Met zijn schouders opgetrokken, zijn mond verstopt in zijn sjaal en zijn armen om zich heen geslagen liep hij door het bos heen. Een dik sneeuwtapijt kleurde de grond wit en zo goed als iedere blaadje was van de bomen gevallen. Het was koud en voor de jongen waren de lage temperaturen niks. Hij was ze niet gewoon en gaf zichzelf de schuld dat hij nu niet warm binnen zat. Wie besloot er ook om nog naar buiten te gaan wanneer het bijna donker werd? Iedereen wist toch zeker wel dat het dan kouder werd. Dat terwijl het nog niet veel na vijf uur was. Vijf uur en toch leek het al bijna middernacht te zijn en dan vooral in het bos waar geen levende ziel te bekennen was. Zelfs geen vogels die in de bomen vlogen. ‘Dit doen we nooit meer,’ mompelde Dario enkel tegen zichzelf, maar in vergelijken met anderen werd er naar hem wel geluisterd wanneer hij iets zei terwijl er niemand in de buurt was.
Moest hij nu niet geluisterd hebben naar sommige richtingen die hem gegeven werden was hij al lang weer binnen geweest, maar in plaats daarvan was hij verdwaald. Het bos was voor hem één groot doolhof zelfs nu dat er geen bladeren hingen aan de bomen en je alles kon zien.

Het tempo waaraan de jongen aan het wandelen was lag hoog, maar enkel omdat hij zo snel mogelijk naar binnen wou. Dario hield ook geen rekening met omstaanders omdat hij niet vermoeden iemand tegen te komen. toch stoten hij uiteindelijk met zijn schouder tegen iemand en liet hij zich meegaan in de beweging waardoor hij met zijn hoofd naar het meisje kwam te staan en met zijn rug naar de richting waarheen hij wilde gaan. ‘Mijn excuses,’ sprak Dario even snel terwijl hij wat stappen naar achter zetten om in een vlotte beweging dan terug te draaien zodat hij verder zou kunnen wandelen. Veel stappen had hij echter niet gezet voor zijn pas vertraagde en hij tot stilstond kwam. Er was iets dat hem deed stoppen. Een gevoel, maar iets dat niet zichtbaar was en hij pas kreeg in het bijzijn van de persoon. Over zijn schouder keek hij weer even richting het meisje en hij probeerde te bedenken wat het gevoel opwekten. Wel, er was maar één manier om erachter te komen.
Dario draaide zich weer volledig naar haar toe en stapte dichterbij. ’Meen je dit nu? Het is koud, we zouden naar binnen gaan,’ hoorde hij een stem geïrriteerd zeggen, maar hij negeerde het volkomen. In plaats daarvan liep hij op het meisje af en stak hij zijn hand naar haar uit. ‘Ik ben Dario,’ zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Moest er iets speciaal zijn aan haar kwam hij er zo wel achter. Daarbij kon ze hem misschien ook meteen de juiste richting uitsturen, als zijn trots het zou toelaten om het te vragen.

Tijdens de periode die hij al op het eiland had gespendeerd had hij geen één keer iets gevoeld als op die moment. Hoe het precies aanvoelden kon hij niet uitleggen, maar het was alsof het iets bekends was. Iets vertrouwds. Toch kon hij niet precies plaatsen wat het was. Sowieso dat het iets te maken had met het meisje want het pas wanneer dat hij in haar buurt kwam dat het hem ook effectief opviel. Ergens had het iets angstaanjagend, maar dat had niet dat effect op de jongen. Het deed juist het tegenovergestelde en maakten hem nieuwsgierig. Zijn nieuwsgierigheid dreef hem ook zo ver om toch te keren en het meisje te benaderen.
Hij toonden geen enkele angst ondanks de sfeer die er hing. In Dario zijn ogen was er ook nog helemaal niks om schrik van te hebben. Er moest dan ook al heel veel gebeuren vooraleer je hem schrik zou aanjagen. Nu ja, die kant toch. Soms dacht hij wel dat hij onoverwinnelijk was, dat niks hem aan kon en hij haast beschouwd kon worden als een God.

