Onderwerp: There's never just one lost boy | Closed vr maa 09, 2018 5:34 pm
Haar handen had ze diep in de zakken van haar leren jack gestoken, die duidelijk niet gemaakt was voor de ijzige kou. De capuchon van haar vest had ze tot ver over haar hoofd getrokken. In de hoop haar gezicht iets te beschermen tegen de snijdende wind. Haar neus en wangen waren lichtjes rood gekleurd, haar lippen haast blauw. Toen ze een zevental maanden geleden onverhoopt haar spullen bij een had gepakt, had ze er niet over nagedacht warme kleren mee te nemen. Evenmin als ze dat een paar dagen geleden had gedaan. Een zucht schoof over haar schrale lippen.
In de verte kon ze het dorpje zien liggen. Het dorpje waarin ze nog geen twee weken had gewoon. Het dorpje dat een veilige haven was geworden nadat Genosha in de oorlog praktisch was verwoest. Onbewust begon Mia harder te lopen. Haar zwarte legen kistjes zakten diep weg in de sneeuw. Vroeger had ze zich niet voor kunnen stellen dat iets anders als thuis kon voelen dan Niños Perdidos. Onwillekeurig moest ze glimlachen. Niet omdat ze haar thuis weer had moeten verlaten, maar omdat ze een tweede thuis had gevonden. Natuurlijk, nam het niet weg dat ze het verschrikkelijk vond dat ze haar mensen weer in de steek had moeten laten. Dat ze hen weer had moeten overlaten aan de wreedheid van de kartels. Voor een moment sloot ze haar ogen. Er was geen andere oplossing geweest. Haar aanwezigheid had iedereen in gevaar gebracht. Nog een maal had ze hen geholpen te verhuizen, alvorens ze haar spullen had gepakt en weer was vetrokken. Samuel had haar in een van de jeeps naar een hotel vlak bij de haven gebracht. Afscheid nemen van hem was vreemd geweest, onwennig bijna. Zelfs al was het niet de eerste keer dat ze afscheid van elkaar hadden genomen.
Mia’s blik gleed naar bord waar met krullige letters Sunberg op geschreven stond. Nog een paar minuten en ze was er. Zou Sverrir boos zijn? Nadat ze was vetrokken had ze hem één keer gebeld. Vanaf de haven in Frankrijk. Drie dagen, nadat ze zonder iets te zeggen was weg gegaan. Daarna had ze niets meer aan het laten horen. Niet omdat ze dat niet had gewild, maar omdat het niet veilig was geweest. Communicatie met iemand die in Sunberg was, was meer dan verdacht. De jongen had geen idee dat ze vandaag thuis zou komen, evenmin als haar andere huisgenoten.
Langzaam liep ze de veranda op. Haar verkleumde vingers omsloten de sleutel in haar jaszak. Zouden de jongens het slot vervangen hebben? Nee, toch? Mia stak de sleutel in het slot, was opgelucht bij het horen van de zachte klik om het moment dat ze hem omdraaide. Met een warme, ietwat zenuwachtige glimlach op haar gezicht deed ze de deur open. “Sverrir?!” riep ze, alvorens ze de drempel overstapte en de deur achter zich sloot. “Guys, ik ben thuis!” riep ze, nu iets harder. Terwijl ze haar backback van haar schouders liet glijden en in het hoekje vlak bij de deur zette. Haar ogen gleden door de gang en de trap op. Misschien was er wel niemand thuis. Mia liet zich door haar hurken zakken en begon haar veters los te halen.
Onderwerp: Re: There's never just one lost boy | Closed vr maa 09, 2018 7:10 pm
THE DARKEST NIGHTS
make the brightest stars
Ijsberenkwijl? Ach, dat waste ook wel weer uit de kussensloop. De verzameling witte haren zou iets moeilijker worden, maar als het echt nodig was, dan haalde hij gewoon nieuwe. Trouwens, het was niet dat hij dit bed met iemand anders moest delen. Het was gewoon zijn bed. Niemand stoorde zich aan de gigantische hoeveelheid donzige haren, toch? Hij alleszins niet. Meer zelfs, hij vond dat het een extra comfortabele factor had. Als hij ook nog eens in zijn berenvorm zat, dan maakte het nog minder uit of ze er waren of niet. Hij voelde het niet eens. Daarbij kwam ook nog eens het feit dat hij diep lag te slapen. Een welverdiend middagdutje, nadat hij de hele voormiddag druk in de weer was geweest in de tuin. Want het was weer gaan sneeuwen, wat uiteraard hemels was voor een ijsbeer als hij.
