There are some things you can only learn in a storm (&Nadya)

Het was bevrijdend; vliegen door een storm en zich mee laten voeren door de wind. Er was niets anders te horen dan het geraas van de wind en zo nu en dat het gerommel van onweer. In de lucht hadden donkere wolken zich samengepakt, waardoor het voor de mensen op de grond haast onmogelijk was haar te zien. Alleen wanneer haar temperatuur omhoog schoot en de vlammen onder haar ijzig blauwe schubben leken te rollen, was haar schim boven het eiland te zien. Met enkele krachtige slagen wist ze boven het wolken dek te geraken. Met een haast tevreden blik in haar ogen liet ze zich door een sterke luchtstroom dragen. Onder zich kon ze het weer te keer horen gaan. Misschien moest ze zo maar eens terug shiften, voor de storm om zou slaan in een orkaan. Nadya sloeg haar vleugels in, als in een duikvlucht schoot ze omlaag. Dwars door de wolken heen. De regendruppels verdampten vrijwel direct wanneer ze in aanraking kwamen met haar gloeiend hete schubben. Pas op het moment dat ze niet meer dan 10 meter van de grond verwijderd was, sloeg ze haar vleugels weer uit om weer iets de lucht in te vliegen. Eigenlijk, had ze helemaal geen zin om alweer terug te keren in haar menselijke lichaam maar ze wist dat als ze dat niet zou doen Jean en Jamie straks nog meer redenen zouden hebben om boos op haar te zijn. Rustig vloog ze in de richting van de kliffen, waar ze haar spullen had neergelegd. Een harde, angstige gil oversteeg het getier van de storm. Nadya’s blik gleed over het strand, bleef rusten op een koepelgebouwtje dat op de klippen was gebouwd. De gil was daar vandaan gekomen en aan de klank ervan te horen, was het van een kind geweest.

Binnen een paar seconden was Nadya bij de rotsen beland waaronder ze haar spullen had verborgen. Met een zachte dreun kwamen haar poten op de stenige bodem neer. Moeiteloos transformeerde ze terug, waarna snel haar tas onder de rotsen vandaan trok en zich aankleden. Zou er iets met het meisje in de het observatorium gebeurd zijn of was ze gewoon bang voor het onweer? Wat het ook was, het kon geen kwaad ervoor te zorgen dat ze er zo snel mogelijk was. In een simpele beweging slingerde ze de rugtas over haar linker schouder, waarna ze in de richting van het gebouwtje begon te sprinten. Pas nu ze weer in haar mensen lichaam zat had ze door hoe hard het eigenlijk regenden. Zelfs al was het niet meer dan een kilometer rennen naar het observatorium, tegen de tijd dat ze er was, was ze doorweekt. Haar shirt en spijkerbroek kleefden aan haar huid en haar donkerblonde haren hingen in slierten langs haar gezicht. Zachtjes duwde ze tegen de zware deur, als vanzelf gleed haar blik naar het slot. Een huivering trok door haar lichaam en heel even dacht ze er over rechtsomkeert te maken. Abrupt schudde ze haar hoofd, er was niemand die met dit weer naar het observatorium zou lopen puur en alleen om degene die er in zaten op te sluiten. Met een lichte klap trok de deur achter haar dicht, waarna ze met haar hand naar de schakelaar taste. Er gebeurde echter niets toen ze hem uiteindelijk omzetten, kennelijk had de bliksem de stroom doen uitvallen. “Is daar iemand?” riep ze naar boven, alvorens ze de stenen trap beklom. In de palm van haar hand liet ze een klein vlammetje verschijnen.

Boven was het al bijna net zo donker als beneden, maar in het vlakkerige oranje licht van het vlammetje kon Nadya een meisje zien zitten. In één gedoken op de vloer, met haar blik gefixeerd op het scherm van haar telefoon. “Hey.” zei ze zachtjes, op een geruststellende toon. Voorzichtig liep ze op het jonge meisje af, waarna ze voor haar op haar hurken ging zitten. “Gaat het?” Bezorgd nam ze het meisje in zich op, een zacht, gemeend glimlachje stond op haar gezicht.

