It's not fair to keep us out

Helemaal alleen en zonder het groepje waarmee ze over de muur was geklommen liep het meisje over het heuvelachtige gebied van noorden heen, wat ze zelf als het zuiden benoemde omdat daar waar zij vandaan kwam pas echt in het noorden lag. Het was hier een stuk warmer en ze had geen idee of dat nu puur lag aan het feit dat ze dat verwachtte, of wilde verwachten. Ze voelde in ieder geval goed de warmte van de zon op haar gezicht en het voelde fijner als aan de andere kant van de muur, in het échte noorden. Wel was ze nu de enige van haar volk die hier de warmte van de zon mocht voelen, levend en wel. De rest lag waarschijnlijk te dampen en te rotten in de warmte van de zon, stinkend naar dood en verderf, of ze waren al opgeruimd door de Crows wat natuurlijk ook goed zou kunnen. Haar hadden ze niet gevonden, ze was enkel en alleen geraakt door een zwaard bij haar heup maar dat had ze al verbonden zodat ze er niet dood aan kon bloeden. Het maakte lopen er niet veel makkelijker op maar Brea was wel ergere dingen gewend. Het was er nooit beter op geworden voor de Wildlings aan de andere kant van de muur, al vele jaren niet. Ze wist zichzelf wel staande te houden en kon ook nog altijd vechten als het nodig was.

Een kleine aanwezigheid bleef voor het meisje niet lang onopgemerkt, want ze bleef altijd op haar hoede en lette goed op meest kleine geluiden. Daarbij had ze het geluk door een beetje beschut te zitten achter een heuveltje voor degene die langs de onderkant van die heuvel liep. Brea zorgde er meteen voor dat ze nog lager bij de grond bleef, om helemaal niet gezien te kunnen worden en geluidloos pakte ze haar boog. Zachtjes pakte ze ook gelijk een pijl en zette deze tegen de boog aan waarbij ze deze strak trok, klaar om recht door zijn hoofd te schieten. In plaats daarvan besloot ze de pijl een tikje opzij te richten zodat deze langs zijn hoofd zijn gaan in plaats van dat ze hem zou raken. Snel schoot ze weer weg en rende ze heel zachtjes langs de heuvel, ongezien, zodat ze dichterbij de man kon komen. Geluidloos op de sneeuwschoenen van dierenvacht kwam ze dichterbij en benaderde ze het persoon vanuit een dode hoek. Opnieuw trok ze een pijl strak met haar boog en hield ze deze op hem gericht, iets wat deze keer wel geluid maakte en haar zou verraden. ”I wouldn’t dare to do anything.” Zei ze tegen het mens voor haar terwijl ze hem aankeek met twee blauwe ogen van onder haar grote bonte muts. Alleen haar kleding zou al meteen verraden dat ze een Wildling was die over de muur geklommen moest zijn, dus ze ging nu helemaal niemand vertrouwen of wat dan ook. Al hij iets zou proberen zou ze haar pijl loslaten en wat hij dood, het was zijn keuze. Brea ging geen risico’s nemen en was ook zeker niet bang iemand’s leven te nemen. Dat was ook helemaal duidelijk in de manier waarop ze hem aankeek..

[Met toestemmig]

Heel even had ze ook naar de grote hoge muur van ijs gekeken die hun werelden gescheiden hield, er was kort een tijd geweest waarin het anders was maar dat was alweer heel lang geleden. Nu was het weer precies zoals al het oude en leefden de Wildlings en ‘Het Noorden’- met name de Crows in Castle Black - weer in haat en probeerde ze elkaar af te slachten, of eigenlijk probeerde ze weer de Wildlings buiten te houden die het leven aan de andere kant van de muur duidelijk niet waart waren. Nee, waarom zouden ze? Het was niet voor niets dat ze ‘Wildlings’ genoemd werden. Ze waren wild, niet te temmen, bruut, sommigen zelfs kannibalen en veel beter dan al die slappe mensen in hun kastelen. Soms werd ze zelf ook helemaal overladen met deze haat die haar eigen volk had voor deze mensen en het probleem was dat ze het ook begreep, maar aan de andere kant probeerde ze het te onderdrukken. Ze hoefde geen problemen te veroorzaken hier, niet zolang niemand haar daar een reden voor gaf..

