Let's leave the world behind &Arianna

Rustig liep ze naar de paardenstallen toe. Het was nog vroeg in de morgen, dus veel mensen zouden er waarschijnlijk niet zijn. Je kon zo zien dat ze naar de stallen zou gaan, want ze had haar rijkleding aan. Eigenlijk meer haar rijschoenen, de rest zat gewoon fijn bij het rijden. Ze nam tenminste aan dat ze ook op een paard zou mogen rijden? Ervaring had ze genoeg, en dat wisten de schoolhoofden. Dus ze mocht waarschijnlijk wel gewoon een paard opzadelen en gaan rijden. Ze bleef even stil staan voor de stallen en sloot haar ogen even. Ze liet de geur tot haar doordringen. Het was lang geleden dat ze had ze had gereden, en het was al eeuwen geleden dat ze voor het laatst met haar eigen paard had gereden. Het paard dat ze had gekregen van haar ouders. Dat paard was al lang gestorven, maar het was haar lievelingspaard geweest. Waar ze op had leren rijden. Ze zuchtte even en opende haar ogen weer.

Ze liep naar binnen en keek om zich heen. Gefascineerd liep ze tussen de paarden door, en bekeek ze allemaal. Ook keek ze naar de namen die ze hadden. Ze moest hierbij aan haar eigen paard denken. Een wit grijs paard was het geweest, Majesty genaamd. Arianna was er kapot van geweest toen het paard was gestorven. Ze stopte bij een paard met de naam Elia. Ze deed haar handschoenen uit, en liet het paard rustig snuffelen aan haar koude hand. Ergens had ze wel de angst dat er iets zou gebeuren, maar ze voelde zich om een of andere reden op haar gemak hier. Er was niemand behalve de paarden, en Elia leek het geen probleem te vinden dat ze hier was. Rustig aaide Arianna het paard over haar neus, en legde na een tijdje haar hoofd tegen die van het paard aan. Het gaf haar heimwee om hier te zijn en terug te denken aan het paardrijden toen ze nog jong was. Ze veegde even met een hand langs haar ooghoeken, en keek Elia aan. Het bruine paard keek haar aan en Arianna aaide het dier weer over haar hoofd. Er zat een witte bles op het hoofd, maar voor de rest was het paard bruin.

Ze hoorde iemand door de stallen lopen. Ze was niet van plan om te gaan kijken wie het was, maar om bij de zadels te komen moest ze wel langs diegene. Ze liep weg bij Elia en liep de hoek om. Daar zag ze hoe een jongen een paard een appel gaf. Ze wachtte even en liep toen naar de zadels. De jongen moest haar nu wel gehoord hebben. Ze bekeek de zadels, en tilde uiteindelijk een geschikte op, terwijl ze terugliep was te zien dat ze moeite had met het zadel te tillen. Het was best zwaar, maar gelukkig niet ver lopen. Ze legde het zadel neer op een soort tafel, en liep naar haar handschoenen toe die nog bij Elia lagen. Toen ze terugliep om een borstel te pakjen trapte een paard plots gard tegen de staldeur. Ze schrok en liet de handschoenen vallen. Terwijl ze was gebukt om de handschoenen op te rapen zag ze dat de jongen voor haar was gaan staan.

Outfit

Er was één paard dat meteen haar aandacht had getrokken. Elia genaamd. Het paard was donkerbruin, met een witte bles. Ze leek totaal niet op Arianna's eerste paard, maar toch was er iets met dit paard dat speciaal was. Misschien waren het de donkere ogen die haar verwachtingsvol aankeken. Terwijl het paard aan haar hand snuffelde was Arianna ergens bang dat er iets zou gebeuren, maar om een of andere reden voelde ze zich hier op haar gemak. Er was niemand hier, behalve de paarden en zij. Het gaf haar rust, om te weten dat ze hier niet zomaar iemand pijn zou kunnen doen. Ze aaide het paard zacht over haar hoofd, terwijl haar gedachten weer terug gingen naar York. Zij had niet zonder problemen paard leren rijden, ze was er een paar keer vanaf gevallen. Het was ook niet handig om het te leren terwijl je halve familie aan het kijken was. Normaal kon ze daar wel tegen, maar toen op die leeftijd nog niet. Ze was nog jong geweest, echt jong.

