Hold back the river [&Adrian]

Tried to keep you close to me, but life got in between

Ze was wel blij dat Adrian dan nog eventjes iets kon opnoemen wat nog positief was gezien Aly op het moment alleen maar aan de negatieve dingen kon denken, want het was zeker dat Aly ook veel vervelende eigenschappen had/gekregen die niet te ontkennen waren. Dat ze er ook verandering aan moest brengen wist ze zelf ook wel, ondanks het feit dat Adrian dan misschien wel liet merken dat het allemaal helemaal niet zo erg was. Ze wilde zelf ook gewoon aan deze dingen werken, voor Adrian, want hem wilde ze gewoon hierdoor niet kwijt gaan raken. Nu mocht het dan misschien wel niet zo zijn maar hoe lang zou het duren voordat Adrian deze dingen niet meer van haar zou pikken? ‘Je bent goed in zo veel dingen.’ Fluisterde hij zachtjes en eventjes nam Aly diep adem en probeerde ze alle zorgen een beetje van haar af te laten glijden. Zachtjes verplaatste ze haar hoofd eventjes op zijn borst en deed ze haar best om het gewoon maar uit haar hoofd te zetten, voor nu dan.

Ergens wist Aly niet of ze wel blij moest zijn of niet voor dat ze weg was gegaan, want stel dat het dus inderdaad niet haar schuld was geweest dat haar vader hun was gaan slaan, dan had ze er zelf ook tussen gezeten. Dat was sowieso wel het geval geweest, want ondanks dat Aly toen misschien braver was dan nu had ze ook haar eigenwijze kantje gehad die soms wel een beetje brutaal kon zijn. Ze mocht dan wel een goede band hebben gehad met haar vader, maar dat hadden haar zusjes ook gehad en die had hij ook geslagen. Ze was alleen bang dat ze het haar kwalijk gingen nemen omdat ze weg was gegaan, haar de schuld zouden geven of haar zullen wijzen op het feit dat ze hun gewoon compleet in de steek had gelaten. Dat ze het haar kwalijk namen dat zij dit niet meegemaakt zou hebben omdat ze soort van gevlucht was, niet alsof Aly het veel beter had gehad in Italië. ‘Gelukkig maar.’ Zei hij nadat ze vertelde dat ze geen klappen had gehad. Zelf was Aly nog niet helemaal zeker ervan of het wel een gelukkig maar was, niet dat ze zichzelf die klappen had gegund, maar omdat ze er had moeten zijn voor haar familie en ze vond het echt erg voor haar broers en zusjes.

Adrian mocht echt niet door bliksem geraakt worden, echt niet. Ze moest er echt niet aan denken gewoon, überhaupt om Adrian kwijt te raken, net zoals Aly haar beide ouders nu al verloren had. Wat droevig vertelde ze hem dat hij niet door de bliksem geraakt moest worden, het was een klein beetje een grapje maar ze meende het wel. Hij gaf haar eventjes een kusje op haar voorhoofd, waardoor die droevige blik wel snel veranderde in een klein glimlachje. ‘Natuurlijk wordt ik er niet door geraakt. Maar echt, het is niet jouw schuld.’ Zei hij vervolgens waarnaar ze zachtjes met een klein glimlachje knikte om hem ervan te overtuigen dat ze het had begrepen. Het zou waarschijnlijk nog wel eventjes duren voordat ze echt al dat schuldgevoel kwijt zou zijn, maar ze vond het fijn om het van hem te horen, die steun die hij haar gaf betekende veel voor haar. Wanneer het onderwerp alleen over ging naar een shirtloze Adrian kwam er al wat meer leven in haar gezicht, dat was namelijk wel een heel erg leuk onderwerp, vond ze. Er was ook een kleine brutale grijns op haar gezicht te spotten die eigenlijk best wel eens was met een shirt die uit ging ofzo. ‘Hmm, daar zul je toch nog eventjes op moeten wachten hoor luv.’ Zei hij met een knipoogje waarbij Aly hem eventjes met een verdrietig en smekend gezichtje aankeek. Ze wilde niet wachten hoor, dat was gewoon niet aardig van hem. Speels wiebelde Adrian met zijn wenkbrauwen waardoor Aly toch ook weer een grijns op haar gezicht zette en eigenwijs keek ze hem in de ogen aan. Oh nee echt, dat had hij niet moeten zeggen. Aly hield niet zoveel van wachten enzo. En yep, daar ging haar handen al even naar zijn buik toe om hem toch even een beetje te plagen en te teasen. Haar handen vonden al snel een weg om onder zijn shirt terecht te komen en eventjes drukte ze ook haar lippen weer op die van hem. Zijn shirt trok ze echt nog net niet uit, net niet, bijna wel dus.