Geen problemen.. Maar ze wilde wel haar eigen veiligheid nu voorop stellen en ze had totaal geen vertrouwen in deze mensen, daarnaast had ze tenslotte kort geleden nog de mensen waarmee ze de muur had beklommen zien sterven door een stelletje Crows. Daarom besloot ze de jongen die ze zag lopen van te voren wel te laten weten dat ze er was, maar ze zou haar verdediging niet vallen en ze bracht hem ook nog niet meteen ten einde. Vanwege de plotselinge pijl die langs zijn oor raasde viel de jongen op de grond en wist Brea snel wat dichterbij te komen, maar ze stond nog steeds vanaf een afstandje. Haar blauwe ogen van achter de bontmuts bleven hem aankijken en ze keek geen seconde weg, zodat ze al zijn bewegingen in de gaten kon houden en snel kon reageren mocht dit nodig zijn. Ze trok al de volgende boog en liet hem hiermee weten waar ze was, omdat het geluid van waar hij stond nu wel te horen was en het was niet bepaald een zacht geluid wat ze het liet maken.

Voordat hij nog iets kon doen, al was er eigenlijk niet wat hij kon doen gezien hij een pijl naar zijn hoofd gericht had, liet ze het hem weten dat hij beter niets kon doen nu. Het zou toch geen zin hebben en ondanks dat Brea niet van plan was die pijl af te vuren zou ze het wel zeker doen. Ondertussen bleef ze hem doordringend aanstaren. "Look at you, being all bossy because you're actually too damn weak to fight me instead of threatening me from a safe distance" Zei de jongen nogal behoorlijk zelfzeker en uit de hoogte voor iemand die er eigenlijk helemaal niet zo kalm uit leek te zien. Alsof ze het nog niet door zou hebben dat hij stiekem best nerveus was, ze kon dat zien aan zijn handen. Brea had al van jongs af aan dat soort kleine trekjes leren kennen en wist dus wel beter, ze was zeker geen dom meisje. Ze bleef hem nog even aanstaren en kwam langzaam dichterbij gelopen met haar boog, zodat het minder op afstand was zoals hij beweerde. Hiermee liet ze hem even keurig zien dat ze niet bang voor hem was, ondanks dat hij een bijl had, die had ze binnen no time afgepakt namelijk.

”I am not weaker then you,” Zei ze nu met het typische Wildling accent ten noorden van de muur en met - in tegenstelling tot hem - een vol zelfvertrouwen. Dat zei best veel, want ze kon ook wel zien dat de jongen over wat spiermassa bezat al was dit niet heel veel meer dan de meeste Wildling mannen, en daarvan kon Brea ook wel een handje vol aan. Zij had leren slimmer te vechten dan haar kracht te gebruiken, iets wat hij vast niet had geleerd met zijn nette zuidelijke trainingen van de Crows. ”Can you give me one good reason why I should waist my energy on fighting you?” Vroeg ze een tikje spottend aan hem met een klein grijnsje. Al hoefde hij eigenlijk niet echt bang te zijn, want ze had geen intensie om hem nu te vermoorden. Niet zolang hij haar geen reden kon geven dan, want eigenlijk kon ze hem best goed gebruiken right now..

Als hij gewoon slim zou blijven zou hij niets doen want dan zou Brea ook niet zijn leven nemen, want ondanks dat ze er best wel gevaarlijk uitzag - al kwam dat ook vooral door haar Wildling kleding - was ze geen hersenloze moordenaar zoals sommige andere Wildlings. Wat dat betrof mocht hij blij zijn dat hij haar tegen was gekomen en geen Thenn bijvoorbeeld, die hadden hem al lang vuist zijn hoofd in geramd en zouden hem al in stukjes hebben gesneden om hem vervolgens op te eten. Ze waren bovendien aan de andere kant al heel vol van hun wens om een keer Crow te proeven, dus dat was voor hem geen handige situatie geweest. Thenns waren boven al ook nog eens beresterk dus hij zou geen schijn van kans maken.

