Met de komst van de nieuwe subclasses was alles plots zoveel overzichtelijker maar tegelijk ook zoveel drukker voor de trainingsdocent. Maar dat was oke, als hij iedere dag van s ’morgens tot s’avonds kon bezig zijn om ze allemaal op hun manier te helpen dan was dat goed. De studenten gaven zich spontaan en enthousiast op voor de lessen waarin ze het meest hulp nodig hadden. Motivatie hadden ze gevonden in elkaar, ze hadden op deze manier geleerd dat ze op een bepaald niveau niet al te veel van elkaar verschilden. De normale trainingslessen mochten dan misschien minder studenten trekken maar met de nieuw ingerichte trainingszalen was er plots veel meer aanvraag voor een training. Hij wist dat binnen elke subclass je de echte probleemgevallen had maar ook nog eens een beetje de opscheppers had. En dat was in geen opzicht verkeerd, het was niet verkeerd dat iemand zijn mutatie toonde alsof hij/zij de wereld aan kon. Het zou de minder sterken misschien doen opkijken, een doel geven, een punt om naartoe te werken. En de opschepper? Wel, die kon evenzeer leren om anderen te ondersteunen, om kleine hints te laten vallen zonder dat het teveel op viel. Ethan was in ieder geval heel erg blij met het nieuwe trainingssysteem, het motiveerde hem evenzeer als al die studenten die zich hadden ingeschreven.
De les van vandaag was eentje in het bijzonder die hem ten zeerste aansprak. Hij zou moeder natuur’s tweede grootste populatie op de proef stellen … de dieren. Er was niets zo rauw en doelgericht als het instinct van een dier. Er was niets zou simpel en effectief als de aanval van een dier. De training van vandaag zou enkel maar om dat draaien, geen “echte” studenten, geen andere mutaties, enkel maar dat beetje gratie die in ieder soort dier schuilde. Zowel roof als prooidieren, hij zou ze aanleren dat zelf het kleinste wezentje nut had op deze wereld. Kon een leger op tegen een groep wilde honden? Ja … maar kon een leger op tegen een georganiseerde groep doelgerichte dieren … nee, waarschijnlijk zou dat een stuk moeilijker gaan. En dat stookte motivatie want straks zou hij de enige man zijn tussen een hele groep dieren, ook hij zou daar enorm veel van bijleren.
Hij had zijn maatpak gelaten voor wat het was en had een gewone jeans en zwarte shirt aangetrokken. Hij zou mentaal veel bijstand leveren in deze les maar hij kon ook fysiek zijn deel doen, al was het maar om een punt te maken. Hij liep de trappen af richting de trainingsruimtes, vastberaden als hij altijd was en knikte kort naar voorbijkomende studenten of docenten. Iedere subclass had zijn eigen trainingsruimte, die voor de Figuri lag de laatste in de rij. Hij haalde een sleutel uit zijn zak en opende de deur, liet het open staan voor leerlingen om binnen te komen. Het was geen standaard trainingsruimte, er waren geen wapens aan de muur, of oefenpoppen, het was gewoon een gigantisch grote zaal waarin hij een gebied kon simuleren. Hij wandelde naar de kleine tablet waarmee hij alles kon besturen en begon er wat instellingen op door te voeren terwijl de studenten langzaamaan binnen kwamen. Toen zijn klok het uur aan gaf voor de start begon hij automatisch, laatkomers hadden dan maar pech. ‘Goed.’ Begon hij terwijl hij met de tablet in zijn handen naar de groep wandelde. ‘De eerste regel van vandaag is geen andere mutaties buiten je dier.’ Hij keek iedereen afzonderlijk aan en knikte dan om zijn eigen woorden. ‘Ik ben geen shape shifter, dat wil niet zeggen dat ik niet weet wat jullie allemaal denken.’ Hij tikte tegen zijn eigen slaap en keek kort naar de tablet. ‘Hebben we prooidieren in ons midden?’ Vroeg hij. Niet omdat ze minder benadeeld waren, integendeel, ze waren sterker ingesteld op het voorzien en evolueren op hun natuurlijk vijand, de roofdieren. Dus het zou een mooie twee groepen worden, met elk een prooidier als “kapitein” …
Hoe langer hij hier zat, hoe meer gefrustreerd hij raakte. Het shiften, hij wist niet hoe. Hij voelde het wel als het eenmaal gebeurde, maar als hij er naar zocht, tastte hij volledig in het duister. De problemen waren begonnen toen hij opnieuw naar zijn halfling vorm was gegaan. Niet eens een volledige mens. Zo was hij wel geboren, zo zou hij waarschijnlijk altijd zijn. Een soort kapotte shapeshifter die ergens tussenin bleef hangen en niet vrijwillig verder kon dan hoe hij geboren was. Het was zielig, vooral omdat hij zijn wolvenvorm zo erg miste. Niet het proces om er naar toe te gaan, dat niet, maar het wolf zijn zelf.. Ja, dat miste hij heel erg.
En hij werd ongeduldiger met de dag. Een ongeduldige Amadéo was niet bepaald aangenaam voor de mutanten rondom hem. En niet alleen de mutanten hadden best wel last van hem.. Ook zijn eigen pack leek zijn aanwezigheid niet echt meer te accepteren. Dat was dan ook de enige reden waarom hij voor een keer onderweg was naar een echte les. Of ja, eerder een training. Een training speciaal voor shapeshifters. Een of andere docent had beslist dat hij met die groep mee moest trainen. Een ‘subclass’ noemden ze het. Het kon hem niet veel schelen. Het enige wat hij wou, was shiften, en deze keer zou hij zijn brekende botten er gewoon bij nemen.
Voor het eerst was de halfling alleen, geen wolven rondom hem. Hij stond aan de zijkant van de groep mutanten, niet van plan om gezellig te doen vandaag. Hij had maar één doel. Wie weet shifte hij vanzelf, als een andere shifter met zijn verandering die van hem kon triggeren. Al betwijfelde hij het natuurlijk. Nu goed, hij zag wel. Als het hem niet lukte, dan verliet hij de ruimte gewoon. In stilte luisterde hij naar de woorden van de docent, maar reageerde niet op zijn vraag. Waarom zou hij ook? Hij was een wolf, een roofdier.. Geen prooidier.
Eigenlijk mocht de jongen helemaal nog niet uit bed zijn. Dat had de verpleging zelf nog tegen hem gezegd, maar het was niet zo dat hij altijd naar alles en iedereen zou luisteren. Hij voelde zich niet honderd procent in orde, dat gaf hij eerlijk toe. Toch had Lawrence het besluit gemaakt om naar de les te gaan wanneer hij erover hoorde. Het was speciaal voor shape shifters, voor de subclass waar hij nog niet zo lang in zat. Zeker na de gebeurtenissen die de afgelopen dagen waren gebeurd wilde hij er absoluut heen. Lawrence had geen idee hoe hij eruit zag, maar als het was zoals hij zich voelde zag hij er niet al te best uit. Sowieso leed hij aan slaap te kort, want heel goed sliep hij de afgelopen dagen niet. Door al het gepieker had hij last van een drukkend gevoel in zijn hoofd, zijn kaak deed daarbij ook nog altijd pijn en had nog een paarse kleur. Zijn gehoord was daarbij ook nog niet optimaal. Eigenlijk, als hij eerlijk moest zijn ging hij helemaal niet naar de les om echt te kunnen trainen. Het was een onderdeel ervan, maar zo kon hij zijn gedachten nog eens verzetten. Zo bleef hij niet heel de tijd stil staan bij de problemen die hij momenteel had.
