liggen. De jongen was de eerste persoon die hij zag (hij telde de secretaresse niet mee) en gelijk had Po de indruk bij hem gelegd dat hij een grote teddybeer was. Maar dat zat ook wel echt in zijn karakter, zowel als mens als panda hield hij er van om te knuffelen. Op zijn rug schommelde hij van links naar rechts om de jongen die op zijn wollige buik lag het gevoel te geven dat hij in een wieg lag.
Onderwerp: Re: Room 81 | just falling in [Gyp & Keith] zo aug 14, 2016 8:21 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Had hij verwacht dat hij recht in de armen –poten- van een panda zou vallen? Nee. Eigenlijk had hij überhaupt niet gedacht dat hij zou vallen. Ze hadden hem verteld dat zijn roommate ook niet zo lang geleden was aangekomen en de jongen had gedacht dat de ander het eiland wel zou zijn gaan verkennen, dat was toch iets dat hij zou doen. Gyp had al een stukje van het eiland verkend, had daarbij al direct vrienden gemaakt. De chick waar hij letterlijk op gevallen was, was in ieder geval al een knappe verschijning geweest en stiekem hoopte hij dat er nog knappe verschijningen rondliepen op het eiland. Nu hij ongeveer wist hoe hij van een dolfijn terug naar een mens kon veranderen, kon hij eindelijk gebruik maken van zijn charmes. Niet dat hij er veel had, hij geloofde alleen maar dat hij verschrikkelijk charmant was. Het was toch geweten dat mensen dolfijnen altijd leuk vonden, toch? Hij had al veel kinderen horen huilen omdat ze hem wilden aanraken, maar ze werden altijd weggetrokken door hun ouders. De mensen die wel genoeg betaald hadden om even met de dolfijnen te mogen zijn, liet hij altijd met plezier zijn kunstjes zien.
Gyp wist wel dat hij charmant kon zijn, maar hij wist niet dat zijn charme zelfs invloed had op panda’s. Tijdens de val had hij de zwart met witte vacht gezien en na eerst in paniek geraakt te zijn -aangezien hij het eerst linkte met een Orka en iedereen weet dat orka’s na de mens vijanden van dolfijnen zijn- was hij tot de conclusie gekomen dat het een panda moest zijn. Orka’s leefden niet op het land en moest er al zo’n shifter zijn, zou deze hem niet zomaar in zijn armen gesloten hebben, niet als deze in zijn orka vorm was. Het duurde niet zo erg lang voordat de jongen zich ontspande en even sloot hij zijn ogen. Bijna was hij in slaap gevallen… bijna. Net voordat hij bijna helemaal zou wegglijden, kickte zijn actieve kant hem weer wakker. Met wat moeite wist hij onder de poten van de panda uit te kruipen, met dank aan zijn wat gladdere huid. Een paar seconden later stond hij weer op zijn voeten en wiebelde hij wat heen en weer op zijn voeten terwijl hij het grote dier aankeek.
”Zit je vast in je dierlijke vorm of vind je het gewoon fijn om als een panda rond te lopen? Ik bedoel, het is mogelijk om vast te zitten. Been there, done that.” Hij grijnsde schaapachtig terwijl hij met zijn vingers begon te spelen. Na een tijdje hield hij ineens stil en met grote ogen kijk hij de ander aan. ”Ik denk toch dat je een mutant bent, toch? Ze zouden me toch niet op de kamer gezet hebben met een echte panda.” Stel je voor zeg. Met wie moest hij gaan praten als hij met een echte panda opgescheept zat? Voor zover hij wist konden panda’s niet praten. Gyp zelf kon communiceren met dolfijnen, maar niet met panda’s en het zou een ramp zijn moest hij niemand hebben om mee te praten.
Onderwerp: Re: Room 81 | just falling in [Gyp & Keith] vr aug 19, 2016 12:50 am
Als Po altijd zou kunnen blijven liggen in zijn panda vorm met een jongen in zijn armen die letterlijk tegen hem aan was gevallen dan zou hij het hier nog lang uit kunnen houden. Misschien zou hij dan nog wel kunnen wennen aan dit eiland, ook al zou hij de panda’s die hij heeft achter gelaten missen. Toch vermaakte hij zich wel zolang hij op de grond lag. Zijn dikke zwart met witte vacht zorgde er voor dat de jongen op een kussen lag die langzaam heen en weer wiegde. Po voelde niet alleen dat de jongen rustiger werd, ook hij werd er rustiger van. Hij vond het echt geweldig om iemand te knuffelen al was diegene voor hem een geheel onbekend persoon. Het maakte voor hem echt geen verschil. Een knuffel is een knuffel en dat kan voor iedereen zoveel betekenen. Voor Po was het gewoon een soort van hobby geworden dat mensen ging knuffelen. Het gaf een vrolijk gevoel in hem heb, maar hij viel er ook sneller door in slaap. En slaap was nu wel iets wat hij nodig had.
