Ze had het doek nog niet weggetrokken toen Storm haar vroeg of ze niet bang was. Maar wat voor vraag was het … aan een vampier dan nog wel. Ze leefde waarschijnlijk al lang genoeg om een beetje alles gezien te hebben. Daarnaast, ze was ondood, technisch gezien kon ze niet echt meer sterven dus waar hoefde ze dan nog bang voor te zijn in een schuurtje als deze? Haar grapje immers, hij begon te lachen en schudde uiterst geamuseerd zijn hoofd. Wauw, een meid met humor en good looks wat moest hij nog meer hebben om de nacht mee door te brengen? Zijn lach bleef nog na hangen tot ze het doek eraf trok en hij genoodzaakt een stapje achteruit deed voor hij al het stof in zijn gezicht zou krijgen zoals zij dat kreeg. In ieder geval had hij de frisse lucht gehad dus begon hij niet te hoesten zoals Ivy deed.

Storm was wel de eerste, typisch, om de bank uit te testen. Het had misschien zelf iets hoffelijks want hij wilde natuurlijk niet dat Ivy zou gaan zitten en eronderdoor zou zakken omdat het niet sterk genoeg meer was. Dus ja, hij ging er languit op gaan liggen alsof hij niets anders te doen had dan liggen voor de komende nacht. Hij keek naar haar en zag haar zoete glimlach na zijn woorden. Bij haar woorden immers moest hij eventjes denken. ‘Hmm, wat moet ik met die informatie doen.’ Vroeg hij zichzelf gespeeld luidop af. Hij kon gewoon zijn benen weg halen en haar de helft geven maar ze kon ook gewoon op zijn benen gaan zitten aangezien ze geen andere keuze had. Maar hij speelde voor de gentlemen en haalde zijn benen van de bank en ging wat rechter zitten. Het ding kraakte een beetje maar voor de rest leek het hem wel safe, ze zouden beide wel snel genoeg zijn, Ivy vooral. ‘Like you wish.’ Hij glimlachte charmant en klopte naast zich of de stoffige bank. Toen ze ging zitten keek hij naar de afstand. ‘Is dit één meter, of minder?’ Vroeg hij met een wijzende vinger tussen zichzelf en Ivy. Hij keek op en greens kort. ‘Hoelang loop jij al rond op deze wereld mevrouw de vampier?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. ‘Nu we hier toch zo gezellig in een oude stoffige schuur zitten midden in de nacht kan ik je maar beter een beetje,’ hij zweeg en liet zijn ogen langs haar lichaam glijden. ‘Leren kennen.’ Maakte hij beleefd zijn zin af …

Het liet extra indruk na om de beleefde persoon te zijn en haar de plaats aan te bieden in plaats van gewoon te blijven liggen. En als het één ding was dat Storm was dan was het wel de beleefde Brit waarin hij was uitgegroeid. Je zou het hem niet altijd nageven maar hij was en zou altijd een zekere gentlemen zijn. Niemand kon hem daarop tegen spreken of daarover klagen en Ivy zou dat ook niet doen want hij nam simpelweg zijn benen weg en ging terug wat rechter zitten. Het stof kwam in wolkjes naar boven, dit was geen plek voor van die mensen met smetvrees en toestanden. Hij wilde niet weten hoeveel stof hier aanwezig was, maar het deerde hem niet en het deerde haar ook duidelijk niet anders was ze nooit gebleven. De afstand tussen hen in was moeilijk in te schatten, bij haar opmerking keek hij haar geamuseerd aan en volgde nauwkeurig de beweging waarbij ze wat dichter kwam. ‘Veel minder.’ Zei hij quasi serieus, instemmend op haar woorden. Dat onschuldige glimlachje herkende het wel want als het iets was wat dames konden dan was het de onschuld zelf spelen.