Terwijl ze naar de zadels liep zag ze een jongen bij een paard staan. Ze was dus toch niet helemaal alleen. Ze wachtte even, maar liep toen naar de zadels. Het zadel was best zwaar, maar het was gelukkig niet ver lopen. Ze legde het zadel op een soort tafel, en liep toen terug naar Elia, waar haar handschoenen nog lagen. Toen ze weer naar de zadels liep om daar ook een borstel te halen trapte er opeens een paard hard tegen een staldeur. Arianna schrok, en liet haar handschoenen vallen. Ze bukte om ze op te rapen, en zag toen dat de jongen voor haar verschenen was. De jongen knielde bij haar neer, wat Arianna deed opkijken. ‘Gaat het wel oké? Dat was een aardige knal, je bent toch niet gewond of zo?’ Vroeg hij op een rustige toon. Hij schonk haar een warme glimlach, en even glimlachte Arianna terug. Het was niet zo warm als hij had gedaan, lang niet. Het was een klein glimlachje, maar het was iets. Hij reikte een hand naar haar uit om haar overeind te helpen, en even aarzelde Arianna. Het maakte haar altijd wat angstig als iemand dat deed. Even keek ze hem aan, en vond zijn ogen. Langzaam legde ze haar hand in de zijne, hopend dat er niks zou gebeuren. Hij zou de kou wel voelen tough, dat sowieso. Tot haar opluchting gebeurde er niks en stond ze weer overeind zonder hem pijn te hebben gedaan. "Het gaat wel, het was gewoon een knal.. meer niet, ik heb niks. Maar toch bedankt" Zei ze rustig. Ze had gemerkt dat hij een gentleman was, zeker voor deze tijd. Het was lang geleden dat iemand die ze niet kende zo net zich gedragen had.  ‘Ik ben Robb trouwens.’ Stelde hij zich voor. "Goedemorgen Robb," zei ze met een klein glimlachje. "Ik ben Arianna,"Vervolgde ze terwijl ze naar de stal van Elia toeliep. Ze verwachtte dat hij wel zou volgen. Terwijl ze de staldeur open maakte en Elia begon te borstelen keek ze de jongen even aan. Gek genoeg dacht ze dat ze zijn gezicht eerder had gezien. Toen ze klaar was met borstelen pakte ze het zadel op en liep weer terug naar Elia. Ze zuchtte even toen het zadel eenmaal op het paard lag, het was niet de meest gemakkelijke klus. "Wat brengt jou zo vroeg, Robb?" Vroeg ze. Het was meer uit beleefdheid, maar ze wist niet of hij dat zou merken. Haar accent was in ieder geval duidelijk te horen.

Outfit

Arianna voelde zich meer op haar gemak bij paarden dan bij mensen die ze niet kende, gewoon omdat ze bang was om de controle over haar mutatie te verliezen. Paarden gaven haar de zenuwen en angst niet, de dieren accepteerden veel. Arianna behandelde ze ook goed, en omdat ze al grote delen van haar leven met de dieren om ging wist ze wat ze wel en niet moest doen. Maar ze kon er niets aan doen dat ze schrok toen een paard hard tegen een deur trapte. Ze liet haar handschoenen vallen en bukte om ze op te rapen. Terwijl ze nog gehurkt zat zag ze de jongen die ze net had zien staan bij een hengst. De jongen knielde bij haar neer, wat Arianna deed opkijken. ‘Gaat het wel oké? Dat was een aardige knal, je bent toch niet gewond of zo?’ Vroeg hij op een rustige toon. Hij schonk haar een warme glimlach, in tegenstelling tot de glimlach die Arianna hem schonk. Het zat niet in haar om zomaar heel warm te glimlachen, voornamelijk door haar mutatie. Ze schonk hem een klein, minuscuul, glimlachje. Dit was ook meer uit beleefdheid, al viel het haar wel op dat hij vrij beleefd was. Hij reikte een hand naar haar uit om haar overeind te helpen, en even aarzelde Arianna. Ze voelde vrijwel meteen de angst opkomen dat ze hem misschien pijn zou doen. Ze had haar handschoenen nu niet aan, en ze kon ze ook niet zomaar aan doen. Langzaam legde ze haar hand in de zijne, klaar om hem elk moment terug te kunnen trekken. Tot haar grote opluchting gebeurde er niks, maar ze wist dat hij de aarzeling gezien moest hebben. Hij had de kou zeker wel gevoeld, dat moest wel.
"Het gaat wel, het was gewoon een knal.. meer niet, ik heb niks. Maar toch bedankt." Zei ze rustig. Ze had wel gemerkt dat hij een gentleman was, hij had haar ook zonder brute kracht overeind geholpen. De meeste jongens van deze tijd zouden zich niet zo gedragen, dat wist ze wel. ‘Ik ben blij dat u het goed maakt.' Zei hij met een zachte glimlach, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak en haar bekeek. De meeste meiden was dit niet opgevallen, maar Arianna had al zo vaak meegemaakt dat iemand haar bekeek. Of het nou heel subtiel was zoals bij de jongen voor haar, of heel opzichtig. Ze kon wel zeggen wanneer ze dat deden. Toen hij haar met 'u' aangesproken had was er even iets op haar gezicht te zien dat aangaf dat ze verbaasd was geweest, maar dat was vrijwel meteen al weer verdwenen. ‘Ik ben Robb trouwens.’ Stelde hij zich voor. "Goedemorgen Robb," zei ze met een klein glimlachje. "Ik ben Arianna," Vervolgde ze. 'Aangename kennismaking Arianna.’ Zei hij voordat ze naar de stal van Elia toeliep. Ze had even geglimlacht als antwoord.

