Hold back the river [&Adrian]

Tried to keep you close to me, but life got in between

Na een half uur onder de douche te hebben gestaan drukte Aly hem dan toch eindelijk uit en trok ze het gordijntje eventjes opzij om de handdoek van de wasbak te pakken. Rustig droogde ze zich af en ging ze vervolgens voor de wasbak en de spiegel staan met de handdoek om haar lichaam gebonden. Ze ging eventjes kort met haar hand door haar deels nog natte haren heen waarnaar haar ogen kort vielen op het kleine plastic zakje dat er nog lag. Veel zat er niet meer in en Olivia had bij Aly's tweede poging tot het nemen van de drugs ook alles wat er op het plaatje lag in de wasbak gegooid, dus dat had ze niet eens gebruikt maar goed. De drang was groot en Aly bleef er dan ook een paar seconden lang na kijken, twijfelend of ze nu wel of niet nog wat ging pakken. Ze vond het heel moeilijk maar liep uiteindelijk toch gewoon de badkamer uit zonder dat witte spul te hebben opgesnoven. Rustig wandelde ze haar kamer binnen met de handdoek om haar middel gebonden en pakte ze ondergoed en een simpel bloesje om aan te trekken, meer had ze ook niet nodig, ze was toch niet van plan om nog haar kamer uit te komen die dag. Ze had alles wat ze nodig had hier en ze had niet echt een drang naar gezelschap, wat nog eigenlijk best wel vreemd was voor haar. Maar nu wilde ze gewoon zichzelf even een beetje afzonderen tot ze zich misschien over dat schuldgevoel heen kon zetten. Dat was namelijk nog het aller ergste van dit alles, haar schuldgevoel. Het was gewoon ook haar schuld geweest, ze had nooit weg mogen gaan bij haar familie in een moeilijke tijd om ze het ze zo vervolgens nog moeilijker te maken. Ze moest er echt niet aan denken hoe het voor hun was geweest na de verhalen die ze had gehoord over haar vader. Dat hij ze dat echt aan had kunnen doen? Aly begreep er niets van en ze had ook echt niet verwacht dat het haar vader zo zou raken dat hij dat deed, ze kon het bijna niet geloven. Haar vader was voor het overlijden van haar moeder en zelfs nog voor Aly's plotselinge vertrek nog wel een aardige of in ieder geval een redelijke man geweest, dat hij het dan in zijn hoofd kon halen om haar broertjes en zusjes zo te behandelen? Kort schudde Aly even haar hoofd en probeerde ze die gedachten weer uit haar hoofd te jagen, want het deed haar ongelofelijk veel zeer om te denken aan de pijn die ze haar familie had aangedaan. Ze voelde zich er echt niet lekker bij dus ze had wat afleiding nodig. Ze ging sowieso niet naar buiten of iets dergelijk dus dan was misschien school de beste afleiding? Daar moest ze toch nogal was voor doen dus dan kon ze dat nu misschien wel beter even doen. Ze liep naar haar bureau toe om daar haar boeken voor de vreemde talen te pakken en nam deze mee naar haar bed. Met een klein aanloopje liet ze zich op haar bed neerploffen, maar het had eigenlijk niet het gewenste effect op haar humeur, het maakte haar niet vrolijker dan ze eigenlijk wilde. Al snel zette ze zichzelf weer rechtop en wandelde ze weer weg waarbij ze haar boek met schrift gewoon op het bed liet liggen. Eerst moest ze even wat muziek aandoen, want muziek was altijd goed en hopelijk zou het toch iets kunnen doen aan de mood waarin ze zich bevond, want ze vond het echt maar niets om zich zo te voelen. Zo breekbaar, kwetsbaar, verdrietig, boos en schuldig. Ze drukte de radio aan en zette deze op vol volume aan. Rustig liep ze terug naar haar bed en ging ze daar weer op zitten om haar boek er ook weer bij te pakken. Schoolwerk, hopelijk zou dat werken om haar een beetje af te leiden van alles wat er aan de hand was, kon ze haar hoofd ergens anders op richtten. Kort pakte ze nog wel haar mobiel maar besloot toen om er niet eens op te gaan kijken. Bang dan heel misschien Adrian haar berichten had gestuurd en ze probeerde hem soort van een beetje te vermijden, uit schaamte voor wat ze had gedaan en waar Olivia haar op had betrapt maar ook omdat ze nog niet klaar was om alles nog een keer uit te leggen. Dan was het maar beter als hij ook niet zou zien dat ze zijn berichtjes las. Ze wilde alles allemaal vergeten en ze wilde ook al helemaal niet naar de begrafenis gaan van haar vader. Al wilde ze dat ergens ook weer wel maar dan moest ze haar familie onder ogen komen en dat kon ze nu gewoon niet. Snel legde ze haar mobiel weer neer en probeerde ze zich te concentreren op haar  schoolwerk..

(&Adrian)

Tried to keep you close to me, but life got in between

Vreemde talen, niet een vak waar Aly normaal gesproken veel moeite mee had, het was zelfs het enige vak waar ze nooit echt onvoldoendes op haalde. Nu kon Aly ook twee talen helemaal vloeiend spreken, niet zonder accent maar voor de rest kon ze het uitstekend. Engels en Italiaans, en ze kon zichzelf ook heel erg goed redden in Spaans. In het Frans kon ze ook wel wat maar dat werd wel al een heel stuk moeilijker, dat was ook eigenlijk meer gewoon voorstellen en een paar vraagjes die erbij hoorde maar meer ook niet. Oh en nog dat stukje lyrics uit een liedje, Voulez-vous coucher avec moi, ce soir. Maar dat was niet echt iets wat je moest gebruiken in gesprekken ofzo, tenzij je natuurlijk meer wilde. Anyways, talen vond ze niet moeilijk tenzij ze haar hoofd er niet bij kon houden, zoals nu. De hele tijd werd ze onderbroken door een onuitstaanbare drang van binnen om naar de badkamer te lopen en om het laatste beetje te gebruiken, of door gedachten die haar ervan probeerde te overtuigen dat het wel oke was om gewoon toe te geven aan die drang. Het was toch nog maar het laatste beetje, niet? Daarnaar kon ze het dan ook niet weer gebruiken en daar moest ze dan maar gewoon mee dealen, nu kon ze er in ieder geval nog gebruik van maken en dan was ze ervan af. Dan draaide ze gewoon de deur op slot zoals niet Olivia of misschien Adrian - gezien dat ook een mogelijkheid was, die had vast ook wel door dat Aly hem aan het ontwijken was - binnen kon komen om haar te stoppen. Toch wist ze gelukkig nog even die drang binnen te houden en stond ze - nog - niet op om het te pakken en de deur op slot te draaien. Haar ogen bleven gericht op haar boek terwijl ze Duitse woordjes probeerde uit haar hoofd te leren, een taal die ze dus nog niet beheerste en waar ze dus nog wel aandacht aan moest besteden, omdat dit ook een steeds grotere taal werd.

Wanneer ineens de deur open gemaakt werd keek Aly al in de richting van de deuropening en zag ze Adrian binnen komen. Oh shit, hier ging het komen. Lichtelijk begon ze al een beetje in paniek te raken in haar hoofd, vooral ook omdat ze zelf echt wel door had ze helemaal fout zat door hem te ontlopen. Het was iets wat ze niet had mogen doen en eigenlijk had ze gewoon meteen naar hem toe moeten gaan wanneer het haar verteld was, maar ze had het niet gekund omdat het gewoon te veel pijn deed. Ze voelde zich ontzettend schuldig tegenover haar familie en nu kwam daar ook meteen een schuldgevoel bij die ze voelde tegenover hem. ‘Hé pretty lady.’ Zei hij waarbij hij zachtjes naar haar glimlachte terwijl Aly eigenlijk alleen maar met grote ogen hem aan kon blijven kijken. "Hey handsome," Zei ze nu terug met een zwak glimlachje waarbij ze ook weer even haar ogen over hem heen liet glijden. Hij leek ook weer helemaal in orde te zijn na alles wat Amber hem aangedaan had, gelukkig maar want het was geen leuk aanzicht geweest om te zien dat die psychopaat hem allemaal geflikt had. ‘Als je wilt dat ik weer ga, zeg het me dan.’ Zei hij met zijn schouders opgehaald terwijl hij gewoon bij de deur bleef staan in plaats van verder binnen te komen. Aly beet eventjes moeilijk op haar lip waarnaar ze eventjes weg keek omdat haar ogen een beetje wazig werden. Het schuldgevoel bekroop haar van top tot teen en het voelde niet fijn. Ze schudde eventjes haar hoofd waarbij ze haar schoolspullen bij elkaar pakte. "Nee, blijf." Zei ze nu zachtjes terwijl ze opstond en met haar spulletjes naar haar bureau liep om het daar weg te bergen. In de hoek van haar kamer lag ook nog een kapotte stoel, die zou ze nog weg brengen maar dat had ze nog niet gedaan. Ze ruimde nog snel wat andere dingetjes op van haar bureau want eerlijk, het zag er niet uit. Haar hele kamer niet trouwens, het leek alsof er een tornado was geweest, wat misschien deels ook wel waar kon zijn als je een boze Aly kon vergelijken met een tornado. Al snel stopte hier ook weer mee en deed ze weer een paar stappen terug om Adrian vervolgens ook weer aan te kijken. Ze legde haar armen over elkaar en trok haar schouders lichtjes op terwijl ze hem eventjes zwijgend aan bleef kijken. Nu hield ze dat ook niet super lang vol want ze wilde hem nu gewoon heel graag knuffelen, omdat ze dat wel kon gebruiken? Ze zuchtte even een beetje haperend waarnaar ze rustig op hem afliep en zichzelf zachtjes tegen hem aanzette en haar armen onder die van hem langs kronkelde om ze vervolgens om hem heen te slaan. "Sorry," Zei ze nu zachtjes met een wat hese stem omdat de gevoelens probeerde te onderdrukken..

