Snow, it's so beautiful.,but so..cold. & Felix

~Valerie Monette~

»

'Just a little bit of your heart'. Speelde af vanuit uit haat telefoon op haar nachtkastje. Langzaam opende Valerie haar ogen en drukte nog een keer op de snooze knop. Ze lag nou al bijna een weekje op haar kamer. Het had haar eerst niet erg uitgemaakt maar ze werd toch niet heel vrolijk van de blikken naar haar blauwe plekken. Het was zaterdag en het was maandag gebeurd. Valerie bleef liggen en naar het plafon staren. Misschien moest ze er vandaag maar eens uit. Toen haar wekker de tweede keer ging zette ze hem uit. Ze had nu wel lang genoeg geslapen. Valerie stapte uit bed en keek in de spiegel. Oooh je zag er haast niks meer van. Ze nam een snelle douche en fohnde haar haar. Valerie opende haar kast en zocht wat leuks om aan te trekken. Wat stond je toch altijd voor een rotkeuze voor het kiezen van kleren. Ze pakte een zwarte strakke broek en een sweater met vleugels op de achterkant. Het had ook nog een beetje een open rug dus ze kon ook nog haar vleugels laten zien als het kon. Ze deed wat leuke sieraden om haar pols en ze deed haar haar mooi, maar liet het gewoon los. Jep soms was ze echt een detail mens. Valerie opende haar gordijnen en keek naar buiten. Jaa sneeuw! ze wist wel dat het er lag maar nu wou ze echt naar buiten. Snel trok ze haar hoge witte all stars aan. Met jas,een zwarte muts en sjaal liep ze snelwandelend haar kamer uit op weg naar buiten.

Het was helemaal wit buiten. Ze liep over het schoolplein naar de tuin toe. Oh, daar staat ie. De fontein..Brr geen leuke herinneringen daaraan. Valerie schopte de sneeuw weg met elke stap die ze zette. Vermakelijk keek ze naar beneden als ze dat deed en zo liep ze de tuin in. Er was echt niemand, echt raar. Ze zag wat sneeuwpoppen staan maar dat was dan ook haar enige gezelschap. Maar dat bleek ineens niet zo te zijn. Ze hoorde ergens wat gegiechel vandaan komen en Valerie keek zoekend om zich heen. Op haar rug voelde ze een sneeuw tegen zich aan slaan en met een ruk draaide ze zich om. "Omg.." zei ze zacht. Toen ze verschrikt keek naar het groepje kinderen dat allemaal met een sneeuwbal in hun handen stonden. De kinderen begon te lachen en gooide haar helemaal onder de sneeuwballen. Valerie dook in elkaar en toen het stopte zag ze de kinderen niet meer. Ze renden heel snel weer weg en Valerie begon piepgeluiden te maken van de kou. Het zat overal..Op haar hoofd, gezicht, benen en..iieee nu gleed het bij haar nek erin. "Koud..zo koud zo koud zo koud" Piepte Valerie hoog en klopte en schudde awkward haar jas en sjaal uit. Zo koud..

~Valerie Monette~

»