Al het ravotten had hem echter moe gemaakt, waardoor hij na een deftige snack volledig uitgeteld in bed was beland. Zelfs in zijn dromen rende hij nog rond in de sneeuw, waardoor zijn pootjes af en toe een trekje kregen. Door die sporadische bewegingen schoof hij echter dichter en dichter naar de rand toe. Maar dat had de slapende ijsbeer uiteraard niet door. Nee, hij droomde rustig verder. Tot een stem die zijn naam riep hem uit zijn slaapje haalde. Door de plotse beweging kukelde hij over de rand heen, waardoor hij verstrikt in zijn dekens op de grond belandde. Een zachte bons weerklonk, maar nog voor hij goed en wel besefte wat er gebeurde, hoorde hij de stem opnieuw. En omdat hij nu wakker was, maakte hij de connectie naar de persoon aan wie die toe behoorde. Zo snel als het deken hem toe liet, krabbelde hij overeind. Na een korte worsteling stormde hij de gang op en liep richting de trap.
Zijn korte pootjes maakten bijna geen lawaai op het dikke tapijt, al moest hij ineens hard remmen toen de trap in zicht kwam. Hij donderde bijna van de trap af, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Beneden aan de trap zat namelijk Mia, gehurkt bezig met haar schoenen. De kleine ijsbeer liet een enthousiaste brom horen en wierp zichzelf zonder enige verdere waarschuwing op de hulpeloze gedaante. Hij sloeg zijn voorpoten strak om haar heen en rolde zo mee over de grond. Een dikke ijsberenknuffel volgde, vergezeld van een heleboel blije piepjes. Midden in de knuffel shifte hij terug naar zijn menselijke lichaam, zijn armen nog steeds stevig om haar heen. Een brede grijns vormde zich om zijn lippen. ”Hoi”, Bracht hij een tikje schaapachtig uit, als een half excuus voor zijn plotse tackle. Maar hij was zo blij om haar terug te zien, dat hij het simpelweg niet had kunnen laten.
Onderwerp: Re: There's never just one lost boy | Closed wo maa 21, 2018 10:07 am
Een enthousiast brom, was de enige waarschuwing die Mia kreeg. Nog voor ze op kon kijken om haar vermoeden te bevestigen, werd ze op de grond geworpen. Een lacherige kreet wist uit haar keel te ontsnappen. Haar donkere ogen schoten naar de kleine witte beer, die zich boven op haar had gestort en zijn voorpootjes stevig om haar heen klemden. In een reflex had Mia haar armen al om hem heen geslagen en gezamenlijk rolden ze over de grond. Sverrir’s blije piepjes werden vergezeld door haar vrolijke lach. Normaal was een uitbundigme reactie als deze niets voor haar, maar Sverrir onbezonnen enthousiasme, die bijna kinderlijk aan deed, was aanstekelijk. Zonder haar los te laten nam Sverrir zijn menselijke gedaante aan. Zijn schaapachtige begroeting, deed een vrolijke grijns op haar gezicht verschijnen. “Hey Sverrir.” zei ze vrolijk, het accent waarmee ze zijn naam uitsprak leek weer iets te zijn versterkt. “Blij je weer te zien.” zei ze met een glimlachje. Nog een keer trok ze dicht tegen zich aan, alvorens ze hem lost liet.
“Waag het niet me nog eens te tackelen.” zei Mia met een haast speelse grijns op haar lippen, waarna ze snel haar schoenen uit trok en overeind kwam. “Hoe is het met je?” vroeg ze, terwijl ze hem rustig in zich opnam. Zijn haar zat warrig en zijn kleren waren gekreukt, alsof hij zojuist geslapen had. Op de een of andere manier oogde hij volwassener dan de laatste keer dat ze hem gezien had, al had hij ook nog altijd iets jongensachtigs.