Hij floot kort tussen zijn tanden toen ze zei hoe oud ze daadwerkelijk was. De achttien jaar zou je haar zeker kunnen nageven in dat lichaam maar honderdvierendertig, wauw. ‘Dat is,’ hij zweeg en knikte langzaam onder de indruk. ‘lang.’ Maakte hij de zin af. Hij wilde het niet weten, hij wilde er zelf niet aan denken of hij onsterfelijk was. Nadya had het ooit eens aangekaart en het had hem daadwerkelijk ergens bang gemaakt, heel zijn leven opgescheept zitten met Lupos was al erg, laat staan als je onsterfelijk was. ‘Weet jij je nog bezig te houden in al die jaren?’ Vroeg hij met een kleine glimlach. Ze moest toch al ongelofelijk veel gezien hebben, werd het niet saai na verloop van tijd? Bij haar vraag kwam de onschuld in zijn ogen zoals het eerder bij haar had gedaan. ‘Wat het inhoud, leren kennen, ik wil namelijk alles van je weten.’ Knipoogde hij alvorens hij een quasi streng gezicht trok. ‘Wat is jouw definitie onder leren kennen?’ Vroeg hij gelijk maar het lukte hem niet lang serieus te blijven. Toen ze nog wat dichter schoof en er zat echt niet veel afstand meer tussen keek hij met een kleine glimlach van de afstand op naar haar. ‘Ik zou het niet weten, ik heb hem gezegd dat hij zich niet mag moeien.’ Grapte Storm. Het was de eerste keer dat hij daadwerkelijk een grapje maakte over Lupos, in het bijzijn van een vampier dan nog wel. ‘Maar, even kijken,’ hij zweeg, bracht zijn vinger naar boven en streek het kort onder haar kin terwijl hij zogezegd geconcentreerd leek te zijn. ‘Nee, ik voel niets, jij?’ Vroeg hij terwijl hij zijn vinger weg trok. ‘Misschien klopt die legende niet, misschien kunnen we samen in één kamer zijn zonder elkaar naar de keel te vliegen. Heeft hopen aan voordelen.’ Ging hij nonchalant verder. Buiten begon het plots te regenen … verdomde weermutanten …

Ivy was echt niet bang om te zeggen wat ze wilde zeggen, of te doen wat ze wilde doen. Het was best komisch om bij haar in de buurt te zijn, gewoon al om de hele ironie dat ze een vampier was en hij een weerwolf en ze er beide grapjes om konden maken terwijl hij eigenlijk echt wel moest opletten met wat hij deed. Maar Lupos … die was nog steeds stil, zat precies te wachten tot hij een geheime verrassingsaanval kon uitvoeren eens hij genoeg informatie had. Storm onderdrukte het gevoel ondanks dat hij volkomen ontspannen was. ‘Jij bent vast meester in het vinden van interessante individuen.’ Hij trok zijn mondhoek naar boven en glimlachte scheef. ‘Ik kan me niet voorstellen, ik heb me altijd aardig weten te redden zonder verveling maar meer dan honderd jaar …’ Hij schudde zijn hoofd. Hij had het er met Nadya ookal over gehad maar haar leven was totaal anders dan dat van Ivy. ‘Maar ik kan me best voorstellen dat er veel interessants rond loopt op de wereld.’ Hij keek haar kort aan en glimlachte. Hijzelf was nooit uit Londen geweest, een heel klein stukje Frankrijk in zijn weg naar hier maar naast dat, nooit veel gezien. Dus hij kon het enkel maar aannemen, maar ze moest gelijk hebben, er moet wel genoeg interessants op de wereld rondlopen, zelfs voor Storm.

Haar definitie onder leren kennen was dezelfde als de zijne, goed, je wist immers maar nooit wat zij eronder verstond. Niet dat je het echt kon mis interpreteren. Maar het was ideaal, nu kon hij pas alles over haar te weten komen en als ze het zelf wilde kon ze hier en daar wel iets van hem te weten komen. Alles behalve de moeilijke stukken van zijn weerwolfbestaan eigenlijk, dat hield hij liever voor zichzelf. Toen hij zijn vinger onder haar kin bracht voelde hij enkel haar koude bleke huid onder de hitte van zijn vinger, ze bewoog haar hoofd mee zonder haar blik van hem los te laten. Storm kon het niet laten om haar een charmante glimlach te schenken. Maar nee, het deed niets met Lupos, die bleef koest op de achtergrond, vreemd. Bij haar woorden strekte hij zijn hand voor zich. ‘Wat wij hebben en jullie niet, een hoge lichaamstemperatuur.’ Hij zweeg en keek haar weer zijdelings aan. ‘Al dat vergelijken is intrigerend om eerlijk te zijn.’ Gaf hij toe. Hij vond het oprecht interessant, gewoon omdat ze de eerste vampier was die hij tegen kwam. Zijn broertje zou hiervan smullen, twee legendes in één schuur samen. Buiten helaas … het begon te regenen en niet zachtjes, het begon te gieten. Storm keek naar het plafond dat gelukkig wel stabiel genoeg was om geen water binnen te laten. ‘In dat weer kom ik niet buiten, echt hondenweer, of wolvenweer, maakt niet uit.’ Hij keek opzij en grinnikte kort. Hij zakte een klein beetje door en maakte het zichzelf gemakkelijk aangezien ze hier wel nog even zouden zitten. Het viel hem eigenlijk nu pas op dat ze een Brits accent had, net als hem en dat maakte het allemaal nog beter. Maar hij kon er niet over beginnen want hij voelde haar vinger langs zijn kaaklijn gaan, hij bewoog zijn hoofd mee onder de druk en keek haar met zijn ontmantelende blik afwachtend aan. ‘En? Wat denk je, zijn we veilig voor elkaar of moeten we daar eerst nog verdere testen voor doen?’ Ach Storm, altijd vooruit denkend. ‘Trouwens, van waar uit Engeland kon jij ergens? Of is je Brits accent iets dat je onderweg hebt opgeraapt?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij moest het nu toch wel weten, Brits was al sexy op zich, om het van over haar lippen te horen, welja …