Brr..zo koud. Ze was sneeuw echt niet gewend. Toen Valerie zag dat er iemand aan kwam lopen schrok ze even. Ze dacht heel even dat ze weer een aanval zou krijgen. “Hey gaat het? Moet ik even helpen?” zei de blonde jongen die naar haar toe liep. "Ja, dankje" zei ze met een half grijnsje tegen de jongen. “Hier wacht even…” zei hij en veegde wat sneeuw van haar wang. Valerie keek hem met een glimlachje aan. Wat was dit voor actie? Moest ze nu zogenaamd in die blauwe ogen kijken en denken van 'waauw'? Want nee, ze gaf het niet toe maar het gebeurde wel een beetje. “Sorry, mijn handen zijn nu ook niet bepaald warm.” mompelde hij grinnikend. Wow wait a minute, hoe kon ze het nu pas horen? Hij sprak echt wel met een aussie accent. "Omg, nu hoor ik het pas!" zei ze enthousiast. "Je accent" zei Valerie vrolijk, ze was zo blij dat hij uit autralie kwam. Ze kon hem wel een knuffel geven. Hij zou het vast ook wel aan haar horen. Zelf kwam ze uit Sydney naja, ze woonde eerst ergens ver buiten het centrum maar wat je nog wel Sydney kon noemen. Pas later toen haar ouders waren gescheiden verhuisde ze naar de binnenstad. “Ik ben Felix by the way, het is misschien een beetje raar als een vreemde sneeuw uit je gezicht veegt.” zei hij, Felix dus. Valerie grinnikte even. "Valerie, aangenaam." Zei ze met een glimlach. Ze keerde zichh even terug naar het sneeuw op haar. Ugh, had ze maar een mutatie die het kon laten smelten. Haar licht gaf ook wel warmte maar dat zou hetzelfde effect hebben als de zon die heel langzaam het sneeuw smelt. En nee, met vleugels het sneeuw afschudden had ook niet veel nut met een nieuwe jas aan. Ze had hem speciaal besteld toen ze de sneeuw zag. Ze had nog niet echt een goede jas. Valerie keek even naar wat de jongen aan had. zo te zien had hij nog niet een winterjas. "Ugh het is zo koud, zijn die sweaters wel genoeg?" zei ze en keek naar de ene sweater en ze zag wel dat er nog eentje onder zat. Valerie sloeg haar jas dicht. Zou Felix hetzelfde hebben? dat totaal niet-gewend-aan-sneeuw gevoel. Valerie had alleen Maurim nog ontmoet die het gewoon gewend was, zoveel sneeuw. Valerie bleef toch nog een beetje op haar hoede voor die kinderen. Ze wou het liefst niet nog zon aanval.

~Valerie Monette~

»

Valerie was echt enthousiast geworden van het feit dat hij een aussie was. "Omg, nu hoor ik het pas!" riep ze vrolijk. De jongen leek niet direct te begrijpen waar ze het over had. Pas toen ze opmerkte dat het om het accent ging merkte hij het. “Oh!” zei hij en schoot in de lach. Valerie lachte ook, gewoon eigenlijk om de situatie. Op het ene moment werd ze bekogeld met sneeuw door kinderen, en op het andere moment word er sneeuw van haar wang afgeweegt door een landgenoot. De jongen stelde zich voor als Felix waarna Valerie zich ook voorstelde. “Aangenaam kennis te maken, Valerie.” zei Felix met een knipoog. Hem horen praten deed haar wel aan thuis denken. Waar het warm was. Ze had er goed aan gedaan om een winterjas te bestellen. Zelfs met eentje aan vond ze het nog aardig koud. Felix had alleen twee sweaters over elkaar, ze kreeg het alleen maar kouder als ze er naar keek. Jongens en hun uitsloverij. Valerie vroeg aan Felix of die sweaters wel genoeg waren want zelf geloofde ze er niks van. “Tja..” begon hij twijfelend. “Het is beter dan een sweater… maar genoeg is een groot woord. Al zal ik denk ik nooit gewend raken aan zulke kou.” vervolgde hij toen. Oh Valerie had zoiets verwacht van 'nee joh, ik heb het warm', aangezien dat iets was dat de meeste jongens zeiden. Om stoer te klinken. Valerie grinnikte. Ze keek even naar haar handschoenen en toen naar zijn handen waar niks omheen zat. "Ik wen er denk ik ook niet aan. Je mag mijn handschoenen wel aan, ik doe mijn handen wel in mijn zakken" zei ze behulpzaam en trok de witte handschoentjes van haar handen. Ze waren wel een beetje rekbaar dus Felix zal ze vast wel passen. Ze hield ze voor Felix zodat hij ze kon aanpakken. "Ik accepteer geen nee" zei ze er nog bij met een grijns. Hij moest wel.
“Misschien dat we naar binnen kunnen gaan? Ik durf te wedden dat ze in de cafetaria warme chocolademelk hebben… die we dan misschien in de… living room kunnen drinken… of ergens anders, wat jij wil?” stelde Felix voor. Ja dat klonk wel als een goed idee. Wat moesten twee aussie's nou in de sneeuw eigenlijk? "ja goed idee" zei Valerie en glimlachte naar de jongen. Valerie draaide zih om naar het pad en begon zo langzaam richting het gebouw te lopen. "Waar woonde je? Zelf woonde ik in Sydney." zei ze en keek hem nieuwsgierig aan. Ze was er toch benieuwd naar. Misschien woonde hij wel op een plek die ze niet eens kende, maar misschien woode hij wel niet ver weg. Het zou allemaal kunnen.

