D-A-N-G-E-R-O-U-S [OPEN]

Met een zuchtjes keek Salina naar de vele boeken en papieren die ze mee had genomen en van Ramiro waren geweest, ze waren belangrijk geweest voor hem en hij had haar meerdere malen laten weten dat de andere hier niets van mochten vinden. Dat Salina zijn werk met haar leven zou moeten verdedigen want het mocht niet in de verkeerde handen vallen, dat zou zijn dood betekenen en ook die van haar. Alleen een probleem, Ramiro was nu dood en dat was voordat hij Salina had kunnen uitleggen waarover dit ging. Haar leven hing nu in aan een draadje in deze dagboeken en papieren maar ze had echt geen idee waar het over ging. Ze kon het niet lezen, het was in een taal geschreven die Salina niet begreep en ze wist ook nog niet eens welke taal om het te kunnen vertalen. Ze pakte elk boek even op om te checken of er niet ergens iets geschreven was wat ze wel kon begrijpen maar jammer genoeg kon ze niet vinden. Alleen vond ze iets wat er niet zou moeten liggen, zijn favoriete boek, maar huh? Waarom lag die hier tussen? Het behoorde niet tot zijn onderzoek ofzo, toch? Het was gewoon maar een simpel boek waar hij erg van leek te houden en daarom telkens opnieuw las. Ze pakte het boek op en bladerde er eventjes in rond, niets bijzonders ofzo, gewoon ook weer in de taal die ze niet kon lezen. Ze checkte de achterkant ook eventjes en daar stond ineens wat geschreven.

Meteen pakte Salina haar spullen en stopte ze die in haar tas samen met het boek en vluchtte ze snel haar kamer uit, maar deed nog wel eventjes de deur op slot. Niemand zou wel haar kamer in durven te gaan, want zelfs alleen al door de sfeer die rond haar kamer ging wisten mensen al wel uit de buurt te blijven. Het was een soort naar gevoel die mensen zouden krijgen daar, alsof ze door iets duisters beslopen werden. Maar goed, Salina wist dat er iemand op het eiland was die hier waarschijnlijk geen aandacht aan zou geven, en het feit dat hij tot deze groep behoorde - tot de dienaren of hulpjes van de duivel - maakte dat ze gewoon uiterst voorzichtig was. Zoals Ramiro ook al had gezegd, zijn werk mocht niet in de verkeerde handen terecht komen en ze dacht dat hij hiermee wel de rest van de door de duivel gemaakte wezens bedoelde. Dus nee, Salina wilde liever ook niet dat er een reaper tussen zijn spullen zou snuffelen ofzo. De deur moest op slot.

Het duurde niet lang voordat Salina was aangekomen in de bibliotheek waar ze haar research verder zou vervolgen. Ze liep meteen naar de vrouw van de bibliotheek toe om haar te vragen naar of ze misschien een woordenboek hadden in het Fries, of boeken hadden over het Fries. In de achterkant had Ramiro een datum geschreven met de plaats Joure erbij. Dat lag in Friesland! En Salina kon zich nog herinneren dat hij het ooit een keer had gehad over een oude vriend die in Joure woonde, hij werd vermoord door een hellhound. Ineens vielen alle stukjes op hun plaats, dit was geschreven in het fries, en daarom mocht niemand het lezen. Het had hier misschien iets mee te maken? De vrouw van de bibliotheek leek verbaast te zijn dat Salina vroeg naar een woordenboek voor het Fries maar ze had wel een heel oud woordenboek. ”Volg mij maar,” Zei ze nu waarnaar Salina eventjes knikte en begon achter de vrouw aan te lopen. ”Even wachten hoor, ik zou niet echt goed meer weten waar die zou moeten staan.” Zei de vrouw nu nadenkend terwijl ze zocht door de boekenkasten heen. Ondertussen keek Salina weer rond door de bibliotheek, gewoon om even te checken dat niemand haar volgde, geen idee waarom ze dat deed tho. De stem van de vrouw deed haar uiteindelijk weer opkijken wanneer ze had gevonden wat ze zocht. ”Ah, ik wist wel dat ik goed had gegokt om hier te zoeken, maar waarom je eigenlijk een Fries woordenboek nodig.” Vroeg ze vrouw nu aan Salina. ”Gewoon een opdracht voor het vak vreemde talen.” Zei ze terug en de vrouw knikte eventjes waarnaar ze weer terug liep naar haar bureau. ”Succes,” Zei ze nog eventjes waarop Salina weer enkel geknikte had en het boek aangepakte.

