Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 15, 2015 7:13 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Max trok even zijn wenkbrauwen op. Oh, was dat zo? Wel ja, het had eigenlijk niet anders kunnen zijn. Amber was al jaren gekend bij hem met de meest excentrieke outfits tbh. Niet dat hij het erg vond, zeker niet. Het feit dat ze uiteindelijk meteen actie ondernam verbaasde hem ook niet. Stiekem had hij het niet anders gewillen, maar dat klonk dan weer zo fout. Je kon wel zeggen dat hij hier naar had uitgekeken, en uiteindelijk na al die jaren was het dan zo ver. Maar dat was bijlange na niet de enige reden dat hij van haar hield, helemaal niet. To be honest was het nu al perfect, de reacties die ze op zijn acties gaf, gewoon weg alles. Zijn mondhoeken trokken even omhoog bij haar woorden. ‘Ik heb een rijke verbeelding luv.’ Sprak hij kort waarna hij toch even zijn ogen dichtkneep zodra ze zijn nek begon te kussen. Van zodra hij op haar werd getrokken drukte hij haar tegen de matras aan en liet de kus nog even aanhouden, genoot van haar aanrakingen op zijn lichaam trachtte hetzelfde te doen bij haar. Maar in plaats daarvan begon hij nu zelf af te zakken naar haar nek. Deze avond zou nog heel lang duren, op een goede manier allicht.
Max was ondergedompeld in zijn droomwereld. Of beter gezegd de droom die voor hem werd geschapen van beneden af. De pijn in zijn borst begon al weer toe te nemen, zijn ademhaling werd in het echte leven enkel wat zwaarder maar in de droomwereld schreeuwde hij het uit van de pijn. Max greep naar zijn eigen borst terwijl hij steeds verder werd getrokken in een wereld die enkel en alleen nog uit pijn bestond. “Wij kennen hier geen liefde.” Sprak een duistere stem terwijl hij haast op zijn knieën zat. Deze pijn, lang kon hij het niet meer volhouden. Maar hij zou niet ophouden, niet meer. Nooit meer. Met een ruk keek hij op en staarde hij in de zwarte ogen van het wezen voor hem. ”Verlaat haar, ze is dit alles niet waard. Ze is uitschot.” Max klemde zijn kaken op elkaar, hij ging niet nog een keer schreeuwen. Hij wilde de duivel geen voldoening geven. Daarmee was hij helemaal klaar. Met een harde blik keek hij hem aan en stelde zichzelf recht op. Hij ging niet zo maar ten onder gaan, nooit niet. ‘Hou je bek! Je hebt geen idee wie ze is, wat ze is en wat ze voor me betekend.’ Grauwde hij waarop hij zichzelf moeizaam overeind duwde. Inmiddels waren er meer schimmen rondom hen verzamelt, allemaal genietend van de show. “Je bent zwak.” Dat was de druppel. Max kookte letterlijk over. De pijn maakte hem kwaad, hij maakte hem kwaad, alles maakte hem kwaad. Niemand sprak zo over Amber, zelfs niet hij. Zijn blik verharde en met de grootste moeite van de wereld riep hij zijn wapens naar zich toe. Een zwaard verscheen in zijn ene hand, maar het had nog nooit zo zwaar aangevoeld in zijn hele leven. Met een flinke zwaai door kliefde hij een van de demonen die had besloten zich te komen bemoeien, om dan vervolgens uit te halen naar het hoofd wezen. Het zwaard schampte op diens arm. Max was zijn controle kwijt.
