Gotta catch them all. [OPEN TRAININGSTOPIC]

Het onderverdelen van de subclasses wierp zijn vruchten af. Leerlingen waren meer geneigd om naar lessen te komen waar ze op een zekere hoogte gelijken met elkaar waren, dan bijvoorbeeld naar een groepsles te komen waar je shape shifters en mentaal of fysieke mutaties door elkaar had. Onzekerheid lag niet enkel bij je persoonlijkheid, maar ook bij je mutatie dus het was goed, niet enkel voor de ontwikkeling maar ook voor het zelfvertrouwen van een individueel persoon. Vandaag op zijn redelijk vaste uurrooster stond de Mundi subclasse, iets waar hij eerlijk compleet buiten viel maar wat niet wilde zeggen dat hij niet de waarde van zijn les aan de leerlingen kon bijbrengen. Hij duwde zichzelf recht van zijn bureau, trok de mouwen van zijn witte hemd keurig recht van onder zijn kostuumjasje en wandelde vervolgens zijn bureau uit.

Hij zette expres geen precies aantal op de lessen, er werd ook nooit vooraf ingeschreven. Er was enkel een uur en een bepaalde classe, op exact zijn aangegeven uur zou de deur dicht gaan en hoefde niemand meer binnen te komen. Hij was een behoorlijk lakse docent. Je kon hem storen buiten de lesuren en hij was bereidt extra moeite te doen van zijn kant als je dat zelf ook deed. Daarnaast probeerde hij iedere les zo begaan en ontspannen mogelijk te laten lopen, dat er gepraat werd, of een grapje werd gemaakt apprecieerde hij dan ook af en toe. Dit waren ten slotte trainingen, serieuze trainingen, met mutaties en echte capaciteiten. Het gevaar van de wereld, wat dat ook mocht zijn, stond voor de deur. Mutanten waren voor sommigen een bedreiging en het was zijn taak ze daar allemaal soort van op voor te bereiden.

Hij zette de deur open en wandelde verder het aangegeven leslokaal binnen. Wat je niet echt een lokaal kon noemen, meer een open ruimte met zoveel meer mogelijkheden dan dat op het eerste zich liet blijken. ‘Goedemiddag.’ Begroette hij één van de studenten die als eerste het lokaal kwam binnen gewandeld. Zelf stond hij bij een klein besturingspaneel. Of hij het een simulatie zou maken wist hij nog niet, hij wist het spel voor deze les wel maar het was een beetje naar afwachting van heet aantal studenten hoe hij het zou aanpakken. Zijn blik gleed kort naar zijn horloge alvorens hij zich draaide naar de klas en richting de deur wandelde. Er glipte nog snel iemand binnen en toen sloot hij voor de komende twee uren. ‘Goedemiddag.’ Herhaalde hij zichzelf nogmaals terwijl hij zich voor de groep ging stellen, allemaal met een mutatie die dicht bij de natuurlijke elementen lag. Hij hield zijn handen kort open en keek ieder van hen aan. ‘Wie kent Pokemon?’ Vroeg hij eerst en vooral, zijn spel was op dat oude legendarische spel gebaseerd dus voor mocht het iemand niet kennen … dan zou hij het moeten uitleggen …

Family is strenght … not weakness.