Up, up and away

Nadat Jeemie een lang gesprek had gehad met hun ouders, ze beloftes had gemaakt dat hun jongens de beste zorgen zouden krijgen, dat ze het werkelijk naar hun zin zouden hebben op het eiland, en een laatste lange knuffel tussen het viertal waren ze vertrokken naar de boot. Hun ouders gingen mee, gewoon om de tweeling uit te zwaaien en alles. Toch voelde Finn zich nu al meer alleen dan nodig was. Van het ene eiland naar het andere was geen probleem, maar het was alles wat de twee hier achter laten dat ergens wel stak. Maar volgens de man die hen eerder zo bruut uit elkaar had gehaald was het beter dat ze naar Genosha gingen omdat daar mensen zoals hun waren. Bij de pier aangekomen die op een goede honderd meter van hun huis lag schoten de twee jongens meteen naar hun ouders. Maar ze gingen niet huilen of whatever. Ze waren immers al twaalf en tja, het was gewoon niet cool. Zeker niet nu dit de laatste keer zou zijn dat ze elkaar in een lange tijd zagen. Na een hoop geknuffel en gewoel door hun haren was het dan ook tijd dat ze samen de boot op gingen. En ze deden het ook samen hoor, geen deur was te groot voor hun twee om er tegelijk door te stappen zo ook niet het kleine bruggetje waar ze over moesten  om op de boot te raken.

‘Ik hou van je!’ Schreeuwde de tweeling perfect in koor en dat was dan ook het moment dat Stitch een arm om zijn vrouw sloeg en haar zachtjes suste. Met een zachte toet, die wel veel harder kon, vertrok de boot. Met een rende de twee jongens naar het achter steven van de boot om hun ouders uit te zwaaien. De hele boottocht waren de twee heel actief bezig geweest, zo gingen ze Jamie vaak genoeg wat pesten of crosste ze heen en weer over het dek. Van uitputting was er niet eens sprake geweest. De twee stuurden miljoenen vragen af op zowel Jamie als de kapitein, de meest idiote vragen. Hoewel er ook wel enkele belangrijke over het eiland bij zaten zoals of het eten lekker was, en of ze er konden surfen en alles. De man zelf beantwoorde alles met een vrolijkheid die je niet voor mogelijk kon houden. Dat had er alleen maar voor gezorgd dat de tweeling nog meer heen en weer ging bouncen.

Als de kleine ontdekkingsreizigers die ze waren gingen ze al vanaf hun 2de dag op verkenning over het eiland. Een rondleiding hadden ze niet nodig, Kai en Finn vonden alles zelf wel. Trouwens wat was er nu leuker dan een heel eiland als speeltuin te hebben? Die dag waren ze al vrij vroeg op pad gegaan. Stiekem miste Finn zijn moeder nu al hoor, en dan vooral omdat het vandaag pannenkoeken dag was bij de familie Wachi. Favoriete dag van de week. Maar daar had hij zich al heel snel over gezet, en hij was samen met zijn broer de gang op gerend klaar om aan hun grote avontuur te beginnen. De eerste plek die ze hadden bereikt, dankzij hun geweldige reukzintuigen en hun grommende buikjes was de cafetaria. Maar die was dus op een vrouw na helemaal leeg. Maar ze konden de dag moeilijk starten zonder iets in hun buikje te hebben. Dus Finn besloot het voor touw te nemen en liep samen met zijn broer naar de vrouw toe, deze noemde Céline en van zodra ze een blik had geworpen op de twee jongens begroette ze hun met een warme glimlach. ‘Zijn er misschien nog pannenkoeken?’ Helemaal vertederd door de aanblik van de twee besloot ze de twee mee te nemen naar de keuken en daar een mooie stapel te bakken voor hun twee. Voor even hadden ze zich kalm gehouden helemaal op gaand in het proces van hoe ze de pannenkoeken bakte. Juist op tijd was ze klaar tho of ze waren met bloem naar elkaar gaan gooien.

Met een volle maag waren de twee uiteindelijk in het bos beland. Het enige nadeel aan dat alles zo groot was, was dat ze hun weg helemaal niet meer terug leken te vinden. Finn keek zijn broer met een grijnsje aan. ‘Goed, jij weet het toevallig ook niet meer zeker?’ Meestal was hij wel goed in de weg onthouden, dus hopelijk was dat nu ook zo. Anders hadden ze toch eventjes een probleem. Misschien had Jamie hen beter vuurpijlen of zo mee gegeven, dan konden ze seinen naar de mensen op het eiland dat ze vast zaten in het bos. In plaats van dat Kai echter kwam met een oplossing gaf de jongen zijn broer een speelse duw tegen zijn schouder. Wat dan weer uitgroeide tot de twee die achter elkaar aan liepen te crossen, nog dieper het bos in. ‘Dat krijg je terug hoor.’ Gilde Finn vrolijk terwijl hij zijn broertje achterna ging.