Wanneer dat hij de trainingsruimte gevonden had liep hij gewoon naar binnen. Zijn geleidestok had hij zoals gewoonlijk in zijn handen, maar toen had hij die echt nodig. Meestal wanneer hij ergens binnen kwam, wist hij ongeveer hoeveel mensen er waren omdat hij het zachte getik van de hartslagen kon horen. Die zachte geluiden hoorde hij echter niet meer. Zonder wat te zeggen ging hij op een bankje zitten nadat hij die gevonden hand. De docent was ondertussen beginnen spreken, maar de eerste paar zinnen waren hem volledig ontgaan. Het was toch niet Lawrence zijn beste plan geweest om te komen, maar hij wilde nu ook niet terug gaan. Pas wanneer dat de docent sprak over prooidieren en of die er waren, kwam hij terug uit zijn gedachten. Enkele keren knipperde hij met zijn ogen, voor er met de rug van zijn hand door te wrijven. Kort schudde hij nadien zijn hoofd als antwoord op de vraag van de docent. Nee, hij was zeker geen prooidier.
Als een zenuw tik was hij begonnen met het spelen met zijn geleidestok. Hij klapte het ding open en weer dicht, of draaide er wat mee in zijn handen. Zo hoopte Lawrence er ondertussen ook nog zijn aandacht bij te kunnen houden. Als hij steeds te afwezig was, werd hij misschien toch weer weg gestuurd. Dat was iets dat hij liefst toch wilde voorkomen.
Vrolijk als altijd was Kat uit bed gesprongen, iets wat misschien ieder ander niet zou begrijpen van hoe ze dat deed, maar Kat had energie voor tien en dat moest er soms uit. Ja en vandaag had ze een goede reden want er werd een training gehouden bij haar subclass, iets wat alleen maar leuk kon zijn. Niet dat Kat heel erg hulp nodig had met het trainen van haar shapeshiftende kant, maar misschien waren er nog wel trucjes die ze kon leren? Dan kon het nooit slecht zijn. Maar in ieder geval was dat niet de reden geweest waarom ze de shapeshifters had gekozen, ze had gewoon meer gekeken naar de lijst van mensen die zich daar ingeschreven hadden en sowieso vond Katerzyna shapeshifters heel interessant en het was daarbij ook heel leuk om te doen. Ja, oke je kon dus eigenlijk wel zeggen dat ze het meer deed voor de fun en de mensen.
En om alvast in te komen veranderde ze buiten de deur in een prachtige slanke cheetah, maar ook eigenlijk omdat ze anders te laat zou komen en dus snel moest zijn. Meteen zette ze hem ook op het lopen en race’te ze behendig tussen alle studenten door om er zo snel mogelijk te komen. Soms was het wel een beetje lastig om met volle snelheid door bochten te komen, dus af en toe stootte ze wel iemand aan uit onhandigheid waardoor diegene dan nog veel erger schrok. Eenmaal aangekomen bij de trainingszaal kwam ze nog gewoon als Cheetah binnen daven en keek ze iedereen even met haar vriendelijke bruine ogen aan voordat ze bij een plekje ging staan en terug veranderde. Yep, dit vond ze leuk. Haar uitdagende veelkleurige ogen keken ook meteen in het rond of er ook niet iets leuks tussenzat, iets interessants. Ze keek daarom ook iedereen even een klein tijdje aan voordat ze haar aandacht weer richtte bij de leraar die er zelf eerlijk gezegd ook nog niet zo slecht uitzag, maar ze zou zich inhouden. Tenminste, dat was voor nu wel haar plan, het was alleen zo dat haar plannen ook snel konden veranderen. Maar oké nu ging ze zich nog even gedragen.
Wanneer hij vroeg of er ook prooidieren in het midden waren begon ze even breed te grijnzen. Natuurlijk, zij kon zichzelf in een prooidier veranderen. Ze kon zichzelf in alles veranderen really. Ze stond dan ook meteen op en deed een paar stappen naar voren. Haar Katachtige ogen met een uitdagende blik. ”Zeker wel.” Zei ze, ondanks dat ze net als een Cheetah naar binnen gelopen was. Wat ze allemaal was zei ze maar niet, dat was te veel, dus ze liet maar een paar voorbeelden zien. Ze veranderde eerst in een haas, hopte een paar stapjes naar voren, veranderde vervolgens in een berggeit en uiteindelijk in een prachtig elegant edelhert met vriendelijke wijze ogen terwijl ze om hem heen liep met sierlijke passen. ”Anything you want.” Zei ze met nu een hele andere stem, die veel mooier en eleganter klonk. Haar oren naar voren gedraaid terwijl ze even zachtjes met het kleine staartje zwiepte.
Een les voor shapeshifters. Een heel gedoe met nieuwe subclasses was laatst ingevoerd en natuurlijk behoorde hij tot de shapeshifters, ook al kon hij uit zich zelf helemaal niet shiften in Dux. Er zat een stop op, hij had een trigger nodig. Dus eigenlijk vond hij het misschien vrij nutteloos om op het eerste zicht al naar die les te gaan. Maar hij wist dat het beter was voor hem, zeker met de komende volle maan. Zijn eerste nota bene. Misschien zou Storm er ook zijn? Al betwijfelde hij het, de kans was groter dat hij er een andere wolf of shapeshifter zou tegen komen die hij helemaal niet mocht op zoeken. Hati bijvoorbeeld, Storm had hem voor die jongen gewaarschuwd, het had zijn interesse wel geprikkelt maar hij had alsnog beloofd aan zijn vriend dat hij hem niet zou gaan op zoeken of wat dan ook. Voor zijn eigen veiligheid. Het besluit was genomen, hij zou gaan en vooral niet terug krabbelen. Nee, iemand daar zou vast wel weten hoe hij iets als een volle maan moest overleven zonder andere werkelijk aan te vallen.
Knikkende beentjes, zo stond hij nu voor de trainingsruimtes. Damnit, waarom was hij zelfs zo bang? Waarschijnlijk om dat elke mogelijk aanwezige persoon in die ruimte ouder als hem zou zijn, en wel zou kunnen shiften. De kleine knul haalde heel diep adem. Wat kon er gebeuren? Ze konden hem uit lachen, en wie weet zorgde dat ervoor dat Dux wakker werd gemaakt en hij de boel in stukken scheurde. Geen mooie vooruitzichten dus. Logisch dus dat hij de grootste stress had. Moeizaam schudde hij zijn hoofd. Het moest! Cole ademde diep in en liep vervolgens door de deuren heen, spotte al meteen een hele hoop mensen. Allemaal groter dan hem, zoals hij dus had verwacht. Met een trage pas liep hij in de richting van de docent en keek hem kort maar veel betekenend aan. Hij hoorde hier niet.. Toch was er iets dat afleiding bracht, een jongen die met een stok aan het spelen was. Vaag herkende hij het voorwerp wel, alleen kon hij er niet bepaald een naam aan geven, iets wat te lang geleden was om echt weer op te roepen bij naam. Maar het geklik zorgde voor afleiding in zijn hoofd, en het was ook iets waar Dux op lette. De wolf was al even onrustig als de jongen zelf, al lag dat meer omdat hij gewoon aanvoelde dat het her gevaarlijk kon worden en Dux wilde Cole beschermen ten koste van alles.
