Onderwerp: Move night! [+Storm Hall] ma aug 01, 2016 9:13 pm
Time won't fly, it's like I'm paralyzed by it
Voor Taylor was er na het feestje van Storm niet veel verandert. Ze moest nog altijd 'op controle' blijven -al was het volgens haar gewoon Adaline die haar niet meer kon missen-, mocht 's avonds niet weg en bezoek werd bijna nooit toegelaten. Het enigste wat ervoor zorgde dat ze zich niet compleet geïsoleerd voelde was de oude verpleegster die vaak genoeg haar hoofd even liet zien en de laatste roddels vertelde. Het ging van de nieuwe trainingsgroepen tot aan de nieuwst gevormde koppels en alles wat er rond hing. Daardoor wist ze ook dat een ene Peggy een feestje organiseerde. Natuurlijk mocht ze niet vertrekken van de dokters, wat had ze ook verwacht, maar ter compensatie mocht er wel iemand op bezoek komen. Die persoon was Storm Hall geworden. Sinds hij als eerste bij haar op bezoek was geweest én samen met Devon herinneringen had weten los te peuteren, was hun band veel sterker. Daarom wou ze haar 'vrije' avondje ook met niemand anders liever doorbrengen. Een simpel smsje was voldoende om te vragen of hij langs kwam. 'Hee Storm, zin in een filmavondje met ijs én een ziekenhuisbed op wieltjes? Er is toch niemand in de gang dus als de film te saai wordt, kunnen we nog altijd een race houden! Liefs T.' Haar vaardige vingers vlogen over het toetsenbord en binnen no time was het verstuurd. Ondertussen drukte ze op een knopje langs haar bed en kwam Adaline op haar dooie gemakje de kamer in. "Kan ik iets brengen prinses?" Vroeg ze met een plagende ondertoon en een knipoog, "Chocolade-ijs, Cookie Dough-ijs en Aladdin, alsjeblieft," Zei Taylor op haar meest bekakte toontje en met haar neus de lucht in. Maar deze stijve houding kon ze niet lang volhouden en algauw barsten ze beide los in een meisjesachtig gegiechel. "Het komt eraan mevrouw," Met een buiging en gelach van beide kanten verliet Adaline de kamer. "Je bent een schat!" Gilde Taylor haar nog achteraan. Een ping zorgde ervoor dat ze haar aandacht van de deur naar haar telefoon verlegde. Storm had een berichtje gestuurd. Als die knakker nu nee zei, zat ze hier met 2 bakken ijs, die ze waarschijnlijk zelf zou opeten en vervolgens zou ze klagen over buikpijn. Gelukkig bespaarde Storm haar die tragedie. 'Ik zou het ten zeerste waarderen om in je gezelschap te zijn voor vanavond, zoals altijd. Iedereen is hier naar een feestje dus ik zit hier moederziel alleen. Dat is als je mijn humeurige kant erbij wilt hebben. Over dat racen kunnen we nog discussiëren. x Storm' Zijn humeurige kant nam ze er met veel plezier bij, alles was beter dan alleen zitten en zo te zien deelde Storm haar menig. 'Geen probleem, kom maar af als je zin hebt! Liefs T.' Stuurde ze direct terug.
Toen Adaline terug was had ze meer dan alleen het ijs en de film mee. Buiten Aladdin had ze Rapunzel, De Drie Musketiers en Lady en de Vagebond mee. Meer dan genoeg films dus. "Ada je bent een schat!" Taylor vloog haar om de nek en kuste haar op beide wangen. Daarna nam ze de spullen over, legde ze de films op haar nachtkastje en zwierde ze het ijs in de koeling. Vervolgens ging ze op het bed zitten en klopte ze op de lege plek naast haar. Direct had Adaline de hint door en kwam ze langs Taylor zitten. Met haar hoofd op de schouders van de oudere verpleegster en hun ruggen naar de deur, keken ze samen naar de ondergaande zon boven de blinkende zee, wachtend tot Storm Hall zou opdagen.
I'd like to be my old self again, but I'm still trying to find it
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] ma aug 01, 2016 10:19 pm
.Always live before you die.
Storm lag languit op zijn bed met een stressballetje in zijn handen dat hij iedere keer naar boven wierp alvorens hij het terug op ving. Devon was zich aan het klaar maken voor een feestje van één van de studenten en liep heen en weer door de kamer terwijl hij met één of ander deuntje mee prevelde. ‘Ga je echt niet mee?’ Vroeg Devon hem uiteindelijk. Storm ving het balletje uit de lucht en keek langzaam opzij naar zijn kamer genoot. Hij vond het verschrikkelijk dat Devon iedere maand opnieuw en opnieuw door deze periode moest geraken. Storm was geen aangenaam gezelschap een week voor volle maan. Ondanks dat het nog niet zo erg was wilde Storm het risico niet lopen om Lupos uit te dagen waar een hele massa mensen bij stond te kijken. ‘Nope.’ Hij gooide het balletje terug in de lucht en probeerde zijn ademhaling de hele tijd lang regelmatig te houden. Want daar begon het mee, die hartslag, die ademhaling, uiteindelijk zou hij verstrooid geraken door iets en won Lupos teveel terrein waardoor hij niet kon terug vechten. En de wolf had al hopen terrein, Storm was een stuk afweziger geweest deze maand, een onderbuikgevoel dat deze keer niet afkomstig was van Lupos maar hij ook niet kon verklaren. ‘Zeker?’ ‘Vertrek nu gewoon.’ Mompelde Storm kortaf. Devon schonk hem nog een korte blik voor hij door de deur naar buiten liep. Storm zuchtte, sloot zijn ogen en legde het balletje op zijn voorhoofd. ‘Heb plezier, neem niet alle dames van me af.’ Prevelde hij amper hoorbaar, al wist hij dat Devon zijn scherpe gehoor het waarschijnlijk nog ergens zou oppikken en daarmee alles weer goed was.