Zoals ze al dacht volgde hij haar tot de stal. Eenmaal daar aangekomen, maakte ze de deur open en begon ze de merrie te borstelen. Tijdens het borstelen keek ze Robb even aan, en even dacht ze dat ze zijn gezicht ergens van kende. Dat zou waarschijnlijk niet zo zijn, dus liet ze de gedachte vrijwel meteen weer gaan. Toen ze met het zadel aan het sjouwen was hielp hij haar met het tillen. Toen het zadel eenmaal op het paard keek ze hem even dankvol aan. "Dankjewel," Zei ze even kort met een klein knikje. "Wat brengt jou zo vroeg, Robb?" Vroeg ze. Het was meer uit beleefdheid, maar ze wist niet of hij dat zou merken. ‘Ik ben nooit echt een uitslaper geweest.’ Glimlachte hij kort, ze keek hem even aan terwijl ze bezig was met het hoofdstel, en ging toen weer verder. Het hoofdstel had ze vrij snel gefixt en er was te zien dat ze wist wat ze deed. ‘Het is prachtig weer om te gaan rijden.’ Zei hij, waarna ze hem aankeek. "Dat is ook precies wat ik ga doen." Zei ze met een glimlachje. Ze liep met Elia de stal uit, en ze stopte bij de ingang van de stallen. Ze zag dat hij haar gevolgd was, en ze steeg in een vloeiende beweging in het zadel. "Fijne dag nog," Zei ze terwijl ze even de teugels goed deed in haar handen. "Robb." Glimlachte ze. Een iets grotere glimlach nu. Daarna liet ze Elia de stal uit stappen. Voordat ze weg reed keek ze nog even om en glimlachte ze nog even. Toen ze weer terug in het zadel zat bedacht ze zich dat hij haar misschien nog wel achterna zou komen, waarom wist ze niet, ze vermoedde het gewoon. Ze liet Elia naar het strand stappen. Momenteel was ze op een soort grasveld/weide. Ze dacht dat ze wel vrij mocht rijden, met al haar ervaring. Ze besefte niet eens dat ze haar handschoenen was vergeten.

Outfit

De jongen, die zich voorgesteld had als Robb hielp haar nu ook al met het zadel naar Elia te tillen. Het viel haar toch wel op dat hij best behulpzaam was, en ze kende hem niet eens. En hij was een gentleman, dat was haar al opgevallen vanaf het moment dat hij naar haar toe was gegaan om te kijken of ze zich bezeerd had. Niet dat ze het erg vond dat hij haar hielp. Het zadel was best zwaar voor haar, zelfs voor haar. Ze was sterker door haar onsterfelijkheid maar dit was een vrij zwaar zadel dus ze was blij met hulp. Meestal zou ze hebben gezegd dat ze geen hulp nodig had, maar om een of andere reden - die ze zelf niet wist - liet ze het toe nu. "Dankjewel," Zei ze even kort met een klein knikje toen het zadel op het zadel lag. ‘Geen dank, ik help graag.’ Sprak hij met een glimlach.
"Wat brengt jou zo vroeg, Robb?" Vroeg ze. Het was meer uit beleefdheid, maar ze wist niet of hij dat zou merken. ‘Ik ben nooit echt een uitslaper geweest.’ Antwoordde hij. Ze knikte even, ze snapte het wel. Zij ging ook het liefst s'morgens naar de stallen, ook toen ze nog jonger was geweest, omdat ze dan rustig kon rijden en ze niet de hele tijd gevolgd werd. Ze was vroeger ook wel eens het landhuis/paleis uit gesneakt en was in haar eentje gaan rijden, gewoon omdat ze dat fijner vond. Het was streng verboden, maar ze had het toch gedaan. Gewoon omdat ze het fijner vond om in haar eentje te rijden en dit een van de weinige momenten was waar er geen beveiliging was of een van haar vriendinnen of zo. Het hoofdstel had ze vrij snel gefixt en er was te zien dat ze wist wat ze deed. ‘Het is prachtig weer om te gaan rijden.’ Zei hij, waarna ze hem aankeek. "Dat is ook precies wat ik ga doen." Zei ze met een glimlachje. Toen ze de stal uit liep met Elia merkte ze dat Robb haar volgde. Waarom wist ze niet, misschien om haar gedag te zwaaien of zo. Alhoewel dat wel een beetje raar zou zijn, aangezien ze hem pas net kende.
Ze steeg soepel op de merrie, keek even naar buiten. "Fijne dag nog," Zei ze terwijl ze even de teugels goed deed in haar handen. "Robb." Glimlachte ze. Ze had hem even aangekeken toen ze zijn naam had gezegd. Een iets grotere glimlach nu. Daarna liet ze Elia de stal uit stappen. Voordat ze weg reed keek ze nog even om en glimlachte ze nog even.