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Nadat hij een half brood en enkele bekers chocomelk naar binnen had gespeeld stond Devon op van een van de gammele bankjes in de cafetaria. Hij rekte zich uit met de daarbij behorende, zachte kreunen en wreef vervolgens over zijn maag, die voldoende gevuld was om de komende twee uur mee door te komen. Hij zag er niet uitgeslapen uit, maar hij was wakker, iets wat Hall -als hij niet al uren eerder de kamer uit was geweest- vast een hele prestatie zou vinden. Haast blindelings liep hij door de gang, speurde terwijl Instagram nog eens af alvorens hij de trappen afdaalde en zijn gsm weg stak om op zoek te gaan naar het nieuwe lokaal van Figuri. Zonder twijfel had hij zich aangemeld in de subclass. Hij was niet iemand die hulp nodig had met het transformeren, noch met het onder controle houden van zijn lichaam eens het geshift was. Voor hem zou het oprecht trainen zijn. Vechttechnieken, methoden en misschien zelfs wat sparren. Theoretische lessen waren niets voor hem, daar was heel Genosha van op de hoogte, maar dit, de praktijk.. Het was iets waar Devon voor warm liep, en hij het zelfs de moeite vond om zijn wekker te zetten en vroeg uit de veren te springen.
Prompt stapte hij het lokaal binnen. Of wat je een lokaal kon noemen. Devon had geen idee wat voor technologische snufjes erachter schuilgingen, maar voor een moment werd hij gefascineerd door de bewegende omgeving die flitste tussen verschillende soorten landschappen. Hij richtte zijn ogen op de leerkracht die een tablet in zijn hand droeg, waardoor hij begreep dat het waarschijnlijk hij was die met de instellingen van de ruimte zat te prutsen. Hij knikte de man kort toe om vervolgens zijn blik naar de andere studenten te laten gaan. De gezichten kwamen hem bekend voor, was het niet van op Instagram, dan wel van een toevallige voorbijkomst in de gangen. Maar de namen? Enkel Katerzyna was hem bekend, en onmiddellijk kreeg ze een schitterende glimlach toegeworpen. Maar ze schonk hem niet lang aandacht, antwoorde in plaats daarvan op de vraag van de leerkracht en wisselde van drie verschillende dierenlichamen alsof het niets was. Hij haalde zijn wenkbrauwen omhoog bij het horen van haar vervormde stem en trok zijn mondhoeken goedkeurend naar beneden in een not bad-houding. ’En nu is de bedoeling dat de roofdieren op haar gaan jagen?’ vroeg Devon al lachend en keek even in het rond naar de andere studenten. Terwijl ademde hij diep in via zijn neus als poging om de dieren die in hen schuil gingen waar te nemen. Toen er tweemaal een soort van wolf hem binnen schoot, verdween zijn glimlach even snel als hij gekomen was. De ene geur kende hij maar al te goed, hij had namelijk iemand met diezelfde geur die in het bed langs hem sliep. De andere wolvengeur was dan weer iets anders. ’Laat maar..’ zei hij toen met een klein geforceerd glimlachje en krabde kort aan de achterkant van zijn hoofd. Hij wou niet onbeleefd zijn, maar als er iemand was die zijn maag vol had van een opjaagspel met een weerwolf, dan was het Devon wel.
Clarissa had gehoord dat er vandaag een les gegeven zou worden voor de mensen die onder de Figuri groep vielen. Het was eventjes nadenken onder welke subclasss zijzelf nu was gevallen, gezien ze ook nog haar vuurmutatie had, maar ze had toch besloten dat ze wilde leren hoe ze haar shapeshiften onder controle moest houden. Hoe ze het beest in zich kon bedwingen in de toekomst. Nog altijd was het haar niet gelukt om uit zichzelf te shapeshiften sinds het moment dat ze terug was gekeerd naar haar menselijke lichaam een aantal weken geleden. Jaren had ze opgesloten gezeten in de tijger, het zou raar zijn om weer terug te keren. Misschien was ze bang dat ze niet meer terug kon veranderen, misschien was het dat ze voor deze class had gekozen omdat ze die angst niet meer wilde hebben.
Redelijk vroeg was ze dan ook opgestaan, ze kwam niet heel vaak onder de mensen en ze wist vrijwel zeker dat ze niemand kende die bij die class aanwezig zou zijn. Logan behoorde met zijn mutatie helemaal niet in die class.. en hij was eigenlijk zo'n beetje de enige persoon die ze kende en die ze toch wel als een vriend zou kunnen bestempelen. Clarissa was nou eenmaal nog redelijk nieuw, zowel op Genosha als in deze maatschappij. Uit haar kledingkast had ze een simpele spijkerbroek en een wit topje gepakt, waarover ze een los groen/grijs vest zou dragen. Snel haalde ze een borstel door haar rode haren heen, trok ze haar schoenen aan en ging in de richting van de cafetaria waar ze nog snel een broodje zou pakken alvorens ze naar de training rooms ging.
Als één van de laatste kwam ze dan ook binnen druppelen, ging stilletjes ergens staan en bestudeerde de andere mensen in de ruimte. De Tigris was onrustig van de aanwezigheid van al deze dieren, dat kwam hoogstwaarschijnlijk omdat er een aantal hondachtigen aanwezig waren en dat maakte haar nerveus. Ze voelde dan ook hoe haar lichaamstemperatuur hoger was dan gebruikelijk en hoe ze wat nerveus aan haar armband friemelde terwijl ze maar gewoon wat stond en luisterde naar wat alle andere mutanten te zeggen hadden - zoals gedacht kende ze inderdaad geen van hen. De docent vroeg of er prooidieren in hun midden waren. Clarissa keek benieuwd rond, maar zag hoe de meeste mensen negatief of niet reageerden. Het andere meisje in het gezelschap reageerde echter wel. Om te laten zien wat ze kon veranderde ze eerst in een haas, toen in een berggeit en vervolgens in een edelhert. Clarissa slikte een keer moeizaam, het liefst zou ze nu door de muur heen naar achter schuiven en niet meer in deze ruimte zijn. Een jongen maakte commentaar op de leraar, moesten ze nu allemaal achter dat meisje aan gaan jagen? Maar hij kapte zijn zegje af en kort wierp ze hem een blik toe. Het kleine meisje sloeg haar armen nu wat nerveus over elkaar heen en wierp een blik op de docent, wat zouden ze gaan doen?