Het was eigenlijk meer omdat hij was begonnen over de begrafenis en echt, thank god dat hij mee ging. Anders zou ze het niet durven. Aly was niet snel echt bang maar als het ging om dit, dat ging ze liever uit de weg, iets waarvan ze dan laten wel spijt van zou krijgen maar goed. Adrian ging mee dus dat zou niet gebeuren, dan had ze haar grote steun naar haar en dan kon ze de hele wereld wel aan. ‘Ik mag het hopen voor hun. Familie of niet, ik bescherm je hoor.’ Zei hij en het was iets wat ze eigenlijk helemaal niet erg vond. Natuurlijk ze zou het niet leuk vinden als het ook maar op iets van vechten moest gaan uitdraaien, ook al moest ze eerlijk zeggen dat die kans er misschien wel in zat met haar broers, die waren zeer beschermend en fel wanneer het ging om dit soort dingen. Ze wist zeker dat haar terugkomst hun ook zou raken en misschien ook wel pijn zou doen, dus dat er een woord-wisseling ging vallen was misschien al wel een feit. Vechten zou misschien wat extreem worden, zelfs voor haar broers, maar goed, Aly had haar broers ook al 3 jaar niet meer gezien, er kon ook veel veranderd zijn. ”Ik hoop echt dat Jeremiah en Zachery niet vervelend gaan doen, ik wil echt geen ruzie met hun, niet na alles.” Zei ze nu met een zuchtje.

Lachend keek hij haar aan wanneer ze hem een verwarde blik toe wierp wanneer hij plotseling opgestaan was en haar vertelde de hij haar aan iemand wilde voorstellen. ‘Je gaat het leuk vinden.’ Zei hij nog, iets waardoor ze alleen maar nieuwsgieriger werd. Echt hoor, hij maakte haar nu zo benieuwd naar aan wie hij haar wilde voorstellen want ze had echt geen idee. Ze was al snel opgestaan om ook eventjes een broek te pakken en deze aan te trekken, iets wat al redelijk lang duurde, tot ze ook nog eens besloot om er iets anders bovenaan te trekken. Want zo kon het gewoon echt niet, haar hele figuur viel weg in die bloes zodra er een broek onder kwam en zoals altijd wilde Aly er natuurlijk wel een beetje sexy uitzien. Ze had al snel een ander bloesje gevonden, een die korter was en strakker om haar lichaam zou zitten, zodat het er eventjes iets beter eruit zou zien dan die andere. Zodra ze het ene bloesje uit had getrokken stond ze in haar zwarte bh nog eventjes naar hem te grijnzen waarnaar ze zich ook alweer terug draaide om het andere bloesje te pakken. Alleen duurde het niet lang voordat Adrian al op haar af gesneakt was om haar speels kusjes te geven in haar nek terwijl hij achter haar stond. Lachend trok deed Aly haar armen in de mouwen van het bloesje waarnaar ze zichzelf naar hem omkeerde en hem vrolijk aan te kijken, al waren zijn ogen even op iets heel anders gericht. Zijn handen had hij op haar heupen gelegd. Grijnzend keek ze zelf ook eventjes naar beneden naar hoe ze zelf de knoopjes een voor een vast maakte, waarbij ook, jammer genoeg, haar decolleté steeds kleiner werd. Ach ja, ze hoefde natuurlijk ook niet alle knoopjes vast te maken dus liet ze de laatste maar gewoon zitten, zou Adrian vast ook niet zo erg vinden. ”Nu niet gaan kwijlen he?” Zei ze een beetje plagend terwijl ze hem in zijn oh-zo onschuldige ogen aan te kijken. Nou, ze had hem echt wel doorgehad hoor, hij was lang niet zo onschuldig al hij leek. Niet dat ze hem daarvoor zou beschuldigen, ze begreep hem namelijk heel goed hoor, zelf kon ze soms ook haar eigen ogen er niet vanaf houden. Ze waren gewoon perfect, de beste van het hele eiland, van de hele wereld, al zei ze het zelf. De lange kus die hij vervolgens op haar lippen drukte vond Aly ook alles behalve onprettig en ze beantwoorde het dan ook passievol.

