Onderwerp: Different vieuw || Open || ma sep 21, 2015 6:08 pm
Groot waren zijn passen terwijl hij door de schoolgangen liep. Zijn gezicht was een stalen masker. Voor de buitenwereld liet Acelet niet merken hoe gestrest hij zich momenteel voelde. De ochtend was zo goed, zo rustig verlopen, totdat hij erachter kwam dat zijn sleutels foetsie waren. Weg. Verdwenen. Normaal gesproken bevonden ze zich in de zak van zijn leren jack. De plek waar ze vanochtend nog inzaten toen hij de slaapkamer verlaten had. Maar ze leken in de tussentijd pootjes te hebben gekregen, en die pootjes hadden ze in werking gezet. Werkelijk overal in het schoolgebouw had de jongen gezocht. Na de ontdekking was hij terug gelopen naar de kamer, waar hij verwachte dat de sleutelbos nog in het slot zat, wat echter niet het geval was. Vervolgens had hij zich een weg gebaand richting de receptie. Ook daar geen resultaat. Hoeveel tijd had hij daar wel niet staan te verdoen? Een klein geïrriteerd trekje verscheen bij z’n linker oog door de gedachte. De dame achter de balie was alles behalve snel geweest. Eerst had ze er een eeuwigheid over gedaan om de sleutel te vinden van de kast waarin de gevonden voorwerpen lagen. Toen ze die eenmaal had, kreeg ze de deur weer niet open. De frustratie kwam pas echt naar boven nadat ze zijn aangeboden hulp had geweigerd. Ze snapte simpelweg de ernst van de situatie niet. Aan die sleutelbos zaten meer dan alleen de sleutels van de slaapkamer. Er zaten ook sleutels aan van zijn meest dierbare bezit die hij hier had: zijn motor. Voor anderen een stuk schroothoop, voor hem de mogelijkheid naar vrijheid. Later, als hij weg was van dit eiland, zou hij gaan toeren. Van plek naar plek. De wereld verkennend. Geen vaste woonplaats hebbend. In zijn ogen de perfecte manier van leven. Intussen had Acelet de weg naar buiten gevonden. De eindbestemming van de zoektocht. Hoewel het onwaarschijnlijk was dat zijn verloren spul hier zou liggen, nam hij het risico niet. Er waren verschijnende theorieën hoe sleutels buiten konden belanden, dat kon hij toch niet negeren. Nee, dit was zijn laatste hoop. Hoop waar hij zich hevig aan vast zou klampen. Vanuit zijn kontzak haalde de jongen een pakje sigaretten tevoorschijn, waarvan hij één stinkstok losjes tussen zijn lippen nam. Doormiddel van de aansteker liet hij het branden. Vervolgens keerde het spul terug in de kontzak. Zo. Prima. Nu kon hij zich gaan concentreren. Acelet liep en liep. Zocht op de meest rare plekken. Zag hij dingen die hij nooit eerder gezien had. Of simpelweg nooit zijn aandacht hadden getrokken. De laatste plek was daar één van: het dierenverblijf. Vond hij dieren leuk? Ja, zeker wel. Echter was Acelet opgegroeid in de stad. Doordat z’n ouders altijd aan het werk waren geweest, hadden ze nooit geen tijd gehad voor een huisdier. Zonder enige twijfeling stapte de mutant richting het omheinde grasveldje waar enkele honden bevonden. Nadat hij de sigaret had weggegooid, klom hij over het hek heen. Vrijwel meteen werd hij vrolijk begroet. Blaffend kwamen de honden op hem afrennen. Twee Labradors, een Dalmatiër, een Teckel en een Rottweiler. Het toverde een glimlach rondom z'n lippen. 'Hee, kalm aan!' grinnikte Acelet terwijl de twee Labradors extreem enthousiast tegen hem aansprongen. Begroetend aaide de dieren één voor één. Iets wat hij waarschijnlijk in deze situatie beter niet had kunnen doen. In plaats van dat het de honden kalmeerden, werden ze enkel drukker. De Rottweiler leek last te hebben van een explosie. In een rotgang scheurde het dier over het veldje heen. Lachend keek Acelet toe. Echter verging hem dat lachen toen de Rottweiler récht op hem af kwam rennen. 'Ho! Nee! AF. LIG.' Het was te laat. De trouwe viervoeter zetten zich af en sprong vól tegen de mutant aan. Alles behalve zachtjes landde Acelet op z'n rug in het gras, met de hond triomfantelijk bovenop zich. 'Niet braaf,' bromde hij kreunend.
