Family always has a special place in my heart. (&June)

Ze lag nog in haar bed te staren naar de deur waardoor elk moment misschien iemand naar binnen zou kunnen komen die haar kamergenoot kon zijn, ze wist namelijk niet wanneer ze zou komen maar wilde wel wakker zijn als ze hier aankwam. Het zou namelijk nogal wat zijn als ze er gewoon doorheen zou slapen, al gokte ze dat ze echt wel op tijd wakker zou worden. June had een best goed gehoor die altijd op scherp leek te staan dus ze had haar vast wel aan horen komen. Maar toch, toch bleef June wakker naar de deur staren. Ze kon eigenlijk net zo goed s’avonds komen of misschien nog wel een dag later, ze had echt geen idee. De zonnestralen vielen de kamer binnen en wisten haar te vertellen dat het mooi weer was, iets wat ook echt zo leek te zijn wanneer ze naar buiten keek. De lucht was mooi blauw van kleur, dus ze moest misschien ook even naar buiten gaan? Het had geen zin om de hele dag te wachten op iemand die net zo goed een paar dagen later kon komen. Rustig stond ze op uit bed en trok ze het jurkje uit waarin ze sliep waarnaar ze gewone kleren aandeed. Een jurkje met een trui erover aan, niet omdat dat perse nodig was maar June voelde geen kou of hitte en dit had haar moeder vaak gedaan als ze vond dat het te koud voor haar was om alleen een jurk aan te hebben. Ze had het een beetje overgenomen.

Rustig liep ze over de gangen heen en keek ze af en toe even iemand aan die langs haar heen liep. Ze voelde bij iedereen iets anders zoals dat gewoonlijk altijd ging, iedereen was anders en voelde zich anders. Het liefst hield ze wel haar blik op de grond gericht, gewoon om ze niet in de ogen aan te hoeven kijken, om niet hun gedachten binnen te kruipen. Het was dan misschien onbeleefd om ze niet aan te kijken maar in hun gedachten kruipen vond ze zelf net iets erger. Soms hoorde ze mensen in hun hoofd opmerkingen maken over haar kleding, vonden het allemaal raar dat ze een trui over een jurkje aan had getrokken, terwijl een ander het misschien er wel schattig uit vond zien. Ze probeerde zo snel mogelijk de weg naar buiten te vinden zoals ze de dag ervoor ook had gedaan, alleen was er nog veel meer te zien dan alleen de tuin. Buiten liep ze de andere kant op en lang duurde het niet voordat ze een bos vond, zachtjes verscheen er een glimlach op haar gezicht en bleef ze eventjes staan. Iets hield haar ook tegen om het bos in te gaan, was het omdat ze voor het laatste in het bos was geweest toen ze wachtte op Eliot en hij nooit kwam? Ja, ze wist niet waarom maar dat maakte het stapje net iets moeilijker. Al voelde ze de energie van Eliot steeds sterker worden. ”Ga weg,” Zei ze met zachte stem omdat ze wist dat hij er was. ”June? Je hoeft niet bang te zijn.” Hoorde ze hem zeggen maar ze schudde even haar hoofd. ”Ik ben niet bang..” Zei ze terug tegen hem met trillende stem. ”Dat ben je wel, je probeert het alleen te verbergen.. Dat moet je niet doen.” Vervolgde Eliot waarbij ze nog een keer haar hoofd schudde en het bos in begon te lopen, zijn energie volgde haar, dat voelde ze. Hij ging niet weg tot ze op een bepaalt punt waren gekomen, bij een meertje en daar stond ook een meisje. Iets in June vertelde haar dat ze het meisje kende en daarom kwam ze dichterbij. De energie van het meisje, ze kende het, het was haar grote nicht. Ze nam even diep adem waarna ze verder liep tot ze een geluidje maakte. Het meisje draaide zich om en keek haar aan. Ze was de eentjes brood aan het geven. ”June?” Vroeg ze zachtjes en wat onzeker, wat betekende dat haar nicht haar dus nog wel herkende, deels dan want ze wist het niet zeker. Heel even knikte June terug naar haar om te laten weten dat het haar echt was. ”Lorise.” Zei ze met een glimlachje waarna ze eventjes naar de eentjes keek. ”Ze worden weer ongeduldig.” Zei ze zachtjes, omdat ze dit aan de eentjes voelde, die wilde nog meer eten en smeekten er bijna om ondanks dat Lorise het niet kon horen. Ze glimlachte naar de eentjes waarna ze het meisje weer aankeek..

