Dark Sky Paradise

Ze bleef grommend naar het gruwelijke beest van een draak kijken en serieus, haar dag kon eigenlijk niet beter beginnen. Nja nee, dat was dus echt heel sarcastisch, haar dag kon toch zeker wel beter beginnen en dat was ook zeker gebeurd als ze gewoon bij Jayson was blijven liggen. Nu was er alleen geen weg meer terug en kwam het aan op een gevecht met een opperdemon die nog wel eens heel moeilijk kon gaan worden met zijn lieve huisdiertje. Niet dat Salina nog zou terug trekken als ze hier de mogelijkheid voor zou krijgen, want dat was gewoon te zwak en ze kon dit moeilijk gewoon laten liggen voor wat het was. Zonder enige moeite kwam ze dichterbij zodra de draak begon zijn vuur te spuwen richting de jongen die voor de engelen werkte, het vuur raakte haar niet maar het kon haar evengoed niets doen mocht het dat wel doen. Ook zoals de anderen dat vast wel hadden gezien leek het haar een goed idee eerst die twee daar te scheiden, daarom greep ze eerst de vleugen van de draak vast met haar kaken om deze verder uit balans te houden. Ze ontweek wel de messen van de jongen en de klauwen van de draak al werd ze toch een keer lelijk geraakt. Heel lang hoefde ze hem gelukkig niet meer te houden - iets wat ook steeds moeilijker werd - want Max wist de demon al van zijn draak af te krijgen en met een harde klap viel deze op de grond.

Salina liet de vleugel van de draak los en sprong achteruit maar het beest had zijn aandacht voor haar niet verloren. Rustig stapte ze steeds verder achteruit en hield ze de draak in de gaten die nu gevaarlijk op haar af kwam lopen. Zijn grote bek werd geopend en ze zag de rode kleur van vuur langzaam opkomen vanuit zijn borst. Langzaam bracht ze haar lichaam dichter naar de grond en legde ze haar oren in haar nek neer met haar tanden ontbloot. Grommend en met flikkerende ogen keek ze het beest aan wanneer hij zijn vuur op haar af vuurde. Krachtig zette ze haar nagels in de bodem en bleef ze gewoon staan, begon de zwarte hond te gloeien in de hitte van het helse vuur, al hete kolen wanneer ze hier tegenaan blies. Haar ogen werden nog veel feller rood dan anders en wanneer het vuur van de draak gedoofd werd stond ze daar nog gewoon en vlogen er nog wat kleine rode fonkjes van haar af. Ze had gevaarlijk haar bek openhangen naar het beest maar het was niet langer meer haar gevecht, maar die van de engelenjongen die een lichtgevende dolk in de borst van de draak plaatste.

