Verslaafd bleef ze met haar blik op het mobieltje gericht wat ze inmiddels al een halfuur in haar handen vast hield. Vastgeketend aan haar vingers, terwijl haar duimen zich vrij snel voortbewogen over het touchscreen scherm. Melody grijnsde zodra haar mobiel voor de zoveelste keer trilde, een nieuw berichtje inkomende. Hoewel ze nu op de mutantenschool zat samen met haar twee nichten, betekende nog niet dat ze gelijk geen contact meer zou hebben met de vriendinnen die ze gemaakt had op de normale mensenschool in Miami. De afgelopen elf uur dat ze gereisd hadden per boot had ze niet veel gezegd. Af en toe terug de boot ingekomen om iets met haar vriendinnen te delen of iets aan de twee vrouwen te vragen. Vreemd genoeg was er geen kapitein aan boord geweest, al vond ze dat niet superbelangrijk dat ze het gevraagd had waarom dat was. Haar mobieltje was belangrijker geweest. Lachend om een stomme reactie die ze terug had gekregen botste ze bijna tegen iemand op in de gang richting hun slaapkamer. Heel even keek ze omhoog, speurde hun kamer op door naar de nummers op de houten deuren te kijken. Ondertussen rinkelend met de sleutels die ze om haar ringvinger gedraaid had, draaide ze zich om naar haar twee nichten en ontblootte haar tanden. Het was tijd voor een kort videoberichtje, gezien ze hier blijkbaar ook draadloze internet hadden. Ze hief haar mobieltje omhoog, ging met haar rug naar de deur staan wat hun kamer zou worden voor wist zij veel hoe lang. ''Kijk, kijk, kijk! Dit is onze nieuwe school. Ik bedoel kots school. Ofnee, kost school. Oh, whatever.'' Met de camera op haarzelf gericht had ze nog steeds dezelfde blik op. Een ietwat rode gloed sierde haar wangen, prachtige jukbeenderen. De reis had haar vermoeid, dat kon ze niet ontkennen, maar toch had ze genoeg energie om lol te maken. In die twee jaar had ze veel geleerd van haar nichten. Vooral van Zoey om heerlijk gestoord te doen en soms deed ze ook wel eens dingen na. Zoals vreemde bekken trekken en op het juiste moment weg rennen zodra Melissa met d'r nieuwe creaties aan kwam zetten. Gauw switchte ze van camera kant door op een knopje te drukken aan de zijkant van het apparaat, waardoor die nu op haar nichten gericht stond. ''Melissa en Zoey zijn er ook! En ik mis je. Zodra het vakantie is kom ik echt wel heel snel langs! Kusjes.'' Melody lachte, sloot het opname programma af en stak vervolgens het ding in haar broekzak, nog altijd de deur blokkerende met haar lichaam. Een ondeugende blik kwam op haar gezicht te staan, waarbij ze een bruine lok achter haar schouder gooide. ''Buig voor me en u zal worden binnengelaten!'' Beveelde ze, spelende met de sleutels in haar handen.
Met haar hazelbruine ogen staarde Zoey naar het mobieltje in haar nichtjes handen. Terwijl zij juist had genoten van het uitzicht en van tijd tot tijd een verveelde bui had moeten doorstaan op de boot, had Melody zich enkel met dat apparaatje weten te vermaken. Het voelde vast goed om zo’n goed contact met een vriendin te hebben, zelfs al waren ze mijlenver van elkaar verwijderd. In tegenstelling tot de jongste van het stel, had zij zich niet zo’n emotioneel afscheid kunnen veroorloven. Merendeel van haar gezelschap was mannelijk. De enige ‘vriendinnen’ die ze had waren haar nichtjes, waar ze dag en nacht mee had geleefd sinds haar tiende. Niet dat ze daar iets over te klagen had. De twee meiden hadden het thuis dragelijker gemaakt, omdat ze niet zolang in stilte hoefde te leven. Het had niks met haar ouders te maken, maar als ze Melissa en Melody niet had gehad, was ze waarschijnlijk nu niet meer de persoon die ze ooit was. Een glimlach sierde haar lippen toen Zoey hieraan dacht, waarna ze haar blik van haar nichtjes telefoon liet ronddwalen naar de omgeving. Alles was hier zo… Vreemd. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze dit niet gewend was. Dat dit compleet nieuw voor haar was. Natuurlijk was alles vreemd. Ze was hier pas net aangekomen. Ondanks dat ze druk bezig was met de school in zich op te nemen, ontging het feit dat Melody bijna tegen iemand opliep haar niet. Een zacht gegrinnik verliet haar mond, waarna ook zij naar de houten deuren keek, merkend dat ze waarschijnlijk bijna bij hun kamer waren. En inderdaad, niet veel later draaide haar nichtje zich naar haar om, waarna ze haar mobieltje de lucht in hief en er vervolgens tegen begon te praten. ''Kijk, kijk, kijk! Dit is onze nieuwe school. Ik bedoel kots school. Ofnee, kost school. Oh, whatever.'' Zoey porde haar rechterhand in haar zij en keek ongeduldig toe naar hoe Melody dit ‘bijzondere’ moment opnam. Als het aan haar had gelegen, dan stonden ze nu al in de kamer. Ze gaf het meisje echter haar moment van glorie, wachtend op een teken zodat ze naar binnen konden lopen om hun nieuwe kamer te aanschouwen.