Met het boek liep ze naar een van de tafel toe die er stonden waar ze aan ging zitten en haar tas op te tafel zette. Ze pakte het eerste dagboek uit haar tas en begon het langzaam te vertalen. ’Ik begryp soms net mear wat no goed is en wat net, hoe kin dat wie ik no dwaan no goed syn? Guon minsken fertsjinje it faaks wol mar binne der ek minsken by dy it net fertsjinje? Kinne der gjin fouten makke wurde?’ stond er, en dat werd dus; Ik snap soms niet meer wat nu goed is en wat niet, hoe kan dat was ik nu doen nu goed zijn? Sommige mensen verdienen het misschien wel maar zijn er ook mensen bij die het niet verdienen? Kunnen er geen fouten gemaakt worden? Het was nog niet zo makkelijk om alles te vertalen en ze zou hier ook nog wel eventjes zitten, gezien Ramiro een stuk of 100 dagboeken had..

[OPEN]

Outfit

Kort zuchtte ze eventjes wanneer ze kort even door het eerste dagboek bladerde, dat moest ze allemaal dus nog gaan lopen vertalen? En dan ook nog alle andere dagboeken, waarvan het er ook een stuk of 100 waren. Had Ramiro niet even aan kunnen geven wat belangrijk was en wat niet? Kon hij zijn onderzoek niet een klein beetje kleiner hebben gehouden zonder er elke dag over te schrijven? Gewoon, het bij simpele noties kunnen houden in plaats van een dagboek schrijven met op elke bladzijde nieuw informatie. Nu kon Salina het respecteren dat ze man een klein beetje old-fashioned was maar hij had toch wel een heel klein beetje met de tijd mee kunnen gaan? Dat deed ze zelf ook altijd, hoe moeilijk het soms ook kon zijn. Bij een nieuw jaar kwamen nieuwe tradities en nieuwe uitvindingen, en ze moesten wel een beetje meekomen hierin, anders viel het ook op. Nu vond Salina dit eigenlijk nooit erg, ze was zelf ook al helemaal verslaaft aan een mobiele telefoon en al die andere dingen, ze vind de nieuwe technologie soms best wel heel erg handig, anders dan Ramiro.

Wat ze tot nu toe op kon maken was dat Ramiro de duivel haatte en elke bladzijde ging hierover, en het werd steeds erger en erger. Hij vond het allemaal oneerlijk en het systeem werkte volgens hem niet goed, teveel onschuldige mensen werden nog naar de hel gestuurd of nagejaagd. Hij wilde zichzelf ertegen verzetten maar wist dat het niet kon, helhonden hadden jammer genoeg geen keuze, net zoals elk ander wezen dat voor hem werkte. Tegenwerken had geen zin, want dat werd je kop snel genomen, wat wist Ramiro ook heel goed. Maar er was nog niets te vinden wat echt interessant was. Salina deelde sowieso al deze mening met hem en ze wist ergens ook wel dat hij stiekem een hekel had aan de duivel en zijn aanhangers.

Wanneer ze ineens een soort drang of iets voelde die wilde dat ze haar hoofd omdraaide om ergens haar aandacht op te richten deed ze dit ook, al had ze er niet zo heel veel op in te brengen. Verzetten leek bijna onmogelijk, het was bijna alsof ze gewoon haar hoofd om moest draaien, geen keuze, nee, moeten. Al snel viel haar blik op een donker gekleurde jongen die de bibliotheek binnen was komen lopen. Ze snapte wel niet waarom ze nu die drang had gehad om hem aan te kijken, maar dat liet ze gewoon maar even naast haar liggen. Erg veel zin had ze niet om daar duizenden vragen over te gaan stellen. Hij leek bovendien wel aardig enzo.

