Here it is in my hands, in my veins and overlands [Allison]

Zijn diepblauwe ogen staarden de ruime trainingszaal rond, er was aardig veel veranderd sinds de laatste keer dat hij hier was geweest. Er hingen allerhande nieuwe soorten wapens tegen de muren en er waren zelfs turntoestellen voorzien, al wist hij niet voor wat sommigen dienden. Olivers voorkomen was dag en nacht verschil ten opzichte van gisteren, zijn kaken waren niet meer ruig bestoppeld waardoor hij er onmiddellijk stukken jonger en frisser uit zag. De wallen onder zijn ogen waren er nog steeds, maar de manier waarop hij keek was  alerter, al kon dat ook wel liggen aan het feit dat hij zijn omgeving nauwlettend in de gaten hield. Zijn gespierde lichaam was gehuld in een losse trainingsbroek en onder zijn sweater – een ander, minder versleten exemplaar – droeg hij een strak, zwart tshirt. Kortom, hij was klaar voor wat er hem vandaag te wachten stond, of dat hoopte hij toch.

Zijn voeten droegen hem zenuwpezend van de ene kant van de ruimte naar de andere kant, hij was ruim een halfuur voor het afgesproken tijdstip in de trainingsruimte. Enerzijds omdat hij toch niets anders te doen had, anderzijds omdat hij op was van de zenuwen en niet langer in zijn kleine kamer kon blijven. Hij voelde zich energiek maar tegelijk ook bang, want vandaag was het dé dag. Hij zou zijn mutaties weer opzettelijk gebruiken vandaag en hij kon niet inschatten in hoeverre ze nog ontwikkeld en versterkt waren na al die jaren van niet meer te trainen.

Het werd tijd dat Allison binnen zou komen want hij was er zeker van dat haar aanwezigheid hem gerust zou stellen, zoals ze dat gisteren ook had gedaan. Oliver voelde hoe zijn hart bonsde in zijn keel en het zweet kwam weer op zijn voorhoofd te staan van zich op te jagen. Kort zuchtte hij en liep naar de zijkant van de ruimte, waar bankjes stonden en kapstokken aan de muur hingen. Kort aarzelde hij, maar liet toch zijn handen naar de zoom van zijn sweater gaan en trok het over zijn hoofd uit. Het voelde vreemd aan, met zijn armen ontbloot in een ruimte waar eender wie binnen zou komen, maar hij wou zich erover zetten, ookal was het voor hem een hele stap. Hij kon zijn sweater nog steeds opnieuw aantrekken in geval van nood, stelde hij zichzelf gerust.

Langzaam liet hij zich op het bankje neerzakken, zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd in zijn handen. Ongecontroleerd begon hij op de binnenkant van zijn wang te kauwen. Hij zette zich weer rechter, wat schuiner, met zijn benen opgetrokken, zijn benen vooruitstekend. Wat minuten waren leken uren en maakte zijn zenuwen en adrenaline er niet beter op. Het leek alsof het ervoor zorgde dat zijn energietoevoer nog sneller gebeurde want het voelde alsof er constant iemand met een hamer op zijn schedel beukte. Zijn ogen schoten naar de deur van de trainingsruimte toen die met een krakend geluid openging. Oliver herkende haar onmiddellijk en het voelde alsof er een last van zijn schouders viel. ”Dag Allison.” Zei hij met een vriendelijk glimlach op zijn stramme gezicht. Ze zag er zo anders uit als gisteren, zo vervaarlijk. Maar dat lag waarschijnlijk aan de kledij die ze droeg. Hij stond langzaam recht en voelde de littekens op zijn rug trekken, al zou hij die pijn vandaag zo goed en kwaad als hij kon negeren.

Zijn blik viel onmiddellijk op de pijlenkoker die ze over haar schouder droeg en de boog die lichtjes in haar hand lag, zelfs aan de manier waarop ze hem in rust vast had zag je dat ze er gedreven in was. Maar toen hij vond dat ze te lang zweeg, te lang dan hij van Allison gewoon was, keek hij haar met zijn grote ogen aan. Allison kon kijken, zien, maar nu bleek dat ze ook kon staren. Ze bekeek hem op een manier zoals ze dat nog niet gedaan had en Oliver kreeg een bekropen gevoel. In de war keek hij omlaag, naar zijn borst en armen, waar ook haar blik op gevestigd lag. Was er iets wat hij over het hoofd had gezien? Met een zware frons op zijn voorhoofd, waardoor hij een ongewilde gemene blik op zijn gezicht kreeg, keek hij haar weer aan. Hij stond op het punt om te vragen wat er aan de hand was, maar ze was hem voor. ’Wauw, dit is..” Zijn hoofd hield hij vragend schuin en keek weer naar zijn borst toen ze naar hem wees. ‘Helemaal anders, je ziet er,’ Opnieuw keek hij haar aan, hij voelde zich net een marionettepop die van op en neer moest kijken. Haar samengeknepen blik, hij imiteerde die zonder er al te veel bij na te denken, iets wat hij altijd deed als hij in de war was of zich op zijn ongemak voelde. ‘Ik zou zeggen knap maar ik wil je niet in verlegenheid brengen.’ Oliver opende zijn mond alsof hij iets wilde zeggen en fronste lichtjes hoofdschuddend zijn wenkbrauwen, maar hij bedacht zich op het laatste moment. x Nog nooit had iemand hem knap genoemd en hij wist absoluut niet hoe hij ermee om moest gaan. In plaats daarvan liet hij zijn hand verlegen over zijn gladde kaak strelen en krabde hij aan zijn schouder, terwijl hij er eigenlijk helemaal geen jeuk had…