Dario had zich meteen voorgesteld om het gesprek te starten en het werkte. Hij kreeg een naam terug en blijkbaar was het opmerkelijke meisje voor hem Salina. Voor de eerste keer was het ook weer eens stil in zijn hoofd. Geen stemmen die spraken of commentaar gaven, maar hij kon dezelfde nieuwsgierigheid wel voelen. ‘Aangenaam,’ sprak hij met dezelfde glimlach als eerder voor hij haar hand weer los liet en zijn arm weer om zich heen sloeg. Ondanks alles had hij het nog steeds niet bepaald warm. Haar ogen die even rood hadden opgelicht waren Dario ook niet ontgaan, maar echt meteen reageerde hij er nog niet op. ‘Ik moet zeggen dat je een bijzondere oogkleur hebt,’ sprak hij dan wel om het wat subtieler over te brengen. Nu dat Dario dichter bij Salina in de buurt stond viel de zwavelgeur ineens ook veel harder op. Eerder hing de geur er ook wel, maar hij had er geen aandacht aan geschonken. Het werd ook pas duidelijk dat het door Salina kwam dat die geur er hing, maar waarom? ‘Al zou ik wel wat aan je parfum doen,’ vervolgde Dario, maar het was niet zo zeer als belediging bedoeld. Helemaal eigenlijk niet. Hij wilde gewoon weer meedelen dat het hem wel opviel zonder het letterlijk te zeggen. Je kon wel van zijn gezicht aflezen dat hij het niet zo bedoelde. Het zou zonde zijn als ze het verkeerd zou opvatten en dat het zou eindigen in een ruzie. Soms moest hij zijn woorden zorgvuldiger gaan uitkiezen.
Ondanks alles wist hij echter nog altijd niet wat er zo speciaal was dat het hem was opgevallen. Er school was nog geen enkele mutant geweest waar hij enige interesse in ad getoond, op dat vlak. Dario had nu wel altijd een zekere interesse in meisjes en dan vooral te knappe. Die liepen er - gelukkig voor hem - ook veel rond op de school. Op dat moment had hij daar niet eens op gelet, wat werkelijk een hele verrassing was voor die kant.

Dario had ergens gehoopt dat hij meteen alle antwoorden zou krijgen wanneer dat hij Salina had aangesproken, maar dat was niet het geval geweest. Het enige dat hij nog maar wist was haar naam, maar de rest zou wel volgen.
Ze vroeg of dat hij het koud had, alsof dat het iets vreemd was om het koud te hebben terwijl een sneeuwtapijt op de grond lag. ‘Toch wel een beetje,’ beantwoorde Dario haar vraag schouderophalend. De enige reden dat hij het zei was omdat ze het aan hem had gevraagd. Haar medelijden of hulp had hij niet meteen nodig. Als het echt zo koud werd dat het pijn zou doen dan had hij er geen last niet meer van. Erg vond hij het echter niet om toch koude en warmte te kunnen voelen, want dan was er toch nog iets. Pijn kon hij al niet ervaren, toch geen fysieke pijn, maar daar ging je hem niet over horen klagen. Een mutant was erin geslaagd hem pijn te laten voelen en na die dag hoopten hij het nooit niet meer te ervaren. Als je het hem vroeg miste hij niets. Dario voelde nog steeds warmte en koude, maar niet de pijn die dat erbij kwam kijken.

Wanneer dat ze haar ogen had laten oplichten leek het wel alsof dat ze het met opzet gedaan had. Nee, hij was er heel zeker van dat ze het met opzet gedaan had zodat hij het zou zien en erover zou beginnen. Sowieso dat ze meer wist dan hem en dat vond hij niet aangenaam, al liet hij het niet merken. ‘Zie je inderdaad niet vaak,’ beaamde Dario. Hij was namelijk nog niemand tegen gekomen die roden ogen had, of een andere abnormale kleur. ‘Doet het nog wat anders dan enkel oplichten?’ vroeg hij vervolgens. Hij wist nog steeds niet wat dat hij van haar moest vinden, maar de rode kleur die haar ogen hadden gekregen moesten er iets mee te maken hebben.
Natuurlijk moest hij wat zeggen over de geur die rond haar hing. Dario had het opgemerkt en kon het niet laten om erover te beginnen. Misschien viel de geur voor anderen niet eens zo hard op en was het enkel het dierlijke kantje van hem dat de geur deed versterken. Of het kon evengoed wel gewoon heel duidelijk zijn. Het belangrijkste was dat ze zijn woorden niet als een belediging had opgenomen. Vrouwen waren nu eenmaal gesteld op complimenten over hun uiterlijk en alles dat erbij kwam kijken. Dario had al gemerkt dat je als man moest oppassen wat je zei tegen ze. Sommige waren drama queens tot en met. Ze vroeg hem echter of dat Dario het niet lekker vond en hij schudden daarom zijn hoofd even. ‘Het is niet wat ik cadeau zou geven aan een vrouw,’ verklaarde hij. De geur was niet meteen storend, maar er waren geuren die beter roken. Natuurlijk was Dario zich er wel van bewust dat het geen parfum was dat ze droeg. Hij was niet de slimme van de drie, maar achterlijk was hij ook weer niet.

