We are each our own devil, and we make this world our Hell.

Het was niet gemakkelijk om te overleven in een wereld waar het haast onmogelijk was te overleven. Zeker als je een mutant was voor dat feit. Voor zolang het al mee ging werden mutanten opgejaagd, vermoord, afgeslacht, gevangen genomen, verhoord of gebruikt voor wat ze konden. Ze werden gecontroleerd door de maatschappij, beheerst door de hogeren in de wereld. Hun krachten en mutaties werden benut, ze werden onderzocht, getemd en in het leger gestoken. Was er een vrije mutant? Waarschijnlijk wel, maar die zaten dan allemaal weg gestoken in kleine hoekjes en kantjes, ze durfden niet naar buiten omdat ze bang waren. En dan had je de vrije mutanten die rebelleren tegen de oversten maar die werden gewoon plat gewalst, plat gespoten en opgepakt. Het was altijd maar die cirkel, één ding doen zorgde gelijk voor een tegenreactie, één grote kettingbotsing waarbij alles gevolgen had. Mutanten werden getraind, gedrild haast tot ze perfect waren. Iedere mutatie had zijn grenzen, niemand kon instinctief “verkeerd” of “slecht” zijn, er zat altijd wel wat goed in die mutanten. Precies alsof God hierboven het geschenk gaf met ieder zijn voordeel. Maar dan had je Storm, ontembaar, gevaarlijk, buitensporig en volledig over gelaten aan het lot van de maan … hij was een vloek. Althans, zo zag hij het.

Na zes keiharde maanden, en tal van doden, overleven had Storm het grotendeels opgegeven. Het was heel wat als je in het bos wakker werd, in bloed besmeurd, doodziek om later de kranten te lezen. “Roofdier slaat toe” Of “Seriemoordenaar is er weer” en weten dat jouw naam elk moment in het artikel kan verschijnen. Storm had er genoeg van, dat beetje doorzettingsvermogen had hij noch net. Genoeg om naar de enige veilige plek te gaan waar mutanten samen zaten, om het er zelf een stuk onveiliger te gaan maken. Maar hier was hij dan, twee weken voor de volle maan, net genoeg tijd om ergens een hok of een betonnen kamer te vinden waar hij zichzelf zou kunnen vast ketenen of om briefjes rond te hangen met “grote boze wolf bij eerstvolgende volle maan, wees gewaarschuwd” … er was een reden waarom Storm hier zo humoristisch mee om ging, het was het enige waardige dat er nog was. Hij hoopte enkel dat de mutanten hem zouden kunnen afweren eens het zover was.

De eerste week zou je Storm, of Hal, hij verkoos liever Hal. Hij haatte zijn ouders nog steeds om de naam die ze hem gaven. De eerste week zou je hem niet in de drukte binnen vinden, het was hier, in het bos al lastig genoeg om aan alle nieuwe dingen te wennen. Alles één voor één, hield hij zichzelf voor. Hij stond tegen een boom, zijn voorhoofd raakte de ruwe schors, zijn handen lagen ineen gestrengeld op zijn hoofd. Zijn ogen gesloten probeerde hij alles in zijn omgeving te leren kennen puur op gehoor en reukzin. Het was teveel informatie voor Storm om in één keer op te nemen dus hij moest constant zijn gedachten verleggen, zijn hartslag controleren voor hij terug informatie opnam uit zijn omgeving. Hij bracht zijn arm naar beneden en keek naar zijn horloge, geen klok, maar zijn hartslag, die was nog steeds rustig. Hij duwde zich af van de boom en wandelde naar een klein beekje, hij hurkte er neer en spette wat water in zijn gezicht. Dat er iemand naderde, had hij gehoord en geroken nog voor het dichtbij genoeg was …