Nice to meet you, Miss Grey. (&Jean)

'Goedemorgen, als u bij deze naar het nieuws, kgg, kgg,' Jean zuchtte en draaide gefrustreerd aan het knopje van de radio zenders zodra ze voor een rood licht stond en wist dat dat toch nog even ging duren. 'En dan breng ik u bij deze de nieuwste hit van Nicki Mina-' en volgende zender. 'Het is een rouwachtige morgen hier in London en er wordt voorlopig nog geen zon verwacht. Maar we kunnen u wel beloven dat het een pittige avond gaat worden voor uw plantjes!' Er klonk gelach en met een neutrale expressie op haar gezicht rolde ze nogmaals de radio zender knop, waarna ze de auto optrok en het gaspedaal indrukte om door het groene licht te rijden. '-Open dag op Oxford University. Dat beloofd wat! De leerlingen komen er op af als wilde honden op één vers biefstuk en ze snakken allemaal naar hetzelfde; een positie op de beste universiteit die Engeland heeft en met een heleboel trots bezit. Oxford University, iedereen, zeker een kijkje waard, dus wees er snel bij! Dan draaien we nu een populair plaatje van de Bingoplayers, helaas is Bäumer er al een half jaar niet meer, maar niet getreurd, Hoogstraten gaat trots door met het maken van hits ter herinnering van zijn beste vriend. Knock you out, nogmaals, door de Bingoplayers.' De muziek kickte in en Jean zette hem ietwat zachter zodat ze zich kon focussen op het parkeren van haar auto op de grote parkeerplaats die de universiteit had en glimlachte bij het bord dat het door de open dag vandaag gratis parkeren was. Niet dat ze er het geld er niet voor had, maar betalen voor een parkeerplaats betekende vaak ook voor een bepaald tijdslimiet en als er iets was wat ze vandaag niet in zou kunnen schatten dan was het de tijd. Dit zou geen makkelijke klus worden, dat wist ze zeker, aangezien degene waar ze naar op zoek was zelf een docent was op de school in plaats van een gebruikelijke leerling. Bovenal zou hij een presentatie geven over het vak waar hij het best in was; biologie. Wat betekende dat hij een heleboel aandacht op zou eisen van alle mensen die hier gekomen was voor de open dag en zelfs mensen die in hem zelf geïnteresseerd waren.

Jean zette opgelucht haar auto neer, schoof haar zonnebril in haar haren zonder hem daar vandaan te halen en staarde naar de radio voordat ze de sleutels achter het stuur vandaan trok met een kleine slag. Het elektronische, ingebouwde apparaat viel meteen uit en ze voelde de rust tot haar wederkeren voor heel even. Ze had het heel even nodig voordat ze de drukte in ging en ze alles en iedereen zou kunnen lastigvallen met haar telepathie als ze zich niet goed gefocust hield. Op de mutantenschool had ze daar nauwelijks last meer van maar dit was een compleet nieuwe omgeving en het feit dat ze een man ging benaderen in plaats van een kind of tiener maakte haar op één of andere manier nog zenuwachtiger. Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd tegen de hoofdsteun vallen en wreef door haar ogen heen. Was dit echt een goed idee geweest? Het was een vage gedachte die zo ook zo snel als die gekomen was meteen weer liet verdwijnen als sneeuw voor de zon. Of beter gezegd; regen voor de zon, want die dreigde ieder moment te vallen. Dat had ze wel al in de gaten gehad van achter haar zonnebril, die ze enkel droeg om haar lichtelijke wallen te verbergen en bovendien misschien wat onopvallender te blijven? Ze haalde een hand door haar rode haren heen zodra ze met een zucht naar buiten keek en ietwat vooroverboog om zichzelf in het spiegeltje te bekijken. Het lichte laagje mascara dat ze had aangebracht maakte haar net ietsje presentabeler, net zoals de rode blos die op haar wangen speelde die ze had gekregen door het ietwat betere weer op Genosha Island. ''Goed, ik kan dit, het is heel simpel, je loopt naar binnen en-'' haar telefoon ging af en haar ogen verwijdden ietsje voordat ze haar hoofd naar de bijrijder stoel draaide en het omgedraaide apparaat oppakte. De naam die in beeld stond deed haar onmiddellijk ietsje kalmeren. Het was Scott, haar man die ze al in eeuwen niet meer gezien had. ''Hee,'' nam ze simpelweg op, omdat er geen introductie voor hem nodig was. Een zachte mede-hee kwam teruggekeerd en ze glimlachte smalletjes. 'Ik wou je nog even succes wensen, daar had ik eerder niet de tijd voor gehad. Ik ben toch niet te laat, toch?' Jean lachte zachtjes en kort, keek rond of er misschien zomaar iemand meekeek van buiten de auto, maar de parkeerplaats was om haar heen vrijwel verlaten. ''Nee, dat ben je niet, geen zorgen, ik ben net gearriveerd. 'Ksta net op het punt om naar binnen te gaan.. dus ik spreek je later, Scott.'' Hij zei niets maar ze kon zweren dat hij knikte en zichzelf misschien lichtelijk verdomde om het feit dat hij haar niet eerder had kunnen bellen. ''Hee, ik spreek je later,'' dit keer antwoordde hij wel met een oké en met een duidelijk bericht dat hij van haar hield. Ze glimlachte enkel en hing toen op, de neiging om het terug te zeggen had ze niet echt. Daar voelde ze zich niet op haar gemak voor en bovendien haatte ze het om dat via de telefoon over te brengen. Maar toch borg ze met opluchting het apparaat in haar handtas op die ze ook oppakte van de stoel naast de bestuurdersstoel, waarna ze zichzelf uit de auto begaf. Met een simpele klik op het knopje van de autosleutels sloot het voertuig op vier wielen zich gemakkelijk en ze bracht de zonnebril terug tot voor haar ogen. Vlekkeloos begaf ze zich over de parkeerplaats richting de school, zo soepel als haar heupen wiegden bij iedere stap die ze zette, ze kon zweren dat iedere keer de mannen naar haar keken, alleen zij keek niet terug.