Zoey moest toegeven dat ze ontzettend met deze twee meiden had geboft. Hoewel ze niet kon zeggen dat ze een verschrikkelijk verleden had meegemaakt, in tegenstelling tot Melody en Melissa, kon ze wel zeggen dat ze elkaar door moeilijke tijden hadden meegesleept. Wie weet wat er van haar terecht was gekomen als Melissa er toentertijd met Sam niet was geweest. Bovendien was Melody bijna net zoals zij en het voelde gewoon heerlijk om een partner in crime te hebben. Natuurlijk werkten ze elkaar ook weleens tegen, maar ze kon zich niet echt een moment herinneren waarbij ze echt ruzie hadden gehad. Ze had haar vrienden van school, maar soms was het gewoon nodig om vrouwelijk gezelschap te hebben. Zelfs al was ze bang om een nieuwe vriendschap met een meisje te verknallen. Merkend dat Melody de camera nu op Melissa en haar had gericht, stak ze haar tong ernaar uit. Ze was nog moe van de lange reis die ze gemaakt hadden en had de energie niet om een daadwerkelijke gekke bek te trekken. Haar nichtje lachte, stopte met opnemen en duwde vervolgens haar mobiel in haar broekzak. Zoey keek haar afwachtend aan. Was het dan eindelijk tijd om hun kamer te aanschouwen? Helaas. Het meisje vond het nodig om haar nog langer te laten wachten. Uitdagend keek ze naar het tweetal, droeg hen op dat ze moesten buigen en was toen bezig met de sleutels in haar handen. De neiging om te zuchten onderdrukte Zoey nog net. Ze had hier niet meer energie aan willen verspillen dan nodig was, maar blijkbaar had ze geen andere keus. Terwijl ze haar hand voor zich hield, stapte ze op haar nichtje af, waarbij ze met doordringende ogen naar haar staarde. ‘Geef me de sleutels en er raakt niemand gewond,’ vertelde ze Melody zonder geluid te maken. Haar mutatie was op het moment wel het laatste wat ze had willen gebruiken. Ach, nu wist ze tenminste zeker dat ze het gewenste voorwerp meteen in handen kreeg.
Voor Melissa aankwam op het eiland, wist ze al dat ze het warmst gekleed zou zijn. Het maakte niet uit hoe vaak de anderen haar vertelden dat ze nu naar andere mutanten toe gingen die haar niet raar aan zouden kijken vanwege haar vleugels, ze stond er op dat ze haar mantel om mocht houden. Tijdens de bootreis zelf deed ze hem af – ze wilde zichzelf immers niet oververhit laten raken. Maar nu ze weer in het bijzon van andere mensen was, verborg ze haar vleugels liever. Het was wel flink wennen voor de brunette, om weer in de buurt van zo veel mensen te zijn. Natuurlijk had ze wel eens de stad onveilig gemaakt met Zoey en Melody, maar het idee dat dit nu haar thuis was gaf haar een best naar gevoel in haar maag. Haar nichtjes verzekerden haar er van dat dat weg zou gaan, maar Melissa was daar nog niet zo zeker van. Voorlopig zou ze zich gedeisd houden, zodat haar nichtjes de spotlight voor hun twee hadden.
Plotseling werd er een mobiele telefoon hun richting op bewogen. Hij werd niet omgedraaid of iets dergelijks, maar aan het lampje dat op de telefoon begon te branden en de woorden van Melody wist Melissa meteen dat de camera op haar en Zoey gericht werd. Instinctief kroop ze weg achter Zoey, na een zachte kreet te hebben geslaakt. Zoey had geen problemen met camera’s, wist ze, en ze vond het ook vast niet erg dat ze gebruikt werd als schild. De afsluitende woorden van Melody gaven aan dat het videobericht was afgelopen en Melissa weer tevoorschijn kon komen. “Mel!” zei ze, half boos. Ze was natuurlijk niet echt boos, maar wel geïrriteerd. Melody wist best dat Melissa er niet van hield om in beeld te zijn. De tijd om zich druk te maken over het camera fiasco was er echter niet. Melody zorgde al snel voor een tweede probleem: ze was nog steeds voor hun deur gepositioneerd en liet duidelijk merken dat ze niet van plan was zich te verplaatsen. Melissa slaakte een zucht en wilde ingrijpen, maar voor ze dat kon doen stak de jongste haar hand uit om de sleutels aan de oudste te overhandigen. Melissa zou verward zijn als ze niet van de mutatie van Zoey af wist, zeker omdat er geen enkel woord gesproken was. Ze was echter bekend met de kracht van Zoey, beter dan ze zou willen, en was het er niet mee eens dat deze in werking was gezet. Voor Zoey de sleutels aan kon pakken griste ze ze zelf uit Melody’s hand. Vervolgens richtte ze een strenge blik op haar oudere nicht. “Maak je geen zorgen, ik open de deur wel,” sprak ze vlug, bang dat ook zij de mutatie van Zoey over zich heen zou krijgen. “Maar het was niet nodig om je mutatie te gebruiken.” Het was overduidelijk dat Zoey moe was en geen zin had in gedoe. Dat waren ze allemaal, en hoewel Melody er het minste last van scheen te hebben, was bij haar ook te merken dat de rit op de boot lang en saai was geweest.
