{=} Into the woods. (with Max)

De ochtend is nog jong, of de nacht laat, wanneer William met een schokje wakker wordt. Klam zweet plakt aan zijn voorhoofd en hals en zijn ogen zijn licht vochtig. William schiet een stukje overeind, zijn torso ondersteunend met behulp van zijn linkerarm. Dat was al een tijd geleden, sinds hij een nachtmerrie heeft gehad; bedenkt hij zich grimmig. Vroeger had hij er vaker last van, nachtmerries over de wereld, over wat er onder zijn bed zou kunnen schuilen etc. De afgelopen tijd waren alle donkere schaduwen weg gebleven maar vannacht waren de schaduwen blijkbaar weer te veel geworden voor het zwakke licht in zijn lichaam. William zucht, zijn hevige ademhalingen beetje bij beetje temperend. Waarom moesten ze altijd zo realistisch zijn? Alsof alles wat hij in zijn nachtmerrie had aangeraakt ook in het echt gepasseerd was, en alsof hij elk gezicht echt had kunnen zien. Vermoeid wrijft hij door zijn halflange donkere haar heen, uiteindelijk zijn benen over de rand van het bed heen gooien. Slapen na een nachtmerrie van dit formaat bleek uit voorgaande ervaringen onmogelijk te zijn, dus maakt hij er vandaag maar een vroege ochtendwandeling van. Een wandeling naar het bos zal het zijn.

Binnen enkele minuten is hij omgekleed en verkeerd hij nu in een sweater, trainingsbroek en sportschoenen. Zijn out of bed haar heeft hij niet aangeraakt, maar heeft hij simpelweg verstopt onder een pet, die de ergste schade wel deed verbergen. Met zijn handen in de zakken van zijn sweater gepropt verlaat hij zijn kamer, een korte blik over zijn schouder werpend naar zijn nog slapende kamergenoot. Dat mens slaapt ook overal doorheen, bedenkt hij zich met een scheve grijns. Uit zijn broekzak vist hij zijn telefoon waar hij vluchtig doorheen vliegt met zijn vingers. Tuurlijk, hij kan alles besturen met zijn hoofd maar zo nu en dan heeft William de neiging om de illusie hoog te houden dat hij net als ieder ander mens is... Kort twijfelen zijn vingers boven het touchscreen, bedenkend of hij nu behoefte had aan muziek of niet. Uiteindelijk stopt hij zijn mobiel weer weg, de stilte omarmend.

Nadat hij zijn mobiel terug had gestopt is William richting het bos vertrokken, zijn handen diep in zijn zakken gestoken en zijn hoofd onder zijn capuchon verborgen. De nog koude ochtendlucht had hem getroffen als de Titanic de ijsberg, maar hij hield zich voor dat het na een tijdje lopen beter zal worden. Een paar dagen geleden had het seizoen besloten om te veranderen naar de lente, ook al was daar aan de omgeving nog niet veel van te merken. Er lag geen sneeuw meer, hoewel dat al een paar weken zo was en groene knoppen lagen al verscholen aan de takken, klaar om de lentezon te begroeten. Het is blijkbaar nog te vroeg voor de vogels aangezien het volledig stil is in het bos; zelfs de wind heeft besloten om stil te zijn. De plotse stilte in vergelijking met de rest van Genosha is zowel intimiderend als fijn, en ondanks dat William er lichtelijk nerveus van word omarmt hij de rustgevende stilte in zijn hoofd. Als warme golven wast de stilte de nervositeit en donkere gedachten uit William's systeem hem leeg maar tevreden achterlatend.

Nog nimmer had William echt aandacht geschonken aan de omgeving in het bos, maar het is nu in de eerste ochtendstralen dat William ziet dat hij de pracht van de natuur in deze, zwaar onderschat had. Hoe de zonnestralen spelen met de bladeren die dan weer dansende schaduwen creëren op de bosgrond is werkelijk een zowel kleurrijk als bewegelijk schouwspel om te zien. Ook nu weer wordt William geconfronteerd met zijn huidige prioriteiten in de wereld. Tegenwoordig is hij zo verdiept in zijn eigen elektronische netwerk dat hij de rest van de wereld onverhoopt vergeet of nog erger, negeert. Ook op sociaal gebied heeft het zijn sporen achtergelaten, en we weten allemaal dat sporen op die ondergrond niet makkelijk zijn uit te wissen. Hoeveel vrienden had hij nu? Drie, twee, géén? Aan de andere kant, heeft hij geen mensen om zich heen nodig... Als hij behoefte heeft aan menselijke emoties en geheimen dan opent hij zich gewoon voor de 'geheime' informatie in hun telefoons. Het zal ieder verbazen hoeveel sappige, geheime informatie mensen in hun 'veilige' telefoons zetten. Als het iets elektronisch is, is niets veilig; niet voor William in ieder geval. Bij een plots krakend geluid achter hem draait hij zich half om; zijn bruine ogen de omgeving strelend. Was iemand hem gevolgd? Of was het gewoon toeval? Hij zucht en wrijft ietwat vermoeid door zijn gezicht heen, misschien is het gewoon zijn vermoeide lichaam die hem dingen laat horen die er niet zijn...