~Valerie Monette~

»
Valerie wist wel dat hij de handschoenen zou weigeren, dat was gewoon voorspelbaar. Daarom zei ze erbij dat ze geen nee accepteerde. Hij kon weigeren wat hij wou maar hij had echt geen andere keus. Felix nam de handschoenen aan en Valerie stopte haar handen in haar zakken. Hij kwam uit Australië  dus ze wist hoe hij niet aan deze kou gewend was. Felix stelde voor om naar binnen te gaan en daar chocolademelk te gaan drinken ofzo. Daar stemde Valerie gemakkelijk op in, het was echt heel koud. Ze was echt alleen naar buiten gegaan om de sneeuw te ontdekken en ze had het eigenlijk wel gezien, en gevoeld. Nu wou ze liever weer naar binnen, dekentje, warme sokken en wat leuk gezeldschap dat klonk wel aangenaam. Valerie wist dat Felix ook uit Australië kwam en was eigenlijk wel benieuwd waar hij had gewoond, ze zei er ook maar bij dat ze zelf in Sydney woonde. “Ik kom ook uit Sydney!” zei Felix. No way..Ook dat nog. Ach de stad was groot en waarschijnlijk had hij in een ander gedeelte gewoond en op een andere school gezeten. Dat wist ze zeker, als zón jongen bij haar op school had rondgelopen dat had ze hem wel opgemerkt. Zeker voor de periode dat ze Daniel, haar vriendje, had gehad. Voor Daniel was ze altijd een flirtmachine geweest en iemand als Felix was ze niet zomaar voorbij gelopen. Na Daniel had ze geen vriendjes meer gehad, hij was vreemdgegaan en daardoor had ze haar vertrouwen in jongens verloren. De meeste jongens vonden het kinderachtig het 'hard to get'spelen maar Valerie zag het alleen als een manier om erachter te komen hoe ver iemand bereid was te gaan, een soort vertrouwen test. Felix keek Valerie vrolijk aan en toen raakte ze door haar gedachten natuurlijk de weg kwijt, niet door zijn ogen hoor..misschien.
“Ook toevallig!” zei hij. Ohja Sydney. "Jaa grappig, dan ben je zo ver van huis en dan kom je iemand tegen uit dezelfde plaats". Ja, zo zat het, ze vond het echt leuk. Het was hier wel leuk maar nu had ze in ieder geval iemand om mee terug te denken aan Sydney.  Ze kwamen steeds dichterbij het gebouw en Valerie kreeg steeds meer zin om naar binnen te gaan. Toen ze ergens over het schoolplein liepen  schoot haar iets te binnen. Haar mutatie, binnen kon ze hem niet laten zien  en dat waarschijnlijk zou het onderwerp wel komen. Dan wou ze het wel laten zien. Ergens vlak bij de hoofdingang stopte Valerie met lopen. "Wacht.." zei ze heel plotseling. Valerie sloeg haar jas open en liet het van haar schouders glijden. "Binnen kan ik het niet laten zien. " zei ze met een grijnsje. Ze had een sweater aan met open rug, bijna altijd wel. Je wist maar nooit. Valerie sloeg haar vleugels uit en strekte ze uit. Ze waren echt enorm en binnen was het onmogelijk om ze te laten zien. Valerie maakte een slag met haar vleugels en ze was al meteen een aantal meters boven de grond. Snel cirkelde ze een rondje en land weer op de sneeuw. valerie trok meteen haar vleugels weer in en sloeg haar jas weer om haar schouders. Alright nu had ze het echt heel koud. Ze keek om zich heen en mensen keken haar bewonderend aan, ja dat was mooi ze wist het wel. "Dat moest ik je even laten zien." zei ze terwijl ze bibberend op Felix afliep. "Zullen we nar binnen gaan?" zei ze en keek hem met klappertanden aan.