Nadya’s zachte begroeting deed het meisje gillen, kennelijk had ze haar niet aan horen komen. Misschien dat ze te diep weg gezonken had gezeten in haar gedachten. Misschien dat Nadya niet hard genoeg had geroepen op het moment dat ze onderaan de trap had gestaan. In het licht van het kleine vlammetje kon Nadya een traan over de wang van het meisje zien rollen. Met een zekere voorzichtigheid liep ze op haar af, bang haar nog meer angst aan te jagen. De laatste keer dat ze met een jong kind had gepraat was al weer een paar jaar geleden. Nick was acht geweest toen ze hem voor het eerst had gezien en ze hem gerust had proberen te stellen door de dikke wand tussen hun kooien in. Twee jaar later had ze hem voor het eerst gesproken, had ze hem stilletjes hoop in proberen te praten terwijl hoop iets was geweest wat ze zelf destijds al lang niet meer had gehad. Voor een moment zag ze zijn angstige blauwe ogen voor zich, zijn bleke jongensgezichtje met ingevallen wangen. Abrupt schoof ze de gedachten van zich af, bang dat de gedachten aan de jonge Nick haar mee zouden trekken naar de oude Nick, haar Nick.

Als antwoord op haar vraag schudde het meisje haar hoofd, haar rode krulletjes sprongen heen en weer. Nog voor Nadya iets kon zeggen of doen, sloeg het kleine meisje haar armpjes om haar heen. Voor een moment bleef Nadya als verstijfd zitten. Verbijsterd keek ze naar het meisje, die haar zonder enige aarzeling had omhelst. Alsof het niet in haar op kwam dat Nadya wel eens gevaarlijk kon zijn. Alsof ze er automatisch vanuit ging dat ze te vertrouwen was, iets wat Nadya zelf niet kon. Zelfs bij dit kleine meisje niet. Toch sloeg ze voorzichtig haar armen om het meisje heen. Het vlammetje dat ze zojuist in haar handen had gehad, zond ze iets de lucht in zodat het, het meisje niet zou branden. Er was niets wat het kind haar zou kunnen aan doen. De meeste kinderen waren onschuldig. Het was uiteindelijk de wereld die hen slecht maakte, zoals de wereld dat ook bij haar had gedaan. Met haar hand streek Nadya zachtjes over de rode krullen van het meisje dat stilletjes bekende dat het niet ging. Trok haar wat dichter tegen zich aan, toen ze in één kromp bij het horen van donderslag. “Het komt goed.” fluisterde ze zachtjes, geruststellend. “Er kan hier niks gebeuren. De storm zal zo overtrekken.” ging ze op dezelfde toon verder. Het was waar, nu ze niet meer in haar drakenlichaam zat zou het niet heel lang duren voor de storm enigszins zou gaan liggen. “Als je wilt kan ik je naar school brengen, maar we kunnen hier ook wachten tot de storm gaat liggen.” zei ze zachtjes. Behoedzaam liet ze het meisje iets losser. “Mij naam is Nadya, wie ben jij?” vroeg ze. “Weet je altijd als ik bang was toen ik klein was ging mijn vader altijd hele verhalen vertellen, zodat ik er niet meer aan dacht. Misschien kan ik jouw een verhaal vertellen of kun jij er mij eentje vertellen, zodat je even ergens anders aan kan denken?” stelde ze met een geruststellend glimlachje voor. /div>

Het kinderlijke vertrouwen van het meisje was Nadya vreemd. Zelfs zou ze zich nooit zo snel zo kwetsbaar voor iemand opstellen. Zou ze zich nooit zomaar zonder enige aarzeling in iemands anders armen werpen, tenzij ze zeker wist dat die gene te vertrouwen was en dat deed ze eigenlijk nooit. Er was één uitzondering, Storm. Zijn armen om haar heen gaven haar een veilig gevoel. Het gevoel dat alles misschien ooit nog goed zou komen, hoe uitzichtloos het ook leek. Maar dit meisje, ze leek geen moment te twijfelen of Nadya te vertrouwen was. Al kon het ook zijn dat het haar gewoon niet schelen, dat ze de storm angstaanjagender vond dan het doorweekte meisje dat zojuist het observatorium binnen was gelopen. Het was die kinderlijke onschuld, die Nadya het idee gaf dat ze haar achterdochtigheid voor even kon laten varen. Al bleef ze alert, niet alleen op wat het meisje deed, maar ook op wat er buiten gebeurden. De donder deed de ramen licht trillen, maar de tijd tussen de bliksemflits en het gerommel leek al langer te worden.