Hij was amper tien minuten alleen in de kamer of zijn gsm ging af. Hij nam het toestel dat naast hem op het bed lag en hield het omhoog terwijl hij het berichtje las, Taylor. Nog iemand die de laatste tijd volledig geïsoleerd was van de buitenwereld. Ondanks dat ze wel al een stuk beter was kende hij de bezorgdheid van de dokters en verplegers, en dat vroeg vaak controles en onderzoeken. Zelf was hij ook al twee dagen op rij tot daar moge gaan, voor een check up van Lupos, geweldig. Ondanks dat hij een hekel had aan ziekenhuisbedjes op wieltjes en de geur van ontsmettingsmiddel hield hij wel op zijn manier van Taylor. Het verlies van haar herinneringen had hen dichter bij elkaar gebracht, dus het was zijn taak om haar op elk mogelijk vlak te ondersteunen, zelfs nu. Hij stuurde een berichtje terug en sloeg het balletje van zijn voorhoofd waarna hij langzaam recht kwam en vermoeid in zijn ogen wreef. Zijn hartslag was rustig, zo moest het blijven.
Hij kende de weg blindelings door het gebouw, Lupos stond iets agressiever omdat hij hier niet graag was dus Storm versnelde zijn pas een beetje terwijl hij Taylor haar kamer opzocht. Niet dat hij hard hoefde te zoeken, Lupos had haar geur al op een kilometer opgenomen en bracht Storm er automatisch naar toe. Hij twijfelde of hij voor een kalmeringsspuit moest gaan maar deed het niet. Hij bleef in het deurgat staan en klopte voorzichtig op de deur waarna zijn charmante glimlach op zijn lippen gleed. Niet zo charmant als je normaal was van Storm maar nog steeds genoeg om indruk te maken. Hij zag er vermoeider uit, hij sliep ook stukken slechter dus het zou haar niet ontgaan dat de gebruikelijke energie uit zijn lichaam was. ‘Ik werd gevraagd voor ijs en een film.’ Zei hij me zijn typisch Britse accent. Taylor zat niet alleen op het bed, Storm herkende de verpleegster en knikte vriendelijk. ‘Is het goed als ik haar steel voor de avond?’ Vroeg hij haar charmant terwijl de kamer binnen wandelde naar Taylor toe. ‘Hoe gaat het vandaag?’ Vroeg hij uit beleefdheid terwijl hij een kus op haar wang duwde ter begroeting. Ze zag er goed uit … een beetje meer zichzelf terug, toch was Storm voorzichtig. Hij moest wel, niet alleen voor haar maar ook voor zichzelf …
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] wo aug 03, 2016 4:21 pm
Time won't fly, it's like I'm paralyzed by it
Een filmavondje was misschien wel precies wat ze nodig had en met wie anders dan Storm Hall, een vriend die haar uit het diepen had getrokken, zou ze die avond willen doorbrengen. Ze wist dat hij het moeilijk zou hebben, zo enkele dagen voor de volle maan. Dus dan konden ze elkaar er door helpen, want hoewel haar vooruitzichten ook fijn waren baalde ze ervan dat ze niet mee naar een feestje kon. Stomme dokters en verpleegsters ook met hun bezorgdheid.
Adaline zat langs haar toen Storm binnenkwam, natuurlijk wipte de oude verpleegster direct van het bed af om Storm te gaan begroeten. ‘Ik werd gevraagd voor ijs en een film.’ Taylor draaide zichzelf 180 graden en keek Storm met een glimlach aan, "En een beddenrace," Grijnsde ze opgelaten. Haar blauwe kijkers vlogen over Storms gezicht. Hij zag er belabberd uit, uitgeput en verslagen. Taylor wist niet of hij er altijd zo slecht uit zag vlak voor de volle maan, want meestal zonderde hij zichzelf af en zag ze hem pas weer als hij terug zijn goedlachse, charmante zelf was. Adaline maakte zich uit de voeten toen Storm vroeg of hij Taylor even mocht stelen. Taylor had niet door wat Ada tegen hem zei in het voorbijgaan, want zij was te druk bezig met de DVD-doosjes, maar voor Storm was het waarschijnlijk zo helder als glas: "Kalmeerspuiten liggen in het nachtkastje.
