Closed - All the books.

Met een stapel van vier boeken was de jongen onderweg naar de bibliotheek die zich in het schoolgebouw bevond. De boeken die hij vast had waren allemaal boeken die hij had uitgelezen en terug zou brengen zodat een volgende persoon het boek zou kunnen lezen. Het gaf hem ook meteen de kans om terug enkele nieuwe boeken mee te nemen zodat hij de komende week weer wat te doen zou hebben als hij besloot een dag binnen te blijven. Meestal las hij meerdere boeken op één week tijd uit, maar omdat hij probeerde ook meer buiten te komen en socialer te zijn was het soms maar één boek per week. Niet slecht omdat het Kellin goed deed om ook buiten te komen en interactie te hebben met de andere mutanten op het eiland. Daarbij moest je ook genieten van de warmte buiten zolang dat het er nog was. De temperatuur begon jammer genoeg alweer te dalen, al had hij er net wat minder last van dan sommige anderen.
Met de boeken in zijn armen liep hij vervolgens de bib binnen om de boeken af te geven aan de balie. De mensen die er werkten leken het altijd fijn er dat hij het zo deed dan dat hij ze zelf weg zou zetten. Het gaf Kellin ook de tijd om zelf nieuwe boeken te gaan uit kiezen dus nadat hij zijn stapel had afgegeven verdween hij weer tussen de rekken om te zien of dat hij iets vond dat hem interesseerde. Met het groot arsenaal aan boeken was het soms moeilijk om te kiezen, maar  hij had alle tijd om alles wel eens te lezen.

Kellin had uiteindelijk een wat ouder boek uit de rekken genomen en met wat ouder bedoelde hij veel ouder. Een precieze datum kon hij er niet op plakken maar het was toch al enkele tientallen jaren oud. Het ging over het monster van Frankenstein, wat ook al een heel oude legende was. De blauwe jongen sloeg het boek open om de proloog te lezen. Lezen en wandelen was echter niet één van de beste combinaties, helemaal niet als je een aandachtige lezer was wat hij was. Met zijn schouder liep hij tegen iemand aan en meteen was zijn aandacht niet meer op het boek gericht maar wel op het meisje. ‘Sorry, ik keek niet uit waar ik liep,’ verontschuldigde hij zich. Het boek deed hij dicht maar met één vinger tussen de pagina waar hij was.
Voor de verandering had hij weer eens het beademingsapparaat van zich aan. De afgelopen tijd deed hij het niet meer vaak aan wanneer dat hij rond liep of ergens heen ging en het was een slechte gewoonten geworden. In het begin was het omdat het stuk was maar eenmaal het gemaakt was wilde hij het niet meer aan doen. Het zorgde jammer genoeg voor enkele problemen en hij merkte zelf ook wel op dat hij het lastiger kreeg om uit het water te ademen. Misschien dat het weer beter ging als hij gewoon voor een bepaalde tijd weer met dat ding rond zijn nek rond liep.
De jongen wilde het meisje dat hij geraakt had echter ook niet langer storen dan nodig was. Misschien dat ze zelf ook druk bezig was met iets dus dan kon hij maar beter verder gaan. ‘Nogmaals sorry,’ zei hij na zijn keel even te hebben geschraapt en hij wilde weer verder gaan.