Het bleek al snel dat degene aan wie Adrian haar wilde voorstellen een hond was, een husky zelfs, een hondenras die Aly ook echt super mooi vond. Ze had wel eens de film Eight Below gezien en daardoor vond Aly al dat de honden echt heel mooi waren, sowieso eigenlijk al, die tekeningen waren gewoon zo pretty. Het waren gewoon zulke mooie sterke honden, en heel trouw aan hun baas. Stiekem vond in het begon Aly de grootte van de hond misschien een tikje eng met daarbij dat de hond al vrij snel op hun af kwam gerend omdat hij Adrian zag. Adrian lag zelfs al bijna op de grond wanneer de hond tegen hem opspong en uit reflex gaf ze Adrian wat steun om niet om te vallen. Wanneer Aly zag dat het allemaal wel goed was kwam ze achter Adrian vandaan en eventjes nam de hond wat afstand om vragen naar Adrian te kijken. Glimlachend keek Aly naar de hond waarnaar ze haar hand besloot uit te steken zodat hij hier eerst even aan kon snuffelen. Ze had altijd wel geleerd om eerst honden te laten ruiken voordat ze meteen enthousiast ze zou benaderen ofzo, want dat was gewoon beter voor beide. De husky leek bovendien in het begin nogal wat onzeker en Aly wilde voorkomen om gebeten te worden. Uiteindelijk snuffelde de husky toch aan haar hand en tot haar blijdschap liet hij zelfs een vrolijk blafje horen. Het was meteen aan haar gezicht te zien dat het haar enorm opvrolijkte. Adrian ging nu op zijn knieën zitten en meteen kwam de husky weer op hem af waarbij hij lief zijn hoofd op zijn knie legde. Aaawhh cute. ‘Dit is Dux. En hij is van mij, Jamie heeft hem deze kerst laten overkomen.’ Zei hij nu terwijl hij ze hond over zijn hoofd heen aaide. Vrolijk keek ze hem aan waarnaar ze haar hand op zijn schouder legde en rustig op haar hurken ging zitten. Glimlachen keek ze naar de mooie husky terwijl ze ook zachtjes eventjes met haar hand het dier over zijn lichaam liet gaan. ”Dat is echt zo lief.” Zei ze nu met een rustige vrolijk stem waarnaar ze hem ook weer even glimlachend aankeek maar al snel haar aandacht weer op de hond richtte. ‘Hij vind je aardig.’ Zei Adrian vervolgens waarbij ze de vreugde toch kon horen in zijn stem. Zachtjes aaide ze de hond nog een keer en keek ze Adrian ook nog een keer aan. ”Gelukkig maar,” Zei ze vrolijk waarnaar ze haar groene ogen opnieuw op de hond richtte. ”Ik vind hem ook aardig.” Zei ze vervolgens terwijl ze hem eventjes bij zijn hals kriebelde. Ze trok daarnaar alleen ook haar hand weer even terug en legde haar pols op haar eigen knie neer. De hand die ze op zijn schouder had liggen ging nu ook eventjes kort over Adrian’s rug heen, om hem ook eventjes te laten weten dat ze hem ook heel lief vond. Zachtjes gaf ze hem ook even kort een kusje op zijn wang..