‘Hoe gaat het vandaag?’ Taylor draaide haar hoofd en sloot haar ogen toen hij een kus op haar wang drukte. "Same old, met jou? Je ziet er belabberd uit," Vertelde Taylor hem eerlijk, "Gelukkig moeten we er niet mooi uitzien wat de ziekenhuisvleugel is uitgestorven!" Probeerde ze hem op te vrolijke, wetend dat zijzelf er ook niet echt uit zag. Haar blonde haar stak zo'n beetje alle kanten op en het blauwe ziekenhuiskleed trok op niks, net een vuilniszak.
"Ik heb verschillende films, maar Rapunzel heeft mijn voorkeur," Ze was opgesprongen en liep naar de tv toe. De meerdere films hield ze in haar hand alsof ze het ging verkopen op een of andere talkshow. "Qua ijs wist ik niet wat je moest hebben dus heb ik maar gewoon chocolade en cookie dough genomen! Samen is dat ook echt een hemelse combinatie!" Prees Taylor haar favoriete smaken aan. Een enthousiaste blik lag in haar ogen toen ze Storm terug aankeek. Ze had geen flauw idee welke film zijn voorkeur had en of hij eigenlijk wel zin in had in een film, maar Taylor was vastbesloten om hem hoe dan ook op te beuren. Weerwolf of niet.
I'd like to be my old self again, but I'm still trying to find it
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] wo aug 03, 2016 4:52 pm
.Always live before you die.
Hij had een hekel aan deze plaats, de ziekenvleugel. Niet alleen omdat hij sowieso niet van de witte steriele kamers hield met hun ontsmettende geur en blauwe pakjes maar omdat het ook een hele hoop herinneringen meesleurde waar hij liever niet aan terug dacht. Dus elke keer hij hier voet zette was het voor hem een terugslag naar dagen of weken geleden. Toen Nadya hem hier voor de eerste keer binnen had gebracht met een half afgevroren hand. Hoe Devon en hij hier werden binnen gebracht, hij weliswaar dood. Hoe hij Denni hier had weggejaagd, hoe hij hier opnieuw met Kat had gezeten tijdens volle maan. Voor de onderzoeken, de kalmeringspuiten en voor Taylor toen hij haar geur had opgepikt in het bos. Met het humeur dat hij nu had was er niets in zijn lichaam dat ook maar het fut had om hierheen te komen. Maar hij deed het voor haar, voor Taylor, omdat ze het nodig had. En hij kon maar beter hier zitten en iemands leven een beetje dragelijker maken dan alleen op zijn kamer. Dus terwijl hij door het gebouw wandelde hield hij zichzelf voor dat masker op te zetten. De charmante glimlach, de zelfzekere houding, de uitstraling van een echte Brit. Want hij deed het niet voor zichzelf, hij deed het voor Taylor, om iemand anders blij te maken en dat was nog steeds de enige reden dat hij het zichzelf toe gaf hier rond te lopen op deze aardbol.
De verpleegster aan de rand van het bed bij Taylor kwam meteen recht van zodra hij had aangeklopt. Film en ijs, een beetje afleiding kon geen kwaad. En juist, die beddenrace. Hij trok zijn mondhoek nog wat verder naar omhoog. ‘Misschien.’ Gaf hij toe, al wis hij diep van binnen dat hij het niet zou kunnen doen, niet zonder op zen minst dat kalmeringsmiddel. De verpleegster wandelde naar buiten en het was alsof ze zijn gedachten kon lezen want ze zei exact wat hij wilde horen. Zijn ogen gleden naar het kastje en hij knikte amper zichtbaar. Dat betekende dat hij veilig was, dat hij Lupos kon tegen houden binnen de minuut al was het maar voor een half uurtje. Hij keek kort naar zijn hartslagmeter voor hij binnen wandelde en de deur achter zich liet toe vallen. Niet dat er veel lawaai was op de gangen, integendeel, het leek een rustige avond te worden.
Hij drukte haar een kus toe na haar vraag, Lupos reageerde hier meteen op honderd verschillende manieren op. Nog voor hij er beseft van had, had de weerwolf haar al helemaal geanalyseerd, van de geur van haar bloed tot het hartritme in haar borst. Hij nam haar kort op toen ze antwoordde, om er zeker van te zijn dat er nergens niets werd achtergehouden. Ze deed er altijd nonchalant om, maar ze was ook eerlijk. Net zo eerlijk als haar woorden nu, hij grinnikte kort vreugdeloos. ‘Zo zie ik er altijd uit rond deze tijd.’ Gaf hij even eerlijk antwoord. ‘Het kan beter, het is lastiger dan anders.’ Mompelde hij er zachtjes achterna. Maar de echte glimlach kwam er een beetje bij de volgende woorden. ‘We zien er altijd goed uit, zelf op slechte dagen.’ Sprak hij dat meteen tegen. Het ging hier wel over Taylor Cadwell en Storm Hall, die zagen er op hun manier nog steeds knap uit. Hij knipoogde en keek toe naar de filmdoosjes. Hij liet zich op het bed zakken en knikte instemmend bij haar woorden. ‘Rapunzel.’ Knikte hij instemmend, een beetje lage humor kon hij wel gebruiken. Ze was duidelijk blij met zijn gezelschap, Storm volgde haar actieve bewegingen en het stelde hem ergens een beetje gerust. Het ging toch beter met haar. Toen ze vrolijk verder ging over het ijs stak hij zijn duim op. ‘Ik eet alles van ijs.’ Glimlachte hij haar charmant toe. Hij deed er alles aan om dat mistroostige achterwege te laten. Toen ze de film op stak klopte hij op de plaats naast zich. ‘Komaan, voor je plaats koud word.’ Greens hij een tikkeltje uitdagend. Hij kon het wel, ze zou hem wel opvrolijken met haar opgewekte woorden …
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] wo aug 03, 2016 9:34 pm
Time won't fly, it's like I'm paralyzed by it
De ziekenvleugel was echt uitgestorven. Er zat niemand, maar dan ook echt niemand. Of toch naar haar gevoel. Niet dat ze zoveel zag van de andere kamers, maar soms als ze een stukje mocht gaan wandelen -was ze een hond ofzo!?- dan zag ze andere, lege kamers. Misschien dat de rest van de mutanten gewoon niet zo dom was om zichzelf te bezeren en zijn of haar geheugen te verliezen. Maar goed dat ze zich Devon en Storm herinnerde in het begin, anders was ze waarschijnlijk gek geworden en dan echt gek.