Haar huid voelde voor hem niet overdreven koud aan maar dat kwam gewoon door het feit dat zijn lichaamstemperatuur zo hoog lag, het bracht een beetje naar hetzelfde niveau. Hij voelde koeler aan, net als zijn huid warmer aanvoelde voor haar maar het was niet zo dramatisch. Daarnaast kon Storm nooit echt koud hebben, dat bewees hij door het feit om in een T-shirt en niets extra van jas midden in de nacht het bos in te gaan terwijl de temperaturen wel langs de lage kant lagen. Plus het begon te regenen, nee, te watergieten en hij voelde daar zelf de kilte niet van. Dus haar huid, het had iets aangenaams koel, hij zou er wel aan kunnen wennen. Wolvenweer … dat was het wel. ‘Wij zitten alvast beschut, voor hoelang dit nog zal duren.’ Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan. ‘Slapen jullie of is dat een fabeltje over vampieren?’ Vroeg hij prompt. Sommige verhalen werd er gezegd dat vampieren niet sliepen, omdat ze ondood waren. De beste persoon om dat te vragen was aan een vampier zelf, toevallig zat er eentje naast haar. Het kwam gewoon in hem op en aangezien ze geen erg had de vragen te beantwoorden vroeg hij ze ook maar gewoon.

Haar vinger tegen zijn huid joeg iets door zijn lichaam, positief welgezegd. Lupos reageerde erop maar niet in de heftige vorm. Storm voelde enkel een kleine druk, iets dat hij meteen weer wist te onderdrukken door zijn wilskracht. Maar Lupos had gereageerd bij de aanraking, dus het was misschien toch waar wat ze zeiden? ‘Je denkt van wel.’ Herhaalde hij traag haar woorden. Hij draaide zich half in de zetel zodat hij haar recht kon aankijken. Hij liet zijn elleboog achter op de bank rusten en liet zijn hoofd op zijn arm rusten. De uitdagende blik in haar ogen na haar woorden deden hem glimlachen. ‘Voorstellen genoeg.’ Meer zei hij niet, ze kon er vast zelf wel op uit komen. Ze waren een beetje uit hetzelfde hout gesneden, althans, zo zag hij het. Toen ze immers vertelde van waar ze kwam vergat hij algauw het ding rond voorstellen. ‘Dat meen je niet, ik ook.’ Hij leunde achteruit en greens opgelaten, helemaal in zijn element. ‘Ik zou nog moeten denken dat we voorbestemd zijn.’ Greens hij breed. ‘Dat betekend dat jij het dichtste bent wat ik heb aan thuis en je weet wat ze zeggen over dingen die je nauw aan het hart liggen,’ hij zweeg en glimlachte verleidelijk. ‘Die moet je koesteren.’ Dat was de eerste persoon hier op het eiland die hij had leren kennen die uit Londen kwam. Uitgerekend een vampier, nu moest hij op zen minst testen hoezeer veilig ze waren voor elkaar. ‘Uitgerekend jij.’ Hij schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Ik mocht je al, nu mag ik je enkel nog meer.’ Knipoogde hij …