De enige reden dat Dario vertelde dat hij toch wat last had van de koude was omdat ze ernaar vroeg. Anders was hij er nooit over begonnen omdat het niet veel uitmaakten. Salina kon er vermoedelijk niks aan doen en ze moest er van hem ook niets aan doen. De koude die hij voelde overleefde hij wel, zonder problemen zelfs. Hij zou daarbij haar hulp toch afslaan omdat het zijn trots in de weg zou zitten.

Al snel hadden ze het dan ook over een ander onderwerp. Eén dat net wat interessanter was dan zijn last van de kou. Het was een slimme vraag van Dario al zei hij het zelf. Haar ogen konden oplichten dus moest het wel wat meer doen dan enkel oplichten. Of het was haar persoonlijke zaklamp. Kon ook. Kalm had hij haar aangekeken, maar hij trok één wenkbrauw op wanneer ze haar ogen rood liet flikkeren. Blijkbaar waren de ogen op dat moment ongevaarlijk, maar dat veranderde als ze in een andere gedaanten zou zitten. ‘En wat moet ik me precies voorstellen bij je niet menselijke vorm?’ vroeg hij toch wel nieuwsgierig naar het antwoord dat hij zou gaan krijgen. Dat van haar ogen kon hem al lang niet meer boeien want hij kon zich niet inbeelden dat het echt iets ergs zou kunnen zijn. Of het zou allemaal wel meevallen. Zijn gezond verstand schreeuwde dat hij het misschien beter wel kon weten, maar hij onderschatten mensen nu eenmaal heel snel. Tot hiertoe was hij nog niemand tegen gekomen die hij echt als een bedreiging aanzag. In zijn ogen kon hij iedereen wel aan en dat was een nadeel van zijn karakter. ‘Ben je soms een shapeshifter?’ stelde hij nog als vraag. Waarschijnlijk was dat wel het geval, anders zou je geen andere niet menselijke vorm hebben.

Nu Dario te weten was gekomen dat ze een andere vorm had linkte hij de geur die rond haar hing ook meteen daaraan. Ondanks dat hij geen idee had wat hij voor zich had staan. Hij had al wel geruchten gehoord over enkele shapeshifters, maar was er naar zijn weten nog geen tegen gekomen. Eén van de geruchten ging over een kerel die over laatst enkele mensen in de ziekenboeg had weten te krijgen. Een weerwolf als hij zich niet vergisten, maar verder hield Dario zijn kennis daarover ook op.
Om niet meteen te zeggen dat ze niet geweldig goed rook had hij het proberen mooi aan te kleden om het niet al te beledigend te laten overkomen. Het was ook niet Dario zijn doel om haar te beledigen, maar wel om meer over haar te weten te komen. Korte lachte hij echter even wanneer dat ze zei dat de ‘parfum’ niet te koop was in winkels. ‘Ik heb toch nooit gezegd dat je er wat aan moet doen?’ zei hij wel op haar opmerking. ‘Wat kan het mij schelen hoe je ruikt,’ ging hij nog verder. Ze moest er niks aan doen want hij moest er niet mee leven. Het maakte hem absoluut niet uit hoe iemand rook of eruit zag. Meestal waren ze toch niet interessant genoeg en gaf hij niks om hen.

