ROOM 042

Fronsend keek de blondine naar het verfrommelde papiertje dat ze in haar hand vast had, samen met een sleuteltje. Het getal 42 was het enige dat op het briefje stond. Het was het nummer van haar kamer, of van wat in ieder geval haar slaapplaats zou moeten worden. Ze had vaagjes iets mee weten te krijgen over dat ze een kamergenoot zou hebben, maar had het idee op dat moment direct weggewuifd. Het had haar op dat moment niet geïnteresseerd of ze wel of niet een kamer met iemand zou moeten delen, alhoewel ze ergens in haar achterhoofd misschien nog wel had gehoopt dat ze uiteindelijk een hele kamer voor haarzelf zou hebben. Maar dat was niet hoe het was gegaan. Ze zou een kamergenoot hebben, of ze het nou leuk vond of niet. Ze hoopte stiekem dat het iemand zou zijn die haar zoveel mogelijk met rust zou laten. Of in ieder geval iemand die haar niet irriteerde. Dan zou ze in ieder geval de rust van de kamer op kunnen zoeken wanneer het nodig was, zonder bang te moeten zijn om haar kamergenoot daar aan te treffen. En anders… wel, anders zou ze een andere plek moeten vinden waar ze zich terug kon trekken. Voor zover ze had gezien was het een behoorlijk grote school, dus zo moeilijk zou het niet moeten zijn om ergens een rustige plek te vinden. Hoe dan ook, het werd tijd dat ze opzoek ging naar haar kamer. Nummer 42. Ze keek om zich heen, kijkend naar de vele kamer deuren. Wel, dat werd nog een heel zoekwerk. Als haar kamer alleen al nummer 42 was, hoeveel kamers zouden er dan wel niet in totaal zijn? Sterker nog, hoeveel studenten zouden er dan wel niet op de school zitten? Ze had er eerder nog niet bij stilgestaan, maar toen Jean had gezegd dat er anderen waren, had ze niet bedoeld dat er maar een paar waren. Er waren er een heleboel. En dat idee maakte haar ergens bang. Want alle anderen… Ze konden vast fantastische dingen. Dingen waar zij niet eens van zou kunnen dromen.

Met een langzame tred liep Elise de gang door. Haar blik ging van links naar rechts, kijkend naar de kamer nummers. 42… Het moest hier ergens zijn. Had ze geen kamer kunnen krijgen met een lager nummer? Ze wilde niet zo lang hoeven lopen naar haar kamer. Zouden de andere kamers überhaupt allemaal bezet zijn? Want ze was tot nu toe nog niemand tegen gekomen, alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat het al redelijk laat was en iedereen misschien al op zijn kamer zat. Ja, dat zou een verklaring zijn. Of ze deden misschien hun best om haar te vermijden zonder dat ze het zelf door had. Dat zou waarschijnlijk zo zijn geweest als dit nog steeds haar oude school was geweest. Nou ja, het maakte ook niet echt uit. Eigenlijk had ze dit liever dan dat ze zichzelf voor zou moeten stellen aan iemand die ze daarna waarschijnlijk nooit meer zou spreken. Dit was veel beter.
Eindelijk, daar zag ze hem. Nummer 42. Haar kamer. Ze trok haar wenkbrauwen op bij het horen van de muziek die ze aan de andere kant van de kamer kon horen. Wel, er was tenminste al iemand in de kamer geweest. En dat was waarschijnlijk haar kamergenoot geweest. Terwijl ze ergens hoopte dat deze per ongeluk de muziek aan had laten staan, wist ze dat dit hoogstwaarschijnlijk niet het geval was. Op het moment dat ze de kamer binnen zou gaan zou ze oog in oog staan met de persoon waarmee ze haar kamer zou moeten delen. En terwijl ze nieuwsgierig was naar wie het was, had ze gehoopt dat ze dat moment nog wat langer uit had kunnen stellen. “Kom op, het is maar een kamergenoot. Niets engs aan,” mompelde ze. Onhandig friemelde ze de sleutel in het slot, waarna ze deze voorzichtig omdraaide.

