Onderwerp: Out of the Woods di maa 15, 2016 9:02 pm
our love i s l o s t
Het was iets na twaalven 's nachts, maar dat was juist voor Ivy het moment geweest waarop ze besloten had een frisse neus te gaan halen. De zon was onder gegaan en kon haar niet meer martelen. Ivy genoot er serieus van om in de buitenlucht te zijn, dat was wel een hele verfrissing als je haar muffe slaapkamer gewend was. Maar heel lang de tijd had ze niet, een uurtje of vijf want ze wilde op tijd terug zijn, mocht ze onderweg opgehouden worden. Het risceren dat ze straks de brandende zon zou moeten voelen was dit alles nou ook weer niet waard. De donkerharige gleed met haar hand langs de ruwe schors van één van de vele bomen en leunde er lichtjes tegenaan. Met haar andere hand ging ze naar haar nek en trok de rode sjaal iets losser, echt last van de kou had ze niet en de buitenkleding had ze voornamelijk aan om er nog altijd een beetje stijlvol uit te zien, al was de kans klein dat ze iemand op dit tijdstip tegen zou komen in het bos. Het plotselinge ruiken van een geur die in haar neus prikte alarmeerde haar. De geur had ze natuurlijk meteen herkend, het was de geur van het wezen waar haar soort niet bepaald bevriend mee was. Iedereen wist dat wolven en vampieren nooit op één lijn zaten. In haar ogen waren het stinkende wezens vol met vlooien, heel anders dan de classy vampieren die zijzelf liever als gezelschap had. Maar toch, je wist maar nooit wat voor schaapje er in de wolfskleren verstopt zat, wie weet wel een heel interessante die anders was dan de rest. Met een snelle draai van haar hoofd richtte ze haar volledige zintuigen op een zacht gekraak uit het bos, elk moment kon de andere persoon.. of beest.. tevoorschijn komen.
Onderwerp: Re: Out of the Woods di maa 15, 2016 9:34 pm
.Always live before you die.
Storm was nu ruimschoots buiten de gevarenzone voor volle maan en terug in de ziekenboeg belanden. Na alles was het eindelijk terug weer normaal … mentaal had hij het er nog wat zwaar mee maar hij was op zijn minst weer helemaal gezond en wel verklaard. Hij kon alweer glimlachen en StormOn was weer helemaal back on track. Maar dat nam niet terug dat de nachten dragelijker waren. De nachtmerries waren er nog steeds, de nachtmerries over de weerwolf en zijn beste vriend, het bloed … de dood … het verdriet. Het beeld zou hem altijd blijven volgen, Devon onder het bloed alvorens hij in het water zakte en hij voor hooguit twee uur stierf nadat een docent hem vermoordde. Als het niet voor de weerwolf in hem was geweest dan had hij nu een graf in plaats van een bed om op te liggen. Therapie hielp daar niet echt tegen, drank ook niet, medicijnen al zeker niet. Alleen op staan en zijn kamergenoot vredig en wel zien slapen bracht een beetje rust. Toch, Storm was iedere nacht de helft van de tijd wakker, om die reden en omdat hij een nachtdier was … of in ieder geval, Lupos was dat. Dus hij bleef zo lang mogelijk wakker met Devon om dan te slapen, nachtmerries te hebben, wakker te worden en de kamer uit te vluchten naar de vrijheid die de beide wolven zochten … buiten zijn.
Storm nam zijn schoenen van aan zijn bed en wierp een korte blik naar Devon … die zou niet meer wakker worden tot het ergens hoogtijd was om op te staan. Hij trok zijn schoenen pas aan als hij uit zijn kamer was om zo geen onnodig geluid te maken voor zijn kamergenoot. Hij liep de gang uit en gespte de hartslagmeter om zijn pols, haalde zijn hand kort door zijn haar en liet het voor één keer toe dat Lupos kon reageren op de omgeving. Van zodra hij buiten was, onder de hemel, onder de maan voelde hij hoe de weerwolf hunkerde naar wat vrije loop. Storm bleef op het schoolplein staan, stemde al zijn zintuigen af op zijn omgeving. Hij rook de zeelucht uit het westen, de bosgeur voor zich, hij rook een koppel studenten in het greenhouse met iets van drank en hij rook de geur van sigaretten vanuit de kelder naar boven drijven. Hij was dus niet de enige wakkere op dit moment, al was er niemand echt buiten … of wel. Hij kantelde zijn hoofd een beetje toen hij de haast geruisloze voetstappen hoorde over de bosgrond, vrouwelijk dan nog wel. Storm keek bedenkelijk over zijn schouder naar het gebouw voor hij uiteindelijk traag, met een kleine glimlach zijn lichaam in beweging plaatste, wat kon het kwaad, right?