"Hi babe" Zei hij terwijl hij tegenover haar was komen staan met een warme stem alleen het enige wat Salina hierop deed was het optrekken van haar rechter mondhoek en zo kwam er ook een uitdagende grijns op haar gezicht te zien. Al was dit maar voor kort, want al snel probeerde ze haar aandacht weer te leggen op haar werk, dat tenslotte wel iets belangrijker was dan hem. Al bleek die soort drang hier anders over te denken, die wilde liever dat ze haar aandacht op hem bleef houden. "Please vertel me dat dat geen huiswerk is, of ik gooi mezelf straight away de zee in" Zei hij vervolgens grappend, over de berg van dagboeken voor haar neus. Salina had haar gezicht al wel terug gedraaid naar het boek maar keek hem nu met een schuin oog aan. Ze knikte eventjes overtuigend. ”Yep, dat is huiswerk.” Zei ze nu terwijl ze haar elleboog op de tafel zette en haar kin in haar hand legde. Vervolgens liet ze haar blik eventjes naar de deur gaan om hem daarnaar weer aan te kijken. ”De zee is daar darling, go ahead.” Zei ze grappend terug, iets wat ook wel te merken was. Uitdagend keek ze hem aan en besloot om haar werk misschien dat toch maar even links te laten liggen. Ze ging het boek wel even lenen, dan kon ze in haar kamer verder, wanneer ze niet afgeleid kon worden van haar werk. Tenslotte, het was ook wel een beetje moeilijk om meteen te beginnen aan het vertalen van bijna honderd dagboeken.

Een stuk of honderd dagboeken vertalen, echt, alsof ze niets beter te doen had. Ergens begon Salina zich ook echt te irriteren aan het feit dat Ramiro zijn onderzoek niet gewoon uitgeschreven had in een eigen boekje, in plaats van dat hij in honderden dagboeken over zijn onderzoek sprak. Dit werden lange dagen voor haar en eerlijk, ze had er niet veel zin in. Daarom vond ze het ook niet erg dat die jongen haar gezelschap was komen bieden, af en toe wat afleiding mocht toch ook wel? Als het allemaal zo dringend was geweest, dan had Ramiro haar dat ook wel verteld voordat de andere helhonden hem van kant maakten, want hij wist dat ze kwamen, hij wist het. Dus echt, zoveel nood was er misschien ook wel niet aan. Zou ze alles gewoon lezen wanneer ze toevallig niets te doen had, en de concentratie kon vinden om verder te lezen. Nu was die concentratie namelijk helemaal weg, ook omdat ze zich een soort van aangetrokken moest voelen naar deze jongen ofzo, het was gewoon alsof ze haar aandacht bij hem moest houden en hier geen andere keuze op bleek te zijn.

Het was een totale leugen dat het werk wat ze verrichtte hier met de dagboeken huiswerk was, iets wat hij misschien ook wel kon snappen, als hij slim genoeg was. Hij moest niet echt denken dat Salina werkelijk zoveel aan huiswerk zou maken, en het was ook eigenlijk wel erg extreem wanneer een leraar zoveel huiswerk op zou geven. Om honderden dagboeken die in het Fries geschreven waren te vertalen met een woordenboek. Dat zou gewoon gemeen zijn. Ramiro was wat dat betrof daarom ook zeer gemeen, hoe kon hij haar dit aandoen, werkelijk? Nu hield Salina op zich best wel van lezen, maar dagboeken, zonder drama, horror of romantiek, nee hoor dat hoefde niet. Dan had ze toch echt liever een echt goed boek. Kort knikte ze richting de uitgang van de bibliotheek om hem vervolgens te vertellen dat daar de zee was. Al zou je eigenlijk wat dat betrof elke kant op kunnen wijzen, gezien ze op een eiland zaten, waar hij even kort om moest lachen.

”Naah, daar zijn deze kleren te dope voor tbh“ Zei de jongen terug met een scheve grijns terwijl hij zichzelf neerzette op de stoel tegenover haar. Salina trok haar mondhoeken lichtjes wat mysterieus op wanneer ze zijn bewegingen volgde en het woordenboek dichtklapte om even aan de kant te leggen. Ze was toch niet van plan om verder te werken aan het vertalen van die stomme dagboekjes. "Je ziet me er nochtans niet het type uit dat braafjes de lessen volgt en al haar huiswerk netjes aflevert, op tijd" Merkte hij wat plagen op waarnaar hij vragend zijn wenkbrauw optrok. Salina trok uitdagend haar armen over elkaar en ging tegen de rugleuning aanzitten. ”Ouch,” Zei ze eventjes wat geacteerd beledigd waarbij ze ook eventjes haar wenkbrauwen optrok. ”Lieve schat, je krenkt me.” Zei ze vervolgens nog steeds met het geacteerde beledigde in haar stem maar aan haar grijns was wel te zien dat hij gelijk had, deels dan. Salina was zeker geen braaf meisje, om dat even duidelijk te maken, maar ze deed wel redelijk óke haar schoolwerk. Maar dat was ook geen probleem voor haar, ze was een heel slim meisje, het koste haar niet zoveel moeite, en volgens Ramiro was het goed om je hersenen aan het werken te zetten, dat hield je allert. ”Wat maakt dat je denkt dat ik niet gewoon braaf mijn lessen volg en huiswerk maak?” Vroeg ze nu nog eventjes nieuwsgierig en vooral ook uitdagend, al wist ze natuurlijk het antwoord al wel daarop. Vaak was het ook de soort duivelse sfeer die om haar heen ging - eentje die vaak makkelijk te voelen was -, de manier waarop ze zich kleedde en haar make-up was ook niet al te braafjes. Toch wilde het nog even vragen, omdat ze het stiekem altijd leuk vond om mensen vragen te stellen..