Soms was een tweeling zijn echt niet leuk, de twee waren perfect aan elkaar gewaagd zo ook qua snelheid. En het was zijn broer die als eerste totaal random bleef stilstaan, en omdat Finn’s reactiesnelheid nog niet optimaal was knalde hij op volle snelheid tegen zijn broertje aan waardoor ze even vrolijk over de grond begonnen te rollen. Kort neep hij zijn ogen samen wanneer ze uiteindelijk tot stilstand waren gekomen op hun buik natuurlijk. ‘Volgende keer ga je een paar centimeter naar op zij.’ Sprak hij als een kleine mopperkont waarop hij even overeind veerde en zijn broek even proper klopte. Uiteindelijk richtte hij zijn blik voor zich en daar zat ze dan. Een meisje met witte haren die heel gefocust was op iets klein in haar hand. Met zijn lippen vormde hij de woorden sorry naar zijn broer. Nu snapte hij tenminste waarom die zo plots was blijven staan.

Tbh was het best een harde knal geweest hoor. En nu waren zijn kleren nog eens helemaal vuil ook. Iets wat dagelijks het geval was geweest. In een moment van irritatie had hij wat tegen Kai gezegd in de trant van dat hij moest uitkijken. Tot hij dan ook het meisje zag zitten. Haar hele uitstraling zorgde er meteen voor dat alle aandacht naar haar toe ging en dat hij toch heel even de adem werd ontnomen. Vreemd. In stilte had hij haar eventjes aan gestaard, vanaf het moment dat ze de twee eigenlijk had opgemerkt. Ze was iets wat hij nog nooit had gezien. En dat bedoelde niet dat het een meisje was want die had de jongen wel al meer gezien. Maar dit meisje specifiek straalde zo’n rust uit, hoewel dat nu niet zo zeer het geval was.

Van zodra Kai begon te wandelen volgde hij zijn broer meteen. ‘Haj.’ Grijnsde hij vlak na zijn broer. Het was Kai die hen voorstelde en haar als volgt vroeg wie zij was. Stiekem zou hij het niet anders hebben gedaan hoor. Tbh Finn kreeg hier een raar gevoel bij, alsof het niet doordrong wat ze tegen haar hadden gezegd. Maar dat leek hem nogal vrij onlogisch, praten kon soms een beetje moeilijk zijn als je elkaar net leerde kennen, maar alsnog de manier waarop ze hen gewoon aan keek voelde gewoon niet lekker aan. Voor kort keek hij naar zijn broer, die zou het ook wel al gezien hebben. Want ja, hun vermogen om dingen op te merken was echt wel super hoog en alles. Toen ze opstond begon hij toch een beetje hoop te krijgen eigenlijk. Al was de manier waarop ze zich tegen die boom aandrukte niet echt aangenaam. Nou ja, dat moest toch pijn doen aan haar rug? Vooral heel onaangenaam en alles.

In een flits was het gebeurd. Het meisje met de witte haren was heel plots gevallen en dan nog eens in het meer ook. In paniek keek hij naar Kai, terwijl zijn hartslag de hoogte in ging. ‘Jij de benen, ik de armen?’ Finn wachtte echter niet tot het antwoord. Dook meteen achter haar aan in de hoop dat ze toch niet zo diep was gevallen. Hoewel, het was de rand van het water heel diep kon ze niet gevallen zijn right? De temperatuur van het water vond hij alles behalve aangenaam aanvoelen, heel anders dan de zee thuis hoor. Maar gelukkig was het lot hun eventjes goed gezind en was het niet al te diep. Finn probeerde onder water te kijken maar echt heel goed slaagde hij er niet in van al het zand dat inmiddels omhoog was gekomen omdat er beweging was veroorzaakt in het water. Een heel kort moment had hij een hand tegen de zijne gevoeld. Op de tast ging hij verder en al heel snel sloot zijn hand om haar pols. Al was de kracht waarmee het meisje tegen stribbelde echt wel niet klein. Maar zodra Kai er was zouden ze haar er met twee wel kunnen uit krijgen. De nagels van haar trokken even over zijn pols heen maar hij liet niet los en begon haar al wat omhoog te trekken zodra hij ook haar andere hand vast had. Paniek raasde door zijn hoofd, maar hij moest proberen kalm te blijven anders zou hij zichzelf alleen maar in ademnood brengen en dat was even absoluut niet nodig.

Naar adem happend schoot zijn hoofd boven water en keek hij ook meteen in het gezicht van zijn broer. ‘Ben je oké?’ Sprak hij duidelijk buiten adem van het hele voorval. Met teamwork brachten ze haar weer veilig aan land, een eindje weg bij het meer ook meteen. Finn wilde niet dat ze er terug in ging vallen of dat zijn broer hem er ging in duwen of zo. Want ja, met toch al helemaal doorweekt te zijn maakte dat niet al te veel uit. Bezorgd keek hij naar het meisje en legde haar voorzichtig neer op de grond. ‘Alles komt in orde.’ Sprak hij haar nog eventjes toe. Al was hij daar niet zo heel zeker van, maar daar moest het meisje zich even geen zorgen over maken. Met een plofje zette hij zich neer op zijn knieën. ‘Moeten we niet iemand waarschuwen?’ 12 jarige hoorden hier eventjes niet mee te dealen hoor. Dit was eventjes niet goed voor zijn hart hoor. Hier was hij te klein voor.