Melissa ging daarom geen lange, saaie preek houden, en zocht zo snel ze kon het sleutelgat op. Ze stak de sleutel er in en keerde hem om. Het slot opende met gemak, wat betekende dat dit daadwerkelijk hun kamer was. Een vlaag van opwinding trok door Melissa heen en ze opende enthousiast de deur. Dit was waar ze vanaf nu het grootste deel van haar tijd zou doorbrengen. Voor ze de deur opende nam ze nog een tel om diep in en uit te ademen. Met gesloten ogen opende ze de deur, wachtte af tot haar nichtjes haar passeerden, en gaf toen haar ogen de mogelijkheid om de kamer te onderzoeken.
Note;; Aan jullie de eer om te bepalen hoe de kamer er van binnen uit ziet xd
Met een zelfde grijns die ze vaker op had staan, bleef ze naar haar twee nichten staren. Spelend met de sleutels in haar handen, wachtende tot ze daadwerkelijk haar plagerige bevel op zouden volgen. Zoey zette een aantal passen haar richting op en het leek er heel even op of ze echt zou gaan buigen. Tot ze in de gaten had, wanneer ze haar ogen in de bruine richtte, dat ze iets heel anders van plan was. Die blik, ze herkende hem. Voordat ze de kans had om haar af te wenden van haar, was het al te laat. De oudste brunette had haar mutatie, zonder haar mond ook maar te openen, al gebruikt. Op het moment dat ze iets wou zeggen, stond ze al in een soort van trance. Gehoorzaam bracht ze de hand waaraan de sleutels aan haar vingers hingen naar voren. Ze zag hoe Melissa Zoey voor was en de sleutels aannam. Het enige probleem was dat ze het niet op sloeg, alles ging als het ware het ene oor in en het andere oor weer uit. In dezelfde positie staande zag ze hoe één nicht alvast de kamer in liep. De oudste. Met koffer en al, terwijl zij hier nog roerloos stond. Ze wou wel bewegen, maar ze kon het simpelweg gewoon niet. Alsof ze verbaasd keek, zo'n blik had ze op haar gezicht staan, richting het meisje met vleugels. Melissa, ook ouder dan haar. Wat erop neer kwam dat zij de jongste was, enkel met drie jaar verschil. En vijf jaar verschil met Zoey.
Na hooguit een minuut kwam haar gevoel weer terug. Ze knipperde wild met haar wimpers en merkte hoe ze in een vage positie stond. Melody herinnerde zich niet wat er zojuist gebeurt was. Hoe de scene verandert was. Tot ze zich realiseerde dat Zoey haar mutatie op haar gebruikt had. Ze had haar vast bevolen om haar de sleutels aan te geven. De kleinste brunette checkte even of er verder niets aan haar veranderd was, van top tot teen. Hierna keek ze naar haar koffer met omhoog uitgestoken hendel. Ze wou hem vastpakken, tot ze zich bedacht. Dit tolereerde ze niet zomaar. Dat mutaties op haar werden gebruikt door haar vriendinnen, of beter nog; familie. Ze balde haar vuisten, spreidde haar ogen ietwat wijder en begaf zich toen met een strijdkreet de hoek van de deurpost om. Ze zag het doelwit gelijk in zicht, zette zich af met de bal van haar voeten en sprong hebberig naar de meid toe. Met haar handen greep ze de stof van haar bovenkleding, trok haar zo naar beneden de vloer op. Ze had geen oog voor de kamer, enkel voor Zoey.
Melody hield zonder tegenspartelen de sleutels voor zich uit. Dat kwam niet als een verrassing voor Zoey. Het zou eerder een verrassing voor haar zijn geweest als dat niet gebeurde, aangezien men er met geen mogelijkheid onderuit kon komen. Ja, er was maar één manier om eraan te ontkomen. Wanneer ze een oogje op je had. En, godzijdank, had ze geen oogje op haar eigen nichtje. Voor Zoey echter de sleutels van Melody aan kon nemen, was Melissa haar al voor. Verward keek de oudste van het stel haar aan, maar toen ze de strenge blik in Melissa’s ogen zag, wist ze al hoe laat het was. “Maak je geen zorgen, ik open de deur wel. Maar het was niet nodig om je mutatie te gebruiken.” Natuurlijk. Ze had eigenlijk ook niet anders verwacht van haar voorzichtige nichtje. Melissa was niet echt iemand die roekeloze daden beging en bleef liever op de achtergrond, in tegenstelling tot haar en Melody. Zoey snapte volkomen dat haar nichtje liever niet had dat ze haar mutatie gebruikte, maar ze was het inmiddels gewend om die te misbruiken. Bovendien kon je haar niet echt de les lezen. Het ging het ene oor in en het andere weer uit. Heel even verwachtte ze die wel, maar Melissa had zich al snel tot de deur gekeerd om die te openen. Iets wat niet veel later ook gebeurde. Melody negerend, liep ze met haar koffer langs haar nichtjes naar binnen en nam de kamer langzaam in haar op. Dit was het dan. Het moment om erachter te komen waar ze nu voorlopig woonde.