Onderwerp: Re: Different vieuw || Open || do sep 24, 2015 8:13 pm
Storm Hall
Er was zoveel dat momenteel kon mis gaan deze week … onmenselijk veel dat kon mis gaan. Iedere second was een second dichter bij de volle maan en iedere keer weer hoopte Storm dat er één of ander defect aan zijn lichaam zou zijn waardoor het allemaal niet zou plaats vinden. Maar iedere keer weer werd het tegendeel bewezen. Maar dit zou de eerste keer zijn sinds hij op het eiland was aangekomen een week geleden. Ondanks dat zijn eerste week zonder al te grote incidenten was verlopen voelde Storm dat de tweede week een stuk lastiger zou zijn. Hij was constant op zijn hoede, keek om de minuut terug naar de hartslagmeter om zijn pols. Iedere babbel, iedere emotie, ieder geluid of geur kon een teken zijn voor het monster om eruit te komen. Hij had al wel wat geleerd hier, ze hadden hem niet onbehulpzaam aan zijn lot over gelaten maar het was niet genoeg. Hij wist dat hoe kalmer hij zelf was hoe kalmer het monster zou zijn. Maar het voldeed niet, er was nog teveel dat mis kon gaan. En oooh, als het zou mis gaan. Hij wilde wel eens weten wat er vernield zou zijn, of wie vermoord was, als hij wakker werd na de nacht van de volle maan.
Het waren deprimerende gedachten die bij Storm opspeelde terwijl hij de schoolgangen uit wandelde en zich zo snel mogelijk van de drukte verwijderde. De meesten gingen lunchen, wat ideaal was, zo moest Storm niet teveel mensen tegen komen en had hij het beetje rust en controle voor zichzelf. Waar hij heen ging wist hij niet maar zijn voeten hadden hem blijkbaar richting de dierenafdeling gebracht … daar waar alle prooidieren instinctief angstig op hem reageerde en alle roofdieren territoriaal en agressief werden, great. Storm trok zijn schoudertas beter over zijn schouder en probeerde onopgemerkt voorbij te gaan wat moeilijk lukte als het gesnuif van de paarden angstig werd en de vogels wild begonnen te fladderen. In de honden wei lag een jongen plat op zijn rug met een rottweiler bovenop hem. Het was best komisch hoe hij tegen de hond sprak en het dier langs geen kant luisterde. De andere honden stonden nu samen gepakt tegen de uiterste omheining en keken allemaal naar Storm, inclusief de rottweiler die zijn tanden naar hem ontblootte en zachtjes begon te grommen. Storm hield er de pas in en keek het dier recht in zijn ogen. Hij aarzelde, voor even want hij stapte van de jongen af. Het gegrol maakte Storm niet bang, zijn hoge opgezette houding evenmin. Er zat trouwens nog omheining tussen hen in. Uiteindelijk nam de Rottweiler het initiatief en kwam luid grollend en blaffend op de omheining afgelopen, wel moest hij kunnen … Storm leefde niet meer. Maar dan was er een deel van Storm dat zichzelf verdedigde, hij hurkte neer, negeerde het speeksel van de veel te agressieve hond en keek hem recht aan. Zijn ogen werden kort geelachtig en hij rotte op met zijn korte staartje tussen zijn benen, luid jankend. Storm keek hem na en stond dan weer op, alles in zijn blik was terug normaal. ‘Honden hebben me nooit gemogen, katten evenmin.’ Informeerde hij in het algemeen. Zijn blik gleed naar de jongen. ‘Getackeld?’ Vroeg hij met een vage humor in zijn ogen, alsof net alles niet was gebeurd …
Onderwerp: Re: Different vieuw || Open || ma sep 28, 2015 11:50 am
Lang staarde Acelet naar het dier dat zich bovenop hem bevond. Normaal gesproken was hij nu behoorlijk pissig geweest. Wie wou er nou random –buitenom een rugby spel- getackeld worden? Geen idioot toch. Maar kwaad zijn op dit dier? Dat was vrijwel onmogelijk. Hij begon te glimlachen, waarna hij zijn hand optilde om achter de oren van de hond te kriebelen. Dit was het moment dat de jongen spijt begon te krijgen dat hij nooit eerder een hond had aangeschaft, of hier nooit eerder was gekomen. Het waren pure dieren. Wezens die niet recht in je gezicht zouden liegen. Je zouden bedriegen. Ze waren loyaal. Vriendelijk. Doordat Acelet zo afwezig was in diens gedachten, en niet door had gehad dat er iemand naar het hek was komen lopen, schrok hij zich de apenzuur toen de Rottweiler zijn tanden showde en begon te grommen. Instinctief trok hij zijn hand terug, bang dat hij een verkeerde beweging had gemaakt. Slechts enkele seconden later drong tot hem door dat de Rottweiler zich op iets totaal anders had gefocust. Thank