Salina las graag boeken wanneer ze zich verveelde maar het moesten dan wel echt goede boeken zijn, en Salina was nog behoorlijk streng met het goedkeuren van boeken en het moest ook echt een goed boek zijn voordat Salina het ook echt een goed boek ging noemen. Dat deed ze namelijk niet zo heel snel. Het was alleen goed voor haar om te lezen zoals het eigenlijk goed was voor iedereen, en alles wat ervoor kon zorgen dat je brein beter zou werken stimuleerde Ramiro altijd bij haar, dus ze was ook al snel gaan leren het leuk te vinden. Ramiro las veel boeken, heel erg veel boeken. Soms kon hij een hele dag lang in een boek verzonken zijn, iets wat Salina dan nog net niet kon want daar had ze nog niet genoeg concentratie voor, iets waarvan Ramiro ook altijd zei dat ze dat moest verbeteren maar dat was gewoon iets moeilijker voor haar. Ze had wel veel concentratie maar een hele dag bezig blijven met het lezen van woorden kon haar geduld nog net niet helemaal aan.

Afleiding van dit vond Salina dan ook helemaal niet zo erg, dus het feit dat deze jongen haar werk was komen verstoren kon haar eigenlijk niet zoveel schelen, ze deed dit toch niet graag. Zou het wel uiteindelijk allemaal moeten doen, voor de goed van Ramiro, maar het liefst schoof ze nu nog alles even aan de kant. Dit was veel interessanter dan dagboeken vertalen vanuit het Fries. Daarom had ze het ook dichtgeklapt en aan de kant geschoven. Dan hoefde ze daar ook even niet mee verder van zichzelf en kon ze gewoon dit gesprek verder voeren. Ergens leek het ook alsof dit niet eens mogelijk meer was gezien haar aandacht door iets gegrepen werd, waarschijnlijk door een of andere mutatie van de jongen. Anders had ze dit namelijk niet en het was gewoon niet logisch, dus moest het wel iets van een mutatie zijn. Jammer genoeg had Salina ook niet de mogelijkheid om andere mutanten niets bij haar te laten doen, maar zolang het maar niets ernstigs was, vond ze het eigenlijk wel prima. Als dat het wel mocht zijn, kon ze altijd iemand nog een bezoekje geven in haar andere gedaante, die van de hond. Dan hielden ze vast snel op. Vermoorden zou ze niet doen - dat mocht ook helemaal niet en Salina hield zich altijd wel prima aan de regels - maar ze kon hun wel een hoop ongeluk brengen door ze in de ogen aan te kijken met de rode ogen van haar Hellhound, het zou ze dichter naar hun lot brengen en tastbaarder maken voor bijvoorbeeld ongelukken die hun fataal konden worden. Het was een soort vloek en je werd meteen gedoemd om dood te gaan bij de eerste beste mogelijkheid die de dood hun kon bieden, dus een rustige dood aan ouderdom zou het dan waarschijnlijk niet worden. Al lag dit ook weer een beetje aan het persoon die vervloekt werd, bij de een duurde het langer dan de ander.

