Alice & Lucy's Room

Onderwerp: Alice & Lucy's Room zo feb 15, 2015 6:50 pm

words: ## ✖ outfit: ✖ tag: ✖ whatever goes hurr. go wild

Haar hoofd deed verschrikkelijk veel pijn. Ze had gemerkt hoe lang haar haar nu geworden was en hoe ondoorkambaar. Het was kort geweest maar ze had het gezien wanneer ze op de boot wakker geworden was en soms korte fragmenten uit haar vermoeiende droom schoot omdat ze alleen nog maar aan Alice kon denken. De prinses van Gateshead die als enige om haar gaf, die haar op z'n minst zag staan. Alice.. ze zou haar nooit meer zien. Het was vijfhonderd jaar later en ze had geen idee hoe. De roodharige vrouw had haar iets verteld over haar mutatie maar ze snapte er niks van en het drong nauwelijks tot haar door. Haar hoofdpijn was te erg, zo erg dat ze het geluid van hoe de boot tot stilstand kwam enorm had gehaat. Ondanks de deken die ze op zich had gehad was ze nog altijd ijskoud en bovendien was ze tot diep in haar lagen van kleding doorweekt. En ze kon ze ook niet uit doen, dat moest met hulp gebeuren en die wou ze niet. Ze wou dat niemand haar aanraakte. Maar ze merkte dat ze die hulp nodig had. Nadat ze door vrouw met blonde haren was verteld dat ze er waren had ze geprobeerd, met haar ogen half open, om van het bankje af te komen, maar alles in haar lichaam protesteerde. Elke spier, zenuw en zelfs bot in haar lichaam vertelde haar dat ze niet voor haar zouden werken. Haar lichaam voelde aan alsof het, nadat ze het opgegeven had om terug boven in het water te komen, niet meer voor haar wilde werken. Alsof ze dood hoorde te zijn. Iets dat ze ook niet snapte, dat hoorde ze toch te zijn? Ze had in het water gelegen. Hoe was dit mogelijk? Ze was volledig in de war.
'Lucy, kom maar, ik zal je helpen.' De blonde vrouw had haar opgevangen voordat ze volledig door haar knieën zou gaan en op de grond zou belanden. Aan de ene kant vond ze het niet oké, omdat ze het zelf wou doen maar aan de andere kant was ze zo moe en had ze nauwelijks haar aanraking om haar middel door. Aan haar andere kant hielp de andere vrouw haar ook en werd ze door hen naar de school geleid, waarbij haar voeten bij elke stap zo zwak aan leken te voelen waardoor ze soms een stap vergat maar door de twee vrouwen overeind gehouden werd. Haar ogen vielen nog altijd van vermoeidheid steeds dicht, waardoor elke keer als ze ze opende het licht van de wereld haar pupillen pijn deed.

Ze had geen idee hoe ze eigenlijk binnen gekomen was, hoe ze een trap opgekomen was die haar naar een slaapkamer zou leiden, maar het was de twee vrouwen blijkbaar gelukt want ze zat nu op een bed, waarop haar verteld werd dat ze in alle rust in het bed mocht uitrusten, slapen of gewoon liggen, waar Lucy ook maar de zin in had. Later zou één van hen terugkomen omdat ze iets van 'onderzocht' moest worden in de 'ziekenzaal'. Ze had geen van beide van die twee woorden begrepen maar het maakte haar ook niet uit. De blonde vrouw had haar aangeboden om haar te helpen om uit haar kleding vandaan te komen maar Lucy had geweigerd door met haar hoofd te schudden. Ze wou niet dat één van hen nog langer aan haar zat. Ze zou het later zelf wel regelen. Tenminste, dat dacht ze. Ze had geen idee of ze deze kleding uit wou doen. Ze was doodsbang, beangstigd door alles waar ze nu was en ze wou naar huis. Naar haar kasteel, naar haar ouders en vooral terug naar Alice. Ze wou hier niet zijn. Maar geen enkel lichaamsdeel gaf haar de moed of kracht om ervoor te zorgen dat ze hier weg kon. Ze was te moe en ijskoud. Als laatste hulpmiddel had de roodharige vrouw haar de deken toegedekt van een afstand, wat ze niet kon verklaren, maar haar ogen vielen al te gauw dicht om er iets van te vragen. En Lucy viel terug in een rusteloze slaap.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room ma feb 16, 2015 2:25 am

