Room 24 [Grace, Jackie and Auréia's room]

Een nieuwe kamer? Die ze dan ook nog eens moest delen met twee ander meisjes? Waren ze helemaal gestoord geworden? Wilden ze haar dood hebben ofzo? Of wilde ze deze twee meisjes dood hebben? Oh nee, dat zou niet gebeuren, Grace zou zich toch wel even gaan houden aan de regels tegen vermoorden, maar dan nog. Waarom wilde ze Grace nu ineens bij twee andere meisjes neerzetten? Kwamen ze kamers ze kort ofzo? Nou, het zou in ieder geval wel doei lekker alleen een private leven. Doei met ze rust en alles waar Grace wel erg van genoot bij het alleen op een kamer zitten. Niet dat Grace ervoor koos om alleen te willen zijn, mensen hadden het ernaar gemaakt dat Grace liever alleen zat. Er was een reden waarom Grace graag alleen was en waarom ze mensen niet mocht. Deze meisjes zou ze ook niet mogen en al zeker niet als ze ook nog haar zouden gaan bespotten met haar insectenobsessie. Ze moesten er ook maar mee dealen dat Grace niet wilde dat er insecten dood gemaakt werden en dat er ook zeker wel insecten rond zouden lopen bij haar bed. Daar mocht niet aangezeten worden en daar zou Grace hoogstpersoonlijk voor zorgen door ze hier goed voor te waarschuwen.

Snel liep ze met haar koffers en spullen over de gang heen om ze over te plaatsen naar de nieuwe kamer waar die bedden in zouden staan. Ze had geen idee wie de meisjes zouden zijn en ze zou ze waarschijnlijk ook wel nog niet gezien hebben. Of wel, het kon natuurlijk wel. Waarschijnlijk zouden ze alleen niet gesproken hebben, veel mensen sprak Grace niet op het eiland en ze was ook niet van plan om meer mensen te spreken. Het liefst hield ze het ook alleen bij Maurim want het hem kon ze tenminste wel goed praten. Voor het eerst eens. Mocht ook wel een keer gebeuren, alleen of het nog een keer zou gebeuren viel te betwijfelen. Bij de deur bleef ze heel eventjes staan en keek ze kort naar Esfir die op haar schouder zat. Natuurlijk ging zij ook mee, ze ging tegenwoordig nergens meer heen zonder de spin. Voor het grootste gedeelte zat ze wel verstopt want iedereen kon ineens denken Grace te helpen door een spin dood te slaan op haar schouder, iets waarmee ze haar dus totaal niet mee zouden helpen maar hoe konden hun dat weten. Daarom, Grace nam geen risico. Nu had ze de spin wel op haar schouder maar er was dan ook even niemand in deze gang. Bovendien was het wel duidelijk dat Grace wist wat ze op haar schouder had, daar leek ze zich wel heel goed bewust van te zijn. Ze legde haar hand op de deurklink neer en trok deze naar beneden. Meteen hoorde ze de muziek die het meisje op had gezet en zag ze hoe bezig was met haar dekbed, maar ondertussen vlogen er ook kleren door de lucht heen die in de kast werden gelegd. Telekinise, great. Grace liep gewoon ongeïnteresseerd door en liep naar het bed dat in het donkerste hoekje stond, ver van het raam. Zette ze haar koffer neer op het bed en mocht ze weer helemaal opnieuw beginnen met uitpakken. Pfff, zo vermoeiend. Alweer, opnieuw, uitpakken. Nou ja, nu had ze daar eigenlijk nog vrij weinig zin in, daardoor zette ze al snel ook de koffer weer naast het bed neer en plofte ze neer op het bed met haar zwarte sweather waar RUN DMC op stond. ”Heb je geen betere muziek?” Vroeg Grace nu aan het meisje met een wat kille stem terwijl ze haar met haar blauwe ogen aankeek. ”Arctic Monkey, Banks of gewoon iets anders, maar niet dit.” Zei ze vervolgens..

