Hold every memory as you go

Zijn vingers gleden ruw langs de stoppeltjes op zijn kaak terwijl hij voelde hoe er tranen achter zijn ogen prikkelde. Op momenten zoals deze kon hij echt wel instorten, maar dat deed hij echter niet. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor iedereen aan wie hij dat had beloofd na de dood van zijn ouders. Maar hoe kon Connor ooit vrede met hun dood krijgen als hij de reden voor hun dood was? Als hij nou was beter was getraind dan was het allemaal goedgekomen, dan–
Misschien was een gesprek met een ander op dit eiland wel goed, misschien liet hem dat hier meer thuis voelen. Alhoewel; no way dat hij het slachtoffer wilde gaan spelen. Dat had hij nooit gewild dus op dit moment ook niet. Dan was de enige optie alsnog gewoon dat hij zich sterk moest houden. Een zucht gleed vervolgens over zijn lippen. Fijn, had hij niet gewoon kunnen doen alsof hetgene wat hij kon niets voorstelde en hij dus controle over zijn mutatie had? Dan zou hij hier gewoon weer weg kunnen gaan en terug naar Italië vertrekken. Maar goed, dat was ook weer geen optie. Hoe zou hij zich met mensen kunnen mengen als hij wist waar hij toe in staat was? Want dat was hij zelfs hier, ondanks dat hij zich op dit eiland bevond en onder begeleiding was.
Zijn benen bewogen zich steeds sneller voort tussen de omhoogstekende wortels van bomen en hier en daar verdwaalde takken in allerlei soorten en maten. Dit was beter; in het bos was de kans minder groot dat iemand slachtoffer van hem ging worden. Vooral nu zijn gevoelens, nou ja, gemixed waren.

Een sissend geluid ontstond uit de boomschors op het moment dat zijn vuisten de boom raakten en op het moment dat hij naar het resultaat keek waren er al twee gaten in de stam te zien. Oeps? Dat was niet bepaald de bedoeling geweest.
Connor had zich uiteindelijk tegen de stam aan naar beneden laten zakken en leunde zo met zijn rug tegen de stam aan. Zijn handen waren tegen elkaar geklemd, uit angst dat er iets ging gebeuren. Ook al wist hij dat als het moest gebeuren het toch wel zo zou zijn; dan kwam het gewoon via een ander lichaamsdeel, no problem. Maar daar ging hij altijd niet vanuit, sinds die omweg toch wel moeilijker was.
Geritsel in de buurt zorgde ervoor dat de bruinharige jongen vliegensvlug weer opsprong en een neutraal gezicht trok. Zijn donkere ogen priemde in de rondte, op zoek naar wie of wat het geluid had veroorzaakt. Meteen was hij dan ook alert; je wist maar nooit wat je hier allemaal tegen kon komen.