Het voelde als een opluchting toen ze in beweging kwam en haar boog en pijlenkoker tegen de muur plaatste. ’Heb je er zin in?’ Allisons enthousiasme werkte aanstekelijk en de verlegenheid waarin ze hem net gebracht had viel helemaal van hem af. ”Eerder benieuwd naar wat gaat komen.” vertelde hij met een scheve glimlach de zijn blik weer zachter maakte. ”Heb vannacht beter geslapen als anders.” Kort krabde hij weer aan zijn schouder, een tikje dat hij had als hij lichtjes zenuwachtig was. Hij merkte op dat Allison lichtjes zweette, alsof ze er al een hele trainingssessie op had zitten, hij wierp dan ook een blik achterom, naar haar boog, met de hoop dat ze erover zou vertellen zonder dat hij een vraag moest stellen. Hij wist immers niet wat te vragen, zonder dat het dom zou klinken. Boogschieten was iets waar hij weinig tot niets over wist. Hij keek opnieuw naar haar kleren en toen waar naar dezijne, waarna hij moest grinniken om het feit dat ze allebei volledig in zwart gehuld waren. Daarna bleef hij zwijgzaam naast haar staan, omdat hij absoluut niet wist hoe ze van plan was deze training aan te pakken, of hoe een gewone training in zijn werk liep. Hij voelde zich een echte noob, maar was blij om het feit dat Allison hem dat niet kwalijk nam en zo veel geduld met hem had.

_{|OOC: Kon het niet laten van die .gif erbij te plaatsen hehehe…}

Het was niet nodig geweest dat ze haar excuses aanbood, maar toch appreciiërde hij het en knikte een keer naar haar. Het feit dat ze begon over haar boog maakte veel goed. Geïnteresseerd keek hij haar aan en luisterde, liet zich niet afleiden door haar handen die behendig de handschoenen uittrokken. ‘Mijn laatste mutatie is de gave om nooit te missen.’ Allison leek hem met de minuut meer te fascineren, dat was duidelijk aan de blik op zijn gezicht, het leek alsof zijn onderlip te zwaar was en daardoor zijn mond een beetje ging openhangen. ”Nooit missen?” Hij had al veel mutaties gezien, maar dit. ”Dat maakt van jou het ultieme moordwapen.” sprak hij haar zachtjes toe en kreeg een fonkeling in zijn ogen.

Het deed hem goed om te horen dat Allison ook benieuwd was, al hoopte hij wel dat ze zekerder was dan dat hij zich voelde. ‘Gisteren toe ik naar mijn kamer wandelde had ik nog steeds je energie, ik kon het sturen naar mijn handen, ze lichtte op, letterlijk.’ Niet begrijpelijk keek Oliver haar aan, had ze nu werkelijk iets bereikt met zíjn mutatie waar hij niet eens weet van had? Alsof hij het niet kon geloven staarde hij naar zijn eigen handen die aan de binnenkant als een bijenkorf in actie voelde. Op haar volgende vraag had hij niet geantwoord, hij het hem niet eens gehoord, zo was hij er van overdonderd dat zij nu al verder als hem stond, en ze had nog meer twee maal zijn mutatie overgenomen. Aan zijn manier van doen was dus ook overduidelijk dat hij niet in staat was om zijn energie naar bepaalde plaatsen in zijn lichaam te sturen. De energie lag  gecentreerd in zijn handen, maar het echt beheersen deed hij verre van. Hij schrok als het ware op uit zijn gedachten toen ze haar hand voor hem hield zoals ze dat gisteren ook had gedaan en hij wist dat ze op die manier toegang tot zijn mutatie vroeg. Soepel liet hij zijn hand op dezelfde hoogte als die van haar komen, en met een simpele tik van zijn wijsvinger, in het midden van haar handpalm, gaf hij zijn krachten door in haar lichaam. Een zucht van opluchting rolde weer over zijn lippen en de pijnlijke grijns die instant op zijn gezicht stond, verdween weer. Hij keek kort naar haar ogen die wit wegtrokken, zoals ze deed als ze zijn mutatie overnam. Allison was echt een geschenk van de goden.

‘Het enige wat je doet als je iemand aan raakt is je energie door geven, maar voor een ander is die te groot om te absorberen. Wat als je leert je energie doseren, in staaltjes door geeft om het maar zo te zeggen.’ Het klonk allemaal heel logisch wat ze zei en hij besefte dat ze gelijk kon hebben. Als hij anderen aanraakte, stroomde er waarschijnlijk een ongecontroleerde hoeveelheid energie over in hun lichaam, een hoeveelheid energie die hen gewoon vermorzelde als het ware. ”Misschien moeten we kleinschalig beginnen.” mompelde hij en streek met zijn ene hand over zijn andere en omgekeerd. ”Nu kan ik gemakkelijk zestig kilo per arm heffen.” Oliver zocht naar een vergelijking om te maken, en zijn fitness was het enige wat hij kon bedenken. Fitnessen was dan ook lang het enige wat hij had gedaan. ”Maar ik ben met veel minder moeten starten.” Nu hij over zijn armen aan het spreken was werd hij ongemakkelijk en wist hij niet meer waar hij ze moest houden, wat voor een best grappig tafereel zorgde. Argh, wat had hij graag zijn sweater weer aangehad. ”Misschien is het als een spier, die je moet trainen voordat je er echt werk mee kan verrichten.” Hij keek Allison schouderophalend aan, hopende dat hij haar begreep. Hij had in ieder geval zijn best gedaan om zo goed mogelijk duidelijk te maken wat hij bedoelde. Zijn woorden klonken zo simpel tegenover de dingen die zij zei, waardoor hij zich op sommige momenten bijna ongeschoold voelde. Hij vond het vreselijk om zo op haar over te komen.  

‘Ik heb duidelijk niet zo goed geslapen als jou, heb er een hele nacht over liggen denken.’ Onmiddellijk kreeg zijn voorhoofd weer een diepe frons. ”Ik wil niet dat je om mijn problemen wakker ligt.” bromde hij en haalde een hand door zijn haren terwijl zijn lippen een trieste houding aannamen. ”Je hebt nu al meer voor me gedaan dan ooit iemand..” Hij slikte en dacht aan Rosalie, maar pikte onmiddellijk verder in op zijn onafgemaakte zin waarbij hij het woord waarmee hij geëindigd was nog eens herhaalde en extra benadrukte. ..iémand voor mij gedaan heeft.” Hij moest denken aan hun eerste ontmoeting, aan de vergelijking die ze met de sterren had gemaakt en een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen. ”Je laat me stralen Allison.” Zij had haar handen kunnen laten oplichten toen ze zijn mutatie had overgenomen, misschien kon ze hem nu figuurlijk én letterlijk laten stralen.

