Evolve ... learn ... fight [OPEN TRAININGSTOPIC]

De kleine jongen, Cole genaamd mocht op het eerste zicht wel verlegen en onzeker lijken, toch durfde hij op Devon zijn grappende opmerking in te gaan. ’Een beetje te hard als je het mij vraagt.’ Devon trok een mondhoek omhoog en greens kort. ’Een heel klein beetje ja.’ liet hij er nogmaals op volgen en haalde zijn schouders al lachend op om de jongen nog wat meer op zijn gemak te stellen. Echt goed was hij niet met kinderen, maar als hij ze kon geruststellen door gewoon zichzelf te zijn, why not? Devon bracht zijn hand bedenkelijk naar zijn mond terwijl hij verder dacht over een bepaalde strategie die ze konden vervullen. Hij als de beschermer van de vlag, Cole als scout, Clarissa als… Hij werd onderbroken in zijn gedachten door Cole die zijn stem weer liet klinken. ’Daar moet ik je even onderbreken..’ zei hij, en Devon keek hem aandachtig aan, luisterde naar hetgeen hij te vertellen had. Oke hij had ervaring met weerwolven, of weerwolf. Maar bij Hall lag het precies toch nog iets anders als bij deze kleine jongen. Waar Hall nooit aan een spel zoals dit zou meedoen, deed Cole dat wel. Waar Storm transformeerde bij een te hoge hartslag, kon Cole dat alleen als iemand hem heel veel pijn deed. Devon fronste zijn wenkbrauwen, verbaasd door de informatie en misschien ook wel wat bezorgd. ’Ik kan ga dat niet doen hoor.’ zei hij meteen, hier zijn handen in de lucht, toonde zo dat hij onschuldig was en onschuldig wilde blijven. Met die woorden voegde Ethan zich bij hen. ’Ik kan je helpen.’ glimlachte de docent Cole geruststellend toe, maar Devon vertrouwde het hele zaakje niet zo. ’Je gaat hem pijn doen?’ vroeg hij verbouwereerd, en deed instinctief een stap opzij zodat hij half voor Cole kwam te staan. Het was misschien een groot gebaar, zich zo tussen Cole en Ethan zetten, maar het voelde als het juiste ding om te doen. ’Nee ik ga hem geen pijn doen.’ was het onmiddellijke antwoord van de docent. Devon fronste aandachtig zijn wenkbrauwen, nog niet meteen vertrouwd met hetgeen er zou gebeuren. Ethan deed zijn verdere uitleg, over hoe hij het zou aanpakken. Devon begreep er niet veel van, maar de blik op de man zijn gezicht en de zachtheid van zijn woorden stelde hem wel gerust. Devon keek kort naar Cole. ’Alleen doen als je zeker bent he.’ sprak hij hem nog toe voordat hij weer naar Ethan keek. ’Ik kan het jachtinstinct onderdrukken.’ Devon snoof, deels lachend, deels bezorgd. ’Ja dat hoop ik maar.’ nonchalant haalde hij een hand door zijn haren. Het laatste wat hij wilde was opnieuw aan flarden worden gescheurd door een weerwolf. Of eender welk ander dier.

Uiteindelijk wandelde hij naar een of andere boom, trok zijn trui samen met zijn tshirt over zijn hoofd en legde het slordig -as usual-in het hoge gras. Terwijl zag hij hoe Lawrence zijn transformatie in gang zette. Het was een vreemd zicht, langzame shifters, de ledematen die langzaam werden uitgerokken, zich uiteindelijk vormden tot het wezen wat hij was. Zelf was hij gelukkig een snelle shifter, pijnloos, zonder lelijke vervormingen van zijn ledematen voordat hij uiteindelijk de Ursus was. Devon wierp grijnzend een blik naar achteren, voordat hij ook zijn schoenen, sokken en broek uit deed. In zijn onderbroek keerde hij zich richting de rest van de studenten, deel van hen was nog in mensenvorm, het ander deel al geshift. Zijn blik bleef even hangen op Lawrence, die tegen de tijd dat hij uitgekleed was zijn eindstadium had bereikt. Kort schoten zijn wenkbrauwen naar boven, bij het aanzien van de enorme slang. Devon wreef in zijn handen, drukte zichzelf af en rende naar voren, om uiteindelijk in minder dan vijf seconden van vorm te zijn veranderd. De poten van de Ursus zakten deels weg in het zachte gras, en toen hij tot stilstand kwam liet hij zijn nagels in de grond zakken en kneedde wat in de aarde. Devon schudde met zijn enorme kop, alsof hij op die manier zijn vacht weer wat tegoei wilde leggen, hij zag er namelijk altijd wat verwilderd uit, als hij net geshift was. Na een tijdje in het rond te hebben gestaard viel zijn oog op de vlag van zijn team. Langzaam wandelde hij erop af, nam de stok die aan de vlag hing voorzichtig in zijn mond en hief hem op. Het stof van de vlag wapperde vrolijk mee, en Devon kon het niet laten om er wat extra mee te wapperen. Uiteindelijk liep hij een eindje bij de rest vandaag, zonderde zich net zoals Lawrence wat af in afwachting tot het spel kon beginnen en ze tijd kregen om hun vlag te gaan verstoppen.