Alice & Lucy's Room Tablepic2_by_wooschie-d8g5867

if looks could kill

Het hele schoolgebouw had haar zo verrast, dat Alice zich zowaar als Alice in Wonderland voelde. Jamie had haar zo genoemd toen hij haar een zoveelste rondleiding door de school had gegeven en ze omhoog had gestaard, naar de duizelingwekkende rijen en rijen van boeken in de bibliotheek waar maar geen einde aan leek te komen. Hoewel ze natuurlijk de link naar de film niet kon leggen, kon ze ergens wel begrijpen waarom dit een 'Wonderland' voor haar was. Deze dingen namen een hele hoop meer plaats in dan de simpele bundels en handgeschreven geschriften van perkament die Alice goed kende. Perkamenten die ze talloze keren gelezen had. Perkamenten waarop ze ontelbare keren had geschreven naar Edinburgh, naar L-
'De boekdrukkunst werd in de zestiende eeuw uitgevonden.' Alice werd ruw onderbroken in haar gedachten door de stem van de bibliothecaresse - blijkbaar degene die al deze boeken bewaakte. Alice legde haar armen over elkaar heen, dicht tegen haar los vallende zwarte T-shirt aangedrukt, en knikte. Een simpel teken dat aangaf dat de jongedame nog écht aan het luisteren was. 'Net na jouw tijd dus.'
Alice voelde hoe haar ogen zich tot spleetjes vernauwden en de blik van de vrouw opzocht. Eerlijk waar, had niemand de bibliothecaresse nou geïnformeerd waarom ze op dit eiland was? Dat ze de afgelopen vijfhonderd jaar amper daglicht gezien had, laat staan een boek had gelezen? Nee, geen wonder dat ze de uitvinding van de boekdrukkunst gemist had. Ze had zo veel van de moderne geschiedenis gemist, voor fuck's sake. Jamie wierp een waarschuwende blik naar de bibliothecaresse, maar het was al te laat.
Die opmerking had een vuur in Alice aangewakkerd, een vuur dat meteen in de irissen van haar ogen te zien was.

'Alice, het is niet bepaald sociaal geaccepteerd om een bibliothecaresse proberen te vermoorden. Zowel in de cultuur van mensen als in de cultuur van mutanten niet.'
'Wat jammer.' Alice's stem droop van het sarcasme, maar het schoolhoofd leek er geen verdere opmerking over te willen maken. Jamie had haar inmiddels te bibliotheek uit geleid. De biologieleraar wist het fijne wel van haar mutatie: dat je een onherroepelijke dood kon voorkomen als je haar afleidde in de fase waarin haar irissen vlammend rood werden. Hij had haar blik van de vrouw afgewend, en Alice's irissen hadden hun normale blauwe kleur weer teruggekregen.
Drie seconden langer en die vrouw had hartstikke dood op de grond gelegen. Verdomme.
'Vooral niet in je tweede week op Genosha.'
Zou het in haar vierde, vijfde, zesde week op Genosha wel sociaal geaccepteerd zijn dan? De vraag lag op het puntje van haar tong, maar Alice had haar sarcastische opmerking snel ingeslikt.
De twee liepen verder de gangen in, weg uit het Wonderland van boeken. Jamie opende de deur van zijn kantoor en liet Alice voorgaan. Alle drie de kantoren van de schoolhoofden en van de psychologe waren immers bekend terrein voor haar geworden, misschien zelfs nog bekender dan de rest van het schoolgebouw. Alice probeerde maar van de situatie gebruik te maken door te doen alsof ze thuis was en -prinsesonwaardig- op Jamie's zachte bureaustoel neer te ploffen.
'Allereerst sorry van de bibliothecaresse. Sommige personeelsleden moeten nog geïnformeerd worden over...' Zeg het. Zeg het. '...jouw geschiedenis.' Het verbaasde Alice dat hij niet het woord 'diagnose' gebruikte. Of 'situatie', nog zo'n vaag woord dat alleen gebruikt werd om een bepaalde zaak zo neutraal mogelijk te vertellen.
'Ik denk dat de rondleiding wel voldoende geweest is voor vandaag-' Net toen Alice aanstalten wilde maken om op te staan, hield Jamie haar tegen. 'Ik heb nog iets voor je.' Van één van de boekenplanken achter zijn bureau haalde hij een dik, gebonden boek en legde het op het bureau.
'Wat is dit?' Alice streek over de titelloze kaft. 'Een boek, dat begrijp ik, maar welk-'
'Beowulf. In de originele Oud-Engelse versie, dus het zou begrijpelijk moeten zijn.'
Ah ja. Beowulf. Dat verhaal kende ze wel: het werd voornamelijk van mond op mond verteld in haar tijd (háár tijd - wat klonk ze toch verdomd nostalgisch), maar nu was het blijkbaar opgeschreven. Modern Engels praten had ze na één week al onder de knie gekregen, maar modern Engels lezen lukte haar nog niet. De letters waren zo anders - afgerond, de klinkers stonden uit elkaar in plaats van in één geschreven en allerlei vreemde letters die ze nog nooit gezien had. Alice knikte als een bedankje en stoof weer het kantoor uit, naar haar kamer met het boek in haar handen geklemd.