Het meisje had zich ook willen verontschuldigen maar Kellin was haar voor geweest. Hij had met zijn neus in het boek gehangen dus het was zijn schuld dat hij tegen iemand aan liep. Als hij voor zich had gekeken was het misschien niet gebeurd. Niet dat het een probleem was. Beide partijen vonden het niet erg dat het was gebeurd. Uiteindelijk gaf ze wel toe dat het haar fout was. Het was beide hun fout. Dat was de beste oplossing.
Kellin had echter verder willen wandelen maar wanneer dat de anderen wat zei draaide hij zich terug om. Het boek had hij alweer geopend gehad maar hij sloot het terug om haar aan te kijken en de woorden in zich op te nemen. Ze kenden duidelijk de legende van Frankenstein, maar hij was er niet helemaal bekend mee.
‘Wat zeggen ze dan over legendes?’ hij las misschien veel maar dat was iets waar dat hij geen antwoord op wist. Mensen zeiden zoveel. Zoals iedereen geloofde Kellin wel in iets, want er was niemand die nergens in geloofde, en dan moest het niet meteen om religie zijn. Je kon ook - zoals toen het geval was - in legendes geloven. Volgens Kellin zat er in elke legende wel een deel waarheid, zeker met het bestaan van de mutanten. Er kan gerust iemand zijn geweest die mensen tot leven kon wekken door andere stukken mens eraan vast te hangen.
Zelf keek hij even naar de boeken dat het meisje bij had en las de titel ervan. De bron van Mutanten en Mutanten en hun mutatie. Het was wel duidelijk waar dat de boeken over gingen. Je moest daar geen genie voor zijn. ‘Geïnteresseerd in mutanten?’ vroeg hij haar met een korte knik naar haar boeken om aan te tonen dat hij de conclusie daardoor gemaakt had. Als hij eerlijk mocht zijn waren dat de boeken die hij nog nooit gelezen had. Niet dat hij het zelf niet interessant vond maar hij kreeg zichzelf niet zo ver om de boeken te lezen. Misschien omdat hij het liever uit een ander zijn mond hoorden? Want een mutant kende zichzelf nog steeds beter dan een boek.
Het gips was hem ook al opgevallen maar hij besloot er nog niks over te zeggen. Dat was al de tweede op een week tijd dat hij tegen kwam met een verwonding. Iedereen moest tegenwoordig zeer actief bezig zijn als ze verwondingen op liepen.

Ow, ze had het erover dat legendes waar konden zijn. Kort knikten Kellin enkele keren. ‘Ik ben er zeker va dat er wel een waarheid in schuilt, zelfs al is het niet allemaal waar. Met alles wat er mogelijk is in de wereld? Waarom niet,’ zei Kellin. Hij geloofde echt wel in alles wat ze vertelden, maar natuurlijk had hij zijn limieten. Marsmannetjes leken hem nu niet iets wat meteen echt was. Er kon wat leven in de ruimten maar dan waren het niet de groene dingetjes die in ufo’s rond vlogen. Groene mensen daarin tegen konden wel bestaan. Zelf was hij blauw dus dan moest groen vast ook wel kunnen.
Het ging door de boeken van het meisje al snel verder over mutanten, en ze had gelijk, iedereen was wel geïnteresseerd in mutanten. Jammer genoeg was niet iedereen om dezelfde regen geïnteresseerd. Sommige waren geïnteresseerd omdat ze mutanten speciaal vonden en ze er meer over wilde weten maar er waren genoeg mensen die enkel meer wilde weten zodat ze zich beter konden beschermen. Het meisje zei echter niet geboren te zijn met een mutatie en dat deed juist bij Kellin vragen opkomen. ‘Je word toch met het gen geboren? Het is niet iets dat zo maar uit de lucht komt vallen,’ zei hij tegen haar zonder zijn blik van haar af te halen. De één werd misschien enkel geboren met een mutatie die vanaf het begin al te zich was. Kellin was daar gelukkig niet één van geweest, of ongeluk, zo kon je het misschien ook wel noemen. ‘Maar naar mijn weten was er in mijn familie ook niet meteen iemand die ook mutant was. Of ik wist er niet van af, het was niet dat ik erg close was met heel de familie,’ dat laatste zei hij vooral nadenkend tegen zichzelf. Een gedachten die hij per ongeluk luidop had gezegd.
Wanneer het meisje aanbood of hij erbij wilde zitten had hij even getwijfeld. Hij had zelfs even naar de uitgang gekeken en overwogen om weg te gaan, maar toch zetten hij zich over haar neer op een stoel. Het boek dat hij wilde lezen legde hij naast zich neer. ‘Ben je dan al veel te weten gekomen?’ vroeg hij haar nieuwsgierig. Misschien was ze iets te weten gekomen over mutanten dat anderen nog niet wisten. Of was ze iets heel speciaal over zichzelf te weten gekomen. Niet dat hij het dan moest weten als ze het niet wilde zeggen. Voor het moment vond hij het gesprek in ieder geval interessanter dan zijn boek. Het zou wat asociaal zijn om te liggen lezen wanneer de andere had voorgesteld om erbij te komen zitten. Dan had hij net zo goed een boek op zijn kamer kunnen lezen.

