Closed - Victory is in my veins.

Derde keer goede keer. Dat was toch altijd wat dat ze zeiden als iets niet direct lukte. Eerst ging het twee keer verkeerd of niet zoals je zou willen, maar de derde keer zou het moment zijn dat het wel goed ging. Lawrence hoopte maar dat het ook effectief het geval was. Hij had de hoop nog niet opgegeven, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet een beetje verloren was. Sommige wilde hem niet helpen en andere konden hem niet helpen. Je werd er gek van als je dat twee keer na elkaar moest aanhoren, zeker wanneer dat ze je niet wilde helpen. Hij had niet het gevoel dat hij zoveel verwachten van iemand, maar blijkbaar was het toch te veel gevraagd. Nooit vroeg hij om hulp en wanneer hij het wel deed… dan kreeg hij die niet. Wat hij wilde bereiken zou gevaarlijk zijn voor hem of andere studenten, maar dat vond hij dikke zever.

Lawrence liet zich echter niet kennen en had alweer een ander slachtoffer weten te vinden, of althans hij had er nog één. Voor het moment liep de jongen dan ook door de gangen. Zo nu en dan sprak hij iemand aan om te vragen of die wist waar zijn persoon rond liep. Hij gaf een naam of een beschrijving en hoopte dat ze hem zo op de juiste plek konden krijgen. Enkel werd hij van hier naar daar gestuurd. Als iedereen die hij sprak de waarheid had en het over dezelfde persoon had, kon die kerel teleporteren. Het ene moment was de persoon namelijk in de kantine en dan beweerde iemand om hem in het bos te hebben gezien. Lawrence hoopte vooral niet dat de persoon in het bos zat, want dan ging hij hem nooit kunnen vinden. Hij was namelijk geen speurhond, ook al was zijn geur beter als die van andere mensen.
Voor de zoveelste keer werd hij naar een andere plek gestuurd en kort zuchten de jongen geïrriteerd. ’Het prieeltje? Sure,’ zei hij op een gefrustreerde toon. Het was niet dat hij kwaad was op de persoon, maar hij haatten het om rond te lopen zonder echt te weten waar hij heen moest en of hij juist ging. Het was voor hem ook gewoon zeer vermoeiend en lastig. Maar hopelijk ging daar verandering in komen. Hoop. Meer dan dat kon hij niet hebben.

Eenmaal zijn geleidestok het trapje raakte van het prieeltje liet hij een diepe zucht horen. Eindelijk was hij geraakt en hopelijk was zijn zoektocht ook volbracht. Als hij weer verder moest gaan, dan ging hij gek worden. Volgende keer als hij iemand nodig had zou hij die persoon wel gewoon omroepen, ook al gingen de schoolhoofden en docenten er niet blij mee zijn. Ze waren voor het moment sowieso niet blij dus veel verschil ging het niet maken.
’Aandacht, aandacht,’ riep hij luidkeels in de hoop dat het ver genoeg reikte en de persoon in kwestie hem toch zou horen. ’Is er hier een zeker William aanwezig?’ ging hij.

Terwijl Lawrence naar het prieeltje ging concentreerde hij zich volledig op zijn omgeving om te horen of er reactie kwam. Tot zijn geluk kwam die er ook, maar niet zoals hij het verwacht had. Doordat de jongen zijn zintuigen beter waren dan die van andere, kon hij verder horen en ook duidelijker. Iemand was aan het bellen, maar het gesprek was maar vreemd. Lawrence fronste en besloot het hele gesprek mee te volgen. De persoon die aan het bellen was vroeg of hij één van hen was. Wie dat ook mogen zijn. De jongen begreep het in elk geval niet, maar hij was er zeker van dat hij niet ‘een van hen’ was.
Wie er ook aan de andere kant van de lijn hing, wist de persoon toch wat gerust te stellen, maar niet voor de volle honderd procent. Lawrence zijn hoop daalde aan een snel tempo. Hij had er geen goede hoop niet meer in. Hoe ging iemand als die jongen hem kunnen helpen? Iemand die spoken zag waar ze niet waren. Maar misschien wist de persoon hem nog te verbazen. Hopelijk.