Als er één iemand was die het bos uit zijn duimpje begon te kennen dan was het Storm of eerder Lupos. De weerwolf had hij nu al twee volle manen doorgebracht en het nodige geleerd, althans dat hoopte Storm. Hij had nooit veel herinneringen aan de nachten. Maar hijzelf kwam hier ook bijna iedere nacht, om te transformeren naar zijn natuurlijke witte wolf, de kalme vredelievende kant van zijn mutatie, en zo wat stoom af te blazen. Dus Storm wist enkel op het instinct van de wolven door het bos te wandelen tot de geur sterk genoeg was, om dan te voelen hoe Lupos zich ergens binnen in terug trok. Als er iets was waar Storm helemaal voor ging dan was het wel iets dat zijn weerwolf angst aan joeg of heb weg dreef uit zijn bewustzijn, dus zijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Hij sprong soepel over een klein beekje tot hij de persoon in kwestie in zicht kreeg. Normaal kon hij geruisloos zijn maar nu maakte hij expres geluid. Hij kraakte het takje en bleef naast een boom staan, de nochalantie zelf. ‘Ik dacht wel dat er iets waard was om nieuwsgierig om te zijn.’ Merkte hij stilletjes op, met een kleine glimlach op zijn lippen. En dat was niet alleen voor het gevoel dat Lupos in hem teweeg bracht maar ook om haar verschijning, want wauw, en dat om twaalf uur s’nachts…
Onderwerp: Re: Out of the Woods di maa 15, 2016 10:19 pm
our love i s l o s t
De geur van wolf werd steeds sterker en Ivy kneep haar ogen lichtjes samen. Soms kon het best wel irritant zijn dat ze deze geuren zo sterk rook, want het zat in haar instincten om deze geur alles behalve plezierig te vinden. Het gekraak van een takje deed haar vermoedens bevestigen en voordat ze het wist stond er een onbekende jongen tegen een boom aangeleund, een paar meter bij haar vandaan. Met haar één meter zevenenvijftig leek ze alles behalve een sterke tegenstander, maar ze zouden eens moeten weten. Rustig leunde het meisje tegen de boomstam aan terwijl ze haar blik overduidelijk over de onbekende persoon liet glijden. Ze had nog lang niet alle gezichten op Genosha mogen aanschouwen, maar ze was hier ook alles behalve lang. ‘Ik dacht wel dat er iets waard was om nieuwsgierig om te zijn.’ De donkerharige hief kort haar wenkbrauw op en maakte haar rug los van de boom, haar blik nog altijd strak op de andere persoon gericht. "Wolfjes zijn altijd nieuwsgierig," zei ze rustig en knipperde een keer met haar ogen, "het is voor mij nog geen nieuws dat ze hun neuzen graag in andermans zaken steken." Een zoete glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze de ander onschuldig aankeek, maar in haar ogen was tevens een uitdagende glinstering te zien. Om eerlijk te zijn had ze er niet aan gedacht om een weerwolf op dit tijdstip tegen te komen. Het was geen volle maan en eigenlijk had ze niet gedacht dat ze er ook 's avonds op uit trokken. Misschien was het alleen deze persoon in kwestie, wie weet was hij wel een apart geval en waren de andere weerwolven hier wel helemaal niet zo. Maar ondanks het feit dat hij een weerwolf was, de tegenpartij, kon ze het niet laten om hem nog een keer te bekijken. Hij was niet lelijk, moest ze toegeven. "Meneer de grote boze wolf ziet er anders ook wel uit als iets wat mij nieuwsgierig zou kunnen maken," zei ze nog altijd met dezelfde zoete glimlach rond haar lippen, die benadrukt waren met rode lippenstift die haar bleke huid verduidelijkte.
Onderwerp: Re: Out of the Woods wo maa 16, 2016 8:09 pm
.Always live before you die.
Een knappe jongedame tegen komen om twaalf uur s’nachts wat niet iets wat hij verwachtte toen hij daarnet zijn kamer uit sloop. Alles behalve dat, er was nooit veel “volk” in het bos op dit uur van de nacht of het was een groepje jongeren op zoek naar wat avontuur. Onderhands had iedereen al geleerd dat je bij volle maan niet meer buiten kwam. Storm zijn blik gleed gelijk naar boven, tussen de kruinen van de bomen naar de maan, hij had zijn volle maan net gehad dus het was hier volkomen veilig op dit uur en deze dag van de maand. De lichtte wind die er hing bracht de geuren mee van overal, Storm kon de geur dan ook veel te makkelijk opnemen en volgen, alsof hij letterlijk de voetstappen voor zich in de grond zag staan. Dit kostte hem niets van energie, hij was de jager die legendes zeiden dat weerwolven waren … alleen had hij nooit gedacht er zo gespecialiseerd in te zijn. Hij was nog liever mens, terug in Londen waar hij veilig en wel tussen vrienden en familie was. Dit, nee, het was nooit zijn keuze geweest en hij zou er heel veel voorover hebben om de tijd terug te draaien en niet die ene nacht buiten te komen.
De wind deed hem niets, met een lichaamstemperatuur boven de dertig graden had hij het nooit echt koud. Dus hij droeg niets meer dan de witte T-shirt, geen jas, geen sjaal, hij had het allemaal niet nodig. Toen hij het takje kraakte en voor het eerst het meisje in beeld kreeg was er iets in hem dat reageerde. Een automatische afgunst die voort kwam uit de weerwolf … maar niet voor Storm want ze was een ware streling voor het oog. Haar lange licht krullend haar viel over haar schouders, het bleke gezicht, de rode lippen. Het zette het andere soort jager in actie, degene die uit was op al het vrouwelijke schoon.