De zware regen buiten ontnam hem een deel zijn zintuigen en dat was voor een keer een goed ding. Storm kon zich er mateloos aan ergeren dat hij alles kon horen zelf op een afstand van twee kilometer en dat hij alles kon ruiken dat dagen tot weken oud was. Dus de regen waste die geur eigenlijk een beetje weg, het vervaagde tot er enkel de muffe geur van de schuur en Ivy was, niet dat zei echt een specifieke geur had … geen eigenlijk. En het geluid van de regen ontnam hem de geluiden vanuit het bos dus voor hem was het een zekere rust en dat zag je duidelijk aan zijn houding. Bij haar woorden keek hij haar voor een moment fronsend aan. ‘Dus dat klopt wel.’ Hij staarde terug naar de regen. ‘Dan moeten we er gewoon door. Het is nog exact zes uur en veertig minuten tot de zon officieel opkomt.’ Ja, zijn extra gevoel voor tijd was in sommige momenten heel erg handig. Hij keek haar aan en glimlachte kort. ‘Tijd zat.’ Knipoogde hij. Blijkbaar was het niet slapen een echt fabeltje want zij deed het dus wel. ‘Maar overdag dan neem ik aan. Wat met je lessen?’ Vroeg hij gelijk nieuwsgierig. Hij wou haar vragen of het bloed klopte maar dat leek hem net iets te persoonlijk misschien. Moest je hem nou zien, normaal was hij nooit echt zo nieuwsgierig. Maar hij meende wat hij eerder zei, het intrigeerde hem.

Maar het weetje, dat ze uit Londen kwam, spande toch wel de kroon. Hij kon het nooit verbergen, hij was trots op zijn afkomst en hij mistte het verschrikkelijk dus dit … hij was gewoon opgelaten om iemand te ontmoeten die hopelijk dezelfde liefde voor het land bezat als hij deed. Dus hij kon het niet onder stoelen en banken wegsteken dat ze een extra puntje had gekregen, enkel omdat ze al uit Londen kwam. Plus dat lichaam van haar, dat uiterlijk, puntjes genoeg. Het enige min punt was daadwerkelijk dat ze vampier was maar hij zag geen protest van weerskanten dus een echt min punt kon je het niet noemen. ‘Ik neem aan dat je ver voor mijn tijd in Londen zat anders zou ik je zeker al eens ontmoet hebben.’ Zei hij. Ja, Storm kende ieder meisje in Londen, hij stond erom bekend net als hij er hier om bekend stond. Haar woorden deden hem charmant glimlachen. ‘Wel, ik heb er geen bezwaar tegen om dat uit te testen. Geschiedenis schrijven is zowat mijn ding,’ grapte hij zachtjes. ‘Vampier en weerwolf voor het eerst samen.’ Las hij op een autoriteit toontje een zogezegd krantenkop voor. Hij keek opzij naar Ivy en glimlachte zijn scheve glimlach. ‘Het zou goed staan, met ons foto enzo.’ Hij knikte quasi goedkeurend. Ja, de fantasie …

Tijd was tegenwoordig iets waar Storm zoveel tijd in stak dat hij het haast tot op de seconde nauwkeurig kon zeggen. Want iedere seconde, iedere minuut, ieder uur die verstreek was er eentje dichter bij de volle maan dus ja … hij had redens om de tijd in de gaten te houden. En aangezien wolven meer nachtdieren waren was het voor hem heel gemakkelijk om zonsondergang en zonsopgang aan te voelen. Dus hij was wel een precisie op dat vlak, ze hoefde niet te klagen. Toen ze hem een antwoord gaf op zijn vraag, dat ze het donkere hoekje in de klas opzocht keek hij haar voor een tel lang bedenkelijk aan. Eigenlijk verschilden ze zo hard niet … Storm had geen bezwaar tegen zonlicht of de dag maar toch verkoos Lupos altijd de nachten en de duistere plekken. Het lag misschien aan Lupos zijn ingesteldheid om meer de donkere plaatsen te kiezen, het was ook een donker wezen dus het was logisch. ‘Op zich verschillen we niet zo heel veel van elkaar.’ Zei hij bedenkelijk. ‘We zijn beide nachtwezens, jij omdat het je overlevingsinstinct is en ik omdat het mijn jachtinstinct is. Ik functioneer op weinig slaap, jij blijkbaar ook want anders zou je hier niet zijn.’ Hij liet zijn vinger kort op haar onderarm rusten. Hij glimlachte voor een moment en haalde zijn vinger weer weg.