Het filmavondje dat ze nu last minute had georganiseerd met Storm was nog zoiets wat ze nodig had om niet zot te worden. Een goeie film, fijn gezelschap en vooral ijs. Je kon gerust zeggen dat Taylor een halve verslaving had aan ijs en ze was er heilig van overtuigt dat ijs alle problemen de wereld uit kan helpen. IJs en een goeie disney-film. Dat zouden mensen eens meer moeten waarderen. Die wijsheid zou ze Storm vanavond ook nog bij brengen hoor, hij mocht zich voorbereiden op een preek. Of misschien toch niet, dat zou ze die arme jongen niet aan doen! Zeker niet omdat hij er zo belabberd uit ziet, wat ze ook heel eerlijk zei. ‘Zo zie ik er altijd uit rond deze tijd.’ Misschien voelde ze zich een klein tikkeltje schuldig dat ze het gezegd had, want zelf zag ze er ook echt niet uit. ‘Het kan beter, het is lastiger dan anders.’ Deze woorden braken haar hart echt hoor. "Maar Storm toch!" Ze opende haar armen, maar ze durfde hem niet direct een knuffel te geven. "Mag ik je een knuffel geven?" Fluisterde ze, bijna als een klein kind, bang dat ze hem pijn zou doen als ze het impulsief deed.
‘We zien er altijd goed uit, zelf op slechte dagen.’ Een grijns verscheen om haar lippen en ze zwiepte haar blonde haren naar achteren. "Duh, wij zijn disney figuren, we zien er nooit slecht uit!" Beamde ze zijn woorden, waarbij ze de DVD-doosjes omhoog hield. Rapunzel had haar voorkeur en duidelijk ook die van Storm. "Rapunzel it is!" Riep ze opgewonden uit, met een klein dansje. Overdreven vrolijk stak ze de film erin en drukte ze op play. ‘Ik eet alles van ijs.’ Opnieuw een overwinningsdansje. "Perfect!" Terwijl de voorfilmpjes bezig waren, liep ze naar haar 'diepvriezer' en haalde ze de ijs eruit te samen met 2 lepeltjes. Ze gingen echt geen kommetje vies maken als ze even goed direct uit de bak konden eten. "Het zijn grote potten, dus we gaan buikpijn hebben straks," Taylor haalde haar schouders op, terwijl ze met de dozen terug liep, ze had haar lot al geaccepteerd. ‘Komaan, voor je plaats koud word.’ De chocolade doos gaf ze aan Storm aan en vervolgens hupte ze op het bed. De andere ijs doos zette ze voor hen neer. Daarna draaide ze haar gezicht naar Storm. Een uitdagende, sluwe glimlach lag op haar lippen, terwijl ze voorzichtig haar ijskoude handen tegen zijn warme wangen zette. "Kwestie van de bloedstroming terug op gang te brengen," Greens ze hem toe. Soms vergat Taylor compleet dat Lupos er was en ze wist niet of dat altijd iets goeds was. De themesong van Rapunzel vulde de kamer en Taylor nestelde zich tegen het warme lichaam van Storm aan. Één lepel gaf ze aan Storm en de andere hield ze zelf bij. Daarna opende ze beide dozen en nam ze voorzichtig een hapje van elk. "Goddelijk," Prees ze het ijs de hemel in, terwijl haar blauwe ogen het scherm niet loslieten.
I'd like to be my old self again, but I'm still trying to find it
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] do aug 04, 2016 12:06 pm
.Always live before you die.
Hij liep er niet echt mee te koop, zeker niet de laatste week voor volle maan. Het was al erg genoeg dat Devon het moest verbijten omdat ze op dezelfde kamer sliepen, hij wilde er niet nog meer mensen mee te lasten zijn. Dus hij ontweek iedereen grotendeels, hij had Denni niet meer gesproken in twee dagen, Nadya niet meer, Devon had hij niet echt een andere keuze want ze sliepen samen en de rest had hij ook subtiel genegeerd. Het was alsof Storm die laatste week letterlijk van de aardbodem verdween, hij stuurde geen berichten meer, was niet meer actief op Instagram en de helft van de tijd lag hij gewoon op zijn bed uit te rusten voor de zware nacht die zou komen. Het voelde aan als een ziekte, alsof hij niet buiten mocht komen omdat hij besmettelijk was. Maar hij deed het eigenlijk gewoon voor één simpele reden … om andere te beschermen. Devon kon het weten en ondanks dat zijn beste vriend het begreep zag hij ook wel hoe Devon soms de kamer uit vluchtte omdat het teveel was. En op die momenten dacht hij bij zichzelf; “waarom loop ik hier nog rond?” en iedere keer weer was het antwoord,; “om anderen gelukkig te maken.”