_{|OOC: Zal ik doeeeeeeen}

De manier waarop ze het toegaf dat ze misschien wel het ultieme moordwapen was deed een denkbeeldige krop in zijn keel verschijnen waardoor hij verwoed een poging deed om het weer af te slikken. Het was misschien geen slimme zet van hem geweest om het aan te halen en er daarna nog een glimlach bij aan te pas te laten komen. ’Zo kun je het inderdaad zien.’ Oliver besefte dat dit iets was wat dieper bij haar lag, dat dit iets was waar meer dan enkel een -‘zo kun je het inderdaad zien’- achter zat. En zijn vermoedens werden bevestigd door het volgende dat Allison zij. ‘Er is veel dat je niet over me weet Oliver.’ Hij knikte begripvol en keek haar met een zekere rust in zijn ogen aan. De manier waarop ze haar hand door de lucht zwaaide negeerde hij, het was aan haar om te beslissen wanneer en in welke situatie ze het hem wilde vertellen. Ieder had zijn eigen geheimen en verhalen, zijn eigen geschiedenis. Ze herhaalde hetgeen ze al gezegd had, maar ditkeer met een glimlach op haar gezicht en een blik die vol vastberadenheid stond. Eenmaal knikte Oliver, terwijl hij een van zijn mondhoeken ook omhoog trok om op haar glimlach te antwoorden. Als ze erover wou vertellen, dan zou hij er zijn om naar haar te luisteren.

‘Net als alle andere dingen moet je dit ook trainen. Het zal langzaam gaan, maar langzaam is beter dan helemaal niet vooruitkomen, niet?’ Hij knikte en zijn ogen volgden aandachtig haar handen die ze naar boven richtte, dat ze terwijl haar ogen sloot had hij net eens gemerkt, zo was hij gefocust op haar handen. Alsof het magie was begonnen haar handen op te lichten. Het was niet het licht dat je zag als je een nachtlampje aanknipte, het was eerder een soort van oranje, gele gloed die in haar handpalmen zichtbaar was. Oliver voelde dat Allison hem aankeek, maar hij keek niet terug, zijn ogen bleven als het ware vastkleven aan haar handen, terwijl zijn mond weer lichtjes openhing. Heel voorzichtig bracht hij zijn hoofd dichterbij en zag hoe er beweging was in de gloed, alsof je de energie letterlijk onder haar huis zag stromen. ‘Wat bij mijn mutatie komt is dat ik het meteen onder controle heb en er alles meteen van ken. Dat maakt het voor mij nu mogelijk om er goed mee te werken.’ Het was pas vanaf het moment dat ze de energie weer over haar lichaam verdeelde en de gloed verdween, dat Oliver haar weer aan kon kijken. ”Ik wist niet eens dat dat mogelijk was.” Zei hij schouderophalend en beet op de binnenkant van zijn wang. ”Wie weet tot wat ik nog in staat ben.” Hij zei het half fluisterend, eerder tegen zichzelf bedoeld dan tegen Allison. Hij snoof zachtjes, hij wilde inderdaad niet weten wat er gebeurde als er op die manier iemand aangeraakt werd, al kon hij zich er wel iets bij voorstellen.

Ze wees hem aan en weer keek hij naar zijn borst, de plaats waar ze dus naartoe wees. Hoofdschuddend keek hij omhoog en ademde zwaar uit, bijna zuchtend. Wanneer ging hij nu eens leren dat ze naar hem in het algemeen wees, en niet specifiek naar zijn borstkas, t-shirt of dergelijke. ‘Ik denk het belangrijkste, iets dat je gelijk wanneer op de dag kan doen, is je energie leren sturen.’   Het was duidelijk aan zijn gezicht te zien dat hij langer als een normaal persoon moest nadenken over wat ze net gezegd had, en hij was dankbaar dat ze wachtte met haar uitleg te vervolgen. ‘Later kun je het misschien over zetten op iets zodat het de pijn weg neemt.’ Nog steeds met die bedenkelijk frons op zijn voorhoofd knikte hij. ”Misschien is het mogelijk om over te laten gaan in een wapen.” Zijn ogen gleden over de muren van de trainingsruimte, waar een enorme variatie van wapens tegen hing. ”Of het ergens in opslaan.”

Allison vertelde dat het niet enkel zijn problemen waren die haar ’s nachts wakker hielden, maar toch voelde Oliver er zich niet goed bij. Zij deed er alles aan om hem te helpen en het enige dat hij deed was het haar moeilijker maken. Niet wetende wat te doen wreef hij over zijn kaken, die vreemd genoeg geen weerstand meer boden als hij dat deed. Misschien ging hij toch maar terug zijn stoppels laten staan, maar dit keer zou hij ze wel onderhouden. ‘Weet dat ik het graag doe.’ Met een kleine glimlach keek hij haar aan, nog steeds die warme, dankbare blik in zijn ogen. Op het moment dat ze hem een zacht schouderklopje gaf schrok hij op, maar werd tegelijk ook weer overwelmd door het zalige gevoel van zijn energie die uit zijn lichaam vloeide. ”Volgens mij ga ik nooit gewoon raken aan het gevoel van aanrakingen.” sprak hij haar met een blije ondertoon toe en streek over zijn schouder op de plaats waar ze hem net had aangeraakt. Hij had er zelfs kippenvel van op zijn armen gekregen. Een stralende glimlach sierde zijn lippen voor hij zich omdraaide en haar achterna wandelde, dieper de trainingsruimte in. x Nu ging het echt beginnen…