Ze had de laatste paar jaar wel in Londen doorgebracht en hij had haar nooit ontmoet en dat terwijl hij, nog geen weerwolf zijnde, wel van het nachtleven hield. Maar Londen was groot, gigantisch dus het was toeval dat ze elkaar nog niet eerder waren tegen het lijf gelopen. ‘En ik maar zoeken naar mijn prinses op het witte paard maar je kwam nooit opdagen.’ Grapte hij met een geamuseerde grijns. Hij staarde voor een moment lang naar de houten muur van het schuurtje terwijl de regen bleef naar beneden kletteren. Londen … hij miste het veel te hard. ‘Ik was nog geen weerwolf toen dus je zou een andere versie van mij gehad hebben.’ Hij keek haar aan en haalde zijn wenkbrauwen kort op. Zoveel anders was die versie niet, nu moest hij gewoon veel meer opletten en kon hij niet met iedereen doen wat hij wilde. Was het Storm niet die uitdaagde dan was het Ivy wel. “Alleen voor op de foto?” Vroeg ze meteen uitdagend. Storm keek haar aan en glimlachte traag. ‘God nee, al weet ik niet hoever die weerwolf van me het zou uithouden om met je opgescheept te zitten.’ Knipoogde hij. ‘Maar,’ hij zweeg en boog zijn hoofd wat dichter naar haar toe. ‘Mijn menselijke kant zou dat wel zien zitten en niet enkel voor op de foto.’ Hij trok zijn hoofd terug en glimlachte weer zijn charmante glimlach …

Ze vroeg hem hoe het allemaal was begonnen, of hij was gebeten en hoe het daarna allemaal verliep. Storm keek haar kort aan, er veranderde iets in zijn blik, hij werd iets serieus en er was misschien ergens iets van gemis en schuld te zien. ‘Ik ben gebeten.’ Antwoordde hij de gemakkelijkste vraag. Storm had het nooit gemakkelijk gehad om te vertellen hoe hij weerwolf was geworden. Zeker niet omdat hij drie van zijn beste vrienden erbij verloor en daarna een hele rij aan doden achter liet waar hij helemaal niet trots op was. Maar Lupos was niet onder controle te houden en dat was nu nog steeds het geval. Buiten volle maan had hij soms grip op de wolf maar het zeldzaam, zelf hier op het eiland kostte het hem alle moeite soms. ‘Blijkbaar werkt het echt zo dat als je gebeten word door een andere weerwolf je er zelf ook eentje word. Ik ben,’ hij zweeg en keek haar lange tijd in stilte aan. ‘acht maanden weerwolf nu. Toen ik die nacht gebeten werd stelde ik mezelf er niet veel bij voor. Ja, ik had nog nooit zo’n grote wolf gezien, de snelheid, de ogen, de lengte …’ zijn stem stierf weg en zijn blik werd een beetje dromerig terwijl hij het beeld in zich naar voor bracht van die gigantische wolf. ‘Het was pas de week erna dat ik de veranderingen merkte, mijn wond, de beet verdween geheel.’ Hij zweeg en tikte kort tegen zijn eigen onderarm, op exact de plaats waar de beet had gezeten. ‘En dan werd in de loop van die week mijn gehoor beter, mijn smaak en reukzin beter. Ik had zelf geen bril meer nodig om te lezen. Ik was sneller, efficiënter, alles functioneerde beter. En dan de derde week begon mijn lichaam zich klaar te maken voor de transformatie.’ Hij zweeg opnieuw en staarde voor zich uit, niet naar Ivy, niet naar de regen, gewoon voor zich uit. ‘Een week voor volle maan ben ik altijd lastig,’ hij keek haar aan en glimlachte zwak. ‘kortaf, gehumeurd, mijn hartslag gaat sneller over de grens. De weerwolf die me gebeten had is me toen komen opzoeken om te zeggen wat ik ben en wat ik moet doen. En dan verdween hij weer, liet me achter. Na die eerste volle maan ben ik direct vertrokken uit Londen.’ Sloot hij af. Er was zoveel meer maar dit was de korte richtlijn van hoe Lupos eigenlijk was geboren. ‘Lupos, dat is hoe sommigen hem noemen.’ Prevelde hij er nog achter.