De kamer zag er ruim uit; ruimer dan de hare thuis was, met twee stapelbedden erin gehuisd. Zoey liep meteen op een stapelbed af, tilde haar koffer op en gooide deze op één van de onderste bedden. Eigenlijk boeide het haar maar weinig of ze beneden of boven lag, ze wilde gewoon haar koffer even kwijt. Nadat dat klusje was geklaard, keek ze verder om zich heen. Buiten het bureau die tegen een muur aan stond, waren er ook nog kleerkasten te vinden, zodat ze hun spullen tenminste kwijt konden en netjes konden ordenen. Zoey grinnikte zachtjes. Waarschijnlijk lagen binnen een paar dagen al wat kleren van haar op de vloer rond haar bed ofzo. Voordat ze verder rond kon kijken, hoorde ze luid gegil. Ze hoefde zich niet om te draaien om te zien wie het was, want ze herkende diens stem al. Bovendien zag ze Melissa er niet voor aan om zo hoog te gillen om geen rede. Melody kwam al snel de kamer in gerent en sprong recht op haar af. Met een ruk draaide Zoey zich om, maar behield ondanks dat haar evenwicht niet. Samen met haar nichtje viel ze achterover op de grond, die haar vingers al in haar T-shirt had gezet. Dus ze wilde het zo spelen, huh? Een gemene grijns sierde al snel Zoey’s gezicht, waarna ze de rollen omdraaide. Ze duwde Melody van zich af en ging bovenop haar nichtje zitten, waarbij ze diens handen van zich los probeerde te rukken en stevig vasthield bij haar polsen. Zo makkelijk zou ze het niet maken.
Adrenaline schoot door haar aderen wanneer ze zichzelf afgezet had van de grond en de sprong maakte om Zoey als het ware als een zwarte panter te omhelzen met haar klauwen. Het petje vloog van haar hoofd af zodra de klep contact maakte met de brunette haar lichaam. Ze had gemerkt hoe ze zich nog snel om had kunnen draaien en dat was geen foute zet geweest. Hoewel de sprong eeuwen had leken te duren, werd ze wel binnen een aantal seconden op haar rug gelegd en bij haar polsen vastgehouden. Melody schreeuwde, ten eerste uit speelsheid en vervolgens omdat ze los gelaten wou worden. Zodat zij haar zet kon doen, maar ze wist dat Zoey niet zomaar zou opgeven. En hoewel ze veel sterker was dan het twaalf jarige meisje, had ze ook haar trucjes. Melissa smeken om hulp was daar geen optie van, ze hield zich er zoveel mogelijk buiten als het even kon. Terwijl Zoey nog altijd het lucht uit haar longen perste omdat ze bovenop haar was gaan zitten, probeerde ze zich los te wringen om haar polsen vrij te krijgen. Als er iets was wat ze niet tegen kon was dat haar handen vast zaten, degene waar ze het creatiefste mee kon werken. Ze keek, met vuur gevulde ogen, Zoey recht aan, kreunend om vrijheid. Zo makkelijk zou haar nicht het haar niet maken. Maar ze kon het altijd proberen. Precies op het moment dat haar pupillen zodanig kruiste met die van de jongste, voelde ze hoe haar botten plots in de fik stonden. Nee, nee, nee. Er stond op het punt iets te gebeuren, waar ze het niet eens mee was. Ze wou het stoppen, sloot haar ogen. Smeekte om verlossing in haar hoofd. Maar alles wat ze deed, het werkte niet. De zwarte panter voelde hoe haar lichaam veranderde, hoe haar bouw compleet anders werd en zo ook haar kracht. Zodra de verandering compleet was, opende ze voorzichtig haar ogen en voelde hoe ze nu zo veel beter gelijk stond met Zoey. Ze kon haar nu veel makkelijker omver duwen. Alleen ging haar om te weten te komen wie ze nu precies was. Ze probeerde het opnieuw, haar polsen loswringen wat nu veel soepeler aanvoelde. Met gemak kreeg ze ze nu beter los en duwde gelijk Zoey van haar af, waarna ze zichzelf zo gauw mogelijk omhoog krabbelde. Gelijk bekeek ze zichzelf van top tot teen zoals ze nog geen twee minuten geleden ook in de gang gedaan had, wanneer ze uit de trans gekomen was. Een schok van realisatie vervolgde in haar hart. Haar blik stond voor heel even op verbaasd, hief haar hoofd op naar haar oudere nicht en heel kort naar Melissa. Dit was niet goed. Ze was niemand minder dan Samantha, de oude beste vriendin van Zoey. Kort stond ze met een brok in haar keel vastgenageld aan de grond. Tot ze zich realiseerde dat dit eigenlijk heel goed was. Zoey had net ook met haar gesold en het was tijd voor een kleine wraak actie. Dit was heel goed, perfect. Een grijns sierde haar lippen, waarbij voorzichtig een aantal tanden tevoorschijn kwamen. Dit keer hoefde ze zich niet af te zetten om gemakkelijker bij Zoey te komen, ze zette gewoon een haastig pasje in en trok haar opnieuw terug naar de grond. Waarbij zij dit keer de controle nam en boven op háár ging zitten.