Urhg ze had hier zo geen zin in, kamergenoten, roommates. Ze bleef echt zoveel liever in haar oude kamer zitten waar ze gewoon alleen kon zijn en niemand haar de hele tijd lastig kon vallen. Nope, want ze was echt wel erg gesteld op wat privacy ofzo, ze wilde niet de hele tijd aangekeken worden door dit meisje of de andere die nog zou komen, die er nog niet was blijkbaar want het bed was nog helemaal leeg. Zin in uitpakken had ze nog echt niet, dat zou ze straks wel doen, eerst gewoon eventjes uitrusten op haar nieuwe bed. Dat dit meisje Telekinese of iets had was al duidelijk aan de manier waarop ze haar kleding opborg. So lame, echt hoor had ze niet is interessants ofzo? Telekinese was niet zo bijzonder, zag je ook vaak genoeg in films. Kijk haar eigen mutatie was tenminste iets wat je niet zo snel tegen zou komen, maar goed ze werd daardoor wel snel uitgemaakt voor een creep of een freak. Het meisje haalde een Arctic Monkeys shirt tussen haar kleren vandaan en liet deze even aan Grace zien, waardoor ze toch even kort haar wenkbrauwen optrok. Wow niet verwacht ofzo, maar wel cool op zich. “Fine. Arctic Monkeys it is” Zei ze waarna ze het shirtje in de kast legde en afmaakte waar ze mee bezig was op het liedje I want it all van Arctic Monkeys. Dat was een stuk beter, maar nog steeds toonde Grace geen interesse naar het meisje. “Mijn naam is Aurélia, kom uit Hongarije en dat is het enige dat je krijgt te weten.” Zei het meisje kort nadat ze zelf ook op haar bed was gaan liggen met een plofje. Oh wel, Grace wilde ook niet veel meer van haar weten en zelf wilde ze ook niet zoveel vertellen dus ze was daar echt wel oké mee. Net wanneer ze haar eigen naam wilde vertellen kwam het andere meisje binnenvallen.

”Hallo Aurélia, Hallo Grace.” Zei het meisje met lange donkere haren waardoor Grace haar kort verward aankeek. Wat? Ze had haar naam toch nog helemaal niet verteld? Of had dit meisje ernaar gevraagd ofzo? Kon dat? Hmmm. Oke, of ze had natuurlijk een vage mutatie, dat kon ook altijd nog. Zeker kon Grace het niet weten want dat andere kon natuurlijk ook nog altijd. Het meisje liep naar het bed toe en Grace bleef haar zwijgend aankijken waarbij ze ook nog even met opgetrokken wenkbrauw Aurélia aankeek. Great, wat moest Grace hier nu weer mee? Ze had nu al geen zin meer in het hebben van roommates eigenlijk. Wilde al terug naar haar oude kamer. ”Jackie Morrison, en ik kom uit London.” Zei ze het meisje met het donkere haar terwijl ze ook haar kleren in de kast legde zoals het andere meisje al had gedaan. Grace knikte even waarna ze zichzelf omdraaide en op haar buik kwam te liggen. Esfir kwam uit haar shirt gekropen en ze liet haar op haar hand zitten. Keek het diertje aan en begon met haar te praten via haar gedachten, deze keer zonder praten. ”En Grace jij komt uit Australië, right?” Vroeg Jackie nu ineens aan haar en Grace draaide haar gezicht terug naar haar toe. Ze knikte droogjes. ”Tasmanië, maar ja.. Hoe wist je dat?” Vroeg ze terug aan het meisje met een verward gezicht. ”Oh wait, Telepathie? Ofcourse, hebben jullie geen interessantere mutaties ofzo?” Vroeg ze vervolgens waarna ze ongeïnteresseerd de spin weer aankeek.