June had haar familieleden wel eens vaker gezien en dus haar nicht Lorise ook wel, maar het was alweer een hele lange tijd geleden. Soms waren er kleine feestjes geweest met de hele Southers familie en die vonden elke keer dan wel ergens anders plaats. Zo was ze wel een keer bij Lorise thuis in Denver geweest maar zij ook wel eens in het kleine Owl’s head in Maine. Het kleine dorpje bij de kliffen waar het in de zomer prachtig weer was maar in de winter best koud kon worden. Meestal was het gewoon simpel barbecueën met de familie in de tuinen, gezien ze allemaal wel mooie tuinen hadden. Het waren wel goede herinneringen waaraan June zich graag wilde blijven herinneren, ze had het altijd wel leuk gevonden ondanks dat ze erg verlegen was en zichzelf liever in het bos wilde verstoppen bij de dieren. Haar nicht was dan ook wel zeker een van de weinige geweest waar June iets minder bang voor was geweest. Ze merkte meteen dat haar grote nicht was geschrokken haar te zien maar tot haar geluk bleek ze ook wel heel blij te zijn, voelde ze haar blijheid toenemen.

De eentjes begonnen alleen wel weer een beetje ongeduldig te worden, luid kwaakte ze om het brood dat Lorise nog vast had maar nu niet meer aan de gaf omdat ze was afgeleid. June wist het meteen al was het ook niet moeilijk te zeggen, de eentjes waren zelf al behoorlijk goed in het uiten van hun ongeduld door het kwaken. Ze zag haar glimlach groter worden en ineens schoot het meisje haar kant op waardoor June zich eventjes iets kleiner maakte door haar schouders in te trekken. Nog steeds was June wat schichtig net zoals ze vroeger al was geweest maar zodra haar grote nicht haar armen om haar heen had geslagen ontspande ze weer. Zachtjes sloeg ze ook haar armen om Lorise heen en probeerde ze geen stomme geluidjes te maken doordat ze wel heel stevig tegen het meisje aan werd gedrukt. "Wat geweldig om je weer te zien!" Zei Lorise nadat ze haar weer losgelaten had en nu haar in de ogen aankeek. June glimlachte breed naar haar grote nicht en was ook echt heel blij haar weer te zien. Ze keek ook wat brood aangeboden om aan de eentjes te geven die nog steeds luid aan het kwaken waren. ”Het is weer veel te lang geleden,” Zei ze zachtjes terug met een glimlach terwijl ze kleine stukjes brood naar de eentjes gooide. "Je hoeft het niet uit te leggen. Ik was er vroeger van overtuigt dat je met dieren kon praten. Dat is waarom je hier bent right?" Zei ze vervolgens en lachend keek ze even terug naar Lorise met een klein knikje. Ja, ze kon soort van inderdaad met dieren praten. Zachtjes ging ze even door haar knieën en scheurde ze weer een stukje brood af om deze vervolgens met de hand aan een eentje te geven. Ze waren niet bang voor June omdat ze allang een connectie had gelegd met hun in hun hoofdjes. ”Ja, soort van..” Zei ze waarna ze haar nichtje weer aankeek en uitnodigde ook neer te knielen. June wist de eentjes ook makkelijk over de halen niet bang te zijn voor Lorise dus zij kon ze ook gewoon met de hand stukjes brood geven. ”Ik kan eigenlijk met alles en iedereen praten, mensen, dieren en zelfs planten.” Legde ze verder uit maar hield haar blik even op de eentjes. ”Ik heb Telepathie, en ze zeggen ook dat ik Immortal ben door speciaal bloed met een speciale kracht om te genezen, en ik kan pijn wegnemen..” Zei ze vervolgens wat dromerig terwijl ze het eentje in de ogen aankeek. Ze draaide zich uiteindelijk om en keek Lorise weer aan. ”Wat kan jij doen?” Vroeg ze nu aan haar grote nicht, al kon ze die informatie ook makkelijk uit haar hoofd halen, maar ze probeerde meer te focussen op de eentjes om niet in haar hoofd terecht te komen.