Zijn wenkbrauwen kwamen gelijk naar boven doen ze hem meteen als wolf aanwees, dat was nieuw voor Storm. Of ze moest extreem veel kennis hebben of gewoon een mutatie hebben die dat kon weten. Storm zelf had het een stuk moeilijker om haar geur thuis te brengen, zowel voor zijn kennis als die van Lupos kwam het niet bekend voor. Toch reageerde de weerwolf afstandelijk op dit alles, dus er moest iets anders zijn dan de rest van de studenten hier en hij zou daar alles voor doen om dat te weten te komen. Haar zoete glimlach bracht meteen zijn allesoverheersende charmante glimlach op zijn lippen terwijl hij zich afdrukte van de boom en wat dichter naar haar toe wandelde. ‘Het is niet de wolf die momenteel nieuwsgierig is.’ Hintte hij haar met een kleine glimlach. God nee, Lupos was dat niet, Storm daarentegen. Zijn blik gleed in een snel gebaar langs haar lichaam en het was meteen goedgekeurd. Alles in haar uitdrukking gaf hem weer dat ze wist wat hij was, niet alleen dat hij een wolf was, maar ook nog eens een weerwolf. Maar hijzelf moest heel diep graven om iets van herkenning bij haar te vinden, waarschijnlijk omdat hij nog maar acht maand weerwolf was. Bij haar woorden kroop zijn mondhoek omhoog in een scheve glimlach. ‘Meneer de grote boze wolf heet Hal.’ Stelde hij zichzelf voor. Het was tenslotte geen geheim meer dat hij liever Hall werd genoemd hier op het eiland. Hij maakte een soort kleine eerbiedige buiging voor hij zijn blik kort op haar vuurrode lippen liet hangen, het stond haar niet mis met haar bleke huid. ‘En je bent volkomen veilig voor die grote boze wolf.’ Verzekerde hij haar. Dat ze het maar eventjes wist, hij was geen gevaar, zeker zo kort niet na een volle maan. ‘Als ik zo nieuwsgierig mag zijn,’ hij zweeg en keek haar uitdagend aan. ‘Wat doe jij hier zou helemaal alleen in een groot donker bos, niet bang dat de grote boze wolf langs komt?’ Maakte hij zijn zin verder af. De ironie ervan …
Onderwerp: Re: Out of the Woods wo maa 16, 2016 9:57 pm
go down with this ship
De jongen was in beweging gekomen en kwam met een langzame pas steeds wat dichter naar haar toe. Het verbaasde haar wel dat hij nog niet had gemerkt wie ze was.. of eerder wat ze was. Hun soorten waren altijd al vijanden van elkaar geweest en ze voelde dat ook een gemengd gevoel op dit moment. I mean, kom op. Het kwam niet elke dag voor dat je in het holst van de nacht zo'n gast tegenkwam die er ook nog eens uitzag alsof hij engelenbloed bezat. ‘Het is niet de wolf die momenteel nieuwsgierig is.’ Ivy trok kort haar wenkbrauw op, maakte een perfect 'o' gebaar met haar rode lippen en keek de jongen lichtelijk geamuseerd aan. De zoete glimlach rond haar lippen was er nog steeds, ze had wel door dat hij op een bepaalde manier naar haar keek. Op de manier waarop veel jongens naar mensen van het andere geslacht keken als deze er een beetje goed uitzagen. ‘Meneer de grote boze wolf heet Hal.’ Dat was dus de manier van de ander om zich voor te stellen, maar zijn naam was dus Hal. Het was niet zo dat zij meteen haar identiteit vrij ging geven, niet zonder er een klein spelletje van te maken. De ander maakte een soort kleine buiging voor haar en richtte zijn blik vervolgens weer op haar gezicht. "Aangenaam kennis te maken dan, grote boze wolf Hal," zei ze met een expres zwoele stem en glimlachte nog altijd zoetjes. ‘En je bent volkomen veilig voor die grote boze wolf.’ Zag ze daar nou zelfs een uitdagende blik? Deze gast werd met de seconde beter. ‘Wat doe jij hier zou helemaal alleen in een groot donker bos, niet bang dat de grote boze wolf langs komt?’ Mooi gezegd, meneer de wolf. "Ik zie dat jullie wolfjes meer zijn van de klassiekers," zei ze met een kleine glimlach, nog altijd bezig met hem lichtelijk uitdagen. "Wat ik hier doe?" herhaalde ze zijn vraag toen. "Ik kom 's avonds gewoon wat meer tot.. leven. Al is dat laatste niet echt meer van toepassing ben ik bang." Kort grinnikte ze om haar eigen grapje.
Onderwerp: Re: Out of the Woods do maa 17, 2016 7:53 pm
.Always live before you die.
Zijn zintuigen stonden extra scherp, grotendeels omdat Lupos degene was die ze scherp wilde hebben. Alsof er elk moment iets kon gebeuren dat hij niet zou verwachten … van het meisje, want daarop stonden zijn zintuigen geprikkeld. Storm probeerde het te onderdrukken, hij probeerde zijn zintuigen zelf te sturen maar het deeltje weerwolf in hem was verdomd koppig. Welke reden had Lupos om zo te reageren. Voor haar was het gemakkelijk geweest om hem te herkennen, er waren niet veel mensen die hem meteen als weerwolf konden bestempelen. Voor het ongeluk hadden enkel Nadya, Devon en Kat het geweten, na … wel roddels gingen snel de ronde. Met een goede neus wist je meteen dat hij een wolf was, net als je wist als je in hun kamer kwam dat het wolf en beer was. Dus ze moest wel goede zintuigen hebben of gewoon veel intuïtie. Storm had haar even onderzoekend opgenomen, alsof hij het probeerde te ontrafelen waarom ze het zo goed had geweten. Maar grotendeels was Lupos bezig met het ontrafelen van haar … en dat was iets wat Storm min of meer afleidde van de kern van de zaak, haar schoonheid en aanwezigheid hier in dit donkere bos om twaalf uur s’nachts.
De amusant uitdagende uitstraling van het meisje zei voor Storm al genoeg. Ze was hier graag en ze was heel erg op haar gemak door het feit dat het midden in de nacht was en er een wildvreemde voor haar neus stond. Wel een knappe wildvreemde maar desalniettemin een wildvreemde. De manier waarop ze haar lippen tuitte was afleidend, zijn ogen gleden kort terug naar haar bloedrode lippen alvorens hij haar met dezelfde uitdaging in zijn ogen terug aan keek. Hij stopte op een drietal meter van haar en leunde opnieuw tegen een boom aan. Hoe dichter hij bij haar kwam, hoe feller Lupos reageerde. Storm was genoodzaakt een korte blik naar zijn hartslagmeter te werpen, grotendeels omdat hij geen idee had wat er met Lupos aan de hand was. Maar zijn hart klopte het volkomen rustige ritme, dus alles was veilig.