Tried to keep you close to me, but life got in between

‘Mij raak je niet kwijt door zoiets simpel als bliksem hoor. Je zit voor eeuwig vast aan me of je nu wilt of niet.’ Zei hij nu grijnzend en Aly keek hem wat lachend terug aan. Oh wauw, dat voelde zo goed om te horen, stiekem was het echt iets wat Aly graag wilde horen. ”Beter maar,” Begon ze met een grijnsje. ”Ik ben namelijk ook niet van plan om jou ooit los te laten dus ik ben bang dat jij het ook voor de rest van je leven mag doen met deze gemene bitch hier.” Zei ze nu grappend terug tegen hem. Hij moest het niet al te serieus nemen hoor, het was niet zo dat Aly zichzelf nu weer zo noemde omdat het uit haat kwam naar haarzelf ofzo. Het was wel waar tho, Aly kon een behoorlijke bitch zijn en ze schaamde zichzelf hier ook zeker niet voor, zolang ze maar een bitch was tegen de juiste mensen, en dus niet tegen haar vrienden of tegen haar lieve Adrian, want dat verdiende hij niet. Meisjes die ook bij Adrian en zijn pretty abs in de buurt durfden te komen zouden wel even kennis maken met de ongelofelijke bitch die ze was, maar haar vrienden en Adrian, nooit meer. Oke, misschien mocht ze wel een heel klein beetje een bitch zijn? Maar daar vroeg hij nu dan ook wel een beetje om want nee, je ging Aly niet vertellen dat ze moest wachten op een shirt die uit ging, daar was ze het gewoon niet mee eens. Dat was niet eerlijk, zeker niet omdat hij gewoon zo’n mooi bovenlichaam had, dan kon je dat gewoon niet van Aly vragen. Vandaar dat haar handen ook een weg vonden om onder zijn shirt te kruipen en eventjes over zijn abs heen te gaan, as she liked. Ze drukte hierna ook vrij snel haar lippen op die van hem en liet dit even aanhouden. ‘En dan ben ik niet eerlijk?’ Vroeg hij lachend aan haar waardoor ze hem schuldbewust aankeek met een grijnsje. Nog een keertje drukte ze haar lippen op die van hem waarnaar ze ook eventjes kort haar tandjes zachtjes liet voelen voordat ze weer los zou laten.

‘Als ze een beetje besef in hun hoofd hebben, dan doen ze niets hoor. En als ze vervelend doen, ik kan ook heel goed vervelend doen?’ Zei hij waarbij hij zijn schouders eventjes ophaalde. Kort knikte ze eventjes waarbij ze hem nog wat bedenkelijk aankeek, eigenlijk meer omdat ze gewoon heel erg druk aan het nadenken was over alles. Ze probeerde zichzelf er misschien ook al op voor te bereiden dat er misschien iets mocht gebeuren in de richting van een ruzie. Haar broers kende ze goed genoeg om te weten hoe ze op dingen konden reageren, maar dan alweer, ze had geen idee of dan nu nog wel zo zou zijn. Jeremiah zou waarschijnlijk gewoon vriendelijk doen en ook al zou hij woede voelen, hij zou het niet zo snel naar Aly tonen, daarvoor was hij te aardig en zorgzaam. Bovendien had hij al een lange tijd voor de rest van zijn familie moeten zorgen - waar Aly wel van verwachtte dat hij dat goed zou kunnen gezien het echt een man van de familie was - en zou familie voor hem voorop komen. Het enige wanneer ze iets van hem kon verwachten was wanneer ze alleen zouden zijn, dan kon hij wel eens even zijn mening laten horen. Zachery was het grootste probleem, hij was ook volgens degene waarvan ze dit had gehoord er het slechts aan toe door alle omstandigheden en hij was ook het hards te pakken gekregen door hun vader. Dus, voor Zachery was Aly zeker bang om hem weer te zien, ook bang om te zien wat er van hem geworden was gezien hij ook al een keer naar drugs had gegrepen. ‘Zo lang zij zich rustig houden, hou ik me ook rustig. Ik laat ze je geen pijn doen oké, niet met woorden en al zeker niet met daden.’ Zei hij vervolgens waarbij Aly hem ook weer in de ogen aankeek. ”Oke, maar doe ze alsjeblieft geen pijn of wat dan ook.. Ze hebben al genoeg geleden.” Zei ze wat mompelend met misschien toch nog een klein beetje schuldgevoel in haar stem, maar dat was zonder dat ze het zelf ook echt door had. Hij hoefde zich er geen zorgen om te maken, het ging wel weer over, uiteindelijk.