Gedwongen door de pijn zakte hij een tweede keer in elkaar. Zijn handen waren geplaatst op de harde ondergrond die nog heter aanvoelde dan je je kon voorstellen. Zijn spieren spanden zich aan, schimmen kwamen dichter bij maar een felle grom diep uit zijn binnenste schrok hen weer af. Hier zat hij dan, de enigste ooit die het had aangedurfd om hem aan te vallen. De boete daarvoor was hoog, uitermate hoog. Met zijn ogen gesloten wachtte hij af. En heel vaag in de verte hoorde hij haar stem. Hij moest hieruit losbreken. Zo gezegd, zo gedaan. Met de hulp van Amber sperde hij zijn ogen open en schoot hij bijna schreeuwend overeind. Zijn ademhaling was zwaar, en hij kon zweren dat zijn borst compleet in vlammen was opgegaan. Voor kort gleed zijn hand er over heen en ja hoor, daar was het. Het brandmerk, dat in andere omstandigheden verdween zat er nu. Bloed stroomde zachtjes over zijn borst, maar dat zou zo wel helen. Alleen die bijtende pijn, die wilde niet weg gaan leek het wel. ‘Water Amber. Nu!’ Bracht hij moeizaam uit. Veel hielp het niet, maar het brandende gevoel zou verdwijnen, dat moest wel.
Onderwerp: Re: What are you waiting for? zo feb 15, 2015 11:46 pm
You're the light, you're the night, you're the color of my blood.
You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Amber schrok zich rot toen Max opeens luid gillend omhoog schoot. Ze schoot bijna zelf een kilometer omhoog. Ze schrok rot toen er een brandmerk op zijn borst was verschenen en er bloed uit kwam. O mijn God, wat was er in godsnaam gebeurd? Een schuldgevoel gleed door haar hele lichaam. Dit had zij gedaan, het was haar fout dat hij nu pijn had. “Water Amber. Nu!” bracht hij moeizaam uit, en normaal gesproken had ze de kop verbouwd van diegene die haar zo durfde te commanderen, maar dit was anders. Dit was Max. Haar Max, die haar nodig had. Binnen een seconde was Amber van het bed af gesprongen en schoten haar ogen door de kamer. Ze gooide kastjes open, bekeek alles wat er in de kamer stond, op zoek naar een glas water.
“Godverdomme, waarom is er nergens in deze kamer een…” mopperde ze gestresst en vond toen uiteindelijk in een kast flesjes met water. Opgelucht haalde ze adem en pakte een flesje. Daarnet vond ze, alsof God haar aan het helpen was, een doos met tissues. Ze sprintte terug naar het bed en drukte Max weer achterover het bed in. Als een volleerde dokter draaide ze het flesje open en liet deze over het brandmerk en over het bloed gaan. Bijna het hele flesje gooide ze leeg over zijn borst, het boeide haar niet dat zijn bed nat zou worden, want dat zou wel weer drogen. Nu was het zaak dat ze Max hielp. Ze trok een paar tissues uit het bakje en begon zijn borst schoon te vegen. Normaal gesproken zou ze hier van walgen, iemand laten bloeden. Maar Max had haar nodig. Met een rustgevende glimlach keek ze hem aan en schudde haar hoofd, ze vond het niet erg om dit te doen.
Nadat ze zijn wond had verzorgd, drukte ze een tissue op de wond en streek toen zachtjes tegen zijn wang. Ze gaf hem het flesje aan, zodat hij er wat van kon drinken. Rustig ging ze naast hem zitten op het randje en hijgde eventjes. “Ik schrok me dood…” zuchtte Amber zachtjes en keek hem bezorgd aan. Het was een blik die ze niet vaak op haar gezicht had, maar…ze hield van Max. En hem zo zien was echt verschrikkelijk. “Wat is er gebeurd?” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zachtjes over zijn wang streek.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 16, 2015 12:39 am
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Met moeite wist hij zich nog net overeind te houden. Serieus, die freaking pijn moest ophouden en wel nu. Voor een keer had hij het gedurfd om hoop te koesteren dat het vandaag stil zou blijven, maar die hoop was tevergeefs. Al had hij van niets spijt, helemaal niet. Max hield van Amber en als dat bestraft moest worden dan zij het zo. Hij had bewezen dat hij zich niet zo maar ging laten doen, niet meer. Hell no. Al mochten ze hem daar haten, Max raakte er heus wel weer boven op en hij zou snel genoeg weer in zijn gratie komen. Plannen waren er inmiddels al wel weer in zijn hoofd. Maar voor nu, nu had hij gewoon water nodig. Gelukkig reageerde Amber ook meteen.