Op klokslag het uur begon hij met de les. Want dat was Ethan, hij dulde geen laatkomers en benutte graag iedere seconde van zijn les. Terwijl ze allemaal waren binnen gekomen en hij zogezegd druk bezig was met de instellingen van de tablet had hij van iedere leerling de informatie uit hun hoofd. Amadéo Delvaux, wolf, had wat last met transformeren; Lawrence Hastings, blind, basiliks, had wat last met onder controle houden. Hij keek voor een korte tel op naar de jongen die met zijn geleidenstok aan het spelen was. Katerzyna Kraków, volledige controle over haar mutatie en ze was ook meteen bereidt het prooidier te zijn. Ze kwam binnen gewandeld als een dier en toonde wat ze allemaal kon, wandelde in haar hertenvorm om hem heen en zei dat ze kon zijn wat hij maar wilde. Hij stak kort zijn vinger op. ‘Je kiest één dier en aangezien ik geen andere prooidieren heb mag je van mij part ook een roofdier zijn. Eerlijk is eerlijk.’ Ze kon niet het enige prooidier zijn in een hele groep roofdieren. Cole Braxton, weerwolf, moeilijkheden met transformeren en controle houden. En toen onderbrak een geamuseerde stem de rest van zijn mind reading. Hij keek op naar de jongeman, met een neutrale blik. Die houding sloeg immers gelijk om toen hij Cole leek op te merken. Ethan kantelde zijn hoofd een beetje alvorens hij op zoek ging. Devon Garnet, beer, aaaah … vandaar de snelle stemmingswisseling. Ethan keek glimlachend terug naar zijn tablet en ging op zoek naar een gebied dat voor allemaal gemakkelijk te gebruiken was. Clarissa Mendoza, tijger, een beetje onwennig in de hele situatie, nieuwste student van de hele groep momenteel, ook problemen met het shape shiften. Wel, dit was een mooi gevulde en gevarieerde groep.
‘Voor de leerlingen onder jullie die problemen hebben met transformeren of niet weten hoe, of niet weten hoe ze het onder controle moeten houden. Ik ben er om te helpen, het stelt misschien niet veel voor maar je geest is een sterk wapen tegen je eigen angsten en problemen.’ Zijn ogen gleden over de hele groep terwijl hij kort tegen zijn eigen voorhoofd tikte. ‘Ik ben ook in staat al jullie gedachten te lezen en kan jullie onderling aan elkaar linken voor het eventueel uitwisselen van informatie. Dus,’ hij zweeg en liep naar het tafeltje terug. Hij legde de tablet erop neer en nam twee langwerpige stokken die met een doek rond omheen. Hij tikte nog iets in op de tablet en alles rondom hen heen begon te veranderen. Ze stonden niet meer in die kale witte ruimte maar aan de rand van een bos. Ze keken uit over een kleine weide met aan de andere kant opnieuw een stuk bos. Links van hen lag een meer, achter Ethan kwam de rest van het bos. Hij gaf de leerlingen even de tijd om de omgeving in zich op te nemen. ‘Dit is de simulatie voor vandaag.’ Wees hij rondom zich heen. Hij nam in elk hand een stok en rolde ze uit tot een rode vlag en een blauwe vlag. ‘Wij gaan capture the flag spelen.’ Zei hij met een kleine glimlach terwijl hij terug liep.
‘Devon en Katerzyna, al de meest ervaren shape shifters onder ons zitten jullie niet samen in het team,’ hij schonk het tweetal een kort glimlach voor hij zich naar de andere vier richtte. 'Cole bij Devon en Amadéo bij Katerzyna. En aangezien ik de dames ook niet wil samen steken is het Clarissa bij Devon en Lawrence bij Katerzyna.’ Hij zweeg even en hield de twee vlaggen vooruit, eentje voor Devon en eentje voor Katerzyna. ‘De regels van het spel zijn duidelijk, je probeert de vlag van de tegenstander te pakken te krijgen. Wat we proberen te bereiken is teamspel en wat we niet willen bereiken is dat ik iemand moet afvoeren naar de ziekenboeg. Wees slim, vertrouw op jullie dierlijke instincten en moge het beste team winnen.’ Sloot hij zijn speech af alvorens hij door het bos naar Lawrence en Cole wandelde. ‘Ik begrijp dat jullie beide moeilijk controle kunnen bewaren?’ Hij keek de twee afwachtend aan. ‘Als het is omdat jullie instincten te sterk zijn dan kan ik die een zekere focus en richting geven. Ik ben in staat zekere emoties te onderdrukken en anderen te versterken. Mochten jullie ergens op een probleem stuiten dan kan je de vraag gewoon denken en ik schiet ter hulp. Is dat goed?’ Vroeg hij hen vriendelijk. Hij was een sterke telepaat, zes leren waren voor hem een wandeling door het park. Toen hij met hen klaar was richtte hij zich tot Amadéo en Clarissa. ‘Jullie hebben problemen met het transformeren zelf. Als ik jullie toestemming heb dan kijk ik verder naar een trigger of herinnering die dat kan opstarten. Maar dat ligt geheel aan jullie.’ Hij keek de twee kort aan en keek dan op naar de anderen. ‘Jullie kunnen nu al iets strategisch afspreken of jullie kunnen gewoon gaan transformeren en het later doen. Weet dat je niet kunt vals spelen, ik zie en hoor alles.’ Tikte hij tegen zijn eigen hoofd. Hij was wel nieuwsgierig naar dit spel. Zijn grootste doel was nog steeds ervoor te zorgen dat de studenten met een probleem zich op hun gemak konden voelen en voorbij hun problemen konden geraken. Het was niet enkel aan hem om ze te helpen, maar ook zeveneer het team…
Team Rood: Devon – Cole – Clarissa Team Blauw: Katerzyna – Amadéo – Lawrence
De hele bedoeling van de training ontging hem nog even, maar hij besefte evengoed dat er niet veel getraind zou worden van langs zijn kant als hij geen hulp zou krijgen met het shiften zelf. Niet dat het een pretje zou worden. Niet voor zichzelf, maar ook niet voor de mensen rondom hem. Hoewel het blijkbaar iets heel fascinerends was, aangezien Dahlia gewoon was blijven staan om te kijken, was het ook gewoon gruwelijk. Het geluid liet al niet veel aan de verbeelding over, laat staan de onnatuurlijke hoeken die zijn lichaam maakte tijdens de transformatie zelf. Nu goed, eenmaal hij zo ver was, moesten ze capture de flag gaan spelen.
In ieder geval zat hij in het team bij iemand die hij al min of meer kende. Eerlijk gezegd was hij blijer dat hij in zijn team zat omdat hij dan niet tegen hem moest spelen. Hij herinnerde zich nog maar al te goed wat voor schade zijn tanden konden aanbrengen, en toen was de jongen niet eens in zijn dierenvorm geweest. Na zijn hele uitleg kwam de docent op hem en een meisje uit het andere team af. ‘Jullie hebben problemen met het transformeren zelf. Als ik jullie toestemming heb dan kijk ik verder naar een trigger of herinnering die dat kan opstarten. Maar dat ligt geheel aan jullie.’ Meldde hij. Amadéo was opgeluchter dan hij liet uitschijnen, al zou de docent dat wel in zijn gedachten kunnen lezen. "Trigger het straks maar, het zou ook handig zijn als je me eens laat weten wat je precies hebt gevonden", Antwoordde hij de docent, waarna hij zich om draaide naar zijn nieuwe teamgenoten.
