De ultieme test … en Storm was er nog voor te vinden ook. Dit was wetenschap in zijn ogen, konden een vampier en een weerwolf bij elkaar zijn zonder gevolgen? Wel, ze zaten al naast elkaar en dat was goed gegaan. Ze had elkaar aangeraakt en dat had ook geen problemen opgeleverd. Maar wie was Storm als hij op zen minst niet verder zou gaan dan dit? En zolang hij zijn hartslagmeter zou om houden was er niets aan de hand … oke, nee, met Lupos kon je nooit zeker zijn. Al hij het wilde dan zou hij het gewoon doen. Maar misschien was hij bang van de vampier, of verafschuwd en zou hij wel helemaal niets doen. Die kans was, wat, veertig procent? Lupos was veel dominanter dan Storm dus hoe ver dit ook zou gaan, hij zou op een bepaald moment wel eens van zich laten horen. Storm deed er in tussentijd alles aan om de wolf te onderdrukken en zijn zin toch wel weer te krijgen.

Bij haar was er ook niets van twijfels te zien, niet in haar uitdagende ogen, niet in haar speelse blik en niet in haar zoete glimlach. Hoe dichter dat bleke gezicht bij het zijne kwam, met de rode lippen en die sprekende ogen, hoe minder aandacht Storm nog had voor hun kleine experimentje. ‘You should.’ Prevelde hij terug. Ze zou moeten rennen want eens Lupos haar geur vast had was er geen stoppen niet meer aan. En ze kon zo snel zijn, Lupos zou haar volgen. Dus er zat wel wat risico in dit alles. Hij volgde haar blik voor een tel naar de hartslagmeter alvorens hij zich terug naar haar wendde. Haar geknipper hielp niet echt want dat maakte de hele zaak eigenlijk alleen nog maar erger. Ze overbrugde de laatste millimeters en drukte haar lippen zacht tegen de zijne. Hij bracht zijn hand meteen naar haar kaak, streek zijn vingers over haar wang, hals terwijl hij zijn lippen tegen de hare opende. Hij voelde Lupos reageerden maar het had geen impact op zijn hart. Het was een trage kus en toen hij zich een klein stukje terug trok hadden zijn ogen een vage rode rand. Hij ademde langzaam tegen haar gezicht uit alvorens de charmant glimlach op zijn lippen kwam. ‘Hij is niet blij. Jij?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist wat voor impact hij had op de dames, maar ze mocht heus ook wel weten wat voor impact zij had …

Storm zou zoveel beter moeten opletten met dit … Wat hij nu deed. Maar hij kon er zelf geen echte verklaring voor geven. Misschien was het Lupos die het gevaar op zocht, of gewoon het feit dat ze elkaars tegenpolen waren in de legendes dat hen naar elkaar toe trok … in ieder geval, je hoorde hem niet klagen en Ivy zelf zou ook zeker niet mogen klagen. Want ze hadden beide alles, ze hadden de looks, de charme, de nacht, de regen, deze schuur voor hen helemaal alleen. Het feit dat de regen grotendeels de geuren en geluiden weg nam voor Storm was een goed ding. Lupos was minder afgeleid, hij zou sneller getriggerd worden moest een daadwerkelijk mens, een student, door het bos dwalen. Moest hij bloed ruiken of voetstappen horen van kilometers ver. Het enige gevaar dat er nu was, was Ivy en hij had zo’n voorgevoel dat ze behoorlijk voor zichzelf kon zorgen. Desalniettemin was het gevaarlijk, maar geen van beide had daar de aandacht voor.