Melissa had haar ogen nog niet geopend of ze hoorde haar nichtjes alweer naar elkaar gillen. Ze slaakte een diepe zucht en schudde haar hoofd afkeurend, maar zette toch een geamuseerde grijns op haar gezicht. Ze waardeerde de roekeloze karakters van haar nichtjes, en wenste soms dat ze zelf ook iets actiever in haar daden was. Ze had er echter ook geen problemen mee om alleen toe te kijken. Het voordeel van dat tweede was, dat ze niet uit hoefde te kijken dat ze iets in haar lichaam brak of iemand lelijk sloeg met haar vleugels. Ze had veiligheid, en kon zich beter op haar eigen dingen concentreren, terwijl ze af en toe een blik wierp op de twee tieners die hun uiterste best deden de ander de baas te zijn.
Melissa opende toch maar haar ogen en liet haar blik de kamer rond gaan. Vrijwel alles was van hout gemaakt, wat de kamer een huiselijk gevoel gaf. Melissa hield niet van al dat metaal wat tegenwoordig in was. Ironisch genoeg had ze juist een liefde voor glimmende voorwerpen, als het maar klein was of sierlijk en niet zo’n groot, glimmend vlak. Bovendien moest het goud zijn om echt haar aandacht te trekken, en dat kwam voornamelijk voor in details, niet in grote hoeveelheden. Het hout van de kamer had een donkere, mysterieus bruine kleur, die erg aan een bos deed denken. Toch bood het de kamer warmte, zeker in combinatie met de details van lichtere tinten hout, en Melissa wist zeker dat het nog mooier zou worden als ze wat van haar kunstwerken aan de muur had gehangen.
Nu ze toch aan haar kunst dacht, wierp ze een blik op het bureau dat flink veel ruimte in de kamer innam. Het leek er op dat er rekening met haar hobby’s was gehouden bij het plaatsen van de meubels, want anders was er geen logische verklaring waarom het bureau zo groot was. Natuurlijk kon het ook zijn omdat de kamer voor vier personen bestemd was – er was immers slaapruimte voor vier. Toch vond Melissa het leuker om te denken dat het voor haar was, dus zette ze vol vreugde haar tas op het bureau. Ze miste eigenlijk nog een naaimachine, maar daar kon ze eerst wel zonder leven. Er kwam vast wel een kans voor haar om te vragen of ze een naaimachine in de kamer mocht hebben, en anders liet ze Zoey of Melody het doen.
Ze draaide zich om, eigenlijk om haar nichtjes om hun mening over de kamer te vragen, toen tot haar schrik niet Melody maar Sam in de kamer aanwezig was. Ze stapte verschrikt achteruit, wat moeilijk ging omdat het bureau daar nog stond. Het houten meubel schudde licht, waar Melissa meer van schrok dan haar bedoeling was. Waar ze nog meer van schrok, was dat Melody niet door scheen te hebben wat haar transformatie voor effect had. Ze vervolgde de stoeipartij vol passie, tot Melissa’s afkeer. Ze had zich eigenlijk niet met de twee willen bemoeien, maar dit vond ze persoonlijk te ver gaan. Wat Zoey er van dacht, kon haar niks schelen. Ze stapte op de twee af en sloeg haar armen om de buik van Melody. Ze trok haar met al haar kracht – wat niet echt veel was – omhoog. Haar vleugels assisteerden hierbij door af en toe de lucht naar onderen te duwen. Het was dat ze geen idee had hoe ze moest vliegen, anders was ze met Melody in haar armen opgestegen. Ze stapte onhandig naar één van de twee stapelbedden, die waar Zoey’s tas niet op lag, en plaatste Melody daar op het matras. Ze strekte zich even uit, waarmee ze duidelijk maakte dat dit teveel fysieke inspanning was geweest voor haar, waarna ze haar jongere nichtje streng aankeek. Dat ze nog steeds het uiterlijk van een ander had, negeerde ze. Woorden sprak ze echter niet. Niet alleen omdat ze niet wist wat ze zeggen moest, maar ook omdat haar boodschap zo wel over gebracht was. Ze slaakte in plaat daarvan een diepe zucht, en draaide zich om richting Zoey, zich afvragend hoe zij de transformatie van Melody had beleefd.