"Wie had dat gedacht, hmm, jij en ik in hetzelfde team nog wel", Merkte hij op tegen de blinde jongen. "Of in een team überhaupt", Vervolgde hij geamuseerd. Het was iets nieuws, buiten zijn pack werkte hij eigenlijk met niemand samen. "Dus, wie houd de vlag bij? Ik heb eerst nog wat hulp nodig bij het shiften, maar daarna kan ik jullie denk ik wel terug inhalen", Zei hij nadenkend. Een leider was hij zeker wel, hij was zijn leven lang niks anders geweest, maar dit keer ging het om mensen en niet zijn wolven die hij moest overtuigen naar hem te gaan luisteren..
Ze moest wel eerlijk toegeven dat de kamer waar ze instonden er zeer interessant uitzag, het leek geen standaard klaslokaal en de trainer leek ook wel kleine dingen met de kamer te kunnen doen. Wat hij er allemaal verder nog mee kon doen wist ze niet, dus dat zou voor haar nog een verrassing worden. Ondertussen hield ze nog meer in de gaten wie er allemaal binnen kwamen lopen. Na haar kwam er een klein blond jongetje binnengelopen en hij leek niet heel relaxed te zijn. Ze bleef hem ook even aankijken met haar typische glimlachje en vroeg zich ook af wat hij zou zijn. Dat vroeg ze zich van iedereen af. Vervolgens kwam wel iemand binnen gelopen waarvan ze dat al wel wist, dat was de beer. Ze trok haar mondhoeken even zachtjes op en grijnsde lichtjes voordat ze haar aandacht terug legde op de vraag. Prooidieren? Kat kon letterlijk alles worden, iets wat ze dan ook graag even liet zien.
Ze had de blik van Devon wel even opgevangen wanneer ze ineens met een hele andere stem begon te praten, eentje heel mooi klonk want ze kon deze nu zelf ook een sturing geven, en het paste iets beter bij een elegant hert. ’En nu is de bedoeling dat de roofdieren op haar gaan jagen?’ Vroeg hij lachend. Wel ja, dat zou wel een uitdaging voor haar worden, want het bleken allemaal roofdieren te zijn. Zelfs het meisje die nog binnen was gekomen had geen reactie gegeven op het prooidieren gedeelte. Allemaal roofdieren dus. Devon kraakte zijn eigen idee al af, maar ze gaf er al niet zoveel aandacht meer aan. Ze keek nogmaals iedereen even aan en wapperde even kort met haar oortjes. ‘Je kiest één dier en aangezien ik geen andere prooidieren heb mag je van mij part ook een roofdier zijn. Eerlijk is eerlijk.’ Liet de trainer aan haar weten, iets wat zij maar best vond. Ze veranderde simpel weer terug, knikte even en ging terug bij de groep staan.
Het idee was blijkbaar om Capture the flag te doen, iets waardoor er bij haar meteen een enorme grijns op haar gezicht kwam. Kijk, dat vond ze nu eens echt leuk! Kat was enorm competitief en hield van spelletjes, zolang zij won natuurlijk. Iets waar ze dan vaak wel voor zorgde, ze was namelijk heel slim en kon zo sluw zijn als een vos. De uitleg ging verder en het werd nog beter, ze werd tegenover Devon gezet wat ervoor zou zorgen dat ze nog meer zou willen winnen. Dan zou toch wel leuk zijn om hem mee te kunnen blijven pesten. Ze vernauwde dan ook eventjes kort haar ogen naar hem en wees met twee vingers naar haar ogen en vervolgens naar die van hem. Ghehe. Ze kreeg nog twee jongens in haar team die ze beide niet kende, of nou ja wel een beetje want ze hield op school in de gaten, maar ze had ze nog nooit ontmoet. Amadéo had een soort wilde uitstraling die ze op zich best interessant vond, en ze bekeek hem dan ook nog even goed. De andere heette Lawrence en leek blind te zijn, maar misschien hoefde dat niet een nadeel te zijn voor waar hij in kon veranderen.
Nadat de trainer naar sommige groepjes nog even alleen was gegaan om iets te vertellen begon zij alvast na te denken over iets van een strategie. Ze had hem wel kort even iets horen zeggen tegen degene die moeite hadden met veranderen en wilde daar nog iets over zeggen, namelijk dat ze daarbij kon helpen. Dit besloot ze alleen voor zich te houden, want het was een wedstrijd. Amadéo en Lawrence leken elkaar al te kennen en ze hadden niet verwacht samen in een team te zitten, oke? "Dus, wie houd de vlag bij? Ik heb eerst nog wat hulp nodig bij het shiften, maar daarna kan ik jullie denk ik wel terug inhalen" Vroeg Amadéo vervolgens waarop zij hem even nadenkend aankeek. ”Misschien is handig om het eerste stukje te lopen, kunnen we alvast een strategie bedenken? Want wat zijn jullie?” Vroeg ze met een nieuwsgierige blik terwijl ze al in een bepaalde richting begon te lopen, weg van het andere team. ”Dan kan ik me aanpassen op iets wat we niet hebben en wat misschien wel handig kan zijn om te hebben.” Ging ze verder. Stiekem had ze wel een ideetje in haar hoofd gehad, maar ze had het moeten wegstrepen door het feit dat de trainer hun in de gaten zou houden en het misschien een beetje vals spelen zou zijn. Kat kon namelijk evengoed in een zeearend veranderen en gewoon met de vlag wat cirkeltjes in de lucht zweven terwijl Amadéo en Lawrence de vlag zouden veroveren, maar dat mocht vast niet. ”Daarbij kan ik trouwens helpen bij je shiften, heb daar wel een handige mutatie voor.” Knipoogde ze nog naar Amadéo..
Lawrence had geen aandacht gehad voor wie er ook de zaal binnen kwam of er al was. Hij was er niet met zijn aandacht bij en eigenlijk had hij de energie niet om te letten op ieder detail van wie dan ook. Als hij wilde kon hij de geur van iedere shift ruiken, maar dat kosten hem voor het moment teveel moeiten. Zoals altijd keken zijn ogen naar voor, maar stonden ze niet gefocust op iets. Hij kon even goed iemand aan het aanstaren zijn zonder hij het door had. Het enige waar Lawrence zich op kon focussen was zijn geleidestok die iedere keer een klappend geluid maakten wanneer hij die weer opvouwde om dan te ontvouwen. Uiteindelijk werd zijn aandacht toch getrokken door een meisje dat net wat te enthousiast was voor dat moment. Alle energie die Lawrence miste, leek zij wel te hebben. Verder had hij maar een vaag idee van wat er gebeurde. Ze zou een prooidier kunnen zijn, dat was wat hij wist. Verder vond Lawrence het lastig om te weten wat er juist aan de hand was. Het spelen met zijn geleidestok had hij voor even onderbroken om te kunnen luisteren naar wat er verder nog allemaal werd gezegd.