Voor heel even had hij naar haar gekeken, hoe gestresst ze deed over alles. Kort had hem het afgeleid van de stekende pijn in zijn borst. Gelukkig bloedde het niet zo heel erg, mede dankzij zijn healing powers. Al zou het merkteken niet meer verdwijnen en wie weet hoe lang ze hem daar nog mee zouden gaan tarten. Snel genoeg was ze bij hem en drukte hem weer op de matras. Max liet zich maar gewoon vallen, had de kracht niet meer om er tegen in te gaan om eerlijk te zijn. Damnit, hij wilde zich niet zwak voelen. Het koele water deed goed, al kon hij zweren dat hij een stoom van zijn lichaam zag af komen. Wow. Het water liep langs zijn lichaam op de matras, maar veel gaf hij er niet meer om. De rustgevende glimlach die ze hem schonk terwijl ze op zijn borst depte met tissues, geen idee waar die vandaan waren gekomen tbh, deed hem toch wel goed.
Met gesloten ogen had hij het hele gebeuren uiteindelijk onder gaan tot hij haar hand langs zijn wang voelde gaan. Dankbaar keek hij haar aan om vervolgens de overige inhoud van het flesje water naar binnen te kappen, in de hoop dat het gewoon over zou zijn. Maar nee, het brandend gevoel bleef aanwezig. ‘Het spijt me.’ Fluisterde de jongen zachtjes waarbij hij haar hand zachtjes vast greep en heel kort naar de plafond staarde. Deze zorgzame kant van Amber was totaal nieuw van hem. Maar hij vond het ergens nog wel lief? Voor even twijfelde hij wel of hij het moest zeggen. Maar uiteindelijk, was het nu aan hem om eerlijk te zijn over alles. ‘Wel, ik heb je gered van de dood. Daar word ik nog steeds dagelijks voor gestraft. Zie je die blok daar, in de boekenkast onder het shirt?’ En kort wees hij naar de kast aan de andere kant van de ruimte. ‘Daar hebben ze mee gemerkt. Elke keer als ik terug ga naar beneden voel ik die pijn opnieuw. Nu straften ze me omdat ik niet mag liefhebben, en ik heb me verzet tegen de duivel omdat ik zijn opdracht niet wilde doen, heb een demon vermoord en ben er bijna zeker van dat ik de duivel heb verwond. Ik werd niet opnieuw gemerkt, maar nu verdwijnt het eerste merkteken niet meer en blijf ik die brandende pijn voelen. En ik zou niet weten hoe ik er vanaf kom. Ik kan dit niet zelf helen, en het zou me verbazen als het vanzelf dicht gaat.’ Sprak hij op een iets koelere toon.
Voorzichtig duwde hij zichzelf wat overeind, iets wat hem een geheel nieuwe pijnscheut gaf maar hij negeerde het maar even. Max bracht zijn hand naar haar wang en drukte een zachte kus op haar lippen. ‘Ik laat je niet zo maar gaan Amber Brown, en maak je maar geen zorgen. Het spijt me dat ik je heb wakker gemaakt.’
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 16, 2015 1:37 am
You're the light, you're the night, you're the color of my blood.
You're the cure, you're the pain,you're the only thing I wanna touch.