Het compenseerde wel, haar koude huid tegen zijn overdreven warme huid. Het bracht hun op praktisch dezelfde temperatuur. Het was merkwaardig om te voelen, zijn vingers gleden vederzacht over haar wang en het voelde zo ontzettend koud aan. Toen hij zich terug trok was zijn instinct duidelijk niet de enige die had gereageerd, ook haar ogen hadden een dieprode kleur. Storm keek gefascineerd toe, liet zijn vingers langs haar kaaklijn naar haar kin glijden terwijl hij het wolventemper in zich wat probeerde te doven. ‘Krijg jij nooit,’ hij zweeg en liet zijn blik kort naar haar rode lippen glijden alvorens hij haar terug aan keek. ‘cravings?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Dronken vampieren geen bloed? Moest zij niet leven op andermans bloed? Hij wilde er niet teveel bij nadenken, het idee dat docenten hier bloed moesten afstaan aan een vampier … nee, geen leuk beeld. Zijn menselijke kant was ook enkel maar blij met dit. ‘Hmm.’ Stemde hij zachtjes in. De druk van haar vingers, hoe zacht het ook was, maakte het er voor hem niet gemakkelijker op. Bij zijn vraag gleed zijn blik kort naar zijn hartslagmeter, het was zijn hart maar Lupos had er veel over te zeggen. En het was verhoogd maar nog ruimschoots onder de grens. Toen ze haar lippen tegen zijn kaaklijn drukte was er niets meer voor hem om op te antwoorden. Zijn hand gleed weg van haar kaak naar haar zij en hij trok haar met een simpele suggestie op zijn schoot. Dat deed net iets meer met Lupos dan hij wilde maar hij negeerde het. Zijn hartslagmeter zou het vanzelf wel zeggen. Hij bracht zijn hand terug naar haar hals terwijl zijn vingers door haar lange haar gleden en hij opnieuw haar lippen zocht …

In de zes maanden dat hij weerwolf was en voor hij hier aan kwam had hij letterlijk geen enkel meisje aangeraakt. Hij durfde het niet, menselijke geuren, menselijk bloed was sterk voor Lupos en het lokte hem uiteindelijk altijd naar buiten ondanks hoe hard hij ook zijn best zou doen om het te onderdrukken. Hier op Genosha … bij Kat was het bijna uit de hand gelopen maar zij had gelukkig alles wat hij wilde, zijn had de mutatie om hem te onderdrukken dus het probleem was zo snel opgelost en Storm voelde zich voor dat moment zo vrij als een vogeltje. Ivy was geen mens, ze was vampier, op haar bloed reageerde Lupos totaal niet maar hij had wel verachting. Hij zag haar niet als een vijand maar hij vond haar niet leuk, instinctief wilde de weerwolf haar zo ver mogelijk weg van hem. Wat niet ging als Storm net het tegenover wilde. Dus het zou botsing zijn … misschien nu, misschien binnen een minuut, misschien pas binnen een half uur. Maar het zou er komen en daar viel niet over te onderhandelen.

Bij haar vraag gleed haar tong naar de plek waar bij vampieren hun hoektanden zouden zitten. Dus ze had hoektanden? Het was opvallend hoeveel hij maar wist van haar maar zij redelijk wat wist van hem, als weerwolf zijnde. Niet dat Storm veel vampieren was tegen gekomen in zijn leven, ze was de eerste. ‘Niet dat wolvenbloed zo lekker zal smaken.’ Merkte hij geamuseerd op. Weer een detail dat ze elkaars tegenpolen waren. Net als Lupos geen interesse had in haar geur, zou zijn bloed waarschijnlijk enkel maar slecht ruiken voor haar. Haar lippen tegen zijn kaak deden hem kort huiveren, en huiveringen als dat waren van een zeker genot. Genot die Lupos niet apprecieerde en zijn hartslag net dat tikkeltje sneller liet slaan. Hij kon haar vingers niet negeren, hij kon de kou tegen zijn warme huid niet negeren, hij voelde het extra hard omdat haar lichaamstemperatuur zo laag was in tegenstelling tot de zijne. Toen hij haar op zijn schoot trok gleed zijn ene hand door haar haren terwijl het andere langzaam via haar schouderblad naar beneden gleed, naar haar onderrug. Hij voelde hoe haar vingers van zijn nek naar de rand van zijn T-shirt gleden en deze keer was een rilling een mix van de kou en het genot. Ze trok zich een klein stukje terug, zijn ogen hadden nog steeds die rode waarschuwende rand. Haar uitdagende blik zei genoeg, ze wilde meer, meer dan ze momenteel kreeg. Storm nam haar voor een moment onderzoekend op, afwegend of het het wel allemaal waard was om te riskeren. Er kon niets gebeuren maar evengoed kon er iets erg gebeuren. En hij wist dat Devon en Nadya het niet zouden appreciëren moest hij transformeren omdat hij zichzelf niet kon tegenhouden tegenover Ivy. Zolang die hartslagmeter hem niet zou waarschuwen was er geen gevaar, dat hield hij zichzelf voor, dan was iedereen veilig. Er sprong een kleine charmante glimlach zijn lippen, hij trok haar naar zich toe, drukte zijn lippen opnieuw tegen de hare, met meer lust, met meer passie terwijl zijn handen langzaam het jasje over haar schouders naar beneden duwde. Hij had amper kleren aan, zij had wel wat lagen aan …