~Valerie Monette~

»
”Eigenlijk best fijn…” had hij gezegd toen ze erachter waren gekomen dat ze allebei in Sydney hadden gewoond, het was gewoon bizar. Maar net als hem vond ze het fijn. Ze wist niet waarom maar ze werd blij van de gedachte dat hij in dezelfde stad was opgegroeid. De stad was in feite haar thuis, daar besteedde ze echt meer tijd dan in huis. Er was nooit iemand thuis dus waarom zou ze ook? Ze sliep zelfs liever bij haar vriendinnen dan thuis, hun hadden tenminste een moeder die voor hun kookte, een vader om grapjes mee te maken. Nee Valerie had op haar 12de al leren koken, uit zichzelf. De magnetron maaltijden omdat haar ouders overuren moesten draaien vond ze echt niet lekker.
Toen ze bijna binnen waren schoot haar te binnen dat ze dan haar vleugels niet kon laten zien. En ondanks de kou, deed ze haar jas uit en liet het toch even zien. Het was heel koud maar het was die blik waard, de bewondering die mensen hadden was te leuk. Trots glimlachte ze dan ook toen ze landde. Wel trok ze snel haar jas weer over haar schouders want koude rillingen ging door haar heen die haar kippenvel bezorgden. Felix knikte en glimlachte en ze had het toch ineens minder koud. Raar want ze waren nog niet eens binnen. “Dat was echt super gaaf… Kom snel binnen joh je moet nu wel half bevroren zijn.” Zei hij en opende ze deur en Valerie stapte ook snel naar binnen. "Ja dat was.." Ze stopte met praten toen ze zijn hand lichtjes op haar onderrug voelde. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom stopte ze met haar zin? "Behoorlijk koud" zei ze en maakte daarmee haar zin af terwijl ze hem kort aankeek. Toch keek ze snel weer weg. “This way…” zei hij en begeleide haar naar de cafetaria, hmm charming hoor. Toen ze daar aankwamen haalde hij zijn hand weg, en hij bestelde warme choco. Phoe daar was ze nu echt aan toe. Het was gewoon warm binnen dus Valerie trok haar jas uit. Oh en ja Felix gaf ook de handschoenen terug, die stopte ze in haar jaszak. “Hoe lang heb je je vleugels al?” Vroeg hij terwijl de chocomelk met slagroom werd klaar gemaakt. "Op mijn 9de kreeg ik ze dus..8 jaar ongeveer. " zei ze spontaan en glimlachte naar Felix. "En hoe zit het met jou? " vroeg Valerie en keek hem nieuwsgierig aan en trok een wenkbrauw op. Valerie kon het ook hoor, leuk doen. Ze haalde even haar hand door haar haar en en keek Felix daarna weer in zijn ogen. "De warme choco met slagroom" zei de vrouw. Valerie pakte een kop en hield het in haar hand. "En dan deze in de living room opdrinken?" Zei ze en zocht opnieuw zijn ogen op.

~Valerie Monette~

»
Waarom was ze gestopt midden in die zin om die hand op haar rug? Gelukkig ging Felix niet vragen waarom ze dat deed. Dat zou wel lastig zijn geweest want dan had ze echt niks weten te zeggen. Want ze ging echt niet zeggen waarom. Dat zou 'Oh sorry ik was even afgeleid door je hand op mijn rug want dat vind ik stiekem heel leuk' zijn en dat ging ze dus echt niet zeggen. Felix had warme choco besteld en gevraagd hoelang ze haar vleugels al had. Valerie moest even rekenen en kwam bij 8 jaar uit. “Dat moet wel vreemd zijn geweest.” zei hij en meteen knikte ze instemmend. Het was ook heel vreemd geweest, heel vreemd. Ze dacht nog steeds dat het iets te maken had met de dromen die ze had. “Ja was het ook, ik wist niet wat me overkwam” zei ze. Het had pijn gedaan en het leek een droom geweest te zijn. Maar het was geen droom, het was echt. Omdat ze het niet alleen over zichzelf wou hebben vroeg ze ook hoe het met Felix zat. “Ik kan door muren heen lopen…” zei hij. Valerie keek met een verrast gezicht op, maar ze was niet zo verrast als Felix. Tuurlijk, hij wist het al wel maar Valerie vond het wel cool. Ze haalde haar hand door haar haar, het leek toch wel zijn aandacht te trekken en dat was wel een beetje haar bedoeling. Tot de warme choco klaar was. Valerie pakte de mok en hield hem net als Felix met beide handen vast. Lekker warm, precies wat ze nodig had. “En ik kan in het donker zien. Een soort van dan. Ik fluit heel hoog, mensen met een normaal gehoor kunnen dat niet horen, en dan “zie” ik de objecten om me heen. Als een vleermuis.” vertelde hij verder. Dat klonk echt wel cool, dat scheelde een hoop mensen die je proberen te laten schrikken in het donker. “Dat is echt wel gaaf” zei ze bewonderend. Hij leek er niet erg onder de indruk van te zijn. Valerie was in het begin ook niet onder de indruk geweest. Ze deden zeer en het vliegen was lastig.. Maar dat kreeg ze door de jaren heen mee onder de knie en vond ze haar vleugels toch heel fijn. Ze had ze wel altijd mooi gevonden. Sommige mutanten waren wat onzeker over hun mutatie, alleen leek Felix niet bepaald een onzeker type.