Tried to keep you close to me, but life got in between

Het was een gevoel waar Aly echt niet mee kon dealen, schuldgevoel, het was ook een gevoel wat redelijk nieuw was voor haar. Lang had het haar ook niet kunnen boeien wat ze mensen aandeed of niet, omdat ze al heel lang ook geen goede banden meer had gehad. De laatste waren haar familie geweest en de eerste weer was Adrian geweest, samen met haar twee vriendinnen Minaye en Olivia. Maar dat was ook niet mogelijk geweest in de het wereldtje waar ze in had gezeten, want wie in godsnaam gaf ook maar een klein beetje om een prostituut? Zeker niet de mannen waar ze het bed mee moest delen en de mannen die haar verhandelden even goed niet. Geld, alles draaide om geld en niets meer, dingen zoals het voelen van liefde waren onmogelijk wanneer er geld in het spel werd gezet. Iedereen ging voor het geld of het plezier, meer mocht je ook niet verwachten. Dat was in het begin moeilijk geweest maar je leerde ermee om te gaan. Je leerde je gevoelens aan de kant te zetten om dat te doen waar je geld voor kreeg. Nu hoefde ze haar gevoelens niet te verbergen ondanks dat ze nog steeds wel heel erg neigde om dat wel te doen, ze kon er ook niets aan doen, het was erin gebrand. Het speet haar dan ook heel erg dat ze hem niet alles kon geven van wat ze hem wilde geven. Ze wilde het namelijk wel heel graag, om gewoon bij elke tegenslag in zijn armen te kruipen omdat het daar veilig was, maar dit zat niet meer in haar routine, ze was eraan gewend geraakt om alles zelf in haar eentje te moeten doen. Dit maakte het natuurlijk niet goed dat ze Adrian een beetje buitensloot in haar eigen gevoelens, maar het was iets dat ze gewoon weer moest leren.

Ze was al snel opgestaan om haar spullen op te ruimen, en een klein beetje haar bureau ook wat netter te maken, niet dat het veel zou uitmaken. Haar hele kamer was toch een rommeltje, iets wat normaal nooit zo was want Aly was best wel erg gericht op het hebben van een schone en nette kamer. Het was dan ook niets voor haar om zo'n rotzooi in haar kamer te hebben, iets wat een duidelijk teken kon zijn dat het niet goed ging met haar, dat ze ergens mee aan het struggelen was. Ze vertelde hem ook dat hij moest blijven, waarom ze dat nu zei wist ze helemaal niet. Al wist ze dat eigenlijk diep van binnen ook weer wel, want hij verdiende het om een excuus van haar te krijgen voor haar eigen gedrag, en een verklaring voor wat er nu precies aan de hand was. Hoe vervelend ze het ook mocht vinden, het moest wel gebeuren als ze verder met hem wilde, iets wat ze ook zeker wilde want dat gevoel dat ze had als ze bij hem was wilde ze echt nog lang niet kwijt, eigenlijk nooit niet. Hoewel het nu misschien even andere mocht voelen of wat dan ook zou niets veranderen aan haar gevoelens voor hem.

Wanneer ze een heel klein beetje haar bureau wat aanzichtelijker had kunnen maken - want eerlijk, het zag er niet uit - deed ze wat stappen achteruit om Adrian weer aan te kijken. Alles lag door elkaar en over elkaar heen en het was dus een totale rotzooi. Beiden keken ze elkaar gewoon zwijgend aan en dat maakte alles zo ongemakkelijk. Het liefst wilde ze gewoon dat er niets aan de hand zou zijn, ook omdat ze allebei weer helemaal de oude waren na hun aanvaringen met Amber, konden ze net zoals goed andere dingen doen die ze waarschijnlijk allebei veel liever zouden doen. Maar nee, dat was jammer genoeg niet zo want er was duidelijk wel wat aan de hand, en het was ook weer eens haar eigen schuld. Ze maakte overal zo'n rommeltje van. Haar familie, haar leven, drugs en nu ook van haar relatie met Adrian. Ze kon niets doen zonder dat het nare gevolgen zou hebben dus misschien kon ze ook maar beter gewoon niets meer doen? Dan kon in ieder geval niemand haar meer de schuld geven van iets, en dan was het probleem opgelost? Was dat maar zo. Ze wist ook niet of haar volgende actie erg slim zou zijn want voor hetzelfde geld was Adrian echt boos op haar en zou hij er niet van gediend zijn, maar dat zou dan de zoveelste fout zijn die ze maakte en het maakte haar ook niet zo veel meer uit of ze nu nog meer fouten zou maken of niet. Ze kwam zachtjes tegen hem aan staan en sloeg haar armen voorzichtigjes om hem heen om vervolgens een kleine 'sorry' tegen hem te zeggen, maar het was wel gemeend en er zat ook zeker betekenis achter. Het duurde heel eventjes maar gelukkig sloeg hij uiteindelijk ook zijn armen om haar heen, misschien wel wat onwennig maar het was al een hele opluchting voor het meisje. Vooral wanneer hij zijn hoofd ook nog zachtjes tegen die van haar aanlegde. ‘Wat spijt je?’ Vroeg hij nu aan haar en eventjes versterkte haar grip op hem een beetje. Haar ademhaling begon ook wat sneller te gaan gewoon omdat ze zichzelf best wel zenuwachtig voelde en de druk van het schuldgevoel op haar hart drukte. Voor nog even lukte het haar niet om iets kwijt te kunnen geven en bleef ze hem zachtjes tegen haar aan drukken. "Alles," Zei ze uiteindelijk toch zachtjes waarbij het te horen was in haar stem dat ze het moeilijk had. Ze had het niet alleen over de manier waarop ze zich gedroeg naar hem toe, maar ook over haar familie, wat ze hun had aangedaan. "Hoe ik me gedraag, wat ik ben, wat ik doe," Zei ze nu met een wat trillende stem tegen hem. "Dat ik een domme egoïstische bitch ben die alleen maar aan zichzelf kan denken." Gaf ze uiteindelijk toe. Het was ook niet te ontkennen, want het was wel waar, Aly dacht echt te vaal alleen maar aan zichzelf. Want wanneer deed ze ooit iets voor iemand anders wanneer dit haarzelf ook niet verder zou kunnen helpen? Ze wilde wel maar angst zat haar nog altijd in de weg..

Tried to keep you close to me, but life got in between

Damn, de angst om Adrian nu kwijt te raken werd met de seconde erger door de manier waarop ze nu oog in oog met elkaar stonden, het deed haar zeer en het liefst wilde ze er niet aan denken dat het misschien mogelijk kon gebeuren nu. Ze kon het er al helemaal niet bij hebben op dit moment met alles wat er al om ging in haar hoofd, met haar familie waarmee het totaal niet goed ging en wat haar schuld was geweest. Kon ze het er echt niet bij hebben om Adrian ook nog te verliezen, ze zou dan echt niet meer weten wat ze moest doen en sowieso dat ze zichzelf alleen maar verder in de shit zou gaan werken. Waarom was het zo moeilijk voor haar? Zo moeilijk om die oude gewoontes aan de kant te gooien door gewoon Adrian te betrekken in haar problemen, gevoelens en angsten? Zo moeilijk om zichzelf gewoon te laten vallen in de hoop dat Adrian haar ging opvangen, wat hij ook zeker gedaan zou hebben, daar was ze zeker van. Nu niet meer, nu was ze bang dat alles wat ze met hem had, die magie, verloren zou zijn. Dat het te laat zou zijn om haar fouten recht te zetten.

Slim of niet, Aly kon het niet langer aan om hem aan te blijven staren vanaf een afstandje, alsof ze vreemden waren die elkaar nog nooit gezien hadden. Die elkaars namen niet wisten en geen idee hadden van hoe de ander in elkaar zou steken. Lang kon ze het op die manier niet in houden om gewoon in huilen uit te barsten, en ze wilde zich nog sterk houden, nog even maar. Het was echt niet leuk zo, het deed gewoon zeer. Ze was op hem af gelopen en had zachtjes haar armen om hem heen geslagen, ergens in de hoop dat hij misschien hetzelfde zou doen. Dat zou haar namelijk nog wat gerust kunnen stellen, dan zou de kans groter zijn dat ze mogelijk alles nog uit kon leggen. Zichzelf kon verontschuldigen voor de pijn die ze anderen aan deed, en niet te vergeten, zichzelf ook aandeed. Zodra hij uiteindelijk zijn armen om haar heen had geslagen, maar wel met twijfel, kon ze even een keer diep adem halen. Al duurde het niet lang voordat haar ademhaling ook alweer onrustig begon te worden door de zenuwen die door haar heen gierden als wilde gekken. Ze hem echt niet kwijt, wat moest ze doen? Ze begon echt bijna in paniek te raken hoor.