‘Hal alleen is voldoende.’ Lachte hij geamuseerd. Hij hoorde het al van ver aankomen, dat ze hem altijd grote boze wolf Hal zou noemen. Hij liep nog steeds niet graag te koop met zijn hele weerwolf kant dus hij hoopte dat ze het uiteindelijk zou laten varen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes bij haar woorden en greens uiteindelijk, ze was grappig, dat moest hij haar nageven. Het antwoord op zijn vraag deed hem nadenken, leven was niet van toepassing op haar? Hij moest gelijk denken aan zijn kleine broertje terug in Londen, die was bezeten met mythische verhalen of dingen als dat. Het was eigenlijk die gedachte die voor hem de puzzelstukjes samen legde, ze leefde niet, Lupos had een “hekel” aan haar … ze was een vampier? ‘Ah, dat verklaart veel.’ Zei hij geheel tevreden met zijn eigen ontdekking. ‘Horen wij niet op zen minst vijfhonderd meter afstand te houden van elkaar?’ Vroeg hij geamuseerd, kort wijzend naar de drie meter tussen hen in. Zijn blik gleed kort terug over haar lichaam. ‘Ik wist niet dat ze jullie nog maakten in dergelijke knappe verschijningen.’ Glimlachte hij charmant. Hij had geen idee hoe het zat voor hun soort, maar de zijne werd nog steeds gemaakt door middel van een beet en gif. ‘Heeft deze ondode ook een naam?’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en wierp zijn bruine ogen vastberaden in de hare …
Onderwerp: Re: Out of the Woods vr maa 25, 2016 7:33 pm
go down with this ship
‘Hal alleen is voldoende.’ De ander liet een lachje horen en Ivy kon het niet laten om een kleine glimlach rond haar lippen te toveren. Hij vond het dus niet zo leuk om grote boze wolf genoemd te worden? Misschien was hij nog niet zo lang een weerwolf, in tegenstelling tot het aantal jaar dat zij nu al vampier was. "Grote boze wolf Hal klinkt schattiger," zei ze schaamteloos en kantelde haar hoofd lichtjes, alsof het leek dat ze hem kort bestudeerde bij deze opvatting. Al was hij ook wel schattig zonder die bijnaam, hoor. Het duurde niet lang of hij had de puzzelstukjes bij elkaar gekregen, hij snapte dat ze een vampier was. Wel ja, als ze enkel na zonsondergang naar buiten ging, een nogal bleke huid had en dan ook nog eens verklaarde dat het woord 'levend' niet meer bij haar van toepassing was, dan was het nogal simpel. ‘Ah, dat verklaart veel.’ Zie je wel? ‘Horen wij niet op zen minst vijfhonderd meter afstand te houden van elkaar?’ Ivy grinnikte eventjes kort en besloot weer tegen de boomstam aan te leunen, waarvoor ze een stap naar achteren moest doen. "Nu is het vier meter," zei ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en daar lekker bleef leunen. ‘Ik wist niet dat ze jullie nog maakten in dergelijke knappe verschijningen.’ Haar mondhoek trok licht omhoog en eveneens haar wenkbrauwen trok ze een beetje op, waarna een zachte snuif haar neus verliet. "Ik denk dat ik dat dus maar als een compliment moet opvatten?" vroeg ze toen. ‘Heeft deze ondode ook een naam?’ vroeg hij vervolgens terwijl hij zijn hoofd lichtjes kantelde en wel vastberaden leek te kijken. Dat was voor haar een teken dat ze haar naam niet direct moest geven, want anders was het ook weer zo saai. En ze was niet saai, oh nee. "Als je de naam van deze ondode wil weten, moet je er wel iets voor doen wat ervoor zorgt dat ik je die wil vertellen. Ik ben al een hoop persoonlijkheden tegengekomen in mijn leven, dus wat maakt jou speciaal genoeg?" Een ondeugende glinstering was in haar ogen te zien terwijl ze hem afwachtend aankeek, ze hield er wel van om anderen een beetje te plagen.
Onderwerp: Re: Out of the Woods za maa 26, 2016 11:41 am
never trust the
Wolf
for Ivy
Grote boze wolf Hal klonk zoveel schattiger … god, had ze zijn wederhelft al eens ontmoet. Of over gehoord? Duidelijk niet want anders zou ze wel beseffen dat hij alles behalve schattig was. Ze was nieuw, ze kon het onmogelijk weten. Hij had geen idee hoe andere weerwolven in elkaar zaten maar hij wist wel dat hij helemaal niet schattig was als het op de grote boze wolf aan kwam. Hij was groot, en boos voor de meeste momenten maar schattig … er was niets pluizigs aan het zwarte magere dier met de rode ogen die Lupos vertegenwoordigde. ‘Het klinkt misschien schattig maar het is niet schattig.’ Schudde Storm zijn hoofd. Hij voelde hoe behoedzaam Lupos was met haar, het was geen directe angst maar hij leek nog even uit te vogelen wat hier voor hem stond en hoe hij ermee moest omgaan. ‘Ik kan namelijk echt groot en boos worden.’ Knipoogde hij deels geamuseerd. Maar er zat waarheid achter, hij kon echt groot en boos worden, haar voordeel dan weer was dat ze snel genoeg weg kon geraken nog voor hij getransformeerd zou zijn. Vampieren waren sneller, althans, als hij de legendes moest geloven. Hij wist niet hoe het in het echt zat. Waarschijnlijk kwam hij daar snel genoeg achter nu er eentje voor zijn neus stond.