Gelukkig was de hele sfeer alweer omgedraaid wanneer hij begon over iemand die hij aan Aly wilde voorstellen, waar Aly natuurlijk enorm nieuwsgierig naar was, sowieso al door de manier waarop hij zich gedroeg. Ze was dus al snel opgestaan om een broek uit te zoeken en aan te trekken, alleen stond wel die bloes er gewoon niet bij, haar figuur viel er helemaal in weg en dat kon ofcourse echt niet. Dus ja, dan maar ook een ander bloesje en daarvoor moest ze ook die ander even uittrekken, iets wat blijkbaar de aandacht trok van een zekere Adrian die ineens plotseling al achter haar stond, sneaky hoor. Al snel had ze zichzelf omgedraaid naar hem toe en maakte ze langzaam - want ja, Aly nam haar tijd wel - de knoopjes dicht van haar bloesje, nog iets wat Adrian leek te bevallen want wanneer ze hem aan wilde kijken waren zijn ogen op iets heel anders gericht. Oh oh, betrapt! Wanneer ze liet weten dat ze hem had betrapt werden zijn wangen ineens vuurrood, aawhh, dat vond Aly wel eventjes best schattig. ‘Oh, ehm. Ik bewonder alleen maar wat van mij is?’ Gebruikte hij als zwakke poging om zichzelf uit de brand te helpen waardoor Aly zachtjes begon te lachen en wilde meteen wat terug zeggen maar voordat ze die kans kreeg drukte hij zijn lippen al op die van haar. Oh okee, wel, ook niet slecht, helemaal niet zelfs. Hij wist wel hoe hij haar kon afleiden van dingen, dat zeker. Jammer genoeg voor hem, was Aly het nog niet volledig vergeten. ”I wasn’t judging you,” Zei ze grijnzend tegen hem. Oh nee, echt niet, ze begreep hem echt wel en hij had ook wel gelijk gehad, want natuurlijk mocht hij bewonderen wat van hem was, want het was ook van hem. ”Ik begrijp je helemaal, deze puppy's zijn ook moeilijk te weerstaan.” Zei ze nu met een brede grijns op haar gezicht terwijl ze zelf ook weer eventjes naar beneden keek. Jep, ze liet gewoon een paar knoopjes los, die hoefden toch niet vast, waarom zouden ze? ”And you’ve allready seen them so I suppose it doesn’t matter?” Zei ze er nog zachtjes mompelend achteraan terwijl ze hem weer met een sneaky grijnsje aankeek. ‘Je vraagt er gewoon om.’ Zei hij wanneer hij er ook achter kwam dat ze wat knoopjes losgelaten had. Brutaal grijnzend keek ze hem aan en knikte ze schuldbewust waarbij ze ook even op haar lip beet.

