I guess some kids are born with tragedy in their blood

Een klap. Een steek van pijn. “Doe het opnieuw, en doe het nu goed. Je verspilt mijn tijd”, Klonk een botte stem. De jongen haalde het niet eens in zijn hoofd om over de pijnlijke plek te wrijven. Nee, zwakte tonen zou het erger maken. Hij beet op zijn tanden en tilde zijn handen weer op. Zijn spieren trilden, maakten elke beweging trager. Hij moest sneller zijn, hij moest sterker zijn. Een reeks doffe geluiden klonk door de ruimte, op het ritme van de stoten die hij de trainingspop gaf. Zijn laatste haal was zo krachtig dat het ding op zijn voetstuk wiebelde. Opnieuw een klap. Een steek van pijn. “Niet. Goed. Genoeg”, Gromde de stem.

Charlie keek verlegen naar de grond, durfde zijn vader niet eens aankijken. “Wilt u dat ik het opnieuw doe?” Vroeg hij zachtjes. Het was even stil, maar hij durfde niet omhoog kijken. “Nee”, Antwoordde Liam ruw. “Hoe oud ben je nu?” Vroeg hij plots, en hij was even verbaasd om de vraag. “Bijna 11”, Antwoordde hij braaf. Hij merkte hoe zijn vader dichter bij hem kwam staan en op hem neer keek. De man nam zijn haren vast en trok zijn hoofd bruut naar achter en woedend keek hij hem in zijn ogen.

“Wanneer ga je eindelijk bewijzen dat jouw geboorte niet nutteloos was? Al 4 jaar lang probeer ik je sterker te maken, maar het heeft allemaal geen zin. Ik sta op het punt je op te geven, jongen, en dat wil je niet meemaken, geloof me”, Zei de man, waarna hij zijn haar weer los liet. Charlie liet zijn hoofd weer zakken. Het deed hem niet veel, hetgeen de man zei. Het maakte hem niet verdrietig of boos. Allemaal dankzij Raziël, die hem in bescherming had genomen.

“Kijk me aan”, Beval de man, en hij deed wat hem gevraagd werd. Met een lege blik in zijn blauwgrijze ogen keek hij de man hem aan. “Ik weet niet hoe je het doet, maar ik trap niet in je slappe toneeltje, jongen”, Klonk het. Hij sprak het zo neerbuigend uit, alsof hij van zijn eigen zoon walgde. “Je doet je wel voor alsof je sterk bent, maar dat ben je niet. Ik ga je kraken, jongen, ik maak je kapot”, Gromde Liam geïrriteerd, waarna hij zich even om draaide.

Met zijn rug naar hem toe bleef hij even staan, keek de trainingsruimte rond. “Ik geloof niet dat mijn woorden je niks doen. Je verstopt het voor me, maar dat kan je niet blijven doen”, Zei hij zachtjes, zijn stem klonk gevaarlijk kalm. Ineens draaide de man zich met een felle beweging om en haalde hij uit naar zijn kaak, waar hij hem vol op raakte. Met een zucht van pijn viel de kleine jongen achterover.

Tranen stonden in zijn ogen, de lucht was uit zijn longen geslagen door de klap. “Zie je wel. Ik wist het, dat je zwak was”, Zei de man tevreden, terwijl hij op zijn zoon neer keek. Charlie slikte even, durfde zich even niet bewegen. Zijn kaak gloeide, hij had het gewricht horen kraken. “En trouwens, zo geef je een harde klap. Niet die zielige vertoning die jij me daarnet liet zien. Denk daar maar even over na en ga dan verder met trainen. Morgen toon je me je vorderingen”, Zei Liam koel, waarna hij zonder nog om te kijken de trainingsruimte verliet.

De kleine jongen rolde zich op tot en bolletje en voelde voorzichtig aan zijn kaak, die best al gezwollen zat. Hij dwong de tranen terug. Hij voelde geen emoties, die waren al lang teruggedrongen. Vernedering, woede, verdriet. Dat hoorde hij te voelen, maar er was alleen maar leegte. De tranen waren puur door de snerpende pijn in zijn kaak. “Je hebt het goed gedaan, Charlie”, Klonk de zachte, gouden stem van de Aartsengel in zijn hoofd. “We zijn trots op je, Jongeling”, Zei een andere stem, en die woorden gaven hem de kracht om terug recht te staan en door te gaan. Altijd maar doorgaan.