Zijn opmerking over de vijfhonderd meter deed haar grinniken, Storm glimlachte nadat ze duidelijk maakte dat het nog maar amper vier meter was. Hij zette nonchalant nog twee passen vooruit. ‘Drie meter, oeh, dit word riskant, voel je je al bedreigd?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig, geamuseerd. Hij had hier duidelijk zijn plezier in, zo midden in de nacht was hij trouwens ook op zijn best. En hij wilde wel eens weten hoe dat vampier weerwolf ding echt werkte, zouden ze elkaar echt niet kunnen uit staan? Storm kon dat in ieder geval wel en als Lupos dat niet kon dan zou het hem niet schelen want de wolf was stil, dat speelde altijd in zijn voordeel. De drie meter hield keurig stand, Storm bleef staan, keek haar met een zekere uitdaging in zijn ogen aan. ‘Een compliment zeker.’ Bevestigde hij terwijl zijn ogen haar kort weer bekeken. In ieder geval maakte ze het hele vampierplaatje af met de rode lipstift op haar bleke huid. Ze was een knappe verschijning en dat was misschien nog zacht uitgedrukt. Maar net als hij had gedacht was deze knappe verschijning niet zo snel in het geven van haar naam, typisch vrouwen. Hij fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden en glimlachte traag, uitdagingen … Storm hield van uitdagingen. ‘Ben ik niet je eerste weerwolf die je tegen het lijf loopt?’ Vroeg hij een beetje nieuwsgierig. Hij zette nog een stap dichter, ging van de drie meter naar de twee meter. ‘Twee meter trouwens.’ Glimlachte hij uitdagend. Hij voelde hoe Lupos zijn zintuigen begon te gebruiken om alles van haar te weten te komen. ‘Geef me een uitdaging en ik zie of ik het voor elkaar krijg voor je.’ Zijn Brits keurige accent overheerste zoals altijd weer zijn charmante woorden. ‘Of tenzij je niets van dit wil, anders ben ik weer,’ hij zweeg en wees over zijn schouder naar de weg waarvan hij was gekomen. Kon ze Storm laten gaan? Er waren er niet veel die dat konden …
Onderwerp: Re: Out of the Woods za maa 26, 2016 1:34 pm
go down with this ship
‘Het klinkt misschien schattig maar het is niet schattig.’ De ander schudde zijn hoofd eventjes. Natuurlijk wist ze dat weerwolven niet bepaald schattig waren tijdens de volle maan, de meeste verloren de totale controle en gingen op moordpad. Ze vroeg zich af of deze jongen ook al eens een moord had gepleegd. ‘Ik kan namelijk echt groot en boos worden.’ Nu knipoogde hij een keer geamuseerd, ja ze kon best geloven dat hij tijdens de volle maan zou veranderen in een grote boze wolf. Maar ze was niet bang van hem. Om te beginnen was ze sneller, en daarbij had ze ook nog eens haar andere mutatie die van pas kon komen als het haar te heet onder de voeten werd. Nadat ze weer tegen de boom aan was gaan leunen, deed hij opnieuw twee passen vooruit. ‘Drie meter, oeh, dit word riskant, voel je je al bedreigd?’ Met haar armen over elkaar heen geslagen keek ze hem uitdagend aan. "I like a little danger," zei ze met een zoete glimlach terwijl ze met haar bleke hand kort door haar donkere haar ging en met haar hoofd tegen de boomstam aan leunde. ‘Een compliment zeker.’ Ze had het dus goed opgevat, als een compliment dus. Nadat ze had gezegd dat hij er wel iets voor moest doen om haar naam te weten trok hij zijn wenkbrauwen een beetje op. ‘Ben ik niet je eerste weerwolf die je tegen het lijf loopt?’ vroeg hij toen. "Dat ben je inderdaad niet, nee. Ik weet wel dat jullie soort houd van een lichte.. uitdaging." Dat laatste woord sprak ze wat trager uit terwijl haar mondhoeken tegelijkertijd wat omhoog waren gekropen. Ondertussen had meneer weer een stap naar voren gedaan. ‘Twee meter trouwens.’ Hij zei het op hetzelfde moment dat zij eraan dacht. Kort plaatste ze haar voortanden op haar onderlip terwijl ze hem nog altijd aan bleef kijken. ‘Geef me een uitdaging en ik zie of ik het voor elkaar krijg voor je.’ Zijn accent liet de woorden nog mooier klinken dan ze eigenlijk waren. ‘Of tenzij je niets van dit wil, anders ben ik weer,’ zei hij en wees over zijn schouder heen. "Oh, dus je laat mij de uitdaging nu bedenken?" zei ze en maakte haar rug weer los van de boomstam, deed een stapje naar voren zodat de afstand weer iets verkleind werd. "Één meter trouwens," fluisterde ze zachtjes over haar vuurrode lippen en glimlachte nog een keer zoet. Maar heel lang bleef ze niet in de één meter zone, want door haar vaardigheid om zich vreselijk snel te verplaatsen schoot ze vlak langs hem heen, al was dat voor hem amper te zien. In die fractie van de seconde liet ze haar koude vingers over zijn arm heen gaan. Echter was ze allang al weg toen hij zou beseffen wat er aan de hand was. Een eind verderop stond ze nu weer met haar rug tegen een andere boom aan. "De afstand is wat groter nu, ik denk zo'n tien meter?" Eens kijken of hij sneller zou zijn dan haar mutatie. Kort wiebelde ze met haar wenkbrauwen, hem nog altijd uitdagend.
Onderwerp: Re: Out of the Woods za maa 26, 2016 3:11 pm
never trust the
Wolf
for Ivy
Een stap dichter naar haar toe zetten had geen effect, ook geen twee stappen of drie. Lupos bleef behoedzaam en nam geen controle over. Het leek wel alsof de weerwolf zich probeerde te verstoppen zodat je het misschien niet zou merken als hij in de aanval zou schieten. Alleen zou je het merken, het was niet dat hij plotsklap een wolf was, er kwam veel meer bij kijken dan dat. Niet enkel de pijn, het nam ook tijd om te transformeren. Hij was niet veel sneller in mensengedaante als de meesten andere maar als weerwolf kon hij het gemakkelijke winnen van iemand anders. De vraag was hoe Lupos zou reageren als hij tegenover een vampier zou staan. Nu werd hij gedomineerd door Storm dus er was geen gevaar. Het maakte Storm ergens wel een beetje nieuwsgierig, hij was benieuwd of al die legendes en verhalen wel klopten. Of films als Twilight and stuff wel een beetje hun gelijk kregen. De beste manier om dat te weten was door hen tegenover elkaar te stellen, alleen was er geen haar op Storm’s hoofd die daar nog maar aan dacht.