Aly had echt nooit verwacht dat de verrassing aan wie hij haar wilde voorstellen een hond was, zijn eigen hond die door Jamie naar het eiland was gebracht. Dat was echt heel erg aardig, nu wist Aly wel dat de schoolhoofden best betrokken waren bij de leerlingen, maar dat ze dit ook deden? Dat wist ze niet, echt niet. Misschien zou het dan ook niet echt meer een groot probleem zijn om hun te vragen of ze Adrian mee mocht nemen naar de begrafenis van haar vader, of dat ze überhaupt naar de begrafenis mocht, al gokte ze wel dat dat wel zou mogen. Als je al niet eens naar de begrafenis van je vader mocht komen, zou dat misschien best wel wreed zijn, en dat was niet echt zo het geval met deze schoolhoofden. Zeker niet doordat Jamie al Adrian’s hond naar het eiland had gehaald. Wanneer Aly naast hem was neer gehurkt sloeg hij een arm om haar heen, iets wat ze stiekem wel heel erg fijn vond, ook omdat je gehurkt nog wel eens makkelijk je balans kon verliezen. ‘Wel, als je hem niet aardig had gevonden zaten we wel met een probleem.’ Zei hij op een serieuze toon waardoor Aly hem even met een klein glimlachje aankeek, maar wel serieus. ”Gelukkig hebben we dat probleem nu niet.” Zei ze met een glimlachje waarbij ze nog een keer de hond een aai gaf. Nee hoor, Aly vond het een prachtige hond, wel groot, maar stiekem vond ze dat ook helemaal niet erg hoor. Husky’s waren sowieso gewoon heel mooi, zeker wel een van de mooiste hondenrassen. Dux leek haar ook wel een hele lieve aardige hond en ze was er zeker van dat Adrian hem wel goed afgericht zou hebben, dus no problem. En zolang Dux haar ook zou mogen was het gewoon helemaal goed. Zachtjes ging ze eventjes met haar hand over Adrian’s rug heen en gaf ze hem een kusje op zijn wang, om eventjes te laten weten dat ze hem gewoon heel lief vond en dat hij er zeker in was geslaagd om haar op te vrolijken. Alleen zodra ze hem dat kusje op de wang gaf duurde het niet lang voordat ze plotseling zelf ook een kusje op haar wang kreeg, een grote natte lik van Dux. Lachend trok ze haar hoofd terug en moest ze eventjes moeite doen niet om te vallen, gelukkig had Adrian haar ook vast anders was ze zeker weten gevallen. ”Oh yea ofcourse, love you too Dux.” Zei ze meteen grappend terwijl ze met haar mouw over haar wang heen ging. ‘Ik moet maar gaan uitkijken dat hij je niet te leuk vind, anders krijg ik competitie.’ Zei Adrian lachend tegen haar waardoor ze hem nu ook weer lachend aankeek. Waarnaar ze al snel hem ook alweer met een wat brutaal grijnsje aankeek. ”Misschien mag je wel weer wat harder gaan werken dan.” Zei ze waarbij ze uitdagend haar wenkbrauwen optrok. Niet dat hij nu niet goed genoeg was ofzo, want echt hoor, Aly was echt zo tevreden met hem en wel meer dan dat. Hij was helemaal perfect zoals hij was. Hij gaf ze hond ook nog een aai over kop heen die hem heel erg onschuldig aankeek, natuurlijk, dat herkende ze maar al te goed. ‘Zie je nu van wie ik het leer?’ Zei hij vervolgens en Aly schudde eventjes lachend haar hoofd. ”Stelletje stiekemerds, wat moet ik hier nu mee?” Vroeg ze lachend terwijl ze Dux aankeek met zijn onschuldige oogjes..

Tried to keep you close to me, but life got in between

Het was een feit dat Aly niet het meisje was waarmee andere meisjes - of jongens - dachten te kunnen knoeien want ze was niet altijd even aardig. Ze was misschien soms nogal snel agressief en niet bang haar vuisten te gebruiken, al was dat misschien ook een beetje zacht uitgedrukt. Al was het ook allemaal een klein beetje een schild van Aly, om haar emoties maar niet te hoeven laten zien door dan maar haar vuisten te laten zien. Dan bleven ze wel bij haar uit de buurt, tenminste dat was meestal wel wat Aly ermee probeerde te bereiken. Hij nam haar gezicht in zijn handen en begon haar nu kusjes te geven, iets waar Aly zeker geen probleem mee had. Langzaam krulde haar mondhoeken op terwijl ze de zachte kusjes op haar lippen gedrukte kreeg. ‘Die gemene kant moet ik toch maar eens ontdekken dan.’ Zei hij lachend waardoor Aly eventjes haar wenkbrauwen verbaast optrok. Oh? Wist hij dat wel heel zeker? ”Be careful what you wish for.” Zei ze vervolgens met een klein brutaal grijnsje. Als hij zo graag die gemene kant van haar wilde ontdekken kon hij dat krijgen ook hoor, want Aly was er heel goed in. Natuurlijk had ze het wel ook een andere betekenis van gemeen zijn dan echt wreed zijn ofzo, als in iemand echt pijn doen, want als er iets zou zijn wat ze niet kon zou het wel hem opzettelijk pijn doen zijn.

