Life of the party // Sierra

Céline had een verrukkelijke taart gebakken deze middag en wie anders dan Tina moest daar een hapje van hebben? Alleen waren er meer mutanten geweest dier er hapjes van wouden hebben, en dan niet zomaar hapjes, maar reuze beten! Dat was iets wat de brunette niet wou laten gebeuren, dus was ze de keuken in gesneakt en had ze één van de vele overheerlijke taarten meegenomen. Niemand lette nu eenmaal op een meisje dat onschuldig fluitend door de gangen liep met de taart achter haar rug en telkens als er iemand langs kwam, stond ze zonder enige reden tegen de muur. Nu had ze natuurlijk een plaats nodig waar ze het zonder pottenkijkers kon opeten. Het was niet dat Tina niet wou delen, ze wou gewoon andere mensen beschermen van het dik worden. Dus offerde ze zichzelf maar op. Als dat niet vriendelijk was.

De trap naar de kelder had ze al snel gevonden, maar eigenlijk wist ze niet heel goed waar het naar toe leed, ze hoopte er maar gewoon het beste van. In het begin had ze eerlijk gezegd wat schrik, doordat ze de lichtknop niet kon vinden en lichtjes panikeerde. Gelukkig raakte haar vingers kort daarna de knop en werd de ruimte verlicht. Ze liet zich op een random zetel vallen en zette de taart op de tafel. Voor de zekerheid had ze meerdere bordjes en bestek bij, voor als iemand wou joinen. Ze nestelde zich in de zetel en trok haar benen zo meisjes mogelijk op, aangezien ze een kleedje aanhad. Net toen ze de taart wou aansnijden, hoorde ze een geluidje en bleef het mes er boven zweven. Hopelijk was het niet Céline die haar kwam uitfoeteren over het feit dat ze iets meegenomen had uit de keuken, of nog erger, iemand die een stukje wou. Al zou ze waarschijnlijk wel delen, maar met tegenzin uiteraard.

Outfit

Ze vond het echt zo oneerlijk dat taart mensen dik maakte. Waarom waren groenten niet zo lekker als taart? Als spruitjes smaakte naar chocoladetaart, zou iedereen spruitjes eten en niet gewoon omdat ze anders geen dessert kregen. Tina at nu wel altijd haar groenten op, maar dat betekende niet dat ze ze lekker vond. Haar voorkeur ging nog altijd uit naar taart en andere lekkernij, dan moest ze maar wat extra toertjes gaan lopen om het eraf te krijgen of misschien een extra uurtje fitness, dat vond ze ook niet echt erg. Nee, sporten ging haar meestal goed af, meestal. Dansen vond ze helemaal geweldig, maar parachute springen stond niet op haar favoriete-sporten-lijstje. Hoewel ze geen hoogtevrees had, want ravenvorm en zo, vertrouwde ze toch meer op haar dierbare vleugels dan zo'n breekbaar scherm. Te pletter slaan tegen de grond leek haar ook niet echt een aangename dood. Het was grappig dat ze van waarom-smaken-groenten-niet-als-taart naar ik-wil-niet-te-pletter-slaan, ging. Al zorgde de geluiden van een persoon ervoor dat ze ophield. Met een mes in je hand iemand begroeten was misschien niet direct het beste idee, dus legde de brunette het gevaarlijke wapen weg, waar ze later de cake mee ging vermoorden. Dat het meisje direct langs haar was komen zitten, gaf haar even de rillingen, maar toen ze haar vriendelijk zag lachen deed ze haar best om een kopie terug te sturen. "Ze deelt ze niet echt uit, het was meer lenen." Ze grijnsde en een ondeugende twinkeling was in haar ogen te zien. Soms kon ze toch echt een kleine duivel zijn, maar Céline had taarten genoeg dus eentje kon ze er toch wel missen zeker. "Ik ben Valentina trouwens." Ze stak de hand uit waarmee ze zo-even het mes nog had aangeraakt, dat nu roerloos langs de cake lag. "Zin in een stukje?" Ze glimlachte zachtjes. Het vooruitzicht van taart maakte haar opgewonden en socialer. Taart kon vreemde, maar goede dingen doen met mensen.

Outfit