‘Opslaan zou handig zijn, Op een vreemde manier was hij blij dat ze bij zijn bedenkingen een fronsend gezicht opzette, voor hem betekende dat dat hij iets nieuw had aangehaald, iets waar ze nog niet over had nagedacht. Het voelde alsof hij zelf ook zijn ‘steentje’ bijdroeg en niet alles op haar schouders terecht kwam. Oliver keek haar na toen ze haar pijlenkoker en boog ging halen en was benieuwd wat ze ermee van plan was. ‘Als ik dit kan, dan moet jij het zeker kunnen. Haar blik sprak boekdelen en Oliver voelde hoe er een vreemde kriebel in zijn buik opwelde. De manier waarop ze het wapen hanteerde, dat sprak ook boekdelen. Alles verliep zo soepel en ze moest over geen enkele handeling nadenken. Betalen ze de schade hier zelf?’ Oliver snoof half lachend en keek naar haar handen, waarmee ze de boog opspande en richtte op de dummy die verderop stond. Haar handen lichtte op en zijn ogen werden weer groter, het was ongelooflijk wat hij hier allemaal te zien kreeg, en dan te bedenken dat hij gisteren op ditzelfde tijdstip in zijn eentje op zijn kamer zijn zorgen zat weg te drinken.

De pijl schoot weg en maakte een zacht, bijna sissend geluid terwijl het door de lucht vloog. Met een doffe slag kwam het in het midden van de borst van de dummy terecht en Oliver keek met een blij gezicht terug naar Allison. Ze miste werkelijk op geen haar na. Maar de lach verdween van zijn gezicht toen hij zag dat ze bedenkelijk keek en een nieuwe pijl op haar boog plaatste, het was overduidelijk dat ze niet blij was met het resultaat. Ze wilde iets anders bereiken en Oliver vond het geweldig om te zien hoe gedreven ze was in hetgeen ze deed.  Haar tweede poging was anders, in de plaats van dat enkel haar handen die oranje gele gloed kregen, leek die ook over te gaan in de pijl, die daarmee ook zachtjes oplichtte. Olivers ogen stonden wagenwijd open en hij kon niet geloven wat hij zag, maar dat was nog niets in vergelijking met hetgeen dat volgde. De pijl schoot weg met een ongekende snelheid en Olivers ogen konden hem bijna niet bijhouden. Het enige wat hij zag was een fluoriserende gloed die als een soort staart achter de pijl aanvloog. Het was uiteraard de pijl zelf, maar door de hoge snelheid was het enkel een waas wat Oliver kon zien. De pijl vloog dwars door de dummy heen en bleef in de muur erachter steken. Ongelovig zette hij zijn handen tegen zijn hoofd en keek naar Allison, wiens reactie nog feller was als die van Oliver. ‘O my god. Ze begon op en neer te springen en liep naar de dummy toe. Op een drafje volgde Oliver haar en hij kon zijn ogen niet geloven. De pijl had de dummy doorboord alsof het niets was en op de een of andere manier had het ervoor gezorgd dat het nasmeulde. Heel voorzichtig liet hij een vinger over de smeulende rand van het gat gaan, maar trok zijn hand snel terug en blies op zijn vinger. ”Het is heet.” zei hij met een frons op zijn gezicht. ”Verbrand.” Allison deed een poging om de pijl uit de muur te trekken en Oliver moest een zachte lach onderdrukken. ‘Wauw, Oliver, dit is groots, dit moet jij ook kunnen, al zitten we hier iedere dag.’ Hij grijnsde naar haar, in zijn ogen stond duidelijk af te lezen dat hij ook enthousiast was, alleen durfde hij het nog niet goed te tonen.


Hij schrok even op toen ze hem bij zijn naakte elleboog vastgreep en hem bijna meesleurde naar een andere, niet verbrandde dummy. Oliver moest toegeven dat ze aardig wat kracht bezat, iets wat hij niet van haar verwacht had. Hij keek opzij, naar Allison, die hem vlak voor een dummy had gezet en duidelijk probeerde om haar enthousiasme te temperen. ‘Probeer het, probeer je energie te centreren en leg je hand dan op de dummy, het zou iets moeten veranderen.’ Oliver slikte en de zenuwen begonnen weer op te spelen, dit was het moment waarop hij moest presteren, of op zijn minst toch een poging moest ondernemen. Zijn diepblauwe ogen stonden op de dummy voor hem gericht, wat hij eigenlijk maar een gek ding vond. Het was enkel een romp met een hoofd op, armen of benen waren niet aanwezig. Het was duidelijk hoorbaar hoe hij probeerde om zijn ademhaling te reguleren en een goede focus zocht.


Heel langzaam hield hij zijn handen voor zijn onderbuik en draaide ze met de handpalm naar boven zodat hij duidelijk kon zien als er iets veranderde. Oliver sloot zijn ogen en probeerde om zich extra bewust te worden van alle energie die als een tornado door de binnenkant van zijn lichaam raasde. Hij wist niet hoe hij het klaar zou moeten spelen, het was niet een knopje dat je indrukte, het was meer iets onbewust, als een spier in zijn lichaam die hij nog niet ontdekt had. Maar net op dat moment voelde hij een verandering optreden en opende hij verrast zijn ogen. Het leek alsof de druk op zijn hoofd afnam en langzaam afzakte naar zijn hals, zijn brede schouders, zijn bovenarmen, onderarmen… En toen voelde hij het. Een vreemd, kietelend gevoel liep over zijn handpalm, alsof er honderden dunne sliertjes tegen de binnenkant van zijn hand drukte. Heel langzaam kreeg zijn handpalm een andere kleur, werd die lichter, bijna doorschijnend, totdat er opeens dezelfde oranje, gele gloed op kwam te staan die hij ook bij Allison had gezien. Een heuglijke lach borrelde bij hem op en de gloed verdween zo snel als hij ook gekomen was. ”Zag je dat?” sprak hij luid, vol ongeloof en staarde nog steeds naar de binnenkant van zijn handen die nu weer een normale kleur hadden. ”Allison, ze lichtte op.” Hij keek haar met een lach aan die ze nog niet eerder bij hem te zien had gekregen.