Wanneer Adrian haar vroeg wat haar speet begon ze dit zachtjes uit te leggen, met veel moeite, want ze wist niet of ze het met haar woorden alleen maar erger zou maken of niet. Ze wist echt niet meer. De eens zo sterke Aly zakte hierbij helemaal door haar knieën, alle druk werd haar te veel en begon breuken te veroorzaken. Het moest ook ooit een keer te veel worden, alles wat zich altijd maar opstapelde, uiteindelijk werd de stapel gewoon te groot en viel deze om. Adrian hield haar voorzichtigjes nu wat losser vast en het duurde eventjes voordat Aly besefte dat hij oogcontact probeerde te maken. Zachtjes keek ze omhoog in zijn ogen die bezorgdheid uitstraalden. Haar ogen waren langzaam al wazig geworden, de tranen waren in haar ogen te zien, maar ze liet ze niet los. ‘Aly, je bent prachtig. Je moet je niet verontschuldigen voor dingen die niet slecht zijn.’ Zei hij zachtjes waarnaar hij voorzichtig langs haar wang gleed met zijn hand. Zachtjes sloot Aly eventjes haar ogen en probeerde ze het verdriet weg te slikken. Hij keek haar aan met een wat waterige glimlach en ze probeerde terug te glimlachen maar dit lukte haar niet. ‘Was je egoïstisch toen je me verzorgde? Toen je bijna Amber’s hoofd eraf wilde trekken om wat ze Liv had aangedaan?’ Vroeg hij nu waarbij hij even zijn hoofd schudde. Aly liet haar blik weer naar de grond gaan en schudde nu ook zachtjes haar hoofd. Wat haperend haalde ze adem, wat kwam doordat de tranen zo tegen haar aan drukte en ze die nog steeds probeerde te bevechten, iets waarvan je ook wel kon zien dat het haar niet lang meer ging lukken. Ze was al bijna bij het breekpunt, of eigenlijk was ze er al, maar de tranen nog niet. ‘Vertel me wat er aan de hand is, ik smeek je Aly. Ik kan niet verder met het feit dat je me negeert. Als je niet meer bij me wilt zijn om een of andere reden zeg het me dan gewoon in plaats van me te behandelen alsof ik niet besta. En als het niet het geval is, vertel me dan wat er scheelt. Ik sta voor je klaar.’ Ging hij verder en Aly drukte nu zachtjes haar gezicht tegen zijn borst aan. Ja, oke, daar kwamen ze. Haar tranen begonnen over haar wangen te lopen. Ondanks dat ze al eens eerder bij hem had lopen uithuilen voelde het nu wel anders, en het was ook anders. Dit lag veel gevoeliger gezien Aly eigenlijk al lang wel vrede had kunnen legen met de dingen die ze had gedaan, wat het nog wel niet oké maakte maar goed, daar ging het dan ook niet om. Dit was iets waar Aly eigenlijk haar hele leven zichzelf al voor wilde verstoppen, ze wist dat wat ze haar familie aan had gedaan niet goed was, dat ze nooit zo plotseling had mogelijk vertrekken, maar dat het deze gevolgen zou hebben gehad? En dan deed ze dit ook nog Adrian aan? Ze voelde zichzelf gewoon even een vreselijk slecht persoon en dit brak haar.

Zachtjes schudde ze haar hoofd terwijl ze die tegen hem aan hield. ”Nee ik wil je niet kwijt, nooit niet, en het spijt me daarom ook heel erg dat ik niet meteen naar je toe bent gegaan. Dat had ik namelijk wel moeten doen, het is alleen.. Ik weet niet waarom.. Ik weet het niet..” Zei ze met trillende stem van de tranen terug terwijl ze haar grip om hem iets verstevigde, alsof ze bang was om hem kwijt te raken. ‘Je hoeft niet terug te grijpen naar dingen uit je verleden om je beter te voelen..’ Zei hij uiteindelijk ook nog waardoor Aly hem weer even aankeek. Hij wist het? Hij wist dat ze weer drugs had gebruikt? Had Olivia hem dat verteld? Niet dat ze boos was, zeker niet, want ze kon het eigenlijk ook wel begrijpen. Ondanks dat ze wel aan haar had gevraagd het niet aan Adrian te vertellen. ”Heeft ze je?” Vroeg ze nu zachtjes waarnaar ze eventjes zweeg en haar blik weer naar beneden liet glijden. Ze zuchtte eventjes waarbij ze haar ogen sloot. ”Ik kon het niet.. Het werd me even te veel en ik weet niet waarom ik het deed maar ik had het nodig..” Gaf ze het uiteindelijk toe. ”De pijn..” Zei ze tenslotte nog waarbij ze weer brak en tegen hem aan kroop om de tranen weer los te laten..

Tried to keep you close to me, but life got in between

Het was echt niet leuk meer, dit gevoel dat ze kreeg door alle omstandigheden, alles wat er in de laatste tijd was gebeurd. Ze wilde het niet meer, ze wilde zich niet zo schuldig voelen dat zichzelf gewoon voelde afbrokkelen. Haar hele zelfverdediging en haar verstand was uitgeschakeld, het enige waar ze nog aan kon denken was de pijn die ze haar familie en nu waarschijnlijk ook Adrian had aangedaan door hem niets te vertellen, waardoor hij het van iemand anders had moeten horen dat het niet goed met haar ging. Dat had ze hem zelf moeten vertellen, ze had meteen naar hem toe moeten gaan wanneer het nieuws haar raakte. Ze was het nog wel van plan geweest, kort had ze er nog wel over gedacht wanneer ze naar de sportvelden was gerend voor god mocht weten welke reden. Aly kon zo slecht handelen met gevoelens, vooral omdat het haar soms extreem agressief kon maken al was dat nu niet het geval. Nu had ze zichzelf echt helemaal in de verdriet laten wegzinken en huilde ze zichzelf uit bij Adrian. Op het moment voelde ze zichzelf even helemaal zwak worden en elk klein beetje kracht wat er ook nog in haar had gezeten was verdwenen. Ze voelde zich ook echt zo’n slecht mens, wie dacht ze wel niet wie ze was? Hoe had ze ooit haar familie zo achter kunnen laten, ze had best wel kunnen weten dat het hun waarschijnlijk heel veel pijn zou doen, vooral doordat ze niet wisten waarom, hoe of waar ze wel niet heen was gegaan. De mogelijkheid dat ze misschien ontvoerd zou zijn of iets in de richting stond dus ook nog open voor hun gezien Aly niets van zich had laten horen. Al die jaren, vanaf dat ze het raam uit was geklommen, geen woord. Ze had toen ook niet nagedacht over de consequenties die er misschien zouden volgen, het enige wat ze toen wist was dat ze weg wilde. Ze wilde weg uit huis omdat ze het niet aankon om te zien hoe haar vader en de rest van haar familie leden onder het verlies van hun moeder, omdat ze zelf er ook zo gebroken en ze wilde gewoon weg uit het huis omdat het te veel herinneringen droeg. Zo wilde Aly haar leven niet leiden, ze had pas een paar jaren geleden haar mutatie uitgevogeld en ze wilde zien wat ze ermee kon. Ze wilde de wereld zien omdat ze dacht dat het misschien de plaats van al het verdriet in kon nemen.

Adrian sloeg uiteindelijk zijn armen wat dichter om haar heen waardoor dit Aly eigenlijk aanzette om zichzelf ook dichter tegen hem aan te drukken. Verder weg te zakken in de veiligheid van zijn armen, een veilig gevoel dat nu ook ineens weer tot haar naar binnen drong. Net hadden ze elkaar nog aankeken met het gevoel alsof ze vreemden waren en zo had het voor haar ook nog even geduurd maar nu begon toch ook zachtjes dat fijne gevoel terug te keren die maakte dat ze zichzelf veilig voelde, alsof ze thuis was in zijn armen. Dat het nu wel oké was om te huilen, want het was Adrian, ze hield van hem en zou haar nooit pijn doen, dat was ze zeker van. Waarom ze zichzelf toch van hem terug trok, daar snapte ze gelijk ook weer helemaal niets van. Ze kon toch ook wel beter weten? Of niet? Ze moest toch weten dat ze met alles bij hem terecht zou kunnen? Waarom glipte die gedachte dat wel eens bij haar weg? Want het sloeg helemaal nergens op. Waarom ze nu telkens dat gevoel had om alles bij haarzelf te houden lag natuurlijk nog steeds in haar vanwege haar verleden, daar had ze nooit ook maar op een klein beetje medeleven mogen rekenen. Ze hoorde Adrian wat fluisteren maar kon hem niet verstaan, al was dat misschien ook wel niet helemaal nodig, zijn stem klonk in ieder geval wel lief.