Grissend naar de sleutel van haar kamer in de zakken van haar gescheurde spijkerbroek, met het afgrijselijk zware boek nog steeds in één hand geklemd, viel ze bijna half haar kamer in toen ze de deur open had gekregen, maar ze herstelde zich geruisloos en bijna onmiddellijk toen ze zag dat er een menselijke gestalte in het tot nu toe lege tweede bed van haar kamer lag. Het meisje sliep.
Voorzichtig kwam Alice dichterbij, hopend dat de zolen van haar zwarte laarsjes geen afschrikwekkend geluid op de slaapkamervloer zouden maken.
Ze had rood haar. Dat was Alice's eerste waarneming. Net zo mooi rood als dat van L-
De gedachte aan Lucy wegdrukkend, boog Alice nieuwsgierig voorover om het meisje iets beter te kunnen bekijken. Dan zou ze maar als een enge stalker worden bestempeld: je vond immers niet elke dag een nieuw meisje op je kamer.
Pas toen ze het rustende gezicht van het meisje zag, viel het kwartje.
Dat was Lucy. Het was Lucy. Het kon niet anders. Het meisje met wie ze meer dan vijfhonderd jaar geleden de beste vriendinnen was - elkaars kleren hadden gedeeld, elkaars bloed, elkaars lippen - ze was het. Het kon niet, maar het was waar. Net zoals Alice eigenlijk dood had moeten zijn, had Lucy ook dood moeten zijn en net zoals Alice leefde, leefde ook Lucy nog.
Compleet in shock liet Alice het boek uit haar handen glippen.
De doffe klap van honderden pagina's uit eeuwenoude folklore verbrak de oorverdovende stilte.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room ma feb 16, 2015 5:17 pm

words: ## ✖ outfit: ✖ tag: ✖ whatever goes hurr. go wild

THE PHANTOM AGONY

'Kan je het voelen?' Vroeg haar moeder met een geluk in haar stem die vertelde dat ze natuurlijk enorm enthousiast was. Het was zelden dat ze haar moeder zo had horen praten, maar het enige waar ze kon denken was de ongelukkigheid die in haar heerste. 'Wat? De pijn in mijn hart?' Had ze willen vragen, maar ze had wijselijk haar rode lippen op elkaar gehouden wanneer ze opkeek naar haar moeder in de reflectie van de spiegel.
'Het gewicht van de kroon. Je zal eraan moeten wennen..' Zei ze met een brede glimlach waarbij haar ogen zelfs oplichtten van blijheid, iets dat ze al een tijd niet meer gezien had. 'Prinses Lucy.' Waren de woorden die haar moeder er nog aan toevoegden voordat alles donker werd en ze haar veertienjarige zelf zag verduisteren in de spiegel.

'Lucy, Lucy, ik heb goed nieuws!' Ze herkende die stem uit duizenden. En het was de enigste stem vanuit het hele koninkrijk die haar walging bezorgde, puur vanwege zijn daden. Meteen voelde ze haar maag verdraaien wanneer hij de trap op kwam gestampt, het kon ook niet normaal.. echt koninklijk en netjes. Zoals Alice altijd deed ondanks haar enthousiasme wanneer ze de roodharige haar koninkrijk bezocht, ze hield zich altijd delicaat totdat ze in haar kamer was. Richard wist zijn cover meteen al te verraden, al zou hij het hele kasteel bijeen krijgen, hij zou die aandacht krijgen. En wel nu meteen. Met een brok in haar keel draaide ze zich om van haar juwelenkistje en gaf hem een angstige glimlach die hij toch niet zou opmerken, in ieder geval niet de emotie erachter. 'De smid van de stad maakt een harnas speciaal voor mij.' Hij had het niet nodig, waarom zou hij dat doen? Ze wist dat hij het alleen maar kreeg om vervolgens door het hele dorp ermee te gaan pronken. Er was niet eens oorlog gaande en zélfs als er een oorlog kwam zou hij te laf zijn om ermee in te gaan, om de rest van de ridders bij te staan. Nee, dan zou hij ver weg zijn, dronken aan een bar en dan alsnog alle aandacht opeisen door willekeurige dames die hem de drank serveerden in hun achterste te knijpen. Toch accepteerde Lucy het allemaal. Ze had immers niks te zeggen, ze had een plicht om haar mond te houden of er zouden gruwelijke dingen met haar gebeuren. Het minste ding dat hem niet zinde zou haar al de kop kosten en dat wist ze. ''Dat is mooi, heel mooi Richard. Ik ben blij voor je.'' Natuurlijk was ze niet blij voor hem, maar dat zou hem niets schelen. Woorden was het enige waar hij naar luisterde. Woorden die hem zinde, natuurlijk. In dat geval was hij echt Edinburgh's doof en blind. En ze zag hem op haar af komen stuiven om haar in een pijnlijke stevige omhelzing te nemen dat haar zicht in zijn borst begroef en ze nauwelijks tot haar adem kwam. Daar werd het opnieuw zwart.