Hij had dus zeker geluk met het feit dat Brea hier stond, iemand die misschien zelfs nog de minste haat had aan de Crows van alle Wildlings. Al zou dat dus niet betekenen dat ze het hem er makkelijker op zou maken. Ze liet hem vol zelfvertrouwen weten dat ze niet zwakker was dan hem en dat ze hem wel aankon, dat terwijl ze stiekem ook nog eens gewond was in haar zij, maar dat kon hij niet weten en dat was waarschijnlijk ook maar beter. Het kon tegen haar gebruikt worden namelijk, maar er was niets voor hem waaraan hij dat kon zien dus dat zou wel niet gebeuren. Hij leek even te slikken, iets wat Brea wel zag met haar alerte ogen die hem de hele tijd aan bleven kijken. Dat gaf haar zelfs alleen maar meer vertrouwen in dat ze dit kon winnen. Bovendien had ze ook wel verhalen gehoord en wist ze ook al een aantal zwakke punten bij de Crows, en daar stond zij nu in haar voordeel.

Langzaam was ze al dichterbij gekomen en was de pijl al dichter bij zijn hoofd gekomen, ze stond nu zelfs op een afstand waarop hij de boog zou kunnen pakken als hij snel was, maar ze zou het er nog niet op wagen als ze hem was. Hij wist tenslotte ook niet hoe snel Brea een pijl af kon vuren. Ze vroeg hem waarom ze haar energie zou moeten geven om met hem te geven, want dat zou het waarschijnlijk niet waard zijn. Maar ze liet het antwoord aan hem over. Hij hield even zijn adem in voordat hij sprak maar geduldig bleef ze op hem wachten. "Because it is my duty to stop you from going any further, and I'm not afraid to defend myself or my country against people like you" Sprak hij waardoor ze even fronste. Ze snapte echt niets van Crows. ”Your duty?” Vroeg ze een beetje spottend omdat ze het eerlijk gezegd een beetje stom vond. Waarom zou je iets willen doen wat een ander je opdroeg, zonder dat ze een keuze mocht hebben? Als je aan de andere kant van de muur iets aan iemand probeerde op te dragen had je het risico een oog kwijt te raken of erger..

”And you don know us!” Reageerde ze vervolgens iets feller op ”You know nothing about us, so maybe you should stop judging us.” Vervolgde ze met enige dreiging en felheid in haar stem terwijl ze nog een stap naar voren zette. Haar ogen bleven hem alsnog doordringend aankijken voor weer een paar seconden voordat ze haar boog liet zakken en deze achter op haar rug liet hangen. Terwijl ze dat deed pakte ze ook meteen heel stiekem een mes uit haar jas en nam deze stevig in haar hand. Weer deed ze even een paar stappen achteruit en spreidde ze haar armen om te laten weten dat hij een poging mocht doen haar aan te vallen, al zou hij daar waarschijnlijk sowieso in falen omdat Brea en snelle en goede vechter was, ze wist precies wat ze deed en kon eigenlijk al gokken op wat hij waarschijnlijk ging doen. Ze zou wachten op het moment waarop hij uit zal slaan met zijn bijl en waarbij ze naar de grond toe kon bukken, daar snel naar voren kon schieten, hem een flinke vuist kon geven op een nogal gevoelige plek en dan tegen hem aan springen als het ware op hem op de grond te krijgen. Dat was haar plan, maar eerst moest het nog wel in actie gezet worden..

Het was zeker geen fabeltje dat de Wildlings nogal primitief leefden, maar wat moesten ze anders? Aan de andere kant van de muur hadden ze niet de mogelijkheid om grote kastelen te bouwen en hadden ze geen mooie wapenuitrusting. Hun kleren en tenten moesten ze maken van de huid en vacht van dieren, iets wat daar noodzakelijk was om jezelf in warm te kunnen houden. Zeker in winter moest je jezelf goed kunnen beschermen tegen de kou en andere gevaren waarvan die luide rijke heren aan de andere kant van de muur geen last van hadden. Schadowcats en Direwolves waren vaak de reden waarom sommige mensen stierven als ze al niet vermoord werden door een andere groep Wildlings of gewoon stierven van de slechte weersomstandigheden in het noorden. Daarom was het niet makkelijk en juist daarom was het ook dat Wildlings een bedreiging zouden vormen voor die Crows in Castle Black en het hele noorden.