Het zachte kusje op haar voorhoofd, het was een klein gebaar maar het betekende zoveel voor haar, ondanks dat hij met zijn woorden al wel het idee had gegeven dat hij in ieder geval niet van plan was er een eind aan te maken, niet wanneer Aly gewoon duidelijk zou maken dat zij dat ook niet wilde en hem vertelde wat er aan de hand was. Dit was toch wel een beetje een opluchting voor haar, al zou hij dat waarschijnlijk niet merken door het huilen heen. Het deed jammer genoeg nog niet het schuldgevoel doen smelten, want nog steeds voelde Aly zich echt verrot schuldig over alles. Drugs, hij wist het, hij wist dat ze het had gebruikt dus moest Olivia hem dat verteld hebben. Vreemd genoeg voelde Aly zich hier niet boos om want ze wist dat Adrian het recht had om het te weten en sinds Aly in eerste instantie niet van plan was om het hem te vertellen. Al had het meisje haar wel beloofd niets te zeggen ofcourse wat het misschien toch wel niet goed maakte. Meteen had ze hem weer aangekeken om te vragen of ze het hem verteld had, wat eigenlijk iets was waar Aly wel zeker van kon zijn gezien ze de enige was die wist dat de drugs had gebruikt. Hij schudde alleen wel met zijn hoofd en Aly keek hem wat verward aan terwijl wat tranen van haar wang af veegde. Kort sloot ze eventjes haar ogen. ‘Niet Olivia. Mijn broer, hij was bezorgd om je en vond dat ik het moest weten.’ Zei hij toen waarbij hij met zijn hand ook nog even door haar bruine haren ging voordat ze hem uitlegde waarom ze het gebruikt had. Dat het pijn deed, wat ook echt niet gelogen was, het nieuws had haar ook ontzettend veel pijn gedaan. Het schuldgevoel was gewoon ondragelijk.

Wanneer Adrian haar voorzichtig optilde en zijn arm snel over haar benen schoof liet Aly hem gewoon, ze deed geen enkele moeite om hem tegen te zitten en waarom zou ze ook? Daar gaf hij haar toch geen enkele reden voor? Hij liep naar bed toe waar hij zichzelf op haar bed liet zitten en haar zo op zijn schoot hield. Aly had haar hoofd op zijn schouder gelegd terwijl ze tranen maar bleven komen, er kwam bijna geen einde aan. Pijnlijk kromp ze heel eventjes zelfs in elkaar en sloeg ze haar armen om zijn schouders heen. ‘Wat is er gebeurd? Aly, vertel het me. Dan kan ik er voor je zijn. Ik wil er voor je zijn, geef me daar de kans voor. Ik smeek je.’ Zei vervolgens en trok haar wat dichter tegen zich aan, voor hoever dat eigenlijk nog mogelijk was gezien Aly zelf al redelijk dicht tegen hem aan wat gekropen, al bleef de het altijd wel fijn om ook te voelen hoe iemand anders je dichter naar zich toe trok. Ze schudde kort haar hoofd, wat niet echt bedoeld was als antwoord op Adrian, meer omdat het zo druk werd in haar hoofd. Oke, hoe ging ze dit nog een keer uitleggen, waar begon ze mee? Hoe? ”Het is uhhm.. Mijn vader.. Hij is overleden.” Bracht ze als eerst met een trillende stem uit waarnaar ze eventjes zweeg om weer adem te nemen voor de rest, gezien dat met het huilen en wat moeilijker ging. ”En ik weet niet waarom en ik wil het niet maar is en blijft mijn vader, en ik hield van hem maar..” Ging ze verder waarnaar ze opnieuw een korte pauze nam. ”Ik snap gewoon niet waarom hij.. Mijn broertjes, mijn zusjes.. Het is mijn schuld, ik had nooit weg moeten gaan, echt niet. Ik heb hun zoveel pijn gedaan en ik weet gewoon niet wat ik moet doen..” Zei ze tenslotte nog steeds huilend. Het was misschien een beetje onduidelijk maar ze zou alles nog wel een keer uitleggen als ze niet meer aan het huilen was, wanneer het niet meer zo’n zeer deed. Ze vond het ook moeilijk om te zeggen dat haar vader haar broers zelfs al een paar keer in elkaar had geslagen en zo ook haar zusjes had geslagen. Gelukkig haar jongste broertje niet, maar die was ook te bang geworden voor hun vader, die durfde niets meer. Maar dan nog, Aly kon het moeilijk geloven, en ze wilde het ook eigenlijk niet. Het liefst wilde ze haar vader herinneren zoals hij altijd was geweest, wanneer hij nog een lieve vader was geweest die met heel zijn hart van zijn kinderen hield. Haar vader met zijn vrouw, haar moeder. Hij was nu in ieder geval weer bij haar. Maar moest hij hun nu echt verlaten? Aly had zo niet eens de kans gehad om haar excuses aan te bieden aan hem, voor het plotselinge verdwijnen. Waarschijnlijk zou ze sowieso niet eens gedag kunnen zeggen van haar vader, ze durfde echt niet naar terug naar Patterson te gaan en haar familie weer onder ogen te komen, zeker niet na al dit. Ze wilde wel maar durfde het echt niet..

Tried to keep you close to me, but life got in between

Het was ergens misschien toch wel een beetje een opluchting voor haar om te horen dat hij het van zijn broer had gehoord en niet van Olivia, dat voelde toch iets minder alsof haar vriendin een belofte gebroken had door het hem toch te vertellen. Dat ze het aan Dante had verteld kon ze wel begrijpen - en ook als ze het aan Adrian had verteld maar het feit bleef dat ze had gezegd niets tegen hem te zeggen - dus daar zou ze niet boos om worden. Sowieso was het eigenlijk best vreemd maar Aly voelde zich er nu totaal niet na om boos te gaan lopen doen, of iemand te zoeken om de schuld op te leggen zoals ze anders zou doen. Ze was namelijk altijd een meester geweest in het ervoor zorgen dat zij niet als de schuldige verkozen zou worden, ze wist altijd heel goed anderen op te laten draaien voor haar eigen fouten. Nu niet, ze gaf gaf toe aan haar eigen fouten en wist ook best wel dat ze Olivia eigenlijk niet had mogen vragen niets te zeggen want eerlijk, ze had het ook niet moeten proberen verborgen te houden voor Adrian. ‘Wees niet boos op hem. Hij was gewoon bezorgd om jou en ik denk dat hij nu ook al wel bezorgd zal zijn om mij. Maar hij deed het voor je eigen goed. Dante is de slechtste nog niet.’ Zei hij zachtjes tegen haar en zachtjes knikte Aly hierop met haar rode oogjes van het huilen en tranen niet nog steeds over haar wangen gleden. Eigenlijk was het best wel raar want nog steeds kende Aly Dante helemaal niet goed, de enige keer dat ze hem had gezien was op het gemaskerde bal en toen trok hij Adrian van haar af. Daarnaar was hij ook alweer verdwenen. Misschien moest ze hem ook maar eens opzoeken ofzo? Gewoon omdat het Adrian’s broer was en het vriendje was van een van haar twee beste vriendinnen?

Hij tilde haar nu op en wandelde al snel met haar in zijn armen naar haar bed toe om daar te gaan zitten, waarbij hij haar natuurlijk op zijn schoot hield. Al had hij daar misschien ook niet echt een keuze in gekregen - mocht hij haar wel naast zich neer willen zetten al betwijfelde ze dat wel - want Aly had al meteen haar armen waar om zijn hals heen geslagen, ze dacht er nog niet aan hem los te laten en aan de manier waarop hij haar vast bleef houden leek hij dit ook nog lang niet van plan te zijn, dus dat zat dus blijkbaar wel goed? Dat hoopte ze dan maar, want ze wilde hem ook echt niet kwijt raken, het liefst gewoon nooit niet. Maar goed, dan moest ze zelf ook wel hard gaan werken aan de manier waarop ze mensen buiten sloot en hoe ze altijd vluchtte voor dingen wanneer ze net iets te persoonlijk werden. Drugs moest ze sowieso niet meer als uitvlucht zien, ze zou dan ook het laatste beetje wat ze had gewoon zoals Olivia had gedaan bij dat kleine beetje, weg spoelen. Dat zou toch niets goed maken, no matter what. De enige uitvlucht die nog moest bestaan voor haar zou Adrian moeten zijn, iets wat voor iemand met haar ervaringen misschien moeilijker gedaan was dan gezegd. Hij zou wel wat geduld moeten hebben met haar, ze wist namelijk niet of het makkelijk zou zijn om meteen deze oude en vooral veilige optie uit haar verleden de rug toe te keren. Maar ze zouden er wel komen, sowieso, zolang hij geduld zou hebben en Aly haar best zou doen om het te veranderen. Misschien moest ze er over na ga denken om te gaan praten met die nieuwe leraar? Psychiater, genaamd Norah. Niet echt heel erg leuk en zeker niet iets voor Aly om zo maar even te doen maar als dat haar kon helpen in haar relatie met Adrian dan zou ze het zeker weten doen, alles om ervoor te zorgen dat ze bij hem kon blijven.