Het regende, enorm hard. Ze zag geen hand voor ogen, kwam zelfs moeilijk tot haar adem. Op een vreemde manier kwam ze moeilijk aan haar adem, alsof er er een enorm strakke korset om haar gebonden zat, maar ze wist dat dat er niet zat. En toen sloeg het tot haar door. Ze stond op de brug, de brug waar ze in de gaten kreeg wat ze aan het doen was. Het kwam allemaal tot haar door. Ze was op weg naar Alice, om haar te redden van haar straf. Van de straf die ze niet verdiende, die ze niet mocht krijgen. Ze opende haar mond om om haar heen te kijken en naar adem te snakken en bovendien weg van de rand van de brug. Maar voordat ze de kans had om zich om te draaien voelde ze de bekende gewrichten om haar enkel sluiten en werd ze over de rand van de brug af gegooid, genadeloos. Er kwam nauwelijks een regen-overstemmende kreet vanuit haar mond vandaan. Ze naderde het water en ze wist wat er nu kwam, geen lucht meer. En daar was de klap die haar het zwijgen voor goed op zou leggen.

In paniek was ze omhoog geschoten door de klap die ze gehoord had en hapte ze hard naar adem. ''Alice!'' Was het eerste dat haar stem gezegd had, door wat ze gedroomd had en de paniek die door haar heen ging voordat ze zich besefte waar ze was en heel langzaam tot haar door kwam wat er gebeurd was. En toen pas zag ze dat er iets op de grond lag dat ze eerder niet gezien had. Of eerder gezegd, ze zag iemand over haar heen staan en wanneer ze haar ogen bereikte schoot ze daardoor achteruit in paniek totdat ze tegen het hoekje van de muur op zat en haar deken voor haar hield. Ze had het nog altijd ijskoud en trilde er over, de deken had haar niet warmer gemaakt maar zij had de deken juist integendeel koud en nat gekregen. Het had haar geshockeerd dat er een onbekende haar recht in haar gezicht aangekeken had en alles ging door haar heen. Paniek en angst voornamelijk. En het liet haar hart omhoog gaan, ondanks de kou die over haar lichaam heerste. Totdat ze haar terug in haar ogen aankeek en ze haar deken liet zakken waardoor het zichtbaar was welke kleren ze aan had en hoe lang haar rode, doffe en natte haar wel niet was. En ze kon het niet geloven. ''Ik droom.. dit is een nachtmerrie..'' stamelde ze van tussen haar lippen vandaan in een fluister voordat ze de deken volledig van haar af sloeg en duidelijk te zien was dat ook het bed doorweekt was. Zoveel lagen van haar kleren leken liters water te dragen, maar dat was niet haar belangrijkste zorg. Wat haar zorgen baarde was het meisje dat voor haar stond. Het meisje dat haar aan degene die denken waar ze over gedroomd had, haar hele leven sinds hun eerste ontmoeting aan gedacht had. ''A-Alice?'' Vroeg ze voorzichtig met wijd open ogen en ze stak een hand uit om die op haar wang te leggen, die tot haar lichaamstemperatuur integendeels was.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room do feb 26, 2015 9:39 pm

if looks could kill

'Alice!'
Het was die o zo bekende stem van Lucy die haar liet sidderen en geschrokken naar achter liet stappen. Met haar hiel en de blokhak van haar zwarte laarsjes bleef ze achter het dikke boek op de grond haken, maar ze wist zich snel genoeg te herstellen om niet achter op haar rug te vallen. Het boek schoof naar achteren, bijna tegen de kamerdeur aan, ver weg van de twee meisjes.
Ik wil niet dat je gevonden wordt.
Ik wil niet dat je in gevaar bent.
Ik wil niet dat je doodgaat.
Was dat echt gebeurd? Had ze die woorden, die eigenlijk meer voor haar eigen geruststelling waren bedoeld, over Lucy uitgesproken als een soort vloek? Nee, beter nog, als een soort zegen? Een soort garantie dat Lucy ook niet dood kon gaan zolang als Alice nog in leven bleef?
De gedachten die ze eeuwen geleden had gehad schoten door haar hoofd, en net zo paniekerig als haar gedachten kwamen er ook vragen in haar op.

Gebeurde dit echt? Was dit niet een of andere droom waarin ze zich bevond op dit moment? Hadden ze haar niet weer in slaap gebracht, zoals ze in de ziekenzaal of in het laboratorium gedaan hadden, zodat ze geen pijn kon voelen bij elk onderzoek dat de dokters deden? Hoe vaak was ze niet wakker geworden in een witte kamer, elke keer denkend dat ze in de hemel was beland en elke keer weer terug naar het heden werd gehaald door een dokter, een zuster, Jean of Jamie, wie zich ook maar op dat moment in de ziekenzaal bevond. Eén keer was het zo fout gegaan, toen ze pas enkele dagen op de school was en net van de ziekenzaal permanent naar haar eigen kamer was verhuisd. Ze hadden haar onder narcose gebracht om monsters van haar huid te nemen, injecties te geven tegen alle nieuwe ziektes die zich in vijfhonderd jaar ontwikkeld hadden. Onzeker of haar lichaam wel goed reageerde op de verdoving, hadden ze haar veel te weinig gegeven. En dat hadden ze geweten ook. Alice was wakker geworden met een zuurstofmasker op en naalden in haar armen. Ze had als een wilde haar masker afgetrokken, zich niet aantrekkend van alle kabeltjes die in haar lichaam zaten, en was ineengezakt op de vloer. Elke onbekende dokter die ook maar één centimeter te dicht in haar buurt kwam, had ze aangevallen alsof ze een wild dier was. Jean en Jamie waren in paniek binnengekomen, maar ze kregen haar niet stil. Ze hadden Valentina erbij gehaald, de lerares die haar een paar moderne Engelse woordjes had bijgebracht, en ze wist niet hoe het kwam, maar opeens leek de sfeer in de ziekenhuiskamer rustiger, niet dreigend. Het blonde meisje was definitief in elkaar gezakt in de kamer, totaal buiten westen, en ze werd terug naar haar kamer gebracht, waar ze wakker werd in haar 'eigen' dekens. Alice maakte een vuist van haar hand en boorde haar nagels in haar handpalm. Een klein beetje pijn verspreidde zich als een elektrische schok door haar lichaam. Ze droomde niet. In dromen kon je geen pijn voelen; dat had Norah haar verteld. Haar mutatie was een raar iets: vlammen en kou en water konden haar niet doden, daar hadden de duizenden kleine ingevlochten diamantjes onder haar huid voor gezorgd, maar een klein beetje pijn van de nagels in haar huid werd nog wel doorgeschemerd.
Ze droomde niet.