Allebei waren ze van gedachten dat er in legendes wel iets van waarheid zat, maar weer was er niet over te zeggen, tenzij ze iedere legende apart zouden gaan bespreken.
Helemaal niemand in haar familie zou een mutant zijn, maar juist zei wel. ‘Misschien dat het gewoon een gene is die ieder mens heeft maar bij de één ontwikkeld het en bij de andere blijft het normaal zonder verdere zichtbare veranderingen,’ zei Kellin en voor even vond hij wel dat het een slimme redenering was geweest. Misschien dat er zelfs iets van waarheid in had gezeten.
Allison zei dat ze echter wijzer werd van wat ze buiten zag dan wat ze binnen kon lezen. Daar gaf hij haar gelijk in, je leerde meer als je het zelf ook echt in werking zag dan als je het moest lezen. Je zou zelfs meer te weten kunnen komen als je gewoon met mensen sprak. De reden dat ze nu las was omdat ze door het gips niks kon doen en even hield hij zijn hoofd schuin. ‘Je kan toch gewoon met mensen spreken? Dan kom je ook al veel te weten.’ Een goede die het zei. Zelf was hij ook niet altijd even sociaal als hij toen was.
Ze vroeg hem wat hij over alles vond, en het was een vraag waar hij even over moest nadenken. Hij gaf wan ook niet meteen antwoord maar staarde wat voor zich uit terwijl dat hij opzoek was naar de juiste woorden. ‘Dat dit eiland en de school er is kan je gewoon niet slecht noemen. Voor sommige is dit de enige plek die ze een thuis kunnen noemen dus het is zeker goed,’ was het eerste wat hij nadenkend zei maar zonder haar aan te kijken. Nog altijd keek hij naar dezelfde plek en daarom kwamen de woorden er twijfelend uit. Niemand omdat hij twijfelde over wat hij zei maar wel omdat hij nog steeds diep aan het nadenken was. ‘Natuurlijk zou alles een heel pak makkelijker zijn moesten we door de maatschappij gewoon aanvaard worden zonder rare blikken te krijgen. In een andere wereld zouden we misschien even normaal zijn als een boterham met choco,’ zei hij vervolgens om dan toch het meisje weer aan te kijken. Hoe geweldig zou het niet zijn om een school te hebben waar het gemengd was. Een school waar zowel normale mensen als mutanten heen gingen en gewoon vrienden waren alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zelfs als je nu een mens had die mutanten accepteerde zou hij die nog steeds specialer vinden en anders benaderen. Dat zat er bij mensen gewoon zo in gedramd.

Allison zei dat hij waarschijnlijk gelijk had maar ze leek er niet heel zeker over te zijn. Had ze misschien dan een andere redenering? Kellin ging in ieder geval niet beweren dat hij helemaal gelijk had want hij wist er maar weinig van af. Ondanks dat hij zelf een mutant was had hij zich er nooit in verdiept en had hij het geaccepteerd zoals het was. Hij las dan veel boeken maar geen boeken over mutanten. ‘Heb je misschien een andere redenering?’ vroeg hij haar nieuwsgierig. Het kon geen kwaad om zo’n gedachten eens uit te wisselen. ‘Al staat het antwoord misschien wel in één van de vele boeken hier of leren ze dat tijdens een les hier op de school,’ zei Kellin vervolgens bedenkelijk terwijl dat hij even om zich heen keek. Mutanten bestonden al zo lang dus er moest vast wel een theorie zijn die misschien zelfs wetenschappelijk bewezen was.