Ze moest eigenlijk wel even lachen wanneer hij het had over dat het zijn taak was om hun tegen te houden, alsof hij werkelijk een verschil zou kunnen maken hier. Tenslotte vond ze het maar gewoon stom dat ze maar gewoon deden wat hun opgedragen werd zonder zich af te vragen wat ze nu eigenlijk deden. Alsof ze niet zelf konden nadenken en zelf konden bedenken hoe ze hun leven zouden lijden. "But you can't understand that, can you?" Vroeg hij terug aan haar waardoor ze haar mondhoeken zachtjes optrok. ”No we can not, because it is stupid.” Zei ze terug met een klein grijnsje. ”We only follow strenght and we choose our leader but they don’t make us work for it, we are free.” Vervolgde ze met een trotse glimlach.

Toch kon ze er niet over dat hij dacht van alles over hun af te weten en hun liep te veroordelen zonder te weten waarom ze deden wat ze deden, want natuurlijk luisterde de Crows ook nooit naar de Wildlings. Vroeger misschien, was er een iemand geweest die dat deed, maar dat liep niet goed voor hem af. Hij haalde even zijn schouders op nadat ze haar boog weer weg had gehangen over haar rug, waardoor ze hem even fronsend aankeek. "I know just enough. I know about how your kind kills innocent people, women, children. I know about your brutal ways of combat and I know about the lack of respect you have for anyone who dares to be different and thinks different.." Sprak hij over hun waardoor Brea meteen al op haar gezicht liet afzien dat ze het zeker niet leuk vond, geen klein beetje. Hij had het zo fout over hun. ”You mean you and your brother Crows? What? You think you better that us?!” Spuwde ze een tikje kwaad naar hem met haar gebrekkige noordelijke accent. ”For as far I remember you and your stupid Crows have been killing Wildlings for years, and you are even worse with your big wall of ice.. We are just people like you, only we just happen to live on the wrong side of that wall of yours..” Legde ze nogal fel uit, alleen in het einde kwam ze weer iets meer tot rust en leek het toch even ietsje emotioneel te liggen. ”And you don know what that is like.”

Uiteindelijk nam hij wel zijn kans die ze hem had gegeven en zag ze zijn actie al aankomen. Ze bleef de hele tijd alert en zijn handen en voeten in de gaten houden, ondanks dat ze toch wel eventjes haar kalmte had verloren net. Nu was ze weer gewoon een en al erbij met haar gedachten. De slag met zijn bijl had ze zien aankomen en eigenlijk al verwacht, ze had alleen niet verwacht dat hij de andere kant zou gebruiken waardoor ze niet meteen dood zou zijn. Al wat Brea niet echt van plan geraakt te worden, ze schoot opzij naar de grond toe en daarna vlug genoeg weer omhoog. Zoals ze al van plan was geweest gaf ze hem vervolgens een rake klap tegen een nogal gevoelig punt, eentje die vrouwen aan haar kant van de muur maar al te goed kende, zodat het makkelijker voor haar werd hem om te gooien. Ze gaf het nog een duw na tegen zijn borst aan en gooide hem zo op de grond. Gooide zichzelf er ook achterna zodat ze hem tegen de grond aangedrukt kon houden. Brea was wel niet zo sterk en nogal licht omdat ze ook niet al te veel voedsel had aan de andere kant van de muur maar ze wist wel met haar charmes te werken. Ze wist tenslotte ook dat de Crows in Castle Black behoorlijk moesten afzien en het verboden was daar ook maar iets met een vrouw te hebben, dat werd gezien als het verbreken van hun eed en dat werd verstaft met de dood. Dus ze mochten nooit intiem zijn, wat ze zelf echt een van de meest absurte dingen vond, daar koos je toch niet voor? Al waren natuurlijk de meeste ook gewoon dieven en andere soorten bandieten. ”So, you really are stupid.” Zei ze nu wat grinnikend terwijl ze hem tegen de grond hield..