Ze liepen naar de livingroom mte de chocomelk. Toch vroeg ze zich elke keer dat ze naar hem keek, waarom ze hem nooit was tegen gekomen. Hij woonde in Sydney. “Het was zeker wel een schok voor je ouders, toen je opeens vleugels kreeg?” vroeg Felix. Oh ja dat, ouders. De reactie van haar ouders was heel snel uitgelegd. Die was er niet. "Uhm tja, ik heb het dus nooit aan mijn ouders laten zien. Ze weten niet eens dat ik op een mutantenschool zit." zei ze met een zucht. Dat hadden ze waarschijnlijk niet goed gekeurd. Valerie was slim en moest een hoge opleiding doen en een best betaalde baan krijgen. Iets waar ze nooit mee bezig was en geen interesse in had. "Het was niet moeilijk te verbergen, ze waren toch nooit thuis" zei ze en rolde met haar ogen. Hun werk, dat was het belangrijkste voor hun. Ondertussen kwamen ze in de livingroom aan en het was er echt druk. In elk lounge hoekje zaten wel wat leerlingen. Veel plek was er niet over. Ze keek een beetje zoekend rond, geen idee waar ze zouden kunnen zitten. Als ze dan toch stil stond. Ze nam even een slokje van haar warme choco maar omdat er veel slagroom op zat raakte haar neus de slagroom en bleef er een beetje op zitten. Valerie zag het zelf ook wel en grinnikte erom. Ze keek Felix lachend aan met het puntje slagroom op haar neus.

~Valerie Monette~

»
De reactie van haar ouders op haar vleugels. Well, die was er nooit geweest. Ze zei ook dat het niet moeilijk was om te verbergen want ze waren toch nooit thuis. Jep, altijd aan het werk. Het enige echte min puntje in haar leven. Ze was best blij want ze had al een tijd niet aan haar ouders gedacht. Ze was thuis al gewend om op zichzelf te wonen dus hier was dt niet heel veel moeilijker. En op een plek waar je ouders nooit zouden komen was het makkelijk om ze uit je hoofd te zetten. “Dat… is nogal fucked up. Voor jou. Ik bedoel… dat ik het rottig voor je vind. Jeez.” stamelde Felix. Ze keek hem aan en knikte even. “Ja fucked up” zei ze met een grijnsje en haalde haar schouders op. Ach, ze hoefde er nu niet aan te denken en dat was het beste.

Hey, nog iets dat nogal fucked up was. De livingroom die stampvol zat. Er waren blijkbaar meer mensen die net binnen waren gekomen omdat het buiten zo koud was, ze waren niet de enigen met warme choco. Die wel heel lekker was, maar met een beetje veel slagroom. Het zat namelijk op haar neus. Iets waar ze wel om kon lachen. “Kom hier slimpie…” zei hij en Valerie liet hem de slagroom afvegen. Wauw, eerste de sneeuw, nu de slagroom. Nu zag hij haar aan voor een kluns, for sure. Valerie grinnikte. “Wat? Ga je mij nu zeggen dat jij wel een slok kan nemen zonder slagroom op je neus te krijgen?” vroeg ze verbaasd en lachte even. En dan ook toch weer die blauwe ogen die haar aanstaarden.

Ze keek nog een keer rond en er was echt geen plek meer. “We kunnen misschien ook naar mijn kamer gaan? Hier is geen plek.” merkte Felix op. “Maar we kunnen ook naar jou kamer gaan als je dat fijner vind. Of een andere plek. Maakt mij niks uit, wat jij wil.” vervolgde snel er achteraan. Waar maakte hij zich toch druk om?  “Uhm.. jouw kamer?” vroeg ze gewoon alsof het niks was. Ze draaide zich om en begon met die kan op lopen. “In welk gedeelte van Sydney woonde je eigenlijk? Meer aan de kust of..?” vroeg ze want ze woonde zelf helemaal niet dichtbij de kust en het strand. Ze woonde juist de andere kant op. Ergens in dure appartementen.