Toen ze eenmaal in de open buitenlucht was liet ze Elia draven, en even sloot ze haar ogen. Dit bracht haar weer een beetje terug bij haar jeugd. Ze hield ervan om te rijden, het gaf haar een gevoel van vrijheid. Het was net als vroeger, alleen dan een ander paard. Haar eigen merrie was al eeuwen geleden overleden. Het was haar eerste paard, maar het was ook meteen haar lievelingspaard geweest. Uiteindelijk liet ze Elia weer stappen, toen het zandiger werd onder de hoeven van het paard. Ze was pas een keer op het strand geweest, maar hier zou waarschijnlijk helemaal niemand zijn. Bovendien was het niet erg moeilijk om de weg terug te vinden. Gewoon dezelfde weg terug, en dan zou het wel goed komen. Ze merkte niet eens dat ze haar handschoenen was vergeten, zoveel genoot ze van het gevoel van vrijheid. Na een tijdje hoorde ze de voetstappen van een ander paard achter zich. ‘Mijn excuses voor het volgen, maar volgens mij zijn deze van u?’ Hoorde ze hem vragen. Ze keek om, en zag dat hij haar handschoenen in zijn hand had. O god, die was ze helemaal vergeten. Als hij die niet had gebracht was ze ze waarschijnlijk kwijt geraakt. En dat was een ware ramp geweest, dan kon ze haar mutatie niet controleren. Ze liet de teugels los met een hand, en pakte de handschoenen aan. Onbewust raakte ze even zijn hand weer aan, ze deed de handschoenen meteen weer aan, en keek hem toen aan en zei: "Dankjewel," Even was ze stil. "Ik kan niet echt zonder ze." Gaf ze toen toe. Ze keek even onopvallend naar zijn rijstijl, en merkte dat hij een goede ruiter was. Voor zo ver ze het nu kon zien. Hij vertrouwde het paard in ieder geval genoeg om de teugels een beetje los te laten. Ze was wel benieuwd naar wat voor ruiter hij verder was, merkte ze. "Ik kan je moeilijk terug laten gaan nu je er bent?" Zei ze met een soort halve vraag. Het was ook een soort uitnodiging, merkte ze. Dat was niet echt de bedoeling geweest, maar daar kon ze nu niets meer aan doen. Ze spoorde haar merrie wat aan, tot ze in draf zat, en keek even achterom of Robb haar zou volgen. Heel even keek ze weer naar hoe hij reed, en terwijl ze daarna weer voor zich uitkeek vroeg ze: "Je rijd goed, waar heb je dat geleerd?"

Outfit

Van het moment dat ze de stal uit reed op Elia voelde ze zich met de seconde vrijer worden. Even had ze nog omgekeken naar Robb en had even geglimlacht. Ze wist niet waarom ze dit deed, misschien was het omdat hij zich als een ware gentleman gedroeg. Ze had vanaf het begin al gehoord dat hij uit Schotland kwam, iets wat haar wel deed glimlachen. Vroeger was Schotland een van haar vijanden geweest. Constant hadden ze haar land bedreigd, samen met ander Engels land. Elizabeth had haar handen er vol mee gehad. En dan waren er ook nog de Fransen geweest. Het was niet gemakkelijk geweest. Ze voelde hoe de wind door haar haren gleed en even sloot ze haar ogen. Dit bracht haar weer terug naar haar jeugd. Honderden jaren geleden. Ze was toen wel eens het kasteel uit geslopen, en was weggereden op haar merrie. Soms had ze dat nodig. Arianna was nooit vrij geweest, zeker vroeger niet. Maar dat waren de momenten waarop ze zich even een vrije dame kon voelen. Ze werd dan niet gevolgd door haar ladies of de wachters, en dit voelde nog steeds zo. Het was al die jaren zo blijven voelen. Ze was uiteindelijk op het strand aangekomen en was gewoon een kant op gereden. Het was een eiland, dus ze kon eigenlijk niet verdwalen. En anders was het gewoon dezelfde weg terug. Ze merkte niet eens dat ze haar handschoenen was vergeten, zoveel genoot ze van het gevoel van vrijheid. Na een tijdje hoorde ze de voetstappen van een ander paard achter zich. ‘Mijn excuses voor het volgen, maar volgens mij zijn deze van u?’ Hoorde ze hem vragen. Ze keek om, en zag dat hij haar handschoenen in zijn hand had. Hoe  kon ze zo stom zijn om ze te vergeten? Als hij ze niet had gebracht was ze ze kwijt geweest, en dat zou een ramp zijn. Dat betekende dat ze haar mutatie niet kon controleren. Dan zou ongeveer heel het eiland in gevaar zijn, merkte ze.