Waarschijnlijk zou van alles nog het grootste probleem kunnen zijn dat haar broer Zachery het er niet mee eens zou zijn als Aly terug was. Ze kende de jongen al langer en hij leek altijd meer op Aly dan ieder ander uit de familie. Jeremiah was altijd de trots geweest van de familie met de juiste opleiding en het juiste brein terwijl Zachery liever school skipte net zoals Aly dat wel eens deed samen met hem. Het waren echt te twee duiveltjes geweest van de familie die altijd met elkaar liepen te vechten of te stoeien, maar stiekem hadden ze ook de sterkste band gehad met elkaar. Katherine en Jeremiah moesten er vaak niet van hebben, waren sowieso niet echt van het uitdagen van hun broertjes en zusjes. Terwijl Aly en Zachery elkaar meteen al aanvlogen bij het allerminste en zeker niet bang waren geweest om zelfs bij alleen wat stoeien een hele hoop geweld te gebruiken. Audrey en Gage waren de jongste en die waren het meest naar elkaar getrokken zoals Jeremiah en Katherine zich het meest naar elkaar getrokken voelden en Aly en Zachery. ‘Als je op mijn mutatie doelt, ik ben hopelijk tegen dan al iets slimmer. Maar je moet van me verwachten dat ik je niet ga verdedigen als er iets gebeurd oké? Ik weet dat ze vele hebben meegemaakt, maar ik laat ze jou niet kwetsen, dat kan ik niet toelaten.’ Zei hij waarna hij eventjes zuchtte en Aly wat beter in zijn armen nam. Zachtjes knikte ze omdat ze het goed kon begrijpen. Vertrouwde er wel op dat Adrian daar niemand zou vermoorden of wat dan ook, want dat zou ook wel heel erg zijn en dan had Aly ook geen idee meer hoe ze hiermee verder moest gaan. Dus nee, ze hoopte gewoon maar dat het helemaal tot niets zou lijden als dat.

Natuurlijk ging ze hem niet veroordelen over het feit dat hij stiekem even met zijn ogen naar wat anders was afgezakt. Ze bedoelde maar, wie zou wel voor haar kunnen staan terwijl ze in een bh stond en dan toch zijn ogen op haar ogen gericht houden? Dat was misschien een onmogelijke opgave? Of niet? Anyway, niet dat Aly er problemen mee had ofzo want dat was zeker niet het geval hier. Ze vond het zelfs heel stiekem ook wel erg leuk, het maakte dat ze zich sexy en aantrekkelijk voelde. Nu voelde Aly zich dat altijd wel zo - want duhhu, dat was ze ook - maar dit versterkte het dan toch nog een beetje. Hij schudde even lachend zijn hoofd bij haar opmerking en keek haar vervolgens wat geheimzinnig aan waarbij hij haar ook wat dichter tegen zich aan trok. Brutaal grijnzend bleef ze hem aankijken en liet ze haar hand ook even op zijn borst rusten, die ze ook langzaam naar zijn hals liet gaan. ‘Alsof jij deze puppy wel kan weerstaan.’ Zei hij wat pestend en eventjes keek ze hem geacteerd geschrokken aan. ”Shit!” Zei ze ineens luidop waarbij ze hem lachend in de ogen aankeek. ”Je hebt net mijn grootste zwakte ontdekt.” Zei ze nu grinnikend.