Maar dat waren zorgen voor later, nu was er even iets belangrijks aan de hand, namelijk het overlijden van haar vader en haar familie die Aly in de streek had gelaten door plotseling te vertrekken naar Europa, waar ze een tijdje in Spanje en in wat langer in Italië had gewoond. Het was iets waar ze zich zo rot over voelde, zoveel schuld, verdriet en woede, al was de woede vooral naar haarzelf gericht. Hoe had ze het gewoon in haar hoofd kunnen halen? Ze was echt de grootste bitch die ze kende die zoiets had kunnen doen. Kort schudde ze haar hoofd voordat ze begon te vertellen wat er aan de hand was, iets wat misschien verwarrend kon zijn gezien zijn vraag, hierdoor trok hij ook eventjes een wenkbrauw op. Maar het was niet zo bedoeld en dat maakte ze ook al snel duidelijk door te gaan vertellen wat er aan de hand was. Huilend legde ze haar hoofd weer tegen zijn borst aan, waar inmiddels al een grote natte vlek zat door haar tranen. Lekker dan, ze voelde zich ook echt zo’n jankebalk nu, dat ze zo erg moest huilen. Ze kon het ook niet stoppen, al het verdriet kwam eruit gerold. ‘Het spijt me van je vader Aly. Ik weet zeker dat ondanks wat hij ook gedaan mag hebben, hij van binnen nog wel een goed man was geweest.’ Zei hij nu waardoor Aly door het gejank misschien een beetje drastisch knikte. Dat was wel hoe zij het zag, het waren de dingen die er gebeurt waren die hem langzaam steeds kouder maakte maar Aly kon zich nog steeds herinneren hoe ze altijd van haar vader gehouden had. Hoe ze altijd lol had gehad met de man en hoe hij altijd haar, haar broers en haar zusjes zelf naar school toe liep, niet omdat het moest maar omdat het kon. Haar steunde in alles wat ze deed en er altijd voor klaar stond wanneer Aly het moeilijk had. Wanneer ze weer eens een keer in het ziekenhuis lag - want Aly was vroeger altijd een klunzige waaghals geweest die nogal wat keren hierdoor in het ziekenhuis was beland - stond hij altijd naast haar bed samen met haar moeder. Dat waren dingen die Aly nog goed kon herinneren en het waren de beste herinneringen. Al kon ze zich ook nog wel herinneren hoe haar vader was na de dood van hun moeder, hoe het zijn leven leek te hebben afgenomen. Ze dacht altijd dat het wel over zou gaan met de tijd, iedereen was in de rouw en de een deed er langer over dan de ander, haar vader had gewoon iets meer tijd nodig net zoals Aly dat misschien ook moest, gezien de dood van haar moeder nog steeds de grootste oorzaak was geweest van haar vertrek.

‘Ik ken je familie niet. Maar ik denk dat ze het misschien wel zullen appreciëren dat je iets van je laat horen. Dit nieuws is hard voor jou en je familie, maar misschien kan het leiden tot nieuwe kansen. Kansen om je familie terug te zien na al die tijd. Maar 1 ding moet je weten. Het feit dat hij overleden is, is helemaal jou schuld niet. Zet dat idee gewoon uit je hoofd oké?’ Zei hij vervolgens er achter aan en zachtjes luisterde Aly naar elke woord die hij zei terwijl ze de tranen over haar gezicht liet lopen. Hij had gelijk, ze moest ook echt wat van zich laten horen aan haar familie alleen was het enige probleem dat ze dat niet durfde. En het idee uit haar hoofd zetten dat ze geen schuld had aan de dood van haar vader ging ook niet werken, daarvoor was het ook echt haar schuld, tenminste, zo zag ze het wel. Hij had zachtjes een kusje tegen haar slaap gedrukt en eventjes kneep Aly haar ogen - nog steeds huilend - dicht. Ze rilde helemaal van alle emoties en haar borstkas ging als een wilde te keer door het gesnik. Soms leek het alsof ze bijna geen adem meer leek te halen. ”Maar het is mijn schuld, als ik niet.. zo.. was vertrokken dan was dit nooit gebeurd.” Zei ze vervolgens waarbij ze opnieuw weer helemaal inklapte en alle tranen en echt uitgooide. ”Ik heb ze pijn gedaan, heel veel.. Ze wisten niet waarom en wat er was gebeurt, of ik wel vrijwillig weg was gegaan of misschien..” Ging ze verder maar maakte haar zin niet af, het deed nog veel meer pijn omdat eraan te denken wat haar familie wel niet gedacht moest hebben, ze wilde er niet aan denken en dan al helemaal niet zeggen. Ze wist ook niet wat het was, het enige wat haar verteld was dat ze van het ergste waren uitgegaan, dat ze dus misschien ook wel dood had kunnen zijn. Wisten zij ook veel, Aly had helemaal niets van zich laten weten, ze was ineens gewoon weg. ”Als ik niet weg was gegaan had mijn vader nooit mijn broers geslagen, of mijn zusjes. Dan had hij nooit naar tegen ze gedaan, dat deed hij ook niet nadat onze moeder was overleden.. Maar wel nu, nadat ik weg was gegaan.” Zei ze tenslotte, om uit te leggen dat ze wel dergelijk schuldig was aan het feit dat haar vader zich zo vervelend had gedragen. Het was ook haar schuld, een idee waar je Aly niet vanaf kon krijgen.

Adrian had voorzichtig naar de dekens op haar bed gegrepen en deze om hun heen geslagen, iets wat Aly eigenlijk best wel fijn vond, want ze had het stiekem best wel koud gekregen door dit alles. Ze wist hem nu eigenlijk met een klein lief glimlachje aan te kijken waarnaar haar ogen ook eventjes gingen naar de natte plek op zijn shirt. Haar gehuil begon al wat minder te worden, gelukkig, want Aly voelde zich er nog steeds niet al te comfortabel mee maar ze had het nu gewoon niet binnen kunnen houden. ”Sorry dat ik je shirt nat heb gemaakt.” Zei ze nu met een half huilende/half lachende stem terwijl ze haar mondhoeken wat wist op te trekken. Zachtjes ging ze eventjes kort met haar hand over de natte plek heen waarnaar ze Adrian wat lachend aankeek. Ze was wel echt blij dat ze het eruit had gegooid en verteld had aan hem, en natuurlijk dat ze nu ook in zijn armen lag, een plek waar ze wel voor eeuwig wilde blijven. ‘Wanneer is de begrafenis? Ik weet zeker dat als je wilt gaan ze je wel zullen laten gaan. En ik wil gerust met je meekomen om je bij te staan en alles.’ Stelde hij voor terwijl hij haar zachtjes heen en weer wiegde. Met een klein en zacht lachje keek ze hem aan en voorzichtig knikte ze eventjes. Ze streek eventjes een dwarsliggend lokje haar achter haar oor waarnaar ze hem weer aankeek. ”Ik wilde eigenlijk eerst niet heen gaan, omdat ik het nou ja.. Niet echt durfde, maar als je mee zou willen? Ik weet niet.. Ik denk dat ik dat wel heel fijn zou vinden?” Zei ze nu zachtjes, nog wat onzeker over het idee om naar de begrafenis te gaan, omdat ze wist dat die dingen zeer gevoelig lagen bij haar en haar familie weer zien? Ze vond het wel een beetje eng na alles wat ze hun aangedaan had. Het was zeker dat als ze heen zou gaan ze Adrian sowieso wel mee wilde, dan had ze tenminste nog wat van steun voor als het niet goed mocht gaan, en dan kon hij misschien ook voorgesteld worden aan haar familie? Al waren het alleen nog maar haar twee broers, twee zusjes en jongere broertje. En haar stiefmoeder, maar Aly gokte dat die er al wel vandoor moest zijn gegaan - iets wat niet zo was- gezien haar vader de enige reden was waarom dat wijf in hun huis woonde. Ze haatte de kinderen stuk voor stuk en Aly had altijd het idee gehad dat haar haat nog het meeste uit was gegaan naar haar, omdat Aly nogal rebels was geworden na het overlijden van haar vader en ze vond het leuk om dit uit te halen op haar stiefmoeder. ”Ik ga wel echt alleen als je mee komt..” Zei ze vervolgens nog kort om duidelijk te maken dat ze ook echt niet alleen zou gaan..

Tried to keep you close to me, but life got in between

‘Weetje, ik ben niet boos om die drugs Aly. Ik begrijp ergens wel waarom je er naar terug greep. Maar ik was gewoon teleurgesteld.. Ik was er inmiddels wel van overtuigd dat je me genoeg kon vertrouwen, en het was juist dat dat me pijn deed.’ Zei Adrian en Aly voelde hoe haar hart nu in stukjes brak, ze wilde hem niet pijn doen, echt niet. Als ze dat had gedaan zoals hij eigenlijk al zei dat ze dat had gedaan, dit ging ze zichzelf echt moeilijk vergeven. Ze ging echt lekker als het ging om het pijn doen van degenen waarvan ze hield, eerst haar vader en haar familie en dan nu Adrian. Hoe ging ze ooit nog van dit schuldgevoel afkomen, echt , ze wist het niet meer. ”I’m so so so sorry,” Zei ze met tranen die over haar wangen liepen. ”Ik wilde jou nooit pijn doen, ik wilde niemand ooit pijn doen. Maar dat lijkt wel het enige te zijn waar ik goed in ben, de mensen om me heen pijn doen. Ik wil het niet maar het ik doe het elke keer weer..” Zei ze terwijl ze zichzelf stevig aan hem vast klampte. ”Maar echt, ik zal er alles aan proberen om te veranderen, dat beloof ik.” Zei ze vervolgens en ze meende het echt, dat was ook in haar gezicht af te lezen. Ze zou er echt alles aan doen.