Ze liet de teugels los met een hand, en pakte de handschoenen aan. Onbewust raakte ze even zijn hand weer aan, ze deed de handschoenen meteen weer aan. "Dankjewel," Even was ze stil. "Ik kan niet echt zonder ze." Gaf ze toen toe. Hij had haar mutatie sowieso al gemerkt. ‘Het genoegen is geheel aan mijn kant. Ik kon ze moeilijk laten liggen, dan zouden ze verloren gaan.’ Sprak hij met een glimlach. Ze zag hem even een hand door zijn hand halen, en daarna aaide het paard even bij de hals van het dier. Arianna merkte dat zijn rijstijl best goed was. Hij vertrouwde het paard in ieder geval genoeg om de teugels half los te laten, en niet alle mutanten zouden dat durven. Als ze überhaupt op het dier zouden zijn gaan zitten. "Ik kan je moeilijk terug laten gaan nu je er bent?" Zei ze met een soort halve vraag. Ze vond het ergens wel jammer dat ze nu niet meer alleen kon rijden hier, want het zou erg onbeleefd zijn om hem weg te sturen. Net nu hij haar handschoenen was komen brengen. Zo was ze niet opgevoed, dus ze zou er maar mee moeten leven. Ze kon altijd later nog zelf gaan rijden. ‘Het zou best gemakkelijk gaan hoor. U zegt gewoon “ Robb, je bent heel aardig maar ik zou verder van de rit willen genieten op mijn eentje.” En dan zou ik gewoon rechtsomkeer maken.’ Sprak hij wat lachend. ‘Maar als u het niet erg vind, blijf ik graag.’ Er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Ze aaide haar paard zacht, en maakte daarna een handgebaar naast haar, wat aangaf dat hij daar kon komen rijden als hij wou.

Ze spoorde haar merrie wat aan, tot ze in draf zat, en keek even achterom of Robb haar zou volgen. Weer keek ze even naar zijn rijstijl. Het was goed, maar dat had ze al vastgesteld. Misschien had hij op een ruiterschool gezeten? Of hij had gewoon leren rijden van een goede leraar of lerares. Terwijl ze daarna weer voor zich uitkeek vroeg ze: "Je rijd goed, waar heb je dat geleerd?" Vroeg ze aan hem. ‘In Glasgow, toen ik klein was heeft een vriend van de familie het me geleerd en ik bleek er een natuurlijke aanleg voor te hebben.’ Vertelde hij. Ze hoorde trots toen hij het over Glasgow had. Dezelfde trots waarmee zij over York sprak. Zoals ze al had vastgesteld kwam hij uit Schotland. ‘En u? Ik kom niet vaak zulke goede ruiters tegen.’ Kreeg ze de vraag terug. "Dankjewel," Bedankte ze hem eerst. "Ik heb in York leren rijden, toen ik nog heel jong was. Ik denk dat bij mij dezelfde aanleg is geconstateerd." Zei ze glimlachend terwijl ze eraan terug dacht. Ze kon best zeggen dat ze toen nog jong was. Sommige kinderen leerden het al op hun zesde. Maar voor haar was jong in deze context dertien jaar oud. Ze had met dezelfde trots als hij gesproken, maar dat was altijd zo als ze het over York had.

Ze reden even zonder iets te zeggen, toen er opeens iets aan kwam rennen. Arianna kneep haar ogen even een beetje dicht, en zag dat het een hond was. Het beest leek nogal overstuur, en het kwam steeds dichterbij. Arianna hield haar merrie al in, ze vertrouwde het niet helemaal. Het beest was geen mutant, vermoedde ze. Maar de hond was waarschijnlijk ontsnapt uit de shelter. Hoe dat was gebeurd wist ze niet, maar het was niet goed. Ze merkte dat haar merrie al zenuwachtiger werd, en ze begon het dier wat te aaien. De hond stopte op een afstand van ongeveer twintig meter, en Arianna hield haar merrie ook in. Ze had nu even geen oog voor Robb en zijn paard. Ze probeerde haar merrie rustig te houden. Dat lukte, tot de hond opeens naar voren liep. Arianna zag de angst in de ogen van het beest. Ze liet haar paard wat achteruit gaan, terwijl ze zachtjes een 'sshht'-geluid maakte. Ze bleef het dier aaien, in de hoop dat het dier rustig zou blijven. Maar toen de hond ook begon te grommen, begon haar paard te bokken. Arianna schrok hier niet echt van, dit had ze wel vaker meegemaakt. De hond liep piepend achteruit, en het paard van Arianna had de oren in haar nek liggen. Rustig zei Arianna af en toe 'ho, ho, doe maar rustig' en wisselde het af met 'ssshtt', maar het werkte niet meer na een tijdje. De hond blafte nog een keer, en dit was de druppel voor haar merrie. Ze begon weer harder te bokken, en daarna te steigeren. Arianna had moeite om in het zadel te blijven zitten, en greep zich half vast aan de manen en sloot de teugels dichter om haar hand. Maar het was van geen nut, ze verloor uiteindelijk de teugels en werd uit het zadel geworpen, het zand in. Ze kwam met een doffe klap op de grond, en kwam terecht op haar rug. De grond onder haar bevroor deels, omdat ze nu best bang was voor haar merrie. Het deed wel pijn, en ze vertrok haar gezicht zodra ze op de grond was gekomen. Maar haar paard was de controle nu echt kwijt, en trapte wild in het rond. Ze zou Arianna bewusteloos hebben getrapt, als Robb het paard niet op tijd weg had getrokken. Ze keek hem even verbaasd en geschrokken aan, ze besefte nog niet dat hij haar had gered. Met de pijn duidelijk af te lezen op haar gezicht stopte ze uiteindelijk wat verderop, en sloeg haar armen om haar buik heen. Terwijl ze zachtjes tegen zichzelf prevelde om het onder controle te houden. Ze moest wel. Anders was ze een groter gevaar dan de merrie. Dat was ze sowieso. Een traan gleed over haar gezicht van de pijn, en ze staarde voor zich zelf uit, terwijl ze haar handen nu tegen elkaar wreef, en hoopte niet alles te bevriezen.