De docent beweerde dat hij iedere persoon hier zou kunnen helpen of onder controle kon houden als dat nodig zou zijn. Lawrence wist niet precies waarom, maar hij vertrouwde hem. Hij geloofde dat de docent iedere individueel hier onder controle kon houden. Natuurlijk was er nog een zekere onzekerheid, maar dat was niet meer dan logisch. Als het fout liep en hij beet iemand, dan was het maar de vraag wat er ging gebeuren. Een paniek zou ontstaan, gevolgd door een zekere dood. Dat zouden dan twee studenten zijn die hij op zijn geweten had. Of juist een student en een docent. Dat zou het nog eens zo erg maken. Alleen al bij die gedachten beet hij even zacht op zijn onderlip. Voor even was het dan stil, voordat de omgeving moest zijn veranderd. Lawrence kon niet zien wat er allemaal veranderd was, maar de metalen en doffe geur van een kamer was veranderd naar de frisse geur van de natuur. Hij was benieuwd hoe alles eruit zag rondom hem. Waarschijnlijk was het prachtig. De natuur was altijd mooier dan wat mensen bouwde. Vanbinnen stak dat wel even, zeker door recente gebeurtenissen en omdat Lawrence zich er de laatste dagen zoveel mee bezig hield. Hoe graag hij ook niet alles rondom hem had willen zien op dat moment. De gedachten wilde hij enkel onderdrukken aangezien de docent het allemaal kon horen. Maar dan werd er gezegd wat ze gingen doen en Lawrence kon niet anders dan zijn wenkbrauwen optrekken. Capture the flag...Dat ging goed komen. Hoe kon hij ooit de vlag van een ander team vinden?
De Team werden gevormd en pas dan besefte Lawrence dat er iemand was die hij kende. Het zorgde ervoor dat zijn gedachten van hoe hij een vlag moest vinden verlegd werden. Amadéo, de jongen waarvan hij een wolf de dood in had gejaagd. Maar goed dat Lawrence het weer had kunnen bijleggen met hem, anders was het een zeer vervelende situatie geweest. Wat voor leed hij niet al had bezorgd op de school. Dat Lawrence nog met rust werd gelaten door de schoolhoofden en dat er geen maatregelen waren. Door de docent werden de regels nog even uitgelegd en Lawrence besloot dan maar al recht te staan. Hij wist wie dat Amadéo was, maar zijn andere teamgenoot was nog even onbekend voor hem. Het zoeken naar de twee moest wel nog even op zich laten wachten, want eerst werd hij samen met iemand anders aangesproken. Het ging erover dat ze beide weinig controle hadden en Lawrence knikte even bevestigend. De docent zei dat hij de instincten in bedwang zou kunnen houden. ‘Dan vertrouw ik erop dat het inderdaad waar is,’ zei hij om aan te tonen dat hij het wel zag zotten. ‘Ik hoop het voor iedere individu hier,’ ging hij verder gevolgd door een kleine glimlach waar weinig energie achter zat, nog vreugde. Lawrence had geen idee wat er zou gebeuren als het uit de hand liep. 'Kan u mij er zeker aan doen denken dat ik geen um, tanden gebruik?' vroeg hij enkel nog wel wat ongemakkelijk, maar het was voor de zekerheid. Eenmaal hij die ging gebruiken, zelfs al was het onbewust en zonder kwade bedoelingen, liep het slecht af. Nadat de docent bij Lawrence en de andere jongen was geweest, liep hij verder om met andere te gaan praten. In stilten besloot Lawrence dan maar gewoon te wachten. Zijn geleidestok diende voor even om op te steunen terwijl hij heen en weer wiebelde. De stress begon toe te slaan en hij wist zichzelf geen houding te geven. Hij was effectief blij wanneer dat Amadéo hem zelfs aansprak. Dat hield zijn gedachten gefocust op iets. Bij de woorden liet hij een zachte grinnik horen en kort knikte hij. ‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit,’ zei hij tegen hem. Toch was hij blij dat hij niet tegen hem moest strijden. Men wist wat er de vorige keer gebeurd was.
Vervolgens mochten ze strategieën gaan beginnen te bedenken en de andere jongen vroeg al meteen wie bij de vlag zou staan. Het meisje stelde voor om alvast wat verder te wandelen om buiten het hoorbereik van het andere team te zijn. Omdat hij sowieso het terrein niet kende, maakte hij gebruik van zijn geleidestok om haar te volgen. Ze vroeg natuurlijk wat de twee andere waren. Haar andere woorden en wat er eerder gebeurde deed Lawrence denken dat zij in alles kon veranderen. ‘Basilisk,’ zei hij vervolgens wat kortaf, waar hij pas laten achter kwam. ‘Grote gevaarlijke slang,’ zei hij met een kleine glimlach. Hij voelde zich niet optimaal, maar hij wilde er voor zijn team zijn dus zou hij alles wat in zijn macht lag proberen. Blijkbaar zou het meisje Amadéo kunnen helpen met het shiften, dat was dus ook iets. ‘Ik vrees er eerlijk gezegd voor dat ik de andere hun vlag überhaupt zou kunnen vinden,’ deelde hij om te beginnen al mee. Misschien enkele dagen geleden wel, maar de zachte geluiden die de vlag zou produceren zou hij niet kunnen horen. Niet op dat moment in ieder geval. ‘De vlag beschermen daarin tegen, dat moet geen probleem zijn,’ ging hij verder. Lawrence zou zich in ieder geval nuttiger voelen als hij de vlag kon beschermen. Probeer namelijk maar eens om over een gigantisch lichaam heen te kruipen als dat gekruld lag rondom een vlag. Misschien zag hij niet, misschien was zijn gehoord niet optimaal, maar hij voelde nog steeds alles. Het enige dat hij niet mocht vergeten, was dat hij geen tanden mocht gebruiken en hij hoopten dat het geen probleem ging worden.
Terwijl ze bleef staan waar ze stond keek ze naar de andere aanwezigen in de ruimte. Het leek erop dat ze met een groep van zes waren, waarvan zij en het meisje wat zojuist indrukwekkend in meerdere dieren was veranderd de enige twee van het vrouwelijk geslacht waren. De docent zei dat hij de mensen die hulp nodig hadden met shiften zou helpen, en ook met het in bedwang houden als ze eenmaal in hun dierlijke vorm waren. Clarissa vroeg zich af tot in hoeverre dit niet uit zou lopen tot een drama als er meerdere mensen problemen kregen met het in de hand houden van hun mutatie. Naast dat ze zelf niet eens wist hoe ze moest shiften, had ze ook geen idee hoe ze het in de hand moest houden als ze eenmaal weer in haar tijger vorm zat. Een paar jaar had ze in dat lichaam opgesloten gezeten, misschien was ze wel bang om er in terug te keren en er vervolgens niet meer uit te kunnen komen. Haar aandacht richtte ze weer op de docent toen deze zei dat hij gedachtes kon lezen, hen onderling ook aan elkaar kon linken zodat ze informatie door konden geven.