Hij had altijd gedacht dat zijn mutatie ‘touch of pain’ was, maar het was iets veel groter, iets veel omvangrijker als dat. Het was iets dat niet op één dag helemaal duidelijk zou zijn. Voor het eerst in lange tijd voelde Oliver zich krachtig, hij begon stilaan te beseffen dat hij meer kon dan enkel mensen ongecontroleerd pijn doen. Misschien kon hij ze ook wel beschermen in tijden van nood. Kort knipperde hij met zijn ogen, hij liep te hard van stapel. De toekomst was iets waar hij op dit moment niet mee bezig moest zijn. Oliver deed het nogmaals, sloot kort zijn ogen, concentreerde zich en liet zijn handen oplichten op een manier waarvan hij zelf niet goed wist hoe hij het deed. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en strekte zijn rechterhand voor zich uit. Met een lichte druk plaatste hij het op de borst van de dummy en moest een stap voorwaarts zetten om zijn evenwicht te bewaren. Zijn hand was tot aan zijn pols in de dummy zijn borst gezakt en toen hij verschrokken zijn hand terugtrok zag hij dat het een gat had achtergelaten, een gat in de vorm van zijn hand, ook met smeulende randen zoals het gat van Allisons pijl ook had gehad. Hij had de dummy deels doen wegsmelten, wat wilde zeggen dat de enorme massa energie ervoor zorgde dat er een soort hitte ontstond. Zijn handen waren weer ‘normaal’ geworden en hij keek met grote, ongelovige ogen Allison aan. Oliver was sprakeloos, dit was het meeste wat hij in de afgelopen zeven jaar had bereikt. ”Het is me gelukt.” fluisterde hij en veegde zijn handen af aan zijn broek terwijl hij nogmaals naar de dummy keek. Hij was even het noorden kwijt.

Hij keek haar na toen ze naar de dummy stapte en haar vinger in het gat liet zinken terwijl ze het ding inspecteerde. ‘Oke, gevoelige vraag, maar dit,’ Met die woorden steeg Olivers hartslag onmiddellijk zodat hij zijn hart in zijn keel voelde bonken. Ergens had hij deze vraag voelen aankomen, het was immers Allisons volste recht om te weten wat er nu net met personen gebeurde die hij aanraakte, ofja, personen die hem aanraakte eigenlijk. In de afgelopen zeven jaar had Oliver nooit iemand uit eigen initiatief aangeraakt, behalve Allison dan. 'Wat gebeurd er als je het bij mensen doet? Ze smelten toch niet?’ Heel voorzichtig schudden Oliver zijn hoofd. ”Nee.” zei hij zachtjes en liet zijn hand ook even over de dummy strijken en voelde het materiaal onder zijn vingertoppen, een soort van rubber, maar dan steviger. ”Meestal vallen ze onmiddellijk flauw, omdat hun lichaam de energie niet aankan.” Hij dacht terug aan zijn voorval met Valicity. ”Volgens mij heeft het te maken met welk ‘materiaal’ ik aanraak.” Zijn blik vestigde hij op de dummy, waar hij ook Allisons hand zag liggen. ”Mensen kunnen energie absorberen, dus het zet zich niet om in hitte. Deze dummy kan niets absorberen, dus de energie zet zichzelf om in hitte, om toch verbruikt te kunnen worden.” Hij schudde zijn hoofd en keek Allison recht aan. ”Maar dat is maar een theorie die ik hier en nu opmaak.”

Een kleine zucht rolde over zijn lippen en hij streek met zijn hand door zijn haar terwijl hij nadacht. Nu hij toch aan het vertellen was kon hij er ook evengoed verder op ingaan... ”Enkele maanden geleden heb ik een ongeval gehad, ik verloor de controle over mijn zwaartekracht en heb een paar lelijke vallen gemaakt.” Hij gebaarde met zijn duim over zijn schouder, naar zijn rug die nog vol traaggenezende wonden stond. Ook zijn andere mutatie had hij allesbehalve onder controle. ”Ik was aan het sterven aan mijn verwondingen, totdat er per toeval een meisje me vond.” Hij slikte kort en probeerde Allison te blijven aankijken terwijl hij vertelde. ”Ze wist niet van mijn mutaties, dus ze raakte me aan en mijn mutatie in combinatie met die van haar gaf een vreemde reactie.” Oliver sloot zijn ogen en walgde van zichzelf, hij herinnerde het zich als de dag van gisteren, de manier waarop hij had genoten van de pijn die aan zijn lichaam ontsnapte en in het hare overvloeide. Verwoed schudde hij zijn hoofd en keek Allison weer aan, zijn ogen waren waterig maar hij deed het snel weer verdwijnen. ”Zij had een soort slagenmutatie en terwijl haar handen op mijn lichaam lagen, kwam heel haar vel los.” Oliver klemde zijn kaken op elkaar en kon van het ene op het andere moment niet meer verder vertellen. Het lag hem echt te gevoelig en verder gaan zou hem alleen meer kwellen. Het lag niet aan Allison, het lag volledig aan hemzelf, maar hij wist gewoon dat ze het hem niet kwalijk zou nemen, alleen al door het feit dat ze hem de keuze had gegeven om erover te praten of niet. Hij had voor de eerste optie gekozen maar het was hem niet helemaal gelukt, al had hij wel veel verteld voor zijn eigen doen.