Melody’s geschreeuw vulde al snel de kamer en Zoey’s gehoorgang. Dit spoorde haar echter niet aan om het meisje los te laten, hoe hard ze ook gilde of hoe irritant haar hoge stem ook werd. Inmiddels had ze zichzelf aangeleerd om zulke dingen te kunne verdragen, zelfs te negeren, als het in haar voordeel werkte. En dat was wat ze ook deed. Ze negeerde het geschreeuw van haar nichtje, maar toen die opeens ophield, kreeg het meisje haar onverdeelde aandacht. Melody had inmiddels haar ogen gesloten, hoewel dat het laatste was wat Zoey opviel. Langzaam maar zeker veranderde de persoon die onder haar lag en dat werkte alles behalve in haar voordeel. Negeren kon ze het niet, zeker niet nadat herkenning haar overviel. De kracht waarmee ze zonet Melody nog op de grond hield, waarmee ze het meisje haar polsen vast had gehouden, verliet langzaam maar zeker haar lichaam. Dat speelse gevoel wat men bij stoeien had, was eveneens bij haar verdwenen. Het besef dat ze nog altijd bovenop haar nichtje zat, had ze niet meer. Zeker niet toen ze regelrecht in de ogen van Sam keek in plaats van die van Melody. Deze nam haar kans om te ontsnappen en duwde Zoey van zich af, die het allemaal maar liet gebeuren, omdat ze dit nog even moest laten bezinken. Ze belandde op haar achterwerk, maar kon zich ervan behoeden om nog verder achterover te vallen, door zich tegen te houden met haar handen, die ze schuin achter haar lijf had geplaatst. Haar handen had ze inmiddels tot vuisten gebald, waarbij woede naar boven was komen borrelen. Woede, niet omdat haar nichtje in Sam was veranderd. Woede, omdat ze zojuist haar oude beste vrienden in de ogen had gekeken.
Melody liet er geen gras over groeien en besloot de rollen om te draaien door nu bovenop Zoey te gaan zitten. Haar bruine ogen registreerden de speelse grijns wat op haar gezicht te zien was, die het alleen maar erger voor haar maakte. Misschien kwam het voor Melody niet zo over, maar om een oude vriendin die je had uitgescholden en daarna het contact had verbroken, waar je overigens ook nog verliefd op was geweest, bovenop je te hebben zitten; het brak iets in Zoey. En waarschijnlijk had ze ook bij haar nichtje iets gebroken als Melissa niet tussenbeide was gekomen en het meisje van haar af had getrokken. De oudste was haar dankbaar hiervoor. Niet alleen voor de hulp die ze geboden kreeg, maar ook omdat ze zich hierdoor weer realiseerde dat het Melody was. Niet Sam. “Nu staan we quitte, okay?” Het feit dat ze haar nichtje bijna had geslagen, maakte haar op het moment alleen maar misselijk. Zoey ging weer rechtop zitten, wierp een blik op Melissa en Melody en stond toen op van de grond. Merkend dat Melissa naar haar keek, zette ze gauw een glimlach rond haar lippen, waarna ze zich richting haar netgeclaimde bed begaf en er languit op ging liggen. “Moeten jullie niet uitpakken ofzo?” vroeg ze, terwijl ze nonchalant haar armen onder haar hoofd plaatste. “Niet dat het straks een zooitje wordt.” Iedereen in deze kamer wist vast dat zij juist degene was die daarvoor ging zorgen, maar dat was dan ook de rede dat Zoey die opmerking überhaupt maakte, hopend dat ze een nieuw onderwerp had opgesteld en het niet over de vorige gebeurtenis hoefde te hebben.
Een gemene, spontane kakel verliet haar keelgat op het moment dat ze doorhad dat ze de macht over haar oudere nicht had. Iets wat niet vaak voorkwam, vanwege haar kleinere lengte en het feit dat ze lang niet zoveel vocht als haar. Ze had weinig kracht. Als er iemand de kracht bezat van de drie nichtjes dan was zij het zeker niet. Zoey was de vechter, als ze iemand moest kiezen. Melissa zag ze er ook voor aan om pittige kracht te hebben, misschien nog wel sterker dan Zoey, alleen was ze het type er niet voor om in ieder gevecht te duiken. Behalve in die van haar nichtjes, om ze uit elkaar te halen. De lach die ze zojuist nog uit gestookt had, klonk verreweg van haar eigen stem maar ze had hem vaker gebruikt als ze ondeugend was, waardoor te herkennen was dat het niet de echte Samantha was maar Melody. Het jonge kind achter de huid van een ander. Alleen waren het niet de acties van degene waarin ze veranderd was, het waren die van haarzelf. Allemaal zelf in de hand, behalve het veranderen in iemand en terug veranderen in zichzelf. Daar had ze les in nodig, haar nichtjes wisten daar namelijk ook geen raad mee. Ze vroeg zich af of de docenten überhaupt wel van haar mutatie af wisten. Had de roodharige vrouw daar niet iets over gezegd? Dat ze gedachten kon lezen en een apparaat hadden om mutanten zoals hen op te sporen? Gezien de moeheid in haar lichaam begon in te slaan en zich uiterst focuste op het gestoei met Zoey, verloor ze de informatie. Het voelde geweldig om nu bovenop haar oudste nicht te zitten, de strijd was gelijk in haar ogen. Niet in de gaten hebbende hoeveel pijn dit voor haar deed van binnen en dat de brunette waarop ze zat haar aandacht lichtelijk voor het gevecht verloren had. Melody stond op het punt om de meid verder te laten zien wat ze kon uithalen tot ze twee armen om haar middel geslagen kreeg.