Het water over zijn lichaam strooien was het beste geweest wat er gebeurde. Zijn lichaam was zo heet, dat er gewoon stoom van zijn lichaam afkwam. Dat kon nooit goed zijn, het menselijk lichaam moest een temperatuur van 37 graden hebben. Ze wist de temperatuur van Max zijn lichaam niet, maar dat was zeker meer dan 37 graden. “Het spijt me” hoorde ze Max zeggen, maar Amber schudde haar hoofd. “Dat wil ik niet meer horen…jij kan hier niets aan doen. Als het kon, stopte ik Zijn eigen drietand in zijn reet” gromde Amber. Amber wist nog niet wat er gebeurd was, maar ze wist zeker dat zijn opdrachtgever, de duivel, er iets mee te maken had. En dat hij dit nu had gedaan, gaf haar motivatie om naar de hemel te gaan. Want ondanks dat ze van Max hield, wilde ze toch niet meer in die plek belanden. Amber was katholiek en geloofde er in dat je naar de hemel en naar de hel kon gaan. Hoewel ze er eerst van overtuigd was dat ze in die laatste zou eindigen, wilde ze het liefste in het eerste komen.
Maar nu moest ze haar aandacht bij Max houden, bang dat hij misschien weer in slaap zou vallen. Ondertussen begon hij te praten, uit te leggen wat er was gebeurd. Max legde uit dat hij gestraft werd door iets wat hij gedaan had, namelijk het leven van haar redden. Amber volgde zijn vinger en keek naar iets dat onder een shirt verborgen was. Amber wilde weten wat het was, maar daarentegen…wilde ze het wel weten? Dadelijk was het te gruwelijk om te weten. Snel keek ze weer naar Max, die verder ging met praten. Ze moest dat enge ding uit haar hoofd zetten. Toen hij klaar was met praten, staarde Amber eventjes voor zich uit. Ze vond het geweldig dat hij haar inderdaad vertrouwde, zo erg dat hij dit gewoon vertelde. Maar…een schuldgevoel schoot door haar hele lichaam. Er was zoveel spijt. Geen spijt dat ze nu samen waren tho, maar wel dat ze had gedaan wa ze had gedaan. Als ze dat niet gedaan had, werd Max nu niet gemarteld. Haar hoofd begon op volle toeren na te denken. Er was misschien een oplossing…een oplossing. Zou dat werken? Amber slikte. Ze moest Max helpen, ze wilde hem uit zijn lijden verlossen.
Hij onderbrak haar gedachtes door zachtjes zijn hand op haar wang te leggen en haar te kussen. “Ik laat je niet zo maar gaan Amber Brown, en maak je maar geen zorgen. Het spijt me dat ik je wakker heb gemaakt.” Amber schudde haar hoofd, dat ze nu wakker was, was wel haar laatste zorg. “Stop met zeggen dat het je spijt” zei ze met een glimlach en pakte zijn hand beet “Ik heb nagedacht…wat er nu met je gebeurd is gruwelijk. Maar ik zou Amber Brown niet zijn als ik niet iedereen die ik haat dwars wil zitten. Ik heb iemand ontmoet hier op het eiland en ik denk dat hij ons kan helpen. Ik weet niet of het werkt, maar ik wil het proberen…want serieus, ik sta niet voor mezelf in als ik daar ooit binnen stap en hem voor me zie. Maar…ik stel voor dat we het daar morgen over hebben. Je moet rusten.”
Toen drukte Amber hem weer zachtjes achterover in zijn kussens. Ze boog zich wat naar voren en drukte heel zachtjes haar lippen op de huid rond zijn brandmerk. Niet op het brandmerk, maar op de huid er om heen. Ze wist dat het niet zou helpen, maar ze wilde iets doen om de pijn voor hem minder te maken. Het stak haar zo erg dat ze niets kon doen om het te verhelpen. Voorzichtig klom ze over hem heen, zodat ze weer naast hem lag. Ze legde haar arm om zijn lichaam en legde haar hoofd voorzichtig op zijn borst/schouder, niet het stukje waar het brandmerk zat. Zachtjes aaide ze over zijn huid. Slapen zou er niet meer van komen, er was teveel stof om over na te denken. Bovendien wilde ze niet dat Max nog een keer gillend wakker zou worden, dus wilde ze waakzaam zijn.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: What are you waiting for? ma feb 16, 2015 3:56 pm
Every inch of your skin is a holy grail I've got to find
Ugh, hij had er toch wel even genoeg van. Nu was hij ook nog even verander in een menselijke sauna of zo. Trust me, geen pretje. De woorden van Amber deden vluchtig een grijnsje op zijn gezicht verschijnen, maar dat verdween al even snel weer. Ze moest eens weten. Als Amber ooit terecht kwam waar hij was geweest, nee laten we daar maar niet aan denken. Normaal had hij nog in discussie getreden, hem zo maar het zwijgen proberen op te leggen? Dat deed je gewoon niet. Maar hij zweeg, wilde voor een keer is geen tirade los krijgen uit het meisje ook al was het nog zo geweldig om te zien.