Eenmaal binnen begroette ze een aantal andere docenten en vervolgens liep ze naar de docent die ze zocht, keek hem enkel aandringend aan van achter haar zonnebril, net íetsje te lang zodat ze vrij mysterieus over zou komen, net zoals het in een slowmotion scène zou lopen. En ze begaf zich vervolgens naar de aula waar het grote spektakel zou komen.

Alle ogen die op haar lagen, ze voelde ze overal prikken zodra ze langs een heleboel mensen liep richting de zaal. Van achter haar zonnebril zag ze zelfs een man die het waagde om zijn lippen af te likken terwijl zijn vrouw naast hem stond, al was die in gesprek met iemand die waarschijnlijk tot de school toe behoorde. Jean perste haar lippen ietwat samen, kalmeerde zich door aan advies van Charles te denken. Dat hielp beter dan aan Scott te denken, die zou zich meteen hebben rechtsomkeer hebben gedraaid en de man een blauw oog hebben geslagen. Als het al niet meer was, puur vanwege het feit dat hij naar haar keek. Hij kon dan beter zijn bril afzetten om de halve school te roosteren met de mutatie die hij had, want bij die ene man bleef het niet bij. ‘’Excuseer mij,’’ zei Jean zacht maar sterk zodra ze iemand wou passeren die zich hevig in de weg bevond. Ze bereikte de grote aula en twijfelde tussen het hangen aan een fluweel-bedekte tafel met een glaasje wijn of in het publiek te zitten. Het was een lastige keuze, maar om niet al te veel op te vallen, ondanks haar rode haren die schitterden als een ware vlam tegen haar schouders en rug aan, begaf ze zich naar de comfortabele-achtige houten stoelen en hing haar tas opgelucht aan de zijkant van haar stoel. Haar ogen schoten door de ruimte heen. Het was fascinerend groot, bijna zoals een musical-zaal alleen waren dit totaal andere stoelen en liepen ze niet schuin af van boven naar beneden zoals dat daar wel zou zijn. Bovendien was het podium ook niet zó groot, een slag kleiner misschien.
Een langere tijd om daar over na te denken had ze niet. In de tussentijd had de zaal vol gelopen en zo hadden er zich ook een heleboel mensen naast haar neer en om haar heen gezet, waar ze geen moeite mee had om dat de stoelen toch een redelijke ruimte van elkaar hadden. Zoals het hoorde, niet van die nauw en klamme aan elkaar gezette stoeltjes zoals op basisscholen of zelfs middelbare scholen nog werden gedaan, daar had ze geen goede ervaringen mee. Ze haatte het als mensen te dicht bij haar kwamen, vooral mensen. Toch wist ze zichzelf daarmee goed onder controle te houden als het ging om haar reputatie hier onder de mensheid. Het was een wonder dat niemand haar nog bepaald herkend had, aangezien ze vaak genoeg op de televisie verschenen was, zowel als Charles Xavier zelf. Hij was dé legende van de X-Men en dat zou hij altijd blijven ook, evenals Erik Lensherr. Die voor het slechte pad gekozen had, jammer genoeg, en daarmee veilig en wel opgesloten zat op een plek die enkel Charles zelf wist. Hij kon zich, als een ervaren professional over zijn eigen mutaties, het beste verweren tegen eventuele indringers die in zijn hoofd rond wouden spoken. Niemand, maar dan ook niemand, kwam tot die geheimen terecht in zijn hoofd. Want net zoals huid was het brein opgebouwd in lagen.

