Character Profile Alias: Apostacy Age: Stopped counting tbh Occupation:
Onderwerp: Lost for words [open] ma mei 15, 2017 11:20 pm
dancing on the tightrope of weird
Christophe Rémy
Het werd gewoon een ergernis. Het constant niet weten wat er precies aan de hand was buiten de school. Geruchten bleven rondgaan over mensen die verdwenen waren, leraren leken nerveuzer dan normaal als ze voor de klas stonden (ja, daar kwam hij ook nog wel eens opdagen) en alles was gewoon een grote rommel. Christophe stond buiten, bij het prieeltje, zijn ellebogen leunend op een van de houten relingen. Zijn blik staarde uit over het schoolterrein, waar nog enkele mutanten buiten waren op deze warme lente avond. Met een zucht liet hij zijn hand door zijn haar gaan en hervatte een rechte pose. Wat moest hij doen? Het was niet alsof hij bang was om zelf te verdwijnen, nee, Christophe was van mening dat hij zichzelf prima had kunnen redden in zo'n situatie, maar hij maakte zich meer zorgen om het feit dat iedereen zo erg op elkaar lette nu. Dat angst het enige was wat men voelde op dit moment. Wat men kon voelen. De zon begon langzaam onder te gaan aan de andere kant van het eiland. Het was hem nu toegestaan om uit de schaduwen te stappen, maar op de een of andere manier hoefde dat van hem niet. Het altijd schuil houden in de schaduwen vond hij niet eens meer erg. Natuurlijk kon hij 's nachts veel meer doen en hoefde hij zich niet aan de regels van zijn eigen lichaam te houden, maar de meeste mensen kwamen hier toch niet. Iedereen leek bang te zijn voor de duisternis, terwijl hij juist daar zijn.. rust vond. Zijn mutatie had het prieeltje plots in een grote duisternis gehuld, een waardoor zelfs het maanlicht niet kon prikken. Toen Christophe dit opgemerkt had, liet hij de duisternis zakken en rolde het als een rookpluim naar de rond toe en verspreidde het zich kort weer over het gras rond het prieeltje. Plotseling hield het simpelweg op met bestaan. Het had vast wel wat aandacht van een mede mutant kunnen trekken en zo niet, dan niet.
Onderwerp: Re: Lost for words [open] za mei 20, 2017 11:30 am
The monsters were never under my bed. Because the monsters were inside my head.
De afgelopen tijd was alles vreemd. Zo lang had hij niet op het eiland gezeten voor alles al was verpest, voor hij alles voor zichzelf al had verpest. Dalton was er niet precies achter hoe het precies had kunnen gebeuren, waarom hij zo gereageerd op de persoon waar hij het goed mee kon vinden. Het was verschrikkelijk geweest. Hij was verschrikkelijk geweest. Alles had zo verkeerd kunnen aflopen en het was zijn schuld. De gebeurtenis was wat Dalton had willen voorkomen, maar het was eveneens ook zijn grootste angst wanneer hij naar Genosha was gekomen. Hij had gehoopt dat het nooit ging gebeuren en dan gebeurde het tijdens één van zijn eerste weken. Alsof het nog niet genoeg was, gebeurde de ontvoering van enkele studenten niet lang nadien. Het zorgde ervoor dat de sfeer op Genosha nog harder was gedaald. Hoe kon er zoveel tegelijk verkeerd liepen? Misschien was hij de oorzaak, bracht hij gewoon ongeluk met zich mee. Dalton mocht van geluk spreken dat er niemand weg was die hij kende, dat hij zelf nog op het eiland was.
Diep in gedachten verzeild liep de jongen buiten rond. De zon begon onder te gaan en meestal was dat het moment dat hij naar binnen zou gaan. Schaduw en duisternis deden hem niet iets, maar dat wat geheim moest blijven zou dan zichtbaar worden voor iedereen. Enkel was het zo dat Dalton het gevoel had dat iedereen het toch al wist. Dat gebeurde er wanneer je bijna iemand doden en hij droeg er nog steeds littekens van mee. Zoveel mensen waren er gelukkig niet buiten. Een paar enkelingen die zich bezighielden met hun eigen zaken en niet letten op de jongen. Voor zover dat het mogelijk was bleef Dalton in het licht wandelen. Het was meer voor zijn eigen geruststelling dat hij het deed, om niemand angst aan te jagen.
Een plotse duisternis die over het prieeltje gleed, trok zijn aandacht. Hij bleef staan om heel het schouwspel te kunnen aanschouwen en het werd enkel interessanter. Ineens was het prieeltje in zijn geheel verdwenen en bleef er enkel duisternis over. Behoedzaam liep Dalton erheen, maar op de scheidingslijn tussen licht en donker bleef hij staan en keek enkel naar de jongen die er aanwezig was. Hij wilde vragen wat er zonet gebeurd was, maar zijn zelfvertrouwen lag in een paar duizenden stukken. Hij vond de moed niet om het te vragen, schrik omdat hij dacht dat de jongen misschien wist van al zijn geheimen. Meer als staren kon hij niet doen. Hoe graag dat hij ook wilde.
I fear no monsters, for no monsters I see. Because all this time the monster has been me.