De draak zou zijn aandacht wel bij de jongen houden en dan kon Salina nu eindelijk Max helpen met de opperdemon. In een zwarte flits stond ze weer bij hem in de buurt wanneer hij op was gestaan van zijn aanval op de demon. Ze zag alleen dat wat hij had gedaan niet veel zin meer had gehad omdat het razendsnel weer dicht was gegroeid. ‘Snelle en kritieke aanvallen. Hij krijgt hulp.’ Zei Max met een harde toon tegen haar waardoor ze hem ook even aankeek met haar rode ogen, al zouden die op hem geen effect hebben, Reapers en Hellhounds werkten tenslotte wel vaker samen. Ze hadden helaas ook geen effect op demonen of draken. Snel knikte ze even waarna ze haar aandacht weer op de demon vestigde die alleen maar oog had voor Max en hem dan ook besloot aan te vallen. Hij wist net op tijd weg te duiken waarbij hij ook de kop van de slang afhakte en nog iets van een bijl lang zijn rug liet gaan, en deze erin liet zitten. Salina leek hem niet op te vallen, deels ook omdat ze nu even gestopt was met grommen en de schaduw rond haar lichaam had versterkt waardoor ze niet zo goed zou opvallen in de schaduw van de boom, verrassingsaanvallen werkten namelijk ook nog altijd. Hierdoor draaide hij zich - heel dom - om en deed hij meteen een nieuw poging om Max aan te vallen, iets wat ze jammer genoeg voor hem niet door liet gaan. Ze was heel snel naar voren geschoten en had zijn enkel vastgepakt met haar sterke kaken, kaken die meer kracht bezaten als die van een Hyena en waarmee ze dus makkelijk boten kon breken. Daarbij viel hij ook nog eens plat op zijn bek door de plotselinge noodstop omdat hij vastgrepen werd en zijn enkel gebroken werd door de dichtklappende kaken van de Hellhound. Je kon het bot letterlijk horen breken en ze gokte dat het hem wel iets langer zou duren om dat te laten helen. Ze liet hem alweer los en ze sprong nu bovenop zijn rug waarbij ze grommend haar bek bij zijn oor hield, om hem even te laten weten dat hij er geweest was. Haar scherpe nagels zette ze in zijn huid en even trok ze haar kop op om vervolgens deze weer naar beneden te laten gaan om haar tanden in zijn nek neer te zetten. Ze pakte een heel stuk vast met haar witte tanden en begon zo de huid open te scheuren door er hard aan te trekken. Hele stukken huid trok ze los in zijn nek en schouder, iets wat hij niet meer ging overleven, dit zou het fataal worden, ze had zijn hele hals open gehaald. Heel even keek ze naar de engelenjongen die tegen een boom aan werd gesmeten door een klap met de staart van de draak en blijkbaar uitgeschakeld was, maar de draak wist zich nog in zijn richting te verplaatsen ondanks zijn verwondingen. Ze hoopte dat Max dit ook zag en de draak dan maar verder op zich zou nemen. Dat deze demon al zo erg verwond was hoefde anders ook nog niet te betekenen dat het meteen over was en dat merkte ze nog wel even doordat hij zich ineens wist te verzetten. Hij wist zichzelf om te draaien en Salina van zijn rug af te slaan waarna. Ze wist zichzelf alleen snel te herstellen en ze vond haar grip op de grond om nog een keer op hem af te springen. Hij verzette zich heftig maar uiteindelijk kon hij haar tanden niet meer ontwijken en scheurde ze nu zijn hele keel open, zo ver dat ze zeker wist dat het gedaan was en tot hij ook niets meer deed..

Astaroth was echt wel een grote gemene demon en niet zomaar eentje gezien hij aan de rechterzijde van de duivel stond, maar over de jaren heen was hij wel een beetje sloom geworden hoor. Hij had misschien net iets teveel genoten van zijn kroontje, waarschijnlijk had hij de laatste jaren wel niets zoveel meer hoeven doen. Het betekende alleen niet dat hij nu een makkelijke was geworden, dat zeker niet. De tip die Max haar gaf was dan ook wel een goede, dus wie was zij om hem tegen te spreken. Ze had enkel geknikt en hun samenwerking was begonnen, al hield Salina zich nu even op de achtergrond, zo kon Max zijn aandacht volledig bij de demon houden en zij een sneaky aanval inplannen. Het ging perfect zoals ze wilde en het duurde niet lang voordat ze hem naar de grond had gekregen met een gebroken enkel. Stiekem vond ze het wel erg grappig dat de demon hierdoor begon te schreeuwen, het zou toch niet vaak voorkomen maar ze had hem dan ook wel echt heel lelijk gebeten en de kaken van een Hellhound waren ontzettend sterk met veel scherpe tanden die makkelijk huid konden doorboren. Ze kon het niet laten om hem nog even in het oor te grommen, om hem even duidelijk te laten weten dat ze hem had, daarna begon ze hem beetje bij beetje aan stukken te scheuren. Het was misschien een beetje gruwelijk maar dat was hun manier, ze stonden er niet om bekend heel netjes te vechten. Hellhounds zouden hoe dan ook alles een beetje bloederig maken, maar zij hadden dan ook geen mes die ze makkelijk bij iemand in het hart konden steken, zij hadden alleen scherpe nagels en tanden.