Met tranen in haar grote poppen ogen keek het meisje haar aan. “Als ik bij je blijf, durf je hier dan wel te blijven?” vroeg Nadya, de toon in haar stem had iets geruststellends. In haar ogen stond een zorgzame, haast tedere blik, die enkel Storm van haar gewend was. Het kleine meisje deed haar op een zekere manier denken aan een jonge Nick. Bij hem had ze ook altijd het gevoel gehad dat ze hem moest beschermen, zelfs al had ze meestal niets anders kunnen doen dan hem geruststellen nadat ze op hem geëxperimenteerd hadden. Het had haar altijd pijn gedaan, als ze zag hoe zijn gehavend lichaam terug in zijn kooi gesmeten werd, alsof hij een stuk oud vuil was. Iedere keer was ze direct naar de wand tussen hun kooien gesneld, hoe gehavend haar eigen lichaam ook was geweest. Aan de hand van gebaren had ze hem keer op keer geprobeerd te troosten, omdat geluid niet door de dikke wand heen was geraakt. Er verscheen een klein glimlachje op het gezicht van het meisje toen ze zich voorstelde. “Kylie, mooie naam” zei Nadya met een zachte glimlach op haar lippen. Nog steeds moest ze er aan wennen haar echte naam over iemand anders lippen te horen komen, alleen bij Storm was ze het gewoon geworden. Toch had ze geen moment getwijfeld over of ze haar geboorte naam gebruiken moest, of haar alias. Haar alias was ze sowieso steeds minder gaan gebruiken sinds haar ontmoeting met Storm, simpelweg omdat het op een zekere manier vreemd was zichzelf voor te stellen als Storm terwijl Storm, Storm was. Misschien dat ze een nieuw alias moest nemen, of zich voor moeten gaan stellen als Kyla, of misschien moest ze gewoon weer gewend raken aan de naam Nadya. Hoe pijnlijk het soms ook was die naam te horen.

Het idee leek het meisje iets gerust te stellen, al kon het ook het idee zijn dat Nadya ook wel eens bang was geweest dat haar gerust stelde. In elk geval kwam Kylie vrijwel direct met twee opties voor verhalen, Colorado en Devon? Als Nadya het zich goed kon herinneren had ze eens op Instagram voor bij zien komen dat Devon ook uit Colorado kwam, wat zou kunnen betekenen dat de twee elkaar al kende van voor ze naar Genosha waren gekomen. “Hoe ken je Devon?” vroeg Nadya nieuwsgierig, wetend dat een dergelijke vraag Kylie waarschijnlijk wel enigszins af zou leiden van de storm die buiten voort raasde. “Je mag me trouwens ieder verhaal vertellen wat je wilt. Ik vind verhalen over wandelingen en ook verhalen over Devon, allemaal leuk om te horen.” ging ze met een glimlachje verder. Het was waar, zelfs de meest simpele verhalen hadden iets wat haar kon boeien. Simpelweg, omdat juist dat soort verhalen haar vreemd waren. Bovendien was het belangrijkste dat Kylie dacht aan iets anders, dan het onweer buiten. Voorzichtig liet Nadya het meisje los, ging op de grond zitten met haar rug tegen de het blok waar het dashboard van de telescoop op stond. “Kom je naast me zitten?” vroeg ze met een glimlachje. Ze hief haar arm iets op, zodat Kylie tegen haar aan zou kunnen gaan zitten als ze dat zo willen. “En mijn vaders verhalen… Sommige dingen had hij echt mee gemaakt en andere verhalen die had hij van andere gehoord. Mijn vader was vrij oud, dus hij had een heleboel verhalen en hij was ook dol op mythes en die had hij in zijn lange leven allemaal tot in de puntjes uitgezocht.” vertelde ze met een zacht glimlachje op haar lippen. Ze liet het helemaal aan Kylie om te zeggen, wat voor soort verhaal ze wou horen, zolang het maar niet ging over haar eigen verleden, want dat was niet iets waar ze het graag over had.