Alice knipperde een paar keer met haar ogen, waardoor tranen een spoor achterlieten op haar gloeiende wangen. Ze trilde van binnen, hapte naar adem toen ze Lucy achteruit tegen de muur zag deinzen. Neeneenee. De muren waren hard en ruw en ze mocht zichzelf geen pijn doen. Richard had haar al zo veel pijn gedaan... Ze mocht niet... Ze mocht niet...
Alice liep naar haar toe, ineengedoken, alsof ze een gewond hertje zou naderen. Ze knielde voor het bed, zocht naar Lucy's handen om ze vast te houden en trok geschrokken haar eigen handen terug toen ze voelde hoe nat de dekens waren. Wat was er gebeurd? Hadden ze haar uit het bad gehaald? Hadden ze haar gewassen en haar meteen naar de kamer gebracht? Alice volgde Lucy's handelingen met haar ogen toen ze ook de deken van haar af sloeg. Haar kleren... Geschrokken hapte Alice opnieuw naar adem. Die kleren leken zó veel op de hare, op de kleren die ze op het eerste bal droegen, op de kleren die ze droegen toen ze met elkaar afspraken in Edinburgh en Gateshead, de kleren die ze droegen toen ze Lucy voor de laatste keer zag en de kleren die ze droegen toen Alice in de gevangenis werd gegooid. Het was alsof de tijd stilgestaan had.
Ze fluisterde. Haar lieve stem, net zo zachtjes als die eeuwen geleden ook was. Was het een droom? Was het een nachtmerrie? Ze hadden het zich beiden afgevraagd. Geen van beiden waarschijnlijk, nu ze elkaar weer teruggevonden hadden. Rillend en met alle kracht die ze nog over had, stond Alice op om weer op de rand van het bed te gaan zitten, dat klets- en kletsnat was en koud als rivierwater in de winter. Alice huiverde toen de kou ook haar kleren introk, maar ze bleef zitten. Hadden ze haar ook...? Hadden ze haar ook in de rivier gegooid, hopend dat ze zou verdrinken?
Beverig ademde Alice uit toen ze haar naam hoorde en keek haar met betraande ogen aan toen ze de zachte aanraking van haar hand op haar hand voelde. Ze was zo zo koud. 'Lucy,' antwoordde ze zachtjes. Trillend bracht ze haar eigen hand naar haar wang en voorzichtig krulde ze haar vingers om de hare, zodat elkaars handen helemaal bedekt werden. 'My léohte...'
Lucy. Haar kleine lichtje in de duisternis.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room wo maa 11, 2015 2:09 pm

words: ## ✖ outfit: ✖ tag: ✖ whatever goes hurr. go wild

THE PHANTOM AGONY

Ondanks dat ze wakker was, zag alles zowaar als een waas aan. Ze had het idee alsof haar moeder nog ergens rondzweefde. Misschien omdat ze zich niet volledig realiseerde dat ze haar echt nooit meer zou zien.. misschien omdat dit allemaal een illusie kon zijn. Die had ze zo vaak gehad en voor zo lang dat ze zich voelde alsof ze ieder moment weer kon flauwvallen. Dat ze in een eeuwige loop beland was waarin ze constant in haar fantasie was. Alsof niets meer echt was. Al die gedachten pijnigde Lucy's brein. Maar iets trok haar terug uit haar gedachten vandaan. Niet iets.. maar iemand. Ze kon zich herinneren dat haar moeders stem altijd vaag had geklonken, alsof ze op een afstand had gestaan. Voor Richard gold hetzelfde. En dit leek zo levensecht. Na, wat eeuwen had leken te duren, was ze uit die waas gehaald en had ze in de gaten dat de hand die ze op haar wang had gelegd een echte aanraking was. Niet één zonder gevoel zoals wanneer haar moeder eens haar vingers op haar schouder gelegd had of Richard die haar in een verstikkende knuffel had genomen. Nee, dit was echt huid op huid. Koud op warm. Blauw op rood.
Nog altijd had ze het blonde meisje aangestaard vol ongeloof.
Het kon niet waar zijn.