Wow. Ze was helemaal vergeten dat Melissa ook nog in de buurt was. ''No! Wat doe je?!'' Vroeg ze tegenstribbelend, al liet ze zich toch gewillig door de meid van Zoey af getrokken worden. Pas wanneer ze op een bed gezet was, verdwenen de armen rond haar lichaam en voelde ze aan haar ribben hoe er een druk op gezeten had. De woorden die Zoey uitbracht deed haar realiseren dat het ook een zinloze actie was geweest. Dat ze zich voor niks zo druk gemaakt had, het was tenslotte een lange dag geweest. De jongste knikte, liet daarna een luide zucht uit haar keel ontsnappen. Liet haar ellebogen wegglijden, zodat ze ook met haar bovenlichaam op het bed terecht kwam en licht op en neer veerde. Het was geen slecht bed. Ze draaide haar hoofd om naar het alleenstaande bed, wierp een jaloerse blik op de oudste, maar ging er verder niet op in. Zo erg was deze plek niet en bovendien kon ze altijd als een van de eerste wegkomen uit de kamer indien er nood was of ze één van haar nichtjes boos gemaakt had. Hoewel ze de kleinste was, vond ze daar haar voordeel in om sneller weg te glippen. Zodra de laatste strijd adem geslaakt was, voelde ze de rust terug in haar lichaam stromen en daarbij een transformatie ontstaan. Kort sloot ze haar ogen, genoot van het rustgevende gevoel dat rondom haar hart gespannen stond. Het duurde niet lang voor ze haar oude uiterlijk terug had en het haar dat ze had gehad terug in bruine krullen veranderde.
De opmerking van Zoey over tassen inpakken ontglipte haar niet, sloeg een paar plukken uit haar gezicht vandaan en sloeg zodoende ook haar benen over de rand van het bed heen. Met een lach op haar kleine gezicht liep ze naar haar koffer, die willekeurig in de kamer stond en ritste de eerste en de beste gleuf open om daar een pet uit te trekken en op haar hoofd te zetten. Ook kwamen snel de kleine knuffeltjes eruit die ze met iedere slaap gelegenheid bij zich had. Het was apart om te zien hoe ze van hak op de tak kon gaan. Eerst mobiel verslaafd, vervolgens een gevecht met Zoey en nu pakte ze haar tas uit alsof er niets gebeurd was met een glimlach die ze vaker had staan als ze zich op haar gemak voelde. Haar blik ging van de koffer naar Melissa zodra ze een paar kledij stukken eruit had gehaald. ''Sta daar niet zo, je hoorde de baas toch.'' Zei ze giechelend, liep met de kleding haar handen naar Melissa toe en sloeg haar armen om haar middel heen. Drukte haar lichaam tegen die van de meid aan en sloot haar ogen terwijl ze haar gezicht in haar buik zette. Hierdoor viel de pet sukkelig van haar hoofd af, maar dat interesseerde haar niet. Af en toe moest ze de appreciatie tonen die ze had voor haar nichten en deed dat op verschillende manieren. Willekeurig knuffels geven was één daarvan. ''Hoe gaat het met jou?'' Vroeg ze, draaide haar hoofd om lucht te krijgen, hoewel ze altijd nog niet los liet.
Met lange, langzame passen liep Zoey stug door de gangen van de school. Het was al enige tijd geleden voor ze dat voor het laatst had kunnen doen, maar het voelde in werkelijkheid nog veel langer. Ergens had ze verwacht dat dit niet het geval zou zijn, dat het zelfs als het tegenovergestelde zou aanvoelen, alleen was die hoop inmiddels al vervlogen. Zuchtend sleepte ze haar koffer achter haar aan en wandelde richting de voor haar oh zo bekende kamer waar ze al vele weken in had gespendeerd. Voor ieder ander persoon zag het er misschien uit alsof ze één van de nieuwelingen was, op zoek naar haar kamer, maar niets was minder waar. Zoey had al langer op dit eiland geleefd en het was ook eigenlijk niet de bedoeling dat ze ooit nog ervan af kwam. Een ongelukkig voorval in de familie gooide echter roet in het eten, waardoor Lillian en Jean een uitzondering moesten maken en Zoey het eiland mocht verlaten. Hoe naïef ze alle drie toen waren. Geen van hen had deze uitkomst verwacht – of er zelfs maar aan durven denken. Zoey’s moeder was ernstig ziek geworden, maar de dokters hadden de jonge Williams doen geloven dat het niet zo erg was. Ook haar vader werd zoiets wijsgemaakt. Achteraf gezien was het misschien hun eigen schuld geweest. Ze waren er niet achteraan gegaan en zaten nu met het verdriet van verlies. Het verlies van een dierbare naaste. Geïrriteerd snoof de zwartharige en schudde vlug haar hoofd, alsof ze daarmee al haar problemen kon vergeten. Wie hield ze voor de gek? Haar moeder was overal. En toch was ze er niet meer.