‘Nee, gelukkig niet.’ Zei hij even lachend en met een lieve, kalme glimlach keek ze hem aan waarnaar ze haar blik weer naar de hond liet gaan. Heel eventjes verzonk Aly in haar eigen gedachten en probeerde ze die toekomst voor te stellen, probeerde ze er beelden bij te maken in haar eigen hoofd. Iets wat haar heel blij maakte want reken maar dat Aly wel wilde bouwen aan die toekomst die ze nu voor ogen zag. Het maakte dat ze zich weer eventjes best emotioneel begon te voelen, maar op een goede manier, van vreugde. Ze zuchtte eventjes met een vrolijke glimlach op haar gezicht en ze liet haar hand even over zijn rug aaien. Besloot om hem ook nog eventjes een kusje op zijn wang te geven, alleen een iemand leek het daar gewoon niet mee eens te zijn want ineens voelde Aly een grote natte lik over haar wang. Niet van Adrian ofcourse, want dat zou wel heel erg vreemd zijn, maar van Dux. Ze was wel heel blij met de ondersteuning die Adrian haar gaf want zonder dat zou Aly op de grond gevallen zijn, niet dat het heel erg was gezien de grond heel dichtbij was dus pijn zou ze zich niet doen maar ze zou wel een makkelijk slachtoffer worden voor misschien meer likjes, mocht de hond nog wat van plan zijn geweest. Hij blafte eventjes vrolijk wanneer Aly hem vertelde dat ze ook van hem hield en ze moest hier wel eventjes om lachen voordat ze verder ging met dat wat Adrian haar nog zei. Zijn mond viel eventjes open wanneer ze haar reactie gaf en niet veel later had hij een hele mooie pruillip op zijn gezicht staan. Hij keek haar verslagen aan en nog een keer moest Aly eventjes kort lachen. De komediant, en hij was er nog goed in ook nog, dit kon gewoon niet. Ze schudde lachend eventjes haar hoofd waarnaar ze haar hand over zijn gezicht legde om dat zielige gezichtje van hem te verbergen, want daar kon Aly echt helemaal niet tegen hoor, hoe kon hem nu in de ogen aankijken zonder medelijden met hem te voelen gewoon om de blik die hij haar gaf. ”Oke oke, fine, you got me.” Zei ze nog steeds zachtjes lachend.
‘Nou, misschien is het maar beter als je ons ooit met zijn tweetjes in huis neemt. En dat je mij stiekem heel veel kusjes gaat geven om goed te maken dat ik eigenlijk niet zo hard mijn best moet doen?’ Zei hij met een cheeky grijnsje tegen haar en eventjes bleef Aly hem stug volhoudend en eigenwijs aankijken, al gaf ze het ook al snel weer op. Kwam er langzaam weer een lieve glimlach op haar gezicht. ”Oh like this?” Vroeg ze nu aan hem waarna ze hem een lange kus op zijn lippen drukte waarbij ze haar armen om hem heen sloeg. ”Or this?” Zei ze vervolgens waarna ze hem wat kleine kusjes gaf achter elkaar aan. Dux die besloot om te gaan liggen en zichzelf op te krullen waarbij hij half tegen haar en half tegen Adrian aan lag. Net zoals Adrian keek ze de hond eventjes aan en heel eventjes liet Aly haar hand weer over de hond heen gaan waarbij ze nu op de grond ging zitten. Het was een beetje vermoeiend om zo de hele tijd op haar hurken te blijven zitten. ‘Ik ben zo blij dat hij hier is. Vanaf het moment dat ik naar het eiland kwam is hij uit huis gezet door mijn ouders.’ Zei hij schouderophalend waarnaar hij zijn hoofd op haar schouders legde. Aly besloot nu om verder met haar hand over zijn rug te aaien en eventjes gaf ze hem nog een kusje op zijn voorhoofd. ”Waarom hadden ze hem uit huis gezet?” Vroeg ze nu wat verward aan hem. Ze zag niet in wat voor problemen de hond zou kunnen veroorzaken in huis want aan alles kon je zien dat het een lieve hond was en waarschijnlijk ook gewoon een fijne hond om in huis te hebben. Nu wist Aly natuurlijk ook nog niets van zijn ouders, eigenlijk zelfs nog vrij weinig van waar hij vandaan kwam. Eigenlijk wisten ze wat dat betrof nog best weinig van elkaar..