Vervolgens ging het over het praten over je mutatie en of dat hij graag over zijn mutatie praten. ‘Graag is een groot woord, ik vind het niet erg om erover te praten om het zo te zeggen,’ begon Kellin tegen het meisje. Hij kreeg gewoon vaak vragen over zijn mutatie dus hij verschoot er al niet meer van als iemand het deed, gewoon omdat het niets nieuws was. Hij zou echter niet willen beweren dat hij er altijd even comfortabel mee was. ‘Het is niet altijd even makkelijk maar ik begrijp wel wat mensen vragen hebben, dus beantwoord ik ze wel,’ besloot hij. Als hij heel eerlijk mocht zijn zou hij liever niet altijd de vragen krijgen die hij vaak te horen kreeg. Soms was het gewoon zeer confronterend en werden feiten iets te hard in zijn gezicht gedrukt. Natuurlijk hing het er ook altijd van af op wat voor toon er werd gesproken want daaraan kon je goed horen hoe de vraag bedoeld werd. Sommige stelden de vragen niet uit nieuwsgierigheid maar anderen hadden een gemene reden om de vragen te beantwoorden.
‘Ik denk dat er hier vast wel mutanten rond lopen die het geweldig vinden om te spreken over hun mutaties, sommige zijn er namelijk trots op,’ zei Kellin terwijl dat hij haar aan keek. Het was meer als een tip voor haar, misschien dat ze naar zo’n mutanten op zoek kon gaan voor meer informatie. Niet iedereen vond het erg om erover te praten en moest hij zelf een geweldige mutatie hebben gehad zou hij er ook graag over praten.

Het enige wat Kellin deed was dromen over een betere maatschappij maar dat zat er uiteraard niet in. Nog maar enkele weken geleden waren ze nog maar eens geconfronteerd met de feiten. Mensen wilden mutanten niet in hun leven hebben. ‘We leven helaas niet in de ideale wereld waar we in willen leven,’ sprak hij in het algemeen op alles wat ze erover gezegd had. Onderling waren er altijd wel kleine ruzietjes en soms ook grote. In een ideale wereld zou iedereen met elkaar overeen komen. ‘Maar zo’n boterhammen zijn inderdaad lekker,’ vervolgde hij dan even knikkend.

Allison vertelde dat ze het allemaal wel eens aan een leerkracht zou vragen omdat ze hem niet wilde vervelen met haar obsessie. ‘Maak je geen zorgen, heb me voor het moment nog geen seconde verveeld,’ verzekerde hij haar. Alles waar ze het over gehad hadden interesseerde hem ook, maar hij wist gewoon niet waarom hij er nooit echt opzoek werk over had gedaan. Misschien dat hij het toch eens moest doen.
Het hebben van een mutatie vond ze dus niet zo normaal als een boterham met choco op. ‘Daarin verschillen we dan,’ zei hij met een kort knikje. Kellin kon zich niet meer inbeelden hoe het zou zijn zonder alles wat hij had. Hij was het zo gewoon dat hij niet ademde door zijn neus of mond, hij was het ook gewoon dat hij niet zou kunnen glimlachen als anderen maar ook zijn huid die ander aanvoelde was hij gewoon. Zijn mutatie was voor hem heel gewoon.
Kellin geloofde ook wel dat iemand volledig trots kon zijn op wat ze hadden of konden, zelfs al was het niet perfect. Wanneer je een tekening maakten en die was niet perfect kon je er nog altijd heel trots op zijn. ‘Ik vind ook dat je eigenlijk best wel trots moet zijn op wat je hebt of kan, hoe moeilijk het soms ook is,’ zei hij wat mompelend omdat het vooral een gedachten was die hij luidop zei.
Alles was tot dan duidelijk geweest, maar dan kwam er toch iets uit het meisje haar mond waar hij nog nooit over had nagedacht. ‘Verdwijnen?’ herhaalde hij vragend en zijn hoofd hield hij wat schuin. Dat was de eerste keer dat hij dat had gehoord van iemand. Ze spraken altijd hoe een mutatie op kwam maar hij had nog nooit gehoord van een mutatie die plots zou verdwijnen. Kellin had dan ook geen idee hoe dat Allison op die gedachten was gekomen en waarom ze dacht dat ze even snel weer konden verdwijnen. ‘Voor zover ik weet is niemand zijn mutatie ineens verloren omdat die verdwenen is,’ zei hij met duidelijke verwarring in haar stem. Je mutatie was nu niet iets dat je even snel ging verliezen. Het was zo dat je er beter niet afhankelijk van werd, maar het leek hem nu geen ramp als je dat wel deed.