Zolang hij dus maar niets probeerde wat Salina niet leuk zou vinden, was het allemaal goed en werd er niemand verdoemd. Hij grinnikte even wanneer Salina met haar gespeelde beledigde act begon over zijn opmerking. Hoe durfde hij? Denken dat Salina geen braaf meisje was die netjes al haar werk voor school maakte? Was hij gek ofzo? Nee echt, Salina die al heel veel jaren lang op de weg had geleefd, sliep in motels en op jacht ging met haar mentor om de ronddwalende verloren zielen op te jagen - iets wat er soms misschien een beetje gruwelijk aan toe ging -, neehh hoor, super braaf. Al kon hij dat natuurlijk niet weten, misschien kon hij alleen de duistere sfeer om haar heen voelen, meer zou hij niet weten over waar ze vandaan kwam. "Honey, I'm hardly sorry" Grijnsde hij waarnaar hij met zijn armen over elkaar over de tafel begon te leunen. Ze liet haar groene ogen eventjes over de donker gekleurde jongen heen glijden terwijl ze hem met die mysterieuze blik nog steeds op haar gezicht. Hij leek haar nog niet zo slecht, wel iemand waarmee Salina zeker om kon gaan en bevriend mee kon worden. Ja, ze mocht hem wel. Hij was wel interessant genoeg, vond ze nu dan.

Onschuldig keek hij haar aan wanneer ze aan hem vroeg waarom hij dacht dat ze niet dat brave typje was die netjes lessen volgde en haar huiswerk altijd op tijd af zou hebben. "Gewoon een gokje hoor babe" Zei hij nog steeds met een onschuldige blik waardoor Salina eventjes haar wenkbrauw optrok. ”Gewoon een gokje?” Vroeg ze hem na terwijl ze ook weer wat naar voren kwam, en ging zo gewoon met een rechte rug op de stoel zitten zonder tegen de leuning aan te zitten. Vragend keek ze hem aan, duidelijk maken dat ze hem niet geloofde. Gokjes bestonden voor Salina niet, achter elke gedachte zat een reden. Hij gaf haar nu dan toch een knipoogje waarbij ze haar ook met een scheve glimlach aan begon te kijken. "Your attitude, ya know?" Zei hij waarbij hij zijn schouders ophaalde en haar even heel diep in de ogen aankeek. Salina week niet weg met haar ogen, niet bang om iemand eventjes in de ogen te blijven aankijken. Daar waar veel mensen uit verlegenheid wel eens weg konden kijken deed Salina dit totaal niet. Die mysterieuze blik bleef ze houden terwijl ze hem een tikje onderzoekend aan bleef kijken in de ogen. Ze trok geamuseerd een mondhoek op doordat ze het stiekem wel leuk vond om te horen hoor. "Which is very attractive to a nigga like me, by the way” Zei hij vervolgens met een warme maar ook deels verleidelijke stem waarnaar hij ineens deed alsof er niets was gebeurd. Hierdoor werd haar grijns alleen maar groter en bleef ze hem nog even kort zwijgend aankijken voordat ze opstond. Ze zette haar handen op de tafel neer en leunde een beetje met het gewicht van haar bovenlichaam op haar armen. Uitdagend keek ze hem aan terwijl ze zo een beetje voorover leunde. ”So I guess you like a bit of danger?” Vroeg ze nu aan hem, verleidelijk, waarnaar ze begon de boeken terug te stoppen in haar tas. Haar aandacht vestigde ze nu op waar ze mee bezig was en op hoe ze alle boeken terug stopte. ”Or maybe not just a bit?” Zei ze vervolgens zachtjes op een uitdagende manier, om aan te geven dat ze zeker geen engeltje was, of zoiets. Ze keek hem nu weer in de ogen aan terwijl ze haar rugzak over een schouder heen gooide. ”Zullen we ergens anders heen gaan of wil je liever hier nog een boek gaan lezen ofzo?” Vroeg ze nu aan hem terwijl ze vragen haar wenkbrauwen optrok..

Over het algemeen volgde Salina eigenlijk wel braaf lessen en maakte ze ook nog wel vaak wel haar huiswerk maar als ze echt geen zin in had, dan deed ze het wel eens een keertje niet. Het was ook niet like dat het erg was ofzo, de leraren wisten ook al wel dat Salina zeker geen dom meisje was en ze was eigenlijk wel goed in bijna elk vak wel. In talen was ze goed, geschiedenis, biologie, natuurkunde en scheikunde maar ook in wiskunde was ze best wel getalenteerd. Dat was wel allemaal te danken aan haar oude mentor want die had haar gewoon altijd veel schoolwerk laten maken, over de laatste 100 jaar, dus dat was ook genoeg tijd geweest om van alles in haar hoofd te kunnen stampen. Soms kwam ze nog wel iets tegen waar ze misschien een klein beetje moeite mee had, maar over het geheel genomen kon ze alles zonder problemen maken.