Plotseling begon de witte ruimte te veranderen. Clarissa keek naar de grond en zag hoe er opeens gras was verschenen onder haar voeten. Ze stonden aan de rand van een bos, er was een stuk weide en verderop nog een stuk bos. Ook was er een meertje, uit ervaring wist ze dat tijgers goed konden zwemmen als het erop neerkwam. Toch hoopte ze niet dat ze straks totaal doorweekt terug zou komen, of wist zij veel hoe zo'n simulatie nou precies werkte. In elk geval hadden ze een omgeving waarin ze capture the flag gingen spelen. Het spel.. kende ze niet. Maar de naam sprak als ze het goed had al voor zich. Er werden twee groepen gemaakt, met Devon en Katerzyna als de leiders ervan. Ergens was ze wel blij dat de docent nu even alle namen noemde, dat scheelde een hele hoop moeite qua communiceren. Cole werd bij Devon ingedeeld en Amadéo bij Katerzyna. Nu bleven enkel zijzelf en de jongen met de stok over. Uiteindelijk kwam Clarissa dus bij de partij van Devon en Cole en ging de blonde jongen, Lawrence, naar de tegenpartij.
Er moesten geen mensen naar de ziekenboeg aan het einde van dit spel, maar dat was iets waar ze misschien ook wel lichtelijk bang voor was. Ze had geen idee hoe de Tigris zou gaan reageren als het straks opeens in een ruimte vol met andere wezens kwam te staan, het was nogal een teruggetrokken kant van Clarissa waarin ze soms haar eigen emoties niet bij de emoties van de tijger vandaan kon houden. De twee smolten samen en dat kon tot problemen leiden. Vragend keek ze op toen de leraar tegen haar en een jongen van het andere team begon te praten. Hij zei dat hij hen kon helpen met shiften door in hun herinneringen te kijken. Een kleine, licht opgeluchte, glimlach verscheen heel kort op haar gezicht en ze knikte een keer. Stel je voor dat ze straks als enige niet zou kunnen shiften, dat zou een domper zijn voor haar en haar hele team. "Graag," zei ze waarna ze de docent kort nog aankeek en vervolgens naar haar team, het rode team, toe schuifelde. De andere waren druk aan het overleggen, en opnieuw voelde ze een soort onwennigheid opkomen. Ze had geen idee waarin ze konden veranderen, hoe sterk en snel ze waren en ze wist niet eens van haar eigen team wat ze allemaal waren en konden.
Onderwerp: Re: Evolve ... learn ... fight [OPEN TRAININGSTOPIC] ma aug 08, 2016 10:49 am
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Capture the flag. De benaming van een spel die hij maar al te graag op de lippen van de docent zag verschijnen. Het was een spel dat Devon zinde, eentje waarbij hij alles zou geven wat hij in hem had om te kunnen winnen. En Katerzyna dacht daar hetzelfde over. Devon wisselde een veelbetekenende blik met haar en vormde een uitdagende glimlach op zijn lippen. Vervolgens luisterde hij aandachtig naar de verdeling van de teams en liet aandachtig een blik over zowel Cole als Clarissa glijden. Voor een moment hield hij zijn adem in en onderdrukte een zucht toen hij deze weer losliet. Van één derde van hun team was hij al zeker dat er zich problemen zouden kunnen voordoen qua controle behoud -iets waar Ethan hem wel in verzekerde dat hij hem kon helpen-. Maar als er een 'ras' was waar hij wel ervaring mee had, dan waren het weerwolven, dus Devon zou op zijn hoede zijn. De situatie leek er niet op te verbeteren toen Clarissa apart werd genomen door Ethan en er iets werd besproken over hulp in verband met hulp om te shiftten. Devon klemde zijn kaken op elkaar en draaide zich met een licht geforceerde glimlach naar de kleine jongen die in zijn team zat. 'Dus ehh, wolfie..' begon hij en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. 'Het ziet er naar uit dat we niet het meest perfecte team zijn voor dit spel.' Devon hurkte voor hem neer en legde kort zijn hand op zijn schouder. 'Maar da's oké, het andere team is dat ook niet.' hij gebaarde met zijn duim naar Ethan die nog met Clarissa en Amadéo bezig was. Ook Lawrence was al aangesproken. 'Dus we gaan ervoor, right?' Devon glimlachte hem nog eens toe en ging weer rechtop staan toen Clarissa zich bij hen voegde.
Het andere team was voldoende uit bereik om in alle discretie te kunnen overleggen. Hij glimlachte het roodharige meisje toe, op een misschien wel geruststellende manier. 'Wat denken jullie? Voorstelrondje?' hij liet zijn ogen kort over Clarissa gaan. 'Ik moet namelijk toch zien wat voor vlees ik in de kuip heb, niet?' hij wachtte op een reactie, maar het enige wat hij kreeg was die onzekere blik van haar. Dus hij schraapte zijn keel om de awkwardness weg te werken. 'Ehm ja ik zal beginnen. Ik shift naar een redelijk uit de kluiten gewassen beer.' begon hij over zichzelf. 'Daar komt voornamelijk veel kracht en snelheid bij kijken, maar echte souplesse? Not really..' hij fronste bedenkelijk zijn wenkbrauwen. 'Dus voor mezelf dacht ik misschien aan een soort van beschermer van de vlag? Het zou namelijk redelijk hard opvallen als ik als scout doorheen deze bossen paradeer.' Hij was er zich wel van bewust dat hij niet té kort bij de vlag mocht zijn als hij deze zou beschermen. Anders zou hij de locatie ervan zo prijsgeven. 'Cole, ik denk dat je in jouw wolvenvorm nog wel onopgemerkt doorheen de omgeving kan sluipen op zoek naar de vlag? Je hebt in ieder geval de schutkleuren mee.' knipoogde hij. Devon wist hoe gemakkelijk Lupos opging in de schaduwen van het bos, voor Cole moest dat haast hetzelfde zijn. 'En Clarissa?' vroeg hij toen voorzichtig. Hij wist namelijk nog steeds niet wat voor dier zij was. Of waarin ze kon transformeren.
Onderwerp: Re: Evolve ... learn ... fight [OPEN TRAININGSTOPIC] za aug 20, 2016 4:47 pm
Personal barricades
Na hem kwamen er nog twee mensen binnen. Een jongen en een meisje die hij beide niet kende. Al rook de jongen ook wel naar Storm, net als een van de meisjes die ook hier was. Degene die net voor hem was binnen gekomen. Toch leek de jongen niet zo blij met iets, want zijn hele houding leek te veranderen om een of andere reden. Cole werd er zelf vrij tja bang was niet exact het goede woord, maar zo kon hij het nog het aller beste beschrijven. Gelukkig klonk de stem van Ethan, de docent, al heel snel weer door de ruimte waardoor hij toch opgelucht adem haalde. Het leek haast meteen of hij tegen hem aan het praten was. Want ja, Cole had moeilijkheden met shiften en niet zo’n klein beetje ook. De hulp van de man zou zeker wel van pas gaan komen, right? Met een vragende blik keek hij even naar de stokken die de man tevoorschijn haalde, maar voor hij dat door had kwam de hele ruimte tot leven. Verschillende geuren vulde zijn neusgaten, het leek allemaal zo echt? Cole was nog maar half klaar met het ontdekken van alle verschillende elementen die in de ruimte aanwezig waren, toen de mededeling kwam dat ze capture the flag gingen spelen. Meteen voelde hij zich ook weer vrij dom, want hij wist de bedoeling wel van heel het gebeuren maar hij had geen idee hoe het allemaal in zijn werk ging.