In de ogen van het kleine meisje was twijfel te lezen. Kennelijk was ze er niet helemaal over uit wat erger was; hier blijven of door de storm heen naar de school lopen. Voor Nadya was het om het even, het weer deed haar niets en de kleine koepel vormige ruimte voorlopig ook nog niet. Uiteindelijk leek het meisje tot de beslissing te komen, dat hier blijven de beste optie was, onder de voorwaarde dat zij echt niet weg zou gaan. “Ik ga nergens heen. Pinky promise.” zei Nadya en ze stak de pink van haar rechter hand kort naar het meisje uit, zodat die de hare er doorheen zou kunnen haken. Het was een klein gebaar dat Nick haar had geleerd. Een pinky promise mocht ten aller tijden niet verbroken worden, anders mocht de ander een gepaste straf bedenken. Geen van hun had ooit een pinky promise verbroken, tot Nick haar met zijn stomme kop uit de overblijfselen van hun auto had gedragen, bloedend. De kans om een straf te bedenken had ze nooit gekregen. Voor de gedachten aan haar beste vriend haar humeur konden vergallen, bracht ze hen tot een einde. Het was makkelijker nu er iemand naast haar zat, die haar aandacht nodig had. “Ik blijf bij je tot de storm kilometers van het eiland verwijderd is, en als die terug komt zal ik je opzoeken oké?” zei ze, om het meisje gerust te stellen. Dat zij degene was die de storm veroorzaakt had, al was het dan per ongeluk, hield ze nog maar even voor zichzelf. Ooit zou ze toch echt moeten leren hoe ze temperatuur onder controle moest houden wanneer ze in haar drakenlichaam zat, anders zouden er nog wel eens ongelukken gebeuren en voorlopig had ze wel genoeg schade aangericht op  het eiland.

Het idee om elkaar verhalen te vertellen leek Kylie wel aan te spreken en Nadya was blij dat ze een manier gevonden had om het meisje op te vrolijken. Met een zachte glimlach op haar gezicht keek ze naar Kylie, wiens tranen ondertussen opgedroogd waren. Het deed haar goed voor de verandering eens niet de boosdoener te zijn. Om voor de verandering eens een glimlach op iemands gezicht te toveren in plaats van een angstige blik. Niet iedereen wist wat ze met Clyde had gedaan, maar degene die het wisten ontweken haar nog meer dan voorheen; alsof ze de duivel was. Zelfs Storm ontweek haar, al wist ze vrij zeker dat dat een andere reden had. “Devon is mijn broer,”  antwoorde het meisje met een grijns, duidelijk trots dat Devon haar grote broer was. “Broer klinkt inderdaad beter.” zei ze, met een knipoogje. Stiekem, vroeg Nadya zich wel af wat hij er van zou vinden als hij wist dat zij hier met zijn zusje zat. Had hij nog vertrouwen in haar na wat ze met Clyde had gedaan? Nadat hij had gezien wat ze kon doen, als haar emoties de controle over namen. Devon had haar werkelijk van haar ergste kant gezien, naast Clyde was er niemand op het eiland die haar ooit zo had gezien. De heldere stem van Kylie trok haar uit haar gedachten voor ze er te diep in weg kon zakken. De manier waarop het meisje haar kin bedenkelijk op haar kin legde, deed de glimlach terug keren op Nadya’s gezicht. Zoals ze daar zat leek het meisje veel te wijs voor haar leeftijd, maar niet op een manier die suggereerde dat ze al te veel gezien had; onschuldiger. “Ik ben benieuwd.” zei Nadya, nog altijd even gemeend als ze dat eerder had gedaan. Nadya wist vrij zeker dat ze zou genieten van Kylie’s verhalen over Colorado, net als ze had genoten van Storm’s verhalen over Londen. Iemand over zijn of haar zorgeloze verleden horen praten deed haar goed, zelfs al was haar eigen verleden dat niet.