Ondertussen hield ze ook wel een beetje in de gaten wat er naast haar nog gebeurde met de draak, eigenlijk vooral met haar gehoord omdat deze helemaal perfect was. Zij maakte dit nog gewoon even af tot ze zeker wist dat hij niets meer zou kunnen doen, oftewel tot hij dood was. Zachtjes grommend stond de gitzwarte hond boven op het half verminkte lichaam en keek ze het aan met haar flikkerende ogen. Haar tanden waren nog steeds ontbloot ondanks dat hij nu toch wel echt dood was. De draak was ook al dood, daar had de engelenjongen nog wel voor gezorgd met natuurlijk wel wat hulp van Max, zonder hem had hij het waarschijnlijk ook niet gered. "So, that was fun" Zei ze jongen waarna hij zich omdraaide naar het meer toe om zijn wonden te wassen. Ze koos precies ook dat moment uit waarop ze beide geen aandacht voor haar hadden om terug te veranderen en liep vervolgens heupwiegend dichter naar hun toe. [i]”You owe me,”[/b] Zei ze even kort met opgetrokken wenkbrauw tegen Max. Heel eventjes voelde ze een pijnlijk prikkende pijn in haar schouder en ze trok haar leren jasje uit - die Ramiro van een goede vriend voor haar had meegenomen omdat deze niet kapot zou gaan in een gevecht als ze in haar hondengedaante zat - om ook even met haar hand naar haar schouder te gaan waar die diepe sneeën zaten. In het zwarte shirt van haar zaten ook die dikke scheuren maar je zag gelukkig niet zoveel van het bloed doordat het shirt zwart was, wat overigens niet betekende dat het niet heel erg aan het bloeden was, want dat deed het wel. Haar hand was dan ook wel rood gekleurd wanneer ze die terug haalde. Ze zuchtte even, dat zou ze straks wel verzorgen, het was ook weer niet zó ernstig, het bloedde alleen een beetje veel maar ze zou er niet dood aan gaan. Zoveel pijn deed het ook niet echt meer, nu was haar pijngrens ook wel iets lager en de piep van eerst was meer omdat ze schrok en het moment dat zijn nagels in haar huid sneden was wel ietswat pijnlijk. Ze keek nu weer de andere jongen aan en ergens kon ze het wel een klein beetje herkennen, kon ook best dat ze hem ooit een keer tegen het lijf was gelopen maar waar en wanneer kon ze niet zeggen. ”Volgens mij ben ik jou wel eens tegen gekomen, maar ik kan het me slecht herinneren, hoe heet je?” Vroeg ze nu aan de engelenjongen en leunde met haar gewicht even op een been. Om hem even te plagen flikkerde ze ook weer even rood met haar ogen. Ze bleef hem aankijken maar ondertussen zag ze ook wel even dat Max eenzelfde slag had gehad van de klauwen van de draak wanneer ze hem kort ook even aankeek.

Het was een gruwelijke wijze waarmee ze de demon om het leven had gebracht en het was niet op aan te zien, zo zou je eigenlijk niemand willen zien maar ze had geen andere keuze, ze had er zeker van willen zijn dat dat ding niet nog even een laatste actie zou uitvoeren. Je wist het maar nooit met demonen, het waren kleine bedriegende en vals spelende onderkruipsels. Snel was te terug gegaan naar haar normale gedaante en stapte ze over het ongedierte heen. De jongen en Max waren allebei naar het water toe gelopen en Salina bleef op een paar meter afstand staan onder de bomen. Ze voelde wel dat het niet helemaal goed zat met haar schouder, de snijdende pijn en het bloed best wel hard. Leuk was het zeker niet maar ze was gelukkig wel wat gewend en kon de ergste pijn wel gewoon laten voor wat het was. In ieder geval leek het alsof Reaper het goed kon vinden met die engelenjongen, iets wat ze niet gelijk van hem zou verwachten en ook niet van die andere jongen maar goed, hun gesprekje leek erg gezellig dus vonden elkaar wel aardig. Hij knikte even kort wanneer ze hem vertelde dat ze hem nu een schuld tegoed had, en dat kon hij ook maar beter blijven onthouden. Nu was er niet gelijk iets waar Salina hem voor nodig had, maar sinds hun leven nog lang was en er nog veel kon gebeuren was het altijd handig als iemand je nog iets verschuldigd was.