Outfit

‘Dat moet haast wel. Hoe u rijdt, niet veel mensen zouden het u nadoen.’ Sprak hij met een brede glimlach als antwoord op haar constatering dat ze hetzelfde talent als hij had. Het was waar, ze had wel een natuurlijk talent voor paardrijden. Ze hield er ook van, om verschillende redenen. Ze kon met de dieren omgaan zonder de angst om alles te bevriezen of iemand te doden. Het gaf haar herinneringen aan vroeger waar ze vrij was, als een van de weinige momenten. En zo waren er nog talloze redenen. Het lag haar gewoon. "Dankjewel, nogmaals." Antwoordde ze beleefd. Ze was nog steeds best koud tegen hem, maar daar kon ze niets aan doen. Ze was niet echt heel koud, meer afstandelijk. Het was raar om iemand te ontmoeten die deze beleefdheden had, en een echte gentleman was. Die kwam je niet vaak meer tegen in deze tijd. Het waren nu meer lompe boeren nu ze eraan dacht. Het was niet goed om te zeggen over ze, maar het was zo. De jongens van nu hadden niet meer de beleefdheid van vroeger. Ze genoot van de stilte, het was fijn dat Robb niet zo iemand was die de hele tijd aan het praten was, op een irritante manier. Ze vond het niet erg als iemand veel praatte, maar als het irritant werd, was het toch vervelend.

De stilte werd echter onderbroken toen er een hond aan kwam gerend. Arianna zag dat het beest overstuur was, wat haar aanspoorde om haar paard stil te houden. Ze had al gemerkt dat Elia een best pittig paard was, maar ook best zenuwachtig. Het gebeurde allemaal vrij snel daarna. De hond ging niet op Robb en zijn hengst af, maar op haar en Elia. De hond blafte een paar keer, wat als gevolg had dat Elia begon te bokken. Daar kon Arianna wel tegen, ze was een ervaren ruiter. Maar Elia kreeg ze daarna niet meer kalm. De hond ging ook niet weg, en Elia begon uiteindelijk te steigeren. Wat ze ook deed, ze kreeg het paard niet kalm. Na een paar keer te steigeren verloor Arianna de teugels en werd ze op de grond gegooid. Ze kwam met een doffe klap op de grond, recht op haar rug. Ze hapte even naar adem, en voor een paar seconden werd de wereld om haar heen even wazig. De grond onder haar was een beetje bevroren toen ze op de grond was gevallen.  Het deed wel pijn, en ze vertrok haar gezicht zodra ze op de grond was gekomen. Maar het probleem was Elia, voor wie ze op dit moment wel degelijk angst had. Het paard trapte wild in het rond, en het dier zou Arianna hebben getrapt als Robb het dier niet weg had getrokken. Ze keek hem even verbaasd en geschrokken aan, ze besefte nog niet dat hij haar had gered. Ze kroop achteruit, wat meer richting de duinen. Wat Robb nu precies aan het doen was, had ze geen oog voor. Ze sloeg haar armen om haar benen heen, en prevelde tegen zichzelf om controle te houden. Ze had haar armen van haar benen afgehaald en wreef haar handen nu tegen elkaar terwijl ze voor zich uit staarde. Een traan gleed over haar gezicht, en om haar heen was ijs verschenen. Het was een geluk dat ze haar handschoenen nog aan had, anders was het erger geweest. Maar ook nu was er ijs verschenen wat langzaam aan het verspreiden was.