Het gene wat hem misschien nog het meeste beangstigde was dat hij bij de jongen moest die niet zo heel blij leek met dit alles. Het andere meisje werd meteen apart genomen door de docent wat hem dus alleen liet met die ene jongen. Wel dit ging vast goed komen, als hij Storm kende was hij vast nog wel een leuk persoon? Hoopte hij maar. Cole wreef even over zijn kaak toen hij hem aansprak onder wolfje. Het zorgde ervoor dat hij even verstrakte. Niemand sprak hem zo aan, en hoe wist hij dat hij een wolf was? Had Storm iets gezegd? Cole duwde zijn gedachten aan de kant en keek hem recht aan. Zie je wel er was niets mis met hem. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, al zeker omdat de jongen hem probeerde gerust te stellen. ‘We hakken ze in de pan!’ Sprak hij vrolijk. ‘Of dat gaan we proberen.’ Meteen had de kleine knul een boostje gekregen door de woorden.
De docent had gezegd dat hij op zijn dierlijke instincten moest vertrouwen, en dat hij zou helpen met shiften. Of dat het meest goeie idee was wist hij eigenlijk niet. Misschien kon hij meer doen als hij een mens bleef? Cole knikte. Oké, als hij op de docent vertrouwde zou alles wel goed komen. Hij hoopte het maar. Met een half oor had hij ook de woorden gehoord die Ethan tegen de andere twee had gezegd. Voor heel even nam hij wat afstand van de jongen waarmee hij in het team zat en wandelde naar de docent. ‘Zou jij me ook kunnen helpen? Als ik moet shiften bedoel ik?’ Het was een vraag als een ander. Al wist hij niet meteen hoe de docent op zoek ging gaan naar zijn trigger, maar hij liet het maar gewoon zo. Nadat hij een antwoord had gekregen wandelde hij weer naar zijn teamgenoot toe en wachtte af wat er verder ging gebeuren. Van zodra Clarissa zich bij hen had gevoegd nam de andere jongen het woord. Cole luisterde aandachtig naar wat hij zei. Wat voor vlees hij in de kuip had. Of hij zo blij ging zijn met een weerwolf die niet uit zichzelf kan shiften wist Cole niet echt. Blijkbaar kon de kerel naar een beer shiften. Een hele grote beer. Voor even moest hij lachen om wat hij zei. ‘Een beetje te hard als je het mij vraagt.’ Ging hij er in mee. Nee, een beer zou echt te hard opvallen. Plus, iemand die sterk was kon beter voor beschermer spelen dan bijvoorbeeld hij zelf? Merendeels omdat hij nog niet echt een idee had hoe hij dit alles ging klaar spelen. ‘Daar moet ik je even onderbreken. Ik bedoel, ik kan denk ik wel goed sluipen en alles. Maar ik heb een probleem, ik kan niet uit mezelf veranderen naar mijn wolvenvorm. Ik kan niet shiften zonder dat iemand me veel pijn doet.’ Klonk het beschaamd. Cole was waarschijnlijk de slechtste wolf ooit, hij was de zwakke schakel in de groep dat was wel duidelijk.
Onderwerp: Re: Evolve ... learn ... fight [OPEN TRAININGSTOPIC] ma aug 22, 2016 7:25 pm
Capture The Flag werd door iedereen wel geapprecieerd, hij zag de positieve reacties op de gezichten, de uitdagingen die hier en daar werden gewisseld. Een beetje gezonde competitie was altijd wel goed, zeker onder deze gedreven leerlingen. Teams maken was simpel, hij wilde iedereen gelijke kansen geven dus hij stak de wolven apart en ook de meisjes apart, daarna was het vrij eenvoudig om de andere twee in te delen. Devon en Katerzyna wisselden uitdagende blik waardoor er een korte glimlach op zijn lippen verscheen, dit zou wel in orde komen. Hij had de teams verdeeld, de vlaggen aan elk het team gegeven en de algemene regels uitgelegd wat eigenlijk niets meer voorstelde dan elkaar niet de ziekenzaal inwerken. Ze waren dan misschien dieren, sterker, meer instinct maar dat wilde niet zeggen dat ze hun volledig menselijke helft moesten uitschakelen en het met fysiek geweld moesten oplossen.
De teams begonnen zich zo langzaamaan samen te scharen, Ethan had gezegd dat wie hulp nodig had het kon krijgen er was niemand die daar echt over leek te aarzelen. Hij vouwde zijn handen samen op zijn rug en keek naar de opluchting die kort over Amadeo’s gedachten kwam. Hij liet het niet uitschijnen maar voor een docent als Ethan waren zo’n emoties glashelder. Hij overtrad geen privacy met zijn mind reading, hij was gewoon oppervlakkig aanwezig in het hoofd van ieder van hen en kreeg zo de eerste directe informatie die hij wilde en ze straks misschien konden gebruiken. ‘Natuurlijk.’ Reageerde hij op de woorden van de jongen waarna hij toe keek hoe hij terug wandelde naar zijn team. Ethan keek hem na en richtte zijn blik dan op Kat die een gedachte liet langs gaan in haar hoofd waar hij zachtjes zijn hoofd van schudde. Ze kon inderdaad evengoed met die vlag in de hemel blijven maar zo speelde je het spel niet en dat begreep ze ook meteen want ze verwierp het meteen. Lawrence was er minder gerust in, in het kunnen van zijn mutatie. En ondanks dat er geruststelling op Ethan zijn gezicht lag zou hij het niet kunnen zien. ‘Ik kan het begrenzen, jou meer controle geven over het instinct, dan zou vanzelf alles vlot moeten gaan. Moest het uit de hand lopen kan ik nog steeds op andere manieren ingrijpen.’ Stelde hij de jongen gerust met woorden. ‘En tanden, begrepen.’ Knikte hij meteen toen Lawrence hem vroeg om hem eraan te helpen herinneren geen tanden te gebruiken. Het drietal begon gelijk wat verder te wandelen, een strategie te bedenken dus kon Ethan zich naar het andere team richtte.
Daarin was Devon de enige die geen problemen had met het hele shape shiften. Clarissa leek in niets gerust te zijn, niet in de ruimte en niet in de personen rondom zich. Ze stemde alleen maar zachtjes in met de hulp die Ethan haar aanbood en hij knikte zachtjes. Devon gaf ze wel exact wat ze nodig hadden, aanmoediging. Ethan bleef op zijn plaats staan op een zestal meter van de studenten, tussen de bomen terwijl zij druk begonnen te denken aan strategie, plekken om de vlag te verstoppen. Uiteindelijk kwam Cole naar hem toe, een weerwolf, of toch in ieder geval een wolf. ‘Ik kan je helpen.’ Glimlachte Ethan. Zijn blik gleed kort naar de anderen alvorens hij terug naar Cole keek, die met wat meer zelfvertrouwen terug liep naar zijn teamgenoten. Hij was blij dat al wie hulp nodig had, het ook had geaccepteerd van hem. Het was niet moeilijk voor Ethan om meerdere studenten tegelijk te helpen dus hij had er ook vertrouwen in dat geen van hen over de streep zou gaan onder zijn toezicht. Nu was het slecht wachten op die strategie en dan … game on.
Team Rood: Devon – Cole – Clarissa Team Blauw: Katerzyna – Amadéo – Lawrence
