I'm no fool, no, I'm not a follower.. ~Open

Alice was niet in een al te beste bui vandaag.
Niet dat ze dat ooit was, maar vandaag had haar humeur werkelijk het dieptepunt bereikt. Ze had Lucy terug, maar lang van dat geluksgevoel genieten kon ze niet. Ze hadden haar weer meegenomen naar de ziekenzaal, zodat ze een medische check-up kon krijgen en iets van talloze inentingen tegen honderden ziektes die ze mogelijk hier op het eiland kon oplopen. Hmpf. Alice was achter de schoolarts met zijn kudde verplegers aangelopen, had gevraagd (geëist eigenlijk) dat ze bij Lucy mocht zijn terwijl ze die afgrijselijke naalden in haar huid zetten (een gevoel dat haar nog steeds koude rillingen bezorgde elke keer als ze eraan dacht), maar nee hoor. Het mocht niet. Gevaar op besmetting, zoiets, en een stroom van andere argumenten die erop volgden. Alice had bijna het hoofd van de dokter z'n romp afgerukt toen hij die woorden uitsprak, maar alleen de kalme blik van Lucy die 'het komt wel goed' fluisterde had haar tegengehouden. Alice werd bijna letterlijk de ziekenzaal uitgesleept voordat haar irissen ook maar een rode kleur konden krijgen. Dus ze besloot buiten voor de ziekenzaal te wachten tot Lucy klaar was. No way dat een stel idioten in lange witte jassen haar bij Lucy weg konden houden. Ze plofte neer op een bankje, haalde haar witte mobiele telefoon uit haar zak en ontgrendelde hem met een snelle beweging van haar vinger. Ze moest nog steeds wennen aan het ding, vooral aan de rare geluidjes die het maakte als ze een berichtje kreeg (hoe noemde Jean het? Een essemes?), maar volgens de schoolhoofden was het een handig apparaat, dus kreeg ze er eentje van hen. Doelloos keek Alice door haar mobiel, keek naar de kleuren en verschillende icoontjes op het beeldscherm zonder er veel van te begrijpen.
Een plotseling geluid deed haar opkijken. Was Lucy al klaar?
Haar ogen flitsten meteen rood van woede toen er een verpleegster naar haar kwam toegesneld. 'Jongedame, je mag niet-' De vrouw verstijfde. Het verrassingseffect van de rode irissen kwam weer in werking.
'ALICE!' Een stem aan het einde van van de gang. Alice draaide zich met een ruk om en meteen kregen haar ogen hun blauwe kleur weer terug van schrik. Clyde. Natuurlijk. Behalve bliksem creëren had de blonde gast waarschijnlijk ook de mutatie om precies op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn.

Na een ferme waarschuwing van Clyde werd ze naar de kantine gestuurd: het was immers bijna lunchtijd. Alice was blij verrast dat de kantine bijna leeg was: minder mensen betekende meer plaats om in een hoekje weg te kruipen en anderen te bekijken. Ze sloot netjes in de rij aan en bekeek wat er vandaag allemaal voor keus was. Ze ging voor een pizza: het platte stuk deeg met kaas en tomaten, de zoete ronde groente (of was het fruit?) die ze voor haar komst op het eiland nog nooit gezien had. Volgens Eleanor kwamen tomaten eigenlijk uit Zuid-Amerika maar werden ze door ontdekkingsreizigers naar Europa gebracht. Dat zou inderdaad een heel logische verklaring zijn voor het feit dat Alice nog nooit van tomaten gehoord had, mits Alice enig idee had waar Zuid-Amerika op de wereldkaart lag. Een schel geluid zorgde ervoor dat de blondine ineenkromp en bijna haar dienblad op de grond liet vallen.
De bel voor de middagpauze.
En natuurlijk was de kantine bijna helemaal vol voordat Alice een plaats kon uitkiezen. Zuchtend liep ze langs de bezette tafels, totdat ze een plaats zag aan een tafel met een ander meisje. Haar blik gleed nog eens door de kantine, maar dit was de enige lege plaats. Ze had geen keus. Snel zette Alice haar dienblad op de tafel en schoof haar stoel aan, alsof ze bang was dat iemand toch haar plaats zou inpikken. Pas nu gleed haar blik naar het meisje voor haar, dat met haar benen gekruist op de tafel zat. Ze leek iets te eten wat Alice als tosti's herkende: twee stukken warm brood met kaas. Op zich niet bijzonder, maar de manier waarop ze de lunch at trok pas echt haar aandacht.
''Een zwevende tosti?'' Vroeg Alice niet-begrijpend terwijl ze haar stuk pizza vastpakte.