Ze had niet echt door dat Robb aan kwam rennen. Ze zag het wel, maar ze reageerde er niet op. Wel reageerde ze erop toen hij bijna viel. Het was aan de buitenkant niet echt te zien, maar vanbinnen waarschuwde het haar dat er ongelukken zouden gebeuren als ze het niet nu onder controle kreeg. Dan zou hij zichzelf bezeren, of nog erger, ze zou hem bevriezen. Alleen dit hielp absoluut niet bij het controle krijgen. Dit maakte haar alleen maar zenuwachtiger en banger. De traan viel op de grond en barstte uit elkaar als glas toen het de grond raakte. Ze zag Robb wel naast haar neerknielen, en voordat ze weg kon kruipen van hem had hij al een hand op haar schouder gelegd. Ze schrok wat van de aanraking en keek hem wat verward en geschrokken aan. Ze was het niet gewend om aangeraakt te worden. 'Het is al goed, bent u oke?' Vroeg hij toen aan haar. Ze schudde langzaam haar hoofd, en wou net wegkruipen toen hij haar opeens tegen zich aan trok. Heel voorzichtig, dat wel. Maar dit was nieuw voor haar. De laatste keer dat iemand dit had gedaan op zo'n manier was jaren geleden. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze hem zou bevriezen. Het was zeker dat hij de kou voelde, en het werd steeds kouder om hem heen. Ze durfde niet om zich te bewegen, ze was bang dat ze hem zou bevriezen als ze iets zou doen. De kans was op dit moment zeer groot, en het maakte haar nog banger dan dat ze al was. Hij riskeerde zijn leven hier, wist hij dat eigenlijk wel? Waarom ging hij niet weg, zoals iedereen zou doen als ze haar op zo'n manier zagen?  Er was haar verteld dat ze een monster was, en vervolgens had ze de jongen bijna per ongeluk vermoord. Maar Robb leek het gevaar te accepteren, en het joeg haar veel angst aan, maar het verwarde haar ook heel erg. 'Kan ik iets doen?' Vroeg hij toen. Ze keek hem nu aan, met een beetje tranen in haar ogen. Ze trilde een beetje, doordat ze nu echt heel bang was om hem te verwonden of nog erger, te doden. "Wat doe je..?" Vroeg ze zachtjes. "Ik bedoel.. Het is niet veilig." Zei ze terwijl ze voor zich uit staarde. Daarna keek ze hem weer aan, terwijl er nog een traan over haar wang gleed. "Hoezo ben je niet bang voor me?" Vroeg ze toen verward, terwijl ze nog steeds niet durfde te bewegen. Ergens diep, diep van binnen was er een gevoel dat hij haar kalmeerde, ze had ten slotte zich nog niet los gerukt. Maar dan herinnerde ze haarzelf er weer aan dat ze levensgevaarlijk was en dat het niet veilig was voor hem, hij was niet veilig voor haar.

Outfit

Met een doffe klap kwam ze op de grond. Ze was op haar rug gevallen en ze hapte naar adem. Voor een paar seconden werd haar wereld even wazig. De grond onder haar was een beetje bevroren toen ze op de grond was gevallen. Het deed wel pijn, maar ze had erger meegemaakt. Het probleem was dat Elia alle rust was verloren en nu wild in het rond trapte. Ze keek wat angstig naar het paard en probeerde achteruit te kruipen. Het dier had haar getrapt als Robb het niet aan de kant had getrokken. Ze keek hem wat geschrokken en angstig aan, tot ze verder naar achter kroop, richting de duinen. Ze sloeg haar armen om haar benen heen, en prevelde tegen zichzelf om controle te houden. Ze lette niet echt op wat Robb nu aan het doen was, ze probeerde zelf haar controle te houden. Ze wist wat ze aan kon richten als ze die verloor. Het was nu niet zo erg als andere keren, maar misschien zou het dat wel worden. Ze probeerde er niet aan te denken, maar ze kon het niet helpen. Ze zag hoe Robb naar haar toe kwam rennen en bijna uitgleed. Dit waarschuwde haar nog meer. Ze wreef haar handen tegen elkaar aan, maar het scheen niet te helpen. Het was nog een geluk dat ze haar handschoenen aanhad, merkte ze. De traan viel op de grond en barstte uit elkaar als glas toen het de grond raakte.