Dat deze jongen dacht dat Salina niet het typje was die braaf lessen volgde en haar huiswerk op tijd af zou hebben, was deels dan ook niet waar maar aan de andere kant, ook weer wel natuurlijk. Salina deed waar ze zin in had, wanneer de lessen hier te saai voor haar zouden worden zou ze ook vaak genoeg lessen skippen, zonder bang te zijn voor de gevolgen van dien. Ze konden haar ook moeilijk dwingen, dan zou Salina hun wel even laten zien waar ze van gemaakt was. Dat het ook even duidelijk was dat je gewoon niet met Salina moest lopen kloten, want ze kon je veel harder terugpakken dan je dacht. Het beste wat je kon doen was gewoon geen ruzie zoeken met deze hellhound, dat was gewoon vragen om problemen. Letterlijk spelen met je eigen leven, spelen met de duivel.

Wanneer hij zei dat het maar een gokje was had Salina hem ook echt wel door, geen gokje, natuurlijk was er wel een reden voor waarom hij dat dacht. Overal zat een reden achter. Hij gaf haar nu dan ook een knipoogje waarnaar hij uitlegde waarom hij dacht dat Salina niet dat brave typje was, iets wat Salina wel een leuke uitleg vond om te horen. Ze wist natuurlijk zelf ook wel dat die reden erachter zou zitten en dat het erg aantrekkelijk zou zijn was ook wel iets waar Salina zich van bewust was. I mean, ze was gewoon dat rebelse meisje met een mysterieuze/duistere sfeer waarvan je gewoon meer wilde weten. Ze stond op om haar spullen bij een te pakken en vroeg hem hierbij ook of hij van gevaar hield. Ook al mocht hij er dan wel onschuldig uitzien, Salina kon ook wel aan hem zien dat hij niet een van de braafste was, ze keek gewoon dwars door die hele onschuldige act heen van hem. "Baby, danger is my middle name" Zei hij wat geamuseerd waarna Salina hem eventjes met een goedkeurende grijns aankeek. Ze wist wel dat ze hier gelijk in zou hebben. Al snel ging ze verder en gooide ze haar half versleten rugtas over een schouder heen waarnaar ze hem vroeg of hij mee weg wilde gaan. Hij stond ook meteen op en zette zijn snapback wat beter. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Serieus, straks verander ik nog in een boek ofzo" Grapte de jongen en met een geamuseerde glimlach keek ze hem aan. "Ik neem aan dat jij hier de weg wel beter weet dan ik, so, you lead the way and I'll be the follower.. For once" Vervolgde de jongen met een scheve grijns en meteen werd de grijns op haar gezicht ook weer wat breder. ”Oke dan,” Zei ze met een brutale grijns. ”Follow me,” Zei ze er nog achteraan waarnaar ze zichzelf met een sierlijke draai omdraaide en weg begon te lopen met een sierlijk maar tegelijk een gevaarlijke pas en mooi bewegende heupen. Geen echte volger dus, hield ze wel van, best wel veel zelfs. Al mocht hij ook wel weten dat Salina ook zeker geen volger was, zij was ook meer een alfa teefje.

Ze duwde de deur open naar de gang en liep eventjes de gang op terwijl ze achterom keek naar de jongen, met een brutale grijns op haar gezicht. Na eventjes weg te zijn gelopen bij de bibliotheek en wanneer ze ergens op een soort kruispuntje in de gangen stond draaide ze zichzelf weer om en keek ze hem weer aan. Ging redelijk dicht bij hem staan en keek hem uitdagend aan. Kort keek ze ook eventjes om haar heen door de gangen heen die stil waren als een graf. ”Where would you like to go? Jij mag het weten.” Zei ze nu terwijl ze een wenkbrauw optrok op..