Met een zachte klik hoorde ze de deur open gaan. Ze herinnerde zich net op tijd dat ze geen idee had wat haar kamergenoot misschien wel aan het doen was, waardoor ze besloot om eerst twee keer te kloppen, om vervolgens een paar seconden te wachten met naar binnen gaan. Ze haalde diep adem, en trok haar tas wat verder over haar schouder heen. Wel, daar ging ze dan. Op hoop van zegen. Langzaam duwde ze de kamer deur open. Haar ogen speurden de kamer af naar een teken van leven. Het was, tot haar verbazing, redelijk opgeruimd. Eigenlijk wist ze niet precies wat ze verwacht moest hebben. Haar eigen kamer was altijd een rommeltje geweest omdat ze meestal te lui was om hem op te ruimen. En misschien ook omdat haar moeder haar nooit had gedwongen om er iets aan te doen. Maar dat was een ander verhaal. Haar ogen vonden uiteindelijk haar kamergenote, bovenop een kast. Niet de plek waar ze had verwacht om haar aan te treffen. Maar het was niet iets waar ze zich zorgen over zou moeten baren, toch? Elise fronste. De eerste indruk was het belangrijkst, dus ze zou zich fatsoenlijk voor moeten stellen. Twijfelend bleef ze in de deuropening staan. “Sorry dat ik stoor. Dit is kamer 42, right?” vroeg ze, hopend dat ze niet alsnog de verkeerde deur had geopend. Vast niet. “Kamer 42 is in ieder geval waar ze zeiden dat ik moest zijn. So… Jij bent mijn kamergenote, neem ik aan?” Langzaam liep Elise de kamer in, naar het bed waarvan ze vermoedde dat die voor haar bestemd was. Ze liet haar tas van haar schouder zakken, waarna deze met een plof op het matras belandde. “Ah…” Het was pas nu dat ze merkte hoe pijnlijk haar schouders aanvoelden. Misschien had ze de tas tussendoor wat vaker af moeten doen. “Anyway, ik ben Elise. Aangenaam, ofzo.”

Een paar seconden lang had ze gedacht dat ze inderdaad de verkeerde kamer in was gegaan. Het had heel overtuigend geklonken toen de roodharige had gezegd dat het kamer 43 was in plaats van kamer 42. Ze had haarzelf wel af kunnen schieten. Gelijk al zo’n grote fout maken op het moment dat ze op de school aan kwam. Typisch iets voor haar. Ze was dan ook opgelucht toen bleek dat het niets minder dan een grap was geweest. Ze was de goede kamer in gegaan. De roodharige was verbazingwekkend gemakkelijk van de kast af gekomen, en was nu op haar eigen bed gaan zitten. Dus dit was haar kamergenote. Ze wist niet echt wat ze moest verwachten. Op het eerste gezicht leek ze niet bepaald onaardig te zijn. Maar dat was bij de meeste mensen zo, als je de mensen die er trots op waren dat ze assholes waren niet meerekende. ''Yay, Brandi hier,'' had haar kamergenote zich nu ook voorgesteld. Brandi, huh? Aparte naam. Dat zou nog wat worden om die naam te onthouden. Een standaard naam als Bob of Anna zou ze waarschijnlijk nog wel onthouden hebben. Daar was niets aan. Maar Brandi? Dat was in verhouding een stuk moeilijker.

''Hulp nodig?'' vroeg Brandi. Fronsend keek Elise naar haar tas. Had ze dat nodig? Hulp met uitpakken? Het was niet alsof er zo ontzettend veel spullen in haar tas zaten. Het was voornamelijk kleding, en dat kon ze gewoon ergens in een kast dumpen totdat ze zin had om het fatsoenlijk op te ruimen. Nou ja, tenzij haar kamergenote er een probleem van zou maken dat ze het niet direct op wilde ruimen. Ze hoopte in ieder geval van niet. “Er zit voornamelijk kleding in mijn tas. Tenzij je zin hebt om het in een kast te hangen, heb ik daar denk ik niet echt hulp bij nodig.” Elise glimlachte zachtjes. Opruimen was nooit iets geweest waar ze warm voor liep. Ze was dan ook niet echt van plan geweest om haar spullen direct op te ruimen nadat ze was gearriveerd. Ze had gedacht dat ze dat altijd later nog kon doen. Nadat ze de dingen had gedaan die ze belangrijk vond. Dingen zoals… zoals uittesten of haar bed een goede vering had en kijken of ze vanuit de kamer een goed uitzicht had. Dat soort dingen. Die waren in haar ogen belangrijker dan het opruimen van haar kleding.

Ze begon met het uittrekken van haar jas, die er op het moment voor zorgde dat ze het gevoel had alsof ze in een sauna zat. Haar jas was gemaakt om ijskoude winter te kunnen overleven, niet om aan te hebben op een plek waar de temperatuur boven het vriespunt was. Elise wilde haar jas net uittrekken, toen ze zich herinnerde dat ze nog wat in haar jaszak had zitten. Nou ja, niet wat, eerder een iets. “Oh. Je… je bent hopelijk niet al te bang voor spinnen?” zei Elise twijfelend. De meeste mensen waren bang voor spinnen, hoe groot ze ook mochten zijn. Een alles behalve rationele angst als je het haar vroeg. Spinnen waren nuttig. Ze deden geen vlieg kwaad. Figuurlijk gesproken. Want de meesten aten vliegen. Maar mensen niet. Die stonden in de meeste gevallen niet op het menu van een spin. Mensen waren te groot om op te kunnen eten. Het waren eerder spinnen die bang moesten zijn voor de mensen die wild in het rond zwaaiden met hun vliegenmeppers. Elise’s hand gleed haar jaszak in, waar ze voorzichtig haar spin uit haalde. Ze hield deze vervolgens een klein stukje voor zich, alsof ze niet precies wist wat ze met de spin moest doen. Neerzetten? Nee, dat leek niet verstandig. Hem naar Brandi toe gooien? Nee, dat was al helemaal geen goed idee. Dat was niet iets waar ze vrienden mee zou maken. “Ze doet niets, heus. Je zal niet eens merken dat ze op de kamer is, ik beloof het.”