Je kon niet zeggen dat het hem zou spijten, het zou hem nooit spijten om eerlijk te zijn. Al zou hij ooit eens met zijn twee voeten op de grond moeten komen maar er stond daar nu gewoon teveel tussen om er echt in te geloven. Daarnaast, hij was jong, hij mocht toch genieten van zijn jonge jaren? En dat was iets wat hij nu deed, ongeacht wat er de ronde zou doen. Hij zag het een beetje aan als een beloning, na alles wat hij had meegemaakt had hij het wel verdiend. Maar hij wist dat het niet langer dan dit zou duren voor de pret eraf was. En Storm was wel zo verantwoordelijk om het niet gevaarlijk te maken. Dus … wat hij nog krijgen kon moest hij aanpakken met beide handen. Haar vingers prikkelde meer zijn zintuigen dan dat haar lippen deden. Was het omdat ze zo koud waren? Hij had geen idee maar ze kende net zo goed haar vak als hij het deed.

Toen hij haar jasje van haar schouders schoof viel het met een dof klapje op de grond. Ze trok haar lippen los van de zijne en trok haar trui over haar hoofd, zo simpel was het voor haar. Storm liet zijn ogen kort lang haar bovenlichaam glijden alvorens al zijn aandacht weer naar haar ging. Hij legde zijn handen tegen haar heupen, keek naar de uitdagende blik in haar ogen alvorens ze terug naar hem toe boog. Storm’s handen kwamen samen naar haar onderrug, trok haar dichter naar zicht toe terwijl hij compleet op ging in de kus. Hij voelde haar handen over zijn shirt naar beneden glijden en niet veel later haar koude vingers over zijn borstkast. Hij ademde langzaam in terwijl haar vingers traag naar beneden glijden.

Maar dan merkte hij het voor het eerst, het was gestopt met regenen, in ieder geval regende het niet meer hard. Zijn zintuigen strekte zich ongewild uit over het gebied, vingen de geuren van natte bladeren, de geluiden van een konijn. In de verte hoorde hij een groepje jongeren, hij hoorde Ivy’s ademhaling, haar lippen tegen de zijne en het kwam allemaal samen. Zijn hartslagmeter begon te piepen. Storm maakte zich van haar los, hij had al zijn volledige wolvenzicht en hij voelde hoe de weerwolf fel begon te reageren. Storm keek naar de meter, legde zijn vinger tegen zijn lippen en wierp haar een korte onrustige blik toe. Dit was niet goed, dit was zo’n typische scene “nobody move” ofzo. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de wolf, probeerde het rustig te krijgen, probeerde het te kalmeren. Dat Ivy zo dicht bij hem zat hielp niet en ze zou niets moeten doen om het erger te maken. Uiteindelijk, zonder zijn blik los te laten van de hartslagmeter, voelde hij alles in zijn lichaam weer kalmeren. Hij ademde opgelucht uit en liet zijn hoofd op de achterkant van de bank rusten, sloot zijn ogen kort. ‘Dat was teveel van het goede vrees ik.’ Merkte hij flauw op. Hij wreef zijn hand over zijn ogen en probeerde de lichte paniek die hij had gehad onder controle te krijgen. Dit kon veel slechter afgelopen hebben, ze mochten van geluk spreken …