Taylor kreeg hij voor het eerst in die week te zien, het was nog vroeg op de week maar door omstandigheden was hij extreem overprikkeld. Hij zou niet komen als hij van zichzelf geweten had dat het hem niet zou lukken dus ze had gelijk. Hij zou het moeilijk vinden om haar af te wijzen maar als het haar veiligheid had gewaarborgd dan had hij het meteen gedaan. Gelukkig voor haar was hij nog net in staat om een beetje te leven, om van een beetje gezelschap als dat van Taylor Cadwell te genieten. Dus hij loog ook niet over zijn toestand en meteen spreidde ze haar armen naar hem uit, vroeg om toestemming voor een knuffel. Hij knikte en ze gooide haar armen rond hem heen. Hij liet zijn hoofd op haar schouder rusten en sloot zijn ogen voor een moment, voelde toch dat beetje rust op zich neerdalen waar hij haar voor te danken had. ‘Beter.’ Gaf hij flauw toe toen hij haar los liet en weer aan keek. Haar opmerking over dat ze er dus zo goed uit zien als de Disney figuren deed hem zachtjes lachen terwijl hij op het bed ging zitten. ‘Ik ben even heldhaftig en charmant als Flynn Rider.’ Hij haalde zijn wenkbrauwen tweemaal naar haar op. Hij kon wel heldhaftig zijn maar hij wist zeker dat hij nog charmanter kon zijn. ‘Als je een Disney personage mocht zijn, welke zou het worden?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig, zijn ogen van haar naar het scherm terwijl de voorfilmpjes begonnen te spelen.
Toen ze zei dat het grote potten waren gleed zijn blik van het scherm naar de potten. Hij fronste voor een kort moment zijn wenkbrauwen. ‘Ik zal mijn best doen.’ Zijn eetlust zat momenteel ver onder nul dus hij had geen idee of hij daadwerkelijk meer dan tien happen zou binnen krijgen. Ze gaf hem de pot chocolade en kwam naast hem op het bed zitten. Hij schopte zijn schoenen uit en trok strekte zijn benen over het bed, maakte het zichzelf comfortabel, ondertussen had hij wel al geleerd hoe je dat hier deed in die ziekenhuisbedden. Hij wilde net het deksel eraf trekken toen Taylor haar ijskoude handen tegen zijn warme wangen legde. Zijn temperatuur steeg altijd een beetje naarmate volle maan naderde dus hij voelde aardig warm aan nu. Zijn pupillen kregen heel vaag de rode glans door Lupos die reageerde op haar aanraking. Bij haar woorden trok hij haar handen weg en gaf haar een veelbelovende blik. ‘Ik denk niet dat het gewerkt heeft.’ Glimlachte hij vaag, zijn aandacht eventjes volledig naar het introliedje van de film gericht. Hij hief zijn arm op en sloeg hem rond Taylor haar schouder, ze zou het technisch gezien niet meer koud mogen krijgen. Hij nam de lepel aan van Taylor en duwde het gelijk in één van de potten terwijl zijn ogen naar het scherm gleden. Het leek wel alsof hij een schop terug kreeg naar Londen, naar de tijd dat hij deed wekelijks deed met zijn broertje. Hij liet zijn hoofd op het bedeinde rusten en stak de lepel in zijn mond en voor het eerst vandaag ontspande hij zich compleet …
Taylor was er vast van overtuigd dat het filmavondje ervoor zou zorgen dat ze zich terug wat meer normaal voelde én dat het Storm zou opvrolijken. Want hoewel ze zich niet meer kon herinneren hoe hard Storm met Lupos vocht, ze zag het wel aan hem. Taylor zag hoe zijn ogen minder sprankelend stonden, hoe zijn glimlach futlozer was en hoe een constante spanning aanwezig was in zijn lichaam. Hoopvol probeerde ze haar bezorgdheid om hem te verbergen achter glimlachjes en flauwe grapjes, terwijl ze een manier zocht om hem op te vrolijken. Zelfs voor een knuffel moest ze toestemming vragen van zichzelf. Ze wou niet dat ze door een plotse beweging Lupos wakker maakte, want daarvoor had Adaline haar gewaarschuwd. De verpleegster had hem al vaker verzorgd na een volle maan en kende de risco's. Ook zij wist dat Storm een goeie jongen was, maar dat hij geen controle of toch heel weinig had over het doen en laten van Lupos. Net zoals Flynn Ryder geen controle had het witte paard.