Haar gedachten over Charles werden maar al te gauw onderbroken door het persoon waar ze hier voor was. Jamie Nicholls. Zijn goedemorgen luidde door de zaal en mensen spraken hem terug zodra hij zijn introductie gemaakt had. Jean, daarentegen, hield haar mond, vertrok haar mondhoeken niet eens. Ze deed haar best om zo gefocust mogelijk te blijven en hief haar bril op in haar knalrode haren. Onbewust was ze zijn gedachten binnengedrongen, zoals ze in de zaal ook had gedaan. Het was iets wat ze soms niet tegen kon houden, haar nieuwsgierigheid ging haar wel eens te boven. Ze vroeg zich af hoe zenuwachtig de leraar zou zijn om hier te staan en daar nam ze gebruik van. Hij zou er immers toch niks van voelen, behalve pas als ze haar telepathie zou gebruiken om daadwerkelijk in zijn gedachten tegen hem te praten. Ze pikte op hoe zijn voorkeur lag op Irish Coffee en kon het dit keer niet laten om voorzichtig te lachen. Dat was nu net haar favoriete voorkeur als het om koffie ging. Felle lamp, hm? Niet als het aan haar lag. Dan zat hij tegen de avond nog rustig in de prachtige tuin die ze hadden op het eiland te relaxen van de brandende maar stralende zon die hem al zijn energie weer terug zou geven. Zijn gepraat ging verder en voor heel eventjes was dat langs haar gegaan als zijn gedachten namelijk ook overheersend waren, bijna hetzelfde als hij als het ware vertelde wat er in zijn gedachtegang rondging. Interessant feitje, als dat al echt gebeurd was op deze universiteit. Het was immers geschiedenis en vaak speelden docenten wel eens met wat opmaak-verhaaltjes om de leerlingen nieuwsgierig te maken en ze te fascineren met een heleboel onzin. Toch had ze niet het idee dat Jamie dikke leugens vertelde, het was een slimme man die altijd zijn feiten zou natrekken, dat wist ze zeker. Zodra het publiek lachte kneep ze haar ogen ietwat fijner om ze terug op zijn gedachten  te richten. Wat ze niet verwacht had was dat iemand de doodse stilte verbrak door een flesje water te laten vallen en hierdoor was haar gefocuste status verder gegaan van enkel luisteren naar per ongeluk zijn gedachten binnen te dringen en zo háár gedachten door te laten. Ze merkte hoe hij meteen gedesoriënteerd was en daarbij bijna zou vallen. Als een mutant of mens in een zwakke staat was zouden haar telepathie krachten daar een nog slechter effect op hebben en ze perste haar lippen strakker op elkaar. ‘’Het spijt me enorm en dit zal raar overkomen maar adem rustig in en uit. Je presentatie is nu wat telt. Ik weet dat dit zeer onverwachts is, maar blijf kalm. We zijn de enige twee mutanten hier, gedraag je zoals normaal en na de presentatie zal ik je op de hoogte stellen waarom ik hier ben. En ja, ik ben de vrouw die een heleboel lustige aandacht opeist van het andere geslacht.’’ Vertelde en informeerde ze hem met een zoete stem die hem niet gauw in een paniek zou brengen, als hij al niet door zou slaan door het feit dat hij niet langer meer de enige mutant op de school was en dat iemand hem eindelijk begreep. Ze hoopte dat hij het begreep en ze vertrok onmiddellijk uit de telepathische staat vandaan, om hem enkel nog te kunnen horen als hij eventueel enthousiast zou worden. Maar hij zou zich niet langer meer  vreemd voelen alsof er iemand zijn lichaam binnengedrongen was, als een elektrische schok zijn lichaam bewerkte. Ze wist precies hoe het voelde, aangezien ze ook vaak in een zwakke staat was geweest vroeger onder begeleiding van Charles en hij vaak genoeg zijn telepathie gebruikt had om dat bij haar toe te passen, alleen ze kon het niet precies beschrijven hoe het nu voelde. Dat was voor iedereen anders. Maar het zou hoe dan ook niet voelen als regenbogen en zonneschijn. Jean zuchtte stilletjes, voelde de prikkel om zichzelf te kalmeren met een glaasje wijn, als ze nu enkel aan de tafel gestaan had.. dan was dit niet nu al gebeurd. Want ze had niet alleen zijn zenuwstelsel op hol laten slaan, maar ook haar eigen. Ze voelde de zenuwen nu nog erger in haar lichaam tekeer gaan, terwijl haar hart nog altijd op het ritme tikte door haar nog wel regelmatige ademhaling. Goed. Focus. Jean, je kan dit. Herinner je je wat je tegen jezelf zei in de auto? Scott heeft je hetzelfde duidelijk gemaakt via de telefoon. Er is niks waar je je zorgen over hoeft te maken. Waarom had ze dan toch zo’n vervelend gevoel in zich zitten? Ze had geen idee.

