The show must go on. En wanneer de spotlicht op haar gericht was, was dat het moment dat Olivia doorging. De momenten dat ze niet met muziek bezig was, waren de momenten wanneer ze stil stond. En waarbij stond ze dan stil? Bij gebeurtenissen, situaties die zich in haar hoofd afspeelden, gebeurtenissen die echt waren gebeurd. Het was Valentijnsdag en ze had een kaartje gehad, wat anders was dan normaal. Ze had hem niet gezien tho, maar…ja. Dat waren ook dingen die gingen zoals ze gingen, je kon er niet altijd wat aan doen. Soms wilde je wel dat er dingen anders gingen, maar dat was het lot. Je kon de dingen niet voor jezelf uitkiezen. En dat was soms stom.
Inmiddels was het feest al een tijdje aan de gang. Dat de gasten plezier hadden, dat wist Olivia. En dat deed haar goed. Mocht zij dan ook plezier maken? Tijdens de planningen hadden ze ruimte gemaakt voor kleine optredentjes die de mutanten bij hen konden aangeven. Olivia had zichzelf er ook bij gezet. Gypsy. Een nummer dat ging over hoe haar situatie was, over hoe ze zich voelde, dat haar emotioneel kreeg elke keer dat ze het luisterde. Maar dat maakte niet uit, dat soort nummers waren juist goed. Het was een manier om jezelf te uiten. En soms, als woorden je pijn deden, was muziek de enige vorm van uiting die je kon hebben.
Dat was ook de reden dat Olivia zich omgekleed had en nu weer richting het podium liep, voor de tweede keer deze avond. Toen ze weer op het podium stond, glimlachte ze zwakjes. Een paar hoofden draaiden zich al naar haar toe, maar deze keer zou ze niet de aandacht vragen. Deze keer zou ze de aandacht voor zich winnen. Olivia knikte naar de persoon die bij het geluid stond, die een instrumentale versie van Gypsy zou draaien. Ook de muziekclub moest wel eens vrij hebben. “Sometimes a story has no end, sometimes I think that we could just be friends” begon Olivia toen zachtjes en breekbaar, terwijl op de achtergrond pianotoetsen aanwezig waren. Ze slikte, ze had het nu al moeilijk. “’Cause I’m a wandering man, he said to me. And what about our future plans? Does thing we haven even make sense, when I got the whole world in front of me…” Ze hoorde hoe het stiller werd, terwijl ze haar arm open zwaaide om het stukje ‘the whole world’ kracht bij te zetten.
Ze deed een paar stappen naar voren. “So I said…I don’t wanna be alone forever, but I can be tonight. I don’t wanna be alone forever, but I love gypsy life…I don’t wanna be alone forever, maybe we can see the world together…”ging Olivia verder, terwijl er een traan over haar wang liep. Dit liedje…het pakte haar zo erg. “I don’t wanna be alone forever, but I can be….” Een waterig glimlachje stond rond haar lippen, terwijl ze de volgende akkoorden inzette. “TONIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIGHT, TONIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIGHT” zei ze harder door de microfoon, terwijl ze haar ogen sloot.
Haar ogen openden zich weer, keken de zaal weer in. Voorzichtig stapte ze van het opstapje af en veegde haar tranen weg, maar ze kon het niet helpen. Ze bleef huilen. Dat kwam, omdat het tweede couplet haar aan thuis deed denken. Ze zag ze nu duidelijk voor zich: haar moeder, haar broertje. De brok in haar keel werd heftiger. “So I just pack my bagage, and say goodbye to family and friends. And I took a road to nowhere on my own…” Ze had nooit het gezien van haar moeder meer gezien nadat ze was weggegaan, ze was gewoon….weggegaan. Alles was verpest door haar vader, als hij er niet was geweest was ze nu misschien nog thuis. De gedachtes aan haar moeder en broertje gaven haar emotionele bui alleen nog maar een boost. Olivia liep door de ruimte, keek de mensen die aanwezig waren allemaal stuk voor stuk aan. Ze zocht maar één gezicht, maar hij was niet aanwezig.
“ Like Dorothy on the yellow brick, hope my ruby shoes get us there quick…” ging Olivia verder “’CAUSE I JUST LEFT EVERYONE I LOVE AT HOME.” Haar ogen schoten door de ruimte, als tennisballen die over een tennisveld gleden. Maar…ze zag hem niet. Op dit moment zong ze de tekst alsof het publiek een vertrouwenspersoon was, ze liet het over komen alsof ze hen vertelden wat haar dwarszat.
“And I don’t wanna be alone forever, but I can be tonight. I don’t wanna be alone forever, but I love gypsy life. I don’t wanna be alone forever, maybe we can see the world together. I don’t wanna be alone forever, but I can be….” Het was heel eventjes stil, toen Olivia de lange uithaal inzette. “TOOOOOOOOONIIIIIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiiiiiiIGHT, TOOOOOOOOONIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIGHT.” Ze liep weer terug naar het podium, het had geen zin. “’Cause I’m, I, I, I, I’m a gypsy, gypsy, gypsy, I, I ‘m, I’m, I’m a gypsy, gypsy, gyspy, I.” Olivia ging op het randje van het podium zitten en staarde naar de grond, onzeker.
“And then he asked me, he said: ‘Babe, why do we love eachother?’ I said, honey, it’s simpel, it’s the way you love and treat your mother. Thought that I would be alone forever, but I won’t be tonight…” Olivia keek de zaal weer in, vond haar kracht in de muziek, die hard door de boxen bonsten. Ze liet het podium los, liep verder de zaal in en staarde nog een keer naar de gezichten. “I’m a cupcake without a home, but I think with you I could spend my life. Then I’ll be your little gypsy princess, back your bags and we can chase the sunset. Bust the rear view, and fire up the yet, ‘cause it’s you and meeeeeeeee…..” Olivia sloot haar ogen weer, vond al haar kracht, en toen de lichten aanvlogen, wist ze wat ze moest doen:
“BABY FOR LIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIFE” zong ze op haar best, op haar sterkst, op haar krachtigst, terwijl ze naar beneden op de grond zakte “FOR LIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIFE” Ze hervond haar kracht, stond weer op en liet haar mouw langs haar gezicht gaan. “’Cause I, I, I, I’m a gypsy, gypsy, gypsy….” En dit stukje besloot ze anders te doen. “We’re Russian, UK, Paris, I’m Italian, Iranese, Asian, I’m Africa, Japanese, I’m a gypsy, gypsy, gypsy, I’m the beautiful countries of Europe, I don’t speak Russian, but I try. Someday in New York, I’m American, I’m a gypsy, gypsy, gypsy, France, England, Russia, Iran, America, Japanse, now Genosha Island is our home for the day, we’re all little gypsies, hey!”
En toen het applaus kwam, toen ze bukte, toen ze de tranen emotioneel wegveegde en het enige wat ze nog kon zeggen “Thank you…thank you so much…” was, was ze blij toen ze weer richting haar kleedkamer kon. She needed some Liv time.