Met was misschien zo dat de jongen haar duisterde energie wel kon voelen - of niet want sommigen waren er gewoon helemaal niet gevoelig voor - maar het leek hem niet af te schrikken, beter hoor. Salina wilde niemand afschrikken met haar energie, echt niemand, maar ze kon er nu eenmaal niets aan doen. Er moest iets zijn waardoor mensen wisten dat ze met iets duisters te maken hadden, een waarschuwing voor wat ze was. Iets dat gemaakt was door de duivel en een dienaar was van de onderwereld waar de duivel heerste. Dit was misschien ook iets wat ervoor had gezorgd dat ze niet eruit zag als het meest brave meisje, wat ze natuurlijk ook niet was. Daar zou hij ook nog wel achter komen, zeker weten. Ondanks dat ze soms toch probeerde wel een beetje minder mensen uit te dagen en toch wat vriendelijker te doen bleef Salina altijd een beetje hetzelfde, bleef ze dat rebelse meisje waarmee je gewoon beter geen ruzie mee kon zoeken. Ramiro had hier ook moeite mee gehad want ondanks dat je persoonlijkheid misschien wel redelijk vriendelijk kon zijn, het feit dat hun hart en ziel toebehoorde aan de onderwereld maakte dat je toch voor het grootste gedeelte een ‘slecht’ persoon was. Hij wilde het niet maar ook hij was niet de meest aardige man, en hetzelfde gold voor Salina, al had Salina misschien heel veel minder problemen met dat ‘slechte’ omdat ze het ergens ook gewoon heel stoer vond en ze zag het nut er niet van in om te veranderen.

Het was best grappig want allebei leken ze naar elkaar toe getrokken te worden, beide hadden ze een sfeer of energie om hun heen die maakte dat ze elkaar interessant vonden. Zij vond hem duidelijk wel interessant maar andersom leek dat ook zo te zijn, merkte ze dan. Hij had iets warm en iets vriendelijks, al gokte Salina dat hij misschien ook wel niet al té vriendelijk zou zijn, iets wat ze ook niet erg vond. In ieder geval, hij trok haar aandacht, en daar ging het om. "Dus, nu je mijn tweede naam al weet, is het maar zo eerlijk dat jij me de jouwe verteld, niet? En dan heb ik het niet over je tweede naam. Ik wil weten hoe je heet, honey" Zei hij terwijl hij achter haar aan liep de gang door. Salina draaide haar hoofd eventjes naar hem toe met een grijnsje op haar gezicht. ”Salina,” Zei ze makkelijk en ze keek hem in de ogen aan. ”En jou eerste naam is?” Vroeg ze er meteen achteraan waarnaar ze haar blik weer voor haar uit richtte.

Dat was tot ze bij een kruising in de gangen aankwamen en ze zich realiseerde dat ze geen idee had waar ze nu eigenlijk heen moest gaan. Dus besloot ze dat maar aan hem te vragen, want dat was wel zo aardig, of niet? Hij kende de school ook nog niet - bleek namelijk doordat hij haar vroeg om de weg te wijzen - dus zou het dan niet aardig zijn om aan hem te vragen waar hij heen wilde? Dat was toch iets wat een goede gids zou doen? Right? Ze had zichzelf meteen ook omgedraaid en was redelijk dicht bij hem gaan staan, no shame, ofcourse. Vragend had hij zijn wenkbrauwen omhoog getrokken hierdoor tot ze natuurlijk hem die vraag stelde, toen begon hij te grinniken. Hij leunde nu ook wat naar voren en kort voelde ze zijn hand langs die van haar gaan, al leek hij dit niet te merken, iets waarvaan Salina dacht dat het misschien wel een act zou zijn, daarvoor was ze te goed in het doorgronden van mensen. Niets ergs aan ofcourse, helemaal niet zelfs. "Let's go somewhere private" Stelde hij zachtjes voor en uitdagend ging meteen een wenkbrauw omhoog bij Salina. "Maar niet zo saai als een bibliotheek" Ging hij verder waardoor haar grijns tegens een beetje groter werd. "Kunnen we hier ook ondergronds?" Vroeg hij uiteindelijk na nog even na te hebben gedacht. Salina liet haar hoofdje een beetje scheef hangen en keek hem uitdagend aan waarnaar ze zachtjes knikte. ”Private and underground? That’s the basement.” Zei ze nu terwijl ze zichzelf om wilde draaien om hem weer de weg te wijzen waarnaar ze zich toch nog eventjes bedacht en zichzelf zachtjes terug draaide. ”Don’t you think that will be a bit boring, you, and me, alone, in a basement?” Vroeg ze nog eventjes met een uitdagende blik die wel iets gevaarlijks met zich mee droeg, een soort waarschuwing. Pas op, als je nu mee gaat, dan heb jou voor mij alleen en ik dan ben ik niet van plan je weer zo makkelijk te laten gaan, of iets dergelijks. Ze draaide zichzelf weer om en begon nu verder te wandelen richting de kelder..