“I like a little danger.” Zei ze met één van die zoete glimlachen. ‘Wel dan ben je niet alleen.’ Hij zette nog een muizenstapje dichter en glimlachte traag. Hij volgde ieder van haar bewegingen. Hoe ze haar hand door haar haren haalde, hoe ze nonchalant tegen de boom aanleunde. De uitdaging in haar ogen, het waren alle dingen waar Storm naartoe gezogen werd. Vampier of niet, god, het kon hem al lang niet meer schelen. Dus hij was niet de eerste weerwolf die ze ontmoette, wel, dat was goed om te weten. Als hij ooit eens een serieus gesprek met haar zou hebben dan zou hij ernaar vragen. Alleen had hij nu geen zin om serieus te zijn, dit kat en muis spelletjes was meer dan voldoende voor hem. ‘Ik hoef geen weerwolf te zijn om een beetje uitdaging leuk te vinden.’ Zei hij bijna gelijk. Nee, Storm hield van uitdaging en daar hoefde Lupos hem niet bij te helpen. Hij overbrugde de nog een meter en keek toe hoe ze op haar onderlip beet waardoor zijn ogen er meteen weer naartoe gleden. ‘Het is geen uitdaging als ik hem zelf mag bedenken.’ Gaf Storm als simpele antwoord op haar woorden. Wat eigenlijk wel waar was, ze zette een stapje dichter en gaf aan dat er nog maar één beter tussen hen in zat. Storm keek naar de ruimte tussen hen en haalde tweemaal zijn wenkbrauwen op. ‘Durf je nog dichter komen.’ Daagde hij haar uit. Maar voor hij het goed en wel besefte was ze weg, hij voelde iets over zijn arm strijken maar zag niet meteen iets. Gelukkig waren zijn zintuigen wel veel scherper ontwikkeld dan zijn snelheid dus vond hij haar weer, tien meter verder. ‘Tien en half.’ Greens hij op haar woorden. ‘Je weet toch dat ik dit onmogelijk van je kan winnen, je bent nu eenmaal de snellere van de twee.’ Hij was enkel de alertste, meest gericht op instinct en zintuigen. Hij stak zijn handen weg in zijn jeans en wandelde langzaam tussen de bomen door. ‘En het is niet goed van je, om je talenten bloot te geven, des te meer kennis voor mij.’ Hij wiebelde kort zijn wenkbrauwen en bleef naast een boom staan. ‘Maar ik zal je vinden, waar je ook bent in dit bos, op dit eiland.’ Wees hij kort rondom zich heen. Ze kon gaan waar ze wou, vinden zou hij haar …
Onderwerp: Re: Out of the Woods za maa 26, 2016 3:32 pm
go down with this ship
‘Wel dan ben je niet alleen.’ Hij hield dus ook wel van een beetje gevaar, mooi zo. De ander deed nog een stapje dichterbij, en ze zag wel dat hij elke beweging die ze maakte volgde. ‘Ik hoef geen weerwolf te zijn om een beetje uitdaging leuk te vinden.’ Dus hij was gewoon een prince charming van nature? Ook een verklaring natuurlijk. ‘Het is geen uitdaging als ik hem zelf mag bedenken.’ True that. De ruimte tussen hen in was nu niet zo veel meer en Ivy wist zeker dat als haar hart het nog had gedaan, deze als een razende tekeer was gegaan nu. ‘Durf je nog dichter komen.’ De ander daagde haar uit, iets waar ze maar al te graag op in ging. "Ofcourse," zei ze nog zachtjes, maar de volgende seconde was ze verdwenen.
De ander zocht haar weer op en uiteindelijk kruisten hun blikken elkaar weer, hij had haar alweer gevonden al had ze zich natuurlijk niet echt verstopt. ‘Tien en half.’ Dus het was ook nog eens een precies wolfje, hmn? ‘Je weet toch dat ik dit onmogelijk van je kan winnen, je bent nu eenmaal de snellere van de twee.’ Met haar hoofd lichtjes gekanteld keek ze toe hoe hij zijn handen in de zakken van zijn jeans stopte en langzaam tussen de bomen door wandelde. "You never know, darling." Ivy liet haar hand opnieuw door haar haren heen gaan en keek de ander afwachtend aan. ‘En het is niet goed van je, om je talenten bloot te geven, des te meer kennis voor mij.’ Een korte grinnik rolde over haar lippen. "Oh, je weet nog lang niet alles van mij." Het was waar, ze had een geheim wapen achter de hand waar niemand iets van wist en wat ze ook liever zo hield totdat ze het echt nodig zou hebben. ‘Maar ik zal je vinden, waar je ook bent in dit bos, op dit eiland.’ Een geamuseerde glinstering verscheen in haar ogen en ze keek hem aan. "Oké, eens zien of je mij dan kan vinden." Een charmante glimlach vormde zich nu op haar lippen en ze zette zich weer van de boom af, om vervolgens in een flits weer te verdwijnen.
Ze was nog steeds in het bos, maar ze had een vervallen schuurtje gevonden waar ze zich neer had laten vallen op een houten ton waar vroeger waarschijnlijk regenwater in op was gevangen. Een korte zucht rilde over haar lippen en ze was voor de rest stil, luisterend of ze hem al hoorde naderen. Want stiekem was ze wel benieuwd of het verhaaltje van weerwolven en hun scherpe neus echt klopte, dit was de perfecte manier om het uit te proberen natuurlijk. De deur van de schuur had ze achter haar gesloten en het was nu vrijwel helemaal donker, op het maanlicht na wat door één van de gebroken ruiten naar binnen scheen.
Onderwerp: Re: Out of the Woods za maa 26, 2016 7:50 pm
never trust the
Wolf
for Ivy
Ze zou het hem niet gemakkelijk maken, zoveel was zeker. Maar het was precies wat Storm misschien wel wilde. Er was trouwens niets liever wat Storm wilde, dat beetje uitdaging, werken voor een zekere beloning. Op dat vlak was hij dus echt niet de typische Brit die je je voor de geest zou halen. Normaal was hij altijd veel nonchalanter in omgang, hij zou meteen de volle afstand overbrugd hebben maar hij wist dat hij net iets voorzichtiger moest zijn met Lupos dus nam hij het rustiger, maar niet zonder minder charme. Ze verzekerde hem dat ze nog dichter durfde komen maar ze deed het niet want voor hij het goed en wel besefte was ze weg. Zomaar, poef, als rook in de lucht, zo snel was het gegaan, zelf voor Storm zijn scherpe zicht. En het was enkel dankzij zijn scherpe zintuigen dat hij haar meteen terug vond.