Ze snapte echt werkelijk niet waarom niemand durfde op te staan tegen al die mooie rijke heren met hun kastelen om hun te vertellen dat het niet eerlijk was om zo behandeld te worden, alsof hun met hun geld alles waard waren en de inwoners in armoede moesten samenleven. Tenminste, als ze de verhalen over de andere kant van de muur mocht geloven. Waarom lieten deze mensen zo over zich heen lopen door een stelletje slimme mensen die dachten zo makkelijk de macht te nemen? Dan als je iets fout deed kreeg je niet eens meer het recht om iets in je leven te doen, moest je kiezen een ledemaat te verliezen of naar de muur gestuurd te worden. Dus dan maar die muur, want dat klonk natuurlijk allemaal zo heldhaftig, maar eigenlijk was je gewoon wreed bezig met het buitenhouden van mensen en mocht je geen vrouw hebben - niet eens een nacht samen met een vrouw doorbrengen - en geen kinderen, geen land en geen bezittingen. Ze wist nog niet echt wat daar nu zo mooi aan was, maar goed het waren toch alleen mislukkelingen en dieven die terecht kwamen dus het was nu eenmaal verdiende loon, toch?

"I'm not even saying we are better, I said we are different" Verdedigde de jongen zich, alsof dat iets zou uitmaken. Anders deed er niet toe, mensen waren mensen en die kon je niet gewoon zomaar buitensluiten. Mensen die dat andere mensen aandeden, waren niet eens mensen. Gewoon een stelletje zielige breinloze wezens die het rijk voor zichzelf opeisten. ”People are people.. Different or not” Zei ze er kortaf achteraan, zonder er meer woorden aan vuil te maken. Nee, het was bovendien ook geen tijd meer voor woorden, hij mocht haar maar eens laten zien wat hij kon, ook al was ze er vrij zeker van dat het nog niet zo heel veel zou zijn. Het koste haar dan ook niet zo heel erg veel energie om hem na een slimme reactie op een domme zet van hem op de grond te krijgen.

Grijnzend keek ze hem aan, wist zelf ook wel dat hij nu niet al te veel kon doen. Ze kende de zwakheden van die Crows maar al te goed en wist haar charmes ook wel te gebruiken, al was daar nu nog vrij weinig van te zien, het was alleen de blik waarmee ze hem aankeek. Brea was geen onervaren meisje, dat was een ding wat zeker was, ondanks dat ze misschien een heel lief en onschuldig gezichtje had. Ze kon het alleen niet laten om nog even een kleine opmerking te maken over de domheid van deze mensen, het was haar al duidelijk dat de Crows niet zo heel veel in hun mars hadden. Heel even dacht ze ook dat ze hem hier kon houden, ze verwachte geen tegen reactie en hield haar mes dan ook niet helemaal paraat, iets waar ze eigenlijk beter op had moeten letten want ineens volgde er een flink harde klap met een vuist tegen de onderkant van haar ribben. Deze was onverwachts en deed meer zeer dan gedacht dus ze kromp eventjes in elkaar waardoor hij zijn kans nam en haar van zich af duwde. Gelukkig was het niet aan de kant waar ze een wond had zitten en lukte het haar ook om weer snel op haar benen te staan, al was hij haar nu wel voor.

Lichtjes in de war geschud kwam ze overeind en keek ze hem met felheid in haar ogen aan, maar ze was ook wel een klein beetje onder de indruk, meer omdat hij erin was geslaagd het zo onverwachts te doen. Ze mompelde eventjes vloekend van de steek die ze nog door haar wond voelde gaan omdat ze een nogal verkeerde beweging had gemaakt. Maar al snel keek ze de jongen weer aan die nu een mesje tussen hun in hield, wat er best wel sullig uit zag dus Brea moest moeite doen niet te lachen. ”What? Do I need to feel threatend now?” Vroeg ze hem een klein beetje lachend. "See, it's true.. No respect for people who think and behave different. You know too damn well I'm not even supposed to be that close to you and yet you decide to tackle me like that instead of keeping a normal distance, like you would if I was older and dressed in black" Gromde hij nu verontwaardigd waardoor ze hem met een klein glimlachje aan bleef kijken. Hij trok eventjes zijn maliënkolder recht maar de kleine rode gloed op zijn wangen viel niet te ontzien. Best wel sneu eigenlijk, en dat gold wel zo’n beetje voor alle Crows, ondanks dat ze wel gokte dat hij misschien nog een eed af te leggen had, gezien hij nog niet helemaal in zwarte mantel gehuld was. ”Look at you, poor boy, you seem quite worried about that.. So, what? Did you choose not to? Because that even makes you more stupid.” Zei ze terug met een klein grijnsje terwijl ze gewoon rustig bleef staan, geen aanstalten maakte om nog een aanval in te zetten, maar ze bleef hem wel in de gaten houden..