Ze had echt geen idee wat ze hiermee aanmoest, waarom hadden ze haar toch ook op een kamer met drie bedden gelegd met dus ja twee andere roommates. Niet echt eerlijk hoor, ze wilde het liefst zover mogelijk bij mensen vandaan zitten en dan werd ze in een drukke kamer geplaatst. Ze kende deze meisjes bovendien ook nog niet eens dus wie wist wat voor mensen dit waren, vast wel weer het soort dat Grace haatte. Het was nog wel goed dat niemand een opmerking had gemaakt over de spin op haar hand, die nu op haar knie zat omdat ze haar benen had opgetrokken. Zachtjes glimlachte ze naar het diertje nadat ze hun soort van had veroordeeld om die oh-zo-orginele mutaties van ze. Telepathie en Telekinese, er was een reden waarom er een echte goede naam voor was, omdat ze bekend waren. “Zo zo, gelijk al een oordeel mevrouwtje Grace? Wat heb jij voor speciaals dat ons oninteressant maakt?” Vroeg het meisje met de bruine haren dus keek ze haar ook aan. Net toen er een grijnsje op gaar gezicht werd gezet en ze haar mond open wilde trekken om haar mutatie dan maar gewoon te vertellen was Jackie haar voor. ”Zij heeft controle over alle insecten, tenminste het gedeelte wat als ongedierte word gezien en denkt dat ze een soort godin is voor hun omdat ze diertjes alles voor haar doen. Ze houd van spinnen en creepy beestjes en kan zelf zelfs in veranderen, alleen dat gaat nog niet zo goed.” Legde zij uit voordat Grace dat kon doen en even viel haar mond open van verbazig. Zeker weten Telepathie dus, kon nu niet meer anders. ”Ja dat..” Zei ze er knorrig achteraan. Heel even maakte ze zichzelf kleiner en ging ze tegen de muur aanzitten met de spin nog steeds op haar knie. Ze had niet echt het idee dat Jackie haar mocht, Aurélia by the way ook niet dus ja great, wat deed ze hier eigenlijk? Trek het je er niets van aan, ik ben nog steeds je vriend en ik ben bij je. Hoorde ze de spin tegen haar zeggen en weer glimlachte ze dankbaar naar het beestje. Ach ja, ze hoefde inderdaad die vriendschap niet van die meisjes, ze had zelf hele goede vrienden, meer loyaal dat hun ooit konden zijn.

Hierbij had ze het ook over Maurim, die was ook een hele goede vriend van haar geworden en ze was hem echt voor eeuwig dankbaar voor het laten zien dat het ook anders kon. Langzamerhand zag ze hem wel een beetje als een soort voorbeeld, een voorbeeld van hoe iedereen eigenlijk een beetje zou moeten zijn en wat de wereld er dan zoveel beter op zou maken, en een voorbeeld van hoe zij wilde zijn. Heel goed lukte het ‘aardig zijn’ tegen mensen nog niet maar ze kwam er uiteindelijk wel, hoopte ze dan toch. Net op dat moment werd er ook op de deur geklopt en het werd even een blikken gevecht van wie er open ging doen, eentje die zij overduidelijk verloor sinds Jackie als Aurélia haar aan bleven kijken. Diep zuchtte ze even en zette ze de spin op het kastje neer. Ze had geen idee wie voor de deur stond, misschien wel Jean ofzo om te zien of ze alle drie op de kamer waren aangekomen? Tja weet wist deed ze dat wel? Hoe kon Grace het weten? Ze maakte de deur open en schrok ze van het feit dat het Maurim was die voor de deur stond maar heel snel ontstond er zo wel een glimlach op haar gezicht. Hij had een taart bij zich en ineens kwam de realisatie ook bij haar naar binnen, het was haar verjaardag - een feestdag die ze normaal nooit had gevierd in haar hele leven, niet een keer - en daarom had hij dus een taart, maar voor ze iets kon zeggen of doen begon hij te praten. “Hey.. Euhm, so ik hoorde dat het vandaag een speciale dag voor je was en ik zou ik niet zijn als ik niet zou proberen om iets te maken en ja sinds ik hier niet zoveel kan heb ik maar een taart gemaakt en ik moest het een paar keer overdoen maar ik vind dat het best wel goed gelukt is dus zou je hem alsjeblieft willen accepteren want ja ik weet ook dat je misschien liever niet je verjaardag viert maar ik weet zeker dat je ‘m lekker gaat vinden en anders geef je ‘m maar aan iemand anders het maakt mij eigenlijk niet zoveel uit maar…” Zei hij in een keer snel achter elkaar aan waardoor hij aan het eind even naar adem moest happen. “Gelukkige verjaardag.” Vervolgde hij uiteindelijk zodra hij weer de adem ervoor had. Stiekem echt voelde ze haar hart snel in haar borstkas kloppen omdat ze dit gewoon zo ontzettend lief vond van hem. Het was natuurlijk niet nodig geweest want tja ze had nooit haar verjaardag gevierd maar het was toch gewoon te lief voor woorden dat hij haar nu als eerste ooit en fijne verjaardag wenste. Het deed iets met haar, en niet een beetje ook want ze moest echt moeite doen om nu geen tranen of wat dan ook te laten zien want ze kon op het moment wel huilen van deze emotie. Ze leunde tegen de deur aan en keek hem met een lieve glimlach aan, die overduidelijk verdere emoties probeerde tegen te houden. ”Dankje,” Zei ze heel zachtjes met een licht trillende lip waarna ze even slikte. Wauw, dit had ze zo niet verwacht. Ze hoorde Esfir roepen en gillen dat ze het ook zo lief vond, iets wat niemand anders ofcourse kon horen maar ook dit maakte het voor haar moeilijker om gewoon kalm te blijven.