Waarom moest het hem altijd overkomen? Waarom kon hij nou gewoon niet voor één keer genieten van al het moois op de aarde? Hij had misschien ergens gehoopt dat haar vampier-zijn, zijn mutatie zou blokkeren maar het was zoals bij iedereen waar hij het al bij had gehad … het liep altijd uit de hand. Kat had de mutatie om te onderdrukken en ook Lorise wist haar mutatie tegen hem te gebruiken maar bij Ivy had er niets van haar aanwezigheid een goed effect op de weerwolf. En ondanks dat hij het had zien aankomen joeg het toch iedere keer een soort van angst door zijn lichaam als hij de hartslagmeter hoorde af gaan, als hij de misselijkheid voelde opkomen en hij in korte tijd een stuk bleker oogde. Iedere keer opnieuw had het impact op hem, en hoe hard hij ook probeerde om die achter te houden voor Ivy, je kon de lichte onrust in zijn ogen bijna niet missen. Het was jammer want hij wist waar dit naartoe zou leiden maar nu konden ze het beide van hun lijstje schrappen want veel meer had de weerwolf niet nodig. Storm had het onderdrukt, door te doen wat iedereen hem altijd zei, ademen en rustig blijven … maar het zou niet helpen bij de volgende keer.

Bij haar woorden lachte hij kort vreugdeloos. ‘Zeg mij wat.’ Mompelde hij instemmend. Hij opende zijn ogen, ze hadden weer hun vertrouwde bruine kleur en hij keek Ivy aan. ‘Ik had het je gezegd dat dit verkeerd kon aflopen.’ Hij liet zijn blik naar buiten glijden, naar de zachte druppeltjes die van het schuurtje naar de grond liepen. Het was amper nog aan het regenen, hoogstens een beetje miezelregen. Bij haar vraag rukte hij zijn blik terug van de deur naar haar, zijn ogen nam haar kort weer even op. ‘Grote boze wolf was hier oorspronkelijk in het bos om wat stoom af te blazen.’ Hij zweeg en gaf haar een korte blik. ‘En nee, niet dit soort stoom.’ Grinnikte hij gelijk voor ze er een opmerking over zou maken. ‘Dus ik denk dat ik gewoon dat ga doen.’ Hij zweeg en staarde dof voor zich uit. Ja, misschien moest hij maar gewoon transformeren naar zijn witte wolf en wat stoom afblazen, het zou wel helpen. Alleen moest hij daarvoor eerst van Ivy af zien te geraken. ‘Sorry, trouwens. Het blijkt dat we toch niet zo goed voor elkaar zijn.’ Knipoogde hij kort …

Nee … het was niet verkeerd afgelopen, ze had gelijk. Het idee aan wat er kon gebeurd zijn stond hem niet aan. Ondanks dat ze misschien zoveel sneller zou zijn, hij zou wel weer wolf zijn en hij zou uitwijken naar de mensen op de school en dat zou zorgen voor iets waar hij het meest schrik voor had. Misschien realiseerde hij zich nu pas hoe gevaarlijk het was geweest om het in eerste instantie te proberen. ‘No, it didn’t.’ Stemde hij zachtjes in. Hij keek haar aan en glimlachte kort waarna zijn blik naar buiten gleed de regen in. Bij haar woorden grinnikte hij zachtjes. Jep, dat hadden ze beide zien aankomen. ‘Maar het kon geen kwaad het te proberen. Uiteindelijk hebben we toch een beetje ons zin gehad.’ Het was niet veel maar het was iets geweest. Het zou waarschijnlijk niet tellen als een vol streepje op het blad dat aan de deur hing, maar hij kon er vast wel een half voor krijgen.

Ivy kwam recht, nam haar spullen samen en Storm bleef in stilte zitten. Het vooruitzicht van dit alles had een sombere wending gekregen voor hem. Toch, hij liet het niet merken, hij hield zijn charmante glimlach op zijn lippen terwijl ze haar jasje over haar schouder gooide. Toen ze naar voor boog en haar lippen tegen zijn wang drukte gaf hij haar een kus terug. Hij nam het papiertje aan en keek ernaar terwijl ze naar de uitgang liep. ‘Je weet toch dat je nog van mij zult horen.’ Riep hij haar na, maar ze was al weg. Hij nam zijn gsm en zette haar nummer er gelijk in. Ja, ze zou wel nog eens van hem horen, als vrienden hoogstwaarschijnlijk. Misschien zou ze ooit eens meer succes hebben bij zijn wederhelft. Storm kwam recht en liep naar buiten, de zachte regen in, hij keek even naar de hemel en dan weer rondom zich heen. En dan besloot hij maar te doen voor wat hij was gekomen, transformeren naar zijn witte wolf …
-EINDE-