Hij draaide zich weer soepel haar kant uit en keek in het donker haar kant uit. Ondanks dat het aartsdonker was buiten was het voor Storm veel te gemakkelijk om haar te vinden. Haar uitdagende woorden zou hij heel graag willen aannemen. Hij kon sneller zijn dan haar, of op zen minst sneller dan dat hij nu was maar daarvoor zou hij moeten transformeren naar zijn witte wolf en dat zag hij niet zitten. De witte wolf was een stuk rustiger dan Lupos maar Storm had meer schrik voor het instinct dat hij zou krijgen, Lupos zou hem kunnen overnemen en dan zou het kat en muis spelletjes pas echt beginnen. Dat was hij zichzelf maar vooral haar niet aan doen. ‘Ik kan veel maar niet dat, niet in dit lichaam.’ Wees hij zichzelf aan. Zo eerlijk was hij wel, als mens was hij snel maar niet snel genoeg zoals hij was in het lichaam van de witte wolf of nog beter, in het lichaam van Lupos. “Oh, je weet nog niet alles van me.” Zei ze kort grinnikend. ‘Dat geloof ik graag, het zou namelijk jammer zijn moest ik het wel al allemaal weten.’ Stemde hij daarmee in. Hij was wel vastbesloten meer te weten van haar en daarvoor moest hij haar blijkbaar eerst vinden.
Ze verdween en Storm bleef in het donker alleen achter. De charmante glimlach maakte plaats voor iets van zelfzekerheid, vastberadenheid haar te vinden. Hij sloot voor een moment zijn ogen en concentreerde zich op de omgeving, op de dieren en op de mensen die hij van veraf kon horen. Hij focuste zich op haar, haar geur, de regelmatige ademhaling. Toen hij zijn ogen weer opende hadden ze kort hun volledige rode weerwolvenkleur, maar die vervaagde toen hij het pad dat ze af gelegd had gevonden. Hij zette zijn lichaam in beweging en wandelde rustig en zelfzeker, maar ook uiterst geruisloos tussen de bomen door, het bos door. Hoe dichterbij hij kwam hoe harder hij haar ademhaling hoorde, hoe breder zijn glimlach werd. Toen hij het schuurtje zag bleef hij zelfvoldaan staan. ‘Come out, come out wherever you are.’ Prevelde hij op een onheilspellend toontje terwijl hij naar het schuurtje wandelde. ‘Boe!’ Glimlachte hij terwijl hij de deur open trok en haar aan keek. ‘Zie, told you. Wat is mijn beloning hiervoor?’ Vroeg hij haast lief, zijn blik kort naar het onstabiele schuurtje gericht, straks kon hij haar nog gaan bevrijden …
Onderwerp: Re: Out of the Woods zo maa 27, 2016 5:25 pm
Go down with this ship
Please wrap your drunken arms around me. And I'll let you call me yours tonight. Cause slightly broken's just what I need. And if you give me what I want. Then I'll give you what you like. Please tell me I'm your one and only. Or lie and say at least tonight. I've got a brand new cure for lonely. And if you give me what I want. Then I'll give you what you like.
De brunette had haar blik voor een kort moment gericht op het kleine raampje waarvan het glas gebroken was. Waarschijnlijk was dat gebeurd tijdens een storm, was er een zware tak tegenaan geslagen en had het oude glas versplinterd. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze niet de eerste was die dit schuurtje had gevonden, en dat die persoon voor de grap het ruitje had ingetikt. Ivy liet haar blik afdwalen omdat ze iets zag glinsteren, het waren de glasscherven van het raampje. De vampier sloot haar ogen en ademde een keertje in, waarna ze zich focuste op haar gehoor. Het was niet zo dat haar zintuigen net zo goed waren als die van een weerwolf, behalve dan dat ze die soort mutatie vanaf verre afstand al kon ruiken omdat het in haar systeem zat dat het iets was wat niet goed was. Maar er was niemand anders dan Hal die in het holst van de nacht door het bos zou sluipen, dus snapte ze wel dat als ze iets zou horen, hij dat moest zijn.
Maar ze hoorde niks van hem totdat hij zichzelf bekend had gemaakt. Natuurlijk had ze al wel een kleine vlaag van zijn geur opgemerkt, maar hij kon net zo goed totaal langs het schuurtje gekomen zijn. ‘Come out, come out wherever you are.’ Het onheilspellende toontje liet haar kort op haar lip bijten en haar adem inhouden, waarschijnlijk had hij haar geur al te pakken gekregen en kon hij elk moment de deur openen. Toen gooide hij de deur open en zag ze zijn gestalte in de opening staan. ‘Boe!’ zei hij toen nog. Echt schrikken deed ze niet, maar een zachte grinnik ontsnapte wel uit haar mond, waarna ze haar rug rechtte en overeind kwam van het vat. ‘Zie, told you. Wat is mijn beloning hiervoor?’ vroeg hij toen lief. Ivy kantelde haar hoofd en deed een klein stapje naar voren, haar haren gingen mee met het kantelen van haar hoofd zodat de lokken wat bewogen. "Oké, deze win je. De naam is Ivy." Ze kon het niet laten om hem een knipoog te geven en draaide zich toen weer met haar rug naar hem toe, haar blik door het schuurtje laten gaand. Wie weet zou ze er nog wel wat interessants vinden, ze was altijd wel in voor een avontuurtje. "Eens zien wat we hier hebben," zei ze waarna ze een stoffig kleed vastpakte wat duidelijk over iets heen was gegooid. Toen ze het kleed eraf trok zag ze een oud bankstel staan. Kort hoestte ze en hield haar hand voor haar neus, zodat ze niet nog meer stof binnen zou krijgen. Het kleed liet ze op de grond vallen en bekeek de bank die nu midden in het beetje maanlicht stond. Zou hier soms iemand hebben gewoond vroeger? Wie weet wel een mutant die liever alleen was.