outfit

Alice had haar lippen opgetrokken in haar kenmerkende grijns toen het meisje voor haar het woord 'zwaartekracht' liet vallen. Het woord was een onderwerp dat ze toevallig net besproken had in haar bijlessen (of eigenlijk 'hoe overleef ik de toekomst'-lessen want veel wist ze niet over de eeuwen 1500 tot 2035) van de verschillende leraren op het eiland. Ze moest toegeven dat het een interessant onderwerp was geweest: iets met massa die tot de aarde werd aangetrokken waardoor alles op aarde niet naar boven kon zweven maar gewoon op de grond bleef staan, een man genaamd Newton en een appel. Alice snapte niet helemaal hoe je met een stuk fruit ervoor kon zorgen dat je een natuurkundige formule of berekening uitvond, maar zo had Wayne het haar nou eenmaal uitgelegd. Er was nog een hele hoop wat Alice niet snapte, maar dat zou de blondine natuurlijk nooit bekennen. Vijf eeuwen aan gemiste kennis ophalen ging natuurlijk niet in twee weken, net zoals Rome niet in twee dagen gebouwd was (of hoe ging dat spreekwoord ook alweer?).

Blijkbaar kon het meisje voor haar zwaartekracht op de een of andere manier manipuleren, wat op zijn zachtst gezegd interessant te noemen was. In háár tijd (ugh, wat klonk dat raar) zou ze minimaal vervolgd worden voor hekserij of het heulen met de duivel, net zoals Alice zelf gearresteerd werd op verdenking van zwarte magie en andere duistere praktijken. Terwijl ze nadacht nam ze een hap van haar pizza, die natuurlijk veel te warm was. Een pijnscheut schoot door haar mond en ze trok een grimas, maar ze herstelde zich snel weer. Als ze levend verbrand worden op een brandstapel had overleefd, kon ze een verschroeid gehemelte ook wel overleven. Ze nam nog een hap voordat ze de pizza terug op het bord legde.
Aurélia was dus de naam van het meisje dat alle wetten van de natuurkunde overtrad. Ze knikte terwijl ze de naam nog eens een paar keer in haar hoofd herhaalde. Aurélia. Het klonk anders dan de namen die ze tot nu toe gehoord had, alsof ze hier niet vandaan kwam, bijna eleganter dan de meeste voornamen die ze gehoord had  (op Lucy's naam na dan), hoewel dat totaal niet bij haar stoere verschijning paste en ergens ook weer wel. 'Alice,' zei ze terug met een klein glimlachje. Het o zo beleefde 'aangenaam' dat eigenlijk na het zeggen van haar voornaam moest komen liet ze maar even in het midden. De blondine was tegenwoordig niet zo van de etiquette.
'En vertel eens Aurélia, waarom zit jij hier? Behalve voor het manipuleren van tosti's dan.' Met haar blauwe ogen keek ze de brunette geïnteresseerd aan.

outfit

Zoals haar verteld was toen ze voor het eerst bij bewustzijn was op het eiland, had elke mutant hier een gave - of well, een mutatie, genetische afwijking, hoe je het mocht noemen. Daar kwam dan ook nog bij dat alle (nou ja, bijna alle, er zaten er vast nog genoeg over alle continenten verspreid) mutanten hier op het eiland verzameld waren omdat ze bedreigd werden in de 'echte' wereld met 'echte' mensen en nog meer van dat zoetsappig gepraat; Alice zou er bijna emotioneel van worden en neptranen van gaan huilen als ze niet vond dat zij toch net wat meer had meegemaakt dan de gemiddelde mutant hier op het eiland. Niet omdat ze zoveel zelfmedelijden had (want dat had ze totaal niet), maar omdat het gewoon simpelweg zo was. Het was ook niet zo dat ze over haar verleden zou gaan opscheppen, want volgens Norah was slimmer om niet alles aan vreemden te gaan vertellen (maar natuurlijk wel alles aan háár als ze een afspraak hadden. Slim, Norah).