Nadya kon de ogen van het roodharige meisje over zich heen voelen glijden, terwijl ze ging zitten. In de ogen van het meisje zag ze er waarschijnlijk onschuldig uit. Een lichte, ongehavende huid. Een lang, maar smal postuur. Helder blauwe ogen, die voor de verandering een zekere zorgzaamheid uit straalden. Kylie ging zonder enige twijfel tegen haar aan zitten en Nadya legde haar arm rond haar smalle schoudertjes, alsof ze haar zo zou kunnen beschermen tegen die storm die buiten te keer ging. “Zo oud kan je vader toch niet zijn?” Aan de blik in Kylie’s ogen, kon Nadya zien dat ze het niet begreep. Kennelijk was het meisje nog niet eerder een onsterfelijke mutant tegen het lijf gelopen. Het was haast alsof Nadya haar kon zien rekenen, terwijl ze uit probeerde te vogelen hoe oud Nidhug dan moest zijn. “Mijn vader was zevenhonderdvijfentwintig.” zei Nadya, hopend dat het woordje was Kylie niet op zou vallen. “En je hebt gelijk deels. Biologisch ben ik achttien, maar ik ben eigenlijk honderd-zes.” Onsterfelijkheid was lastig uit te leggen aan een jong meisje as Kylie. Zelf had ze op die leeftijd ook nog niet de echte betekenis van het woord gesnapt, ook al had ze destijds al geweten dat ze het was. “En ja met mythes bedoel ik verhalen over zeemeerminnen, centauren, aardsengelen, draken en ga maar door.” zei ze met een grijnsje. De nieuwsgierigheid en bewondering van het meisje, deed haar denken aan de manier waarop ze vroeger zelf altijd aan de lippen van haar vader had gehangen. Gefascineerd door zijn verhalen, zijn kennis die onuitputtelijk had geleken. “Ik denk dat de meeste van die wezens wel bestaan hebben. Het zou me niets verbazen als er op het eiland iemand rond loopt die kan shiften in een zeemeermin of centaur.” ging ze met een knipoogje verder, waarna ze even nadacht. “Mijn vader hield het meest van de mythes over onze eigen voorouders, draken. Zal ik je daar iets over vertellen?” vroeg ze het meisje uiteindelijk, die leek de storm die over het eiland trok al lang te zijn vergeten.

De pinky promise, deed een glimlachje op het gezicht van het kleine meisje verschijnen. Kennelijk deed dat kleine beetje zekerheid, dat ze deze storm niet alleen zou hoeven doorstaan, haar goed. Nadya kon het zich wel voorstellen, hoewel ze niet bang was voor stormachtig weer, vond ze het verschrikkelijke om alleen in een kleine ruimte te zitten. Als het meisje hier niet had gezeten, zou ze ook nooit het observatorium binnen zijn gegaan. De glimlach op het gezicht van het meisje werd nog iets groter en er leek een soort van rust in haar bruine ogen te komen. Het bedankje, werd gecombineerd met een knuffel die Nadya een warm gevoel gaf. De onschuldigheid van het meisje, haar enorme vertrouwen; het liet Nadya voor even vergeten wie ze was en wat ze had gedaan. Voor even was ze geen monster, maar de beschermer van het kleine meisje in het observatorium en die rol deed haar goed. Even niet de verwoester en nemer van levens zijn deed haar goed.

Als kind had Nadya zelf ook altijd een broer gewild, of een zus. Iemand om mee te spelen en om schreeuwend mee door hun huis te rennen dat altijd in een soort serene rust gehuld was geweest. Iemand om haar mutatie mee uit te testen. Iemand die net als haar per ongeluk het gordijn in de fik kon zetten of het bad water kon bevriezen. Elke keer als ze haar ouders had gevraagd of ze een broertje of zusje mocht, hadden ze vaag geantwoord. Het soort antwoord waarvan ze had geweten, dat het eigenlijk gewoon ‘nee’ was. Nadya had het erg gevonden tot de oorlog uitbrak, op dat moment had ze zich gerealiseerd dat het eigenlijk maar goed was dat geen broertje of zusje had. Dat alleen moeder en zij moesten leven met het verlies van hun vader, en de hel die daarop had gevolgd. Nadya’s helder blauwe ogen schoten terug naar Kylie, die duidelijk trots was op het feit dat Devon haar broer was. Devon die het mogelijk verschrikkelijk zou vinden, dat zij hier met zijn kleine zusje zat. “Nee.” antwoorde Nadya op de vraag van het meisje, waarbij ze kort haar schouders op trok. Ze was er aan gewend geraakt geen familie te hebben, die had ze al heel lang niet meer gehad.

