Here it is in my hands, in my veins and overlands [Allison]

”Ik begrijp het.” Allison zou nooit kunnen beseffen hoe graag hij die woorden uit haar mond hoorde komen. Hij deed enorm zijn best om te praten over zijn leven, over de dingen waar hij eigenlijk liever niet over sprak, maar Allison gaf hem goede moed. Haar blik, haar glimlach, alles aan haar gaf hem de moed om verder te gaan, om zijn leven met beide handen te grijpen en het werkelijk te léven en niet geleefd te worden door zijn mutatie. Er was een uitweg. ‘Het voelt ook zo een beetje aan, ik voel de dam maar kan het gemakkelijk tegen houden eens er water uit komt. Voor jou moet het helemaal anders gaan.’ Oliver knikte, hij kon natuurlijk niet voelen hoe zij zijn mutatie aanvoelde, maar hij wist wel hoe het bij zichzelf werkte. De energie werd constant door zijn lichaam aangemaakt, alsof het geen grens kende en hij kende ook geen manier om het te temperen of te doen stoppen. Maar omdat Allison zijn mutatie nu al beter onder de knie had dan hij dat zelf had, kon ze dat waarschijnlijk wel. Al zou het moeilijk zijn om zoiets uit te leggen, omdat mutaties, of toch deze, als een soort spier werkte. Een onzichtbare spier die je moest gebruiken en trainen om hem sterker te maken en dat was bij hem allesbehalve het geval. Hij wist nog niet eens of zijn mutatie volledig ontwikkeld was. Oliver glimlachte zwakjes terug naar haar, in gedachten verzonken. Hij was er zich van bewust dat hoe meer hij zijn mutatie zou hanteren, hoe sterker die ‘spier’ zou worden en hoe gemakkelijker hij het in de hand zou kunnen houden, letterlijk en figuurlijk. Het was een kwestie van trainen, trainen en nog eens trainen. Zijn glimlach werd zekerder naarmate hij besefte dat het vanaf hier aan enkel nog maar beter zou worden.

Oliver vond het leuk om te zien hoe fascinerend Allison het vond dat ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was tegen de muur kon aanlopen. ‘Ik zeg soms dingen zonder er bij na te denken. Daarnaast filosofeer ik graag over dergelijke dingen.’ Ze stond hem breed grijnzend aan te kijken en verzette haar voet op de muur alsof ze niet kon geloven dat ie er als het ware terug naar ‘aangezogen’ werd, wat bij Oliver een glimlach van oor tot oor deed verschijnen. ”Ik vind het mooi.” zei hij met een knikje en knipperde terwijl eenmaal traag met zijn ogen. Hij wilde dat hij meer zoals haar was, de manier waarop ze over dingen nadacht of hoe ze situaties aanpakte. Haar gedachtegang was speciaal, iets wat Oliver nooit eerder gezien had, en hij vond het werkelijk mooi om aan te zien.

Zijn wereld stond nu letterlijk op zijn kop en die van Allison stond op haar zij. Het was een grappig gezicht vond hij zelf maar het leek alsof Allison dat niet zo een goed idee vond. Haar blik ging van Oliver over naar de grond en hij kon haar aarzeling bijna voelen. ‘Ik ben niet zo’n heel grote fan van hoogtes, zeker met mutaties niet dus ik kom je niet vergezellen daar.’ Ze stak haar duim in de lucht als teken dat ze het zo wel oke vond, en Oliver liet een korte zachte lach horen. Hij kon het heel goed begrijpen dat ze hier niet zo een voorstander voor was. Als je er namelijk niet aan gewend bent, is het best wel een eng en vreemd gevoel. ”Het is mijn tweede natuur.” mompelde hij en veegde een tweede spinnenweb van zijn voet. Het gevoel dat door Olivers lichaam liep was onbeschrijfelijk, het voelde aan als thuiskomen, hier nu zo op een gecontroleerde manier zijn kop staan. Het zag er misschien vreemd uit, zeker voor de student die hen voorbij liep en hen een vreemde blik toewierp. Maar Oliver jaagde zich niet op over het feit dat er nog iemand in de zaal was. Hier voelde hij zich namelijk veilig, op een plaats waar niemand hem zomaar zou kunnen aanraken of dergelijke. En zijn hoofdpijn.. Langzaam bracht hij zijn hand naar zijn hoofd en liet een vinger over zijn kaak strelen. Zijn hoofdpijn was amper nog aanwezig, omdat de energie een constant verbruik had doordat hij zijn andere mutatie gebruikte. ’En nee, ik ben niet bang van spinnen.” Hij hoorde de speelse ondertoon in haar stem en begreep wat ze ermee bedoelde. Hat was daardoor dat hij licht sarcastisch snoof. ”Jij bang van iets?” Oliver draaide zich haar richting op en zette enkele passen vooruit zodat hij dicht bij haar in de buurt kwam. ”Niets kan jou raken.” zei hij en wees heel voorzichtig met zijn vinger richting haar borstkas terwijl hij haar met zijn ogen doordringerig aankeek. ”Als er hier iemand op Genosha Island is die zich kan verdedigen wanneer het nodig is, dan ben jij het wel.” Hij knikte, ter bevestiging van zijn eigen woorden en het was duidelijk dat hij op meer doelde dan op spinnen alleen.

Oliver meende het, hij had hier in al die jaren niemand gezien die zo veelzijdig was als haar en daarbovenop alles nog eens zo nauwkeurig beheerste. Hij keek haar met zachte ogen aan en fronste zijn wenkbrauwen. ”Je moet geen bang hebben van spinnen.” Hij rechtte zijn rug en haalde een hand door zijn haar. Diezelfde hand die hij daarna voor zich uit stak en met de nodige moeite kort liet oplichten door zijn energie er in te verzamelen. ”Al kan ik je nu wel beschermen tegen die beestjes.” zei hij met een verlegen grijns en liet zijn hand weer normaal worden door de energie weer geleidelijk over zijn lichaam te verdelen.

‘Hoe is het uitzicht van daarboven?’ Zijn ogen volgde haar terwijl ze een wandelingetje over de muur maakte en hij moest net zoals haar grijnzen. ”Honderd keer zo mooi als het uitzicht daar bij jou.” zei hij op dezelfde, grappende manier terug. Hij boog weer door zijn knieën en maakte een grote sprong. Tijdens zijn zweefmoment draaide hij de denkbeeldige knop in zijn hoofd om en voelde hoe zijn lichaam draaide en weer richting de muur werd aangezogen. Met een luide dreun kwam hij langs haar neer en keek verschrokken in het rond toen alle wapens aan de muur een klingelend geluid maakte doordat ze bewogen door de dreun die zijn sprong had veroorzaakt. ”Volgens mij zijn de muren hier niet voor gemaakt.” zei hij half gesmoord terwijl hij zijn voet ophief en hoorde hoe er stukjes beton op de grond vielen. Met grote ogen keek hij opzij naar Allison en slikte, al wist hij niet goed of hij dat deed om het feit dat de muur net afgebrokkeld was, of om het feit dat haar ogen zo fascinerend waren. Hij ademde diep in, het uitzicht van net was dan wel mooi geweest, maar het was niets in vergelijking met wat hij hier nu voor ogen had.