Ze wilde de taart aannemen maar net op dat moment begon het te zweven en merkte ze ook dat Aurélia achter haar was komen staan zodra ze zich een beetje omdraaide. “Naawh, die vind ze niet lekker” Zei ze waarna de taart over haar heen vloog. Ergens wilde ze er iets van zeggen maar wist niet echt wat, puur omdat ze nu sprakeloos was van wat Maurim voor haar had gedaan. Ze vond het ook ergens ook wel grappig van het meisje hoor, maar ze wilde wel zelf ook wat proeven natuurlijk. Dat moest ook wel, hij had zoveel werk gestoken in het maken van een taart, dan kon ze het niet maken om niet een stukje te nemen. ”Laat wel een stukje over, oké?” Vroeg ze aan het meisje die alweer met de taart was weggelopen. “Je vriendje mag wel binnen komen hoor, en je kon ‘by the way’ ook wel even zeggen dat je jarig bent” Zei ze tenslotte nog tegen Grace waardoor Grace haar even een tikje waarschuwend aankeek, maar heel goed leek dat gewoon niet te lukken. Ze draaide zichzelf weer om naar Maurim met lichte rode kleur op haar wangen en nu voelde ze ook heel wat zenuwen door haar lichaam gieren. Konden haar kamergenoten niet even een beetje ophouden? Jackie keek ook al te geïnteresseerd naar Maurim en kwam nu ook achter haar staan. Oh god please, ze kon echt niets bedenken om een beetje goed uit deze situatie te komen. Haar blik naar Maurim liet ook wel weten dat ze niet zo goed raad wist met wat die twee andere meisjes deden, sowieso eigenlijk niet met haar kamergenoten op zich. ”Ja inderdaad, je mag best binnen komen hoor,” Zei Jackie terwijl ze leunde op haar schouders en ze keek even opzij naar het meisje met vragende blik. Damn, ze had hier zo weinig ervaring mee. Ze haalde eventjes haar schouders op waarbij ze probeerde te ontkomen aan Jackie die over haar heen leunde en keek Maurim weer aan. ”Ja oke, kom binnen?” Zei ze wat onzeker, maar dat kwam puur door Jackie en Aurélia. Ze duwde Jackie nu wel even weg want heel erg hield kon ze dat gehang niet appreciëren en keek ze beide even smekend aan. ”Kunnen jullie niet een beetje normaal doen?” Vroeg ze wat zuchtend met toch iets hards in haar blik, wat vertelde dat ze het meende. Ze stapte achteruit en liep naar haar eigen bed toe waar Esfir al zat te juichen op het nachtkastje. Ze legde haar hand op het kastje neer en liet haar zoals gewoonlijk naar haar schouder lopen en keek Maurim weer aan.