Zachtjes streek hij langs haar wang en had hij haar weer aangekeken. ‘Je staat er niet alleen voor oké? Ik kan je echt helpen Aly, ik wil je helpen.’ Zei hij uiteindelijk en zachtjes knikte Aly als antwoord. Het deed haar echt heel goed om te horen dat hij haar wilde helpen, dat hij er voor haar klaar stond. Dat betekende ook nog wel dat hij haar in ieder geval niet zou verlaten, omdat haar gedrag hem misschien te veel pijn gedaan zou hebben? Omdat ze het vertrouwen gebroken had en deze misschien niet meer te fix’en was? Want, echt, dat zou nog zoveel meer pijn gedaan hebben dan de pijn die ze nu al voelde om wat ze haar familie had aangedaan. Adrian was zo veel voor haar gaan betekenen, de enige waar ze échte gevoelens voor had. Geen onzin dingen die het vroeger altijd waren geweest, nee dit was echt.

Het maakte niet uit hoeveel je iemand mocht haten om wat die gedaan mocht hebben, als je ooit van iemand had gehouden en daar mooie herinneringen mee had gemaakt, dan deed het nog steeds zeer om diegene dan te verliezen. Haar vader was geen goede man, vroeger dan misschien wel maar na de dood van haar vader zeker niet meer. Langzamerhand liet hij zijn kinderen steeds meer in de steek, begon hij zichzelf liever te bezatten in een kroeg dan gezellig aan tafel te eten met zijn familie, wat trouwens ook nooit gezellig was geweest, niet meer. Alle vreugde was verdwenen met het overlijden van hun moeder, niemand had erop gerekend dat ze zo plotseling weg zou zijn en dat het huis zo leeg zou zijn zonder haar. Aly had van beide ouders veel gehouden, haar moeder ook, dus dat was voor haar ook al heel zwaar geweest. Nu was ze beide kwijt, en haar hele familie want waarschijnlijk zouden ze haar allemaal wel haten, omdat door haar ze allemaal hadden moeten lijden. Ze wilde er echt niet aan denken, hoe haar vader het had kunnen doen. Er werd haar verteld dat hij Zachery zelfs bijna het ziekenhuis in geslagen zou hebben en daarnaar zou hij het huis uit zijn gegaan om ergens anders te wonen, hij wilde niet meer bij hun vader in een huis. Jeremiah had al een grote toekomst kunnen hebben, een mooi huis en een vrouw, maar hij was na het vertrek van Zachery weer terug in het huis komen wonen, puur om voor zijn zusjes en kleine broertje te zorgen. Dit deed hun vader niet meer, hij dronk alleen nog maar en was een chagrijnige brompot geworden die zijn zoons en dochters sloeg. Waarom had Aly er niet voor ze kunnen zijn? Ze had er moeten zijn, ze had haar broers moeten helpen en op moeten komen voor haar jongere zusjes en broertje. Het was een fout geweest om weg te gaan, eentje die ze nooit meer zou kunnen goedmaken.

‘Ik ben er zeker van dat hij je mist, en dat hij ondanks wat er ooit gebeurd is hij echt wel trots is op je en op je neerkijkt van daarboven. Hij zal altijd bij je zijn Aly hier.’ Zei hij nu zachtjes en Aly volgde zijn hand met haar ogen die ging naar de plek waar haar hart zat. Ze nam eventjes diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren voor zover dit mogelijk was in de staat waarin ze zich verkeerde. Toch was ze wel heel blij dat Adrian haar zo steunde en ze vond het ontzettend lief van hem, want ze had het nu heel erg nodig. Ze had het echt nodig van hem om haar te steunen, want ze vond het echt niet leuk meer om zich zo te voelen zoals ze zich nu voelde. Het was echt niet leuk.

Het duurde alleen niet lang voordat Aly alweer helemaal terug viel in het heftige huilen terwijl ze probeerde Adrian uit te leggen dat ze zich echt zo schuldig voelde om alles wat er was gebeurd, haar vaders dood en het feit dat hij haar broers en zusjes geslagen had. Dat was haar schuld geweest, zij had niet moeten vertrekken want het had haar familie pijn gedaan, het had haar vader pijn gedaan. Zo gooide ze meteen ook dat eruit, dat haar vader dat had gedaan. Dat hij haar broers en zusjes geslagen had. Allemaal hadden ze al klappen gehad werd Aly verteld, allemaal behalve Gage, die was nog veel te jong en was wel zo slim geweest nooit een woord tegen te spreken tegen hun vader. Hij was bang geweest dat hij hetzelfde zou krijgen zoals Zachery wanneer hij bijna naar het ziekenhuis gebracht moest worden wanneer hij niet luisterde. Haar zusjes ook, Katherine en Audrey, en Audrey was nog maar 8. ‘Of je daar nu was of niet, de dood valt niet tegen te houden Aly. Het feit dat hij is overleden is echt niet jouw schuld. Echt niet.’ Zei hij nu maar Aly schudde eigenwijs met haar hoofd. Misschien was het ook wel ergens omdat ze het niet wilde geloven, dat ze wilde geloven dat als ze was gebleven ze er iets aan had kunnen doen, ook al wist ze zelf ook wel dat het niet kon. Zachtjes ging hij met zijn hand over haar rug heen en Aly verborg nu haar gezicht een beetje achter haar donkere haren door zichzelf een beetje voorover te buigen met haar nek. ‘Aly…’ Zei hij vervolgens een beetje verslagen en ze hief haar hoofd nu weer op om hem aan te kijken. ‘Dat weet je niet. Misschien was hij van het ene op het andere moment alles gewoon beu, verlangde hij er naar om je moeder weer in zijn armen te hebben en was het daardoor dat al de rest niet meer tot hem door drong. Dat hij veranderde in wat jij zei. Maar ik kan niet geloven dat het jouw schuld was dat hij de rest van je familie is beginnen slaan. Dat kan ik gewoon niet.’ Vervolgde hij en dat klonk nog best wel logies? Het zou best wel kunnen, want stiekem was Aly ook altijd bang geweest dat er iets ging gebeuren wanneer ze er nog was. Dat hij op een dag gewoon helemaal zou breken. Hij werd al steeds harder en harder door de drank die hem helemaal veranderde. Misschien was het niet haar schuld? Maar misschien ook wel? Voelde hij zich rot doordat hij na zijn vrouw ook nog eens een dochter had verloren, gezien niemand wist waar Aly was en of ze nog wel leefde. Zachtjes haalde ze haar schouders op maar hield ze al wel langzaam op met huilen, en klaarde haar gezicht alweer en beetje op. Was het dan eigenlijk over? ”Misschien heb je wel gelijk.. Is het niet mijn schuld..” Zei ze nu zachtjes toegevend.

Het was zeker een goed idee geweest van hem om haar deken om hun heen te slaan, meteen kreeg Aly het ook al een stuk warmer want door alle emoties en stuff had ze het best wel koud gekregen. Het was dat ze nog tegen Adrian aan lag in zijn armen dat ze nog niet was begonnen te rillen, maar dit was wel echt nog een stuk beter. Lekker knus met Adrian onder de dekens, dat was echt wel gewoon het beste. ‘Nou, momenteel zijn er wel ergere dingen om me zorgen over te maken.’ Zei hij vervolgens wat lachend terwijl hij zijn schouders op haalde nadat Aly hem eventjes sorry zei voor het nat maken van zijn shirt. ‘Plus, ik loop toch liever zonder shirt rond, dat weet je toch? Nu heb ik tenminste een reden.’ Grijnsde hij en eventjes trok Aly geamuseerd haar wenkbrauw op. Adrian zonder shirt? Wel, natuurlijk wist ze wel dat hij liever zonder shirt liep en eerlijk gezegd was Aly daar ook een groot voorstander van, want het was zeker weten geen slecht iets. ‘Volgens mij is het echt wel beter als je gaat, ze zijn je familie wat kunnen ze je aan doen? Het gaat echt voor goede dingen zorgen, en anders ben ik er nog om je te beschermen. Je moet afscheid kunnen nemen, en ik ga graag met je mee Aly. Daarvoor dien ik toch?’ Zei hij met een kleine glimlach die zij beantwoorde met een opgelucht zuchtje en ook een glimlach op haar gezicht. Het was een gehele geruststelling als hij mee zou mogen, dan kreeg ze de kans om toch nog een beetje afscheid te kunnen nemen van haar vader en haar familie te zien. Ze wist alleen niet hoe het zou gaan, of ze haar dingen zouden verwijten of dat ze juist blij zouden zijn haar terug te zien. Katherine en Audrey zouden misschien niet boos zijn en Gage al helemaal niet, die was nog maar 6 en kende Aly waarschijnlijk amper gezien hij het best al wel vergeten kon zijn. Hij was nog maar twee of misschien net drie wanneer Aly was vertrokken. Het waren alleen Zachery en Jeremiah waar Aly zich zorgen om maakte, haar oudere broers. Ze had altijd een hele goed band met allebei gehad, beter dan met de rest, misschien dat het daarom hun ook wel het diepst geraakt had? Dat ze misschien ook wel boos zouden zijn, gezien Aly dat ook op hun zou zijn geweest als hun hetzelfde hadden gedaan. ‘Je vertrekt niet zonder me. Tenzij je broers me gaan meppen hoor, mijn gezicht is net weer pretty geworden.’ Zei hij nu bloedserieus maar ze zag ook wel dat hij het bedoelde als een grapje. Zachtjes moest ze eventjes lachen en schudde ze rustig eventjes met haar hoofd waarnaar ze hem weer diep in de ogen aankeek. Voorzichtig bracht ze haar hand naar zijn gezicht en gleed ze eventjes met haar hand lang zijn gezicht. Nog een keer schudde ze haar hoofd eventjes. ”Nee,” Zei ze kort met een glimlach op haar gezicht waarnaar ze haar lippen eventjes op die van hem drukte. Nee, echt hoor, dat zou ze niet laten gebeuren. Echt niet dat iemand het ooit nog zou wagen om nog wat te willen doen met zijn gezicht, want hij was van haar, en niemand raakte haar vriendje aan. Ze liet hem al redelijk vlug ook weer los om hem weer aan te kijken. ”Ze zullen je mooie gezicht niet aanraken, want dat zal ik ze niet toelaten.” Zei ze vervolgens waarbij ze na elk woord dat ze zei gaf ze hem ergens een kusje op zijn gezicht. Gewoon ook omdat zij het liefst eventjes het depressieve wilde loslaten, en blij zijn dat Adrian hier nu was met haar? En ofcourse, dat zijn gezicht net zoals die van haar ook weer helemaal perfect eruit zag.