Zodra de stilte was gevallen had ze zichzelf ook weer beter bij elkaar gekregen. Haar hart klopte terug op z'n eigen ritme. Het was allemaal gewoon even een shock geweest vanwege haar zenuwen. Ze moest zichzelf echt beter onder controle houden. Waarom was in hemelsnaam toch zo zenuwachtig? Dat hoefde helemaal niet. En toch.. had ze het idee dat dit beter een taak voor Lillian was geweest. Zij was zoveel slimmer en sprak altijd de juiste woorden. Eerlijk gezegd kon ze nu wel een oppepper van haar gebruiken, maar daar was het al te laat voor. De man waarvoor ze hier gekomen was stond op het podium zijn speech te geven waar de studenten maar al te graag voor gekomen waren. Zij had er echter minder aandacht voor. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze liever Lillian aan de telefoon had die haar kon verzekeren dat alles goed ging komen en ze straks ongedeerd samen met Jamie terug naar het eiland zou keren. Dat ze er een perfect nieuwe collega bij hadden die sterk in het team zou passen zonder problemen. Dat ze samen toch echt wel een goede keuze hadden gemaakt. En bovendien was Jean hier vaker geweest, wat had ze te vrezen? Nou, dat ze nu geen leerling zou meenemen maar een docent en ook precies op een open dag waarop de leerlingen verwachten dat als ze zich hier inschreven dat ze hem elke dagen door de gangen zagen lopen en hij ze met alle beleefdheid een glimlach zou geven. Een glimlach die, als Jamie haar, nog, vertrouwde nadat ze per ongeluk zijn gedachten binnen was gedrongen door een probleem met focus en op haar aanbod in zou gaan, van hen afgenomen zou worden. Van elke collega die hier op de school rondliep. Ze wist niet waarom, maar op één of andere manier voelde ze zich daar altijd zo schuldig over.