"Pas maar op dat ik je niet op de kop sla met mijn steelpan!" Grinnikte Taylor hem toe. Even knap en charmant, hij mocht willen Flynn was elk meisjes' droom. Iedereen wou wel iemand die zo verliefd naar haar keek. Of Taylor wou dat zeker toch. Een jongen die naar haar keek alsof zij het gene was wat hem op aarde hield. Een romantisch gedacht, maar o zo onrealistisch. "Dat is eigenlijk een heel goeie vraag..." Nadenkend kantelde Taylor haar hoofd en kon je haar hersenen bijna horen kraken. "Ik denk Anna. Net zo romantisch en blind door verliefdheid." Ze knikte haar hoofd, ja eigenlijk leek ze wel op Anna. "En onhandig natuurlijk," Een zachte giechel ontsnapte aan haar lippen. Je moest eens weten hoeveel dingen ze hier al op de grond had gestoten. Veel te veel. Al die glazen potjes die direct kapot vielen. Nu hadden ze de meeste dingen vervangen door plastic, zelfs haar drinkglas was een plastic bekertje alsof ze een klein kind was.
Algauw hadden ze zich geïnstalleerd voor de televisie. "Tuurlijk heeft het gewerkt! Mijn handen zijn al terug warm," Ze wierp hem een oogverblindende grijns toe en kroop onder zijn uitgestoken arm. Haar lepel verdween in de ijs en net zoals Storm nam ze een grote hap. Rapunzel kon haar helemaal in de ban nemen en mee zuigen. "Nu komt Flynn!" Giechelde ze zachtjes, zonder haar ogen van het beeldscherm te halen. "Daar ben je!" Ze prikte zachtjes in zijn zij en wees toen naar het scherm. "En hier kom ik," Een sluwe grijns hing op haar lippen en haar ogen glansde van het plezier. Dit was nog eens fijn, gewoon pure ontspanning.
I'd like to be my old self again, but I'm still trying to find it
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] zo aug 14, 2016 10:06 am
.Always live before you die.
Taylor was misschien wat hij exact wel en niet nodig had. Haar altijd zonnige humeur zou wel eens een verkeerd effect kunnen hebben op Lupos maar daarnaast zou haar vrolijkheid en praatgrage gedrag ervoor zorgen dat Storm gewoon eventjes kon vergeten. Dus nee … ondanks dat hij er ergens tegen op gezien had om hier in die verdomde ziekenzaal te zijn met de meid waar Lupos zich mateloos aan zou ergeren, hij had er geen spijt van om hier te zijn. Ze wist wat er op het spel stond, ze was voorzichtig en vrolijk op dezelfde moment en zelf haar omhelzing bracht meer rust in zijn lichaam dan iemand anders voor elkaar zou kunnen krijgen. Ze was bezorgd maar ze vroeg er niet achter en dat apprecieerde hij. Ze vrolijkte hem op zonder vragen te stellen en dat zorgde ervoor dat hij meteen weer een groot deel van zichzelf terug vond. Dat hij kon ontspannen en niet begon vooruit te denken aan die verdomde volle maan. En ondanks dat ze haar geheugen voor een groot deel kwijt was … ze deed het. Ze was zichzelf, ze was de Taylor die hij had leren kennen en als vriendin in zijn leven had toegelaten. Niets van dit alles voelde een verplichting en elke minuut dat hij hier was bracht hem toch wat meer tot zichzelf.
Haar opmerking over de steelpan deed hem met een brede glimlach opzij kijken naar Taylor. De eerste oprechte van vandaag waarschijnlijk. ‘En wat ga je dan doen? Me in de kast duwen.’ Wees hij naar één van de kasten in de kamer. ‘Opgevouwen, ondersteboven, met mijn vingers tussen de deur.’ Bij dat laatste trok hij een pijnlijk gezicht. Ja, Levi was altijd een enorme Disney fan geweest dus Storm kende de meeste films van voor naar achter en van achter naar voor. Het was geen schande, ze waren mooi, hadden vaak een diepere boodschap of net heel erg lachwekkend, zoals Rapunzel hier. Toen hij haar had gevraagd welke Disney figuur zij zou willen zijn leek ze eventjes heel hard na te denken. En toen zei ze het Anna vanuit frozen. ‘Dat is zo toepasselijk.’ Stemde hij gelijk in. Hij keek haar aan, met samenzwerige ogen. ‘Ben je blind door verliefdheid Taylor? Anders moet je het me zeggen.’ Dat laatste op een meer ondeugende toon. Hij keek haar heel even onderzoekend aan, alsof hij de diepgang probeerde te zoeken die er bij haar momenteel niet was. Het onhandige zat wel helemaal goed, en het romantisch, uiteraard. Ieder vriendje van Taylor zou het beste uit de kast moeten halen want met haar had je meer werk dan met eender wie.
