Why is our room so far from the kitchen? Room 83 (avec Samantha)

Camille was druk op zoek naar haar kamer. Het enige wat ze had was haar kamernummer, maar zo moeilijk kon het toch niet zijn om de juiste deur te vinden. Ze was nog altijd aan het twijfelen wat ze eerst zou doen. Een douche nemen, of even uitrusten op een echt bed. Bij haar aankomst had ze al een beker soep gekregen. Ze kon zich nauwelijks herinneren hoelang het geleden was dat ze vers gemaakte soep had gedronken, en niet zo’n poedertje waar je water bij doet.
Uiteindelijk besloot ze eerst te douchen en dan een dutje te doen. Vroeger gebruikte ze altijd de douches in sporthallen, of waste haar haren onder de kraan in een publiek toilet. Stiekem hoopte ze dat haar kamergenote niet aanwezig was. Ze had niet bepaald zin om uit te leggen waarom haar haren zo vettig waren of waarom haar kleding tot op de naad versleten was. In feite wou ze haar verleden liefst zo snel mogelijk achter zich laten en hier iets nieuws opbouwen. Niemand hoefde te weten dat ze de laatste jaren had moeten overleven op de giften van anderen. Dat het af en toe zo miserabel met haar ging, dat ze genoodzaakt was de vuilnisbakken te doorzoeken op zoek naar iets eetbaars.
Kamer 82, ze luisterde of er binnen beweging was. Als ze zeker wou zijn kon ze ook haar geestenvorm aannemen en gaan kijken. Camille gebruikte haar gave liever niet als het niet echt nodig was. Het was niet zo dat ze het erg vond een mutant te zijn. Ze was gewoon van mening dat ze niet voor het kleinste dingetje op haar mutatie moest berusten. Daarbij zou er dan misschien de drang ontstaan om in het lichaam van haar kamergenote te kruipen. Zo close moesten ze nu ook weer niet vanaf het eerste moment worden.
Ze opende de deur. Een opgeluchte zucht verliet haar lippen toen de kamer uitgestorven bleek te zijn. Ze gooide de oude sporttas, waarin ze de weinige spullen die ze bezat had gestoken, op het nog vrije bed. Haar schoenen schopte ze uit en belandden ergens in een hoekje van de kamer. Zo te zien was haar kamergenoot niet al te veel op orde gesteld. Dat was helemaal wederzijds. Ze nam een bus shampoo, zeep, wat handdoeken en de kleren die haar bij haar aankomst waren gegeven mee de douche in. Het warme water voelde heerlijk op haar huid. Een gelukzalig gevoel verspreidde zich over haar lichaam. Ze zou hier nog uren kunnen staan, maar het warme water was sneller op dan ze verwachtte.
Blijkbaar was het niet ongewoon dat mutanten in miserabele situaties belandden. Het zwarte topje zat haar als gegoten. De jeansbroek viel misschien wat groot uit, maar dat was wel de minste van haar zorgen. Ze plofte neer op wat nu haar bed was. Lang duurde het niet voor de vermoeidheid de kop op kwam steken en ze in slaap viel.

notes notes notes notes

Normaal was Camille een lichte slaper, op haar hoede voor de omgeving rondom haar. Klaar om aan te vallen, of in haar geval eerder vluchten, wanneer het nodig was. Ze wist niet wat er voor zorgde dat ze nu dieper insliep. De zachte matras, de vermoeidheid van de reis, een combinatie van beiden. Het duurde alleszins een tijdje voor ze besefte dat het luide gegil geen onderdeel van een droom was. Toen ze dat eindelijk door had schrok ze wakker. Ze greep het eerste ding waar ze vat op kon krijgen, om dat naar diegene te gooien die haar slaap verstoorde. Haar blik gleed over haar belager, die zichzelf voorstelde als Samantha.
“Doe dat nooit meer. Ik had je bijna vermoord.” Zei ze en legde extra nadruk op ‘nooit’ terwijl ze het voorwerp terug weglegde. Het bleek een haarborstel te zijn. Een haarborstel naar iemand gooien was nu niet bepaald dodelijk, maar Sam zou het wel begrijpen.
Het drong tot haar door dat deze blondine haar kamergenote moest zijn. Als zij van plan was om Camille elke ochtend op deze manier te wekken dan zou ze een andere kamer aanvragen en wel meteen.
“Ik ben Camille, Camille Strike. De meesten zeggen gewoon Cami of Cam.” Waarschijnlijk zat een vervolg van haar dutje er niet meer in.
Ze wist niet zeker welke vraag ze nu moest stellen. Natuurlijk was ze nieuwsgierig naar de mutatie van haar kamergenote, maar dan zou ze die van zichzelf ook moeten prijsgeven. Dat was niet zo’n groot probleem, maar toch. Camille had haar mutatie altijd gezien als een geheim dat ze bij zich droeg. Het zou als verraad voelen om het zomaar tegen iedereen te gaan vertellen, mutant of niet.
“Je lijkt nogal blij om eindelijk gezelschap te hebben. Ben je hier al lang dan? ” Niet bepaald de meest interessante vraag om eerst te stellen. Het was ook alweer een tijd geleden dat Camille een echt gesprek had gevoerd. Met een persoon die niet onder de invloed was van drugs of alcohol. Het was een welkome afwisseling, al voelde het wat onwennig aan. Ze zou kunnen vragen om een rondleiding. Het domein was gigantisch en het zou nog wel een tijdje duren voor ze wist waar alles was. Aan de andere kant was Camille niet het type om hulp aan anderen te vragen. Er zou niet altijd iemand bij haar zijn, die haar handje vasthield en haar naar het juiste lokaal bracht. Zelf op zoek gaan leek haar uiteindelijk toch de beste manier om haar omgeving te leren kennen, al wou ze eerst natuurlijk meer te weten komen over het meisje waarmee ze een kamer deelde.
Nu ze toch wakker was kon ze net zo goed beginnen met uitpakken. Ze nam haar tas en begon haar kleding op te bergen. Over enkele dagen zou de meerderheid van haar spullen op de vloer verspreid liggen, maar ach ze kon even doen alsof ze ordelijk was om een goede indruk bij Sam te maken.
“Ik hoop niet dat je zo’n hele lijst met kamerregels hebt. Dan wordt ik echt helemaal gek.”

notes notes notes notes