Ze was eigenlijk zo bezig met het bespotten van de Crows en jongens zoals hem die dachten dat ze heldhaftig bezig waren met het beschermen van de muur, en eigenlijk alle mensen in Westeros met hun zieke spelletjes om macht, geld en reputatie. Hierdoor vergat ze een beetje het doel van haar hele reisje naar deze kant van de muur en de reden waarom ze hier nu met een Crow - of bijna Crow - stond te praten. Het was namelijk vooral doordat haar leven aan de andere kant van de muur kort geleden een drastische verandering had ondergaan en ze nu op zoek was naar het enige bloed van haar wat nog over was, als hij nog leefde. Ze wilde daarnaast ook niet meer daar leven, waar iedereen nu uit haar leven gerukt was van wie ze hield.

Met een kort mes hield de jongen haar op afstand ondanks dat Brea geen enkele vorm van bedreiging voor hem zorgde, alleen dat wist hij niet. Beter ook maar eigenlijk, want ze wilde ze hier nu ook niet gelijk ongelijk geven over het felle en brute karakter van de Wildlings. Zelf was ze precies zo gemaakt, maar je kon ook niet anders daar, je moest sterk zijn en jezelf kunnen beschermen. Wanneer ze vroeg of ze zich nu bedreigd moest voelen vanwege dat kleine mesje wat hij tussen hun in hield liet hij een klein sadistisch grijnsje zien. "Run into it, be my guest" Snoof hij terug waardoor ze hem even serieus aankeek. Alsof ze werkelijk zo stom zou zijn, nee. ”Boy, I could kill you right now within a few seconds, and you will be dead to the ground.. That knife is useless, it is not going to do you much good.” Vertelde ze hem. Brea had nog steeds een boog op haar rug gebonden en ze kon hem heel snel raken met een pijl, en Brea miste nooit haar doel.

Het volgende leek hij wel weer wat minder leuk te vinden, of misschien ergens toch ook best wel, ze wist het niet. De kleur op zijn wangen werd alleen wel weer wat erger en hij leek geen passend antwoord te verzinnen, iets waardoor de grijns op Brea’s gezicht alleen maar breder werd. Ze vond het wel grappig, had het nooit eerder voor haar zelf gezien omdat ze hier nog niet was geweest maar de manier waarop Crows begonnen te blozen wanneer dit onderwerp werd opgebracht was gewoon hilarisch. Eigenlijk begon ze het zich ook af te vragen hoe het de Night’s watch lukte om al die mannen zich aan hun eed te laten houden, aan haar kant van de muur zou het de mannen gek maken en het zou ook gewoon onmogelijk zijn, het zou namelijk vragen zijn om een bijl - of iets anders scherps - naar je hoofd geslingerd te krijgen. Deze hier leken niet eens op de mannen aan haar kant van de muur, veel te bang en zachtaardig, het waren meer kleine jongetjes. "It's not like that, I'm not.. I didn't.." Zei hij wat verontwaardig en kwaad tegelijk maar hij leek niet uit zijn woorden te komen. ”So you don like women, is that is?” Vroeg ze een tikje gemeen, omdat ze het wel grappig vond om hem ermee te zien worstelen. "Listen, if you're done humiliating me, just leave. You shouldn't be here and we're not supposed to talk like this. So get lost, before you get me in trouble" Ging hij verder, maar in plaats van het er verder in te wrijven en hem verder te bespotten keek ze hem nu even met een klein vriendelijk gezichtje aan. Ze schudde eventjes haar hoofd en zette een paar stappen dichterbij. ”Sorry, but there is something I would like you to do for me.” Zei ze nu op een meer normale manier van praten. ”Can you take me to Castle Black?” Vroeg ze hem vervolgens terwijl ze nog weer iets dichterbij kwam en haar handen in de lucht stak om hem er zeker van te stellen dat ze hem niet aan zou doen, ze wilde gewoon tot hem doordringen..

