Knock knock Buddy here! || Felix Telour & Liam Egao

Mensen zeiden vaak wel dat ze aan sommige dingen gewend waren, maar kan een mens dat wel? Kan een mens daadwerkelijk gewend raken, nooit er over te piekeren? Dit waren weer vragen die bij hem opkwamen. Toch hield hij het stil om Liam te laten uitpraten. “Woudn’t mind sniffing it out either though… “  Zei hij er droogjes op en ging er maar weer bij zitten, benen in kleermaker zit en zijn armen achter hem. Hij keek rustig neer op zijn genootje. “No one can hide everything for life though… “ Zijn woorden waren zachtjes, meer fluisteringen.

Natuurlijk kon hij verwachten dat hij zelf ook nog vragen terug kreeg, geen probleem…. Hoopte hij ergens. Bij de eerste twee moest hij al denken, hij had er nog nooit aan gedacht… maar nu hij wel verder dacht was hij kort wat aan het twijfelen om het te zeggen. “I guess… I hated them at some point, but that is what grew with me thanks to my parents… “ Zijn uitdrukking werd al snel beteuterd terwijl hij zijn voorhoofd op zn hand liet leunen die weer leunend op zijn knie. “ I almost lost my life once. My parents blamed the mutants… so that’s when I grew up hating them… But without me knowing it I had my best friend as a mutand. So i began to favor them a little… “ Hij liet toch een ademteug varen en keek wat omhoog alsof er antwoorden moest zijn terwijl hij met een plof op het bed weer liet vallen. Felix wist zichzelf geen houding meer te geven. “Life as a human… I… kinda doubt I had a life as one… I grew up… had a accident where I almost lost my life… worked… had school… then frustrations and more building up. I guess…. It’s hard… Life ain’t easy… “ Na die woorden draaide hij zich echter op zijn rug, toch hopend zich iets van een houding te geven. Waarom was die laaste vraag zou troublesome naar zijn idee?

Hij hoorde wel de geïrriteerde tonen, maar kon het ook niet helpen om een klein glimlachje op te zetten en met een hand door zijn blauwe haren te gaan. Er bleven een paar haren haken die hij rustig van het bed en van zichzelf kieperde, Losse haren dacht Felix bij zichzelf. ‘Like I already said, I grew up already with the idea of my parents. Later that changed because I began to see and understand it. ‘ Of de gek het nu wel of niet goed uitlegde kon hij nu ook helaas niet meer weten. Hij was het een beetje bokje zoek geworden.
Hij zag hem ook weg draaien en keek hem klein aan. ‘Since we are going to be roomies, I think it will be best if we do something together sometime.. ‘ Al was zijn idee zeker, zijn stem was dat niet. Hij wist immers niets van deze jongen naast hem in de ruimte. ‘Are you still in need for something? I mean for school. I got a small box left with enough paper and pencils… ‘ Toch een poging om alsnog iets van een gesprek te behouden met hem.