De nieuwe handelingen die Oliver had kunnen stellen zorgden voor een gevoel van onoverwinnelijkheid, van een blijheid die hij lang niet meer gevoeld had en voor motivatie om alsmaar verder te gaan. Allison had hem bewezen dat hij werkelijk dingen kon en onder controle kon houden en het gevoel dat dat teweeg bracht bij hem.. Hij wist gewoon niet hoe hij die euforie expressief kon uiten, maar hij merkte wel aan Allison dat ze zijn blijdschap meevoelde, net zoals ze alle spanning had meegevoeld toen hij de dummy onder zijn hand liet wegsmelten alsof het niets was. ‘Hoe voelt het?’ Zijn ogen fonkelden toen hij haar aankeek en zijn handen aan haar toonde zoals een kleuter zijn tekening aan zijn mama zou tonen. ”Het.. Het tintelt een beetje, maar op een leuke manier.” En toen fronste hij zijn voorhoofd en plaatste zijn wijsvinger tegen de zijkant van zijn hoofd terwijl hij een bedenkelijke blik opzette. ”En de druk is weg.” Zijn bedenkelijke blik maakte weer plaats voor een blije grijns. ”Ik voel geen pijn meer.” Zijn blik viel nog eens op de half weggesmolten dummy en hij besefte dat het kwam doordat hij energie verbruikt had in plaats van opgeslagen.

‘De school zal het beklagen dat jij me heb gevonden onder de sterren.’ Hij moest ook grinniken en bleef haar blik vasthouden zonder iets te zeggen terwijl hij voorzichtig een kleine glimlach op zijn gezicht toverde. x ‘Dit is geweldig, dit is,’ Oliver voelde een vreemd gevoel in zijn buik toen hij Allison zo lang aankeek, het was alsof alles wat hij momenteel had hier recht voor zijn neus stond. Kort probeerde hij zich in te beelden wat hij op dit moment aan het doen zou zijn as hij haar niet gehad had. Het enige waar hij aan kon denken was alcohol, zijn kamer en zijn sombere gedachten. Vlug probeerde hij die gedachten van zich af te zetten en zich weer vast te klampen aan het hier en nu, aan de overwelemende gevoelens die hij in geen jaren gevoeld had, aan de prestaties die hij vandaag al bereikt had en aan Allison. ”Dit is meer dan ik ooit had durven wensen…” vulde hij haar onafgemaakte zin aan en voelde zich plots te verlegen om haar nog langer in de ogen aan te kijken. Hij hoopte dat ze snel met een nieuw idee of voorstel zou afkomen voordat hij zich ongemakkelijk zou beginnen voelen.

Een gevoel van voldoening vulde zijn lichaam toen ze knikte en vertelde dat ze zijn theorie begreep, het voelde voor hem bijna als een opluchting dat hij niets doms of onrealistisch had gezegd en zich even een gelijke voelde in de zoektocht naar antwoorden. Al voelde hetgeen hij hier vandaag verzet had wel enorm onrealistisch aan, dit was de grootste stap die hij in jaren gezet had en het voelde voor hem als een nieuwe wereld die openging, al wist hij van zichzelf dat hij zijn verleden nooit achter zich zou kunnen laten en dat de slechte herinneringen altijd pijn zouden blijven doen. ’ Ik denk dat we het gewoon moeten testen, het is een oefening en we leren eruit.’ Een korte glimlach kwam op zijn gezicht te staan, hij maakte uit Allisons woorden op dat ze nog veel tijd hier in de trainingsruimte zouden besteden, dit was niet iets wat op een, twee, drie tot stand zou komen. Oliver staarde naar zijn handen toen ze zei dat het niets perse uit zijn handen moest komen en hij balde ze tot vuisten, hij kon er niet aan doen maar het maakte hem ongelooflijk nieuwsgierig. Waar zouden in godsnaam zijn grenzen liggen?

Haar slanke vingers probeerde zachtjes zijn gespierde onderarm te ontsluiten en hij kon een klein zuchtje van opluchting niet onderdrukken. Net zoals haar had dat twee redenen gehad. Oliver kon haar aanraken zonder te pijnigen en onrechtstreeks had het voor haar ook voordelen wanneer ze zijn mutatie over nam en zo meteen een stuk krachtiger werd. Daarnaast ook omdat hij zich veilig voelde in haar handen, Oliver durfde zich open te stellen in haar aanwezigheid, hij durfde zich te laten helpen door haar. Het communiceren verliep allemaal nog niet zo soepel als het zou moeten, maar hij had meer als ooit het gevoel dat hij werkelijk zichzelf kon zijn. Hij was blij dat ze hem geen extra vragen stelde, maar hem gewoon begreep en er voor hem was. Met een laatste kneepje in zijn onderarm nam ze weer afstand en Oliver liet zijn ogen kort in die van haar rusten terwijl hij besefte dat het aangename, warme gevoel in zijn borst werd veroorzaakt doordat zij hier in zijn aanwezigheid was.

‘Nu weet je waar je moet zijn als het even te veel word.’ Hij grinnikte half verlegen en liet zijn hand over de achterkant van zijn hals glijden, hij was enorm opgelucht dat hij dit bereikt had. Dit was werkelijk een vooruitgang in zijn leven, de chronische pijn die hij zou kunnen dempen. Diezelfde hand die over zijn hals had gestreken, liet hij nu over zijn voorhoofd gaan en hij drukte kort op zijn slaap, hij voelde zich levendig, alsof hij urén met dit zou kunnen doorgaan. Het was toen dat hij merkte dat Allison haar blik aan hem vast had gekluisterd, maar op een manier waardoor het warme gevoel in zijn lichaam nog feller werd. Haar blik was zo intens dat hij zich erin liet meeslepen, alsof hij elk moment kon verdrinken in haar bruine ogen, alsof hij uren naar haar knap gezichtje kon blijven staren. Hij had zich nooit geïnteresseerd in meisjes, omdat hij er gewoon niet toe in staat was wetende welke schade hij hen zou kunnen toebrengen, maar nu, met Allison… Oliver had niet terug kunnen glimlachen, in plaats daarvan had hij naar haar gekeken zoals een dief naar de grootste diamant ter wereld zou hebben gestaard. De woorden die ze sprak hoorde hij amper, maar hij voelde wel hoe de aanraking van haar vinger op zijn gespierde borst zijn hart bijna uit zijn lichaam deed springen. Langzaam kleurde zijn fel afgetekende kaken rood en kort had hij spijt dat hij zijn baard niet had laten staan.

