Hoe laat het was? Rosie had geen idee, eerlijk gezegd. Misschien was het nog eens handig om te leren klokkijken, want echt, voor haar waren het twee stokjes die op een ronde schaal naar cijfertjes wezen. Hoe kon je daar in godsnaam een tijd vandaan halen?
In ieder geval, de zon scheen en er was ook geen maan te bekennen. Daarbij had ze ook wel het gevoel dat ze al een tijdje wakker was, dus het zou dan ongeveer iets in de latere middag moeten wezen? Het kon haast niet anders, de laatste keer dat ze had geluncht was namelijk niet bepaald lang geleden?
Ze had nog wel met wat vriendinnetjes naar buiten willen gaan, misschien gaan zwemmen of wat dan ook. Máár dan zou ze iedereen af en langs moeten gaan, liet dat nou net iets zijn waar ze nu echt geen zin in had; haar voetjes deden nog behoorlijk pijn van het rennen over het strand, wat ze eerder vandaag al had gedaan. Ook dat nog, dat was ook weer iets waardoor ze kon weten dat het wat later op de dag was.
Dan was er ook nog eens de ontiegelijke hitte die over Genosha heerste, waardoor Rosie zich om de paar minuten dringend moest verkoelen. Op de een of andere reden steeg haar temperatuur telkens, iets wat ze niet gewend was en ervoor kon zorgen dat haar mutatie vervelend ging doen. Of in ieder geval, dat het voor haar hinderlijk genoeg was dat ze automatisch om de paar minuten dat ze buiten was een koude laag om zich heen creëerde. Vreemd, maar een andere keuze had ze niet. Straks raakte ze nog oververhit of zo?
Huppelend was het blondharige meisje door de gangen gegaan van de kamers, zo verder de school in. Misschien zou ze later nog wel iets zien, wat binnen was? Of een bekende tegenkomen, je wist maar nooit. Het pluspunt van deze dagen toch wel hoor; dat de school op de meeste plekken airco’s had en de hitte niet de kans had om het gebouw van binnen warmer te maken.
Haar blauwe ogen keken om de hoek van de muur toen ze de cafetaria voorbijging, maar daar was niemand te zien. Het was ook nog geen etenstijd en het was logisch, de meeste zouden vast en zeker buiten zijn.
De game hall? Nee, ook daar waren niet veel mutanten, laat staan dat er iemand was die ze herkende.
De woonkamer dan? Ja, daar móest haast wel iemand zijn! Vandaar dat ze haar weg met grote stappen vervolgde, de kant van de woonkamer opgaand.
En.. Ja! Daar was sowieso al één iemand voor de televisie. Nog voor Rosie wat verder de kamer had rondgekeken was ze naar binnen gelopen, in een rechte lijn richting de televisie, de objecten die haar in de weg stonden ontwijkend. Haar blauwe ogen bekeken het scherm en bij het zien van de populaire serie Pokémon krulden haar mondhoeken omhoog.
Na een paar seconden gekeken te hebben keek ze naar degene die het ook zat te kijken en trok ze tegelijkertijd haar wenkbrauwen wat op.
”Mag ik ook mee kijken..?” Vroeg het hoge kinderstemmetje aan de brunette. Hopelijk vond ze het goed! Rosie zou niet vervelend zijn en rustig kijken, beloofd! Of misschien nog wel wat praten, tussendoor, wie weet.. Maar daar ging ze de mevrouw niet voor waarschuwen, hihi.