Ze nestelde zich onder zijn arm door, duidelijk helemaal op haar gemak. En eerlijk, Storm vergat eventjes dat hij een weerwolf was en genoot van de kleine dingen, het ijs, Taylor, de film. Zeker met iemand als Taylor kon het nooit mis gaan, ze ging zo op in de film dat hij af en toe dacht alsof Levi naast hem zat want die was net hetzelfde. En dat bracht herinneringen terug, goede herinneringen en Storm vond weer die ontspanning. Hij stak de lepel ijs in zijn mond toen ze hem in zijn zij prikte en hij greens gelijk. ‘Ben jij ook zo gevaarlijk met een steelpan?’ Vroeg hij gelijk. Hij keek kort naar het ijs, nam een nieuw hapje en forceerde zichzelf door te eten ondanks dat hij geen honger had. ‘Hebben ze geen paard als Maximus op het eiland, dat zou nog eens grappig zijn.’ Wees hij met zijn lepel naar het scherm, naar het witte paard dat meer hond dan paard was. Stel je voor dat ze dit hier hadden, dat beest zou reuze populair zijn dan …
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] di aug 30, 2016 8:48 pm
Time won't fly, it's like I'm paralyzed by it
Storm, Rapunzel en ijs waren nu eigenlijk precies de dingen die ze nodig had. Storm mocht dan wel met zijn weerwolf zitten, hij probeerde nog altijd aangenaam gezelschap te blijven en dat apprecieerde Taylor ontzettend. Rapunzel was hilarisch, wat ze wel kon gebruiken aangezien haar lachspieren serieus verslapt waren en ijs kon er gewoon altijd wel in. Cookie dough was hare grote favoriet maar chocolade had ze ook graag en de combinatie van die twee was gewoon goddelijk. Misschien dat ze er straks wel eens een dubbele 'dip' kon doen. Storm zou er waarschijnlijk niet mee zitten en anders had hij dikke vette pech, want ze zou het hoe dan ook doen.
Haar steelpan opmerking lag duidelijk goed in haar publiek, dat zag ze aan de glimlach om Storms lippen. "Shit, je hebt mijn plannen door!" Riep ze dramatisch uit terwijl ze haar handen omhoog gooide en een glimlach niet kon verbergen, "Dan wordt het de wasmand, bedolven onder de beddenlakens dat is ook een optie." Taylor moest giechelen enkel bij de gedachten al. Storm slapend, in de wasmand met vuile was langs alle kanten terwijl enkel zijn schoen boven de puinhoop uitstak. De verpleegsters zouden het waarschijnlijk even lachwekkend vinden en misschien dat ze er zelfs een filmpje van kon uploaden. Dan kon heel de wereld mee genieten. Pas toen de disney-vragen terug begonnen kwam ze weer uit haar gedachten te voorschijn. Natuurlijk moest ze zichzelf weer vergelijk met Anna en kon Storm zijn opmerking niet laten. "Ja Storm," Ze sloeg haar ogen neer, haar beste acteerprestaties naar boven proberend te halen, "Eigenlijk moet ik echt iets opbiechten." Dramatisch legde ze haar handen op haar hart en keek ze terug op. "Van het moment dat je deze kamer instapte en ik een zilveren plaat naar je hoofd gooide heb ik eigenlijk al een gigantisch crush op jou," Heel even kon ze serieus blijven, voor ze losbarstte in een lachbui. "Je gezicht," Hikte ze van het lachen, terwijl naar hem wees, "Zalig gewoon!" Hierna moest ze even bekomen hoor. Het was de beste grap die ze tot nu toe had uitgehaald vond ze toch wel.
Uiteindelijk was ook die bui overgewaaid en nestelde ze zich comfortabel onder Storm zijn arm. "Vijf keer zo gevaarlijk hoor," Knikte ze overdreven, met een lepel vol ijs in haar mond. "Als ze hier ooit inbreken, die dieven gaan gewoon in hun broekplassen van de schrik!" Riep ze uit, terwijl ze haar lepel in de bak met chocolade ijs stak. Ze kon het niet laten om hem daarna ook in die van de cookie dough te laten glijden en humde goedkeurend toen het goedje in haar mond zat. "Dat moet je ook proberen, zalig!" Raadde ze hem de chocolade-cookie dough-combo aan, waarna haar ogen zich terug op het scherm fixeerde. ‘Hebben ze geen paard als Maximus op het eiland, dat zou nog eens grappig zijn.’ Haar ogen werden gigantisch bij Storms woorden, "Hebben ze hier paarden!!??" Haar stem sloeg over door het enthousiasme dat ze erin legde. Wat hadden ze hier niet? Eerst de honden en katten en nu paarden!? Wat was dit voor een eiland/school, een dierenparadijs? Even bleef ze vol verbazing achter, tot de film haar aandacht weer opvroeg.
"Zeg, Storm," Ze kantelde haar hoofd omhoog, "Wat is de rest eigenlijk aan het doen?" Vroeg ze uit pure nieuwsgierigheid. Want Taylor had toch het gevoel dat Devon en Storm haast onafscheidelijk waren plus het was nog stiller dan normaal in de ziekenvleugel en buiten op het plein, dat ze kon horen en zien vanuit haar raam. "Want het is overal zo stil, of ligt dat nu echt aan mij?" Vroeg ze, half tegen zichzelf. Misschien lag het wel aan haar, dat ze er vandaag gewoon extreem oplette terwijl het altijd zo rustig was? Ze wist het niet goed om eerlijk te zijn.
I'd like to be my old self again, but I'm still trying to find it
Onderwerp: Re: Move night! [+Storm Hall] di aug 30, 2016 10:06 pm
.Always live before you die.