Ook de rest van haar woorden klonken als een waas, en het was pas vanaf het moment dat haar stem weer enthousiaster werd dat hij verwoed met zijn ogen knipperde om wakker te worden uit zijn dagdroom. ’Probeer het zoveel mogelijk te sturen, met je lichaam, met je geest. Het doseren zal moeilijker zijn denk ik maar ik denk dat als je oefent je binnenkort wel wat energie op een positieve manier kan door geven. Het hoeft niet allemaal slecht te zijn.’ Aan de manier waarop hij knikte was duidelijk te zien dat hij maar half begreep wat ze had bedoeld, maar hij fronste kort zijn voorhoofd en was vanaf het volgende moment weer heel aandachtig. Hij vloekte in zichzelf, niet begrijpend wat er met hem aan het gebeuren was.

Hij moest zachtjes lachen toen ze de dummy als het ware omhelsde alsof het een vriend van haar was en Oliver moest opnieuw denken aan de manier waarop hij de dummy nu zou kunnen toetakelen. ‘Dit, word je nieuwe beste vriend.’ Hij trok kort een wenkbrauw op en keek haar met een frons aan. ”Ik zou vrienden nooit pijn doen.” Hij streek over zijn kaak en keek de dummy aan met een zware uitdrukking op zijn gezicht, maar begreep toen dat Allison het op een andere manier bedoeld had en hij probeerde zich te herpakken. ”Maar hij is natuurlijk een nepvriend.” Zijn blik werd weer stukken milder en hij keek haar opnieuw aan, maar durfde de blik niet zo lang aan te houden als daarnet, hij wilde niet verkeerd overkomen, al wist hij zelf niet goed op welke manier het zou overkomen bij haar moest hij het wel doen. Allison was nu zijn enige en daarmee ook beste vriend. Vriendin…

Er sprong een idee in zijn gedachten en op zijn gezicht kwam een uitdagende maar tegelijkertijd ook aarzelende blik te staan. ”Ik wil iets proberen.” Hij begon te wandelen richting de muur van de trainingszaal en wierp even een blik achterom om te kijken of Allison volgde. ”Nu mijn energie gematigd is, wil dat zeggen dat ik mijn andere mutatie ook gemakkelijker onder controle kan houden.” In zijn ogen stond een zekere fonkeling en hij keek weer naar de muur, die nu nog maar enkele meters van hem verwijderd was. Hij sloot kort zijn ogen om zich te focussen, te focussen op de muur die voor hem oprees. Eenmaal ademde hij in en voelde een kracht in zijn buik opborrelen, net achter zijn navel, alsof er een onzichtbaar touw aan was vastgemaakt, die hem naar de aarde toetrok. Maar toen voelde hij hoe de kracht in plaats van naar beneden, op de muur voor hem werd gericht, en vanaf het moment dat hij bijna tegen de muur aanliep, kon hij door een klein opstapje te maken, tegen de muur die net nog voor hem had gestaan, oplopen. De wereld was voor hem 90° gedraaid. Langzaam kwam hij tot stilstand en richtte zijn blik naar Allison, die nog steeds op de begane grond stond, terwijl hij gemakkelijker als spiderman tegen de muur bleef ‘kleven’. Een aanstekelijke lach van opwinding borrelde op uit zijn keel en hij spreidde zijn armen kort, alsof hij vloog. Daarna stak hij uitnodigend zijn hand uit naar Allison en glimlachte geruststellend. Hij voelde hoe hij deze mutatie beheerste, hoe gemakkelijk het ging, doordat de energie in zijn lichaam niet op springen stond. ”Wil je proberen?”

Oliver begon meer en meer te beseffen hoeveel verschillende wendingen zijn leven kom nemen nu Allison hem zoveel mogelijkheden had gegeven. Hij zou misschien eindelijk durven om zijn droom van motorcross in vervulling te laten gaan, of hij zou misschien ooit een hond kunnen aaien. Hij zou er misschien zelfs eentje voor zichzelf kunnen nemen. Hij zag het helemaal voor zich, zijn avonden zouden niet meer eenzaam zijn in zijn kleine kamertje, hij zou gezelschap hebben, iemand die naar hem luisterde als hij iets te vertellen had, maar zelf nooit een gesprek zou starten. Al vroeg hij zich wel af hoe het zou gaan met contact leggen met nieuwe, vreemde mensen. Die gedachten maakte hem onzeker en hij probeerde ze langs hem neer te zetten. Oliver betrapte zichzelf erop dat hij weer te fel aan het dromen was, te fel aan de toekomst dacht. De toekomst lag nog ver, hij moest het eerst hier en nu allemaal op een rij krijgen voordat hij verdere stappen kon ondernemen. Maar hij had eindelijk realistische dingen om  naar te verlangen. Eindelijk…

De manier waarop ze het zei… ”Dat weet ik.” Het deed een vreemde rilling door Olivers lichaam gaan. Hij geloofde dat ze het wist, net zoals ze zoveel andere dingen van hem wist of aanvoelde. Allison kon zijn lichaam en zijn houding lezen als een boek en dat zorgde voor een vreemd, maar tegelijk ook een aangenaam gevoel bij Oliver. Ze wist precies waar zijn grenzen lagen, welke vragen ze hem kon stellen en op welke manier. ”Hij zal je helpen, nep of niet.” Oliver grinnikte en keek naar Allison die haar knuffelsessie met de dummy afsloot. 'Al zou ik vaker eens in het bos gaan oefenen, ik weet niet hoeveel nepvrienden ze maandelijks mogen aankopen.’ Zijn gezicht vertrok een beetje en met een geschrokken blik keek hij haar aan. Het bos.. Hij slikte kort en dacht aan de buitenlucht, waarin hij letterlijk kon verdwalen en te pletter kon storten. ”Voorlopig blijf ik liever binnen.” Mompelde hij standvastig, niet van plan om van gedachte te veranderen. Voor de buitenlucht was hij nog niet klaar, toch zeker niet voor langere tijd. Maar het deed hem ook denken aan iets, iets dat hij kon proberen…

