It doesn't feel right and it doesn't feel fair, when I'm planning to move on and you're still standing there.

Jade stond tegen het hekje van de pier aangeleund. Het waaide hard, het regende nog net niet, en het was al tegen de avond. Haar vader had haar het café uitgestuurd, maar dit keer met een reden. Ze moest iets voor hem doen. Iets doen waar ze helemaal niet achter stond, maar ze moest luisteren naar wat haar ouders te zeggen hadden, anders zou haar leventje in duigen vallen. Nu haar ouders haar al van school hadden afgehaald, wilden ze haar laatste vorm van communicatie met de buitenwereld ook nog van haar afnemen. Het was niet eerlijk, maar Jade zou moeten luisteren. Ze was nog maar jong, waar zou ze anders heen moeten? Haar familie keek het gezin met de nek aan. Dus, waar zou ze anders nog naar toe kunnen gaan? Haar telefoon trilde en Jade opende het bericht. “Kijk eens tegenover je, schoonheid”

Met een ruk keek Jade op. Een verdrietig glimlachje verscheen op haar gezicht, daar stond hij dan. Maar wat had hij in zijn handen? Een enorme bos met rode rozen? Shit, waarom had hij dat? Hij keek naar links en naar rechts en stak voorzichtig over, zodat de auto’s hem niet zouden aanrijden. Toen hij eenmaal voor haar stond, keek Jade hem met een verdrietig glimlachje aan, maar hij scheen het niet te merken. “Hier, voor jou!” zei hij enthousiast. Hij drukte de bos met bloemen in haar handen en keek haar met een lieve blik aan. Vragend staarde Jade er naar. “Waarom heb je die voor mij gekocht?” zei ze toen nieuwsgierig en hij lachte. “Je bent ook zo vergeetachtig! We hebben vandaag al drie maandjes verkering hoor! Dat moet toch gevierd worden?” Jade slikte. Shit, dat was ze helemaal vergeten. Dit zou het alleen maar nog moeilijker voor haar maken. Dankbaar nam ze de bloemen aan en drukte ze eventjes dicht tegen zich aan, alsof dit het enige houvast was dat ze nog had aan haar relatie.

Hij sloeg zijn armen om haar heen, maar zij duwde hem zachtjes weg. Verbaasd staarde hij haar aan. “Wat is er aan de hand, heb ik iets verkeerds gedaan?” Jade schudde haar hoofd en voelde de tranen in haar ogen branden. “Wat is er dan, zijn het je ouders? Is het omdat ze je van school hebben gehaald?” Nogmaals schudde Jade haar hoofd en voelde een paar tranen over haar wangen lopen. “Nee, dat is het allemaal niet. Het…het is ons…we kunnen elkaar niet meer zien…” Zijn greep om haar versterkte, alsof hij haar helemaal niet los wilde laten. Zachtjes duwde Jade hem weg. “Wat, waarom niet? Wat is er aan de hand?” Jade schudde haar hoofd. “Als ik nu nog langer bij je blijf, dan ruïneer ik je. Want van mijn ouders mag ik je niet meer zien en wat mijn ouders zeggen…daar moet ik naar luisteren.” De jongen schudde heftig zijn hoofd. “Nee, we kunnen het laten werken, we kunnen een manier vinden…!” Jade legde haar vinger op zijn lippen en keek naar de tranen die ook in zijn ogen stonden. “Luister naar me. Je bent pas zeventien en je bent super knap. Om je nu al aan mij te binden, dat zal niet goed en niet eerlijk zijn. Je vind zo iemand anders, and trust me, I’m gonna pay for this…” Jade sloeg nog een keer haar armen om hem heen en kreeg een idee, om zijn gebroken hart wat te helen.

Met behuilde ogen keek ze hem aan. Ze slikte.  “Ik wil dat je mij vergeet. Ik wil dat je mijn naam vergeet, alles vergeet wat met mij te maken heeft en ik wil dat je vergeet dat je mij ooit hebt leren kennen. Je vergeet je gevoelens over mij en dat we überhaupt samen zijn geweest. Vanaf vandaag ben ik alleen nog maar een meisje dat bij je op school zat en door haar ouders van school is gehaald.” De blik in zijn ogen werd eventjes heel dof, en toen weer helder. Hij liet haar los. “…Wie ben jij precies? Waarom sta ik hier? Wauw, dit is heel raar…” stotterde hij en wreef over zijn achterhoofd “Ken ik jou?” Jade schudde haar hoofd en begon weg te lopen. Zo snel als haar benen haar konden houden rende ze naar huis.

Eenmaal thuis liep ze het café binnen, maar sloeg de gasten en haar ouders geen gade. Jade wilde naar boven, naar haar kamer en helemaal alleen zijn. “Heb je het gedaan?” gromde haar vader en Jade knikte alleen maar. Ze holde naar boven, liep meteen door naar haar kamer en gooide de deur dicht, waarna ze hem op slot deed. Jade ging op haar bed liggen en haalde haar teddybeer onder het bed vandaan. De beer drukte ze dicht tegen zich aan en ze barste in huilen uit. Ze ging hem zo erg missen. Het was misschien niet een relatie die voor altijd door zou gaan, maar het was wel haar allereerste relatie. En haar ouders hadden hen uit elkaar gedreven, alleen maar voor dit domme café. Haar moeder bonsde op haar deur. “Jade, over een half uur begint je shift. Zorg dat je klaar staat.” Jade gaf geen antwoord, maar ging diep onder de dekens liggen, om alleen te zijn met haar verdriet.