Met een lang gezicht staarde Zoey naar de welbekende deur van haar nieuwe-oude kamer. Of oude-nieuwe kamer? Whatever. Het deed er nu niet echt toe. Wat er wel toe deed, was dat ze in een alles behalve Zoey-bui was en zo niet haar nichtjes onder ogen mocht komen van zichzelf. Daarom bedacht ze nu een passende binnenkomst die Zoey genoeg was om aan te geven dat er niets aan de hand was. Wat een leugen. Een hele mooie leugen, dat wel. Ze nam eens diep adem, liet haar koffer staan voor wat het was en haalde de sleutel uit haar broekzak die bij het slot hoorde. Ze had hem een tijd lang niet kunnen gebruiken, dus het voelde een beetje onecht aan op het moment. Alhoewel alles zo aanvoelde sinds ze abrupt afscheid had moeten nemen van haar moeder. Zoey zuchtte haar ingehouden adem uit en duwde de sleutel in het sleutelgat, waarna ze de deur opende en die met een zwaai opengooide. “Waddup homies!” gilde ze, wetend dat op z’n minst één van de meiden aanwezig moest zijn, anders was de kamer wel op slot. Dat was hij immers niet. “Hebben jullie me gemist?” Een brede grijns sierde haar gezicht en hoewel die geforceerd was, voelde het vrij goed om hem rond haar lippen te hebben. Al was het maar voor Melody en Melissa.
Shipwreck in a sea of faces There's a dreamy world up there Dear friends in higher places Carry me away from here
Melissa had nauwelijks vorderingen gemaakt in vrijwel alles waarvan ze zichzelf had beloofd dat ze er aan zou werken. Ze had enkele privé lessen gehad van Jean om meer over haar vleugels te leren en ze mogelijk onder controle te krijgen, maar niets had tot nu toe echt gewerkt. Natuurlijk was het een kwestie van spieren kweken - iets waar Melissa eerlijk gezegd weinig zin in had. Ze was meer een artiest dan een sporter, en dat zou altijd zo blijven. Ook op sociaal gebied was ze nog steeds een flinke deurmat. Een bijzondere deurmat die meer aangestaard werd dan de meeste anderen, dat wel, maar ze had nog steeds angst voor vrijwel alles waar ze eerst ook angst voor had. Het was haar gelukt om met een paar andere leerlingen te praten en een paar had ze in haar telefoon toegevoegd, maar ze zou nooit zelf een gesprek met één van hen starten en als ze dat al deed, dan was zij degene die het gesprek dood liet vallen. Ze was alleen, op Melody na, en hoewel dat misschien vrij zielig klonk vond Melissa het niet eens zo'n heel groot probleem. Als ze maar haar eigen ding kon doen vond ze alles prima.
De tafel waar Melissa aan zat was volledig bedekt in A4 blaadjes en naaispullen. Recht voor haar stond haar geliefde naaimachine, waar ze momenteel mee aan het werk was. Gelukkig was er tussen lessen nog voldoende tijd om aan ontwerpen te werken en wist ze soms zelfs wat lestijd te benutten aan het schetsen zonder dat de leraren er iets van zeiden. Ze deed immers haar schoolwerk ook gewoon en had tot nu toe best goede cijfers voor haar doen - op de theorievakken tenminste. Ja, leven op de school was misschien niet perfect, maar zolang alles zo liep als het nu deed, had Melissa weinig te klagen. Op één ding na: haar oudere nicht Zoey was er niet.
Ze drong het missen van Zoey weg door haar als inspiratie te gebruiken in haar werk. Beide haar schilderijen en kleding hadden iets in zich, iets wat niet echt te beschrijven was, maar wie Zoey kende zou meteen aan haar denken als ze het zagen. Melissa deed dat in ieder geval wel. Het was fijn om iets te hebben waar ze zichzelf mee bezig kon houden, en toch was de kamer heel anders nu het trio niet compleet was. Ze komt wel weer terug, zei ze elke dag weer tegen zichzelf. Misschien vandaag zelfs al.
En vandaag had Melissa gelijk. Vandaag kwam Zoey terug, want plotseling vloog de deur open en klonk die stem die ze al - hoe lang was het? een flinke tijd in elk geval - lang niet gehoord had. Ze liet een gilletje horen van schrik en viel bijna uit haar stoel, maar wist haar evenwicht te behouden door haar vleugels. Hmmh. Die dingen waren dus toch nog ergens goed voor. Niet dat ze niet haar stoel uit wilde komen om haar nicht te begroeten. Ze was immers dolblij dat ze terug was. Zo blij zelfs dat de tranen in haar ogen stonden.
"Zoey!" Melissa was nooit een held geweest in dingen hard zeggen, en hoewel ze vrolijk klonk was haar volume zo laag dat het maar de vraag was of ze wel gehoord zou worden. Niet dat het uit zou maken. Het was over het algemeen wel bekend dat Melissa problemen had met socialisatie. En toch was er die plotselingen drang nu ze van haar stoel was gekomen om naar Zoey toe te rennen en haar armen om haar heen te slaan. Ze twijfelde of Zoey dat wel zou accepteren, toen ze zich bedacht dat het niks uitmaakte. De enige die problemen had met dat soort dingen was zijzelf. Zoey en Melody waren juist de sociale feestbeesten die knuffels maar al te graag aannamen. Dus stapte ze met bescheiden pasjes naar Zoey toe, met gestrekte armen zodat de brunette gewaarschuwd was, en sloeg toen haar armen zo stevig als ze maar durfde om haar heen. "Ik ben blij je weer te zien."