Bijna. Bijna was het hem weer gelukt om in slaap te vallen met de jongen in zijn armen, maar door het bewegen van de jongen op zijn buik moest Po toch zijn voorpoten van hem af halen. Een beledigde grom kwam uit zijn mond, maar hij bleef liggen waar hij lag. Door het heen en weer bewegen van de jongen, die weer op zijn voeten stond, hoopte Po dat het gewoon nieuwsgierigheid was en niet de energie die de jongen had. Maar hij vreesde het ergste, toen hij begon te spreken. “Zit je vast in je dierlijke vorm of vind je het gewoon fijn om als een panda rond te lopen? Ik bedoel, het is mogelijk om vast te zitten. Been there, done that.” De jongen grijnsde schaapachtig nadat de woorden die als storm zijn mond uit kwamen. Po antwoordde nog niet, maar hield zijn bruine ogen even op de vingers van de jongen gericht. Eigenlijk werd hij er een beetje zenuwachtig van tot het stopte. Met verschrikte panda ogen keek hij de jongen aan die weer begon te spreken:“Ik denk toch dat je een mutant bent, toch? Ze zouden me toch niet op de kamer gezet hebben met een echte panda.” Po schudde zijn kop heen en weer. Hij probeerde een poging om overeind te komen door zijn voorpoten omhoog te doen en met een vaart naar voren te rollen. Door het vet dat hij als panda had en de dikke vacht lukte dat niet, waardoor hij ervoor koos om terug te veranderen naar een jongen.
Een diepe zucht ontglipte zijn mond, waarna hij als jongen op de grond bleef liggen. “Ik ben een mutant,” zei hij. Hij gaapte even en wreef in zijn ogen. “Maar panda zijn vind ik fijner,” sprak hij vervolgens. Po had geen zin om op te staan en in zijn ogen was het ook normaal dat hij bleef liggen, want dat was iets wat panda’s immers deden. Toch zou het voor de jongen die naast hem stond een raar gezicht zijn. Misschien raarder dan dat hij in panda was en dan op de grond lag. Met moeite en met tegen zin stond hij op van de grond en stak hij zijn hand uit om zichzelf voor te stellen. “De naam is Po,” stelde hij zichzelf voor als de naam die zijn panda moeder aan hem had gegeven. In geen twaalf jaar had hij zijn geboortenaam gebruikt en dat wilde hij het liefst ook zo houden.
Onderwerp: Re: Room 81 | just falling in [Gyp & Keith] vr jan 27, 2017 10:42 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Stiekem vond hij het wel fijn dat ze hem een kamergenoot hadden gegeven. Dan was hij tenminste niet alleen op een kamer er was er altijd iemand op wie hij kon terugvallen mocht hij iemand nodig hebben om even naar hem te luisteren. Het was nu niet dat hij veel in de kamer aanwezig ging zijn, maar toch. Hij voelde zich altijd meer ontspannen als er iemand anders bij hem in de buurt was, vooral ’s nachts. De rustige ademhaling van een ander maakte hem altijd rustiger en zorgde ervoor dat hij zich kon ontspannen. Als hij alleen in een kamer gelegen had, zou hij waarschijnlijk helemaal niet hebben kunnen slapen of zou hij gewoon naar de kamer van iemand anders gesneakt zijn om daar te slapen.
Het was pas nadat hij zich onder de poten van de panda uit had gewurmd, dat hij wat begon na te denken. Heel even vreesde hij dat ze hem bij een echte panda op de kamer hadden gezet. Hij had namelijk nog geen teken gezien dat de panda voor hem eigenlijk een mutant was. Het duurde dan ook niet lang voordat de vraag over zijn lippen rolde en met veel verwachting hield hij zijn groene kijkers op de panda gericht.
Hij kon nog net een opgeluchte zucht onderdrukken toen de panda zijn kop schudde en er niet veel later een jongen in diens plaats lag. Mooi, ze hadden hem dus niet met een echte panda in een kamer gezet. Een brede grijns krulde om zijn lippen toen de jongen vertelde dat hij een mutant was, maar liever als panda dan als mens rondliep. ”Daar kan ik inkomen. Er zijn ook moment dat ik liever als dolfijn in de zee zwem dan dat ik als mens op het land rondloop.” Hij had alleen al zo een groot deel als dolfijn doorgebracht, dat het wandelen op het land voor hem waarschijnlijk ook veel leuker was dan voor andere mensen. Hij ontdekte om de haverklap nieuwe dingen die hij kon doen en hij moest gewoon toegeven dat menselijke dames veel knapper waren dan vrouwelijke dolfijnen.
Enthousiast pakte hij de hand van de ander aan toen die zichzelf voorstelde als Po. ”Gyp, nice to meet ya.” Hij hield zijn aandacht nog even op de ander gericht voordat zijn aandacht werd getrokken door de twee bedden die er stonden. ”Oh, krijg ik dat bed?” Hij zette een paar passen opzij en liep toen naar voren zodat hij Po niet gewoon omver zou lopen. Zonder pardon trok hij zijn schoenen uit en sprong hij op het bed. De pretlichtjes fonkelden vrolijk in zijn groene terwijl hij wat op en neer sprong op de matras. Niet te hard natuurlijk, hij wilde zijn bed niet al direct kapot maken. ”Het veert zo leuk, je zou het ook eens moeten proberen.”