Ze merkte hoe ze in gedachten verzonken was geweest nu het licht terug aanging en het filmpje afgelopen was. Het filmpje waar ze helemaal niet naar geluisterd had. Waar ze wel naar geluisterd had waren Jamie's gedachten die nogal overdonderd was geweest van haar plotselinge telepathie. Ze moest toegeven, dat was iets dat mensen en mutanten hier in deze wereld niet iedere dag meemaakten, tenzij ze een telepaat in de buurt hadden. Wat van Jamie wel duidelijk was dat hij dat niet had, geen vriend of familie die een gave zoals zij bezat.
Hoewel ze het idee had dat Jamie het waarschijnlijk niet door zou hebben gaf ze een knik op zijn instructies over waar zijn kantoor was, wat niet opviel in het bijzijn van de andere mensen omdat de meeste hetzelfde deden maar dan op de vraag die de vrouw had gesteld. Ze bleef zich focussen op Jamie zijn gedachtegang terwijl hij nog een vraag beantwoordde over het uitje dat waarschijnlijk met de school gepland was gedurende het jaar. Dat ontglipte haar volledig. Wat voor haar wel luid en duidelijk te horen was, was Jamie's uitleg over hoe weinig energie er op het moment rondging in zijn lichaam, iets dat ze volledig kon begrijpen. Hoewel zij geen zon nodig had om energie te krijgen, was ze zelf nu ook niet op haar best. Niet na die lange reis naar London. Maar zodra de woorden 'ik hoop dat je me vertrouwt,' te pas kwamen werd ze toch wel wat meer wakker en schraapte ze haar keel lichtjes waarbij ze met haar lichaam wat meer overeind kwam te zitten.
Hij kwam naar voren, stond precies in het midden en zo op die manier in een rechte lijn voor haar. Ook al was het niet, het voelde even alsof ze de enige waren die elkaar aankeken, die in de ruimte waren. Het liet iets in haar tot leven komen en haar hart sneller slaan. Of het kwam doordat ze niet wist wat haar te wachten stond of dat er iets in zijn ogen gesprankeld had, wist ze niet. En langzaam, bijna in slowmotion leek het zich af te spelen, sprak hij de drie woorden die ze herkende als haar eigen. Als iets dat iedereen op de wereld zou herkennen, maar de mensen zelf nooit het lef hadden om uit te spreken, bang om veroordeeld te woorden. Zoals nu ook gebeurde. Ze wist niet hoe snel mensen nu, na een kort moment van verbazing, op moesten staan of om hun heen begonnen te kijken om te zien wat er precies gebeurde. Doordat precies de mensen naast haar ook waren gaan staan gaf haar dat de kans om langs de hele rij heen te glippen en te doen alsof ze weg liep van de presentatie, maar nadat ze door de klapdeuren was gegaan achter Jamie aan haar tempo verhoogde en zijn instructies volgde naar waar zijn kantoor moest zijn.

De gigantische trap meteen rechts, die liep ze helemaal door en kwam uiteindelijk bij, inderdaad zoals omschreven, bij een klein kamertje uit dat een Harry Potter uitstraling had. Ze kende de films als geen ander, ze was er tenslotte mee opgegroeid en had vaak haar inspiratie er vandaan gehaald om te rotzooien met haar mutaties op de basisschool.

De deur stond al open, waar ze Jamie in trof. Opgelucht liet ze haar schouders zakken en liep ze naar binnen, zwaaide met haar hand achter haar rug om de deur subtiel dicht te zwaaien en uiteindelijk te sluiten zodat ze niet gestoord konden worden.

''Hallo. Jean Grey.'' Ze stak haar hand uit met een aangenaam warme glimlach op haar gezicht, waarbij haar bruine ogen ook leken te stralen, in ieder geval zoveel meer dan dat de zon buiten deed. ''In levende lijve.'' Oh, wat was ze misschien toch een tikje te zelfverzekerd? Ze moest toegeven dat de interviews en pers conferenties die ze gaf waarmee ze op TV kwam haar de bekendheid gaf die ze nu had.
''Dat was een.. gewaagde zet die je hebt gemaakt.'' Vertelde ze hem kalm, haar gedachten gevuld met lichte paniek over wat Jamie onthuld had tegenover het mensen publiek. Toch had ze er volle vertrouwen in dat het schoolhoofd met zijn goed uitgedachte woorden vast de gasten terug tot kalmte kon wekken. Lichtjes merkte ze hoe, door alle trammelant die de man veroorzaakt had, haar ademritme uit balans was geraakt, maar zodra ze haar aandacht door zijn kantoor liet gaan kreeg ze die langzaam maar zeker terug.
''Zoals je gemerkt heb ben ik hier niet zomaar voor een reden..'' begon ze, niet echt wetende hoe ze moest beginnen. ''Het schoolhoofd had zijn ogen alweer nauw op me staan, bang dat ik een leerling van hem zou stelen. Dit komt misschien een beetje abrupt, maar ik ben zelf een schoolhoofd van een mutantenschool. En.. ik had mijn aandacht al een tijd op je gericht. Geen zorgen, je hoeft niet uit te leggen in wat voor situatie je verkeerd.. ik weet alles. Je leeft op de zon. Je bent er letterlijk één en dat is.. dat is wonderbaarlijk.'' Vervolgde ze kalm. ''Ik overval je vast met informatie.. met mijn hele entree.. maar ik vraag je eerlijk; we zouden je graag op onze school willen hebben als docent. Wat denk je ervan? Interesse?''