Ze volgde Max wanneer hij opstond en zijn shirt van de grond opraapte. Tja, wat dat betrof had ze het nu eigenlijk best wel goed, ze stond tussen twee goed getrainde en gespierde dudes in die allebei zonder shirt stonden. Daar was echt helemaal niets mis mee om eerlijk te zijn, dat had ze wel even goed gedaan zo. Ze kon het daardoor ook niet laten even breed naar beide te grijnzen met een wat verleidelijke blik in haar ogen. Tot Max besloot om het stuk stof van zijn shirt tegen de wond op haar schouder te drukken. Door de aanraking trok ze lichtjes even met haar schouder maar ze wist zichzelf tegen de pijn te verzetten. Heel even zuchtte ze en wilde ze met haar ogen rollen maar ze wist zelf ook goed genoeg dat het stelpen van het bloed een goede zaak was, dus dan was ze niet zo kinderachtig om hem weg te duwen. Het had ook niet lang moeten duren of ze was zelf naar binnen gelopen om haar wonden schoon te maken en het bloed te stelpen, alleen wist ze nog niet wat ze ging doen om alles dicht te krijgen. ‘Thanks for what you did. I won’t forget.’ Hoorde ze hem kalm zeggen. Ze streek even met haar hand haar donkere krullen aan de kant en liet deze over de andere schouder hangen waarna ze hem aankeek over haar schouder. ”You’re welcome.. And thank you.” Zei ze met een kleine grijns terug waarna ze even knikte naar haar schouder, gewoon om even te laten zien dat ze dat ook wel waardeerde. Niet iedereen zou dat even snel doen, maar Salina besloot die kinderachtige spelletjes niet te gaan spelen van dat ze zichzelf wel kon redden omdat ze zichzelf anders zwak voelde. Ze wist zelf wel beter, ze was niet zwak. ”If you stitch me up, I’ll stitch you up.” Stelde ze voor met dezelfde grijns als altijd op haar gezicht, verleidelijk en uitdagend.

Uiteindelijk richtte ze zich weer tot de engelenjongen waarvan ze nog steeds de naam niet van wist, of die ze eigenlijk helemaal niet kende. Ze wist eigenlijk niet zeker of ze hem kende of niet, ze was genoeg van die jagers tegengekomen maar had ze lang niet allemaal onthouden. Neh, ze ontweek ze liever omdat ze toch alleen maar vervelend waren. "Geloof mij, als je me al eerder had gezien, zou je dat niet zijn vergeten" Zei hij koeltjes terug op haar vraag, ook lekker aardig. Niet dat Salina daar iets van aantrok, nee waarom zou ze. Dat Max leuke vriendjes was met deze jongen was prima maar zelf hoefde dat niet hoor. Grijnzend keek ze hem aan met een mysterieuze blik. ”Wie zegt dat jij mij ook gezien zou hebben?” Vroeg ze hem terwijl ze een wenkbrauw optrok, of met andere woorden, zij kon hem prima een keer gezien hebben zonder dat hij het doorhad. Ze was zeer goed in het schuil houden van haarzelf, bovendien was het moeilijk om een Hellhound te spotten wanneer ze hun rode ogen verborgen hielden en snel voort bewogen. Het zou misschien alleen zwavelgeur zijn die te ruiken viel maar ook dat kon van iets anders komen. "Maar ik ben Charlie" Stelde hij zich uiteindelijk voor waardoor ze een scheve grijns op haar gezicht zetten. ”Aangenaam.. Salina, the best Hellhound alive and trained by the best one that ever lived.” Zei ze kalm terug terwijl ze hem ook nog eens goed bekeek. Charlie was wel een van de beter uitziende engelenjongens, ze moest eerlijk zijn. Wel een beetje te humeurig naar haar smaak, maar goed dat was Max ook en hem mocht de soort van ook wel, al mocht ze hem nog wel even laten weten dat hij maar niet meer Jayson moest kwellen. Het was trouwens niet perse zo dat Salina de beste Hellhound was, ze overdreef gewoon eventjes, alleen dat over Ramiro was wel waar geweest. Hij was de beste geweest en de meest bekende. Nu was Salina ook zeer goed, sowieso beter dan haar leeftijdsgenoten - en misschien ook wel dan de rest, who knows - en ze was in het menselijke lichaam iets beter getraind.