Never spill with energy. [Open]

Duizenden boeken, de specifieke geur van papier en die allesoverheersende stilte … dat was wat iedere bibliotheek representeerde. Deze, op dit eiland, was niets anders, er liep gewoon een ander soort volk rond. De gangen waren breed, de nummers erboven gigantisch. Alles was netjes onder verdeeld per thema en per categorie. Er stonden ladders om aan de hoge rekken te geraken en er liepen leerlingen heen en weer tussen de rekken op zoek naar de juiste boeken. Aren vroeg zich af hoeveel boeken hij hiervan al ooit in zijn leven gelezen had en hoeveel hij er nog zou kunnen lezen voor zijn hoofd zou ontploffen van alle opgenomen kennis. Zijn passen waren langzaam en alert terwijl hij tussen de rekken door wandelde en zijn ogen over de kaften liet glijden. Boeken hadden geen energie dus het was hier stil, zelfs voor hem en dat was misschien net wat hij nodig had.

Aren was hier nu een kleine drie weken, hij had het er niet naar zijn zin maar het was ook niet dat hij hier heel snel weer weg wilde. Het enige wat hem hier wist te houden was zijn interesse in anderen, in de routine hier. Op een week tijd had hij het dubbele geleerd over mutanten dan toen hij deed toen hij noch “thuis” was. Ondanks dat hij zichzelf niets meer kon leren was het best interessant om over andere te leren. Om hun energie te observeren, hun krachten, dat beetje macht dat ieder van hen wel had. En Aren was één ding, hij was een goede observator, hij wist dat hij niet veel mutanten nodig had om zijn energiepijl, zijn magie tot het hoogste level te tillen. Maar hij deed niets, hij bleef stil, het roofdier dat naar zijn prooi keek. Hij had niks slechts in zijn gedachten maar hij was nu ook niet werelds braafste, hij wilde graag zijn zin. En als hij om iets niet tevreden was dan was het om het feit dat hij hier zat tegen zijn wil.

Hij legde de laptop en twee boeken op één van de tafels en ging zitten. Er stond een verloren glas water op de hoek van de tafel, de bubbeltjes maakten zich los van de onderkant van het glas en zweefden naar boven. Aren liet zijn grijze ogen kort over zijn omgeving gaan voor hij het glas naar zich toe trok met zijn gedachten, het verschoof voorzichtig naar zijn hand toe. Hij nam een lichte blauwe ruwe steen uit zijn zak en legde het op zijn laptop, voor zijn neus. Hij keek op, niet dat hij wilde dat er iemand zou mee kijken, meer de behoedzame blik. Aren was een eenling, wat niet wilde zeggen dat hij gezelschap niet apprecieerde. Pottenkijkers waren nu eenmaal niet zijn favoriete soort van volk. Hij legde zijn hand een beetje boven het glas en prevelde iets over zijn lippen. Het water begon te bewegen en kwam uit het glas naar omhoog, volgde zijn hand naar zijn andere. Hij hield zijn hand tegenover elkaar, draaide ze was, het water vervormde zich in een bal. Er kwam een lichte glimlach op zijn lippen voor hij de bal van water op de steen drukte en het erin verdween, het was weg. Hij nam de steen van zijn laptop en hield het voor zijn gezicht, onderzoekend, aftastend naar de energie en magie die hij er net had in omgeslagen. Tot hij voelde dat hij werd bekeken, zijn blik gleed opzij naar de persoon die vanop afstand stond toe te kijken …