Onderwerp: Re: Out of the Woods zo maa 27, 2016 7:40 pm
never trust the
Wolf
for Ivy
Haar vinden was gemakkelijk, te gemakkelijk, iedere weerwolf zou het kunnen doen. Zonder … nee, het zou Storm niet gelukt zijn. Hij kwam uit Londen, zelf als ze sporen zou achter gelaten hebben dan nog zou hij haar niet kunnen vinden. Hij was nooit echt een scout geweest die ging kamperen of op trektochten ging en er spoorzoeken deed ofzo. Dus op dat vlak was het wel handig om een weerwolf te zijn, zijn zintuigen waren er sterk op vooruit gegaan, zoveel was zeker. Maar daar bleef het ook bij, meer dan dat wilde hij niet hebben en eerlijk… Hij was het liever kwijt dan rijk, dat hele weerwolvending. Maar hij had het en hij kon er maar gebruik van maken, zoals nu. Hij hoorde dat ze haar adem inhield toen hij naderde, haar praktisch uitdaagde ookal wist hij waar ze was. De laatste meters legde hij geruisloos af, zijn schoenen maakten amper geluid over de bosgrond terwijl hij dichter wandelde. Maar ze zou het kunnen horen want net als weerwolven hadden hun tegenstanders beter ontwikkelde zintuigen.
Ze schrok niet, zoals hij wel had verwacht, maar ze grinnikte en hij kon enkel maar zelfvoldaan tegen de deurwand blijven staan. Hij had hier in die kleine drie maanden dat hij hier was nog geen enkele keer deze schuur tegen gekomen. Zelf hij leerde nog nieuwe dingen ontdekken. ‘Bedankt Ivy.’ Hij boog een beetje plechtig alsof hij het een hele eer vond om haar naam eindelijk te mogen ontvangen. Haar knipoog beantwoordde hij met één van zijn charmante glimlachen waarna zijn blik omhoog gleed de schuur door. Ze had duidelijk hetzelfde idee en draaide haar rug naar hem toe en begon de schuur met haar ogen te onderzoeken. Storm bleef tegen de deur staan terwijl hij met een kleine glimlach keek naar Ivy die naar een stoffig kleed vast nam. ‘Geen schrik dat er iets doods onder licht,’ hij zweeg voor hij geamuseerd verder ging. ‘of je handen vuil maken.’ Want zo waren de dames soms wel eens. Ze trok het doek eraf en al het stof dwarrelde omhoog, ze begon te hoesten en Storm trok zich een stap terug op de frisse buitenlucht op te snuiven alvorens hij naar het oude bankstel wandelde en naast haar bleef staan. ‘Kijk nou toch.’ Hij zette zijn hand op de bank en voelde of het wel stevig genoeg was alvorens hij er languit ging gaan op liggen. ‘Buiten de muffe geur ligt het wel goed.’ Hij draaide zijn hoofd en keek naar Ivy. ‘Wil je het proberen of ben je te bang om dichtbij de grote boze wolf te komen.’ Hij haalde zijn wenkbrauwen tweemaal uitdagend op …
Onderwerp: Re: Out of the Woods zo maa 27, 2016 10:30 pm
Go down with this ship
Please wrap your drunken arms around me. And I'll let you call me yours tonight. Cause slightly broken's just what I need. And if you give me what I want. Then I'll give you what you like. Please tell me I'm your one and only. Or lie and say at least tonight. I've got a brand new cure for lonely. And if you give me what I want. Then I'll give you what you like.
De ander bleef nonchalant in de deuropening staan toen ze hem dan eindelijk haar naam vertelde. ‘Bedankt Ivy.’ Hij maakte een plechtige buiging die haar lichtelijk liet grijnzen. Haar aandacht was echter al snel verzet naar het stoffige doek wat iets in het schuurtje bedekte. ‘Geen schrik dat er iets doods onder licht,’ begon de ander nog voordat ze het doek eraf had getrokken, ‘of je handen vuil maken.’ De brunette wachtte nog even en keek hem aan. "Ik schrik niet echt meer voor dode dingen. Anders zou ik elke dag van mijzelf schrikken als ik in de spiegel keek." Haar stem klonk droogjes en daarna trok ze de stoffige doek weg, waarbij er wat stof in de ruimte kwam en ze kort moest hoesten. Een bankstel werd zichtbaar, het was nogal stoffig en het rook wat muf, maar er staken in elk geval geen veren of iets uit. ‘Kijk nou toch.’ Ivy keek opzij en zag dat de jongen naast haar was komen staan. Hij leunde wat op de bank om te testen of deze nog helemaal intact was en ging er toen languit op liggen. ‘Buiten de muffe geur ligt het wel goed.’ Het meisje zette haar arm in haar zij en keek hem aan, terwijl hij ook zijn hoofd haar kant op draaide. ‘Wil je het proberen of ben je te bang om dichtbij de grote boze wolf te komen.’ Hij trok twee keer achter elkaar met zijn wenkbrauwen, duidelijk weer bezig met haar lichtelijk uitdagen. Een zoete glimlach verscheen weer rond haar lippen en ze liet haar ogen over de bank heen gaan. "Als je je benen even weghaalt kan ik het inderdaad ook uitproberen, of je moet willen dat ik bovenop je ga zitten." Maar dan kon ze niet voelen hoe de bank zat. Ondertussen had ze een 'hush hush' gebaar gemaakt met zijn handen als teken dat hij zijn voeten aan de kant moest schuiven. En als hij dat niet zou doen, dan moest ze maar bovenop hem gaan zitten. Rustig wachtte ze af of hij nog in beweging zou gaan komen of niet.