Ze was misschien niet zo heel veel ouder dan hem maar Brea had behoorlijk snel moeten opgroeien en in vergelijking bij haar leek hij wel erg veel op een klein jongetje, en dan niet in grote want hij was zeker wel een heel stuk groter dan haar. Brea was ook nog eens niet zo groot, maar dat maakte haar ook niet minder gevaarlijk. Het was daarnaast ook bijna een feit dat meisjes sneller opgroeide dan jongens, met uitzondering aan de andere kant van de muur dan want daar kreeg niemand zelfs maar de kans om kind te zijn. Al heel vroeg moest Brea leren hoe ze met een boog om kon gaan zodat ze mee kon helpen met jagen, en dit kon ze al heel goed sinds ze acht of negen was. Iedereen moest het gezin helpen om te overleven en daar kon je niet vroeg genoeg mee beginnen.

Hij wist zich duidelijk geen raad met al haar geplaag en gepest, voelde zich waarschijnlijk enorm vernederd en schaamde zich. Al moest hij wel toegeven dat in alles wat Brea al tegen hem gezegd had wel een kern van waarheid zat, zeker over die Crows van hem. Het maakte niet uit dat de Wildlings anders leefde dan hun, het was technisch gezien zelfs een beetje hun fout want zij sloten hun buiten op een moeilijk te leven gebied. "I don't need to like anyone, I just.. I'm better of alone?" Zei de jongen terug maar Brea keek hem alleen met wat medelijden aan, want het was ergens wel zielig. Hij kon er ook niets aan doen dat de hele realm hem naar beneden trok, zoals ze dat in Seven Kingdoms een beetje deden bij iedereen die geen waardige naam had. Tussen de Wildlings had hij het misschien wel beter gedaan, hij leek tenminste wel sterk gebouwd met zijn lichaam dus hij zou het best goed kunnen maken. Hij zou daar een goede vrouw hebben kunnen vinden, een sterke vrouw die hij ook zou kunnen beschermen tegen Schadowcats en Direwolves omdat dat hem dan al van jongs af aan geleerd was. ”Are you?” Vroeg ze hem nog, op het antwoord dat hij beter af was alleen. Niemand was beter af alleen, zelfs ook Brea niet, daar was ze de laatste dagen ook wel achter gekomen.

Maar ineens besloot Brea om een andere wending te geven aan het gesprek, eentje die hij wellicht niet zou zien aankomen maar het had wel te maken met waarom Brea hier nu was. Hij staarde haar dan ook helemaal perplex aan nadat ze hem vroeg of hij haar naar Castle Black kon brengen. Zelfs zijn mond hing een beetje open en wat ongelovig schudde hij zijn hoofd, maar Brea bleef hem uiterst serieus aankijken. Er volgens wat lange stille seconden maar ook daar kwam uiteindelijk een eind aan. "Are you out of your mind?" Vroeg hij haar nog steeds ongelovig, maar Brea zuchtte enkel diep en rolde met haar ogen. "Or do you have a deathwish?" Vroeg hij vervolgens waarop ze fronsend haar hoofd schudde. ”No, I don have a deathwish!” Antwoordde ze een beetje fel terug omdat hij het niet serieus nam. "It's impossible. Even if I'd want to, I simply can't? How the hell do you expect me to explain that to my superiors? Do you want me to just drop you of, so they can enslave you or torture you, or worse?" Legde hij vervolgens uit en ja dat was misschien wel een klein probleempje, maar het hield niet weg dat Brea er nog steeds heen wilde. ”No, ofcourse I don want that! Is there not any way you could get me to Castle Black without being seen? Or maybe you could get me in a dress and make something up?” Vroeg ze vervolgens heel serieus. ”I just want to see my father,” Verklaarde ze uiteindelijk haarzelf..