Die shock ging door haar heen. Dit was waar en toch kon het niet waar zijn. Dit meisje kende ze niet. Wat waren de vodden die ze droeg? Haar haren waren zo anders. Het was vreemd voor haar, wat haar ergens bang maakte voor Alice. Was ze veranderd? Ze was bij haar op het bed komen zitten, in de waterpoel die haar eigen kleding gemaakt had. Ze zag haar huiveren nadat ze haar naam vanuit haar lippen had laten komen en Lucy's ogen volgden de minste beweging die Alice maakte. Eerst had ze haar bovenarm zien bewegen, wat haar ogen naar beneden liet rollen en door had dat ze zelf ook een hand omhoog bracht. Ze was bang dat het meisje haar plots zou aanraken, ze was zo kwetsbaar op het moment, maar in plaats daarvan legde ze die voorzichtig op de hand die ze zelf op Alice haar wang had gelegd. Als een jager die heel voorzichtig zijn prooi probeerde te naderen. Een gebroken jager die zelf net zo goed het slachtoffer kon zijn.

My léohte... Het klonk zo teder. En ze herkende daar het meisje in terug, in de manier waarop ze het gezegd had. Alice. Haar Alice. Lucy slikte en huiverde zelf, voelde het gevoel heel langzaam terugkomen in haar hand door de warmte die Alice haar bracht. Haar vrijwillig gaf. Haar ogen kalmeerden wanneer ze echt door had dat Alice haar hand op de hare lag en haar de warmte gaf om haar terug te laten voelen. Om haar emoties en gevoelens van binnen terug tot leven te wekken. Om haar die realisatie te geven dat ze echt hier was. Bij haar. Het roodharige meisje rolde haar ogen terug vanaf hun handen naar Alice haar ogen en verstrakte haar kaken wanneer ze de tranen in haar prachtige ogen opmerkte. Het was duidelijk. Ze waren niet meer thuis. Ze waren ergens anders.. op een plek die ze niet kende. En ze voelde zich plotseling niet bang meer voor het meisje maar voor de omgeving waar ze was. Ze had Alice geaccepteerd, terug in haar leven. En haar ogen werden hierdoor ook gevuld met tranen. Het enge gevoel dat haar ouders en die van Alice er niet meer waren kwam over haar heen en die angst van eenzaamheid kwam over haar heen gevlogen. In een moment van verdriet vloog ze naar voren en greep met haar losse hand naar Alice haar schouder, vervolgens naar haar rug en greep naar een handvol van het vod dat ze droeg. Hiermee trok ze Alice en drukte ze zichzelf zo dicht mogelijk naar elkaar toe. Als een vos die naar hulp zocht en in de armen van een hulpverlener gesprongen was en nooit meer los zou laten. Ze trilde en zocht naar Alice. Alleen maar naar Alice. Ze had haar hoofd in haar nek gelegd en de hand op het meisje haar wang verstevigd, zachtjes maar zo stevig als ze kon. En voor ze het wist was ze in huilen uitgebarsten, alle emoties die ze voor al die tijd ingehouden had, zelfs van op de laatste nacht dat ze elkaar gezien hadden, kwamen er nu uitgestort. ''Alice.. Alice.. Alice..'' elke keer wanneer ze haar naam sprak realiseerde ze zich meer en meer dat ze haar echt in haar armen hield. Het was geen droom meer, maar de keiharde en vooral pijnvolle realiteit. Haar Godin was terug, haar alles.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room za maa 14, 2015 6:01 pm