Vanaf het moment dat ze begon over een niet menselijke gedaanten wilde Dario weten wat dat ze precies was. Het maakten hem al niet meer uit wat er speciaal was aan haar ogen en wie weet, misschien dat hij er nog wel achter kwam eenmaal hij wist wat ze was. De enige manier om daarachter te komen was door het te vragen, wat Dario ook deed.
Zoals dat ze zichzelf beschreef moest Dario toegeven dat het niet erg indrukwekkend klonk. Een uitgehongerde hond met een verbranden huid. Dan had hij toch liever een groot lichaam dat er niet uitgehongerd uit zag en dan met twee extra hoofden. ‘Cute,’ sprak hij enkel met een haast uitdagende grijns op zijn gezicht. Misschien vonden anderen het angstaanjagender klinken door het beeld dat ze zelf creëerden, maar het beeld dat hij in zijn hoofd had zag er niet intimiderend uit. ‘Als je het zo graag wilt weten, ook ik ben een hond enkel één met drie hoofden en zo’n zes meter groot,’ sprak hij alsof het volledig normaal was en het niks voorstelden. Dario had er zijn schouders ook even bij opgehaald. Mensen mochten gerust weten wat hij was en wat hij allemaal kon. Het was geen geheim en hij zou het gerust van de daken kunnen schreeuwen. Dario was niet zoals sommige mutanten die zich schaamden voor wat ze konden. Hij hoorden daarbij misschien ook stemmen in zijn hoofd, maar dat werkte alleen maar positief in zijn ogen. Met drie merkte je meer dan alleen.

Dario moest zelf wel toegeven dat hij het beter vond om geen tekenen van zijn dierlijke vorm te hebben wanneer dat hij normaal menselijk was. Zijn ogen bleven hetzelfde, hij had geen overvloed aan haar of opmerkelijk vreemde oren. Ook had hij geen andere geur zoals dat Salina wel had. Dario kon gewoon over straat wandelen zonder dat je wat vreemd aan hem opmerkte tot dat hij natuurlijk ineens uit het niets random begon te spreken, maar dat was anders.
Ook was hij blij dat Salina het allemaal niet verkeerd op nam en het niet uitdraaiden tot een bitch fight, want met vrouwen wist je nooit. Ze bleef er tot zijn geluk normaal over doen, maakten geen drama en aanvaarden wat dat hij zei. Blijkbaar had hij el gezegd dat ze wat moest doen aan haar geur, maar dan was hem dat al ontgaan. In zijn hoofd werd het echter wel beaamd waardoor hij even met zijn ogen rolden. ‘Misschien heb ik het wel degelijk zo gezegd,’ beaamde hij dan uiteindelijk wel. ‘Maar bedoelde ik het niet zo,’ zei hij verder nog. Dat ze mooi deed wat ze zelf wou. Als hij iedereen moest aanpassen zodat ze precies waren zoals hij wilde had hij zeer veel werk.
‘Niks speciaal,’ reageerde hij schouder ophalend op haar vraag. ‘Gewoon een ommetje gemaakt,’ zei hij. Natuurlijk ging hij niet meteen zeggen dat hij was verdwaald. Dat was niet iets wat zijn trots zou toelaten om te zeggen. ‘Jij een speciale reden om hier te zijn?’ stelde hij de vraag terug.

Om haar wat uit te dagen had hij gezegd dat het schattig was, wat waarschijnlijk helemaal niet het geval was. Iets uitgehongerd kon niet schattig zijn, maar of het angstaanjagend was? Hij wilde daar graag zelf over oordelen. Daarom kwamen haar woorden ook als geroepen. ‘Dan ga ik die weddenschap aan,’ sprak hij met een grijns. Salina was al dichter bij hem gaan staan, maar hij zetten ook wat stappen naar voor. Zo verkleinde hij de ruimte tussen hen twee alleen meer. Heel de tijd bleef Dario haar ook in de ogen aankijken om te laten zien dat hij niet geïntimideerd was of schrik had. Anderen waren er misschien wel van onder de indruk, maar Dario was niet veel anders dan haar. Ook hij was één of andere hond, het was enkel de vraag wat het meest schrik zou aanjagen. Uitgemergeld of iets met drie koppen.
Salina zei wel wat hij was en Dario knikten bevestigend. ‘Ik verkies toch liever de naam Cerberus, klinkt wat origineler dan Hellhound.’ Eigenlijk vond hij het ook veel beter klinken en bij het horen van zo’n benaming wisten mensen ook meteen waar ze zich aan konden verwachten. Langs de andere kant had hij dan toch Hellhound als alias gekozen. Wel ja, het was beide niet slecht.

