I could die now, rebirth motherfucker &Jayson

I got ice in my veines, blood in my eyes

Dat was het dan. Amber was weg. De manier waarop ze zo maar was vertrokken irriteerde hem mateloos. Al die shit die hij voor haar had opgeofferd was allemaal voor niets geweest. Max werd er kwaad van, en niet zo’n klein beetje. Nee, serieus als kwaadheid gemeten kon worden sloeg de meter bij hem tilt. Maar het deed even goed gewoon pijn. De enigste voor wie hij zich ooit had opengesteld was weg. Weg gestuurd of zo. De manier waarop ze het hem dan nog had vertelt. Ze had gewoon even de bom gedropt en was meteen vertrokken voor hij ook nog maar iets van een reactie had kunnen geven. Dat had ervoor gezorgd dat hij afgelopen compleet verdoofd was voor alles. Hij was zijn kamer niet buiten gekomen, had enkel en alleen naar het eindeloze gezeur lopen luisteren van hem. Enkel ’s nachts ging hij buiten. Omdat hij dan ook niemand tegen kwam die hij eventueel wat kon aan doen. Hoe lang was ze nu weg? Misschien net een volledige week? Reaper zat er onder door, totaal. De stemmen in zijn hoofd maakte het alleen maar erger, maar aan de buitenkant bleef hij nog steeds zijn steenharde zelf.

Kort wreef hij langs zijn kaak en staarde met een strakke blik voor zich uit. Het feit dat het een koele lente nacht was maakte dat hij hier zat met een vest. Max was uiteindelijk vertrokken naar buiten. Tijd voor zijn training, het enigste wat hij nog deed sinds Amber was weg gegaan. Hij had nog niet een bericht van haar gekregen of wat dan ook, en echt niet dat hij als eerste ging sturen of wat dan ook. Like hell, als ze dat ging verwachten kon ze nog zo’n 100 jaar lang wachten of zo. Kort schoten zijn ogen over het schoolplein, op het eerste zicht zag hij niemand zitten. Maar beter ook. Zin om naar het bos te gaan had hij niet vannacht, hier had hij ook genoeg ruimte om al zijn opgekropte gevoelens even om te zetten in een perfecte manier van trainen. Woede was nooit zijn drijfveer, actually who was he kidding. Max bestond uit niets anders dan woede en haat, althans dat was hoe ze hem altijd beschreven. Tot Amber in zijn leven kwam dan. Toen was hij de enigste reaper ever die ooit een fuck had gegeven om een mens. Een grote fout bleek maar weer. Maar al de opgekropte emoties waren goed, ze gaven hem een hernieuwde focus vreemd genoeg.

Net het moment dat hij beide zilveren werpbijlen had tevoorschijn laten komen hoorde hij iets. Thank god voor zijn verhoogde zintuigen soms. Koel keek hij over zijn schouder heen, zag in de verte een jongen naderen. Helemaal great, als hij dan eens uit zijn kamer kwam waagde ze het nog om hem te storen. Best maar dat het die knul was, en niet iemand als Jean of zo. Want familie of niet, hij kon het nu totaal niet hebben. Hij bleef de twee werpbijlen vasthouden, afwachtend tot de schim dichter bij zou komen. Klaar om ze te werpen moest hij het nodig vinden. ‘Wat moet je?’

I got ice in my veines, blood in my eyes

Het hele punt van alleen by night naar buiten te gaan was alleen zijn. Dat had die figuur mooi even gaan verpesten voor hem. I mean, dit freaking eiland was groot genoeg moest die knul per se op dagen op het schoolplein. Geweldig hoor. Voor zijn humeur was het ook een grote plus. Dus niet. Het liefst van al wierp hij een van de bijlen recht in de dude zijn borst, maar tja dat was een roekeloze actie en dat kon hij zich op dit moment even niet gaan veroorloven. Kwestie van dat hij anders weer een hele hoop gezeur in zijn kop kreeg, en waarschijnlijk ook nog van Jean. En nah, daar had hij helemaal geen zin. Dus dan was het simpel, de dude zo behandelen dat hij zou maken dat hij weg was.