De manier waarop het meisje nadenkend haar kin in haar hand had gelegd had Nadya vertederd. Het was wonderbaarlijk hoe goed het meisje haar deed voelen, zonder dat ze dit zelf überhaupt door leek te hebben. Heel even had Nadya niet de tijd om na te denken over wat ze had gedaan, over de duisternis die in haar schuil hield. Kylie vertrouwde haar, zag haar als iemand die haar kon beschermen en dat vertrouwen zou ze niet schaden. Nadya keek zwijgend naar het meisje, dat uiteindelijk een verhaal leek te hebben gevonden want ze hief glimlachend haar vingertje in de lucht en begon te vertellen. Kylie’s gegiechel deed haar zachtjes lachen, evenals haar poging om uit te beelden hoe groot het bos bij Grand Lake was. Met een glimlach op haar gezicht, keek ze geïnteresseerd naar het meisje dat verder ging met haar verhaal. Over haar hondje Koda, de takken die naar beneden waren gevallen, het baby uiltje. Nadya genoot, van de manier waarop het meisje vertelde en van de onschuldigheid van het verhaal. Voor heel even leek de wereld niet de duistere plek, die haar gewoon was geworden. Kort schudde Nadya haar hoofd bij Kylie’s vraag en haar glimlach werd nog wat groter bij het einde van diens verhaal, vooral door het kleine trotste knikje dat ze er aan toevoegde. “Koda klinkt als een hele lieve hond! Ging je vaak met hem wandelen?” vroeg Nadya, met haar hoofd iets gekanteld keek ze het meisje vragend aan. Ze zou echt uren kunnen luisteren naar verhalen zoals degene die Kylie zo juist had verteld.

Het ongeloof in de blik van het kleine meisje en haar antwoord deed Nadya lachen. Natuurlijk, begreep ze dat het moeilijk was te bevatten. Voor een ouder iemand was het begrip onsterfelijkheid al lastig en Kylie kon niet veel ouder dan 10 zijn. Terwijl Kylie wat stamelend begon te praten, dacht Nadya na over een manier waarop ze het enigszins zou kunnen uitleggen maar ze wist dat het niet makkelijk zou worden. “Jij bent nog ouder dan mijn vingers,” De woorden en de onschuldigheid waarmee Kylie ze uitsprak, deed Nadya weer zachtjes lachen. Met haar hand aaide ze zachtjes over de springerige krulletjes van het meisje, ten teken dat ze het niet slecht bedoelde. “Ik begreep het eerst ook niet toen mijn ouders het me vertelden.” zei ze met een knipoogje, waarna ze even bedenkelijk voor zich uit keek. “Een onderdeel van mijn mutatie is dat ik heel langzaam ouder wordt en sterker ben dan de meeste mensen. Als ik een wondje heb, gaat die eigenlijk meteen al weer dicht. Daardoor kan ik heel oud worden en mijn ouders hadden het zelfde.” Begon ze wat aarzelend te vertellen, terwijl ze zocht naar een goede vergelijking om het iets begrijpelijker te maken. “Heb je ooit de film Tangled gezien, over Rapunzel?” vroeg ze uiteindelijk bedachtzaam. Voor even was ze Nick dankbaar dat hij haar praktisch iedere Disney film had laten zien die er bestond, puur en alleen omdat dat volgens hem onderdeel was van de opvoeding van een modern mens.