Ze had hem bedreigd, al was het geen bedreiging om serieus te nemen. Zelfs al klonk haar stem wel alsof ze het meenden. Het deed hem niet bijzonder veel omdat hij in zijn ogen nog steeds niets te vrezen had. ‘Daar had ik je dan heel veel succes mee moeten wensen, mij doden is niet zo simpel als je zou denken,’ sprak hij even rustig en met een zekere trots in zijn stem en een glimlach sierde zijn lippen. Moest ze zover gaan om het werkelijk te proberen had hij haast medelijden met de arme ziel die rond liep op school en in zijn plek zou sterven. Uit het niets. De persoon kon net zo goed gewoon een film aan het kijken zijn met vrienden en ineens verliet al het leven hem. ‘Nee, het is niet aan te raden om te proberen,’ besloot Dario. Hij zou het haar ook zeker niet laten proberen, ondanks hij zeer weinig gaf om de persoon die zijn pijn zou overnemen.

Dario had beantwoord wat hij er deed, had de vraag terug gesteld en kreeg er ook zijn antwoord op. Enkel bij het horen ervan keek hij om zich heen, alsof hij in het donker iets aan het zoeken was, maar het niet kon vinden. ‘En waar is die hond dan?’ vroeg hij uitdagend. Natuurlijk was hij verstandig genoeg om te weten dat ze zichzelf bedoelde, maar het leek hem passend. Als je de hond wilde uitlaten dan moest je dat doen en tot op dan had Dario nog geen hond gezien.

Dario had geen schrik van haar. Hij kon niet eens vatten dat er mensen waren die er wel rillingen van zouden krijgen. Om dat ook duidelijk te maken was hij dichter bij haar gaan staan, wanneer dat ze dat ook deed. Hiermee liet hij ook meteen zien dat hij niet door haar geïntimideerd werd. Dario aanvaarden zelfs de weddenschap en het leek Salina alleen maar plezier te doen. ‘Heel zeker,’ verzekerde hij.
Nadat Salina al verteld had wat ze precies was deed Dario dat ook maar, en ze kwam tot de conclusie dat hij een Hellhound was. Als hij echter echt een soort op zich moest plakken ging hij voor Cerberus, en dat vertelde hij haar ook. Blijkbaar was ze het er wel mee eens. ‘Ik neem aan dat je dan ook zwart ziet,’ zei hij, maar het was geen vraag. Je ging jezelf niet ‘black dog’ noemen als je wit was. Dat zou volgens hem nogal belachelijk zijn.

Een grijns sierde zijn lippen wanneer dat ze zei dat het goed was dat hij niet makkelijk te doden was en dat het anders maar saai zou worden. ‘Je zal zien dat het bij mij nooit saai is,’ verzekerde hij haar waarbij dat Dario zelf ook zeer zeker was van wat hij zei. Hij beschouwde zich zeker wel als zijn tof en meest geweldige kant. Maar dus ook degene met het grootste ego.
Ze vroeg waarom ze het beter niet konden doen en dat was de vraag die hij ook wilde horen. ‘Een zeer ongelukkige ziel zal dan helaas mijn plek innemen en met wat ongeluk zal jij het zijn,’ legde Dario aan Salina uit. Het hing er allemaal van af hoe ze hem zou willen doden, moest hij het even serieus nemen. Ze was een hond dus in het geval dat ze haar tanden zou gebruiken had zij helaas pech. Tenzij ze immuun was, maar daar ging hij niet van uit. Als ze enkel haar ogen ervoor moest gebruiken dan was het jammer, maar stierf iemand die niet wist wat er juist gebeurde. Zolang dat Dario echter zelf bleef leven vond hij het allemaal niet erg en boeide het hem weinig. De mensen van die school gingen er dan weer minder hard mee lachen en veel zin om op één of ander gesprek te gaan had hij niet, want eerlijk is eerlijk, het was niet Dario zijn schuld.