Maar het feit dat hij de kerel op zijn typische manier had aangesproken, schrikte hem niet af. Sterker nog hij kwam dichter bij. Hallo, even de term van ik moet je niet over het hoofd gezien of zo. Toch had Max niet specifiek de drang meer om de knul aan een van zijn bijlen te rijgen. Vreemde shit. Maar het maakte niet dat zijn humeur er beter op werd. Sterker nog, de knul leek onder invloed van bij de duivel wist hij veel wat. Helemaal great. Hij moest zich vooral niets al te gek in zijn hoofd gaan halen want dan dropte hij die knul zo hard. Hij rechte zijn rug liet een van de wapens verdwijnen in de duisternis en trok kort zijn wenkbrauw op wanneer de dude als teken van overgave zijn handen de lucht in stak. Oh, dus de knul dacht echt nog dat hij ging aanvallen. Schattig. Maar goed de nacht was nog jong. Who knows what could happen. ‘Amuse me. Waarom denk je?’ Sprak hij op een iets luchtigere toon, al bleef de ergernis er nog door klinken. Max draaide zich op zijn hielen om en bekeek de dude even van top tot teen. Waarschijnlijk nieuw. Hoewel, hij kende hier niemand buiten Amber maar goed die was nu ook verdwenen dus werd zijn score terug op 0 gezet. Geweldig.

‘En jij dan?’ Goed, het antwoord was al gekend maar hij had de drang om toch een gesprek met de kerel aan te knopen. Echt hoor, al de vragen in zijn hoofd momenteel. Tbh, die dude mocht nog steeds oprotten voor zijn part. Maar vreemd genoeg wilde hij toch wel meer weten van hem. Waarschijnlijk was Max gewoon te diep in zijn eigen shit verstrikt geraakt en kon die kerel daar op een of andere manier gebruik van maken en het omzetten in iets. Who cares anyways. Zolang de knul maar weer snel genoeg weg was zodat hij verder kon doen.

I got ice in my veines, blood in my eyes

Deze knul kon hem even totaal niet schelen. Liefst van al gooide hij hem gewoon een bijl in de borst maar tja, dan moest hij dealen met Jean of met die Clyde kerel en nah, daar had hij niet zo heel veel zin in eigenlijk. Zijn humeur werd een tikje beter all of the sudden. Echt vreemd, maar hij bleef nog altijd grumpy Max en tja. Als de knul daar even niet mee kon dealen draaide hij zich nu beter om in plaats van hier als een zielloos geval zijn tijd te blijven verdoen.

Voor even schoot zijn blik naar de bijl die hij nog steeds in zijn hand had. Ghehe. ‘Ben je daar wel zo zeker van?’ Sprak hij met een korte grijns op zijn gezicht. Het zou er heus nog wel van komen hoor. Vooral als die kerel zijn tijd hier bleef verdoen. Twee dingen die hij niet kon hebben. Mensen die zijn tijd verdeden, en mensen die dan nog eens onder invloed waren. Perfecte match dit hoor. Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Something like that.’ Meer ging hij er niet aan verspillen. Max deelde normaal zelfs nog minder dan dit, dus de knul mocht zich eventjes gelukkig gaan prijzen. Al helemaal toen hij hem ook nog eens een vraag terug stelde. Veel kregen dat niet van hem gedaan. Buiten Amber, maar yeah…

Aha, blijkbaar iets wat ze gemeen hadden. Exen. Yeah, hij kon er van meespreken hoor. Dat was dan ook waarschijnlijk de reden waarom die kerel zich al op zijn eigen cloud bevond. Misschien was het wel een uitweg. Niet voor hem tho, hij had zo’n dingen niet nodig. Hij hield zich wel bezig met andere zaken om haar vertrek te vergeten. Die dingen was hij nu al mooi aan het plannen in zijn hoofd, het was alleen het moment dat nog moest aanbreken voor hij ook werkelijk ging handelen naar zijn eigen plannen. Voor even was zijn blik afgedwaald, maar de jongen kreeg zijn volledige aandacht weer toen hij over de boot begon. Het feit dat hij Amber zo noemde, maakte Max kwaad. Niet zo’n klein beetje hoor. Nee, ineens full on. Elke emotie die hij wilde buiten sluiten kwam naar boven, maar Amber zo noemen ondanks wat ze hem had geflikt nee dat ging er niet in. Een waas verscheen voor Max zijn ogen. Binnen de seconde stond hij voor de jongen en had hij de bijl tegen diens keel gezet. ‘Nog 1 woord.’ Sprak hij op een felle toon tegen de knul waarop hij als waarschuwing de bijl net wat harder tegen diens keel drukte. Het ding was vlijmscherp. Dankzij zijn helpers daar beneden.