Nadat Lawrence luidkeels had gevraagd of er een William aanwezig was, kreeg hij daar ook reactie van. Precies van dezelfde persoon als hij eerder had afgeluisterd. De persoon had schrik dat hij gevonden was en een diepe zucht kon Lawrence niet onderdrukken. Jammer maar helaas was die jongen dus degene waar hij naar opzoek was. Het kon hem ook nooit echt eens volledig mee zitten.
Hij besloot echter om rustig op het bankje te blijven zitten en de andere naar hem toe te laten komen. Dat er echter iemand anders meeluisterde via de telefoon, vond hij maar niets. Wie weet was het één of andere gek. Hij besloot maar mooi zijn mond erover te houde in het begin.

Uiteindelijk benaderde de jongen Lawrence en sprak hem aan. Hij klonk enkel zo onzeker. Alsof hij schrik had ieder moment te worden neergeschoten. Kwam het door de ontvoeringen dat hij zo angstig was? Sowieso dat hij geen schrik moest hebben. Als Lawrence één van de ontvoerders was, zou hij de persoon niet meenemen. Wat had je aan iemand die bijna een hartverzakking kreeg van de schrik als hij werd aangesproken?
’Geen nood, ik bijt niet,’ zei hij droogjes tegen de jongen om te beginnen. Nee, hij klonk niet erg enthousiast en hoe zou het komen. De vorige twee keren had hij geen succes gehad en nu kwam hij bij zo iemand terecht… ’Meestal.’ Misschien was dat niet de beste manier om iemand gerust te stellen, maar wat moest hij anders doen? Zijn hand gaan vasthouden en zeggen dat alles in orde was?
’Ik moet gewoon je mutatie even lenen, meer niet,’ besloot hij uiteindelijk toch te reageren op de vraag die hem was gesteld. Dat de andere nog steeds met iemand aan het bellen was, was hij al vergeten.

Soms gebeurde het gewoon dat hij dingen hoorde die hij niet moest horen. Dat was het nadeel aan het hebben van verbeterde zintuigen. Als hij dan nog eens echt op zoek was naar iemand was het niet meer dan logisch dat hij hoorde wat er om hem heen gezegd werd en op dat moment was het goed. De jongen die Lawrence nodig had, was met iemand aan de telefoon en haakte niet af toen dat er naar hem gevraagd werd. In tegendeel zelfs, de persoon aan de andere kant van de lijn moest meeluisteren. Het was jammer dat hij juist niet kon horen wat die onbekende persoon allemaal zei.

Wanneer dat hij zei niet te bijten, leek de andere toch even te lachen, al was het niet omdat die vond dat het grappig was. Lawrence kon hij niet laten daarbij even één mondhoek op te trekken in een kleine glimlach. Daarbij werd wel zijn langere hoektand zichtbaar als je erop letten. Dit wa absoluut niet de manier om ervoor te zorgen dat iemand je ging helpen, maar hij kon gewoon niet anders reageren op de situatie.