god. Acelet draaide zijn hoofd, kijkend in de richting waar de hond naar zat te staren. Er was een jongen. Een jongen waar op het blote oog niks bijzonders aan leek. De viervoeter had daar duidelijk een andere mening over. Zijn borstkas werd bevrijd van de ruime 30 kilo dat daar bovenop had gelegen. Meteen ging hij rechtop zitten, terwijl hij vanaf een afstandje toekeek naar dat wat er gebeuren ging. Zo agressief als de hond op de gehurkte jongen af rende, zo snel keerde het dier ook weer terug. Angstig, schijtsbenauwd. De energie was compleet omgeslagen. Acelet stond op, klopte wat grassprietjes van zich af. Fronsend keek hij naar de andere honden. Ze kwamen absoluut niet van hun plek af. Vervolgens richtte hij zijn blik op de persoon bij het hek. Wat er daar ook gebeurd was, goed was het in ieder geval niet. Zonder enige haast begon hij naar het hek te lopen. ‘Honden hebben me nooit gemogen, katten evenmin.’ Sprak de ander. Dat verklaarde meteen de hele situatie. Ahum. Op een klein afstandje van het hek hield Acelet stil. Een plek waarvan hij dacht dat het een beleefde afstand was. 'Waarom is dat?' Onwetendheid speelde. Als stadsjongen had hij absoluut 0,0% verstand van dieren. ‘Getackeld?’ Goed, dat was dus niet ongezien gebeurd. Acelet kon een grijns niet onderdrukken. 'Ja.. Dat eh, ging niet echt volgens plan.' Lichtjes wreef hij over z'n kin. 'Nooit geweten dat honden de kracht hadden om iemand volop onderuit te halen. Had beter misschien bij een chihuahua in de kennel kunnen gaan zitten.' Nah, bullshit. Vanaf een afstandje waren chihuahua's wel oké, maar van dichtbij... Net een hamster.
Onderwerp: Re: Different vieuw || Open || ma sep 28, 2015 7:11 pm
Storm Hall
De rottweiler was echt wel enorm, één blok spieren, genoeg kilo’s om je daadwerkelijk naar beneden te houden. Storm had zijn hele leven honden gehad dus zeggen dat ze hem nooit mochten was een leugen … een leugentje om bestwil mocht, niet? Hij vroeg zich af van wie al deze honden waren, het was toch niet gewoon schooleigendom? Wie zorgde ervoor? Hoewel dit allemaal grote honden waren moesten er vast en zeker ook kleinere honden zijn, zoals zijn hond vroeger was, een klein zwart fluffy ding. Hij miste Rosie wel, ze was er iedere morgen voor hem wakker te maken en iedere avond als hij ging slapen. God, ze was soms een blok aan zijn been maar je kon nooit lang genoeg kwaad zijn op haar, daar was ze te schattig voor.
Het ene moment waren de honden agressief en kwam de rottweiler zijn kant op gestormd en de andere moment verdwenen ze in het uiterste hoekje, met hun staart tussen hun poten en hun oren naar achter. Zo simpel was het dees dagen om een dier te intimideren, niet dat hij het leuk vond. Storm kwam nonchalant recht en leunde tegen de omheining aan, toekijkend hoe de jongen zich recht stelde en zichzelf van al het vuil ontdeed. Hij was duidelijk verward door het tafereel, wie zou dat niet zijn. Enkele momenten geleden had een sociale hond over hem heen geleund, die je kon aaien en begroeten, dan was hij plots agressief en dacht je dat hij je met huid en haar zou op eten. En nu was hij doodsbang in het hoekje gaan staan. Bij de vraag haalde Storm zijn schouders zachtjes op. ‘Altijd al geweest, katten vliegen me naar het haar en honden,’ Hij zweeg en bekeek de honden aandachtig alsof hij ze afzonderlijk van elkaar zou kunnen scheiden. ‘Wie weet wat er om gaat in die kleine hersenentjes.’ Zei hij uiteindelijk maar, niet verder gaand op de eerdere zin. Dat katten altijd al een hekel aan Storm hadden gehad was waar, absoluut, Storm had ook een hekel aan hen. Maar honden, hij vond het erg er een excuus voor te verzinnen terwijl hij van de dieren hield. Er kwam een scheve glimlach op Storm’s gezicht toen de jongen zei dat het niet echt volgens plan liep. ‘En de chihuahua zou aan je broek gehangen hebben en het aan stukjes gebeten hebben. Geloof me, je hebt meer aan dertig kilo spieren dan aan die kleine ettertjes.’ Ach, hij had een hekel aan chihuahua’s. ‘Mijn buren hadden er altijd één, god, ik haatte dat beest, hij me duidelijk ook. Op één of andere manier geraakte hij altijd weg uit de voortuin en hing hij in mijn kleren.’ Storm nam zijn blik weg van de honden en ze leken wat te ontspannen, hij glimlachte er kort op. ‘Dierenliefhebber?’ Wees hij kort richting de dieren …