''Als je een betere naam weet, mag je me ook zo noemen. Maar alsjeblieft, geen Bob. Anna is ook zo raar...'' had de redhead gezegd. Elise trok haar wenkbrauwen op. Had ze net niet nog…? Nah, het was vast toeval geweest. Ze glimlachte zachtjes. “Ik weet niet, hoor. Dat zijn wel erg prachtige nicknames voor iemand.” Misschien zouden het inderdaad wel geschikte nicknames zijn voor Brandi, als het niet zo was dat ze verder niets met haar naam te maken hadden. Anna niet, in ieder geval. Bob, echter, zou waarschijnlijk nog wel een naam zijn die een beetje bruikbaar was. Misschien een naam om ergens in haar achterhoofd te houden, zodat ze hem ooit als een dag daadwerkelijk zou kunnen gebruiken. Dat was, als haar geheugen haar daar dat toestond. De kans daarop was helaas behoorlijk klein. Zo’n goed geheugen had ze helaas niet. Bovendien, een bijnaam geven aan iemand ging niet zo makkelijk, vond zij. Achter een bijnaam moest een verhaal zitten. Of je moest de persoon aan wie je de naam gaf op zijn minst iets langer dan vijf minuten kennen.

''Wat zijn spinnen?'' had Brandi gevraagd nadat Elise Banana uit haar jaszak had gehaald. Elise knipperde met haar ogen, alsof ze moeite had met het verwerken van de zojuist gestelde vraag. Wat zijn… spinnen? Wat was dat voor vraag? Maakte ze een grap ofzo? ''Is dit een mutant?'' vroeg Brandi. Inschattend keek Elise Brandi aan. Er waren hier drie opties. De eerste optie was dat haar kamergenote gewoon grappig probeerde te zijn, en had daarom maar besloten om te doen alsof ze niet wist wat een spin was. De tweede optie was dat  haar kamergenote had een geheugen dat nog slechter was dan dat van haar of, erger nog, was gewoon verschrikkelijk dom. Of, optie drie, ze wist gewoon echt niet wat een spin was. “Het is in ieder geval geen mutant…?” zei Elise twijfelend. “Het is een soort insect. Nou ja, eigenlijk geen insect. Een geleedpotige. Anders hadden ze maar zes poten gehad,” zei Elise, waarbij haar zin langzaam over was gegaan in gebrabbel. “Je mag haar vasthouden, als je wilt?” stelde ze twijfelend voor. Ze wist niet zeker of Brandi het zou waarderen als ze haar hand opdringerig naar haar uit zou steken, dus besloot Elise maar om de spin naast haar op het bed neer te zetten zodat Brandi haar zelf op kon pakken in het geval dat ze besloot dat het veilig was om Banana aan te raken.

Eigenlijk was het een soort test. Een test om er achter te komen of Brandi daadwerkelijk niet wist wat spinnen was. Of misschien wel een test om te zien of het meisje háár vertrouwde, ondanks dat ze elkaar nog nauwelijks kende. Het resultaat zou hoe dan ook interessant zijn. Nu ze haar handen eenmaal leeg had, besloot Elise om eindelijk haar jas uit te doen, die ze richting het hoofdeinde van het bed gooide. Ze miste, waardoor de jas met een zachte plof op de grond terecht kwam. “Ugh,” zuchtte ze. Ze staarde naar de jas, om uiteindelijk te besluiten dat ze te lui was om hem op te rapen. Geen zin in nu. In plaats daar van liet ze zich achterover op het bed vallen, waar ze met uitgespreide armen op bleef liggen. Aaah, wat een heerlijk matras. Ze keek er nu al naar uit om vanavond te kunnen gaan slapen.  Het zou vast een heerlijke nacht zijn. Misschien zou ze zelfs voor de verandering eens onverstoord kunnen slapen. Dat zou pas heerlijk zijn. Alleen daarvoor was ze al dankbaar dat ze naar het eiland toe had mogen komen. Voor een goede nachtrust.