Lawrence had iets helemaal anders verwacht toen hij op zoek was gegaan naar de jongen. Hij kon niet zien hoe de jongen erbij stond, wat zijn gezichtsuitdrukking waren, maar hij kon het zich wel voorstellen. Daarom leek het hem het beste om gewoon gelijk met de deur in huis te vallen en te zeggen wat hij nodig had. Gewoon vragen of hij kon helpen en daar zou het kunnen ophouden. Het was een normale vraag, of dat vond hij zelf toch. De jongen leek het er niet mee eens te zijn.
Er werd hem nogal scherp gevraagd waarom dat hij de hulp nodig had. Wat er vervolgens gezegd werd was te gek voor woorden. Lawrence kon zijn lach niet inhouden. ’Iemand mij gestuurd?’ vroeg hij grinnikend en schudden kort zijn hoofd. ’I’m a one man army, niemand die me gestuurd heeft of waar ik voor werk,’ ging hij verder en hij hield beide armen wat in de lucht om te laten zien dat hij geen slechte bedoelingen had. Terwijl dat hij dat deed, hield hij met de duim van zijn rechterhand de geleidestok vast door die tegen zijn handpalm te drukken. ’In vergelijking met jou, ben ik wel alleen.’ Misschien was het niet slim om te laten weten dat hij wist van de telefoon, maar de moed had hem toch al verlaten. Als iemand al zo paranoia was als je gewoon om hulp vroeg, was de kans klein dat je hulp kreeg. Daar was Lawrence bijna zeker van.

Lawrence had het misschien wat te ver laten gaan, probeerde wat onrust te zaaien terwijl dat hem niet goed zou uitkomen. Het ging gewoon vanzelf, maar hij kon zichzelf er wel voor tegen zijn hoofd slaan, achteraf gezien. In elk geval mocht hij het niet te ver laten gaan, want hij wilde nog steeds de hulp krijgen van de jongen die hij ook echt hoopte te krijgen. De kans bestond helaas dat hij het al verpest had, maar daar leek het achteraf niet op.
Na de opmerking die hij zelf gemaakt had, was hij ook een beetje vergeten dat er aan de andere kant van de lijn, nog iemand was. Lawrence had geen andere stem meer gehoord langs die kant, dus ergens ging hij er wat vanuit dat hij misschien had opgelegd. Al kon het hem niet zoveel schelen als iemand anders het gesprek zou horen, zeker niet iemand aan de telefoon. Er was niks mis met het helpen van een blinden. Daar moest hij maar vanuit gaan.

De andere zei dat het toch aangenaam was om kennis te maken, maar Lawrence had zichzelf daarvoor niet eens voorgesteld. Hij trok dan ook zijn wenkbrauw op en zetten enkele stappen verder naar voor. Door zich te concentreren op de hartslag van William en zijn ademhaling probeerde hij in te schatten hoever de jongen nog bij hem vandaan stond. Wanneer hij dacht dat het in orde was bleef Lawrence staan en stak hij zijn hand uit. ‘Lawrence,’ stelde hij zichzelf voor. Zo wist die William toch wie hij tegenover zich had staan. Dat was wel het minste dat hij kon doen na het beetje vermaak dat hij zichzelf gegeven had.

Wanneer dat de jongen begon met een verontschuldiging luisterde Lawrence wat verveeld. Hij knikte wel enkele keren om aan te geven dat hij de verontschuldigingen aannam. Voor hem maakte het niet uit hoe de jongen precies reageerde, als hij uiteindelijk maar wilde helpen. Misschien dat Lawrence het beter had begrepen moest hij kunnen zien hoe die William er precies had uitgezien, voor dan kon hij enkel voortgaan op de onzekere toon die hij gebruikten om mee te spreken. ’Ik moet weer kunnen zien en iemand heeft me wijsgemaakt dat jij me daarmee zou kunnen helpen,’ zei Lawrence vlak uit. Hij had al genoeg tijd verloren aan de jongen en het was niet dat hij alle tijd van de wereld aan zijn zijde had. Er waren mensen die hem nodig hadden en het was onbekend hoeveel tijd dat die nog over hadden.
’Dus kan je helpen? Het heeft niets met je ouders te maken, maar mij helpen wilt zeggen dat je de elf ontvoerde ook helpt,’ zei Lawrence in een poging om de jongen een extra reden te geven om hem te helpen. Wie wilde er nu niet verantwoordelijk zijn voor de redding van de elf studenten? Je zou een echte held worden als het je lukte. Niet dat Lawrence het daarvoor ook echt deed, de bekendheid die hij ermee kon krijgen maakten hem niets uit.