Het meisje leek een beetje overdonderd door alle informatie die Nadya haar in één keer gaf en sloeg haar handjes verwonderd voor haar mond. Soms vergat Nadya even dat wat voor haar zo gewoon was, volledig nieuw kon zijn voor andere, al helemaal voor iemand die nog maar net een decennium op de aarde rond liep. Wat verlegen deed Kylie haar handjes voor haar ogen toen ze haar zei dat ze ook kon shiften. “Waar kan je in shiften?” vroeg Nadya nieuwsgierig. Zou Kylie altijd veranderen in de jongere versie van het wezen waarin ze kon shiften? Net als Nadya dat vroeger had gedaan? Niet dat haar drakenlichaam nu wel was uitgegroeid, maar ze was al een stuk groter dan de eerste keer dat ze was geshift. De eerste keer was ze niet veel groter geweest dan een koe kalf, tegenwoordig was ze zeker wel een paar meter hoog om nog maar te zwijgen over haar spanwijdte. Als antwoord op haar vraag of ze moest vertellen over haar voorouders, knikte Kylie enthousiast. Er verscheen een klein glimlachje op Nadya’s gezicht en voor een moment keek ze bedenkelijk naar het raam. “Mijn ouders komen uit twee hele verschillende drakenstammen. Mijn vaders was een ijsdraak, geboren bovenin Noorwegen en mijn moeder een vuurdraak geboren in het zuiden van Rusland.” Begon ze uiteindelijk te vetellen. “In beide stammen waren draken eerst gewoon draken. Grote, relatief lieve wezens die ver weg van de bewoonde wereld leefden. De grootouders van mijn vader leefden met hun familie in de hoge bergen in Noorwegen, waar eigenlijk altijd sneeuw was. Er was bijna niemand die er in de buurt durfde te komen, omdat er regelmatig enorme sneeuwstormen waren en er geruchten gingen over enorme wezens die van ijs waren gemaakt. Wezens die konden vliegen en ijs konden spuwen.” vertelde Nadya, ze bleef Kylie’s gezicht bestuderen zodat ze het zou kunnen zien als het meisje het niet kon volgen of het eng vond worden. “Heel soms trok er iemand de bergen in, vaak waren het krijgers die roem wouden vergaren door een ‘ijsmonster’ te verslaan. Iets wat hen eigenlijk nooit lukten, meestal kwamen ze niet eens tot bij de groten maar verdwaalde ze halverwege in een sneeuwstorm. Mijn opa van mijn vader heeft wel eens jonge krijgers terug gebracht naar het kamp, door een slee van ijs te maken en die met zijn vleugels in de richting van de dorpjes in de stad te sturen. Dat deed hij altijd heel voorzichtig, dan vloog hij een paar honderd meter boven de krijger en gebruikte hij zijn vleugels en zijn vermogen om ijs te sturen om de slee te sturen.” Even keek Nadya naar haar eigen handen, ze had wel eens geprobeerd de slee te maken die haar vader altijd had beschreven. In haar mensenlichaam kon ze het onderhand, maar in haar drakenlichaam had ze nog lang niet genoeg kon controle. Haar blik ging weer terug naar Kylie. “Op een gegeven moment begonnen er steeds meer mensen de bergen op te gaan, zelfs hele legers. Het begon gevaarlijk te worden voor draken en daardoor begon er iets te veranderen in de jongsten. Mijn overgroot ouders en de draken van hun leeftijd waren de eerste die in mensen konden veranderen, op die manier konden ze zich vermommen als er mensen kwamen.” Voor een moment viel Nadya stil, zich realiserend dat ze al best lang aan het woord was, iets wat normaal gesproken niet het geval was al had ze genoeg verhalen om te vertellen. “Ik heb mijn grootouders nooit gezien, maar mijn vader was een hele mooie draak. Ik kan wel begrijpen waarom mensen vroeger dachten dat ze compleet van ijs waren gemaakt. Mijn vaders schubben waren zo lichtblauw, dat ze haast van ijs leken. Van zijn kop tot aan het puntje van zijn staart liepen allemaal stekels, die op ijspegels leken en zijn ogen waren helder blauw.” beëindigde ze haar verhaal met een klein glimlachje op haar gezicht.