Het was iets dat Taylor had en vele anderen niet, zelf in deze toestand. Het was iets kleins in haar energie en vrolijkheid dat ervoor zorgde dat Storm hele kleine hardnekkige dingetjes kon vergeten. Taylor symboliseerde het begrip “lachen” en zelfs met dat ze alles van haar geheugen kwijt was lukte het haar nog steeds om je te doen lachen. Dat was een eigenschap die je niet bij iedereen vond. Ondanks dat ze wist in welke toestand Storm hier zat, misschien niet meer zo goed als vroeger maar toch, ze bleef zichzelf. Ze bleef die goedlachse energieke meid waar hij altijd een beetje rust in de actiefheid van haar lichaam vond. Dat was niet veranderd, zelf nu maakte ze grapjes en opmerkingen alsof het haar tweede natuur was en dat zorgde er weer opnieuw uit dat hij een beetje zijn gemak vond. Als hij zich maar net lang genoeg concentreerde op haar goedlachse bui kon hij misschien zijn eigen problemen naar de achtergrond werken.
‘De wasmand?’ Herhaalde hij haar giechelende woorden met een zuinige glimlach en opgetrokken wenkbrauwen. Hij zag zichzelf al liggen, bedolven onder de was. Eerlijk, het zou een mogelijke situatie zijn voor in Londen, toen hij uit ging en soms net iets teveel dronk om het achteraf niet meer te herinneren. Gelukkig hadden ze op die feestjes geen wasmanden en waren Camille en Ethan er altijd om hem uit de problemen te halen of houden. ‘Misschien is het maar beter dat ik een vriend ben in plaats van een vijand.’ Besloot hij uiteindelijk met die vastberaden knik van zijn hoofd. Hij was altijd liever de vriend, het was genoeg om één vijand te hebben en die was dan nog eens zichzelf. Beddenlakens zouden wel zachter liggen dan een kast … onrechtstreeks begon hij daaraan te denken tot zijn blik terug naar de film gleed. Het was een tweede natuur van Storm om met woorden te spelen, dingen van anderen te weten te komen, hij was charmeur eerste klas dus de woorden waren gewoon over zijn lippen gerold. Gemeend wel, hij zou het willen weten als er iemand was waar ze haar ogen op had gezet. Maar toen ze begon te praten gleed zijn blik van het scherm naar haar opzij, één wenkbrauw ging langzaam naar omhoog. Een crush … op hem? Als hij Lupos niet had gehad om haar hartslag te horen dan zou hij zich misschien echt vragen gaan beginnen stellen over dat geheugenverlies van haar. Zijn blik bleef onbewogen, neutraal en toen barste ze in het lachen uit. ‘Haha, jij bent de ook de grappigste van deze hele ziekenvleugel. Trouwens, je hartslag verraadde je.’ Schudde hij met een vage glimlach zijn hoofd. ‘Ik ben wel blij dat je aan mij denkt.’ Knikte hij dan vaagjes goedkeurend alvorens hij de lepel in de pot stak en nog een hapje van het ijs nam.
Ze was onbevreesd, vijf keer zo gevaarlijk, iedereen zou het in zijn broek doen. ‘In je dromen, neem ik aan?’ Vroeg hij haar doodserieus. Zo gevaarlijk was ze niet, toch niet door naar haar te kijken, haar mutaties waren weer wat anders maar op die manier was iedereen dan weer gevaarlijk. Toen ze over het ijs begon ging zijn blik naar de twee bakken die tussen hen stonden. Zo groot was zijn honger niet, hij wilde eigenlijk al niets meer eten maar hij deed het voor haar en mengde de twee ijssoorten alvorens hij ze in zijn mond stak. Het was verbazend goed, hij knikte goedkeurend. Haar plots enthousiasme en felle woorden immers vielen net iets minder in de smaak bij Lupos. Hij liet het niet merken maar stak wel zijn lepel in het ijs en liet het daar staan terwijl hij naar de film staarde. ‘Wist je dat niet of heeft je geheugen je dat ontnomen want anders moet je dringend eens dit eiland verkennen hoor Tay.’ Zei hij gelijk. Hij hield van honden, althans vroeger. Katten minder en paarden … ze waren te groot voor hem? Prachtig om naar te kijken maar daar zou het bij blijven. Daarnaast reageerden dieren nu veel feller op hem vanwege Lupos.
“Zeg Storm,” Hij draaide zijn hoofd weg van het scherm en keek haar afwachtend aan. Het was raar om haar Storm te horen zeggen, terwijl oude Taylor altijd Hall had gezegd. Maar het was een aanpassing hier, in haar toestand en het hield ook meerwaarde in voor hem. Bij haar vraag en de opmerking over dat het overal zo stil was richtte hij zijn gehoor de gang op. Met uitzondering van een paar verpleegsters was het er inderdaad maar stil. ‘Er is één of ander verjaardagsfeestje waar de meesten heen zijn.’ Gaf hij neutraal antwoord. Was hij liever naar dat feestje gegaan met Devon? Ja, maar dit was een veel betere vervanging voor zijn toestand. ‘Het is hier inderdaad wel rustig.’ Gaf hij uiteindelijk stilletjes toe. Hij kwam hier veel, omdat het moest en het was hier nog nooit zo rustig geweest. ‘Maar dat is een goed ding zeker.’ Prevelde hij vaag in gedachten verzonken …