Snel genoeg had hij de naam verkregen van de jongen voor hem. Puur omdat hij ooit in contact was gekomen met een familielid van de kerel. Als hij het goed had zijn broer Ricky. Doodgeschoten. Max gaf Jayson een zet en maakte zo wat afstand tussen hen twee in en voor die knul ook maar iets kon proberen liet hij Ricky verschijnen tussen hen twee in. Het kon Max niets schelen. Jayson had besloten om hem pijn te doen, allicht niet bedoeld, maar hij was te hard overbelast met het gevoel van total heartbreak en haat voor deze knul om er ook maar rekening mee te houden. Hij wist dat dit hem zou raken. Het zou hem raken tot in het diepste van zijn ziel en dan zou hij er korte metten mee maken als de ongevoelige knul die hij was. Max mocht dit niet afhandelen met vechten of wat dan ook, daarvoor zou hij gestraft worden zowel hier als daar. Maar op dit stond geen straf.

I got ice in my veines, blood in my eyes

Totaal over de rooie gaan. Zo kon je echt wel beschrijven wat er zo net gebeurd was met Max. Hij deed zelfs niet meer de moeite om het ook maar te verbergen. Die gast had hem zo ver gekregen dat hij zijn emoties toonde, maar hij zou het bekopen met de hoogste prijs. Daar mocht hij wel zeker van zijn. Met een ziedende blik keek hij de kerel aan, klaar om zijn keel over te snijden en hem eigenhandig naar beneden te brengen. Maar dat kon hij niet doen. Freaking restrictions. Niet alleen van de directie hier, maar aye het zou niet echt geweldig zijn als hij nu al weer een fout ging maken daar beneden. Zeker niet nu zijn naam al door het slijk werd gehaald. Dan koos hij maar de andere manier. De manier waardoor hij al vele mensen had horen smeken om hen van het leven te benemen. Wie weet had hij nog geluk hier.

Binnen no time stond Ricky hier. De oudere broer van Jayson, neergeschoten in Harlem. Snel genoeg kwam de vaak voorkomende beschuldiging van dat dit alles fake was, Max haalde enkel en alleen zijn mondhoek op. Eigenlijk zou hij zichzelf nu moeten proberen terug te vinden, maar het kwam er niet van. Zelf was hij te ver weg om nu zo maar even terug die cold ass mofo te worden die om niets geef. Amber lag nog steeds gevoelig. Zou altijd gevoelig liggen tot hij van dit oord weg was. Jayson was de ongelukkige die er over begonnen was. Als er een gevoelige snaar was in zijn hele lichaam, dan was het die wel. Die bespelen was dan ook het meest gevaarlijke wat de knul ooit had kunnen doen en dat zou wel duidelijk worden zodra het tot hem door drong dat dit geen simpele mutatie was. Ricky was echt, geen illusie waar je zo kon doorvallen of wat dan ook. Vlees en bloed.

Reaper had geen zaken met wat de twee gingen bespreken. Het enige wat hij deed was alles in het oog houden. Was beslissen wanneer hij dit leuke theekransje zou beëindigen. Oh nee, hij was zeker niet van plan om Ricky hier voor de gezelligheid te houden. Helemaal niet. Zodra hij het goed vond, zou hij Jayson helemaal de grond in boren en zou hij hem overnieuw vermoorden. Simple as that. He fucked with the wrong person en dat moest hij maar eventjes gaan duidelijk maken.

Van zodra er een stilte klonk zag hij zijn moment. Van op de plek waar hij stond richtte hij de bijl en met een immense kracht trof het zilveren object Ricky in het midden van zijn rug. Vrijwel meteen zag hij het lichaam in elkaar zakken. Zijn mondhoeken trokken omhoog, dit werkte goed. Met een donkere blik keek hij Jayson recht aan. Liet meteen ook een tweede bijl in zijn hand verschijnen, puur als waarschuwing hij ging hem niet gebruiken. Hij had de knul zijn hart genoeg gebroken voor vandaag. Dat hij dit maar mooi in zijn hoofd hield en er helemaal aan kapot ging. Dan kon hij hen snel genoeg weer herenigen met elkaar. Het lichaam begon al weer te vervagen. Terug naar de poorten. Hiermee gaf hij zichzelf dubbel werk want nu moest hij hem al voor een tweede keer escorteren. Maar het was het allemaal waard. ‘Jij zult het snel genoeg zijn.’ Met die woorden draaide hij zich om en verdween hij de duisternis in. Voor heel even voelde hij zich voldaan. Al zou zijn naslag wel komen als hij helemaal alleen was. Maar boeien, dat was dan pas.