Tried to keep you close to me, but life got in between

Ze voelde zich even weer zo klein en hulpeloos, een kind die schreeuwde om hulp en dit eigenlijk te laat deed. Ze had eerder om hulp moeten roepen, veel eerder. Adrian, ze had naar hem moeten gaan en niet een makkelijke oplossing moeten kiezen zoals drugs, iets waarvan ze ook eigenlijk wel wist dat het niet ging werken. Het zorgde er uiteindelijk alleen maar voor dat je je erger ging voelen gezien het je emoties juist versterkte en daarnaar kwam je alleen maar verder in de problemen. Ze had het kunnen verwachten, dat ze hem ermee pijn ging doen, door de drugs als een oplossing boven hem te verkiezen, dat was ook zeker niet cool geweest. Niets hiervan was cool trouwens, zelf was ze ook alles behalve cool. Ze moest echt leren hiermee om te gaan want ze kon er echt niet van, omgaan met mensen waarvan ze hield, want hoe je het ook wende of keerde, ze stelde hun allemaal teleur. Ze was een grote teleurstelling als het ging om dit soort dingen. Misschien moest ze gewoon weer weg gaan, naar Italie ofzo, verder gaan met waar ze mee bezig was geweest. Daar was ze geen teleurstelling, hoefde ze niet bang te zijn om iemand te verliezen omdat ze niemand te verliezen had.

Zachtjes streek Adrian de tranen over haar wangen weg en drukte hij haar tegen zich aan wanneer ze verder ging met het verontschuldigen van zichzelf tegenover hem. Ze vond het gewoon ook echt niet leuk hoe ze tegen hem had gedaan, ze moest zichzelf soms echt leren dingen anders aan te pakken met haar woede en haar verdriet. Hij was eerst namelijk ook al slachtoffer mogen worden van toen ze het net had gehoord over Amber en ze in de keuken eventjes flink te keer ging met scheldwoorden, wel niet in een taal die hij verstond maar het was duidelijk geweest dat ze zich echt kapot aan het schelden was, en dan nog haar reactie op hem niet nogal fel was geweest. En nu, niet duwde ze hem juist weg en zocht ze naar allerlei uitvluchten die makkelijker te nemen waren. Het was niet eerlijk hoe ze zich gedroeg tegenover hem, niet eerlijk. Ze vond het wel fijn om eventjes toch dicht tegen hem aan te zitten, want ondanks dat ze zelf vond dat haar gedrag echt veranderd moest worden - en ze dit ook zou doen - kon ze zijn steun wel gebruiken op het moment en vond ze het ontzettend fijn hoe hij haar over haar rug streek. ‘Het is al goed, het maakt niets meer uit.’ Fluisterde hij moeizaam nadat hij kort een kusje op haar voorhoofd gaf. Iets wat haar heel goed deed, meer dan hij waarschijnlijk kon bedenken. ‘Je bent trouwens wel goed in meerdere dingen hoor, je bent goed in mij opvrolijken en in nog veel meer andere dingen.’ Zei hij nu met een glimlachje en heel zachtjes - heel zachtjes maar - was er ook een glimlachje op haar gezicht te vinden. ”Gelukkig maar, ben ik toch nog ergens goed in.” Zei ze nu waarbij ze hem weer even met een lieve glimlach aankeek terwijl haar wangen helemaal plakkerig waren van de tranen en haar ogen bijna vuurrood. Al had die rode kleur met nog wel meer dingen te maken, de drugs probeerde ook weer een grip op haar te krijgen, waar ze misschien ook nog wel wat hulp mee kon gebruiken. Want ondanks dat Aly af gekikt was van het spul, ze had er toch weer wat van genomen en dat wilde nu eigenlijk alleen maar dat ze meer zou nemen. Dus eigenlijk moest Aly soort van ook weer opnieuw een beetje afkikken, weer even opnieuw door die fase heen van het ‘niet gebruiken’ wat niet altijd even leuk was, gezien haar lichaam dan zou vinden dat ze het nodig zou moeten hebben. Haar verslaving van eerst was zeer erg geweest en Aly was ook heel erg gevoelig voor het spul, zodra ze weer een klein beetje zou hebben gehad viel ze meteen weer terug in het feit dat haar lichaam ‘het nodig had’. ‘Het enigste wat anders moet, is dat je moet praten met me. Voor de rest is alles perfect hoor.’ Zei hij waarbij hij nog even langs haar wang gleed met zijn hand en zuchtte. Zachtjes knikte Aly om te bevestigen dat ze dat ging doen waarnaar ze haar mondhoeken zachtjes opkrulde.

Ze vond het zo lief dat Adrian haar wel gewoon steunde, ondanks hun wat vervelende start van daarnet, waarbij ze elkaar eventjes aan hadden gekeken en het wel leek alsof ze twee compleet vreemde mensen waren, omdat ze allebei even niet leken te weten wat te doen. Aly had zich ook geen raad geweten wanneer hij eenmaal haar kamer binnen was gekomen, was ze bang geweest hiervoor en wilde ze dit allemaal vermijden, omdat ze bang was. Nu was ze blij dat ze het verteld had en snapte ze niet eens meer waarom ze überhaupt bang was geweest want kom op zeg, ze kende Adrian toch wel een beetje nu? Natuurlijk had dit gesprek wel anders kunnen aflopen, die mogelijkheid bestond er en het leek ook eventjes kort de verkeerde kant uit te dreigen, maar dat was gelukkig gewoon niet gebeurt. Waarschijnlijk waren ze er allebei bang voor geweest, Adrian even goed als haar. Was het nu goed doordat ze elkaars - of eigenlijk voor haar, want zij was degene die het een beetje verborgen had gehouden - situatie nu een beetje kende en het allemaal bleek iets anders te zijn dat ze misschien hadden gedacht? ‘Heb jij ooit klappen gehad?’ Vroeg hij nu aan haar mompelend en zachtjes schudde Aly haar hoofd. Ze was al weg geweest voordat hij dat begon te doen, anders dan misschien wel. Dan had ze het misschien ook laten gebeuren ook, want ondanks dat de Aly van nu dapper genoeg was om voor zichzelf op te komen en van haar af te bijten, dat was niet de Aly die ze vroeger was geweest. Geloof het of niet, maar ondanks dat ze misschien een tikje rebels was geweest was ze eigenlijk best wel onzeker geweest en ook wel zeer aardig. Het was alleen echt bitchfights met meisjes of spijbelen van school maar meer durfde Aly eigenlijk ook niet echt. Ze was pas echt sterk geworden door de dingen die er gebeurd waren in Italië, en dat moest ze toen ook wel, ze had geen keuze gehad. ”Ik was al weg..” Zei ze zachtjes om hem even een goede bevestiging te geven.