William knakt zijn nek van links naar rechts, zijn donkerbruine ogen in het tamelijk dimme licht zoekend naar de bron van het krakende geluid. De zon besluit het zo nu en dan af te laten weten blijkt in de afgelopen paar minuten, aangezien de zon zo nu en dan wel en dan weer niet het pad onder William's voeten verlicht. William draait zich een kwartslag, zijn ogen weer gericht op het pad waar nu plots een jongeman staat. Met zijn huid de kleur van chocolade nadert hij William, die nog altijd aan de grond genageld staat; druk bezig met de slaap uit zijn ogen te wrijven. De gedachte dat de jongen hem wellicht al langer volgt als een paar minuten komt langzaam in hem opdoemen, wat William plots, toch, een beetje ongemakkelijk maakt. Wat moest de jongen van hem? En waarom kwam hij nu zonder enige reden daartoe op hemzelf afgestapt? Het is echt niet alsof je iedere vreemde persoonlijk moet begroeten in het bos, dus waarom? Heel snel onderzoekt William de jongen van top tot teen. Hij was wellicht een paar centimeter groter als hemzelf? Maar het scheelde in ieder geval niet veel; zijn leeftijd zal misschien iets jonger zijn als dat hij zelf was? Maar misschien zat hij er ook wel naast, voor hetzelfde geld was de jongen ouder als hemzelf; inschatten is niet Williams forte.

Hoe dan ook, terug naar het verhaal; de jongen loopt op William af, zijn pas zeker en van wat er te zien viel vrij gedetermineerd. William moet op zijn tong bijten om hem niet meteen te vragen wat hij voor hem kon betekenen. In plaats van meteen zijn mond open te trekken wacht hij dus af, rustig en vanaf de buitenkant redelijk kalm. William laat zijn handen naast zijn lichaam vallen maar laat ze buiten zijn zakken, ook al is dat misschien zijn eerste intuïtie. Een smalle glimlach speelt langzaam op, op William's lippen; de jongen ondanks alles 'vriendelijk' begroetend. William houdt zich in om zijn gezichtskenmerken niet meteen te vergelijken met alle informatie die in de database van Genosha Island te vinden was, en laat hem dus voor nu voor wat hij is. Vijf stappen, vier, drie , twee en de jongen zijn mond vliegt open en er rollen woorden uit. De jongen begroet hem en William knikt naar hem, als soort van begroeting. ''hetzelfde.'' zegt William neutraal tegen hem. De jongen blijft op een afstandje van William staat, iets wat hij ergens wel oprijs stelt. William houd er simpelweg niet van wanneer mensen te dicht op hem staan; tenzij het iets is uit zijn eigen initiatief.

Een raar gevoel bekruipt William, en ondanks dat hij het eigenlijk niet wilde, leek zijn ongemakkelijkheid een beetje; beetje weg te ebben. William wrijft nog een keer door zijn gezicht en haren heen, zich nog meer vermoeid voelend als een paar uur geleden. William wil het gesprek afkappen maar de jongen steekt er een stokje voor door zijn lippen weer te spreiden. Aha, hij had hem dus tóch al die tijd gevolgd. William zou zich bekeken moeten voelen en boven alles en beetje geïrriteerd maar het verwachte gevoel blijft uit. William kantelt zijn hoofd lichtjes, de jongen plots met een soort nieuwsgierigheid aankijkend. Will schud zijn hoofd lichtjes; ''Dus je verveelt je en dan volg je een random persoon? Dat is een originele manier van je tijd spenderen.'' zegt William simplistisch. ''Maar ieder zijn ding.'' zegt William schouderophalend. Hij was Jayson, blijkbaar; aangezien hij zich na zijn woorden aan William voorstelt. Godver. Nu was hij verplicht om met hem te blijven praten en bovendien zichzelf met hem 'bekend' te laten worden. ''William.'' antwoord hij, nog voordat hij het echt door gedacht heeft. ''Leu- Nee, interessant om je zo en hier te ontmoeten.'' zegt William, duidend op zowel de omgeving als de manier waarop de jongen hem gevolgd was. William slaat zijn armen over elkaar heen en bekijkt hem nogmaals van top tot teen. ''Dus Jayson... Ik weet niet wat jij doet maar ik loop verder, van stilstaan val ik huidig in slaap.'' zegt William wedermaal een gaap onderdrukkend, en daarmee de keuze bij de jongen latend. Zelf draait hij zich al half om in de richting waar hij van te voren ook al aan het lopen was. Hij werpt een schuine blik over zijn schouder naar de jongen, een grijns op zijn lippen terwijl hij de eerste stap naar voren zet. Jayson, zou hem vast volgen, tenslotte had hij dat van te voren ook al gedaan; en toen wist William er niet eens iets van. Nu het bekend was had hij dus helemaal geen reden om het niet te doen... Zucht; dit werd een lange dag.