En dat idee was zijn andere mutatie uittesten. Het idee dat hij had maakte Allison nieuwsgierig en liet bij Oliver een onwillekeurige glimlach op zijn gezicht verschijnen. ‘Het ene houdt het andere uit evenwicht? Is het zo, dat als je het ene niet onder controle hebt, het andere ook niet?’ Hij knikte met een opgetrokken wenkbrauw. Yet again had ze er op de juiste manier over nagedacht en had ze de theorie die erachter zat juist uitgedokterd. Hoe deed ze het toch. ”Als mijn energiepeil te hoog is, en ik het vrijuit laat gaan door het te gebruiken, dan neemt de energie het van me over.” Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek kort naar zijn voeten terwijl hij nadacht, hij had weer een vreemde vergelijking om te maken en hij ging het erop wagen. ”Energie bij normale mensen werkt als een dam. Er is een hele hoop energie, die gematigd vrijuit kan gaan, zoals het water van een dam dat wegloopt.” Hij beet op de binnenkant van zijn wang en deed een schietgebedje in de hoop dat Allison hem zou begrijpen. ”De muren van míjn dam zijn dubbel, misschien driedubbel zo hoog. Ik kan veel meer water opslaan als anderen. Maar soms, als ik een beetje energie vrijuit laat, ziet de rest van mijn energie dat als een teken, en doen ze de dam breken waardoor alles in een keer ontsnapt.” Hij haalde de termen van zijn vergelijking een beetje door elkaar, hij verwisselde water met energie en omgekeerd. Maar toch keek hij met een hoopvolle blik naar Allison nadat hij zijn uitleg had gedaan.

Oliver moest zachtjes lachen toe hij haar opengevallen mond en haar kwartgeslagen hoofd zag als reactie op zijn zwaartekrachtpunt dat hij verlegde en daardoor zonder enige moeite verticaal tegen de muur op kon lopen. ”Ooit heb ik erdoor kunnen vliegen.” Zei hij terwijl hij zijn lip bedenkelijk scheef trok en dacht aan de lelijke val die hij toen gemaakt had. ”Maar dat wil ik liever niet meer proberen.” Hij glimlachte zwakjes naar Allison. Het bleef moeilijk om over zijn ongelukken te vertellen. Ze hadden hem niet enkel fysieke littekens nagelaten, maar evenzeer mentale, en Oliver had het gevoel dat zijn fysieke littekens sneller vervaagde. ”Ik kan ook enorme snelheden behalen als ik loop.” zei hij met een verlegen schouderophaaltje. Hij vond het moeilijk om te praten over dingen die hij kon. Hij voelde zich dan als iemand die stoefte, en daar kon hij absoluut niet tegen, ookal was hij dat allesbehalve.

De manier waarop ze ‘echt’ zei klonk eerst alsof ze hem niet geloofde, maar waarom zou hij haar iets aanbieden als hij het eigenlijk niet wilde geven? En toen begreep hij het weer, Allison vroeg het hem omdat ze verrast was door zijn aanbod, omdat ze enthousiast was om het te proberen. ”Echt.” zei hij met een bevestigend knikje en voelde hoe ze haar hand in die van hem leggen, waarna hij haar heel zachtjes omsloot. Heel voorzichtig hield hij haar hand vast, ergens bezorgd dat ze toch om de een of andere manier niet in staat zou zijn om op de muur te lopen en weer naar omlaag zou vallen. In dat geval zou hij haar op zijn mist kunnen tegenhouden zodat ze zich niet zou bezeren. Maar dat was niet het geval geweest, Allison had zijn mutatie perfect overgenomen en stond nu luidop langs hem te lachen terwijl hun wereld een kwartslag gedraaid was. Haar haren vielen zelfs niet naar ‘beneden’ zogezegd, maar bleven gewoon hangen zoals ze ook hingen toen ze op de grond stonden. Het ging tegen alle bestaande wetten van de fysica in, maar het was toch mogelijk, te danken aan Olivers mutatie.

Hij voelde hoe Allison kracht uitoefende op zijn hand en zijn vingers tegen elkaar plette, maar hij gaf geen kik. Ergens moest hij zichzelf toegeven dat het een fijn gevoel was, huid op huid. Heel zachtjes, bijna onvoelbaar kneep hij terug, al was dat ook voor niets écht nodig geweest. ‘Dus technisch gezien zou je op de maan kunnen wandelen zonder grote passen, ja?’ Wát? Oliver keek haar niet begrijpend aan en opende heel kort zijn mond om iets te zeggen, maar hij wist niet goed wat. x In plaats daarvan krabde hij bedenkelijk aan zijn schouder. ”Misschien?” Hij haalde zijn schouders op en het klonk meer dan een vraag dan als een bevestiging aangezien hij zelf niet goed begreep hoe zoiets ooit mogelijk zou zijn. ”Je bent veel met het sterrenstelsel bezig.” merkte hij met een scheve grijns op en liet langzaam haar hand los.

Oliver boog lichtjes door zijn knieën en drukte zichzelf af tegen de muur, waardoor hij eigenlijk omhoog sprong. Terwijl hij dat deed veranderde hij zijn aantrekkingspunt en voelde een bekende ruk achter zijn navel, die hem deze keer naar het plafond toe trok in plaats van de muur, waar Allison nog steeds naar hem stond te grijnzen. Hij kwam met een zachte plof neer op het plafond en wapperde even met zijn voet om een vergeten spinnenweb af te schudden. ”Bah..” bromde hij en trok een vies gezicht. Een normaal persoon was kotsmisselijk geworden als die zo ondersteboven tegen het plafond hing, maar daar had Oliver, en dus ook Allison geen last van. Zijn mutatie maakte  van hen ware fysicawetten-verbrekers. "Hoe voel je je?" riep hij haar zachtjes toe vanaf het plafond, terwijl zij nog steeds met beide voeten op de muur stond.

_{|OOC: M'n posts blijven maar langer en langer worden    :D}