if looks could kill

Haar ouders.
Misschien klonk het cru, maar ze waren niet eens voor een paar seconden in haar gedachten opgekomen sinds ze op Genosha Island was beland. Om eerlijk te zijn had ze in de bijna vijf eeuwen die ze in de vervallen kerker had doorgebracht niet eens één moment de tijd genomen om aan haar ouders te denken, hoe raar het ook klonk. De tijd met haar ouders was verleden tijd geweest, eigenlijk meteen al na haar huwelijk met Geoffrey. Haar gedachten waren gevuld met Lucy en overleven, en toen bleek dat ze haar gevangenschap inderdaad zou gaan overleven, waren haar gedachten alleen nog maar bij de roodharige prinses van Edinburgh.
Die nu naast haar zat. Hun slanke vingers in elkaar gekruld, hun lichaamswarmte delend. Zo vertrouwd, alsof er niks gebeurd was. Alsof ze elkaar nooit kwijtgeraakt waren, zo ruw gescheiden, allebei vechtend voor hun eigen leven. Alice zou zo haar ogen dicht kunnen doen en ze zou weer terug zijn in Edinburgh of Gateshead. Met die kleine aanraking, slechts hun handen op elkaar gelegd, kwamen alle herinneringen weer naar boven. Aan Lucy, aan haar goede vriend Robb, aan haar ouders. Ouderlijke gevoelens die ze zo lang niet had gevoeld. Pijn. Waarom haar ouders haar niet op hadden gezocht. Schaamte, waarschijnlijk. Een heks als dochter, veroordeeld om te rotten in een donkere en bijna geluidsdichte kerker was niet iets om trots op te zijn. En nu waren ze weg. Robb, haar ouders. Dood. Alleen de herinneringen waren overgebleven. Maar Lucy was bij haar.
Lucy brak. Ze was als een kristallen glas zo teder, zo breekbaar. Zelfs Lucy's plotselinge beweging naar haar rug, haar hand die een stuk stof van haar trui samen greep, was delicaat. De roodharige prinses was als een soort boomtak, zwierend in een storm, maar ze brak niet af. Daar was ze te sterk voor: iets wat Alice al vanaf het begin van hun vriendschap had geweten. Ze huilde en huilde, maar ze bleef zo sterk.
Alice had haar kin iets opgetild zodat Lucy haar hoofd in haar nek kon leggen. Ze drukte kusjes op haar rode haren, die o zo lang geworden waren, snoof haar geur op, die nu het meeste weghad van kou en rivierwater en modder maar Alice wist dat ze zo snel weer de oude zou worden. Voorzichtig, zodat Lucy niet zou schrikken van de abrupte beweging, had ze haar linkerhand van Lucy's wang naar haar rug verplaatst. Haar vingers vlochten zich in haar haren, die ze zachtjes aaide. Met haar vingers volgde ze elk plukje haar, van haar kruin naar haar onderrug. Het was zo vreemd om haar haren los te zien, niet zorgvuldig gevlochten zoals Lucy bijna altijd had als ze haar zag, en Alice bedacht zich dat het voor Lucy waarschijnlijk ook een hele schok zou zijn om haar blonde haren zo los te zien, wild, niet gekruld en gestijld of op een andere manier bewerkt: voor Alice was het al een grote schok geweest om het warme water van de douche te ontdekken, water dat -zomaar!- uit de muur kwam, al opgewarmd en al. Ze was er zo van geschrokken dat ze in een kamer geplaatst was waar er naast de douche een bad stond, waarschijnlijk om haar te laten wennen aan hoe schoon het water was. Hoe warm. Alice had middagen lang in het bad gezeten, voorzichtig haar huid met een spons schoongemaakt die, ook al was ze bij haar aankomst op Genosha helemaal gereinigd, nog steeds voelde alsof ze onder het gruis en vuil van de kerker zat. Waarschijnlijk was het warme water in het bad compleet het tegenovergestelde van het water waar Lucy in beland was. Ze voelde hoe Lucy's drijfnatte kleren en haren haar lichaamstemperatuur ook voorzichtig deden dalen, hoe haar zwarte T-shirt nog dichter om haar lijf zat door het water, hoe de waterdruppels op haar broek sijpelden, maar het deerde haar niet.
''Alice.. Alice.. Alice..''
Bij elke keer dat Lucy haar naam zei drukte Alice haar nog steviger tegen haar aan, voor zover dat kon. 'Shh, shh, je bent bij me, het komt goed, my léohte...' En bij elk woord dat Alice zelf zei voelde de blondine hoe haar keel steeds dichter begon te zitten met tranen. Ze had nog geprobeerd om sterk te zijn, om niet te breken voor Lucy, maar ze kon het niet meer. Tranen rolden over haar wangen, haar stem schokte en ze trok Lucy zo dicht mogelijk tegen haar aan terwijl ze haar gezicht verborg in haar rode haren.
'My Lucy...' wist ze er nog met een trillende stem uit te krijgen. 'My Lucy...'
Het meisje van graniet was gebroken.

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room do apr 02, 2015 9:03 am