Bij haar opmerking had hij voor de grap om zich heen gekeken. Het was een zeer flauwe grap, dat gaf hij toe. Toch was hij verward wanneer hij terug voor zich keek en Salina ineens weg was. Zijn wenkbrauwen schoten vragend omhoog en nu keek hij echt wel zoekend om zich heen. Nu dat was zeer onbeleefd. Weggaan zonder iets te laten weten. Pas wanneer het gegrom en geblaf begon besefte hij het. Natuurlijk had ze daar haar kans gegrepen. De geluiden die ze maakten klonken niet normaal, maar het deed bij hem geen rillingen over zijn rug lopen. Dat wilde echter niet zeggen dat Dario voor iedereen sprak. Een ander deel van hem kreeg letterlijk rillingen op zijn rug en hij kon voelen dat die kant niet gerust was. Wat een geluk dan dat hij in controle was.
‘Indrukwekkend,’ zei Dario al klopte zijn toon niet bij wat dat hij zei. ‘En zijn de geluiden bedrog of heb je toch wat gezelschap meegenomen?’ vroeg hij. Hij vermoedde dat ze alleen was, maar met alle mogelijkheden die er waren met mutaties was het moeilijk in te schatten of dat ze misschien niet gewoon vriendjes kon oproepen. Uiteindelijk stopten het geblaf wel en was het weer muisstil. Dario zag Salina ook nog altijd niet, en wist ook niet goed waar hij op moest letten als ze nog in de buurt zou zijn. ’Voor je sukkel,’ hoorde hij zeggen en ondanks hij het niet eens was met de toon keek hij voor zich waar inderdaad twee roden ogen waren en het magere lichaam van iets dat moest lijken op een hond. ‘Kan je ook anders zeggen,’ mompelde hij wat zacht tegen zichzelf, maar schonk er verder geen aandacht aan.
Dario keek enkel naar het beest voor zich en bleef staan waar hij stond. Hij zou zelf dichterbij kunnen zijn gekomen, maar hij zag liever hoe het beest zich voortbewoog. Het had wel iets speciaals, maar ze was ineens wel een heel pak minder aantrekkelijk geworden. Natuurlijk was dat het eerste waar hij op letten.

Eender welke weddenschap zou Dario nooit afslaan. Het zou zelfs zo ver kunnen komen dat hij alles zou aannemen en dan ook de meest domme weddenschappen. Deze moest hij echter aangaan. Wat kon er ook allemaal mis gaan? Niks. Precies dat. Wat kon er zo erg zijn aan een mismaakt hondje? Als het moest kon hij zijn - vond hij zelf - eigen indrukwekkende lichaam laten zien met de drie hoofden. Het was zoals poten. Mensen vinden dieren met meer poten dan normaal is eng en dat geld ook voor hoofden. Ieder wezen heeft maar één hoofd nodig, twee is niet normaal en drie is al helemaal een gruwel. Dario vond echter dat het wel zijn charmes had. Zolang hij echter niet zou weten hoe Salina er juist uit zag kon hij over haar verschijning ook niet veel zeggen.
Dario had wat gezegd, maar het was geen echte vraag. Natuurlijk was ze zwart, zo slim was hij nu ook wel. Toch gaf ze er commentaar op. ‘Ho werkelijk? Ik had meer iets verwacht van een witte chihuahua,’ sprak hij plagend. Als zij zo een opmerking mocht maken, dan mocht hij dat ook doen.