Ze zag Robb bij haar neerknielen, en voordat ze weg had kunnen schuiven had hij al een hand op haar schouder gelegd. Ze schrok wat van de aanraking en keek hem wat verward en geschrokken aan. Ze was het al lang niet meer gewend om aangeraakt te worden. Hij vroeg haar of ze oké was, en langzaam schudde ze haar hoofd. Ze wist wel dat het meer een soort beleefdheid was, want je kon duidelijk zien dat het niet goed ging. Het kwam voor haar uit het niets toen Robb haar opeens zacht tegen zich aan trok. Ze was al niet gewend aan zo'n helpende hand op je schouder, laat staan dit. Het was jaren geleden dat iemand dat had gedaan bij haar, en dat ze zich niet meteen had losgerukt. Nu durfde ze het niet, ze was bang dat ze hem zou bevriezen. Dat was alles wat ze absoluut niet wou. Ze kon alleen maar aan het gevaar denken, dat hij zijn leven hier riskeerde. Maar Robb leek het gevaar te accepteren, en het joeg haar veel angst aan, maar het verwarde haar ook heel erg. Waarom deed hij dat? 'Kan ik iets doen?' Vroeg hij toen. Ze keek hem aan, de tranen nog in haar ogen. Wat was hij aan het doen? Waarom riskeerde hij zijn leven voor, haar? "Wat doe je..?" Vroeg ze zachtjes. "Ik bedoel.. Het is niet veilig." Zijn hand ging naar haar wang en streek eroverheen. Hij schonk haar een korte glimlach, welgemeend. Ze bleef hem verward aankijken, ze snapte nog steeds niet wat hij aan het doen was. ‘Er zijn wel ergere dingen die ik heb doorstaan vrouwe. Het is in orde, ik laat niets met u gebeuren en denk er ook maar niet aan dat ik nog van u zijde zal gaan voor de rest van de dag.' Prevelde hij zachtjes. Zijn manier van praten verbaasde haar, had hij haar nou net 'vrouwe' genoemd? Niet dat ze dat niet was, maar dat kon hij onmogelijk weten. Tenzij hij wel heel veel van de Engelse geschiedenis wist, maar dat leek haar niet waarschijnlijk. Ook de manier waarop hij haar beloofd had hoe hij niet van haar zijde zou gaan tot ze oke was. Hij trok haar wat dichter tegen zich aan, waarom wist ze niet. Ze durfde nog steeds niet te bewegen, maar ergens drong het door dat hij haar misschien wel kalm zou krijgen.
Ze keek weer voor zich uit en probeerde haar gedachten op een rijtje te krijgen. Ze kon het niet helpen, de beelden van de man, haar wachter, kwamen toch weer naar boven. Hoe bang hij had gekeken toen ze hem per ongeluk had geraakt, en hoe die blik in haat en verderf was veranderd voor hij ter plekke was gestorven. Een andere traan gleed over haar wang bij die gedachte. "Hoezo ben je niet bang voor me?" Vroeg ze toen aan hem. ‘Waarom zou ik bang zijn voor iemand als u? Dan zou ik bang moeten zijn van het eiland, van mezelf. Dat heeft toch ook geen nut? We zijn hier beide om te leren, en ik ben hier nu momenteel om er voor te zorgen dat alles goed gaat met u.’ Antwoordde hij heel rustig. Ze keek hem verbaasd aan. De woorden drongen langzaam tot haar door en ze besefte dat hij gelijk had. Maar dan was er bij haar nog steeds het angstgevoel, wat tegelijkertijd ook niet weg ging.

Opeens ging hij voorzichtig half op zijn hurken zitten. Daarna tilde hij haar gemakkelijk op. Instinctief sloeg ze haar armen om zijn nek zodat ze zeker wist dat ze niet zou vallen. Nadat ze dit had gedaan drong het tot haar door wat ze deed, en dat ze dit in geen vierhonderd jaar zo uit haarzelf had gedaan. Ze was wel vaker opgetild, maar dat was geweest als ze niet bij haar bewust zijn was, of zoiets dergelijks. Ze keek wat verschrikt naar het ijsland dat ze had gemaakt. Ze bleef ernaar kijken tot Robb stopte op een zonniger plekje van het strand. Terwijl ze daar op het zand zat zei hij: ‘Richt je aandacht maar even op de zee of op iets anders van je eigen keuze, dat brengt je misschien weer tot rust.’ Ze keek liet haar blik even over het landschap glijden, en stopte uiteindelijk bij de zee. Ze wist niet wat het was, maar het had haar nooit echt gekalmeerd. Toch bleef ze ernaar kijken. Zacht schudde ze haar hoofd. "Het heeft me nooit echt gekalmeerd om naar de zee te kijken. Maar.." Ze stopte en keek nogmaals om haar heen. Het ijs had zich niet uitgebreid bij haar aanraking met de grond. En hoewel ze nog steeds wel angst had, was het niet meer zo erg als eerst. Ze had gemerkt dat Robb niet bang voor haar was, in tegenstelling tot vele anderen. Ze was verbaasd bij de gedachte dat hij haar gekalmeerd had. Ze kende hem nauwelijks. Ze wist alleen dat hij een mutant was, en op een manier praatte die haar erg aanstond, en haar herinnerde aan vroeger. "Hoe heb je het gedaan? Het is een lange tijd geleden dat iemand zo.. rustig bleef." Vroeg ze aan hem. Ze keek hem vragend aan, nu ze wat gekalmeerd was kon ze weer wat helderder nadenken en dit riep veel vraagtekens op bij haar.

Outfit