Om een lang verhaal kort te maken: Aurélia voor haar was een perfect voorbeeld van een student hier op het eiland. Ze kon niet alleen tosti's manipuleren - wat voor een kleine grijns bij haar zorgde, meende Alice te zien -, maar ze kon ook iets wat ervoor zorgde dat de wenkbrauwen van de blondine verbaasd naar boven schoten. “Uhm ik kan naar de andere kant van het eiland lopen en terug en dat in 5 seconden. Niet erg indrukwekkend, sorry.” 'Vijf seconden?' Herhaalde ze, een hap van haar inmiddels afgekoelde pizza nemend zodat ze nog even over die opmerking na kon denken. Vijf seconden. Dat was de tijd die het duurde om een hap van haar pizza te nemen en door te slikken en Aurélia kon in exact die tijd rond het hele eiland rennen, nee, lopen? Dat was op zijn minst interessant ze noemen. 'Jij noemt het niet erg indrukwekkend, maar ik denk niet dat veel mensen je dat op het eiland na zouden kunnen doen,' merkte ze nonchalant op. Alice moest tenminste een cool aura over zich heen hebben.
De verwachte tegenvraag over haar eigen mutatie kwam en de blondine besloot maar dat ze dat net zo oppervlakkig ging spelen als het meisje. 'Ken je die uitdrukking: als blikken konden doden?' Begon ze, terwijl ze even richting Aurélia keek om haar opmerking kracht bij te zetten. 'Nou, dat kan ik dus letterlijk.'

outfit

Meteen toen Aurélia's glimlachende gezicht in een verbaasde impressie was veranderd was er spontaan als reactie op Alice's gezicht een grijns verschenen. Ze luisterde aandachtig én ze was blijkbaar onder de indruk van haar mutatie. Alice genoot ergens wel van de bepaalde onbedoelde macht die ze over personen had, de macht dat ze zomaar mensen kon doden: het was immers niet aan haar uiterlijk te zien dat ze een killer blik had.
Haar mutatie was een soort geheim geweest, tussen haar en Lucy en de doktoren van de school en de schoolhoofden (want die hadden alles over haar uitgeplozen voordat ze haar ook maar dúrfden te bevrijden uit de vervallen kerker, dat was de enige reden geweest dat ze voorzorgsmaatregelen hadden genomen en niet dood neer waren gevallen zoals al haar andere 'bezoekers').

En nu had ze haar 'geheim' verteld. En wat bleek? Haar mutatie was blijkbaar indrukwekkend. Of misschien ook wel angstaanjagend, maar dat was op dit moment niet van Aurélia's gezicht af te lezen - de zuster in de hospital room had het in ieder geval wel bang gemaakt.
En als Aurélia het al indrukwekkend vond, een meisje dat op het eerste gezicht niet echt bang te maken was en, hoe noemden ze dat in de moderne wereld, 'stoer' leek, wat zouden andere mutanten met al hun puberale onzekerheden en angsten wel niet van haar denken? Misschien had iemand behalve Clyde het voorval in de hospital room vandaag gezien en zouden zij het doorvertellen? Misschien zou Aurélia het na de lunchpauze vandaag wel doorvertellen aan haar kamergenoten of vrienden, vriendinnen, haar klasgenoten misschien zelfs?
Zou ze misschien op dit eiland weer een 'gevaarlijke' status krijgen, eentje die al jaren terug aan haar gegeven was in Engeland, waar ze als een heks terechtstond die met zwarte magie heulde?

“Ik denk niet dat iemand problemen met jou zou willen hebben.” Alice trok een mondhoek op en schudde lachend haar hoofd. 'Ik denk het ook niet,' zei ze, in het midden latend hoe veel mensen er al aan haar mutatie bezweken waren. Van haar vroegere echtgenoot Geoffrey tot een stel kinderen die in de kerkers speelden.
Aurélia leek oprecht geïnteresseerd te zijn in haar mutatie, iets wat de blondine haar met plezier wilde uitleggen. “Dus je hoeft je alleen maar te concentreren of kijken en dan valt diegene dood? Geen pijn ofzo?” 'Hmm...' Ze tuitte nadenkend haar lippen. 'Niet helemaal. Er zijn twee fases. De eerste' - ze keek Aurélia aan en liet haar ogen heel even rood flitsen, wachtend op haar reactie - 'fase zijn deze rode ogen, en die kan ik gewoon aan- en uitzetten als het ware. De tweede fase ga ik voor jouw veiligheid niet uitproberen, maar dan zijn mijn ogen helemaal zwart, iris en oogwit en al.' Ze ging er natuurlijk niet bij vertellen dat de mutatie in de eerste fase verbroken kon worden als ze afgeleid werd - het moest zo angstaanjagend mogelijk blijven. 'En dan... ik weet niet precies hoe, maar als ik iemand te lang aankijk met dus die zwarte ogen, ik denk zo'n tien seconden, dan vallen ze dood neer. Geen idee wat er binnen in hun lichaam gebeurt, maar er druipt bloed uit de monden van de meeste mensen dus ik neem aan dat er iets van binnen scheurt?'
Nu moest het wel heel duidelijk zijn voor Aurélia dat ze haar dodelijke mutatie meer dan eens met succes gebruikt had.

outfit