Nadat Max zijn uitleg had gegeven wilde hij het liefst van al zijn ogen gewoon even sluiten, dit vergeten. Maar hij weerhield zichzelf om dat te doen. De pijn weerhield hem eveneens van gewoon in slaap vallen. Het feit dat het rot ding er nog steeds stond irriteerde hem mateloos. Natuurlijk had hij geprobeerd het terug te brengen naar waar het vandaan kwam, tevergeefs allicht want het verscheen altijd weer op nieuw. Nu had hij het toch wel even niet nodig hoor. Nee, het stomme brandmerk stond over de gehele breedte van zijn borst en was nog eens zichtbaar ook. Geweldig toch. Zijn ogen gleden terug naar Amber, hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde. Dat verdiende ze even helemaal niet en alsnog ze trof geen schuld aan dit alles. Max had zich misschien eens voor een keer gedeisd moeten houden. Maar nee, hij moest weer even tegendraads doen als altijd.
Kort schudde hij zijn hoofd. Nu bood hij zijn excuses eens aan was het nog niet goed genoeg. Serieus, deze wereld. Soms was het wel makkelijker daar beneden hoor. Niet dat hij er nog maar aan dacht om terug te gaan, toch niet voor de komende periode. Voor even staarde hij naar hun handen terwijl ze sprak. Iemand die hem kon helpen? Hah, dat was grappig. Echt hoor. ‘Wel het lijkt me niet dat hier engelen of andere demonen rondlopen, en het spijt me om het te zeggen maar iemand zonder die krachten gaat me niet kunnen helen bae.’ Sprak hij zachtjes. Natuurlijk begreep hij dat ze hem wilde helpen, maar dit was niet zo simpel als het eruit zag. Nee, de wonde leek heel normaal maar er was niets normaals aan. Bovennatuurlijk, dat was het enige wat er even bij paste. En een simpele heler zou hem niet kunnen helpen. ‘Ik ga toch niet meer slapen.’ Mompelde hij er nog achteraan. Nee, geen haar op zijn hoofd dat daar even aan dacht.
Gewillig liet hij zich achterover drukken door haar en voor heel even sloot hij zijn ogen toen hij de zachte kusjes voelde. Serieus, Amber moest maar even stoppen met schattig te doen. Van zodra ze naast hem lag en ze zich had goed gelegd legde hij zijn beide armen om haar heen en draaide zich voorzichtig naar haar toe. Pijn of geen pijn, het kon hem even niet boeien. Het meisje lag nu half met haar hoofd op zijn bovenarm, wat hij absoluut niet erg vond trouwens. ‘Even zonder gezeur, het spijt me dat ik vannacht heb verpest. Ik wilde dolgraag gewoon naast je wakker worden morgen alsof er niets aan de hand was, daar moet je me even in geloven.’ Sprak hij zachtjes waarop hij haar een korte kus op haar lippen drukte en uiteindelijk zijn hoofd neerlegde op het kussen. Zijn blik liet de hare niet meer los, iets wat voor de rest van de avond wel zo zou blijven. 'Het gaat niet altijd zo zijn.'