Eigenwijs had ze kort met haar hoofd geschud wanneer hij haar probeerde wijs te maken dat het niet haar schuld was, de dood van haar vader. Iets waar Aly zichzelf wel dergelijk de schuld van gaf samen met waarom hij haar broers en zusjes had geslagen. Hij beet eventjes op zijn onderlip en moest zich waarschijnlijk inhouden om haar niet even flink door elkaar te schudden ofzo, maar Aly wist gewoon dat het wel zo was. Dat ze schuldig was aan alles wat haar familie overkomen was. Het was pas wanneer ze eraan begon te twijfelen wanneer hij verder was gegaan en zachtjes luisterde naar de woorden die hij zei en gaf ze het uiteindelijk toch wel gelijk. Nee, echt, wat dacht ze net eigenlijk? Haar vader was gewoon al fragiel door de dood van hun moeder, hoe kon het nu aan haar liggen dan? Aly was 15, verdomme. ‘Als ik geen gelijk heb, dan mag ik hier nu worden getroffen worden door de bliksem hoor.’ Zei hij vervolgens nadat ze toe had gegeven aan haar ongelijk en met een zachte blik keek ze hem in de ogen aan. Oh nee, echt hoor, liever niet Hij mocht echt niet geraakt worden door de bliksem. Zachtjes kwam er nu toch een glimlach op haar gezicht en ging ze eventjes met haar hand langs zijn wang terwijl ze met haar hoofd eventjes schudde. ”Pleas don’t get hit by lightning,” Zei ze nu zachtjes met een droevig stemmetje.

Gelukkig werd ze sfeer al wat beter, want ze wilde niet nog langer in de piepstand blijven zitten, het was al niet echt iets waar Aly zich graag in bevond dus ze was gewoon al blij dat de boel nu wat opgevrolijkt werd. ‘Dat wil je wel weer hé?’ Grijnsde hij wat brutaal wanneer hij haar duidelijk had betrapt op die geamuseerde glimlach op haar gezicht, die het daar overduidelijk wel mee eens was geweest. De speelse kus die hij op haar lippen drukte maakte haar ook wel heel erg happy, dat was gewoon alweer veel beter. ”Wat denk je zelf?” Vroeg ze hem nu met diezelfde brutale grijns op haar gezicht. Echt wel, Aly vond het totaal niet erg om hem zonder shirt te zien, dat hoefde je haar ook geen twee keer te vragen. Als hij nu ook niet een klein beetje uitkeek was hij ook gewoon weer binnen no time shirtless, zonder twijfel, dan trok Aly gewoon zijn shirt uit hoor. Maar ze gaf hem nog wel even de kans om zijn shirt aan te mogen houden, ook vooral doordat hij was begonnen over de begrafenis en over mee gaan. Iets wat Aly gewoon wel heel fijn vond, alleen durfde ze namelijk niet heen te gaan maar met Adrian erbij zou ze toch wel erg graag wel willen gaan. ‘Als er iets fout loopt daar. Fladder ik gewoon met je weg hoor. Dat staat gewoon vast.’ Zei hij en lief glimlachte ze naar hem en knikte ze eventjes. ”Dat zal vast wel niet gebeuren, hoop ik.” Zei ze nu terug. Maar ja, dat hoopte ze in ieder geval. Ze wist niet hoe haar twee oudste broers zouden reageren op haar terugkomst, ze had echt geen idee. Katherine en Audrey, daarvan wist ze het ook niet zeker maar daar maakte ze zich wel minder zorgen om dat om Jeremiah en Zachery. Om Gage maakte ze zich helemaal geen zorgen, of nou ja, wel over hoe het met hem ging want dat kindje was nog maar 6 en had dit allemaal al mogen meemaken, niet echt leuk dus. Maar hij zou wel geen problemen voor haar zijn. Haar broers konden dit misschien wel zijn, en ze wist ook niet hoe ze zouden reageren op Adrian ofzo.

Wanneer hij ook was begonnen over haar broers vertelde ze hem dat ze het niet zou toelaten als ze hem pijn zouden willen doen, en gaf ze hem na elk woord een kusje, gewoon omdat ze dit wilde. Ze kon het niet laten - vooral niet omdat hij het zelf al even had gezegd dat zijn gezicht weer pretty was geworden - om hem zoveel kusjes te geven, ze moest gewoon nu zijn gezicht wel kussen. Toen Adrian ineens opstond en haar op het bed neerzette keek ze hem eventjes verward aan. Waarom stond hij op, konden ze niet nog eventjes zo bij elkaar blijven zitten? ‘Misschien is het beter als je even een broek aan trekt of zo? Ik wil iemand aan je voorstellen.’ Zei hij nu en dit maakte haar toch wel nieuwsgierig, wat ook wel in haar blik af te lezen was. ”Oke?” Zei ze nu wat nieuwsgierig, benieuwd aan wie hij haar wilde voorstellen. Ze stond op van het bed en liep richting de kast om daar een strakke skinny jeans uit te pakken waarnaar ze zichzelf omdraaide en zichzelf in de broek hees terwijl ze Adrian volgde die de trui weer vond die hij een keer had laten liggen bij haar. Zachtjes grijnsde eventjes en schudde ze haar hoofd even kort. Daarnaar checkte ze zichzelf eventjes door haar ogen even over haar kleren te laten glijden. Hmm.. Nee, dat kon echt niet! Ze leek wel een tent in deze bloes met die broek eronder! Zo ging ze de deur niet uit. Snel draaide ze zichzelf ook alweer even om. ”Even wachten.” Mompelde ze snel terwijl ze iets anders zocht in de kast, een anders bloesje die misschien iets strakker om haar lichaam zou zitten, zodat ze er niet uitzag als een lopende tent. Ze haalde het witte bloesje eruit en legde deze op haar bed neer terwijl ze de andere uit deed en ergens neer gooide. Haar kamer ruimde ze wel weer op wanneer Adrian weer weg was ofzo. Kort keek ze even grijnzend naar Adrian wanneer ze het andere bloesje pakte en deze aantrok. Terwijl ze een voor een de knoopjes vast maakte ging ze voor Adrian staan en keek ze hem uiteindelijk weer aan.

Vliegend gingen ze weg, iets wat Aly stiekem ook wel gemist had sinds hun eerste ontmoeting, want het bleef eigenlijk best wel awesome dat Adrian gewoon kon vliegen. Al was eigenlijk alles wel awesome aan Adrian, want het was Adrian. Lang duurde het niet voordat ze voor de deur van de shelters stonden, iets wat Aly nu nog niet helemaal snapte. Ze was zelf ook nog helemaal niet in dit gedeelte geweest en eerlijk gezegd nog niet van plan geweest om er een kijkje te nemen, al zou Aly waarschijnlijk - haar kennende - er ooit wel een keer een bezoekje aan gegeven hebben, later ofzo. Want stiekem vond ze hondjes wel heel erg leuk. Haar vader had vroeger nooit een hond gewild, hoe vaak Aly er ook om had mogen smeken. Niet in zijn huis, want hij wilde niet dat er iets met zijn kinderen zou gebeuren. Hun moeder was ooit een keer gebeten geweest door een hond en sindsdien haatte haar vader elke hond op de hele wereld. Aly niet, ze rende altijd op elke hondeneigenaar af om te vragen of ze hun hond mocht aaien, als ze de kans kreeg en haar vader haar niet eerst tegen kon houden. In Italie had ze ook kort een klein straathondje in huis gehad maar toen paste het gewoon totaal niet in haar manier van leven en had ze ervoor gezorgd dat het beestje een beter te huis kreeg. Ze volgde Adrian maar gewoon met een nieuwsgierige blik in haar ogen door de shelters heen. Af en toe keek ze even opzij naar een hondje of naar een kat tot ze uiteindelijk waren aangekomen bij de juiste kennel. ‘Hij kan misschien een beetje druk zijn, maar hij is heel lief.’ Zei hij en Aly was nu al wel slim genoeg om te weten dat het om een hond ging, iets wat ze wel heel leuk vond, vooral omdat Adrian graag wilde dat ze de hond ging ontmoeten, dat maakte het al helemaal bijzonder voor haar. Hij pakte haar hand vast en ging voor haar naar binnen. Zachtjes bleef Aly achter hem aan lopen naar binnen toe waarbij ze goed achter hem verstopt bleef. Het duurde niet lang voordat de husky op hun af kwam wanneer ze eenmaal naar binnen waren gelopen en hij tegen Adrian aan sprong. Hij wankelde eventjes en Aly probeerde hem hou vast te geven door zachtjes een beetje tegen zijn rug aan te duwen, al stond Aly eigenlijk al redelijk dicht tegen hem aan omdat ze zich zo wat veiliger voelde. Niet dat ze bang was voor de hond, maar meer omdat Adrian haar al had gewaarschuwd voor dat hij een beetje druk kon zijn. De husky gaf hem allemaal likjes te geven en Adrian begroette de hond ook meteen door de hond flink door zijn vast te strijken. Zachtjes begon Aly nu te lachen en keek ze met een vrolijke glimlach naar Adrian die ondergekust werd door de hond. ‘Hij doet echt geen vlieg kwaad.’ Zei hij vrolijk onder de kusjes door van de husky. ”Dat zie ik!” Zei ze vrolijk lachend terwijl ze een beetje van achter Adrian vandaan kwam. ”Wat een lieverd!” Zei ze er meteen vrolijk achteraan terwijl ze naar de vrolijk kwispelende husky keek en hem ook begroette door hem eerst aan haar hand te laten snuffelen voordat ze hem een aai over zijn kop heen gaf. ”Heeft hij ook een naam?” Vroeg ze nu vrolijk aan Adrian terwijl ze hem weer met een brede glimlach aankeek..