Hij zuchtte eens dramatisch en haalde dan zijn vrolijke blik weer op. Hij wilde nooit te lang stil staan bij hoe het allemaal was begonnen. Het deed al pijn genoeg op zich. Dus het was ergens gemakkelijk, als een knopje indrukken en Storm werd weer zijn charmante eerlijke zelf. Zijn menselijke kant werd door iedereen wel apprecieert, hij was een sociaal persoon en hij had alle charmes die hij hoorde te hebben. Dat hij Ivy zag zetten wel … wat zag Storm nou niet zitten? Het was al duidelijk geweest vanaf het moment dat hij haar had gezien in het bos tot nu. En hij loog er ook niet over. En blijkbaar zij ook niet want ze bracht haar hoofd ook wat dichter en fluisterde hetzelfde terug. ‘Helaas voor jou kan ik mijn slechte kant niet onderdrukken.’ Hij trok een vies gezicht al klaarde dat bijna gelijk weer op. ‘Maar dat valt eigenlijk enkel maar te ondervinden op het moment zelf.’ Hij bracht zijn pols naar omhoog en keek naar zijn hartslagmeter alvorens hij terug naar Ivy keek. ‘Als je het aandurft met een weerwolf, het schijnt dat we behoorlijk vinnig kunnen zijn.’ Knipoogde hij. Er kon niets gebeuren, hij zou zijn lippen als het ware tegen de hare kunnen drukken zonder effect maar het kon ook een hele andere kant op gaan. Hij was er zelf niet zeker van, eigenlijk zou hij dit spelletje zelf niet mogen spelen. Storm onderdrukte Lupos maar was hij sterk genoeg om dat onderdrukt te houden?

Vertellen over hoe het was om een weerwolf te worden was het gemakkelijkste, hij had het veel moeilijker met alles tussen die eerste beet en nu. De slachtoffers die hij had gemaakt, de gewonden, de ravage die hij had aangericht, het verdriet dat hij had gezaaid. Voor niet iedereen was het zo moeilijk, sommigen konden daadwerkelijk gemakkelijk omgaan met dood maar het was niet Storm. Storm was niet egoïstisch en dat zorgde ervoor dat hij het allemaal veel persoonlijker nam dan het was. Tenslotte was het niet zijn keuze, het was ook niet zijn schuld, Lupos zat hier allemaal achter en Lupos was schuldig voor al de doden. Maar het was Storm die er geen controle over kreeg en ook geen verantwoordelijkheid over had dus ja … hij had het er stukken zwaarder mee dan de anderen. Hij liet het wel niet merken, al zeker niet tegenover iemand als Ivy. Het enige wat ze zou merken was dat hij vaker in gedachten verzonken was maar meer dan dat zou ze niet merken. De enige die zoveel te zien kreeg van hem waren Nadya, Devon en Kat.

Ze had in stilte geluisterd en ze was er niet verder op door gegaan, goed, precies wat hij wilde. Omdat het voor hem lastig was om erover te praten was één van de redenen waarom hij er tegen haar niet over begon. Hoe was zij vampier geworden? Ook gebeten? Geboren? Wat had je allemaal tegenwoordig van vampierenlegendes om op af te gaan. Maar hij vroeg er niet achter ondanks dat hij het stiekem wel heel graag eens wilde vragen. Gewoon om het te weten, gewoon om zijn broertje ooit eens de waarheid erover te vertellen. Veel tijd om daar verder op door te gaan had hij niet want die glimlach van haar en die knipperende ogen, het was voldoende voor Storm om weer helemaal bij de les te komen. Hij daagde haar uit, hij daagde haar uit … maar wat zou het geven, een weerwolf en een vampier? Storm draaide zijn pols op de rand van de zetel zodat ze beide de knipperende cijfertjes konden zien, zijn hartslag. ‘Dat wil ik best geloven.’ Glimlachte hij op het feit dat ze zei dat ze lekker dapper waren. ‘Charming?’ Vroeg hij met een langzaam bedenkelijk knikje. ‘Eens zien hoe charming je bent voor hem.’ Hij tikte tegen zijn borst om daarmee de weerwolf aan te duiden. Hij wilde het heel graag weten, hij was bloednieuwsgierig naar hoe Lupos erop zou reageren. Niet dat het echt gezond was om dat uit te testen maar wat kon het kwaad. ‘Dat meet mijn hartslag,’ wees hij naar de hartslagmeter. ‘Als hij te hoog gaat dan neemt de weerwolf het waarschijnlijk over.’ Hij boog wat dichter naar haar toe, keek kort in zijn ooghoeken naar de hartslagmeter die een beetje verhoogde. ‘in het beste geval kan ik hem de baas blijven.’ Hij boog nog wat dichter, keek haar verleidelijk aan, zijn hoofd amper nog van het hare verwijderd. Zijn ogen gleden kort naar haar lippen voor hij haar weer aan keek. ‘In het slechtste geval transformeer ik en moet jij maken dat je hier weg bent en hulp halen.’ Hij boog nog wat dichter, zijn neus raakte bijna de hare. ‘Do you want it our not?’ Prevelde hij traag …