words: ## ✖ outfit: ✖ tag: ✖ whatever goes hurr. go wild

THE PHANTOM AGONY

Elke keer wanneer ze Alice haar naam sprak merkte ze hoe haar longen het moeilijker kregen om adem binnen te krijgen, waardoor haar stem steeds heser klonk totdat ze uiteindelijk bijna geen stemgeluid meer uit haar keel kon krijgen. De toestand waar ze in zat daar was ze haast niet uit te krijgen. Ze beleefde een milde paniekaanval, ze was bang dat als ze Alice niet hard genoeg vasthield, iemand haar van haar weg zou halen. En dat wou ze niet. Ze was bang dat de wachters de kamer ieder moment zouden bestormen en haar van haar weg zou nemen. Dat ze door het meisje opnieuw zou worden verborgen en ze haar zou verliezen, dat de blondine recht voor haar ogen weggesleept zou worden en ze er niets aan kon doen behalve te vluchten.. te vluchten voor haar eigen leven.
Alice haar stem die haar vertelde dat ze bij haar was, dat alles goed kwam, dat ze haar licht was liet haar op haar lip bijten. Het haalde haar uit de herhaling vandaan waar ze in had gezeten en liet haar enkel nog maar wenen tegen het meisje aan, of eerder gezegd nam ze Alice mee in haar beweging. Ze leunde met haar hoofd tegen haar schouder aan, niet in staat om woorden uit te brengen door het verdriet dat over haar heen kwam. Een snik ontsnapte uit haar mond vandaan en ze schudde haar hoofd tegen haar schouder aan wanneer ze Alice voelde veranderen van houding, al was het heel voorzichtig. Ze voelde hoe ze dichter tegen haar lichaam aangetrokken werd, hoe ze haar nu ook koud maakte door haar eigen lichaamstemperatuur. Alice's woorden lieten haar nog steviger op haar onderlip bijten waardoor ze voelde hoe haar tanden door haar onderlip neigden te gaan, maar Alice haar verdriet hield haar tegen. Ze probeerde met protest haar ogen te openen, voelde de tranen prikken en haar moeie ogen pijn doen net zoals dat haar hart pijn deed en de rest van haar lichaam door de onderkoeling. Lucy trok zich lichtelijk terug, enkel met haar hoofd zodat ze haar aan kon kijken, de tranen kon zien die over haar eigen wangen waren gaan rollen. Haar waaghals had zich nu ook overgegeven aan de emoties die in haar speelden, die ze misschien al tijden voor zich gehouden had.. wat hier ook maar aan de hand mocht zijn, waar ze ook maar mochten zijn. Ze wou iets zeggen, ze wou haar troosten net zoals dat Alice dat bij haar deed maar geen enkel woord kwam van over haar lippen geschoven, ze kon het niet.

Voorzichtig legde ze haar voorhoofd tegen die van Alice aan en keek ze haar met betraande ogen aan, ogen die een hele hoop verdriet kenden maar op het moment was zij niet de enige. Ze kon het zien in Alice, zoals zij alleen kon. Net zoals dat Alice ook de enige was die haar verdriet had mogen meemaken in Edinburgh, haar ouders hadden haar zelden zo mogen meemaken. Alleen haar moeder, tegenover haar vader Leonard had ze nooit wat verteld omdat ze wist dat hij er niets van wilde weten en Mary-Elizabeth eigenlijk ook niet maar soms had het geleken dat ze meer om haar dochter gegeven had dan om het koninkrijk. Toch had ze het nooit over haar hart verkregen om ooit ook maar iets over Richard zijn slechte kant te vertellen. Zelfs niet na wat er in de bar in hun koninkrijk gebeurd was. Ze herinnerde zich nog goed dat ze een redder had gehad genaamd Robb en dat hij de rest van de avond bij haar gebleven was om er zeker van te zijn dat ze veilig was van haar eigen man. Alice had ze daar ook van verteld en was daardoor te weten gekomen dat de moedige jongen ook al in contact was gekomen met de blonde prinses die ze nog altijd niet losliet.

Meer tranen liepen en vielen van haar kin af waarbij ze slikte en een hand naar Alice haar wang bracht om die voorzichtig en teder te strelen. ''Het spijt me zo,'' fluisterde ze en zelfs in die fluister was haar Schotse accent absoluut in te horen. ''Het spijt me van Geoffrey.. dat ik je niet heb kunnen redden, ik---'' verder kwam ze niet, haar poging tot praten werd gepauzeerd door de brok in haar keel en ze kon niet anders dan haar terug dicht tegen haar aan te trekken en haar gezicht in Alice heerlijk ruikende haar te trekken door het verdriet waar ze mee gevuld was.

Het duurde meer dan drie minuten voordat ze zichzelf terug bijeen had geschraapt, wat in tegenstelling tot die vijf eeuwen echt helemaal niets was, en ze haar tranen weg slikte en haar ogen droog probeerde te vegen aan haar vingers. Nu pas keek ze in de kamer, maar dan ook écht in de kamer. ''Wat is dit?'' Vroeg ze angstig. ''Waar ben ik-- waar zijn we?'' Ze herinnerde haar het gesprek met de mensen die haar meegenomen hadden hierheen maar weinig. Het enige dat haar hoofd nu nog had gevuld was Alice, de prinses waar ze als laatste aan had gedacht voordat ze het water vijf eeuwen geleden in haar longen had voelen lopen en het eerste wanneer ze op magische wijze haar kracht om terug adem te halen had gekregen. ''Is dit echt? Hoe ben ik- hoe ben jij..'' het was duidelijk dat Lucy er niets van snapte en het hielp niet dat haar lichaam zat te rillen van de kou en daarom protesteerde bij elke beweging die ze maakte en woord die ze sprak. ''Waarom?'' Eén woord, zoveel vragen in haar hoofd. Maar vooral; waarom leefden ze nog, hoe was het mogelijk?

Onderwerp: Re: Alice & Lucy's Room

» Room 4 [Arianna, Annabelle, Adelyn and Lorise's room]
» Room 24 [Grace, Jackie and Auréia's room]
» Why is our room so far from the kitchen? Room 83 (avec Samantha)
» Room 17 [Esther & Serena's room]
» ROOM 039