De jongen moest natuurlijk wel weer zeggen dat het bij hem nooit saai was, waarbij hij alweer wat zuchten kon horen, maar die negeerde hij. Als hij eerlijk moest zijn was dat gewoon de waarheid. ‘In dat geval zal je dus vaker bij me moeten rondhangen,’ sprak hij grijnzend. Tot hiertoe was ze goed gezelschap en dat ging ze vast een hele tijd blijven tot hij haar beu was. Dario werd zijn vrienden snel beu, maar ook zijn vriendinnetjes. Langs zijn kant was het ook nooit echte liefde.
Dario moest wel uitleggen dat het geen goed idee was hem hem aan te vallen of te doden. Het nadelige gevolgen hebben voor omstanders en waarschijnlijk kreeg hij zelf dan ook nog eens de schuld. Want hij kon er wat aan doen. Niet dat het op dat moment allemaal serieus moest worden opgevat. Me hun woordenwissel leek het er meer op te lijken dat ze elkaar wilde laten weten wat ze konden. Een kleine krachtmeting met woorden. Salina wilde wel meer weten over wat Dario had gezegd, niet dat hij wat anders verwachten. ‘Precies ja, en die persoon zal de pijn die ik normaal hoor te hebben mogen ervaren. Hoe denk je dat het komt dat ik zo’n egale huid heb? Zeker niet door de goede huidverzorging,’ beantwoorde hij haar vraag. Ze leek er ook wel zeker van te zijn dat zij geen mogelijk slachtoffer ging zijn. Net zoals Dario ook altijd heel zeker was van zichzelf. ‘Ergens ben ik er wel heel zeker van dat het je niets zou uitmaken moest je een onschuldig iemand kwetsen in plaats van mij,’ zei Dario. Dat vermoede hij in ieder geval toch. Zelf gaf hij er niet om wie er in zijn plek pijn had. Voor hetzelfde geld was het een klein kindje dat ergens lag te creperen wanneer hij eens besloot te transformeren. Of een oude man die het niet aan kon. Niets dat hem wakker zou horen. Toch had hij die rottige ‘goede kant’ in hem die er haast depressief om zou worden. Soms werd daar rekening mee gehouden, maar vaak ook weer niet.

Het geblaf dat volgde kwam letterlijk van verschillende kanten, dat hij zelfs niet wist waar hij eerst heen zou moeten gaan. Een normaal verstandig iemand zou panikeren, smeken voor genaden en wist hij veel wat nog. Dario daarin tegen stond op dat moment gewoon heel normaal in het midden van het geblaf en gegrom alsof het iets was dat hij dagelijks deed. Hij had zo ook een vermoede dat hij wist wat ze juist probeerden en dat genoegen wilde hij haar niet geven. Zijn woorden deden de geluiden enkel erger worden waarop hij even zacht moest grinniken. Dat was niet wat ze wilde horen.
Uiteindelijk stopte alles wel en was het volledig stil. Je kon alleen maar bladeren horen bewegen door de wind die door de bomen waaiden en misschien een vogel als een beest zou bewegen. Van helse geluiden was er geen spoor te bespeuren. Wat er wel was ‘bijgekomen’ was de hond die voor hem op hem af kwam. Terwijl dat hij vol interesse en nieuwsgierigheid keek naar het wezen was één van zijn wederhelften niet zo gerust over alles en de andere kon het niet veel schelen.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar de plek waar dat zonet nog een hond had gestaan. De reden dat hij geen schrik had was omdat hij niks te vrezen had en dit maakten hem roekeloos op alle momenten. Dario ging ervan uit dat niks hem iets kon doen, al hadden zijn wederhelften hem vaak genoeg gewaarschuwd dat er vast mutanten waren die wel wat tegen hem konden doen. Hij ging er echter van uit dat die groep zeer beperkt was en dat het er toch niet voor ging zorgen dat zijn leven ooit in gevaar zou zijn.
Zonder zichtbaar te schrikken van haar plotse verschijning achter hem draaide hij zijn hoofd opzij zodat hij haar kon zien vanuit zijn ooghoeken. ‘Sorry sweetheart, ik was niet tegen jou bezig,’ reageerde Dario uiteindelijk met een kleine glimlach. Soms was het moeilijk uit te leggen hoe het precies in elkaar zat omdat mensen wel eens raar konden opkijken. Het kon zijn status waarom hij veel gaf zwaar veranderen, maar hij was ook de enige die erom gaf. Wanneer je tegen iemand zou zeggen dat je stemmen in de kop hebt zullen die al snel conclusies trekken. Ineens zal je dan niet meer beschouwd worden als sane, maar wel als insane. ‘Je doet er werkelijk alles voor om me te laten schrikken niet?’ vroeg hij verder nog aan Salina. Een grijns sierde zijn gezicht omdat hij er zeker van was dat het haar bedoeling was.